1. คำาพิพากษา (ต. ๒๒)
(ต.๒๔)
(ต.
(อุทธรณ์) ๒
คดีห มายเลขดำา
ที่ อ. ๕๙๐/๒๕๔๙
คดีห มายเลขแดง
ที่ อ.๔๕๒/๒๕๕๑
ในพระปรมาภิไ ธยพระมหากษัต ริย ์
ศาลปกครองสูง สุด
วันที่ ๘ เดือน ตุลาคม
พุทธศักราช ๒๕๕๑
นางนันท์นภัส รอดพ้น ผู้ฟ้องคดี
ระหว่
าง
แพทยสภา ที่ ๑
เลขาธิการแพทยสภา ผู้ถูกฟ้องคดี
เรื่อง ที่ ๒
คดีพิพาทเกี่ยวกับการที่หน่วยงานทางปกครองและ
เจ้าหน้าที่ของรัฐออกคำาสั่ง
โดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย (อุทธรณ์คำาพิพากษา)
ผู้ถู ก ฟ้ อ งคดี ทั้ง สองยื่น อุ ท ธรณ์ คำา พิพ ากษา ในคดี
หมายเลขดำาที่ ๑๐๐๙/๒๕๔๘ หมายเลขแดงที่ ๙๙๖/๒๕๔๙
ข อ ง ศ า ล ป ก ค ร อ ง ชั้ น ต้ น (ศ า ล ป ก ค ร อ ง ก ล า ง )

2. 2
คดีนี้ผู้ฟ้องคดีฟ้องว่า ผู้ฟ้องคดีได้รับความเดือด
ร้อนเสียหายจากการรักษาบาดแผลทีนวกลางและนิวชีมอขวาที่
่ ิ้ ้ ้ ื
โรงพยาบาลบางปะอิน โดยมีพยาบาลเป็นผูให้การรักษา ้
แต่ไม่ได้อยู่ในความควบคุมของแพทย์ซงเป็นผู้ประกอบวิชาชีพ
ึ่
เวชกรรม เป็นเหตุให้บาดแผลเกิดการติดเชื้อต้องตัดนิ้วกลาง
มือขวาออก ๒ ข้อ และนิ้วชี้ไม่สามารถงอได้ตามปกติ ผูฟองคดี ้ ้
ได้มหนังสือลงวันที่ ๑๗ กันยายน ๒๕๔๖ ร้องเรียนไปยังผูถกฟ้อง
ี ้ ู
คดีที่ ๑ ต่อมาผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ โดยผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ มีหนังสือ
ลงวันที่ ๒๖ เมษายน ๒๕๔๘ /แจ้งผู้ฟ้อง
แจ้งผู้ฟ้องคดีว่าเป็นกรณีไม่มีมูล ผู้ฟ้องคดีเห็นว่าการวินิจฉัย … คดี
ของผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ไม่ถูกต้องตามระเบียบกระทรวง
สาธารณสุข ว่าด้วยบุคคลซึ่งกระทรวง ทบวง กรม
กรุงเทพมหานคร เมืองพัทยา องค์การบริหารส่วนจังหวัด
เทศบาล สุขาภิบาล องค์การบริหารส่วนท้องถิ่นอื่นหรือ
สภากาชาดไทยมอบหมายให้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมใน
ความควบคุมของเจ้าหน้าที่
ซึงเป็นผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๓๙ จึงนำาคดีมา
่
ฟ้องต่อศาลปกครอง
เพื่อขอให้ศาลมีคำาพิพากษาหรือมีคำาสั่ง ดังนี้
๑. ให้ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองพิจารณาข้อร้องเรียนของผู้
ฟ้องคดีใหม่
๒. ให้ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ พิจารณาให้ผู้อำานวยการโรง
พยาบาล คณะแพทย์ และพยาบาลโรงพยาบาลบางปะอินร่วม
กันรับผิดต่อผลที่เกิดขึ้น
๓. เพิกถอนคำาวินิจฉัยของผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ในการ
ประชุมครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘
ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองให้การว่า ผู้ฟ้องคดีได้มหนังสือ
ี
ลงวันที่ ๑๗ กันยายน ๒๕๔๖ ร้องเรียนต่อผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ ว่า
เมื่อวันที่ ๒๐ มิถุนายน ๒๕๔๖ ผู้ฟ้องคดีได้เข้ารับการรักษา
บาดแผลจากเครื่องขูดมะพร้าวที่นิ้วกลางและนิ้วชี้มือขวาที่โรง
/คณะ

3. 3
พยาบาลบางปะอิน ซึงมีพยาบาลเป็นผู้ให้การรักษาบาดแผล
่
โดยฉีดยาชาที่นิ้ว ตัดหนังหุ้มปลายนิ้วแล้วเย็บแผล ในระหว่าง
ที่ตดนิ้วกลางผู้ฟ้องคดีรู้สึกเสียวที่รักแร้ จากนั้นมีเลือดออกที่นิ้ว
ั
กลางและนิ้วชี้ พยาบาลได้เปิดแผลแล้วเย็บใหม่ ต่อมาในวันที่
๒๓ มิถุนายน ๒๕๔๖ ผู้ฟ้องคดีได้ไปทำาแผลที่โรงพยาบาล
ทหารผ่านศึก เมือแพทย์เปิดดูแผลปรากฏว่านิวกลางมีสดำา
่ ้ ี
เนืองจากเลือดไม่ไปเลียงที่ปลายนิ้ว แพทย์จึงสั่งให้เข้าห้อง
่ ้
ผ่าตัด หลังจากนั้นผู้ฟ้องคดีได้ย้ายไปรักษาที่โรงพยาบาล
พญาไท ๒ แพทย์วนจฉัยว่ามีการติดเชือทีเอ็นนิวมือ ปัจจุบนผูฟ้อง
ิ ิ ้ ่ ้ ั ้
คดีสญเสียอวัยวะซึ่งทำาให้ไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ได้ตามปกติ
ู
รวมทั้งต้องเสียค่าใช้จ่ายในการรักษาเป็นจำานวนมาก เมื่อรับ
เรื่องร้องเรียนของผู้ฟ้องคดีแล้ว ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ ได้เสนอเรื่อง
ต่อประธานคณะอนุกรรมการจริยธรรมแห่งวิชาชีพเวชกรรม ชุด
ทีเจ็ด เพือดำาเนินการสืบสวน
่ ่
หาข้อเท็จจริง ซึงคณะอนุกรรมการจริยธรรมฯ ได้อาศัยอำานาจ
่
ตามข้อ ๖ หมวด ๒ ของข้อบังคับแพทยสภา ว่าด้วยกระบวนวิธี
พิจารณาด้านจริยธรรมของผู้ประกอบวิชาชีพ
เวชกรรม พ.ศ. ๒๕๔๐ จัดประชุมคณะอนุกรรมการเพื่อกำาหนด
แนวทางการแสวงหาข้อเท็จจริงและอาศัยอำานาจตามความใน
มาตรา ๓๗ แห่งพระราชบัญญัติวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕
มีหนังสือลงวันที่ ๒๒ ธันวาคม ๒๕๔๖ แจ้งให้ผู้ฟ้องคดีไปให้
ข้อมูลต่อคณะอนุกรรมการจริยธรรมฯ และได้มีหนังสือลงวันที่
๒๘ ตุลาคม ๒๕๔๖ ถึงผู้อำานวยการโรงพยาบาลบางปะอิน ผู้
อำานวยการโรงพยาบาลพญาไท ๒ และผู้อำานวยการโรง
พยาบาลทหารผ่านศึก ให้ส่งสำาเนาเวชระเบียนของผู้ฟ้องคดี
และสรุปผลการตรวจรักษาของแพทย์
ที่ทำาการตรวจรักษาผู้ฟ้องคดี ต่อมาโรงพยาบาลบางปะอินมี
หนังสือลงวันที่ ๑๑ พฤศจิกายน ๒๕๔๖ ส่งสรุปผลการตรวจ
รักษาพยาบาลของแพทย์ สำาเนาเวชระเบียนของผู้ฟ้องคดี
แนวทางการดูแลผู้ป่วยฉุกเฉิน และสรุปผลการสอบสวนข้อเท็จ

