Τσικολάτας Α. (2005). Μια Πραγματεία στη Ψυχή (Μετάφραση). Κατερίνη

Τσικολάτας Α. (2005). Μια Πραγματεία στη Ψυχή (Μετάφραση). Κατερίνη
tsikolatas@gmail.com
Μια πραγματεία στην ψυχή
[ Μεταφρασμένο από τον Peter Holmes, D.D. ]
Κεφάλαιο 1. Δεν έγκειται στους φιλοσόφους το ότι καταφεύγουμε για πληροφορίες σχετικά
με την ψυχή, αλλά στο Θεό.
Έχοντας συζητήσει με τον Ερμογένη, το μοναδικό σημείο επαφής της προέλευσής της
ψυχής, έχω οδηγηθεί, από την έως τώρα υπόθεση του, ότι η ψυχή είναι περισσότερο
συνέπεια μιας προσαρμογής της ουσίας, παρά μια έμπνευση του Θεού και τώρα γυρίζω σε
άλλες ερωτήσεις, συμπτωματικά με το θέμα, (και στη μεταχείρισή μου όσον αφορά αυτές),
προφανώς θα αντιμαχίσω περισσότερο με τους φιλοσόφους. Από τη φυλάκιση του
Σωκράτη, αψιμαχούν, αναφορικά με τη θέση της ψυχής. Έχω τις αμφιβολίες μου, καθώς
κάποτε η εποχή, ήταν κατάλληλη για τον (μεγάλο τους) Κύριο – (δεν έχει ειπωθεί τίποτα για
το μέρος), ωστόσο αυτό ίσως να μην έχει μεγάλη σημασία. Για ποιο λόγο τότε η ψυχή του
Σωκράτη μελετήθηκε με σαφήνεια και γαλήνη; το ιερό πλοίο επέστρεψε (από τη Δήλο), το
κώνειο με το οποίο είχε καταδικαστεί σε θάνατο το είχε πιει, ο θάνατος ήταν τώρα παρόν
πριν από αυτόν: ο νους του ήταν όπως μπορεί κάποιος να υποθέσει φυσικά διεγερμένο σε
κάθε συναίσθημα ή αν η φύση είχε χάσει την επιρροή της θα είχε χαθεί από την δύναμη της
σκέψης ή αφέθηκε να είναι πράα και ήρεμη όπως τον ευχαριστεί, άκαμπτη, παρά τις
αξιώσεις του φυσικού καθήκοντος στα δάκρυα αυτής, η οποία έμελλε τόσο νωρίς να γίνει
χήρα, και στη θέα, των από εκείνη τη στιγμή ορφανών παιδιών του, η ψυχή του πρέπει να
μετακινήθηκε, και παρόλες τις προσπάθειές τους, στην συναισθηματική αποσιώπηση της,
και η πίστη του πρέπει να αναταράχθηκε, καθώς αγωνιζόταν ενάντια στην ταραχή της
διέγερσης γύρω του. Εξάλλου τι άλλες σκέψεις θα μπορούσαν να διασκεδάσουν
οποιονδήποτε άντρα ο οποίος άδικα καταδικάστηκε να πεθάνει αλλά και να τον
ανακουφίσουν από τη ζημιά που υπέστη; Ειδικά, θα μπορεί αυτή να είναι η υπόθεση με
αυτό το υπέροχο πλάσμα, τον φιλόσοφο, τον οποίο η επιζήμια μεταχείριση δεν θα
υποδηλώνει μια επιθυμία για παρηγοριά αλλά μάλλον την αίσθηση της προβολής και της
αγανάκτησης. Σύμφωνα με την πρόταση του, η σύζυγός του ήρθε σε αυτόν με το
θηλυπρεπή κλάμα, ώ Σωκράτη, καταδικαστικές άδικα! Φάνηκε ήδη να βρίσκει χαρά στην
απάντηση, τότε θα μου ευχηθείς δίκαια καταδίκη; είναι επομένως, να μην αναρωτιέσαι εάν
κάποτε στη φυλάκισή του, από μια επιθυμία να σπάσει τα βρώμικα χέρια του Anytus και
του Melitus, αυτός, ενώπιον του θανάτου, υποστηρίζει την αθανασία της ψυχής, με έντονη

αλαζονεία, λες και ήθελε να εμποδίσει το λάθος (που του είχε επιβληθεί κάποτε). Έτσι, όλη
η σοφία του Σωκράτη από αυτή τη στιγμή, προέρχεται από την προσποίηση και από την
υποτιθέμενη αυτοκυριαρχία, παρά την ακλόνητη πίστη της διαπιστευμένης αλήθειας. Από
ποιον και για ποιον θα ανακαλύπτονταν η αλήθεια χωρίς τον Θεό; Από ποιον θα βρισκόταν
ο Θεός χωρίς τον Χριστό; Από ποιον θα εξερευνούνταν ο Χριστός χωρίς το Άγιο πνεύμα;
Από ποιον θα επιτυγχανόταν το Άγιο πνεύμα χωρίς το μυστήριο δώρο της πίστης; ο
Σωκράτης χωρίς αμφιβολία, ωθήθηκε από ένα διαφορετικό πνεύμα. όπως λέγεται, ένα
δαιμόνιο εισέβαλε μέσα του από την παιδική του ηλικία - ο χειρότερος δάσκαλος, όχι με το
να στέκεται στο υψηλότερο μέρος που προσδιορίστηκε σε αυτό από ποιητές και
φιλοσόφους - ακόμη δίπλα (αλλά και μαζί με) τους ίδιους τους θεούς. οι διδασκαλίες της
δύναμης του Χριστού δεν είχαν δοθεί ακόμη, (αυτή η δύναμη) που μόνη της μπορεί να
ανασκευάσει αυτήν την θανατηφόρα επιρροή του κακού, που δεν έχει καθόλου καλό μέσα
της, αλλά είναι μάλλον ο συγγραφέας όλων των λαθών και ο αποπλανών από όλη την
αλήθεια. Τώρα εάν ο Σωκράτης κατονομάστηκε ο σοφότερος άντρας από το δαιμόνιο του
μαντείου της Πυθίας, για το οποίο να είστε σίγουροι, έξυπνα χειρίστηκε τις υποθέσεις του
φίλου του, και για το πόση υψηλή αξιοπρέπεια και σταθερότητα είναι ο ισχυρισμός της
χριστιανικής Σοφίας, πριν η αύρα του όλου πλήθους των δαιμόνων διασκορπιστεί! Αυτή η
σοφία του σχολείου του Παραδείσου ειλικρινώς και χωρίς επιφύλαξη αρνείται τους θεούς
αυτού του κόσμου και δείχνει όχι τόση αντίφαση ώστε να διατάξει να θυσιαστεί ένας
κόκορας στο Esculapius, δεν παρουσιάζει καθόλου νέους θεούς και δαίμονες αλλά εξορίζει
τους παλιούς, δεν διακόπτει τη νεότητα αλλά καταρτίζει αυτήν με όλη την αγαθότητα και
μετριοπάθεια και κουβαλά την άδικη καταδίκη όχι μιας πόλης μόνο αλλά όλου του κόσμου,
με συνέπεια αυτή την αλήθεια η οποία εισβάλλει αληθινά την μεγαλύτερη εμπάθεια,
αναλογικά με την ανοησία του: έτσι που δοκιμάζει το θάνατο όχι μόνο από μία
δηλητηριασμένη κούπα, γεμάτος ευθυμία, αλλά την εξαντλεί από κάθε πλευρά πικρής
απάνθρωπης συμπεριφοράς, στις αγχόνες και στα ολοκαυτώματα. Εν τω μεταξύ στην πιο
ψυχοπλακωτική φυλακή του κόσμου, ανάμεσα στους Cebeses και Phaedos, σε κάθε
έρευνα που αφορά την ανθρώπινη ψυχή κατευθύνει την έρευνα του σύμφωνα με τους
νόμους του Θεού. Σε όλα τα γεγονότα δεν μπορείς να μας δείξεις άλλους δυναμικούς
ερμηνευτές της ψυχής από τον Συγγραφέα εξ αυτού. Από τον Θεό μπορείς να μάθεις, εάν
εξαρτάσαι από το Θεό, αλλά από κανέναν άλλον δεν θα αποκτήσεις αυτή τη γνώση, εάν
δεν την αποκτήσεις από τον Θεό. Για ποιον είναι να αποκαλυφθεί ποιος Θεός κρύβεται; Σε
αυτό το σημείο πρέπει να καταφύγουμε στις έρευνες από όπου είμαστε πιο ασφαλείς

