2. WEEK 1 Voor Claire Dupont zal een nieuw leven beginnen. Vol spanning staat ze op de kavel van haar nieuw huis. Ze herinnert zich nog dat ze de uitdaging ‘tien generaties’ heeft aangegaan. “Zo, mijn leven kan nu pas beginnen.” grijnst ze en wrijft in haar handen.
3. Maar dit huis is niet het huis die Claire in haar gedachten heeft. Het huis is klein en past totaal niet bij haar stand. Maar ze haalt haar schouders op. “Je moet toch ergens beginnen.” vindt Claire.
4. Veel deftig eten in de koelkast is er ook niet. Wat er alleen overblijft is een doosje havermoutpap en een kant-en-klaarmaaltijd. Claire kiest voor de deftigste eten van de twee: havermoutpap.
5. Claire komt ook de nadelen van ‘alleen wonen’ tegen: je moet namelijk voor je huishouden zorgen, bijvoorbeeld afwassen of het heel huis boenen. Dat zijn niet haar favoriete bezigheden maar liever dat dan in een zwijnenstal wonen.
6. Alhoewel Claire nog wat geld overheeft, zoekt ze toch een baantje in de krant voor in de toekomst. Er staan niet veel interessante baantjes in de krant, of toch één vacature die haar aanspreekt: Beveiligingsbeambte in carrière Ordehandhaving.
7. Voor de rest heeft Claire niets te doen, behalve een paar bewoners die haar lastig komen vallen, zo van: ‘Welkom in Moon Islands!’ Daar heeft ze absoluut geen zin in. Om op rust te komen, verkent ze de stadsbuurt onder andere in het park.
8. Claire draait zich om en wenkt naar de espressomeester, die haar aanspreekt. “Misschien zal ik een gesprek met hem aangaan?” denkt ze na.
9. En natuurlijk, ze spreekt de jongen aan. Zijn naam is Tom. Eerst gaan die twee een vriendelijk gesprek aan. Wanneer Claire een stapje verder wil zetten, wil hij daar niets van weten. “Sorry maar je bent mijn type niet.” snauwt hij haar af. Claire trekt al zo’n ogen: met zo’n onbeschofterik wil ze niet onder één dak leven.
10. Wanneer Claire de gestresseerde jongen met rust wil laten, staat er pardoes een vrouw achter aan. Een vrouw met dezelfde uniform als Tom. “Wil je mijn vriend eens met rust laten?” wijst de vrouw bestraffend naar Claire. Claire trekt zo’n grote ogen, ze kan niet weten dat Tom bezet is. “Sorry hoor. Zeg dan toch meteen dat jullie samen zijn.” gromt Claire boos en loopt weg. Ze kan zich wel doodschamen…
11. Er is geen knappe, lieve man in deze stadsbuurt te verkennen. Ofwel staat het uiterlijk haar niet aan – klinkt belachelijk maar het is zo – of hij is te brutaal voor haar. Ze komt iemand te lijf. Een hoffelijke man en een knappe ook, ondanks zijn zonnebril.
12. “Je lijkt me wel wat.” giechelt Claire. Ze weet niet wat zeggen. Een hoffelijke, knappe heer staat voor haar neus, alsof ze hem jaren kent. “Jij mij ook.” meent die man, “mijn naam is Michael Griesdijk en de schone jongedame heet…?” Claire bloost. “Claire Dupont.” stelt ze zich voor. Michael glimlacht breed. “Frans bloed?” lacht hij.
13. De vraag heeft Claire niet gehoord, ze is verzonken in zijn mooie glimlach en zijn grijze ogen. “Hmm? Oh euh, mijn voorouders zijn inderdaad Fransen, ja.” komt ze weer op het gesprek. Dan maakt er iets haar op attent dat ze snel naar huis moet. “Euh, hier is mijn telefoonnummer. Je kunt me altijd bellen.” Ze geeft Michael een kaartje. Hij knikt. “Oké dan. Au revoir, mademoiselle.”
14. Dat laatste zinnetje van Michael blijft nog steeds in haar hoofd spoken. ‘Au revior, mademoiselle.’ Moet hij zo nodig Frans tegen haar praten, omdat ze eenmaal afstamt van Franse voorouders? Wanneer ze thuis aankomt, hoort ze de telefoon rinkelen. “Hoe? Heeft iemand…” vindt Claire al meteen raar, dan denkt ze aan dat ze Michael haar nummer heeft gegeven. “Met Claire?”
15. “Bonjour, mademoiselle.” hoort ze een mannenstem aan de lijn. Claire kent die stem uit de duizenden: Michael. “Komaan, spreek gewoon terug Nederlands.” giechelt ze. “Oké, excuses…” En zo gaat het gesprek verder, over koetjes en bijtjes.
16. Na uren babbelen komt er een einde aan, al wil Claire het liefst met Michael de hele nacht babbelen. Maar de telefoonrekening loopt steeds meer en meer op. Omdat ze deze avond niets te doen heeft en ze morgen pas mag werken, kijkt ze nog wat tv.
17. Na een halfuurtje is haar lievelingssoap afgelopen en staat er niets interessants meer op tv. Dan is het tijd om onder haar wol te kruipen, morgenvroeg moet ze op.
18. De volgende ochtend om zes uur opent Claire’s ogen en kijkt in het rond. In de buitenlucht is het nog steeds donker, zeer raar voor de tijd van het jaar. Of nee, er komt iets in haar op. “Het is herfst!”