4. 4
จริง โรงพยาบาล
ทหารผ่านศึกมีหนังสือลงวันที่ ๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๔๖ ส่งสรุป
ผลการดูแลรักษาและ
เวชระเบียนของผู้ฟ้องคดี และโรงพยาบาลพญาไท ๒ มีหนังสือ
ลงวันที่ ๓๐ ตุลาคม ๒๕๔๖ ส่งสำาเนาเวชระเบียนและสรุปผล
การตรวจรักษาผู้ฟ้องคดีของนายแพทย์ธงชัย ลิมปวัฒนศิริ ต่อ
มาในวันที่ ๒๙ ธันวาคม ๒๕๔๖ ผู้ฟ้องคดีได้ให้ขอมูลเพิ่มเติม
้
ต่อคณะอนุกรรมการจริยธรรมฯ ซึ่งคณะอนุกรรมการจริยธร
รมฯ ได้พิจารณาหนังสือร้องเรียนของผู้ฟ้องคดี หนังสือสรุปผล
การตรวจรักษาพยาบาลของโรงพยาบาลบางปะอิน โรงพยาบาล
ทหารผ่านศึก และโรงพยาบาลพญาไท ๒ รวมทั้งบันทึกคำา
ให้การของผู้ฟ้องคดี และระเบียบกระทรวงสาธารณสุข ว่าด้วย
บุคคลซึ่งกระทรวง ทบวง กรม กรุงเทพมหานคร เมืองพัทยา
องค์การบริหารส่วนจังหวัด เทศบาล สุขาภิบาล องค์การบริหาร
ส่วนท้องถิ่นหรือสภากาชาดไทยมอบหมายให้ประกอบวิชาชีพ
เวชกรรมในความควบคุมของเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นผู้ประกอบ
วิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๓๙ แล้วเห็นว่าในการรักษาผู้ป่วย
รายของผู้ฟ้องคดีเป็น
กรณีที่แพทย์ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง มีเพียงพยาบาลเท่านั้นที่
ให้การตรวจและทำาการรักษาบาดแผลให้ผู้ฟ้องคดี ซึ่งพยาบาล
มีสิทธิทำาได้เนื่องจากเป็นการปฏิบัติตามระเบียบกระทรวง
สาธารณสุข ว่าด้วยบุคคลฯ พ.ศ. ๒๕๓๙ ว่าเป็นกรณีไม่มีมูล
และได้สรุปรายงานความเห็นเสนอให้คณะกรรมการแพทยสภา
พิจารณาตามข้อ ๓๑ และข้อ ๓๒ หมวด ๔ ของข้อบังคับ
แพทยสภา ว่าด้วยกระบวนวิธีพิจารณาคดีด้านจริยธรรมของผู้
ประกอบวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๔๐ ซึงคณะกรรมการ
่
แพทยสภาได้นำาเรื่องของผู้ฟ้องคดีเข้าพิจารณาในการประชุม
ครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘ โดยได้พิจารณา
รายงานความเห็นของคณะอนุกรรมการจริยธรรมฯ แล้วเห็น
ว่าการรักษาผู้ป่วยรายผู้ฟ้องคดีเป็นกรณีที่แพทย์มิได้มีส่วน

5. 5
เกี่ยวข้อง มีเพียงพยาบาลเท่านั้นที่ให้การตรวจและทำาการ
รักษาบาดแผลให้ผู้ป่วย
ซึงพยาบาลมีสทธิทำาได้ เนืองจากเป็นการปฏิบตตามระเบียบกระทรวง
่ ิ ่ ั ิ
สาธารณสุขว่าด้วยบุคคลฯ พ.ศ. ๒๕๓๙ ดังนั้น การประกอบ
วิชาชีพเวชกรรมของนายแพทย์ชัยพร นันทรัตนสกุล
ซึงเป็นแพทย์เวรโรงพยาบาลบางปะอิน จึงเป็นไปตามข้อบังคับ
่
แพทยสภา ว่าด้วย
การรักษาจริยธรรมแห่งวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๖ หมวด
๓ ข้อ ๑ ซึงกำาหนดว่า
่
“ผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมต้องรักษามาตรฐานของการ
ประกอบวิชาชีพเวชกรรมในระดับ
ทีดีที่สุด...” จึงมีมติว่าเป็นกรณีไม่มีมูล หลังจากนั้น ผู้ถูกฟ้อง
่
คดีที่ ๒ ได้มหนังสือ ลงวันที่
ี
๒๖ เมษายน ๒๕๔๘ แจ้งมติคณะกรรมการแพทยสภาในการ
ประชุมดังกล่าวให้ผู้ฟ้องคดีทราบว่ากรณีร้องเรียนนายแพทย์
ชัยพรเป็นกรณีไม่มีมูล จึงยกข้อกล่าวหา
ผู้ฟ้องคดีคัดค้านคำาให้การว่า ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสอง
พิจารณาข้อร้องเรียนของ
ผู้ฟ้องคดีโดยไม่ได้คำานึงถึงการละเว้นปฏิบัติหน้าที่ของแพทย์
เวร พิจารณาแต่เพียงว่า
แพทย์มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องในการรักษาผู้ฟ้องคดีและพยาบาลมี
สิทธิทำาการรักษาได้เท่านั้น ทั้งทีข้อ ๖ ของระเบียบกระทรวง
่
สาธารณสุข ว่าด้วยบุคคลซึ่งกระทรวง ทบวง กรม
กรุงเทพมหานคร เมืองพัทยา องค์การบริหารส่วนจังหวัด
เทศบาล สุขาภิบาล องค์การบริหารส่วนท้องถิ่นอื่น หรือ
สภากาชาดไทยมอบหมายให้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม
ในความควบคุมของเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นผู้ประกอบวิชาชีพ
เวชกรรม พ.ศ. ๒๕๓๙ กำาหนดว่า "บุคคลซึ่งได้รับมอบหมาย
จะทำาการประกอบวิชาชีพเวชกรรมได้เฉพาะ... ข้อ ๖.๓ ต้อง
อยู่ในควบคุมของเจ้าหน้าทีซึงเป็นผูประกอบวิชาชีพเวชกรรม" และ
่ ่ ้
/ซึงเป็น
่
แพทย์…