ακόμη και αν εξάγουμε άγνοια. Γι αυτό είναι καλύτερα για μας να ξέρουμε ένα πράγμα,
επειδή Αυτός δεν το φανέρωσε σε μας από το να το ξέρουμε με βάση την ανθρώπινη
σοφία επειδή αυτός (ο άνθρωπος) ήταν αρκετά ξεδιάντροπος για να το οικειοποιείσει.
Κεφάλαιο δύο Ο χριστιανός έχει σίγουρη και λιτή τη γνώση όσον αφορά το θέμα πριν από
εμάς.
Βέβαια δεν θα αρνηθούμε ότι οι φιλόσοφοι μερικές φορές σκέφτηκαν τα ίδια πράγματα
όπως κι εμείς. Η μαρτυρία της αλήθειας είναι το αντικείμενο συζήτησης περί αυτού. εάν
κάποιες φορές συμβαίνει ακόμη και μέσα σε μια καταιγίδα, όταν τα όρια του ουρανού και
της θάλασσας είναι χαμένα μέσα στη σύγχυση, ότι κάποια λιμάνια προσκρούονται
αναπάντεχα από τα εργατικά πλοία, από κάποιο ευτυχές συμβάν και κάποιες φορές στις
μεγάλες σκιές της νύχτας, μέσω της τυφλής μοναδικής τύχης, ένας βρίσκει είσοδο σε ένα
σημείο ή εξέρχεται από αυτό. Στη φύση, παρ όλα αυτά, περισσότερα πορίσματα μπορούν
να ειπωθούν, όπως ήταν κοινός η νοημοσύνη διά της οποίας ο Θεός με ευχαρίστηση
προίκισε τη ψυχή του ανθρώπου. Αυτή η νοημοσύνη αρπάχτηκε από τη φιλοσοφία και από
την οπτική γωνία της δοξαστικότητας της τέχνης της, διογκώθηκε (δεν είναι να αναρωτιέται
κανείς γιατί χρησιμοποιώ αυτή τη γλώσσα), μεγαλοποιώντας με την ευχέρεια της γλώσσας,
η οποία εξασκείται να ανοικοδομεί και να γκρεμίζει τα πάντα και που έχει το μεγάλο ταλέντο
να πείθει τους ανθρώπους με το να ομιλεί παρά με το να διδάσκει. Απονέμει στα πράγματα
το περιεχόμενο και τις συνθήκες τους, κάποιες φορές τα κάνει κοινά και κάποιες φορές τα
προορίζει για ιδιωτική χρήση, σε περιπτώσεις, αλλοπρόσαλλα αποτυπώνει το χαρακτήρα
της αμφιβολίας, επικαλείται τα προηγούμενα λες και όλα τα πράγματα είναι ικανά να
συγκριθούν μεταξύ τους, περιγράφει όλα τα πράγματα με κανόνα και ευκρίνεια,
κατανέμοντας διάφορες ιδιότητες ακόμη και σε όμοια αντικείμενα, δεν αποδίδει τίποτα στη
θεία θέληση, αλλά οικειοποιείται ως δικές της αρχές, τους νόμους της φύσης. Θα
μπορούσα να δεχθώ τις προθέσεις της μόνο αν ήταν η ίδια αληθινή απέναντι στη φύση και
θα μπορούσε να μου αποδείξει ότι υπερέχει από τη φύση με το να συσχετίζεται με τη
δημιουργία της. Πιστεύεται, χωρίς αμφιβολία, ότι τα Μυστήρια της απορρέουν από ιερές
πηγές, όπως θεωρεί ο άνθρωπος, επειδή τα αρχαία χρόνια οι περισσότεροι συγγραφείς
υποθέτονταν πως ήταν, (δεν θα πω πως έμοιαζαν με, άλλα) ουσιαστικά θεοί: όπως για
παράδειγμα ο Αιγύπτιος Mercury στον οποίο ο Πλάτωνας είχε μεγάλη υπακοή και ο
Phrygian Silenus, στον οποίο ο Μίδας δάνεισε τα μακριά αφτιά του, όταν οι ποιμένες τον
έφεραν σε αυτόν και ο Hermotimus στον οποίο οι καλοί άνθρωποι της Clazomenae έχτισαν
έναν ναό μετά το θάνατό του και ο Orpheus και ο Musaeus και ο Pherecydes, ο δάσκαλος

του Πυθαγόρα. Αλλά για ποιο σκοπό νοιαζόμαστε, από τη στιγμή που αυτοί οι φιλόσοφοι
επιτέθηκαν με τα γραπτά τους, τα οποία καταδικάζονται από εμάς, υπό τον τίτλο των
απόκρυφων, βέβαια σαν να μην οφείλεται να δεχθούμε τίποτε που δεν συμφωνεί με το
αληθινό σύστημα των προφητειών, το οποίο προέκυψε στην παρούσα εποχή επειδή δεν
ξεχνούμε ότι υπήρχαν και ψεύτικες προφητείες, και πολύ πριν από αυτές, έκπτωτες ψυχές,
οι οποίες δίδαξαν την όλη εναρμόνιση και σεβασμό του κόσμου με την πανούργα γνώση
αυτού του (φιλοσοφικού) σχήματος; Είναι στ αλήθεια, μη απίστευτο, ότι όποιος άνθρωπος
βρίσκεται στην αναζήτηση της Σοφίας, μπορεί να έχει φτάσει τόσο μακριά λόγω της
περιέργειας, συμβουλευόμενος τους προφήτες, (αλλά ενδέχεται να είναι αυτό) εάν πάρεις
τους φιλοσόφους θα βρεις σε αυτούς περισσότερη ποικιλία παρά συμφωνία, από τη στιγμή
που στη συμφωνία τους, η ποικιλία είναι ανακαλυπτόμενη. Όπως και να είναι αληθινά τα
πράγματα στα συστήματά τους και αρεστά στην προφητική σοφία, είτε προτείνουν ότι
απορρέει από κάποια άλλη πηγή ή αλλιώς, στρεβλωμένα, απευθύνονται σε άλλου είδους
λογικές. Αυτή η διαδικασία τείνει επιβλαβώς στην αλήθεια όταν παριστάνουν ότι είτε
βοηθιούνται από την ψευτιά ή είτε αυτή η ψευτιά αντλεί υποστήριξη από αυτό. Η ακόλουθη
προϋπόθεση, σε εμάς και στους φιλοσόφους, βάζει λόγια, ιδίως στο συγκεκριμένο θέμα, ότι
κάποιες φορές εκφράζει ιδέες, οι οποίες είναι κοινές και στις δυο πλευρές, σε διαφωνία
όπου είναι χαρακτηριστική στους εαυτούς τους, αλλά αντίθετη σε κάποια σημεία του
κανόνα μας και στα πρότυπα της πίστης, και άλλες φορές υπερασπίζει γνώμες που είναι
δικές τους, με διαφωνίες στις οποίες η γνώση και των δυο πλευρών είναι έγκυρη και
περιστασιακά μπορεί να πείθει στο σύστημα του πιστεύω τους. Η αλήθεια έχει παραλίγο
αποκλειστεί από τους φιλοσόφους μέσω των δηλητηρίων με τα οποία την έχουν μολύνει κι
έτσι, εάν αναγνωρίσουμε και τους δυο τρόπους συνδυασμού, τους οποίους τώρα
αναφέραμε, και οι οποίοι είναι εξίσου εχθρικοί στην αλήθεια, αισθανόμαστε την επίμονη
αναγκαιότητα της απελευθέρωσης, στο ένα χέρι, για τα συναισθήματα που είναι κοινά μέσα
μας με αυτά της διαμάχης των φιλοσόφων και του διαχωρισμού, στο άλλο χέρι, τις διαμάχες
που και οι δυο πλευρές κατέχουν από τις γνώμες των ίδιων των φιλοσόφων. Και αυτό
μπορούμε να το κάνουμε με το να ανακαλούμε όλα τα εμπνευσμένα από το Θεό πρότυπα
με την εμφανή εξαίρεση αυτών των απλών περιπτώσεων της απελευθέρωσης από το
μπλέξιμο της κάθε φαντασμένη σκέψης, μπορεί δικαίως να παραδεχθεί ολοκληρωτικά η
ανθρώπινη μαρτυρία επειδή αναμφισβήτητες απόδειξης αυτού του είδους πρέπει κάποιες
φορές να δανειζόμαστε από αντιπάλους, όταν οι αντίπαλοί μας δεν έχουν τίποτα να
κερδίσουν από αυτό. Τώρα δεν είμαι απληροφόρητος σε ότι συσσωρεύει η αχανής μάζα

της λογοτεχνίας των φιλοσόφων, αφορώντας το θέμα με τα σχόλια τους επ αυτού, τι
ποικιλόμορφα σχολεία αρχών είναι, τι διαμάχες απόψεων, τι εύκαρπες πηγές ερωτήσεων,
τι περίπλοκες μέθοδοι λύσεων. Επιπλέον κοίταξα επίσης στην ιατρική επιστήμη, την
αδελφή όπως λένε της φιλοσοφίας, που ισχυρίζεται ως λειτουργία της την γιατρειά του
σώματος και με τον τρόπο αυτό έχει μια ειδική σχέση με την ψυχή. Υπό αυτή τη συνθήκη
έχει μεγάλες διαφορές με την αδελφή της, προσποιείται ότι είναι η πιο πρόσφατη που
γνωρίζει περισσότερα για τη ψυχή, μέσω της πιο εμφανής γιατρειάς όπως ήταν η δική της
στην κατοικία του σώματός του. Αλλά δεν πειράζει όλος αυτός ο ανταγωνισμός, μεταξύ
αυτών, για την υπεροχή! Για να επεκτείνουν τις διάφορες έρευνες στην ψυχή, η φιλοσοφία,
στο ένα χέρι, έχει διασκεδάσει το όλο πεδίο της μεγαλοφυΐας της, ενώ η ιατρική, στο άλλο
χέρι, έχει καταλάβει τις πιο αυστηρές διεκδικήσεις της τέχνης και της άσκησής της. Οι
έρευνες των ανθρώπων είναι πιο ευρέες μέσω των αμφιβολιών και ακόμη πιο ευρέες είναι
οι αμφισβητήσεις σχετικά με τις εικασίες. Πάντως μεγάλες είναι και οι δυσκολίες να
παραθέτεις τις αποδείξεις, η εργασία να παράγεις ιδέες δεν είναι λιγότερο κουραστική, για
αυτό ο απαισιόδοξος Ηράκλειτος ήταν ορθός όταν παρατηρούσε το λεπτό σκότος που
σκίαζε τους εξερευνητές των ερευνών της ψυχής και βαριόταν με τις ατελείωτες ερωτήσεις,
δήλωσε ότι δεν είχε εξερευνήσει τα όρια της ψυχής, παρ όλο που διερεύνησε κάθε οδό του
πεδίου της. Στους χριστιανούς, παρ όλα αυτά, λίγα λόγια είναι αρκετά για την καθαρή
κατανόηση του όλου θέματος, αλλά στις λίγες λέξεις υπάρχουν πάντα οι εκδηλώσεις,
κυρίως σε Αυτόν και ούτε του επιτρέπεται να δώσει στις έρευνες του μια πιο ελεύθερη
έκταση, από ότι είναι συμβατή με τη λύση της, για «ατελείωτες ερωτήσεις» των
απαγορευμένων Αποστόλων. Πρέπει πάντως να προστεθεί ότι καμία λύση δεν θα βρεθεί
από κανέναν άνθρωπο, αλλά θα μαθευτεί από τον Θεό και αυτό που θα μαθευτεί από τον
Θεό είναι το σύνολο και η ουσία του όλου πράγματος.
Κεφάλαιο 3 Η προέλευση της ψυχής ορισμένη από τις απλές λέξεις της Βίβλου.
Θα μπορούσε στο Θεό, ότι καθόλου αιρέσεις δε θα ήταν απαραίτητες, δεδομένου ότι αυτές
αποδείχθηκαν ότι ήταν διακηρύξεις αρχών. Δεν θα απαιτούσαμε τότε να δοκιμάσουμε τη
δύναμή μας σε διαγωνισμούς σχετικά με την ψυχή των φιλοσόφων, αυτών των πατριαρχών
των αιρέσεων, όπως δικαίως καλούνται. Οι Απόστολοι ως τώρα από την εποχή τους
διαβλέπουν πράγματι, ότι η φιλοσοφία θα κάνει βίαιες πληγές στην αλήθεια. Αυτή η
νουθεσία περί ψευδής φιλοσοφίας, παρακινήθηκε για να προσφέρει, αφού ήταν στην
Αθήνα, έγινε γνώριμη με αυτήν την φλύαρη πόλη κι εκεί είχε μια γεύση της μωροσοφίας και
των ομιλητών. Ο τρόπος δράσης, είναι η θεραπεία της ψυχής σύμφωνα με το αληθοφανές

