1. ΑΚΟΥΩ
ΤΗΝ
ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΝ
1

2. γραμματική = μέθοδος τοῦ ὀρθῶς λέγειν
γράμμα = εἰκὼν γραπτή
φωνή = μέρος ἐλάχιστον καὶ ἀδιαίρετον τῆς γλώσσης
λάβωμεν = tomemos
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΣΤΙΝ

3. συγκεῖται ἐκ, συνίσταται ἐκ = está formado de
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ἐλληνικὴ λέξις ἐστιν
διαιρεῖν ΕΙΣ = dividir EN
διαιρετός ἐστιν ὅτι διαιρεῖται
ἀδιαίρετος ἐστιν ὅτι οὐ διαιρεῖται

4. διαιρεῖν ἔχομεν = διαιρεῖν δυνάμεθα
ἡ γῆ, τὸ ὕδωρ, ὁ ἀήρ, τὸ πῦρ > στοιχεῖα τοῦ κόσμου

5. ἡ ἑληνικῆ φλῶσσα τέσσαρα καὶ εἴκοσι γράμματα ἔχει
τὰ γράμματα τὰς φωνὰς δηλοῖ
α = /a/
τ = /t/
ν = /n/
ὡς ἐπὶ τὸ πολύ = en general
τὸ ξ διὰ γράμματος ἑνὸς δύο φωνὰς δηλοῖ. ξ =/ks/
τὸ ει διὰ δυοῖν γραμμάτων μίαν φωνὴν δηλοῖ. ει =/i/

6. ἐνθυμοῦ ὅτι ἀληθῶς περὶ τῶν φωνῶν ὁ λόγος = ten en
cuenta que se refiere a los sonidos (fonemas)
καθ᾿ ἑαυτὸ φωνεῖ, suena por si misma
μόλις φωνεῖ, apenas suena
δεῖσθαι + gen. = necesitar
χρόνον ἐπιδέχεσθαι = admitir duración

7. ΩΣ ΣΙΝΕΛΟΝΤΙ ΕΙΠΕΙΝ
(En resumen)
ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Διδάσκαλος, Φαῖδρος (μαθητής)
Δ - Ἄγε δή, ὦ Φαῖδρε, περὶ τίνος ἐσπούδασες ἐν τούτῳ
τῷ μαθήματι;
Φ - Περὶ τῶν μερῶν τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης.
Δ - Τίνα ἐστὶ τὰ μέρη ταῦτα;
Φ - Λόγος, λέξις, συλλαβή, φωνή.

8. Δ - Λόγος δὲ τί ἐστιν;
Φ - Μέρος διαιρετὸν τῆς γλώσσης ἐκ λέξεων συνιστάμενον.
Δ - Λέξις δὲ τί;
Φ - Μέρος ἐστὶ καὶ τοῦτο ἄλλο τῆς λόγου.
Δ - Πότερον συνιστάμενον ἢ οὔ;
Φ - Συνιστάμενον δή, ἡ γὰρ λέξις ἐκ συλλαβῶν ἐγκεῖται.
Δ - Λέγε δή, συλλαβή τί ἐστιν;
Φ – Μέρος τῆς λέξεως διαιρετὸν ἐκ φωνῶν συνιστάμενον.
Δ – Ἀλλὰ διὰ τί συλλαβὴν λέγομεν;
Φ – Ὅτι δεῖ ἡμᾶς δύο ἢ πλείω φωνὰς συλλαμβάνειν ὥστε
συλλαβὴν ἐκφέρειν.

9. Δ – Ἆρα δυνατόν ἐστι καὶ μίαν φωνὴν συλλαμβὴν ἀποτελεῖν;
Φ – Γίγνεται τοῦτο ἔστιν ὅτε.
Δ – Μῶν διαροῦνται αἱ φωναί;
Φ - Οὐδαμῶς, διδάσκαλε, αἱ γὰρ φωναὶ μέρος εἰσὶν ἐλάχιστον
καὶ ἀδιαίρετον τῆς γλώσσης.
Δ – Γράμμα δὲ τί ἐστιν;
Φ – Γράμμα εἰκὼν ἐστι γραπτὴ τὰς φωνὰς δηλοῦσα. Πολλάκις
δὲ περὶ φωνῶν λέγοντες τῇ λέξει γράμμα χρώμεθα.
Δ – Διὰ τί δὲ τοῦτο;
Φ – Ὅτι, ὡς ἑπὶ τὸ πλεῖστον, γράμμα ἀναγιγνώσκοντες φωνὴν
μίαν ἐκφέρομεν.
Δ – Τίνι δὲ διαφέρει τὰ γράμματα τῶν φωνῶν;
Φ – τὸ αὐτὸ τοῦτο, ὅτι τὰ μὲν γράμματα γράφομέν τε καὶ
ἀναγιγνώσκομεν, τὰς δὲ φωνὰς λέγομέν τε καὶ ἀκούομεν.

10. Δ – Ἀποκρίνου δὲ καὶ τοῦτο, πότερον διαφέρει τὰ γράμματα
ἀλλήλων ἢ οὔ;
Φ – Ναί, τῶν γραμμάτων τὰ μὲν φωνήεντα, τὰ δὲ σύμφωνα.
Δ – Φωνήεν δὲ τί ἐστιν;
Φ – Φωνὴ ἀκουστὴ καθ᾿ ἑαυτὴν ἐκφωνουμένη, οἷον, α, ι, ο
Δ – Σύμφωνον δέ τί;
Φ - Φωνὴ μόλις ἀκουστὴ εἰ μὴ μετὰ φωνηέντων τινῶν
ἐκφωνουμένη, οἷον, κ μετὰ τοῦ α, κα.
Δ – Εὖ γε, καλῶν εἶπες. ἐν μνήμῃ δὲ φύλαττε τὰ τήμερον
λεχθέντα.