Το υλικό αυτό αξιοποιείται από τη μουσικό του σχολείου μας, κυρία Δέσπω Σαββίδου, για την προετοιμασία των μαθητών για την απαγγελία των Εγκώμιων της Μεγάλης Παρασκευής

1. 1
ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ
ΣΤΙΧΟΙ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
ΣΤΑΣΙΣ ΠΡΩΤΗ
Ἦχος πλ. α´.
1. Ἡ ζωὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης Χριστέ,
καὶ Ἀγγέλων στρατιαὶ
ἐξεπλήττοντο, συγκατάβασιν
δοξάζουσαι τὴν σήν.
2. Ἡ ζωὴ πῶς θνήσκεις; πῶς καὶ
τάφῳ οἰκεῖς; τοῦ θανάτου τὸ
βασίλειον λύεις δέ, καὶ τοῦ ᾅδου
τοὺς νεκροὺς ἐξανιστᾷς.
3. Μεγαλύνοµέν σε, Ἰησοῦ Βασιλεῦ,
καὶ τιµῶµεν τὴν Ταφὴν καὶ τὰ
Πάθη σου· δι᾿ ὧν ἔσωσας ἡµᾶς ἐκ
τῆς φθορᾶς.
4. Ἰησοῦ Χριστέ µου, Βασιλεῦ τοῦ
παντός, τί ζητῶν τοῖς ἐν τῷ ᾅδῃ
ἐλήλυθας; ἢ τὸ γένος ἀπολῦσαι
τῶν βροτῶν;
5. Ὁ Δεσπότης πάντων, καθορᾶται
νεκρός, καὶ ἐν µνήµατι καινῷ
κατατίθεται, ο κενώσας τὰ µνηµεῖα
τῶν νεκρῶν.
6. Ἡ ζωὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης Χριστέ,
καὶ θανάτῳ σου τὸν θάνατον
ὤλεσας, καὶ ἐπήγασας τῷ Κόσµῳ
τὴν ζωήν.
7. Ὁ ὡραῖος κάλλει, παρὰ πάντας
βροτούς, ὡς ἀνείδεος νεκρὸς
καταφαίνεται, ὁ τὴν φύσιν ὡραΐσας
τοῦ παντός.
ΣΤΙΧΟΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
ΣΤΑΣΗ ΠΡΩΤΗ
Ἦχος πλ. α´.
1. Εσύ, Χριστέ, που είσαι η ζωή των πάντων,
κατατέθηκες σε τάφο. Γι’ αυτό κι οι στρατιές των
Αγγέλων γέµιζαν από έκπληξη, δοξάζοντας την
ταπείνωση και τη συγκατάβασή σου.
2. Εσύ που είσαι η ζωή και δίνεις σ’ όλους τη ζωή, πως
τώρα πεθαίνεις; Πώς κατοικείς σ’ ένα τάφο; Εσύ
αφανίζεις το βασίλειο του θανάτου κι ανασταίνεις
τους νεκροὺς του άδη.
3. Σε δοξάζουµε, Ιησού βασιλέα, και τιµούµε την ταφὴ
και τα πάθη σου, γιατὶ µ᾿ αυτὰ µας έσωσες απὸ τη
φθορά.
4. Ἰησού Χριστέ µου, βασιλιά του παντός, τί ζητούσες
όταν κατέβηκες σ’ αυτούς που βρίσκονταν στον άδη;
Μήπως να ελευθερώσεις το γένος των θνητών;
5. Όλοι τώρα βλέπουν τον Βασιλιά των πάντων νεκρό,
µέσα σ᾿ ένα καινούργιο τάφο, αυτόν που άδειασε (µε
την ανάστασή του) τα µνηµεία των νεκρών.
6. Εσύ, Χριστέ, που είσαι η ζωή των πάντων,
κατατέθηκες σε τάφο και µε το θάνατό σου
αφάνισες το θάνατο κι έγινες για τον κόσµο πηγὴ
άφθαρτης ζωής.
7. Αὐτός, ποὺ ὑπερβαίνει σὲ ὀµορφιὰ ὅλους τοὺς
ἀνθρώπους, φαίνεται τώρα νεκρὸς µὲ ἄσχηµη
µορφή, ὁ Θεὸς ποὺ στόλισε τὰ πάντα µὲ τόση
ὀµορφιά.