6. 6
มาตรา ๔ แห่งพระราชบัญญัติวิชาชีพ
เวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕ บัญญัติว่า "ผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม
หมายความว่า บุคคลซึ่ง
ได้ขึ้นทะเบียนและรับใบอนุญาตเป็นผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม
จากแพทยสภา" ดังนั้น พยาบาลจะทำาการรักษาบาดแผลหรือ
เย็บแผลต้องอยู่ในความควบคุมของแพทย์ เมื่อไม่มีแพทย์
ควบคุมการปฏิบัติหน้าที่ พยาบาลจึงไม่สามารถที่จะทำาการ
รักษาบาดแผล เย็บแผลหรือสั่งยาให้ผู้ฟ้องคดีได้ การพิจารณา
วินิจฉัยเรื่องร้องเรียนของผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสอง
จึงเป็นการกระทำาที่ไม่ชอบและไม่ถูกต้องตามกฎหมาย
ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองให้การเพิ่มเติมว่า ผู้ถูกฟ้องคดีทั้ง
สองได้ใช้ดุลพินิจ
ในการพิจารณาให้ความเห็นเกี่ยวกับเรื่องร้องเรียนของผู้ฟ้อง
คดีเป็นไปตามหลักการและเหตุผลโดยชอบด้วยกฎหมายแล้ว
กล่าวคือ ในช่วงที่ผู้ฟ้องคดีเข้ารับการรักษาบาดแผล
ที่โรงพยาบาลบางปะอินเมื่อวันที่ ๒๐ มิถุนายน ๒๕๔๖ พยาบาล
มีหน้าที่ต้องรายงาน
ให้แพทย์ผู้อยู่เวรในช่วงนั้นได้รับทราบเพื่อทำาการปรึกษาเกี่ยว
กับการรักษาบาดแผลของ
/พยาบาล…
ผู้ฟ้องคดี ซึ่งตามหนังสือร้องเรียนของผู้ฟ้องคดีประกอบกับ
หนังสือชี้แจงของแพทย์
ปรากฏข้อเท็จจริงว่าแพทย์ผู้อยู่เวรในช่วงเวลาดังกล่าวไม่ได้
รับรายงานหรือข้อปรึกษาจากพยาบาลผู้ทำาการรักษาเกี่ยวกับ
การเข้ารับการรักษาบาดแผลของผู้ฟ้องคดี จึงเป็นเหตุ
ให้แพทย์ไม่ได้พบผู้ฟ้องคดีและไม่ได้มีส่วนในการรักษาหรือ
ควบคุมการรักษาแต่อย่างใด ดังนั้น การที่แพทย์ไม่ได้พบผู้ฟ้อง
คดีและไม่ได้มีส่วนในการรักษา จึงไม่ได้เกิดจากการ
ละเว้นปฏิบัติหน้าที่ของแพทย์ที่อยู่เวรในช่วงเวลาดังกล่าว ซึ่งผู้
ถูกฟ้องคดีที่ ๑
พิจารณาแล้วเห็นว่าเป็นกรณีที่แพทย์ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใน

7. 7
การประกอบวิชาชีพเวชกรรม และมีมติว่ากรณีไม่มมูล มติของ
ี
ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ จึงชอบด้วยกฎหมายแล้ว และ
ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองได้ใช้ดุลยพินิจในการพิจารณาวินิจฉัยกรณี
ร้องเรียนของผู้ฟ้องคดี
โดยชอบและถูกต้องตามกฎหมายทุกประการ ผู้ฟ้องคดีจึงไม่
อาจฟ้องขอให้เพิกถอน
คำาวินิจฉัยของผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองได้
ศาลปกครองชั้นต้นพิจารณาแล้วเห็นว่า คดีมีประเด็น
ที่จะต้องวินิจฉัย ๒ ประเด็น ดังนี้
ประเด็นทีหนึง มติของคณะกรรมการแพทยสภาใน
่ ่
การประชุมครังที่ ๓/๒๕๔๘ เมือวันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘ ชอบด้วย
้ ่
กฎหมายหรือไม่ พิเคราะห์แล้วเห็นว่า แม้ข้อเท็จจริง
รับฟังได้ว่ามติของคณะกรรมการแพทยสภาในการประชุมครั้ง
ดังกล่าวให้ยกข้อกล่าวโทษนายแพทย์ชัยพร นันทรัตนสกุล
แพทย์โรงพยาบาลบางปะอิน เนื่องจากได้ดำาเนินการ
ตามขันตอนของกฎหมายแล้ว และโดยทีมาตรา ๓๙ วรรคสี่ แห่ง
้ ่
พระราชบัญญัตวชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕ กำาหนดให้คำา
ิ ิ
วินิจฉัยชี้ขาดของคณะกรรมการแพทยสภาเป็นที่สุด แต่เมื่อ
ก่อนจะมีมติในการประชุมครั้งดังกล่าวยังไม่ได้พิจารณาว่าใน
วันที่ ๒๐ มิถุนายน ๒๕๔๖
ซึงเป็นวันที่ผู้ฟ้องคดีเข้ารับการรักษา นายแพทย์ชัยพรซึงเป็น
่ ่
แพทย์เวรได้อยู่ประจำาโรงพยาบาลในขณะที่ผู้ฟ้องคดีเข้ารับ
การรักษาหรือไม่ ประกอบกับมติดังกล่าว
ยังไม่ได้รับความเห็นชอบจากสภานายกพิเศษตามมาตรา ๒๕
วรรคหนึ่ง (๔) แห่งพระราชบัญญัติวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ.
๒๕๒๕ และยังไม่ได้ทำาเป็นคำาสั่งแพทยสภา
ตามมาตรา ๓๙ วรรคสี่ แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าว ดังนั้น
การที่ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑
โดยผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ ได้มหนังสือลงวันที่ ๒๖ เมษายน ๒๕๔๘
ี
/ที่ไม่ถูกต้อง…
แจ้งมติคณะกรรมการ

8. 8
แพทยสภาในการประชุมครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ พร้อมทั้งแจ้งสิทธิใน
การฟ้องคดีต่อศาลปกครองให้ผู้ฟ้องคดีทราบ ทั้งทีมติคณะ
่
กรรมการแพทยสภาดังกล่าว ยังไม่ได้รับความเห็นชอบ
จากสภานายกพิเศษ และผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ยังไม่ได้ทำาเป็นคำาสั่ง
จึงเป็นการกระทำา
ที่ไม่ถูกต้องตามขั้นตอนอันเป็นสาระสำาคัญ ดังนั้น มติคณะ
กรรมการแพทยสภา
ในการประชุมครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘ จึง
ไม่ชอบด้วยกฎหมาย
ประเด็นที่สอง การรักษาของแพทย์และพยาบาลโรง
พยาบาลบางปะอินเป็นการกระทำาละเมิดอันเกิดจากการใช้
อำานาจตามกฎหมายหรือไม่ พิเคราะห์แล้วเห็นว่า
เมื่อข้อเท็จจริงรับฟังได้ว่าผู้ฟ้องคดีฟ้องขอให้ศาลพิพากษาให้ผู้
ถูกฟ้องคดีที่ ๑ สั่งให้ผู้อำานวยการโรงพยาบาล คณะแพทย์
และพยาบาลของโรงพยาบาลบางปะอินร่วมรับผิดต่อผู้ฟ้องคดี
ในกรณีให้การรักษาพยาบาลผู้ฟ้องคดีโดยไม่มีการดูแลรักษา
จนเป็นเหตุให้
ผู้ฟ้องคดีถูกตัดนิ้วกลางมือขวาออกจำานวนสองข้อและนิ้วชี้
มือขวาไม่สามารถงอได้ตามปกติ เป็นคำาขอให้โรงพยาบาล
บางปะอินรับผิดชอบต่อผู้ฟ้องคดีอันเกิดจากการกระทำาละเมิด
ของเจ้าหน้าที่ที่เป็นการกระทำาทางกายภาพในระหว่างปฏิบัติ
หน้าที่ คือ การรักษาพยาบาลและมิใช่เกิดจากการใช้อำานาจ
ตามกฎหมายของเจ้าหน้าที่ของรัฐหรือหน่วยงานทางปกครอง
จึงไม่อยูในบังคับตามมาตรา ๙ วรรคหนึ่ง (๓) แห่งพระราช
่
บัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและ
วิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ คดีนี้จึงอยู่ในอำานาจ
พิจารณาพิพากษาของ
ศาลยุติธรรมตามมาตรา ๒๗๑ ของรัฐธรรมนูญแห่งราช
อาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๔๐ ตามนัยคำาวินิจฉัยชี้ขาด
อำานาจหน้าที่ระหว่างศาลที่ ๒/๒๕๔๕