19. De eerste wat Claire deze ochtend doet, is een warm ontspannend bad nemen voor ze de dag aangaat.
20. Wanneer Claire de vuilnis buitenzet, ziet ze iemand in de verte lopen. Iemand die haar best bekend voorkomt. “Maar…” stamelt ze, “Michael!” Michael glimlacht breed. “Dat is mijn naam.” Ze lacht. Een gevoel voor humor heeft hij ook. “Dat weet ik ook wel.”
21. Michael is best overspannen op dit moment, hij werkt als chirurg in het universitair ziekenhuis en het is geen lolletje. Claire stelt hem voor om een rugmassagete geven. En hoe, hij geniet er volle tuigen van.
22. Na een kwartiertje heeft Michael eventjes genoeg van. Niet dat Claire het slecht doet, maar in de buitenlucht is het wat frisjes en hij heeft ook niet veel tijd. Hij is Claire wel zeer dankbaar. “Bedankt!” Als een bedankje wil hij haar een kus geven maar pardoes op de mond. Hij schaamt zich rot en loopt snel weg. Dit heeft niet moeten gebeurd, het gaat veel te snel…
23. Claire daarentegen is wat ontgoocheld. Voelt hij dan helemaal niets voor haar? Zijn genot als ze hem masseert, romantische praat in het Frans. Is dat allemaal om haar ogen zwart te maken? Ze vindt het wel jammer want ze krijgt met de dag meer gevoelens voor Michael.
24. Door al haar zorgen over Michael is ze vergeten dat ze vandaag haar eerste werkdag is. Wanneer de carpool voor haar deur staat, moet ze zich haasten om zich klaar te maken en te vertrekken. Tijd om te piekeren is er niet.
25. Laat in de nacht – om twee uur – komt ze thuis en heeft toch een lichtpuntje in de dag zien: een vette bonus en promotie, dat allemaal op haar eerste werkdag.
26. Meteen als Claire thuis is aangekomen, kruipt ze in haar bed. Haar energiebalkje is rood en om zeven uur moet ze vertrekken. Dus ze heeft ongeveer vijf uurtjes tijd om te slapen…
27. Het heeft niet lang geduurd en wie weet, moet Claire al meteen vertrekken naar het werk. Als aspirant, deze keer.
28. En woeps, ze heeft voor vandaag alweer een promotie plus bonus binnengesleept, als surveillant. Claire is happy, helemaal happy!
29. Claire herinnert zich nog dat de rekeningen in de brievenbus op haar aan het wachten zijn. Ze trekt zo’n grote ogen: ze is hier geen twee dagen en heeft al zo’n grote rekeningen.
30. De volgende ochtend alweer – de tijd vliegt! – eet Claire haar ontbijt in haar nieuwe eetkamer, die ze met haar bonus betaald heeft.
31. Zo gaat het dagen verder, dat alleen uit werken bestaat.
32. Claire komt op een dag alweer thuis van het werk en heeft alweer een promotie met bonus gekregen, ze is gepromoveerd tot bureau-agente. Het gaat zeer goed met haar werk…
33. Claire probeert elke dag vooral Michael te bereiken maar steeds neemt hij niet op en krijgt ze een voicemail. “Misschien moet ik hem maar beter vergeten.” zucht ze spijtig en legt de telefoon neer.
34. Wanneer Claire aan haar kapotte bad werkt, springt al het water uit één kraan eruit. “Argh, om gek van te worden!” schreeuwt ze boos en timmert erop los. Lastig wordt ze ervan…
35. Toch is ze klaar gekomen en is het bad weer zo goed als nieuw. Dan hoort ze de telefoon weer. “Met Claire?” Dan hoort ze een bekende stem aan de lijn. “Met Michael. Is het goed dat ik even langskom?” Claire heeft geen kans om het antwoord te geven want Michael heeft het meteen neergelegd. Ze heeft al zo’n vermoeden…
36. Na geen vijf minuten staat Michael voor de deur. Claire kan zich niet inhouden om hem er op los te kussen en hij laat dat allemaal toe. Wanneer ze allebei terug op adem komen, weet Michael wat hij mist als hij niks voor Claire zou voelen…
37. Uiteindelijk wonen Claire en Michael samen en kan het huis nog meer uitgebreid worden. Ze zijn daar heel trots op. “Ons liefdesnestje.” zoals ze zeggen.
38. Ook hun slaapkamer wordt een stuk groter maar de meubels en het behang blijven nog hetzelfde. Michael test ‘zijn nieuw bed’ al meteen uit, samen met Claire. “Weet je wat ik denk?”
39. “Hmmm…” geniet Claire, “ik denk het.” Michael buigt over Claire en zoent haar passioneel. “Ik hou van je.” fluistert hij tussen hun kus in. Uiteindelijk volgen er meer dingen, fantaseer zelf maar wat er gebeurd.
40. Wanneer Michael zijn ogen opent en Claire nog steeds in bed ligt te slapen, wordt het tijd dat hij een metamorfose aangaat. Zijn haar is langer en heeft geen zonnebril meer. “Dit is al veel beter.” knikt hij tevreden.
41. Aangezien Michael klaarwakker is, kijkt hij rond of hij niets moet doen. Buiten ligt er een groot put open, die waarschijnlijk een hond heeft opgegraven. “Overal hetzelfde.” gromt Michael en vult het put vol.
42. Naast hem staat er ook nog een hond te janken, midden in de nacht. “Komaan, wegwezen!” probeert Michael die hond weg te jagen. Normaal is hij een dierenvriend maar dat honden janken, terwijl de mensen slapen, vindt hij erover.