2. 2
8. Ὢ θαυµάτων ξένων! ὢ πραγµάτων
καινῶν! ὁ πνοῆς µοι χορηγὸς
ἄπνους φέρεται, κηδευόµενος χερσὶ
τοῦ Ἰωσήφ.
9. Καὶ ἐν τάφῳ ἔδυς, καὶ τῶν κόλπων
Χριστέ, τῶν πατρῴων οὐδαµῶς
ἀπεφοίτησας· τοῦτο ξένον καὶ
παράδοξον ὁµοῦ.
10. Νοερῶν συντρέχει, στρατιῶν ἡ
πληθύς, Ἰωσὴφ καὶ Νικοδήµῳ
συστεῖλαί σε, τὸν ἀχώρητον ἐν
µνήµατι σµικρῷ.
11. Ἠλλοιοῦτο πᾶσα, κτίσις πάθει
τῷ σῷ· πάντα γάρ σοι Λόγε
συνέπασχον, συνοχέα σε
γινώσκοντα παντός.
12. Ἐπὶ γῆς κατῆλθες, ἵνα σώσῃς
Ἀδάµ· καὶ ἐν γῇ µὴ εὑρηκὼς τοῦτον
Δέσποτα, µέχρις Άδου
κατελήλυθας ζητῶν.
13. Συγκλονεῖται φόβῳ, πᾶσα
Λόγε ἡ γῆ, καὶ Φωσφόρος τὰς
ἀκτῖνας ἀπέκρυψε, τοῦ µεγίστου
γῇ κρυβέντος σου φωτός.
14. Ὡς βροτὸς µὲν θνῄσκεις,
ἑκουσίως Σωτήρ, ὡς Θεὸς δὲ τοὺς
θνητοὺς ἐξανέστησας, ἐκ
µνηµάτων καὶ βυθοῦ ἁµαρτιῶν.
15. Ὥσπερ σίτου κόκκος, ὑποδὺς
κόλπους γῆς, τὸν πολύχουν
ἀποδέδωκας ἄσταχυν, ἀναστήσας
τοὺς βροτοὺς τοὺς ἐξ Ἀδάµ.
16. Καθελών σε Λόγε, ἀπὸ ξύλου
νεκρόν, ἐν µνηµείῳ Ἰωσὴφ νῦν
κατέθετο· Ἀλλ᾿ ἀνάστα σῴζων
πάντας ὡς Θεός.
8. Ω!, θαύµατα ξένα καὶ παράδοξα! Ὤ πράγµατα
καινοφανὴ καὶ πρωτόγνωρα! Αὐτὸς ποὺ µοῦ ἔδωσε
τὴν πνοή, τώρα εἶναι ὁ ἴδιος χωρὶς πνοή,
κηδευόµενος ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Ἰωσήφ.
9. Και στὸ µνῆµα µπῆκες καὶ τῶν πατρικῶν σου
κόλπων ποτὲ δὲν ἀποχωρίστηκες, Χριστέ. Αὐτὸ εἶναι
ἀληθινὰ ξένο καὶ παράδοξο µαζί.
10. Τὸ πλήθος τῶν νοερῶν στρατιῶν (οἱ ἀγγέλοι)
τρέχει µὲ τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸ Νικόδηµο νὰ σὲ βάλουν,
τὸν ἀχώρητο, σ᾿ ἕνα µνῆµα µικρό.
11. Μὲ τὸ πάθος σου, Λόγε, ὁλόκληρη ἡ κτίση
ἄλλαζε ὄψη καὶ ὅλα ἔπασχαν µαζί σου,
ἀναγνωρίζοντάς σε ως αὐτὸν ποὺ συγκρατεῖ καὶ
συνέχει τὰ πάντα.
12. Κατέβηκες στὴ γῆ, Κύριε, γιὰ νὰ σώσεις τὸν
Ἀδάµ, καὶ ἐπειδὴ δὲν τὸν βρῆκες ἐκεῖ, κατῆλθες
µέχρι τὸ σκοτεινὸ βασίλειο τοῦ ᾅδη, ἀναζητώντας
αὐτόν.