9. 9
ศาลปกครองชั้นต้นพิพากษาให้เพิกถอนมติคณะ
กรรมการแพทยสภา
ในการประชุมครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘
คำาขออื่นให้ยก
ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองอุทธรณ์ว่า ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองไม่
เห็นพ้องด้วยกับ
คำาพิพากษาศาลปกครองชั้นต้น ดังนี้ (๑) ทีศาลปกครองชั้นต้น
่
วินิจฉัยว่า ก่อนมีมติในการประชุมครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่
๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘ ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ยังไม่ได้พิจารณาว่าในวัน
ที่ผู้ฟ้องคดีเข้ารับการรักษา นายแพทย์ชัยพร นันทรัตนสกุล
แพทย์เวร ได้อยู่ประจำาโรงพยาบาลหรือไม่ อันทำาให้มติของผู้
ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ไม่ชอบด้วยกฎหมาย นั้น เห็นว่า เนื่องจากใน
การประชุมครั้งดังกล่าว คณะกรรมการจริยธรรมฯ ได้พิจารณา
เห็นว่าใน
การให้การรักษาผู้ฟ้องคดีเป็นกรณีที่แพทย์มิได้มีส่วนเกี่ยวข้อง
มีเพียงพยาบาลเท่านั้น
ที่ให้การตรวจและทำาการรักษาบาดแผล ซึ่งพยาบาลมีสิทธิ
ทำาได้ตามระเบียบกระทรวงสาธารณสุข ว่าด้วยบุคคลซึ่งาชีพ…/วิช
กระทรวง ทบวง กรม กรุงเทพมหานคร เมืองพัทยา องค์การ
บริหารส่วนจังหวัด เทศบาล สุขาภิบาล องค์การบริหารส่วน
ท้องถิ่นอื่นหรือสภากาชาดไทยมอบหมายให้ประกอบวิชาชีพ
เวชกรรมในความควบคุมของเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นผู้ประกอบ
วิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๓๙ จึงเห็นว่าเป็นกรณีไม่มีมูล ต่อ
มาที่ประชุมคณะกรรมการแพทยสภาพิจารณาแล้วมีความเห็น
ยืนตามความเห็นของคณะกรรมการจริยธรรมฯ และ
ยังเห็นว่าการประกอบวิชาชีพเวชกรรมของนายแพทย์ชัยพร
เป็นไปตามข้อบังคับแพทยสภา ว่าด้วยการรักษาจริยธรรมแห่ง
วิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๖ หมวด ๓ ข้อ ๑ “ผู้ประกอบ
วิชาชีพเวชกรรมต้องรักษามาตรฐานของการประกอบวิชาชีพ
เวชกรรมในระดับที่ดีที่สุด...” จึงมีมติยกข้อกล่าวหา ส่วนที่คณะ

10. 10
กรรมการแพทยสภาจะรับฟังพยานหลักฐานแค่ไหนเพียงใด
เป็นดุลพินิจของคณะกรรมการ (๒) การที่จะให้มติของคณะ
กรรมการแพทยสภาต้องให้ได้รับความเห็นชอบจากสภานายก
พิเศษก่อนจึงจะมีมติของคณะกรรมการแพทยสภาได้ตามมาตรา
๒๕ วรรคหนึง (๔) ประกอบกับมาตรา ๓๙ แห่งพระราชบัญญัติ
่
วิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕ นั้น จะต้องเป็นกรณีที่คณะ
กรรมการแพทยสภาพิจารณาสำานวน
การสอบสวนของคณะอนุกรรมการสอบสวน แต่คดีนี้เป็นการ
สอบสวนของคณะอนุกรรมการจริยธรรมฯ ตามมาตรา ๓๔ แห่ง
พระราชบัญญัติวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕ ซึงหลังจาก
่
สอบสวนเสร็จต้องเสนอคณะกรรมการแพทยสภาตามมาตรา
๓๕ เพื่อมีมติ และในการมีมติ
ตามมาตรา ๓๕ (๓) ยกข้อกล่าวหาหรือข้อกล่าวโทษ ไม่มี
บทบัญญัติมาตราใดกำาหนดให้ต้องได้รับความเห็นชอบจาก
สภานายกพิเศษ ซึ่งการพิจารณาที่ต้องได้รับความเห็นชอบ
จากสภานายกพิเศษ ต้องผ่านขันตอนตามมาตรา ๓๕ (๒) ก่อน
้
กล่าวคือ คณะกรรมการแพทยสภาเห็นว่าข้อกล่าวหาหรือข้อ
กล่าวโทษมีมูลและให้คณะอนุกรรมการสอบสวนทำาการ
สอบสวน หลังจากคณะอนุกรรมการสอบสวนทำาการสอบสวน
แล้ว จะส่งสำานวนไปยังคณะกรรมการแพทยสภาเพื่อชี้ขาดตาม
มาตรา ๓๙ และจะต้องได้รับความเห็นชอบจากสภานายกพิเศษ
ตามมาตรา ๒๕ (๔) ดังนั้น การที่ศาลปกครองชั้นต้นวินิจฉัยว่า
มติดังกล่าวยังไม่ได้รับ
ความเห็นชอบจากสภานายกพิเศษตามมาตรา ๒๕ วรรคหนึ่ง
(๔) แห่งพระราชบัญญัติ
เวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕ จึงไม่ถูกต้อง และที่ศาลปกครองชั้นต้น
วินิจฉัยว่ายังไม่ได้ทำาเป็นคำาสั่งแพทยสภาตามมาตรา ๓๙
วรรคสี่ แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าว นั้น เมื่อกรณี
ไม่เข้าเงือนไข จึงไม่ตองปฏิบตตามมาตรา ๓๙ วรรคสีแต่อย่างใด
่ ้ ั ิ ่
(๓) ตามอุทธรณ์ (๑) และ (๒) ถือว่าได้กระทำาถูกต้องตามพระ

11. 11
ราชบัญญัติวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕ แล้ว
มติคณะกรรมการแพทยสภาในการประชุมครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ เมื่อ
วันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘
จึงชอบด้วยกฎหมาย ขอให้ศาลปกครองสูงสุดมีคำาพิพากษา
กลับคำาพิพากษาของ
ศาลปกครองชั้นต้นเป็นให้ยกฟ้อง
ผู้ฟ้องคดีแก้อุทธรณ์ว่า ๑ ที่ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสอง
อุทธรณ์ว่าคณะกรรมการแพทยสภาจะรับฟังพยานหลักฐานแค่
ไหน เพียงใด เป็นดุลพินิจของคณะกรรมการนั้น
เห็นว่าไม่ถูกต้อง เนื่องจากคณะกรรมการแพทยสภาต้องรับฟัง
ข้อเท็จจริงทั้งหมดเพื่อนำามาประกอบการพิจารณา เพราะถ้านำา
เฉพาะพยานหลักฐานเพียงบางส่วนมาประกอบการพิจารณา
แล้ว จะทำาให้เกิดความไม่เป็นธรรม คณะกรรมการจึงต้องนำา
หลักฐานทั้งหมด
มาประกอบการพิจารณาโดยจะต้องนำาการละเว้นการปฏิบัติ
หน้าที่ขณะอยู่เวรของ
นายแพทย์ชัยพร นันทรัตนสกุล มาประกอบการพิจารณาด้วย
ว่าได้ดำาเนินการตามขั้นตอนของกฎหมายแล้ว และตามพระ
ราชบัญญัติวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕ มาตรา ๓๕ (๑) (๒)
และ (๓) ไม่ได้ระบุให้ตองได้รบความเห็นชอบจากสภานายกพิเศษ
้ ั
แต่อย่างใด
เป็นความเข้าใจของผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองเองว่าถ้าจะต้องพิจารณา
ตามมาตรา ๓๕ (๓) ไม่ตองได้รับความเห็นชอบจากสภานายก
้
พิเศษ และถ้าเข้าตามมาตรา ๓๕ (๒) ถึงจะต้องได้รับความเห็น
ชอบจากสภานายกพิเศษ เพราะมาตรา ๒๕ วรรคหนึ่ง (๔) ระบุ
ว่าถ้าจะพิจารณาตามมาตรา ๓๙ วรรคสอง (๑) จะต้องได้รับ
ความเห็นชอบจากสภานายกพิเศษ และ
ผู้ฟ้องคดีเห็นว่ากระบวนการไม่ถูกต้องตามพระราชบัญญัติ
วิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕ ดังนั้น มติคณะกรรมการ
แพทยสภาในการประชุมครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่ ๑๐ มีนาคม
/ผู้ฟ้องคดี…