αλλά ψεύτικο δόγμα των ανθρώπων, με το οποίο αναμειγνύουν το κρασί με το νερό.
Κάποιοι από αυτούς αρνούνται την αθανασία της ψυχής, άλλοι επιβεβαιώνουν ότι είναι
αθάνατη και κάτι επιπλέον, μερικοί αναθρέφουν διενέξεις σχετικά με την ουσία της, άλλοι με
τη μορφή της, άλλοι πάλι σέβονται την καθεμία από τις πολλές αξιώσεις της. Μια σχολή
φιλοσόφων αντλεί τη θέση της από διάφορες πηγές, ενώ άλλη αποδίδει την εκκίνηση της σε
διάφορους προορισμούς. Οι διάφορες σχολές αντανακλούν το χαρακτήρα των δασκάλων
τους σύμφωνα με το πως έχουν λάβει τις εντυπώσεις τους από την αξιοπρέπεια του
Πλάτωνα ή την ενέργειά του Zeno ή την ισορροπία του Αριστοτέλη, ή την ηλιθιότητα του
Επίκουρους ή τη θλίψη του Ηράκλειτου ή την τρέλα του Εμπεδοκλή. Το λάθος υποθέτω του
θεϊκού δόγματος, έγκειται στην αναπήδηση του Ιούδα, παρά από την Ελλάδα. Ο Χρήστος
έκανε ένα λάθος επίσης, να στείλει τέσσερις ψαράδες να κηρύξουν από τους σοφιστές.
Οποιαδήποτε επιβλαβή νευρική κρίση, συμφώνως που απορρέει από τη φιλοσοφία και
επισκιάζει την διαύγεια και την όλη ατμόσφαιρα της αλήθειας θα μπορούσε να είναι για τους
χριστιανούς να καθαρίσουν και με το να θρυμματίσουν σε κομμάτια τις διαφωνίες που
εκτοπίζονται από τις αρχές των πραγμάτων - εννοώ αυτές των φιλοσόφων - και με το να
αντιτάσσουν σε αυτές τα γνωμικά της επουράνιας σοφίας - η οποία είναι όπως
αποκαλύπτεται από τον κύριο, προκειμένου και οι παγίδες που οι φιλόσοφοι αιχμαλωτίζουν
τους απολίτιστους να μετακινηθούν και τα μέσα εργασίας των αιρέσεων να ταρακουνήσουν
την πίστη των χριστιανών να καταπιεστούν. Εμείς έχουμε ήδη αποφασίσει ένα σημείο στην
έριδά μας με τον Hermogenes, όπως λέμε στην αρχή αυτής της έκθεσης, όταν
ισχυριζόμαστε το σχηματισμό της ψυχής με την πνοή του Θεού και όχι χωρίς λόγο.
Εμπιστευόμαστε ακόμη εκεί στην καθαρή κατεύθυνση της εμπνευσμένης δήλωσης που μας
πληροφορεί πως ο κύριος Θεός ανέπνευσε στο πρόσωπο του ανθρώπου την πνοή της
ζωής, ώστε ο άνθρωπος να γίνει μια ζωντανή ψυχή - με την έμπνευση του Θεού φυσικά. Σε
αυτό το σημείο επομένως τίποτα παραπέρα δε χρειάζεται να ερευνηθεί ή να προηγηθεί
από εμάς. Έχει τη δική του έκθεση και τη δική του αίρεση. Θα το θεωρήσω σαν την
εισαγωγή μου στα άλλα αποκλάδια του θέματος.
κεφάλαιο 4 Σε αντίθεση με τον Πλάτωνα, η ψυχή δημιουργήθηκε και ξεκίνησε στην γέννα.
Έπειτα την τακτοποίηση της έλευσης της ψυχής, η κατάστασή της ή η θέση της έρχεται
μετά. Για τότε που γνωρίζουμε πως η ψυχή δημιουργήθηκε από την πνοή του Θεού, αυτό
που ακολουθεί είναι ότι αποδίδουμε μια αρχή σε αυτό. Αυτό ο Πλάτωνας αρνείται να το
δεχθεί, για το λόγο ότι έχει την ψυχή να είναι αγέννητη και αδημιούργητη. Εμείς, εντούτοις,
από το γεγονός ότι έχει αρχή, καθώς επ αυτού, και από τη φύση διδασκόμαστε πως έχει

γέννηση, καθώς και δημιουργία. Και καθώς απονέμουμε γέννηση και δημιουργία σε αυτήν,
δεν κάνουμε λάθη: για τη γέννηση βέβαια είναι ένα πράγμα, και ότι είναι δημιούργητη είναι
άλλο - ο προηγούμενος είναι η συνθήκη που αρμόζει καλύτερα στα ζώντα όντα. Όταν οι
διακρίσεις, τέλος πάντων, έχουν τόπους και καιρούς δικούς τους, περιστασιακά
διακατέχουν επίσης αμοιβαιότητα εφαρμογής μεταξύ τους. Για το λόγο αυτό, η φτιαχτή
οντότητα παραδέχεται ότι έχει παρθεί στο αίσθημα ότι φέρθηκε τέταρτη σε βαθμό που
όπως όλα δέχονται οντότητα ή ύπαρξη με οποιοδήποτε τρόπο είναι δημιούργημα. Για τον
δημιουργό μπορεί να λέγεται γονέας του πράγματος που δημιουργήθηκε: σε αυτή την
έννοια ο Πλάτωνας χρησιμοποιεί επίσης την φρασεολογία. Άρα ως τώρα όσον αφορά το
πιστεύω μας για τις ψυχές, ότι είναι δημιούργημα ή γέννημα, η γνώμη του φιλοσόφου είναι
ανατρέψιμη από το κύρος ακόμη και της προφητείας.
Κεφάλαιο 5 Πιθανή άποψη των Στωικών, ότι η ψυχή έχει υλική υπόσταση.
Προϋποθέτουν μια πρόσκληση στον Eubulus στην βοήθειά του και στον Critolous και στο
Ζενοκράτη και στην περίπτωση αυτή στον φίλο του Πλάτωνα τον Αριστοτέλη. Πιθανόν να
είναι έτοιμη για να ξεγυμνώσουν την ψυχή από την υλικότητα της εκτός αν συμβεί να δουν
άλλους φιλοσόφους να αντιτάσσονται στο σκοπό τους - κι αυτό επίσης σε μεγαλύτερους
αριθμούς - διεκδικώντας για την ψυχή μια υλική υπόσταση. Τώρα δεν αναφέρομαι μόνο σε
αυτούς που συνολικά διαπλάθουν ολοφάνερα την ουσία της ψυχής όπως ο Hipparchus και
ο Ηράκλειτος μέσω πυρός, όπως ο Hippon και Θαλής μέσω ύδωρ, όπως ο Εμπεδοκλής και
ο Κριτίας μέσω αίματος, όπως ο Επίκουρος μέσω των ατόμων, όπως ο Critolaus ο
περιπατητής μέσω ορισμένης απερίγραπτης πεμπτουσίας, εάν αυτό λέγεται σώμα το οποίο
περιέχει σωματική ουσία - αλλά καλώ τους Στωικούς να με βοηθήσουν, που διεκδικούν
σχεδόν τις δικές μας πεποιθήσεις, ότι η ψυχή είναι πνευματική συναίνεση (καθόσον η πνοή
και το πνεύμα είναι στη φύση τους παρόμοια το ένα με το άλλο), δεν θα έχουν καθόλου
δυσκολία να (μας) πείσουν ότι η ψυχή είναι υλική υπόσταση. Βέβαια ο Zeno ερμηνεύει πως
η ψυχή είναι ένα πνεύμα δημιουργημένο από τη σωματική διανοητική σύνθεση της
διαμάχης του, με αυτόν τον τρόπο: αυτή η έννοια που με την έναρξη της προκαλεί θάνατο
στα ζώντα όντα, είναι υλική. Τώρα, είναι με το θάνατο του πνεύματος, που δημιουργείται με
το (σώμα) αυτό που το εν ζωή ον πεθάνει. Επομένως, το πνεύμα το οποίο δημιουργήθηκε
με το σώμα, είναι μια υλική υπόσταση. Αλλά αυτό το πνεύμα που δημιουργήθηκε με το
σώμα είναι η ψυχή: ακολουθεί τότε ότι η ψυχή είναι μια υλική υπόσταση. Ο Κλεάνθης
επίσης θα το έχει περάσει αυτό το οικογενειακό πορτρέτο από τους γονείς στα παιδιά τους,
όχι μόνο στα σωματικά χαρακτηριστικά αλλά και στα χαρακτηριστικά της ψυχής, εάν ήταν