13. Ὁλόκληρη ἡ γῆ συγκλονιζόταν ἀπὸ φόβο, Λόγε,
καὶ ὁ ἥλιος τὶς ἀκτίνες του ἀπέκρυψε, µιᾶς καὶ τὸ
µέγιστό σου φῶς κρύφτηκε κάτω ἀπὸ τὴ γῆ (τὸν
τάφο).
14. Ὡς ἄνθρωπος µὲν ἑκούσια πεθαίνεις, Σωτήρ, ὡς
Θεὸς ὅµως ἀνέστησες τοὺς θνητοὺς ἀπὸ τὰ µνήµατα
καὶ ἀπὸ τὸ βάθος τῶν ἁµαρτηµάτων τους.
15. Ὅπως ὁ κόκκος τοῦ σίτου θάβεται στοὺς κόλπους
τῆς γῆς (γιὰ νὰ βλαστήσει µετὰ), ἔτσι κι ἐσύ,
ἐνταφιασθείς, ἀπέδωσες πλουσιότατο στάχυν,
ἀναστήσας ὅλους τοὺς βροτοὺς τοὺς ἐξ Ἀδάµ.
16. Ἀφοῦ σὲ κατέβασε ἀπὸ τὸ ξύλο νεκρό, Λόγε, ὁ
Ἰωσὴφ σὲ κατέθεσε τώρα σὲ µνηµεῖο. Ἀλλ᾿ ἀνάστα
καὶ σῶσε ὅλους ὡς Θεός.

3. 3
17. Προσκυνῶ τὸ Πάθος, ἀνυµνῶ
τὴν Ταφήν, µεγαλύνω σου τὸ
κράτος Φιλάνθρωπε, δι᾿ ὧν
λέλυµαι παθῶν φθοροποιῶν.
18. Ὑπακούσας Λόγε, τῷ ἰδίῳ
Πατρί, µέχρις Άδου τοῦ δεινοῦ
καταβέβηκας, καὶ ἀνέστησας τὸ
γένος τῶν βροτῶν.
19. Οἴµοι φῶς τοῦ Κόσµου! οἴµοι
φῶς τὸ ἐµόν! Ἰησοῦ µου
ποθεινότατε ἔκραζεν, ἡ Παρθένος
θρηνῳδοῦσα γοερῶς.
20. Ὢ Θεὲ καὶ Λόγε, ὦ χαρὰ ἡ ἐµή,
πῶς ἐνέγκω σου ταφὴν τὴν
τριήµερον; νῦν σπαράττοµαι τὰ
σπλάγχνα µητρικῶς.
21. Τίς µοι δώσει ὕδωρ, καὶ
δακρύων πηγάς, ἡ Θεόνυµφος
Παρθένος ἐκραύγαζεν, ἵνα κλαύσω
τὸν γλυκύν µου Ἰησοῦν;
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ
Πνεύµατι.
Ἀνυµνοῦµεν Λόγε, σὲ τὸν πάντων
Θεόν, σὺν Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ σου
Πνεύµατι, καὶ δοξάζοµεν τὴν θείαν
σου Ταφήν.
Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν
αἰώνων. Ἀµήν.
Μακαρίζοµέν σε, Θεοτόκε ἁγνή, καὶ
τιµῶµεν τὴν Ταφὴν τὴν τριήµερον,
τοῦ Υἱοῦ σου καὶ Θεοῦ ἡµῶν πιστῶς.
Καὶ πάλιν τὸ πρῶτον Τροπάριον.
Ἡ ζωὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης Χριστέ,
καὶ Ἀγγέλων στρατιαὶ ἐξεπλήττοντο,
συγκατάβασιν δοξάζουσαι τὴν σήν.
17. Προσκυνῶ τὸ πάθος, ἀνυµνῶ τὴν ταφή, δοξάζων
σου τὴ δύναµη, φιλάνθρωπε, διὰ τῶν ὁποίων
ἀπαλλάχτηκα ἀπὸ τὰ πάθη τὰ φθοροποιά.
18. Λόγε τοῦ Θεοῦ, ὑπακούοντας στὸ θέληµα τοῦ
Πατρός, κατέβης µέχρι τὸ φοβερὸ ᾅδη, καὶ
ἀνέστησες τὸ ἐκεῖ γένος τῶν βροτῶν (ἀνθρώπων).