12. 12
๒๕๔๘ ไม่ชอบด้วยกฎหมาย ขอให้ศาลปกครองสูงสุดมีคำา
พิพากษายืนตามคำาพิพากษา
ของศาลปกครองชั้นต้น
ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองชีแจงเพิ่มเติมว่า พระราชบัญญัติ
้
วิชาชีพเวชกรรม
พ.ศ. ๒๕๒๕ มาตรา ๓๕ กล่าวโดยสรุป เมื่อคณะกรรมการ
แพทยสภาได้รับรายงานจากคณะกรรมการจริยธรรมฯ แล้ว ให้
คณะกรรมการแพทยสภามีมติอย่างหนึ่งอย่างใดดังต่อไปนี้ (๑)
ให้คณะอนุกรรมการจริยธรรมฯ หาข้อเท็จจริงเพิมเติม (๒) ให้คณะ
่
อนุกรรมการสอบสวน
ในกรณีที่ขอกล่าวหานั้นมีมูล และ (๓) ให้ยกข้อกล่าวหาใน
้
กรณีที่เห็นว่าไม่มมูล และ
ี
มาตรา ๓๗ แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าว ได้กำาหนดให้มีคณะ
อนุกรรมการสอบสวนอีกคณะ
มีหน้าที่ดำาเนินการตามมาตรา ๓๕ (๒) กล่าวคือ ทำาการ
สอบสวนในกรณีที่ข้อกล่าวหาที่ผ่านการพิจารณาของคณะ
อนุกรรมการจริยธรรมฯ เสนอคณะกรรมการแพทยสภา เศษ…
/จากสภานายกพิ
พิจารณานั้น
มีมูล และในมาตรา ๓๙ แห่งพระราชบัญญัติเดียวกัน เมื่อคณะ
กรรมการแพทยสภา
ได้รับสำานวนการสอบสวนและความเห็นของคณะอนุกรรมการ
สอบสวนแล้วให้ทำาคำาวินิจฉัยชี้ขาด และการวินิจฉัยชี้ขาดตาม
มาตรา ๓๙ นี้เอง ที่จะต้องได้รับความเห็นชอบ
จากสภานายกพิเศษ ตามมาตรา ๒๕ ซึงคดีนี้เป็นการที่คณะ
่
อนุกรรมการจริยธรรมฯ พิจารณาแล้วเสนอคณะกรรมการ
แพทยสภาตามมาตรา ๓๕ (๓) มิใช่เป็นการพิจารณา
ของคณะอนุกรรมการสอบสวนพิจารณาแล้วเสนอคณะ
กรรมการแพทยสภาตามมาตรา ๓๙
ที่จะต้องได้รับความเห็นชอบจากสภานายกพิเศษ ตามมาตรา
๒๕ แต่อย่างใด

13. 13
ศาลปกครองสูงสุดออกนั่งพิจารณาคดีโดยได้รับฟัง
สรุปข้อเท็จจริงของ
ตุลาการเจ้าของสำานวนและคำาชี้แจงด้วยวาจาประกอบคำาแถลง
การณ์ของตุลาการผู้แถลงคดี
ศาลปกครองสูงสุด ได้ตรวจพิจารณาเอกสารทั้งหมด
ในสำานวนคดี กฎหมาย ระเบียบ และข้อบังคับ ฯลฯ ที่เกี่ยวข้อง
ป ร ะ ก อ บ แ ล้ ว
ข้อเท็จจริงรับฟังได้ว่า เมื่อวันที่ ๒๐ มิถุนายน ๒๕๔๖
ผู้ฟ้องคดีได้รับอุบัติเหตุถูกเครื่องขูดมะพร้าวไฟฟ้าครูดทีมือขวา
่
ได้รับบาดเจ็บเป็นแผลที่นิ้วกลางและนิ้วชี้ จึงเข้ารับการรักษาที่
โรงพยาบาลบางปะอิน พยาบาลได้ให้การรักษาบาดแผลโดย
ฉีดยาชา
ที่นิ้ว ตัดหนังหุมปลายนิ้วแล้วเย็บแผล ในระหว่างตัดนิ้วกลางผู้
้
ฟ้องคดีรู้สึกเสียวที่รักแร้และมีเลือดออกที่นิ้วกลางและนิ้วชี้
พยาบาลจึงเปิดแผลเย็บใหม่ ต่อมาในวันที่ ๒๓ มิถุนายน
๒๕๔๖ ผู้ฟ้องคดีได้ไปรักษาบาดแผลที่โรงพยาบาล
ทหารผ่านศึกซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่
ผู้ฟ้องคดีทำางานอยู่ เมื่อแพทย์เปิดดูแผลปรากฏว่านิ้วกลางมีสี
ดำาเนื่องจากเลือดไม่ไปเลี้ยง
ที่ปลายนิ้ว แพทย์จึงทำาการผ่าตัดนิ้วกลางออก ๒ ข้อ หลังจาก
นั้น ผู้ฟ้องคดีได้ย้ายไปรักษาแผลผ่าตัดที่โรงพยาบาลพญาไท
๒ การที่ต้องสูญเสียนิ้วกลาง ๒ ข้อ และนิ้วชี้งอไม่ได้
ทำาให้ผู้ฟ้องคดีไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ได้ตามปกติและต้องเสีย
ค่าใช้จ่ายในการรักษาเป็นจำานวนมาก ผู้ฟ้องคดีได้ไปติดต่อผู้
อำานวยการโรงพยาบาลบางปะอินเพื่อขอให้ช่วยเหลือ
ค่ารักษาพยาบาลดังกล่าว ผู้อำานวยการโรงพยาบาลจึงได้มีคำา
สั่งแต่งตั้งคณะกรรมการ
สอบข้อเท็จจริงแล้วพบว่านายแพทย์ชัยพร นันทรัตนสกุล เป็น
แพทย์เวรในวันที่ผู้ฟ้องคดีเข้ารับการรักษา ต่อมาผู้ฟ้องคดีได้มี
/โรง
พยาบาล…

14. 14
หนังสือลงวันที่ ๑๗ กันยายน ๒๕๔๖ ร้องเรียนไปยัง
ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ ว่าแพทย์และพยาบาลโรงพยาบาลบางปะอิน
ทำาการรักษาผิดพลาด หลังจากรับเรื่องร้องเรียนของผู้ฟ้องคดี
แล้ว ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ ได้เสนอเรื่องต่อประธานคณะ
อนุกรรมการจริยธรรมแห่งวิชาชีพเวชกรรม ชุดที่เจ็ด เพื่อ
ดำาเนินการสืบสวน
หาข้อเท็จจริง ซึงคณะอนุกรรมการจริยธรรมฯ ได้พิจารณา
่
เรื่องร้องเรียนของผู้ฟ้องคดี
โดยได้พิจารณาหนังสือสรุปผลการตรวจรักษาพยาบาลของโรง
พยาบาลบางปะอิน โรงพยาบาลทหารผ่านศึก และโรงพยาบาล
พญาไท ๒ รวมทั้งบันทึกคำาให้การของผู้ฟ้องคดีแล้วเห็นว่าการ
รักษาผู้ฟ้องคดีเป็นกรณีที่แพทย์ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง มีเพียง
พยาบาล
ที่ให้การตรวจและทำาการรักษาบาดแผลให้ผู้ฟ้องคดี ซึ่ง
พยาบาลมีสิทธิทำาได้เนื่องจาก
เป็นการปฏิบัติตามระเบียบกระทรวงสาธารณสุข ว่าด้วยบุคคล
ซึงกระทรวง ทบวง กรม กรุงเทพมหานคร เมืองพัทยา องค์การ
่
บริหารส่วนจังหวัด เทศบาล สุขาภิบาล องค์การบริหารส่วน
ท้องถิ่นอื่น หรือสภากาชาดไทยมอบหมายให้ประกอบวิชาชีพ
เวชกรรมในความควบคุมของเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นผู้ประกอบ
วิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๓๙ คณะอนุกรรมการจริยธรรมฯ
เห็นว่าเรื่องร้องเรียนของผู้ฟ้องคดีเป็นกรณีไม่มีมูล และรายงาน
ความเห็นเสนอต่อคณะกรรมการแพทยสภาเพื่อพิจารณาตาม
ข้อ ๓๑ และข้อ ๓๒ หมวด ๔ ของข้อบังคับแพทยสภา ว่าด้วย
กระบวนวิธีพิจารณาคดีด้านจริยธรรมของผู้ประกอบวิชาชีพ
เวชกรรม พ.ศ. ๒๕๔๐ ซึงคณะกรรมการแพทยสภาได้นำาเรื่อง
่
ร้องเรียนของผู้ฟ้องคดีเข้าพิจารณา
ในการประชุมครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘
แล้วเห็นชอบตามความเห็น
ของคณะอนุกรรมการจริยธรรมฯ และมีมติวาเป็นกรณีไม่มมลให้ยก
่ ี ู