εκτός από ένα καθρέπτη (μιας ανθρώπινης) συμπεριφοράς και ικανότητας και αφοσίωσης
που η σωματική ομοιότητα και ανομοιότητα είναι πιασμένοι και αντανακλώμενη από την
ψυχή επίσης. Είναι επομένως σαν να είναι υλική και ευεπηρέαστη από ομοιότητα και
ανομοιότητα. Πάλι δεν υπάρχει τίποτε κοινό ανάμεσα σε υλικά και άυλα πράγματα όπως
στον επηρεασμό τους. Αλλά η ψυχή βεβαίως βρίσκεται σε αρμονία με το σώμα και
μοιράζεται τον πόνο, οπότε πληγώνεται από γρατσουνιές λαβώματα και θλίψη: το σώμα
επίσης υποφέρει με τη ψυχή και είναι ενωμένο με αυτό (οπότε βασανίζεται με άγχος
κατάθλιψη η αγάπη) στην απώλεια της υγείας που δέχεται από το σύντροφό του οποίου το
κρίμα και ο φόβος μαρτυρείτε από την ντροπή του και τη χλομάδα του. Η ψυχή επίσης είναι
(αποδεδειγμένα) υλική από αυτήν την ενδοεπικοινωνιακή ευαισθησία. Ο Chrysippus επίσης
συναδελφώνεται με τον Κλεάνθη όταν ορίζει πως δεν είναι ολωσδιόλου πιθανό τα
πράγματα που είναι προικισμένα με το σώμα να είναι χωρισμένα από τα πράγματα που
δεν έχουν σώμα, επειδή δεν έχουν τέτοια σχέση σαν αμοιβαία επαφή ή συνοχή. Σύμφωνα
με τον Loucretious που λέει: «Tangere enim et tangi nisi corpus nulla potest res». Τίποτα
εκτός από το σώμα δεν είναι ικανό να αγγίζει ή να αγγίζετε. (τέτοιος χωρισμός ως εκ τούτου
είναι αρκετά φυσικός ανάμεσα στην ψυχή και το σώμα). Από τότε που το σώμα ερημώνεται
από τη ψυχή κατανικάται από το θάνατο. Η ψυχή παρά αυτού, προικίζεται με το σώμα, εάν
δεν είναι υλική, δε θα προικισθεί με το σώμα.
Κεφάλαιο 6 Οι διαφωνίες των πλατωνικών για την άυλη ιδιότητα της ψυχής, αντικρούμενη
πιθανόν αλλοπρόσαλλα.
Αυτά τα πλατωνικά συμπεράσματα ενοχλούνται περισσότερο από τη λεπτολογία παρά την
αλήθεια. Κάθε σώμα όπως ισχυρίζονται έχει αναγκαστικά είτε μια έμψυχη φύση είτε μια
άψυχη. Εάν έχει την άψυχη φύση δέχεται εξωτερικές κατευθύνσεις, εάν έχει την έμψυχη
δέχεται εσωτερικές κατεύθυνσης. Τώρα, η ψυχή δεν δέχεται κατευθύνσεις, ούτε εξωτερικές
ούτε εσωτερικές: όχι εξωτερικές, από τη στιγμή που δεν έχει την άψυχη φύση, ούτε
εσωτερικές γιατί είναι η ίδια ο δότης των κατευθύνσεων του σώματος. Αποδεδειγμένα τότε
αυτή δεν είναι σωματική έννοια επειδή αφού δεν δέχεται κατευθύνσεις με κανέναν τρόπο,
σύμφωνα με τη φύση και το νόμο της υλικής υπόστασης. Τώρα αυτό που πρώτα
αντιλαμβανόμαστε, είναι η ανάρμοστικότητα ενός ορισμού, που καλείται στα αντικείμενα
που δεν έχουν καμία σχέση με την ψυχή, είναι αδύνατο για το λόγο αυτό, να καλείται η
ψυχή, είτε έμψυχο είτε άψυχο σώμα, καθόσον η ψυχή είναι αυτή καθ εαυτή που κάνει το
σώμα, είτε έμψυχο, όταν εμφανίζεται σε αυτό, είτε άψυχο, όταν λείπετε από αυτό. Αυτό
ωστόσο που παράγει ένα αποτέλεσμα δεν μπορεί από μόνο του να είναι αποτέλεσμα,

εφόσον καθορίζεται από τον ορισμό ενός έμψυχου πράγματος ή ενός άψυχου. Η ψυχή έχει
σεβασμό από τη δική της υπόσταση. Εάν τότε είναι που η ψυχή επιτρέπει να μην καλείται
ως έμψυχο σώμα ή άψυχο, πως είναι δυνατό να συγκρίνεται με τη φύση και το νόμο των
έμψυχων και άψυχων σωμάτων; Επιπλέον από τότε που χαρακτηρίζεται ως σώμα που
μετακινείται εξωτερικά από κάτι άλλο και αφού έχουμε ήδη επιδείξει ότι η ψυχή λαμβάνει
κατευθύνσεις απο κάποιο άλλο πράγμα όταν εξουσιάζεται (εξωτερικά βεβαίως από κάτι
άλλο) από την προφητική επιρροή ή την τρέλα τότε θα πρέπει να έχω δίκιο όσον αφορά την
υλική υπόσταση με την οποία σύμφωνα με τα παραδείγματα που αναφέραμε κινείται από
κάποια άλλα πράγματα. Τώρα εάν δέχεται κατευθύνσεις από κάποιο άλλο πράγμα που
χαρακτηρίζεται από σώμα, πόσο μάλλον περισσότερο μπορεί να μεταδώσει κίνηση και σε
κάτι άλλο! Αλλά η ψυχή κινεί το σώμα όλων που οι προσπάθειες είναι εξωτερικά επίδοξες ή
όχι. Είναι η ψυχή που δίνει κίνηση στα πόδια για να περπατήσουν και στα χέρια για να
αγγίξουν και στα μάτια για να δουν και στη γλώσσα για ομιλία - ένα είδος εσωτερικής
εικόνας που κινεί και εμψυχώνει την επιφάνεια. Από που συσσωρεύεται τόση δύναμη στην
ψυχή εάν είναι άυλη; Πως μπορεί ένα ασώματο πράγμα να παρακινεί σταθερά αντικείμενα;
Αλλά με ποιο τρόπο τα λογικά του ανθρώπου φαίνεται να είναι διαιρετά στις υλικές και
νοητικές τάξεις; Ισχυρίζονται πως είναι οι ποιότητες των πραγμάτων υλικές, όπως η γη και
η φωτιά υποδηλώνουν τις υλικές υποστάσεις - του αγγίζω και βλέπω, ενώ (οι ποιοτικές)
των αύλων πραγμάτων - για παράδειγμα η αγαθοεργία και η κακεντρέχεια -
ανακαλύπτονται από τη δύναμη της νόησης. Και από εδώ (συμπεραίνουν αφαιρετικά ότι
πρόκειται για αυτούς) ο επίλογος της διακήρύξης τους, ότι η ψυχή είναι άυλη, οι ιδιότητες
της είναι κάτι που αντιλαμβάνεσαι με τον νου όχι με τα όργανα του σώματος, αλλά από τη
δύναμη της νόησης. Λοιπόν (θα εκπλαγώ) αν δεν πάρω θέση για μια φορά στο έδαφος των
διαφωνιών τους. Για να τους δείξω πόσο άυλα είναι τα πράγματα στην ανθρώπινη λογική -
ο ήχος για παράδειγμα στο όργανο της ακοής, το χρώμα στο όργανο της όρασης, η
μυρωδιά στο οσφρητικό όργανο. Και μόνο σε αυτά τα παραδείγματα η ψυχή έρχεται σε
επαφή με το σώμα, όχι για να πει πως τα άυλα αντικείμενα αναφέρονται σε μας μέσω των
ανθρώπινων οργάνων, αλλά για το λόγο ότι έρχονται σε επαφή με τα προαναφερθέντα
όργανα. Επιπλέον ακόμη, όπως είναι αποδεδειγμένο, ακόμη και τα άυλα αντικείμενα είναι
ενσωματωμένα και περιλαμβάνονται στα υλικά αντικείμενα γιατί δεν θα πρέπει η ψυχή που
είναι υλική να είναι το ίδιο κατανοητή και αντιλήψημη από τις ασώματες αντιλήψεις; Είναι
αποδεκτό ότι οι αμφισβητήσεις τους αποτυγχάνουν. Μαζί με τις πιο κακόγουστες διαφωνίες
τους θα δούμε κι αυτό ότι στην κρίση τους κάθε φυσική υπόσταση καλλιεργείται από τις

φυσικές υποστάσεις όπου η ψυχή που είναι μια άυλη ουσία καλλιεργείται από ασώματες
τροφές - για παράδειγμα από τις μελέτες της σωφροσύνης. αλλά από τη στιγμή που αυτό
το έδαφος δεν έχει καθόλου σταθερότητα από τον Suranus, που είναι η πιο ολοκληρωμένη
αρχή στην ιατρική επιστήμη, μας δίνει σαν απάντηση όταν ισχυρίζεται πως η ψυχή
καλλιεργείται ακόμη και από υλικές τροφές, όταν στην πραγματικότητα υπάρχει αδυναμία κι
ευπάθεια, ουσιαστικά αναζωογονείται κάποιες φορές από το φαγητό. Περί αυτού, όταν
στερείται από την τροφή το σώμα, τότε η ψυχή δεν απέχει από αυτό; Ο Suranus τότε, όταν
έβγαζε ομιλίες, με υπερβάλλοντα ζήλο, συμπληρώνοντας τέσσερα κεφάλαια με τις
διατριβές του και αφού ζυγίζοντας καλά όλες τις γνώμες των φιλοσόφων, υπερασπίζεται
την υλικότητα της ψυχής, ωστόσο στην πορεία ληστεύει την αθανασία της. Δεν δύναται να
πιστέψει όλη η ανθρωπότητα την αλήθεια την οποία οι χριστιανοί προνομιακά κατέχουν.
Ωστόσο ο Suranus μας έχει δείξει μέσω γεγονότων ότι η ψυχή καλλιεργείται από υλικές
τροφές, αφήνει τους φιλοσόφους να «υιοθετούν ένα παρόμοιο τρόπο αλήθειας» και
δείχνουν ότι διατηρείται από άλλη τροφή. Αλλά το γεγονός είναι ότι κανείς δεν μπόρεσε
ποτέ να συντηρήσει αυτές τις ανθρώπινες αμφιβολίες και δυσκολίες σχετικά με τις
συνθήκες της ψυχής, με του Πλάτωνα την έξυπνη ευφράδεια και να μην τους χορτάσει με
ψίχουλα από γιατροσόφια του λεπτού του Αριστοτέλη. Αλλά τι είναι να γίνουμε της ψυχής
όλοι αυτοί οι στιβαροί βάρβαροι που δεν είχαν αυτή τη ανατροφή των φιλόσοφων, στ
αλήθεια κι ακόμη είναι δυνατοί στην έμφυτη πρακτική σοφία και παρ όλους τους αδύνατους
αυτό φιλοσοφική λιμοκτονία και χωρίς τις αθηναϊκές σας ακαδημίες και τα προστεγάσματα
και ακόμη και τη φυλακή του Σωκράτη θα κατορθώσουν να επιζήσουν; γι αυτό δεν είναι
στην ουσία η υπόσταση της ψυχής που ευνοείται από τη τροφή της μαθητευόμενης
σπουδής αλλά μόνο από τη συμπεριφορά και την πειθαρχία, όπως η ασθένεια δεν
συνεισφέρει σε τίποτα να αυξήσει το μέγεθος της, αλλά μόνο να δυναμώσει το προνόμιο
της. Είναι επιπλέον μια ευτυχισμένη συνθήκη το γεγονός ότι οι Στωικοί παραδέχονται πως
ακόμη και οι τέχνες έχουν υλική ύπαρξη, από τότε που και η ψυχή επίσης πρέπει να είναι
υλική από τότε που κοινός υποθέτετε να καλλιεργείται από τις διάφορες τέχνες. Όπως είναι
η τεράστια προκατάληψη στη φιλοσοφική σκέψη που είναι γενικώς ανίκανοι να δει καθαρά
πριν απ αυτό. Για το λόγο αυτό (η ιστορία του) ο Θαλής πέφτει μες στο πηγάδι. Είναι κοινά
παραδεκτό επίσης ότι αν και δεν καταλαβαίνει και ο ίδιος ακόμη τις απόψεις του υποβλέπει
και μια αποτυχία της δίκης του υγείας. Για αυτό το λόγο (η ιστορία του) Chrisupous και του
δηλητηριώδους φυτού. Μερικές απ αυτές τις παραισθήσεις, το παραδέχομαι, πρέπει να του
συνέβησαν όταν ισχυρίστηκε ότι δύο σώματα δεν μπορούν να περιέχονται σε ένα: πρέπει