19. Ἀλίµονό µου, φῶς τοῦ κόσµου! Ἀλίµονό µου, φῶς
τὸ δικό µου! Ποθεινότατὲ µου Ἰησοῦ, ἡ Παρθένος
ἔκραζε, θρηνωδούσα γοερῶς.
20. Ὤ Θεὲ καὶ Λόγε, ὢ γλυκιά µου χαρά, πῶς νὰ
ὑποφέρω τὴν ταφή σου τὴν τριήµερη; Τώρα τὰ
µητρικά µου σπλάγχνα σπαράσσονται ὀδυνηρά.
21. Ποιός θὰ µοῦ δώσει ὕδωρ καὶ δακρύων πηγές, ἡ
θεόνυµφη Παρθένος κραύγαζε, γιὰ νὰ κλάψω τὸν
γλυκύ µου Ἰησοῦ;
Δόξα στον Πατέρα, στον Υιό και στο Άγιο Πνεύµα
Ἀνυµνοῦµε, Λόγε, σὲ τῶν ὅλων Θεὸ µαζὶ µὲ τὸν Πατέρα
καὶ τὸ Πνεῦµα τὸ ἅγιο, καὶ δοξάζουµε τὴ θεία σου
ταφή.
Και τώρα και πάντα και σε όλους τους αιώνες. Ας είναι
έτσι.
Σὲ µακαρίζουµε, Θεοτόκε ἁγνή, καὶ µὲ πίστη τιµᾶµε
τὴν τριήµερη ταφὴ τοῦ Υἱοῦ σου καὶ Θεοῦ µας.
Καὶ πάλιν τὸ πρῶτον Τροπάριον.
Ἐσύ, Χριστέ, ποὺ εἶσαι ἡ ζωὴ τῶν πάντων, κατατέθηκες
σὲ τάφο, καὶ οἱ ἐπουράνιες δυνάµεις γέµιζαν ἀπὸ
ἔκπληξη, δοξάζουσαι τὴν ἄφατη ταπείνωση καὶ
συγκατάβασή σου.
Αφού θυµιάσει ο Ἱερέας, αρχίζει η δεύτερη στάση.

4. 1
ΣΤΑΣΙΣ ΤΡΙΤΗ
Ἦχος γ´.
1. Αἱ γενεαί πᾶσαι, ὕµνον τῇ Ταφῇ σου,
προσφέρουσι Χριστέ µου.
2. Καθελὼν τοῦ ξύλου, ὁ Ἀριµαθαίας, ἐν
τάφῳ σε κηδεύει.
3. Μυροφόροι ἦλθον, µύρα σοι Χριστέ µου,
κοµίζουσαι προφρόνως.
4. Δεῦρο πᾶσα κτίσις, ὕµνους ἐξοδίους,
προσοίσωµεν τῷ Κτίστῃ.
5. Ὡς νεκρὸν τὸν ζῶντα, σὺν Μυροφόροις
πάντες, µυρίσωµεν ἐµφρόνως.
6. Ἰωσὴφ τρισµάκαρ, κήδευσον τὸ σῶµα,
Χριστοῦ τοῦ ζωοδότου.
7. Οὓς ἔθρεψε τὸ µάννα, ἐκίνησαν τὴν
πτέρναν, κατὰ τοῦ Εὐεργέτου.
8. Ὢ τῆς παραφροσύνης, καὶ τῆς
Χριστοκτονίας, τῆς τῶν προφητοκτόνων!
9. Ὡς ἄφρων ὑπηρέτης, προδέδωκεν ὁ
µύστης, τὴν ἄβυσσον σοφίας.
10. Ἰωσὴφ κηδεύει, σὺν τῷ Νικοδήµῳ,
νεκροπρεπῶς τὸν Κτίστην.
11. Ζωοδότα Σῶτερ, δόξα σου τῷ κράτει,
τὸν Άδην καθελόντι.
ΣΤΑΣΗ ΤΡΙΤΗ
Ἦχος γ´.
1. Όλες οι γενιὲς (των ανθρώπων)
προσφέρουν, Χριστέ µου, ύµνο στην ταφὴ
σου.
2. Αφού σε κατέβασε απὸ το ξύλο του σταυρού
ο Ιωσήφ απὸ την Αριµαθαία, σε κηδεύει σὲ
τάφο.
3. Ήλθαν µυροφόρες, φέρνοντας µε χαρὰ
µύρα για σένα, Χριστέ µου.