15. 15
ข้อกล่าวหา หลังจากนัน ้
ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ ได้มีหนังสือแจ้งมติคณะกรรมการแพทยสภา
ดังกล่าวให้ผฟองคดีทราบ
ู้ ้
ผูฟองคดีเห็นว่าคณะกรรมการแพทยสภายังไม่ได้วนจฉัยว่านาย
้ ้ ิ ิ
แพทย์ชยพร นันทรัตนสกุล ซึ่งเป็นแพทย์เวรของโรงพยาบาล
ั
บางปะอินละเว้นการปฏิบัติหน้าที่โดยไม่ทำาการรักษา
ผูฟองคดีในวันที่ ๒๐ มิถนายน ๒๕๔๖ แต่ปล่อยให้พยาบาลเป็นผู้
้ ้ ุ
รักษา มติของคณะกรรมการแพทยสภาในการประชุมครั้งที่
๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘ เป็นมติที่ไม่ชอบด้วย
กฎหมาย จึงนำาคดีมาฟ้องต่อศาลปกครอง ศาลปกครองชั้นต้น
พิพากษาให้เพิกถอน
มติคณะกรรมการแพทยสภาในการประชุมครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ เมื่อ
วันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘ คำาขออื่นให้ยก ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองไม่
เห็นพ้องด้วยกับคำาพิพากษาของศาลปกครองชั้นต้น จึงอุทธรณ์
ขอให้ศาลปกครองสูงสุดกลับคำาพิพากษาของศาลปกครองชั้น
ต้น เป็นให้ยกฟ้อง
คดีมีประเด็นที่จะต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของผู้ถูก
ฟ้องคดีทงสองเพียงประเด็นเดียวว่า มติของคณะกรรมการ
ั้
แพทยสภาในการประชุมครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่ ๑๐ มีนาคม
๒๕๔๘ ชอบด้วยกฎหมายหรือไม่
ศาลปกครองสูงสุดพิจารณาแล้วเห็นว่า การจะ
วินิจฉัยว่ามติของคณะกรรมการแพทยสภาในการประชุมครั้งที่
๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘
ชอบด้วยกฎหมายหรือไม่ ต้องพิจารณาเบื้องต้นก่อนว่าขั้นตอน
ในการออกมติของ
คณะกรรมการแพทยสภาชอบด้วยกฎหมายหรือไม่ เห็นว่า /คณะ
โดยทีพระราชบัญญัตวชาชีพ
่ ิ ิ กรรมการ…
เวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕ มาตรา ๓๓ กำาหนดว่า เมื่อแพทยสภาได้
รับเรื่องการกล่าวหาหรือ
การกล่าวโทษตามมาตรา ๓๒ ให้เลขาธิการเสนอเรื่องดังกล่าว

16. 16
ต่อประธานอนุกรรมการจริยธรรมแห่งวิชาชีพเวชกรรมโดยมิ
ชักช้า มาตรา ๓๔ กำาหนดว่า คณะอนุกรรมการจริยธรรมแห่ง
วิชาชีพเวชกรรม ประกอบด้วย ประธานคนหนึง อนุกรรมการซึง
่ ่
คณะกรรมการแต่งตั้งจากสมาชิกมีจำานวนไม่น้อยกว่าคณะละ
สามคน คณะอนุกรรมการจริยธรรม
แห่งวิชาชีพเวชกรรมมีหน้าที่แสวงหาข้อเท็จจริงในเรื่องที่ได้รับ
ตามมาตรา ๓๓
แล้วทำารายงานพร้อมทั้งความเห็นเสนอคณะกรรมการเพื่อ
พิจารณา และมาตรา ๓๕
กำาหนดว่า เมื่อคณะกรรมการได้รับรายงานและความเห็นของ
คณะอนุกรรมการจริยธรรมแห่งวิชาชีพเวชกรรมแล้ว ให้คณะ
กรรมการพิจารณารายงานและความเห็นดังกล่าว
แล้วมีมติอย่างใดอย่างหนึ่ง ดังต่อไปนี้ (๑) ให้คณะ
อนุกรรมการจริยธรรมแห่งวิชาชีพ
เวชกรรมหาข้อเท็จจริงเพิมเติมเพือเสนอให้คณะกรรมการพิจารณา
่ ่
(๒) ให้คณะอนุกรรมการ
สอบสวนทำาการสอบสวนในกรณีที่เห็นว่าข้อกล่าวหาหรือข้อ
กล่าวโทษนั้นมีมูล (๓)
ให้ยกข้อกล่าวหาหรือข้อกล่าวโทษในกรณีที่เห็นว่าข้อกล่าวหา
หรือข้อกล่าวโทษนั้นไม่มีมูล คดีนี้ข้อเท็จจริงปรากฏว่า ภาย
หลังจากที่ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ ได้รับหนังสือของผู้ฟ้องคดี
ที่ร้องเรียนพยาบาลและแพทย์โรงพยาบาลบางปะอินว่าทำาการ
รักษาบาดแผลที่นิ้วให้แก่
ผููู้ฟ้องคดีผิดพลาดเป็นเหตุให้แผลติดเชื้อทำาให้ตองสูญเสีย
้
อวัยวะและไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ได้ตามปกติ รวมทั้งต้องเสีย
ค่าใช้จ่ายในการรักษาเป็นจำานวนมากแล้ว ก็ได้เสนอ
เรื่องดังกล่าวต่อประธานอนุกรรมการจริยธรรมแห่งวิชาชีพ
เวชกรรมเพือดำาเนินการ
่
สืบสวนหาข้อเท็จจริงในเรืองร้องเรียนดังกล่าว ต่อมาคณะ
่
อนุกรรมการจริยธรรมฯ พิจารณา