να είχε βγάλει από το μυαλό του τη περίπτωση αυτή της εγκύου γυναικός που μέρα με τη
μέρα εξαντλείται, όχι από ένα μόνο σώμα αλλά και από δύο η τρία κάποιες φορές στα
σπλάχνα της μοναδικής της μήτρας. Κάποιος βρίσκει στα άρθρα του αστικού κώδικα την
περίπτωση μιας συγκεκριμένης Ελληνίδας που γέννησε πεντάδυμα, η μητέρα αυτού του
τοκετού, αυτή που γέννησε πολλάπλά με μια γέννα, η γόνιμη παραγωγή από μια μήτρα,
που φυλαγόταν από τόσα σώματα - σχεδόν είπα ένας άνθρωπος - ο εαυτός της ήταν, όχι
λιγότερο, από το έκτο άτομο! Η όλη δημιουργία παραδέχεται πως αυτά τα σώματα που
έχουν προκαθοριστεί φυσικά να απορρέουν από σώματα είναι ήδη (περιλαμβάνονται) μέσα
σε αυτό το οποίο απορρέουν. Τώρα αυτό που απορρέει μέσα από κάποια άλλα πράγματα
χρειάζεται να είναι δεύτερο σε αυτό. Τίποτα δεν απορρέει έξω από ένα άλλο πράγμα εκτός
από τη διαδικασία της γέννησης, αλλά τότε είναι δύο (πράγματα).
Κεφάλαιο 7 Η υλική υπόσταση της ψυχής περιγράφεται στα Ευαγγέλια.
Έχουμε πει πολλά ως τώρα για το oτι αφορά τους φιλοσόφους. για τους δικούς μας
δασκάλους, ωστόσο η αναφορά μας σε αυτούς είναι περίσσια - ένα περίσσευμα κύρους.
Στο Ευαγγέλιο το ίδιο, θα βρεθεί να έχουν τις καθαρότερες αποδείξεις για την υλική
υπόσταση της ψυχής. Στην κόλαση η ψυχή ενός ανθρώπου βασανίζεται, τυραννιέται στις
φλόγες, υποφέρει από δίψα και εκλιπαρεί από το δάκτυλο μιας πιο ευτυχισμένης ψυχής,
για τη γλώσσα της την ανακούφιση από μια σταγόνα νερού. Υποθέτεις πως το τέλος αυτού
του ευλογημένου ανθρώπου και του άθλιου πλουσίου είναι δημιούργημα της φαντασίας;
Τότε γιατί το όνομα του Λαζάρου, σε αυτή την αφήγηση, εάν οι συνθήκες δεν είναι μέσα
(στη κατηγορία) αληθινής ύπαρξης; Αλλά ακόμη και αν αναφέρεται σαν προϊόν της
φαντασίας θα είναι μια κατάθεση αλήθειας και πραγματικότητας. Εκτός και αν η ψυχή
κατέχει υλικότητα, η εικόνα της ψυχής δεν μπορεί να περιέχει ένα δάχτυλο φυσικής
υπόστασης και ούτε τα Ιερά κείμενα μεταμφιέζουν μια κατάσταση με άκρα ενός σώματος
εάν αυτά δεν ήταν υπαρκτά. Αλλά τι είναι αυτό που μετακινήθηκε στον Άδη μετά το
διαχωρισμό από το σώμα, που κρατείτε, εκεί που διατηρείται μέχρι την ημέρα της κρίσης,
στο οποίο ακόμη και ο Χριστός στο θάνατο του βυθίστηκε; Φαντάζομαι πως είναι η ψυχή
των πατριαρχών, αλλά για ποιο λόγο όλα αυτά εάν η ψυχή δεν είναι τίποτα στη μυστική της
κατοικία; Για το τίποτα είναι, εάν δεν είναι μια υλική υπόσταση. Για οτιδήποτε είναι αυλό,
είναι αδύνατο να διατηρηθεί και να φυλαχτεί, με οποιοδήποτε τρόπο είναι επίσης
απαλλαγμένο και από τιμωρία και από αναζωογόνηση. Αυτό πρέπει να είναι ένα σώμα
όπου η τιμωρία και η αναζωογόνηση απατούνται εκεί. Σε αυτό πρέπει να αναπτυχθώ
εκτενέστερα σε ένα περισσότερο ταιριαστό περιβάλλον. Παρ όλα αυτά όση και αν είναι η

τιμωρία ή η αναζωογόνηση που η ψυχή γεύεται στον Άδη στη φυλακή της ή στην κατοικία
της στην φωτιά ή στην αγκαλιά του Αβραάμ, αποδεικνύει την υλική της υπόσταση. Ένα
άυλο πράγμα δεν υποφέρει δεν κατέχει αυτό που το κάνει να υποφέρει, εκτός κι αν κατέχει
τόση αξιότητα που το καθιστά να είναι μια υλική υπόσταση, για τον αν κάθε υλικό πράγμα
είναι ικανό να υποφέρει, μέχρι τώρα είναι αυτό που είναι ικανό να υποφέρει σωματικά.
κεφάλαιο 8 Άλλες πλατωνικές διαφωνίες που πρέπει να ληφθούν υπόψη.
Παρ όλο που θα είναι μια άγρια και παράλογη διαδικασία να απαλλάξουμε τα πάντα από
την κατηγορία των υλικών όντων, στο έδαφος ότι δεν είναι ακριβώς σαν τους άλλους
πληρεξουσίους αυτής της κατηγορίας. Και εκεί που τα ανθρώπινα πλάσματα κατέχουν
διάφορες ιδιότητες δεν λειτουργεί αυτή η ποικιλία εργασιών στην ίδια κατηγορία να
καταδείξει τη μεγαλοσύνη του δημιουργού να τους κάνει ταυτόχρονα διαφορετικούς κι όμως
τόσο όμοιους, φιλικούς κι όμως ανταγωνιστές; Επίσης οι φιλόσοφοι συμφωνούν στο ότι το
σύμπαν αποτελείται από αρμονικές αντιδράσεις σύμφωνα με την θεωρία της φιλίας και της
εχθρότητας του Εμπεδοκλή. Ωστόσο όταν υλικές υπάρξεις αντιτάσσονται με άυλες
διαφέρουν η μία από την άλλη με τέτοιο τρόπο που ενισχύουν το είδος τους χωρίς να
αλλάζουν το γένος τους περιμένοντας ανόμοια υλικά, συμβάλλοντας στη δόξα του κυρίου,
στην πολλαπλή τους ύπαρξη με λόγο την ποικιλία τους, τόσης ποικιλίας, όση και η
διαφορετικότητά τους, τόσο αλλιώτικη, που μερικά απ αυτά κατέχουν κάποιο είδος
προκατάληψης, κάποια άλλα διαφορετικά, κάποια τρέφονται μόνο με ένα είδος τροφής,
κάποια με διάφορα, μερικά άλλα πάλι είναι ορατότητα όταν άλλα είναι αόρατα, κάποια είναι
βαριά ενώ άλλα ελαφριά. Έχουν το συνήθειο να λένε πως η ψυχή πρέπει να είναι
αποφασιστικά άυλη σε αυτό το βαθμό, επειδή τα σώματα των νεκρών μετά την αποχώρηση
από αυτά γίνονται βαρύτερα ενώ θα έπρεπε να γίνουν ελαφρύτερα, τους αφαιρείται το
βάρος του σώματος από τη στιγμή που η ψυχή είναι υλική υπόσταση. Αλλά αυτό που λέει ο
Soranus (σαν απάντηση σε αυτή τη διαφωνία), ο άνθρωπος θα αρνηθεί ότι η θάλασσα έχει
υλική υπόσταση επειδή το πλοίο έξω από το νερό γίνεται βαρύτερο και ακίνητος όγκος;
Πόσο πιο αληθινότερη και δυνατότερη γίνεται τότε η υλικότητα της ψυχής που κουβαλά το
σώμα που αναλαμβάνει τελικά τόσο μεγάλο βάρος με εύστροφές κινήσεις! ΅Επιπλέον
ακόμη κι αν η ψυχή είναι αόρατη είναι σε αυστηρή συμφωνία με τη συνθήκη της υλικότητάς
της και κατάλληλη στην ιδιότητα της ύπαρξης της καθώς επίσης και στη φύση ακόμη και
αυτών των όντων που η μοίρα τα έκανε να είναι αόρατα. Τα μάτια της κουκουβάγιας δεν
αντέχουν τον ήλιο, ενώ ο αετός είναι ικανός να γευτεί τη δόξα του, αυτός ο φημισμένος
χαρακτήρας των νεκρών του καθορίζεται από την αναμφίβολη δύναμη του βλέμματος τους,