4. Ελάτε όλη η κτίση να προσφέρουµε στον
Κτίστη, επικήδεια άσµατα καὶ ύµνους.
5. Όλοι µε σεβασµό, µαζὶ µε τις Μυροφόρες,
ας αλείψουµε µε αρώµατα, σαν να είναι
νεκρός, αυτὸν που ζει και παρέχει ζωή.
6. Τρισευτυχισµένε Ιωσήφ, κήδευσε το σώµα
του ζωοδότη Χριστού.
7. Αυτοί, τους οποίους έθρεψε µε µάννα στην
έρηµο, κίνησαν την πτέρνα τους, για να
κλοτσήσουν τον ευεργέτη τους.
8. Ω! πόσο µεγάλη είναι η παραφροσύνη και
το χριστοκτόνο µίσος, εκείνων που
σκότωναν τους προφήτες!
9. Σαν ανόητος υπηρέτης πρόδωσε ο µύστης
(αὐτὸς ποὺ διδάχτηκε τὰ µυστήρια) την
άβυσσο της σοφίας.
10. Ο Ιωσὴφ µαζὶ µε το Νικόδηµο, κηδεύει
τὸν Κτίστη, έτσι όπως ταιριάζει στοὺς
νεκρούς.
11. Ζωοδότη Σωτήρα, δόξα στη δύναµή σου,
που συνέτριψε τον άδη.

5. 2
12. Ὕπτιον ὁρῶσα, ἡ Πάναγνός σε, Λόγε,
µητροπρεπῶς ἐθρήνει:
13. Ὢ γλυκύ µου ἔαρ, γλυκύτατόν µου
Τέκνον, ποῦ ἔδυ σου τὸ κάλλος;
14. Θρῆνον συνεκίνει, ἡ πάναγνός σου
Μήτηρ, σοῦ Λόγε νεκρωθέντος:
15. Υἱὲ Θεοῦ παντάναξ, Θεέ µου
πλαστουργέ µου, πῶς πάθος κατεδέξω;
16. Ἀνέκραζεν ἡ Κόρη, θερµῶς
δακρυρροοῦσα, τὰ σπλάγχνα κεντουµένη.
17. Ὦ φῶς τῶν ὀφθαλµῶν µου,
γλυκύτατόν µου Τέκνον, πῶς τάφῳ νῦν
καλύπτῃ;
18. Τὸν Ἀδὰµ καὶ Εὔαν, ἐλευθερῶσαι
Μῆτερ, µὴ θρήνει, ταῦτα πάσχω.
19. Δοξάζω σου Υἱέ µου, τὴν ἄκραν
εὐσπλαγχνίαν, ἧς χάριν ταῦτα πάσχεις.
20. Ὄξος ἐποτίσθης, καὶ χολὴν Οἰκτίρµον,
τὴν πάλαι λύων γεῦσιν.
21. Ἰκρίῳ προσεπάγης, ὁ πάλαι τὸν λαόν
σου, στύλῳ νεφέλης σκέπων.
22. Αἱ Μυροφόροι Σῶτερ, τῷ τάφῳ
προσελθοῦσαι, προσέφερόν σοι µύρα.
12. Βλέποντάς σε, Λόγε, ξαπλωµένο η
πάναγνη Μητέρα σου θρηνούσε, όπως θα
έκανε κάθε µητέρα:
13. Ω άνοιξη γλυκιά µου, γλυκύτατο παιδί
µου, που κρύφτηκε η οµορφιά σου;
14. Όταν νεκρώθηκες, Λόγε, η πάναγνη
Μητέρα σου,συγκαλούσε θρήνο:
15. Υιὲ του Θεου, παµβασιλέα, Θεέ µου,
Πλαστουργέ µου, πῶς δέχτηκες τὸ πάθος;
16. Κραύγαζε η Κόρη (η Παρθένος),
χύνοντας θερµὰ δάκρυα, νιώθοντας νὰ
τρυπιούνται απὸ λύπη τα σπλάγχνα της:
17. Ω! φως των µατιών µου, γλυκύτατο παιδί
µου, πώς τώρα σε καλύπτει ο τάφος;
18. Να µη θρηνείς, Μητέρα, όλα αυτὰ τα
πάσχω, για να ελευθερώσω (απὸ την
αµαρτία) τον Αδὰµ και την Εύα.
