1. ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΝΙΣΜΟΥ
ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
1. Όταν η λήγουσα είναι µακρά η προπαραλήγουσα δεν τονίζεται
(δηλ. ο τόνος πέφτει στην παραλήγουσα).
Π.χ. ὁ ἄνθρωπος αλλά τοῦ ἀνθρώπου.
2. Μακρό µπροστά από βραχύ περισπάται.
Π.χ. ὁ κῆπος, ἡ νῆσος, τὸ δῶρον.
3. Μακρό µπροστά από µακρό οξύνεται.
Π.χ. τοῦ κήπου, ἡ θήκη, τοῦ δώρου.
4. Η προπαραλήγουσα, όταν τονίζεται, παίρνει πάντοτε οξεία.
Π.χ. ἄτοµον, ἐρώτησις, ποιούµεθα.
5. Μια βραχύχρονη συλλαβή, όταν τονίζεται παίρνει πάντοτε
οξεία.
Π.χ. τόµος, νέος, λέγε.
6. Η µακρά λήγουσα της γενικής και δοτικής, ενικού και
πληθυντικού, όταν τονίζεται παίρνει περισπωµένη.
Π.χ. τοῦ ἀγροῦ, τῶν ἀγρῶν, τῇ φωνή, ταῖς φωναῖς, τῷ ἀγαθῷ, τοῖς
ἀγαθοῖς.