2. • H αντίληψή του για τη σκηνοθεσία τον οδήγησε από τα
«Kammerspiele” τα μικρά θέατρα δωματίου, πραγματικά εργαστήρια
της δραματικής τέχνης», στα «festspiele που διεξάγονται σε ανοιχτούς
χώρους, μπροστά στον καθεδρικό του Σάλτζμπουργκ ή στον περίβολο
του μεγάλου ιππευτηρίου».
• Προσπάθησε, μ’ επιτυχία, όχι μόνο να δαμάσει σχεδόν όλα τα στυλ της
ευρωπαϊκής σκηνής κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ού
αιώνα, αλλά επιχείρησε επίσης να κάνει τη σκηνοθεσία να επωμισθεί τις
μεθόδους και τους χώρους παιξίματος άλλων ηπείρων (πχ. Θέατρο
Καμπούκι, αρχαιοελληνικό θέατρο).
• Χρησιμοποιεί ως αρχαίο θέατρο το Τσίρκο Schumann του Βερολίνου,
για τον Οιδίποδα τύραννο του Σοφοκλή (1910) και μεταμορφώνει το
Olympia Hall του Λονδίνου σ’ ένα είδος καθεδρικού ναού για το 'Θαύμα'
του Φολμέλερ [Vollmoeller] (1911), με την ελπίδα να ξαναβρεί τη ζέση
και τη μαζική συμμετοχή που γνώρισαν τα μεσαιωνικά μυστήρια.
3. Στο βυθό του Gorki, σκηνοθεσία Max Reinhardt,
Kleines Theater, Berlin, 1903.
7. • Άλλοτε κινητοποιεί μια περιστρεφόμενη σκηνή (Όνειρο καλοκαιρινής
νύχτας, στο 'Neues Theater,’ το 1905) και τις πιο σύγχρονες εφευρέσεις
στην τεχνολογία (εξελιγμένα μέσα φωτισμού και γλυπτή σκηνή με
ανάγλυφα δέντρα, για το ίδιο αυτό έργο) και, άλλοτε, επιστρέφει σε ένα
καθαρό παίξιμο, σχεδόν στοιχειώδες, επιθυμώντας (μετά τον Κρέιγκ) να
αναστήσει την commedia dell’ arte, και ανεβάζει το ένα μετά από το άλλο
τα έργα:’ Τουραντό του Γκότζι [Gozzi] & Yπηρέτης δύο αφεντάδων του
Γκολντόνι (1926).
• Δεν περιφρονεί ούτε τα λεγόμενα ελάσσονα είδη, όπως η οπερέτα, και
σκηνοθετεί, πολλές φορές, με θριαμβευτική επιτυχία, την Ωραία Ελένη
του Όφενμπαχ [Offenbach] και τη Νυχτερίδα του Γιόχαν Στράους
[Johann Strauss].
• Με λίγα λόγια, ο Ράινχαρτ θέλει ν’ ανεβάσει στη σκηνή όλο το θέατρο
του κόσμου. Ο σκηνοθέτης μετατρέπεται σε μάγο και το θέατρο σε
φανταστικό μουσείο. Τα θεάματα του Ράινχαρτ συγκαλούν όλα τα στυλ.
9. Arlequin serviteur de deux maîtres, de Goldoni,
m. en sc. Max Reinhardt, août 1926,
Festival de Salzbourg.
10. Ο Αλεξ. Μόϊσι και η Καμ.
Άϊμπενσιτς στην
παράσταση «Ρωμαίος
και Ιουλιέτα» που
σκηνοθέτησε ο Ράινχαρτ
το 1907
11. Les Revenants (Οι Βρυκόλακες) d’Henrik Johan Ibsen,
M. en sc. Max Reinhardt, Kammerspiele, 1906.
Décors peints d’Edvard Munch.
12. Η παρουσίαση αυτή έγινε για να συνοδεύσει τη μελέτη του βιβλίου
Σταθμοί της Σκηνογραφίας του Δυτικού Θεάτρου
της Anne Surgers σε εισαγωγή- Μετάφραση- Επίμετρο Ίλια
Λακίδου, Αιγόκερος, 2014
& για να διευκολύνει την κατανόηση του μαθήματος
Αρχιτεκτονική Θεάτρου και Σκηνογραφία Β’
του
Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Καποδιστριακού Παν/ μίου Αθηνών
Την παρουσίαση επιμελήθηκε η
Στάμου Μαρία
με εξειδίκευση στην Ιστορία & Θεωρία του Θεάτρου & του
Κινηματογράφου με κατεύθυνση το Θέατρο,
Παν/μιο Κρήτης
![• H αντίληψή του για τη σκηνοθεσία τον οδήγησε από τα
«Kammerspiele” τα μικρά θέατρα δωματίου, πραγματικά εργαστήρια
της δραματικής τέχνης», στα «festspiele που διεξάγονται σε ανοιχτούς
χώρους, μπροστά στον καθεδρικό του Σάλτζμπουργκ ή στον περίβολο
του μεγάλου ιππευτηρίου».
• Προσπάθησε, μ’ επιτυχία, όχι μόνο να δαμάσει σχεδόν όλα τα στυλ της
ευρωπαϊκής σκηνής κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ού
αιώνα, αλλά επιχείρησε επίσης να κάνει τη σκηνοθεσία να επωμισθεί τις
μεθόδους και τους χώρους παιξίματος άλλων ηπείρων (πχ. Θέατρο
Καμπούκι, αρχαιοελληνικό θέατρο).
• Χρησιμοποιεί ως αρχαίο θέατρο το Τσίρκο Schumann του Βερολίνου,
για τον Οιδίποδα τύραννο του Σοφοκλή (1910) και μεταμορφώνει το
Olympia Hall του Λονδίνου σ’ ένα είδος καθεδρικού ναού για το 'Θαύμα'
του Φολμέλερ [Vollmoeller] (1911), με την ελπίδα να ξαναβρεί τη ζέση
και τη μαζική συμμετοχή που γνώρισαν τα μεσαιωνικά μυστήρια.]()