17. 17
แล้วเห็นว่าในการรักษาผู้ป่วยรายของผู้ฟ้องคดีเป็นกรณีที่
แพทย์ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง
มีเพียงพยาบาลเท่านั้นให้การตรวจและทำาการรักษาบาดแผล
ให้แก่ผู้ฟ้องคดี ซึ่งพยาบาล
มีสิทธิทำาได้เนื่องจากเป็นการปฏิบัติตามระเบียบของกระทรวง
สาธารณสุข ว่าด้วยบุคคล
ซึงกระทรวง ทบวง กรม กรุงเทพมหานคร เมืองพัทยา องค์การ
่
บริหารส่วนจังหวัด เทศบาล สุขาภิบาล องค์การปกครองส่วนท้อง
ถิ่นอื่น หรือสภากาชาดไทยมอบหมายให้ประกอบวิชาชีพ
เวชกรรมในความควบคุมของเจ้าหน้าที่ ซึงเป็นผูประกอบวิชาชีพ
่ ้
เวชกรรม พ.ศ. ๒๕๓๙
จึงเป็นกรณีไม่มมูล และได้รายงานความเห็นเสนอคณะ
ี
กรรมการแพทยสภาพิจารณา
ซึงต่อมาคณะกรรมการแพทยสภาได้มีมติในการประชุมครั้งที่
่
๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่
๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘ เห็นชอบตามความเห็นของคณะ
อนุกรรมการจริยธรรมฯ และมีมติ
ให้ยกข้อกล่าวหา พิเคราะห์แล้วเห็นว่า มติของคณะกรรมการ
แพทยสภาในการประชุม
ครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘ ที่ให้ยกข้อกล่าว
หาของผู้ฟ้องคดีเป็นขั้นตอนที่คณะกรรมการแพทยสภาได้
พิจารณารายงานและความเห็นของคณะอนุคณะกรรมการ
จริยธรรมแห่งวิชาชีพเวชกรรม ชุดที่เจ็ด ภายหลังจากที่คณะ
อนุกรรมการจริยธรรมฯ
ได้แสวงหาข้อเท็จจริงตามมาตรา ๓๔ แห่งพระราชบัญญัติ
วิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕ และรายงานเสนอความเห็นต่อ
คณะกรรมการแพทยสภาพิจารณาตามมาตรา ๓๕ แห่ง
พระราชบัญญัติดังกล่าว ซึ่งคณะกรรมการแพทยสภาได้มมติ ี
ให้ยกข้อกล่าวหาเนื่องจาก
เห็นว่าไม่มมูล ตามมาตรา ๓๕ (๓) แห่งพระราชบัญญัติ
ี
/๑๐ มีนาคม…

18. 18
เดียวกัน กรณีจึงไม่ใช่เป็นขั้นตอนการวินจฉัยชีขาดของ
ิ ้
แพทยสภาทีทำาการพิจารณารายงานผลการสอบสวนของคณะ
่
อนุกรรมการสอบสวนสำาหรับกรณีที่เห็นว่าข้อกล่าวหาหรือข้อ
กล่าวโทษนันมีมลตามมาตรา ๓๕ (๒) ประกอบกับมาตรา ๓๙
้ ู
วรรคสอง (๑) แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าว ที่กำาหนดให้มติของ
คณะกรรมการแพทยสภาต้องได้รับความเห็นชอบจากสภา
นายกพิเศษก่อนตามมาตรา ๒๕ วรรคหนึ่ง (๔) แห่งพระราช
บัญญัติวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕ และคำาวินิจฉัยชี้ขาด
ของคณะกรรมการดังกล่าวต้องทำาเป็นคำาสังแพทยสภาตามมาตรา
่
๓๙ วรรคสี่ แห่ง
พระราชบัญญัตดงกล่าว ดังทีศาลปกครองชันต้นวินิจฉัยแต่อย่าง
ิ ั ่ ้
ใด ดังนั้น ขั้นตอน
ในการออกมติของคณะกรรมการแพทยสภาดังกล่าวจึงชอบด้วย
กฎหมายแล้ว ที่
ผูถกฟ้องคดีทงสองอ้างในคำาอุทธรณ์วาการทีจะให้มติของคณะ
้ ู ั้ ่ ่
กรรมการแพทยสภาต้องได้รบ ั
ความเห็นชอบจากสภานายกพิเศษก่อนจึงจะดำาเนินการตามมติ
ของแพทยสภาได้
ตามมาตรา ๒๕ วรรคหนึ่ง (๔) แห่งพระราชบัญญัติวิชาชีพ
เวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕
และต้องทำาเป็นคำาสั่งแพทยสภาตามมาตรา ๓๙ วรรคสี่ แห่ง
พระราชบัญญัติดังกล่าว
จะต้องเป็นกรณีทคณะกรรมการแพทยสภาพิจารณาสำานวนการ
ี่
สอบสวนของคณะอนุกรรมการจริยธรรมฯ แล้วเห็นว่าข้อกล่าวหา
หรือข้อกล่าวโทษมีมูลและให้คณะอนุกรรมการสอบสวนทำาการ
สอบสวนแล้ว แต่คดีนี้เป็นกรณีที่คณะกรรมการแพทยสภา
พิจารณาสำานวน
การสอบสวนของคณะอนุกรรมการจริยธรรมฯ ตามมาตรา ๓๔
ประกอบกับมาตรา ๓๕ วรรคหนึ่ง (๓) แห่งพระราชบัญญัติดัง

19. 19
กล่าว กรณีจึงไม่ต้องได้รับความเห็นชอบจากสภานายกพิเศษ
และไม่ตองทำาเป็นคำาสั่งของแพทยสภา จึงฟังขึน
้ ้
คดีมีประเด็นที่จะต้องพิจารณาต่อไปว่า มติของคณะ
กรรมการแพทยสภา
ในการประชุมครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘
ชอบด้วยกฎหมายหรือไม่
เห็นว่า โดยที่มาตรา ๔ แห่งพระราชบัญญัติวิชาชีพเวชกรรม
พ.ศ. ๒๕๒๕ บัญญัตินิยาม
คำาว่า “ผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม” หมายความว่า บุคคลซึ่งได้
ขึนทะเบียนและรับใบอนุญาตเป็นผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม
้
จากแพทยสภา ประกอบกับระเบียบกระทรวงสาธารณสุข
ว่าด้วยบุคคลซึ่งกระทรวง ทบวง กรม กรุงเทพมหานคร เมือง
พัทยา องค์การบริหาร
ส่วนจังหวัด เทศบาล สุขาภิบาล องค์การบริหารส่วนท้องถิ่นอื่น
หรือสภากาชาดไทยมอบหมายให้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมใน
ความควบคุมของเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม
พ.ศ. ๒๕๓๙ ข้อ ๖ กำาหนดว่า บุคคลซึ่งได้รับมอบหมายจะ
ทำาการประกอบวิชาชีพเวชกรรมได้เฉพาะ ๖.๑ ตามหลักเกณฑ์
วิธีการหรือเงื่อนไขที่ระเบียบนี้กำาหนด
๖.๒ เป็นการปฏิบัติราชการหรืออยู่ในระหว่างการปฏิบัติ
ราชการตามหน้าที่หรือตามที่
ได้รับมอบหมาย และ ๖.๓ ต้องอยูในความควบคุมของเจ้า
่
หน้าที่ซึ่งเป็นผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม และข้อ ๗ กำาหนดว่า
ให้บคคลทีมีวฒประกาศนียบัตรพนักงานอนามัย ประกาศนียบัตรเจ้า
ุ ่ ุ ิ
พนักงานสาธารณสุข (พนักงานอนามัย) ประกาศนียบัตร
สาธารณสุขศาสตร์ ประกาศนียบัตรผู้ช่วยพยาบาลและ
ผดุงครรภ์ ประกาศนียบัตรพนักงานสุขภาพชุมชน
หรือผูประกอบวิชาชีพการพยาบาลและการผดุงครรภ์ชนสอง
้ ั้
ทำาการประกอบวิชาชีพเวชกรรมได้ ดังต่อไปนี้... ๗.๒ ด้าน
ศัลยกรรม... ๗.๒.๒ เย็บบาดแผลที่ไม่สาหัส และ ๗.๒.๓.
/คดีมี
ประเด็น…
/พิเคราะห์
แล้ว…

