1. ARTE MOZÁRABE
ESTILO QUE XORDE NOS REINOS CRISTIÁNS NO SÉCULO X.
DESENVOLVIDO POR MOZÁRABES.
SÍNTESE DE ELEMENTOS DA ARTE PRERROMÁNICA E DAS
ACHEGAS DA ARTE HISPANOMUSULMANA
NAS IGREXAS USO DE ARCOS DE FERRADURA, ALFIZ,
MODILLÓNS DE ROLLO.
UNHA MANIFESTACIÓN CARACTERÍSTICA: OS BEATOS.
2. A invasión da Península Ibérica
por parte dos musulmáns a
comezos do S. VIII determinou
que unha boa parte da
poboación hispano‑visigoda
quedase baixo o seu dominio,
conservando a súa relixión. A
estes cristiáns chamóuselles
MOZÁRABES.
3. Algúns mozárabes, tras moitos anos
de vivir en Al-Ándalus, emigran cara
territorios cristiáns, moitos deles
atraídos polas “CARTAS DE
POBOAMENTO” realizadas polos reis
cristáns do norte. Este feito dará lugar á
dispersión da Arte mozárabe.
5. • A convivencia dos mozárabes cos musulmáns deu lugar a un proceso
de intercambio cultural e artístico. O principal foco mozárabe foi
Toledo. Pero onde se conservan as mellores obras mozárabes é a
metade norte da Península debido ás migracións de mozárabes cara
esta zona: val do Douro e do Ebro, Galicia, … Así, falaremos dunha
obra mozárabe na provincia de Ourense: San Miguel de Celanova.
6. Ao igual que víamos na arquitectura asturiana e
visigoda, xógase coas formas cúbicas no exterior.
Se nos fixamos na imaxe da dereita, observamos
que a cabeceira aínda que cara o exterior recta, no
interior adquire unha forma circular e, como
veremos, cuberta por bóveda de gallóns (se
facemos un pouco de memoria, recordaranos á
arquitectura hispanomusulmana).
7. As igrexas mozárabes non teñen
fachadas. As portas de acceso
sitúanse no muro dereito.
8. As ábsidas son sobre todo de ferradura no
interior e rectangulares no exterior.
9. Como decoración imos destacar os
modillóns de rollo nos tellados que xa
vimos na arquitectura
hispanomusulmana.
10. O alfiz tamén o coñecemos
pola arquitectura
hispanomuslmana. Un
marco que encadra os
vanos, vémolo na imaxe
enmarcando dous arcos de
ferradura.
11. ARCOS:
O máis empregado é o de
ferradura (máis pechado que o
visigodo), enmarcado co alfiz de
influencia musulmana.
12. BÓVEDAS: as máis empregadas son as de
crucería e a gallonada.
Tamén se empregan as de canón
(semicirculares ou de ferradura) e de artestas
aristas de influencia visigoda, entre outras.
13. TELLADOS: rematan en grandes aleiros moi saíntes, apoiados en
modillóns de rollos, serie de cilindros colocados en disminución.
14. San Miguel de Escalada (León) San Baudilio de
Berlanga (Soria)
San Cebrián de
Mazote (Valladolid) Santiago de Peñalba
San Millán de la
Cogolla (Logroño)
Santa María de Lebeña Santo Tomás de las San Miguel de
(Santander) Ollas (Ponferrada) Celanova (Ourense)
15. San Cebrián de Mazote é a igrexa mozárabe de
maior tamaño que chegou ata os nosos días. .
22. SAN BAUDILIO DE BERLANGA
É unha igrexa de planta cuadrangular, e
presenta un gran soporte no centro a
modo de grosa columna, da que saen uns
nervios semellantes ás follas dunha
palmeira, dando lugar a unha bóveda
nervada que cubre todo este espazo.
24. SAN MIGUEL DE ESCALADA
A igrexa do mosteiro de de San Miguel da Escalada foi fundada a finais
do século IX por monxes cristiáns cordobeses.
25. SAN MIGUEL
DE ESCALADA
O intterior da igrexa articúlase
mediante arcos de ferradura que
descansan en columnas e capiteis
procedentes de construcións
romanas e hispano-visigodas
anteriores.
.
26. O pórtico consta de doce arcos de ferradura. A torre é románica de
finais do século XI, reforzada con estribos.
31. SAN MIGUEL DE CELANOVA
(OURENSE), SÉCULO X
San Miguel de Celanova é un pequeño oratorio relacionado
con San Rosendo.
32. PLANTA Tres corpos: nave,
cruceiro e ábsida- a diferentes
alturas
Planta
Bóveda Bóveda Alzado
gallonada de
arestas
As influencias da arte
hispanomsulmá vese nos arcos
de ferradura con alfiz e,
especialmente, nos modillóns do
aleiro do tellado do corpo central.
33. SAN MIGUEL DE CELANOVA
A nave, á que se
accede por unha porta
lateral, cúbrese con
bóveda de canón.
O espazo central
cóbrese con bóveda
de arestas.
43. Os Beatos
Os beatos son libros con
ilustracións cuxo nome se debe
ao monxe Beato do Mosteiro
de Liébana, Cantabria, quen
escribiu no ano 776 o
Comentario ao Apocalipse de
San Xoan, máis tarde decorado
con pinturas e miniaturas. A
súa obra tivo unha importante
difusión e moitos mosteiros se
dedicaron a copialo e iluminalo.
