3. Nazwa „Skamander” została zaczerpnięta od
mitologicznej rzeki opływającej Troję. Ponadto stanowi
ona nawiązanie do słynnego zdania z modernistycznego
dramatu Akropolis (1904) Stanisława Wyspiańskiego:
Skamander połyska, wiślaną świetląc się falą.
Lata istnienia Grupę założono w 1918 roku.
Przetrwała do 1939 roku, choć pierwsze znaki rozpadu
były już widoczne 10 lat wcześniej (około 1929 roku). Jak
pisze Joanna Lupas-Rutkowska: Rozeszły się drogi
przyjaciół, Lechoń i Iwaszkiewicz objęli stanowiska
dyplomatyczne za granicą. Wierzyński związał się z
prawicowym obozem sanacji, Słonimski zajął
publicystyką, a Tuwim podejmował coraz poważniejsze,
krytykujące rzeczywistość tematy.
5. Początkowo najlepiej wypełniał wszystkie niepisane zasady twórczości Skamandra: optymizm i obrazy
codziennego życia ("Do krytyków"), nawet stworzył nowy typ bohatera, mieszkańca miasta zajętego
własnymi sprawami; wypowiedzi swoje maksymalnie uprościł i używał języka prostego i normalnej
składni; poza tym pojawiają się erotyki: nastrojowe, czasem ekspresjonistyczne ("Wiosna")
Z czasem zmienia się jego stosunek do świata, dorośleje, zauważa inne ważne sprawy, kształtuje się
jego język poetycki (dynamiczny, ekspresywny, często potoczny i wulgarny, często rytmiczny; od
czasu do czasu jednak kunsztowny, precyzyjny i klasyczny); pojawia się zainteresowanie znaczeniem
poezji: przetwarzać ma ona świat za pomocą języka, nadawać imiona rzeczom, porządkować świat;
Wiersz "Rzecz czarnoleska" jest odwołaniem się do poezji klasycznej, tradycyjnej w formie i środkach
wyrazu; jak u Horacego (i Kochanowskiego) ma stanowić o znaczeniu życia ludzkiego, jest tym co po
nim pozostanie; język staje się tu jasny, precyzyjny i piękny, znika ekspresjonizm;
Nadal zajmując się codziennością, pokazuje zwykłego, szarego człowieka ("Do prostego człowieka"),
mówiąc mu, że walka za cudzą sprawę (zwykle tych rządzących) jest bezsensowna; krytykuje także
mieszczaństwo, ich tryb życia, bezsensowny, schematyczny i nudny ("Mieszkańcy"); Zawsze używa
prostych środków wyrazu, czasem jest ich mało, a czasem bardzo wiele;
Cały czas pojawiały się jednak wątki polityczne: "Rewizja" - mistrzowsko pokazujący to zjawisko,
wykorzystywane nadal przez władzę; "Bal w operze" - wydany dopiero po Wojnie, z powodu cenzury,
pokazujący krytyczny obraz sanacji, bawiącej się paradnie, zamiast zająć się ważnymi sprawami
państwa
6. Jego twórcami byli: Jan Lechoń (właściwe nazwisko - Leszek Serafinowicz),
Kazimierz Wierzyński, Julian Tuwim, Antoni Słonimski oraz Jarosław Iwaszkiewicz.
Współpracowali też: Leonard Okotów-Podhorski, Maria Pawlikowska-
Jasnorzewska. Patronem zaś ugrupowania był Leopold Staff. Grupa ta powstała przy
czasopiśmie "Pro Arte et Studio" (1916-19), zaś od 1920 r. wydawała miesięcznik
"Skamander".
Podstawowe założenia :
- wiązanie poezji z teraźniejszością
- propagowanie wzorca poety - uczestnika, biorącego udział w życiu państwa (kontrast
do roli artysty w Młodej Polsce i romantyzmie)
-wprowadzenie jako bohatera szarego człowieka oraz tematyki związanej z jego życiem
- używanie języka potocznego
- łączenie różnych środków wypowiedzi (liryka, satyra, ironia)
- dbałość o indywidualny rozwój talentów
- pochwała życia i jego przejawów
Poeci przynależący do "Skamandra" używali też tradycy -jnych form wypowiedzi
(klasycznej formy wiersza). Szeroki program ugrupowania pozwalał na spotkanie
się w ramach grupy poetów o zróżnicowanych poglądach.
8. Pierwszym prasowym organem
Skamandrytów było warszawskie
czasopismo młodzieży akademickiej
Uniwersytetu Warszawskiego „Pro Arte et
Studio”, w którym to w 1918 roku Julian
Tuwim opublikował swój skandalizujący i
piętnujący zakłamane społeczeństwo
poemat Wiosna.
9. Skamandryci spotykali się przy specjalnie
przygotowanym dla nich stoliku w
warszawskich kawiarniach „Pod Picadorem”
oraz „Ziemiańska”, by ogłosić swoje najnowsze
wiersze, odczytać nowopowstałe manifesty,
opowiedzieć anegdotki czy po prostu
pożartować. Tak zwane „życie kawiarniane”
miało dla nich ogromne znaczenie, stanowiło
czynnik scalający grupę, która była zespołem
sytuacyjnym, połączonym rzeczywistością
pozaliteracką, wspólna działalność kabaretowa,
zebrania w kawiarniach, wspólni znajomi)