20. 20
ชะล้าง
ทำาแผล ตกแต่งบาดแผล เมื่อข้อเท็จจริงรับฟังได้ว่าคณะ
อนุกรรมการจริยธรรม
แห่งวิชาชีพเวชกรรมได้ดำาเนินการแสวงหาข้อเท็จจริงตามข้อ
ร้องเรียนของ
ผู้ฟ้องคดีแล้วเห็นว่าการรักษาผู้ป่วยรายของผู้ฟ้องคดีเป็นกรณี
ที่แพทย์ไม่ได้มี
ส่วนเกี่ยวข้อง มีเพียงพยาบาลที่ให้การตรวจและทำาการรักษา
บาดแผลให้กับผู้ฟ้องคดี
ซึงพยาบาลมีสิทธิทำาได้ตามระเบียบกระทรวงสาธารณสุข ว่า
่
ด้วยบุคคลซึ่งกระทรวง ทบวง กรม กรุงเทพมหานคร เมือง
พัทยา องค์การบริการส่วนจังหวัด เทศบาล สุขาภิบาล องค์การ
บริหารส่วนท้องถินอืน หรือสภากาชาดไทยมอบหมายให้ประกอบ
่ ่
วิชาชีพเวชกรรมในความควบคุมของเจ้าหน้าทีซึงเป็นผูประกอบ
่ ่ ้
วิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๓๙ จึงเห็นว่าเป็นกรณีไม่มมูล ี
และได้เสนอรายงานความเห็นให้คณะกรรมการแพทยสภา
พิจารณา และต่อมาคณะกรรมการแพทยสภาได้มีมติในการ
ประชุมครังที่ ๓/๒๕๔๘ เมือวันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘ เห็นชอบกับ
้ ่
ความเห็นของคณะอนุกรรมการจริยธรรมฯ ว่ากรณีไม่มีมูลและให้
ยกข้อกล่าวหา นั้น พิเคราะห์แล้วเห็นว่า แม้มติของคณะ
กรรมการแพทยสภาในการประชุมครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่
๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘ เห็นชอบกับความเห็นของคณะ
อนุกรรมการจริยธรรม
แห่งวิชาชีพเวชกรรมว่าการรักษาผู้ป่วยรายของผู้ฟ้องคดีเป็น
กรณีที่แพทย์ไม่ได้มี
ส่วนเกี่ยวข้อง มีเพียงพยาบาลเท่านั้นที่ให้การตรวจและทำาการ
รักษาบาดแผลให้ผู้ป่วย
ซึงพยาบาลมีสิทธิทำาได้เนื่องจากเป็นการปฏิบตตามระเบียบ
่ ั ิ
กระทรวงสาธารณสุข
ว่าด้วยบุคคลซึงกระทรวง ทบวง กรม กรุงเทพมหานคร เมือง
่

21. 21
พัทยา องค์การบริการส่วนจังหวัด เทศบาล สุขาภิบาล องค์การ
บริหารส่วนท้องถินอืน หรือสภากาชาดไทยมอบหมายให้ประกอบ
่ ่
วิชาชีพเวชกรรมในความควบคุมของเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นผู้
ประกอบวิชาชีพเวชกรรม
พ.ศ. ๒๕๓๙ เห็นว่าเป็นกรณีไม่มีมูลจึงให้ยกข้อกล่าวหา จะ
เป็นไปตามขั้นตอนที่กฎหมายกำาหนดไว้ก็ตาม หากแต่ระเบียบ
ดังกล่าวนอกจากจะกำาหนดให้สามารถมอบหมาย
ผู้ประกอบวิชาชีพพยาบาลทำาการประกอบวิชาชีพเวชกรรมได้
ตามที่ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองอ้าง
แต่โดยที่ข้อ ๖.๓ ของระเบียบดังกล่าว ยังได้กำาหนดว่าบุคคล
ซึงได้รับมอบหมาย
่
จะทำาการประกอบวิชาชีพเวชกรรมได้เฉพาะต้องอยู่ในความ
ควบคุมของเจ้าหน้าทีซึงเป็น
่ ่
ผูประกอบวิชาชีพเวชกรรม ซึงหมายถึงแพทย์ทีได้ขึนทะเบียนและรับใบ
้ ่ ่ ้
อนุญาตเป็นผูประกอบ
้
วิชาชีพเวชกรรมจากแพทยสภา เมือข้อเท็จจริงปรากฏว่าคณะ
่
อนุกรรมการจริยธรรมฯ
เพียงแต่รายงานความเห็นต่อคณะกรรมการแพทยสภาว่าการ
รักษาผู้ป่วยรายของผู้ฟ้องคดีเป็นกรณีที่แพทย์มิได้มีส่วน
เกี่ยวข้อง มีเพียงพยาบาลเท่านั้นที่ให้การตรวจและทำาการ
รักษาผู้ป่วย โดยที่ยังไม่ได้ทำาการแสวงหาข้อเท็จจริงตาม
อำานาจหน้าที่ให้ปรากฏว่าในขณะ
ทีพยาบาลได้ทำาการตรวจรักษาบาดแผลให้แก่ผฟองคดีอยูนน มี
่ ู้ ้ ่ ั้
แพทย์เวรประจำาโรงพยาบาลคอยควบคุมให้คำาปรึกษาอยู่หรือไม่
และเมื่อคณะกรรมการแพทยสภาพิจารณาแล้ว
กลับมีมติเห็นชอบกับความเห็นของคณะอนุกรรมการจริยธร
รมฯ ดังกล่าว โดยมิได้ใช้อำานาจตามหน้าทีสงให้คณะ
่ ั่
อนุกรรมการจริยธรรมฯ แสวงหาข้อเท็จจริงเพิมเติมเพือให้คณะ
่ ่
กรรมการพิจารณาตามมาตรา ๓๕ (๑) แห่งพระราชบัญญัติวิชาชีพ
เวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕ ดังนัน ้

22. 22
เมือคณะกรรมการแพทยสภามีมติยืนตามความเห็นของคณะ
่
อนุกรรมการจริยธรรมฯ
โดยมิได้รับฟังข้อเท็จจริงอันสาระสำาคัญให้ครบถ้วนก่อนมีมติ
กรณีจึงถือว่ามติของคณะกรรมการแพทยสภาในการประชุม
ครั้งที่ ๓/๒๕๔๘ เมื่อวันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘
ไม่ชอบด้วยกฎหมาย เนื่องจากเป็นการใช้ดุลพินิจโดย
ปราศจากข้อเท็จจริงหรือเหตุผล
อันสมควร ที่ผู้ถูกฟ้องคดีทงสองอ้างในคำาอุทธรณ์ว่าได้กระทำาถูก
ั้
ต้องตามพระราชบัญญัติ
วิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕ แล้ว มติของคณะกรรมการ
แพทยสภาในการประชุม
ครั้งดังกล่าวจึงชอบด้วยกฎหมาย นั้น ฟังไม่ขึ้น ทีศาลปกครอง
่
ชันต้นพิพากษาเพิกถอนมติของคณะกรรมการแพทยสภาใน
้
การประชุมครังที่ ๓/๒๕๔๘ เมือวันที่ ๑๐ มีนาคม ๒๕๔๘
้ ่
ศาลปกครองสูงสุดเห็นพ้องด้วยในผล
พิพากษายืน
นายดำาริ วัฒนสิงหะ
ตุลาการเจ้าของสำานวน
ตุลาการหัวหน้าคณะศาลปกครองสูงสุด
น า ย ป รี ช า ช ว ลิ ต ธำา ร ง
ตุ ล า ก า ร ศ า ล ป ก ค ร อ ง สู ง สุ ด
น า ย ว ร พ จ น์ วิ ศ รุ ต พิ ช ญ์
ตุ ล า ก า ร ศ า ล ป ก ค ร อ ง สู ง สุ ด
น า ย วิ ษ ณุ ว รั ญ ญู
ตุ ล า ก า ร ศ า ล ป ก ค ร อ ง สู ง สุ ด
/วิชาชีพ…

23. 23
น า ย ว ร วิ ท ย์ กั ง ศ ศิ เ ที ย ม
ตุ ล า ก า ร ศ า ล ป ก ค ร อ ง สู ง สุ ด
ตุลาการผู้แถลงคดี : นาย
สมศักดิ์ ตัณฑเลขา
วันที่อ่าน ๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๑
สุพิชฌาย์ : ผู้พิมพ์