ενώ το αετόπουλο που στρέφει το βλέμμα του μακριά από την ακτίνα του ηλίου απωθείται
από τη φωλιά του ως ένα εκφυλιστικό πλάσμα, αυτό είναι τόσο αληθές όσο από το ορατό
αντικείμενο που μπορεί να φαίνεται αρκετά πιο τίμιο από κάποιο άλλο - χωρίς να
συνεπάγεται καμιά άυλη ιδιότητα σε αυτό το οποίο δεν είναι προικισμένο με ισοδύναμη ισχύ
(της όρασης). Ο ήλιος είναι στ αλήθεια μια υλική υπόσταση επειδή είναι (αποτελείται από)
φωτιά, το αντικείμενο του οποίου το αετοπούλο αποδέχεται αμέσως την ύπαρξη, ενώ η
κουκουβάγια το αρνείται χωρίς καμιά προκατάληψη παρ όλες τις καταθέσεις του αετού.
Είναι η παρόμοια διαφορά στο σεβασμό της υλικής υπόστασης της ψυχής που είναι ίσως
αόρατη στη σάρκα αλλά απολύτως ορατή στο πνεύμα. Γι αυτό το λόγο ο Ιωάννης με το να
είναι στο πνεύμα του Θεού κατακρατεί άδολα τις ψυχές των μαρτύρων.
Κεφάλαιο 9 Λεπτομέρειες της υποτιθέμενης επικοινωνίας μιας ορεινής αδελφής.
Όταν δηλώνουμε πως η ψυχή έχει ένα ποιοτικό σώμα και κάπως ασυνήθιστο σε αυτό, σε
αυτή την ειδική συνθήκη θα πρέπει να εφοδιαστούμε με την απόφαση να σεβαστούμε όλα
τα ατυχήματα της υλικότητάς της, πως αυτά ανήκουν σε αυτήν, επειδή έχουμε δείξει πως
είναι σώμα αλλά έχουν ακόμη μια αξιοπερίεργη ιδιότητα αναλογικά με την ειδική φύση του
σώματος στο οποίο (ανήκει) ή αλλιώς εάν καθένα από τα ατυχήματα (τα σωματικά) είναι
αξιοσημείωτα σε αυτό το παράδειγμα για την απουσία τους, τότε κι αυτό επίσης απορρέει
από την ασυνήθιστη κατάσταση τους, της υλικής υπόστασης της ψυχής από την οποία είναι
απών διάφορες ιδιότητες που εμφανίζονται σε όλα τα άλλα υλικά όντα. Και ακόμη
μολαταύτα, όλα αυτά που εμείς δεν θα αλλάξουμε εύκολα ακόμη και αν δηλώσουμε ότι τα
πιο συνήθη χαρακτηριστικά του σώματος όπως οι σταθερές αυξήσεις στις υλικές συνθήκες
ανήκουν επίσης στην ψυχή - όπως ο τρόπος και ο περιορισμός κι αυτή η τριάδα των
διαστάσεων - εννοώ το μήκος πλάτος και ύψος - με τα οποία οι φιλόσοφοι εκτιμούν τα
σώματα. Αυτό που τώρα απομένει εκ μέρους μας είναι να δώσουμε στο σώμα μια μορφή; ο
Πλάτωνας αρνείται να το κάνει αυτό αφού παρακινδυνεύει την αθανασία της ψυχής. Για
οτιδήποτε έχει μορφή είναι σύμφωνα με αυτόν σύνθετο και αποτελούμενο από μέρη ενώ η
ψυχή είναι αθάνατη και το να είναι αθάνατη είναι ακατάλυτη και τα να είναι ακατάλυτη
σημαίνει να είναι χωρίς να έχει μορφή: και αντιθέτως είχε μορφή θα ήταν ο σύνθετος και
δομημένος σχηματισμός. Αυτός ωστόσο σε κάποιους άλλους τρόπους σχηματισμού της
ψυχής ένα ομοίωμα από νοητικούς σχηματισμούς όμορφο απλά για την συμμετρία του και
την διδασκαλία της φιλοσοφίας αλλά παραμορφωμένο από δύσκολες ιδιότητες. Όσο για
τους εαυτούς μας αφιερώνουμε στη ψυχή μας τα χαρακτηριστικά του προσώπου της
υλικότητας, όχι απλά από την ασφάλεια που μας έχει διδάξει η φύση της ύλης, αλλά επίσης

από την ακλόνητη πεποίθηση που η δόξα μας αποτυπώνεται με την αποκάλυψη της. Με το
να αντιλαμβανόμαστε πως είμαστε γνώστες πνευματικών χαρισμάτων ή δώρων έχουμε
επίσης απολαύσει τα κατορθώματα των προφητικών δώρων που έρχονται μετά τον Ιωάννη
(τον Βαπτιστή). Έχουμε τώρα μαζί μας μια αδελφή που της χαρίστηκαν πολλά και διάφορα
δώρα αποκάλυψης, που βιώνει το πνεύμα μέσω εκστατικών οραμάτων, δια μέσου ιερών
τελετών, την ημέρα του κυρίου μέσα στην Εκκλησία: συνομιλεί με αγγέλους και κάποιες
φορές ακόμη και με τον κύριο, βλέπει και ακούει μαζί μυστήριες επικοινωνίες, καταλαβαίνει
τις καρδιές κάποιων ανθρώπων και σε αυτούς που έχουν ανάγκη μοιράζει θεραπείες. Όταν
επιδίδεται στην ανάγνωση των ιερών συγγραμμάτων ή στην υμνολογία ψαλμών ή
κηρύττοντας ή προσφέροντας προσευχές σε όλες αυτές τις θρησκευτικές υπηρεσίες
παρέχονται η ουσία και η ευκαιρία σε αυτήν να δει οράματα. Μπορεί να έχει συμβεί και σε
μας ενώ αυτή η αδελφή τυλίχτηκε μέσα στο πνεύμα ότι έχουμε μιλήσει με ταμπού σχετικά
με την ψυχή. Αφού οι άνθρωποι έχουν αποχωρήσει μετά το πέρας των ιερών υπηρεσιών
συνήθιζε να μας αναφέρει ότι έχει ήδη στα οράματα της (για όλες τις επικοινωνίες της που
έχουν εξεταστεί σχολαστικά ώστε να ξεψαχνιστεί η αλήθεια τους). Ανάμεσα σε άλλα
πράγματα λέει και πως: μου φανερώθηκε μια ψυχή, σε ανθρώπινο σχήμα και ένα πνεύμα
μου φανερώθηκε όχι σαν μια καινή και άδεια οφθαλμαπάτη, αλλά όπως θα προσφερόταν
να κρατηθεί από το χέρι απαλά και ξεκάθαρα και σε ένα αιθέριο χρώμα και σε μορφή που
φανερώνει μια σεβαστή ανθρώπινη οντότητα. Αυτό ήταν το όραμα της και για τους
μάρτυρες της ήταν ο Θεός και οι περισσότεροι Απόστολοι εγγυημένα προαναγγέλλουν ότι
υπάρχουν Πνευματικά χαρίσματα στην Εκκλησία. Τώρα μπορείς να αρνηθείς να πιστέψεις
αυτό ακόμη και αν υπάρχουν διαθέσιμες αναμφισβήτητες αποδείξεις σε κάθε πλευρά για
την πεποίθηση σου; Από τη στιγμή που η ψυχή έχει φυσική υπόσταση χωρίς αμφιβολία
κατέχει ιδιότητες όπως αυτές που μόλις αναφέραμε ανάμεσα σε αυτές και την ιδιότητα του
χρώματος που υπάρχει έμφυτη σε κάθε υλική υπόσταση. Τώρα τι χρώμα θα αποδώσει
στην ψυχή εκτός από ένα αιθέριο διαυγή; Όχι επειδή η ουσία της είναι ο αιθέρας στον αέρα
(παρ όλο που αυτή ήταν η γνώμη του Anesidemus και του Αναξιμένη και υποθέτω και του
Ηράκλειτου επίσης όπως κάποιοι λένε γι αυτόν) όχι επειδή το ελαφρύ διαυγές (παρ όλο
που και ο Heraclides του πόντου έμενε στο να είναι αυτό). Οι κεραύνιοι λίθοι ωστόσο δεν
αποτελούνται από εύφλεκτη ουσία επειδή λάμπουν με ροδοκόκκινη ερυθρότητα και ούτε
αποτελείται από το στοιχείο βηρύλλιο της υδάτινης ουσίας επειδή είναι από φτωχή
κυματιστή λευκότητα. Πόσα άλλα πράγματα εκτός από αυτά είναι εκείνα που το χρώμα
τους θα συσχετιζόταν στην ίδια κατηγορία αλλά η φύση τα διατηρεί εξ ολοκλήρου χώρια.