19. Δοξάζω σου, Υιέ µου, την άκρα
εὐσπλαγχνία, εξαιτίας της οποίας τα
παθαίνεις όλα αυτά.
20. Ποτίστηκες µε ξύδι και χολή,
ευσπλαγχνικὲ Θεέ µου, καταργώντας την
παλιὰ γεύση (του καρπού της παρακοής).
21. Καρφώθηκες επάνω σε ικρίωµα (τὸν
σταυρὸ), Εσύ, που παλιὰ σκέπαζες το λαό
σου (στὴν έρηµο) µε φωτεινὴ στήλη
νεφέλης (καθοδηγώντας τον στὴν
περιπλάνησή του).
22. Οι µυροφόρες (γυναίκες), Σωτήρ µου,
ήλθαν στο µνηµείο και σου πρόσφεραν
αρώµατα

6. 3
23. Οὐράνιαι Δυνάµεις, ἐξέστησαν τῷ
φόβῳ, νεκρόν σε καθορῶσαι.
24. Τοῖς πόθῳ τε καὶ φόβῳ, τὰ πάθη σου
τιµῶσι, δίδου πταισµάτων λύσιν.
25. Ἔρραναν τὸν τάφον, αἱ Μυροφόροι
µύρα, λίαν πρωῒ ἐλθοῦσαι. (Τρίς)
26. Εἰρήνην Ἐκκλησίᾳ, λαῷ σου σωτηρίαν,
δώρησαι σῇ ἐγέρσει.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύµατι.
Ὢ Τριὰς Θεέ µου, Πατὴρ Υἱὸς καὶ Πνεῦµα,
ἐλέησον τὸν Κόσµον.
Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν
αἰώνων. Ἀµήν.
Ἰδεῖν τὴν τοῦ Υἱοῦ σου, Ἀνάστασιν Παρθένε,
ἀξίωσον σοὺς δούλους.
Καὶ πάλιν τὸ πρῶτον Τροπάριον.
Αἱ γενεαὶ πᾶσαι ὕµνον τῇ ταφῇ σου
προσφέρουσι, Χριστέ µου.
Μικρὰ συναπτὴ καὶ ἐκφώνησις. Ἱερεύς: Σὺ
γὰρ εἶ ὁ βασιλεὺς τῆς εἰρήνης, καὶ σοὶ τὴν
δόξαν ἀναπέµποµεν σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου
Πατρί, καὶ τῷ παναγίῳ, καὶ ἀγαθῷ, καὶ
ζωοποιῷ σου Πνεύµατι, νῦν, καὶ ἀεί, καὶ εἰς
τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
23. Οι ουράνιες δυνάµεις (οι άγγελοι)
ξαφνιάστηκαν και φοβήθηκαν βλέποντάς
σε νεκρό.
24. Συγχώρησε τα λάθη όσων µε πόθο και µε
σεβασµό τιµούν τα άγια σου πάθη.
25. Οι µυροφόρες ήλθαν πολύ πρωί και
ράντισαν τον τάφο µε µύρα. (τρεις φορές)
26. Ειρήνη στην Εκκλησία και σωτηρία στο
λαό σου, δώρησε µε την ανάστασὴ σου.
Δόξα στον Πατέρα, στον Υιό και στο Άγιο
Πνεύµα
Ω! Αγία Τριάδα, Θεέ µου, Πατήρ, Υιέ και Άγιο
Πνεύµα, ελέησε τον κόσµο.
Και τώρα και πάντα και σε όλους τους αιώνες.
Ας είναι έτσι.
Παρθένε αξίωσε τους δούλους σου, να δούνε
την ανάσταση τουΥιού σου.
Και πάλι το πρώτο Τροπάριο.
Όλες οι γενιὲς (των ανθρώπων) προσφέρουν,
Χριστέ µου, ύµνο στην ταφὴ σου.
Μικρή Συναπτή και εκφώνηση.Ιερέας: Διότι
Εσύ είσαι ο βασιλιάς της ειρήνης και Εσένα
δοξάζουµε µαζί µε τον Πατέρα και το πανάγιο,
καλό Πνεύµα που δίνει τη ζωή, τωρα και πάντα
και σε όλους τους αιώνες. Ας είναι έτσι.