από τότε που οτιδήποτε εξασθενεί κατά πολύ και γίνεται διάφανο, φέρει μια μεγάλη
ομοιότητα στον αέρα, τέτοια που είναι και η υπόθεση της ψυχής που από την υλική φύση
είναι αέρινη και πνευματική, απ όπου το πιστεύω της υλικότητας της διακινδυνεύεται με
επακόλουθο την εξαιρετική εξασθενήσει και αδυναμία της ουσίας της. Επίσης όσον αφορά
την εικόνα της ανθρώπινης ψυχής σύμφωνα με την αντίληψή σας, μπορεί ορθώς να
φανταστείτε πως δεν είναι τίποτε άλλο από το σχήμα του σώματος που η ψυχή κάθε
άνθρωπου κινεί. Αυτό μπορεί να μας προκαλέσει να παραδεχτούμε από την πρόθεση
αναζήτησης της ανθρώπινης δημιουργίας. Λαμβάνοντας προσεκτικά υπόψιν αφού ο Θεός
ανέπνευσε στο πρόσωπο του ανθρώπου την πνοή της ζωής και ο άνθρωπος έγινε μια
ζωντανή ψυχή, τότε σίγουρα αυτή η ανάσα πρέπει να πέρασε μέσω του προσώπου και
στην πιο εσωτερική δομή και να απλώθηκε σε όλα τα μέρη του σώματος και αφού
συμπυκνώθηκε η θεία έμπνευση, πρέπει να αποτυπώθηκε η πνοή στα εσωτερικά
χαρακτηριστικά της που γέμισαν από τη συμπύκνωση και έτσι έγινε όπως ήταν πηκτή σε
σχήμα (ή στερεότυπη). Με αυτή την αύξηση πυκνότητας προέκυψε η υλικότητα της ψυχής
και με την αποτύπωση δημιουργήθηκε το σχήμα και αποτυπώθηκε. Αυτός είναι ο νεότερος
άνθρωπος διαφέρει από τον εξωτερικό αλλά είναι μοναδικός στην διπλή κατάσταση του.
Έχει μάτια και αυτιά δικά του με τα οποία ο Παύλος πρέπει να άκουσε και να είδε στον
κύριο επιπλέον έχει όλα τα υπόλοιπα μέρη του σώματός του με τη βοήθεια των οποίων
επιτυγχάνει όλες οι διαδικασίες της σκέψης και όλες τις δραστηριότητες των ονείρων του.
Επίσης συμβαίνει ο πλούσιος άνθρωπος στην κόλαση να έχει γλώσσα και ο φτωχός
(Λάζαρος) ένα δάκτυλο και ο Αβραάμ έναν θώρακα. Με αυτά τα χαρακτηριστικά επίσης οι
ψυχές των μαρτύρων διακρίνονται και γίνονται γνωστά από την Αγία Τράπεζα. Η ψυχή
ωστόσο που είναι η αρχή συσχετίσθηκε με το σώμα του Αδάμ που αναπτύχθηκε με την
αύξηση της και σχηματίστηκε αφού η φόρμα του αποδείχτηκε πως είναι η φύτρα της όλης
ουσίας (της ανθρώπινης ψυχής) και (μέρος) της δημιουργίας τους.
Κεφάλαιο 10 Η απλή φύση της ψυχής αναγνωρίζετε και από τον Πλάτωνα – η ταυτότητα
του πνεύματος και της ψυχής.
Είναι ζωτικής σημασίας μια σταθερή πίστη να υποστηρίξει τον Πλάτωνα ότι η ψυχή είναι
απλή, με άλλα λόγια ενιαία και λιτή που απλά αναφέρουμε με σεβασμό στην υλικότητα της.
Όπως και να έχει οι ανθρώπινες τεχνικές γωνίες θέασης και θεωριών και μακριά με τη
δημιουργία των αιρέσεων. Μερικοί υποστηρίζουν πως αφού υπήρχε στην ψυχή μια φυσική
υλικότητα - το πνεύμα - που διαφέρει απ αυτήν: όπως και η ζωή - η λειτουργία της ψυχής
-ήταν ένα πράγμα εκλύει πνοή - η υποτιθέμενη λειτουργία του πνεύματος - ήταν άλλο

πράγμα. Τώρα δεν είναι ότι βρέθηκαν αυτές οι δύο λειτουργίες σε όλα τα ζώα αλλά για το
ότι υπάρχουν πολλά που μόνο ζουν αλλά δεν αναπνέουν και δεν κατέχουν τα όργανα της
αναπνοής - πνευμόνια και τραχείες. αλλά τι χρησιμότητας είναι σε μια εξέταση της
ανθρώπινης ψυχής να δανειστούμε αποδείξεις από ένα κουνούπι ή ένα μυρμήγκι όταν ο
Μέγας δημιουργός στις θεϊκές του διευθέτησης κατανέμημε στα όργανα του κάθε ζώου τη
ζωτικότητα και τα ταίριαξε σύμφωνα με τη διάθεσή του και τη φύση ώστε να μην μπορούμε
να πιθανολογήσουμε με συγκρίσεις αυτού του είδους; ο άνθρωπος ωστόσο ενώ οργανικά
εφοδιάστηκε με πνευμόνια και ταχείες δεν θα αποδειχθεί ότι αναπνέει με μια διαδικασία και
ότι ζει με άλλη όπως ούτε το μυρμήγκι μπορεί ενώ του λείπουν αυτά τα όργανα να μην
αναπνέει αλλά ωστόσο να καταφέρει να ζήσει. Για ποιον ήταν τόσο καθαρή μια βαθιά
γνώση μέσα στα έργα του κυρίου ώστε να τον ονοματίσει να αναλάβει ότι αυτές τις
οργανικές πηγές τις θέλουν όλα τα ζώντα όντα; Υπάρχει ο Herophilus, ο γνωστός
χειρουργός ή όπως (όπως σχεδόν τον αποκαλώ) ο χασάπης που κατατεμάχισε
ατελείωτους ανθρώπους προκειμένου να ερευνήσει τα μυστικά της φύσης που ανελέητα
ανέλαβαν ανθρώπινα πλάσματα να ανακαλύψουν (το σχηματισμό και δημιουργία): έχω τις
αμφιβολίες μου εάν πέτυχε να ανακαλύψει όλα τα εσωτερικά μέρη των δομών από τη
στιγμή που ο θάνατος ο ίδιος αλλάζει και αναταράσσει τις φυσικές λειτουργίες της ζωής
ιδίως όταν ο θάνατος δεν είναι φυσικός αλλά προκαλεί αταξία και λάθη εν μέσω των
λειτουργιών της ανατομής. Οι φιλόσοφοι παραδέχτηκαν το γεγονός ότι οι σκνίπες τα
μυρμήγκια και οι σκόροι δεν έχουν πνευμονικά η αρτηριακά όργανα. Τότε λοιπόν για πες
μου περίεργε και εργατικέ ερευνητή των μυστηρίων έχουν μάτια για να βλέπουν; Αλλά
ακόμη προχωρούν σε όποιο σημείο επιθυμούν και αποφεύγουν αλλά και τείνουν σε
διάφορα αντικείμενα με την διαδικασία της όρασης: μου επισημαίνουν τα μάτια τους μου
δείχνουν τις κόρες των ματιών τους. Οι σκόροι επίσης μασάνε και τρώνε: δείχνοντάς μου τα
σαγόνια τους αποκαλύπτοντας τα δόντια τους. (τότε πάλι η βοή και ο ήχος της σκνίπας
ούτε ακόμη και στο σκοτάδι δεν είναι ικανά να βρουν τα αυτιά μας και σημειώνω πως ούτε
και το θορυβώδες τούνελ αλλά η αρμαθιασμένη λόγχη του στόματος αυτών) ας πάρουμε
κάθε ζωντανό ον ας είναι το μικρότερο που μπορεί να βρεθεί πρέπει να ταϊστεί και να
τραφεί από λίγη τροφή κάτι άλλο: δείξτε μου τότε τα όργανά τους που υπάρχουν στο
σύστημα πέψης τους και απόθεσης της τροφής. Τι πρέπει να πούμε ωστόσο; Εάν είναι από
τέτοια όργανα που διατηρεί τη ζωή τότε πρέπει αυτά τα όργανα φυσικά να υπάρχουν σε
όλα τα πράγματα που είναι ζωντανά ακόμη και αν δεν είναι εμφανή στο μάτι ή στην
αντίληψη λόγω της μικρολογίας τους. μπορείτε να πιστέψετε σε αυτό εάν θυμηθείτε πως ο

Θεός εκδηλώνει τη δημιουργική μεγαλοσύνη Του τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα
αντικείμενα. Εάν ωστόσο υποθέτετε πως η Σοφία του Θεού δεν είναι ικανή να σχηματίσει
τέτοια απειροελάχιστα ζωντανά κύτταρα που μπορείτε ακόμη να αναγνωρίσετε τη
μεγαλοσύνη του στο ότι εφοδίασε ακόμη και τα μικρότερα ζώα με τις λειτουργίες της ζωής
παρ όλη την απουσία των κατάλληλων οργάνων - εξασφαλίζοντας την δύναμη της όρασης
ακόμη και χωρίς μάτια να τρώνε ακόμη και χωρίς δόντια και της πέψης ακόμη και χωρίς
στομάχι. κάποια ζώα επίσης έχουν και την ικανότητα να κινούνται προς τα εμπρός ακόμη
και χωρίς πόδια όπως είναι τα ερπετά με μία σερνόμενη κίνηση ή όπως τα σκουλήκια με
κάθετες προσπάθειες ή τα σαλιγκάρια και οι γυμνοσάλιαγκες με το γλιστερό σύρσιμό τους.
γιατί τότε δεν θα πρέπει να πιστέψεις ότι η ανάσα μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την διάταξη
των πνευμόνων και χωρίς τις αρτηρίες; Πρέπει τότε να αφοπλίσεις τον εαυτό σου με μια
ισχυρή απόδειξη ότι το πνεύμα ή η ανάσα είναι ένας βοηθός της ανθρώπινης ψυχής για τον
απλούστατο λόγο ότι σε κάποια ζώα λείπει η αναπνοή και την στερούνται επειδή δεν
δημιουργήθηκαν με αναπνευστικά όργανα. βρίσκεις πιθανό για ένα πράγμα να ζει χωρίς να
αναπνέει τότε γιατί δεν υποθέτεις ότι ένα πράγμα μπορεί να αναπνέει χωρίς πνευμόνια; Σε
εκλιπαρώ πες μου πως είναι να αναπνέεις; Υποθέτω σημαίνει να εκλύεις ανάσα από τον
εαυτό σου. Πως είναι να μην ζεις; Υποθέτω σημαίνει να μην εκλύεις ανάσα από τον εαυτό
σου. αυτή είναι η απάντηση που πρέπει να φτιάξω εάν το να αναπνέεις δεν είναι το ίδιο με
το να ζεις. Πρέπει τότε να είναι χαρακτηριστικό ενός νεκρού να μην αναπνέει: να αναπνέει
ωστόσο είναι χαρακτηριστικό του ζωντανού ανθρώπου. Αλλά να αναπνέεις είναι
χαρακτηριστικό του ανθρώπου που ανασαίνει: κι έτσι να ανασαίνεις είναι χαρακτηριστικό
ενώ ζωντανού ανθρώπου. Τώρα εάν είτε το ένα είτε το άλλο, υπάρχει πιθανότητα να
μπορέσουν να επιτευχθούν χωρίς την ψυχή να ανασαίνεις μπορεί να μην είναι μια από τις
λειτουργίες της ψυχής αλλά μόνο για να ζεις. Αλλά να ζεις είναι να ανασαίνεις και να
ανασαίνεις είναι να ζεις. Ωστόσο όλη αυτή η διαδικασία του να ανασαίνεις και να ζεις ανήκει
εκεί που ανήκει και το να ζεις – και αυτό είναι η ψυχή. Από τότε λοιπόν που χωρίζει στο
πνεύμα (ή την ανάσα) και τη ψυχή χωρίζεις επίσης και τις λειτουργίες τους. Άφησε τότε να
πραγματοποιήσει κάποια δράση χώριά η μία από την άλλη - χώριά η ψυχή χώρια το
πνεύμα. Άσε τη μία από αυτές να αποχωριστεί το ανθρώπινο σώμα, άσε την άλλη να
παραμείνει, άσε τον θάνατο και την ζωή να συναντηθούν και να συμφωνήσουν. Εάν όμως
η ψυχή και το πνεύμα είναι δύο θα χωριστούν κι έτσι με το διαχωρισμό του ενός που
αποχωρεί από το άλλο που παραμένει θα προκύψουν και θα συναντηθούν μαζί η ζωή και ο
θάνατος. Αλλά τέτοια ένωση ποτέ δεν θα προκύψει: κι αυτό γιατί δεν είναι δύο και δεν

μπορούν να διαχωριστούν αλλά θα μπορούσαν να διαχωριστούν αν ήταν δύο. Ακόμη όμως
δύο πράγματα μπορούν να ενωθούν στην ανάπτυξη αλλά τα δύο πιθανότατα να μην
μπορέσουν ποτέ να ενωθούν από τη στιγμή που το να ζεις είναι ένα πράγμα και το να
αναπνέεις ένα άλλο οι έννοιες διακρίνονται από τις λειτουργίες τους πόσο σταθερό έδαφος
έχει να πιστέψεις ότι η ψυχή και το πνεύμα δεν είναι παρά ένα, από τη στιγμή που δεν τους
αναγνωρίζει σε καμιά διαφορά ώστε η ψυχή είναι από μόνη της και πνεύμα η αναπνοή είναι
η λειτουργία του έχει και η ζωή επίσης αλλά γιατί εάν επιμένεις να υποθέτεις ότι η μέρα
είναι ένα πράγμα ενώ το φως που συμπληρώνει την ημέρα είναι άλλο πράγμα, παρ όλο ότι
η ιδέα είναι φως από μόνη της θα πρέπει βέβαια να υπάρχουν και διάφορα είδη φωτός
όπως φαίνεται από τις λειτουργίες των φορτίων έτσι θα υπάρχουν διάφορα είδη πνευμάτων
που θα πηγάζουν είτε από τον Θεό είτε από τον διάβολο. Οπότε η ερώτηση έχει να κάνει
σχετικά με την ψυχή και το πνεύμα η ψυχή θα είναι (πιο κατανοητό) η ίδιο το πνεύμα όπως
είναι η ημέρα το ίδιο το φως. για ένα πράγμα που είναι πανομοιότυπο υπάρχει.
Κεφάλαιο 11 Πνεύμα - ένας εκφραστικός ορισμός μιας λειτουργίας της ψυχής όχι της
φύσης της. Για να ξεχωρίσει προσεκτικά από το πνεύμα του Θεού.
Αλλά η φύση των παρόντων αναζητήσεών μου με υποχρεώνει να ονομάζω την ψυχή
πνεύμα ή ανάσα διότι η αναπνοή είναι κατανοητή σε κάποια άλλη υπόσταση. Εμείς
διεκδικούμε αυτή την επιχείρηση για την ψυχή που αναγνωρίζουμε ότι είμαστε μια αδιαίρετη
απλή υπόσταση και γι αυτό πρέπει να το καλούμε πνεύμα με μια οριστική έννοια - όχι λόγω
της κατάστασης της αλλά της ενέργειάς της όχι στον σεβασμό της φύσης της αλλά για την
λειτουργία της επειδή αναπνέει κι όχι επειδή είναι πνεύμα με οποιαδήποτε έννοια. Για να
εκπνέεις ή να αναπνέεις είναι η ανάσα. Έτσι αυτό που οδηγούμαστε να περιγράψουμε με
τον όρο που καταδεικνύει αυτήν την αναπνοή - ας το πούμε πνεύμα - η ψυχή που έχουμε
με την αληθινή φύση της πράξης της ανάσα. Επιπλέον εμείς πολύ σωστά και με επιμονή
επιμένουμε να την αποκαλούμε ανάσα (ή πνεύμα) σε αντίθεση με το Hermogenes που
απορρέει την ψυχή από την ύλη αντί από την έμπνευση ή την ανάσα του Θεού. Αυτός για
να είναι σίγουρος πηγαίνει απερίφραστα εναντίον των καταθέσεων των ιερών κειμένων και
με τον τρόπο αυτό μετατρέπει την ανάσα σε πνεύμα επειδή δεν πιστεύει πως (πλάσμα στο
οποίο εμφυσήθηκε) το πνεύμα του Θεού έπεσε μες την αμαρτία και μετά στην κατάκριση
και έπειτα καταλήγει πως η ψυχή προέρχεται από την ύλη παρά από πνεύμα ή την ανάσα
του Θεού. Για το λόγο αυτό εμείς από την πλευρά μας ακόμη και από αυτό το διάβα
υποστηρίζουμε πως η ψυχή είναι η ανάσα και όχι το πνεύμα στην βιβλική και διακριτική
έννοια του πνεύματος. Και εδώ είναι με λύπη ότι χρησιμοποιούμε τον όρο πνεύμα σε όλες

τις κατώτερες έννοιες με συνέπεια την πανομοιότυπη πράξη της αναπνοής και ανάσας. Σε
αυτό το εδάφιο η μόνη ερώτηση είναι σχετικά με τη φυσική υπόσταση να αναπνέεις είναι
μια φυσική πράξη. Δε θα αργήσω ούτε ένα λεπτό περισσότερο σε αυτό το σημείο που δεν
είναι γι αυτούς τους αιρετικούς που εισάγουν στην ψυχή κάποια πνευματική φύτρα που
περνά την αντίληψή μου: (το κάνουν να είναι έτσι) απονέμουν στη ψυχή με τη μυστική
γενναιοδωρία της μητέρας σοφίας χωρίς την γνώση του δημιουργού. Αλλά τα Ιερά κείμενα
που έχουν καλύτερη γνώση του δημιουργού της ψυχής ή καλύτερα του Θεού δεν μας είπαν
τίποτε περισσότερο από το ότι ο Θεός ενέπνευσε στο πρόσωπο του ανθρώπου την ζωή κι
έτσι ο άνθρωπος έγινε μια ζωντανή ψυχή με σκοπό να ζει και να αναπνέει την ίδια ώρα που
έκανε επαρκώς σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στο πνεύμα και την ψυχή σε τέτοια δοκίμια
όπως φαίνεται μέσα στα ίδια που ο Θεός κηρύσσει «το πνεύμα μου πήγε μπροστά από
εμένα κι έκανε την ανάσα καθενός και η ανάσα του πνεύματος που είχε με ψυχή»: «και
πάλι έδωσε ανάσα προς τους ανθρώπους που ήταν προς τη γη και πνεύμα σε αυτούς που
βαδίζουν επ αυτού». Πρώτα απ όλα έχει τη (φυσική) ψυχή για να πει η αναπνοή στους
ανθρώπους που βρίσκονται στη γη με άλλα λόγια σε αυτούς που δρουν με σάρκα
μετέπειτα έρχεται το πνεύμα σε αυτούς που βαδίζουν επ αυτού - αυτό είναι που απαλύνει
τα έργα της σαρκός επειδή oι Απόστολοι λένε συνήθως ότι «αυτό δεν είναι το πρώτο που
είναι πνευματικό αλλά αυτό που είναι φυσικό (ή στην κατοχή της φυσικής ψυχής και
μετέπειτα αυτό είναι πνευματικό». για το λόγο αυτό όπως ο Αδάμ που ευθέως προέβλεψε
πως «μέγα τα μυστήρια του Χριστού και της Εκκλησίας» όταν είπε «αυτό τώρα είναι κόκαλο
από τα κόκαλά μου και σάρκα από τη σάρκα μου» και επιπλέον είπε, «ένας άνδρας να
αφήσει τον πατέρα και τη μητέρα του και είθε να προσκόλληση στην γυναίκα του και οι δύο
τους να γίνουν ένα», ένιωσε την επιρροή του πνεύματος. Γι αυτό έπεσε πάνω σε αυτόν η
έκσταση που είναι η ενεργός αρετή του ιερού φαντάσματος τις προφητείας. Και το κακό
πνεύμα είναι επίσης από μια επιρροή που προέρχεται επάνω σε ένα άτομο. Πράγματι το
πνεύμα του Θεού μετέτρεψε την ψυχή σε ένα άλλο άτομο ας πούμε σε έναν Προφήτη ώστε
οι άνθρωποι είπαν ο ένας τον άλλον τι είναι αυτό που έρχεται στο γιο του Κish; Είναι η
ψυχή επίσης μεταξύ των προφητών; Και το κακό πνεύμα τον μετέτρεψε κατόπιν σε έναν
άλλον άνθρωπο με άλλες λέξεις σε έναν αποστάτη. Ο Ιούδας επιπλέον υπολογίστηκε πολύ
μεταξύ της εκλογής των (αποστόλών) και διορίστηκε ακόμη στο γραφείο του
θησαυροφυλακίου όταν δεν ήταν ακόμη ο προδότης αν και έγινε ψεύτης αλλά κατόπιν ο
διάβολος μπήκε σε αυτόν. συνεπώς όπως το πνεύμα κανενός ούτε από τον Θεό ούτε από
τον διάβολο φυτεύεται φυσικά σε μια ανθρώπινη ψυχή κατά τη γέννηση του αυτή ψυχή

Τσικολάτας Α. (2005). Μια Πραγματεία στη Ψυχή (Μετάφραση). Κατερίνη

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

Similar to Τσικολάτας Α. (2005). Μια Πραγματεία στη Ψυχή (Μετάφραση). Κατερίνη

Similar to Τσικολάτας Α. (2005). Μια Πραγματεία στη Ψυχή (Μετάφραση). Κατερίνη (20)

More from Alexandros Tsikolatas

More from Alexandros Tsikolatas (20)

Recently uploaded

Recently uploaded (13)

Τσικολάτας Α. (2005). Μια Πραγματεία στη Ψυχή (Μετάφραση). Κατερίνη