Prezentacja bhp - kadra

1. Szkolenie okresowe bhp dla osób kierujących pracownikami

2. Regulacje prawne z zakresu prawa pracy dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy

4. System ochrony pracy w Polsce

11. Obowiązki pracodawcy

21. Obowiązki osoby kierującej pracownikami

23. Obowiązki i prawa pracownika

26. Profilaktyczna ochrona zdrowotna

34. Ochrona pracy kobiet

40. 18 20 28

41. Ochrona pracy młodocianych

51. Identyfikacja, analiza i ocena zagrożeń czynnikami szkodliwymi dla zdrowia, uciążliwymi i niebezpiecznymi oraz ocena ryzyka związanego z tymi zagrożeniami

53. Ocena ryzyka zawodowego

61. Czynniki szkodliwe, uciążliwe i niebezpieczne występujące w procesie pracy

62. Czynniki środowiska pracy

74. Pyły

75. Pyły są to cząstki ciała stałego sedymentujące pod wpływem siły ciężkości, które mogą przez pewien czas pozostawać w stanie zawieszonym w gazowej fazie rozproszonej. Pyły są emitowane do środowiska podczas różnego rodzaju naturalnych i sztucznych procesów pyłotwórczych.

79. Pył przemysłowy jest aerozolem, w którym fazę rozproszoną stanowią cząstki stałe i którego źródłem są procesy produkcyjne w przemyśle. Pył całkowity jest to zbiór wszystkich cząsteczek otoczonych powietrzem w określonej objętości powietrza. Część pyłu całkowitego wdychana przez nos lub usta do układu oddechowego określana jest mianem frakcji wdychalnej. Wnikanie pyłu do układu oddechowego zależy w dużej mierze od stopnia jego rozdrobnienia i wielkości wentylacji płucnej. Do pęcherzyków płucnych ocierają pyły o średnicy do 5 μ m, wyjątkowo o średnicy 7 μ m ( frakcja respirabilna )

80. Pyły o średnicy powyżej 5 μ m są prawie w całości zatrzymywane w górnych drogach oddechowych. Wzrost wentylacji płucnej, związany z wysiłkiem fizycznym, zwiększa ryzyko chorobotwórczego działania pyłu u osób ciężko pracujących. Dzięki dużym zdolnością płuc do samooczyszczenia tylko niewielka część pyłu wdychanego bo ok. 7% zostaje zatrzymana w płucach a około 2/3 jest wydalane natychmiast z powietrzem wydechowym. Pozostała część pyłu pozostaje usunięta z układu oddechowego za pomocą innych mechanizmów (ze śluzem podczas kaszlu)

82. Substancje chemiczne

87. Niebezpieczna substancja chemiczna powinna zostać zgłoszona do rejestru przez jej producenta lub dostawcę wprowadzającego do obrotu, stosującego lub sprowadzającego tę substancję po raz pierwszy, najpóźniej w dniu jej zastosowania lub wprowadzenia do obrotu. Producent i dostawca niebezpiecznych substancji chemicznych maj ą obowi ą zek posiada ć karty charakterystyki tych substancji.

88. Oznakowanie

92. Substancje rakotwórcze s ą to substancje mog ą ce p owodowa ć niekontrolowany wzrost komórek prowadz ą cy do zmian nowotworowych. Zmiany nowotworowe mog ą ujawni ć si ę w ci ą gu 4-40 lat od chwili pierwszego nara ż enia na te substancje. W nast ę pstwie nara ż enia zawodowego powstałe nowotwory mog ą by ć zlokalizowane w ró ż nych miejscach organizmu. Substancje rakotwórcze

99. Wchłanianie w przewodzie pokarmowym wyst ę puje najcz ęś ciej na skutek nieprzestrzegania przepisów bhp oraz higieny osobistej, np.: przeniesienie na r ę kach (brak mycia r ą k), z po ż ywieniem (jedzenie i picie na stanowisku pracy), palenie tytoniu na stanowisku pracy, wypicie przez pomyłk ę - opakowanie ze szkodliw ą substancj ą w naczyniu po ś rodkach spo ż ywczych. Wchłanianie w przewodzie pokarmowym

100. Zwi ą zek chemiczny wch ł oni ę ty do organizmu jedn ą z mo ż liwych dróg mo ż e zosta ć wydalony z organizmu w postaci niezmienionej lub te ż ulec procesowi przemian metabolicznych kumuluj ą c si ę w organizmie, przy czym metabolit mo ż e by ć bardziej szkodliwy ni ż substancja toksyczna pierwotna wprowadzona do organizmu. Główne skutki nara ż enia mog ą mie ć charakter ogólny lub miejscowy. Skutki miejscowe to działanie dra ż ni ą ce i uczulaj ą ce skór ę i błony ś luzowe. Skutki ogólne to zmiany w układzie nerwowym (o ś rodkowym i obwodowym) oraz w nerkach, w ą trobie, w układzie sercowo-naczyniowym itp.

106. Schemat oddziaływania i ochrony Przedmiot P R Z E G R O D A zasięg oddziaływania zasięg oddziaływania Człowiek

107. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi strefa wzajemnego oddziaływania zasięg oddziaływania przedmiot zasięg oddziaływania Strefa potencjalnego zagrożenia Ryzyko wypadku człowiek

108. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi Identyfikacja zagrożeń mechanicznych analiza zagrożeń określenie stanowiska pracy identyfikacja czynników oddziaływanie czynnika na człowieka urazy lub inne następstwa sytuacje zagrażające ocena zagrożeń ocena zagrożeń

109. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi Czynniki mechaniczne i potencjalne zagrożenia (1)

110. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi Czynniki mechaniczne i potencjalne zagrożenia (2)

111. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi Czynniki mechaniczne i potencjalne zagrożenia (3)

112. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi Czynniki mechaniczne i potencjalne zagrożenia (4)

115. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi Ochrona przed czynnikami mechanicznymi Zapobieganie zagrożeniom czynnikami mechanicznymi eliminowanie lub ograniczanie czynnika ograniczanie ekspozycji człowieka na nie wyeliminowane czynniki

116. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi Ochrona przed czynnikami mechanicznymi Zapobieganie zagrożeniom eliminowanie lub ograniczanie czynnika ograniczanie ekspozycji człowieka na nie wyeliminowane czynniki wyeliminowanie lub ograniczanie potrzebnych ingerencji w strefach niebezpiecznych zapobieganie niezamierzonemu kontaktowi z mechanicznymi czynnikami niebezpiecznymi eliminowanie lub ograniczanie czynników towarzyszących normalnemu funkcjonowaniu zapobieganie sytuacjom anormalnym

117. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi Działania zapobiegające zagrożeniom(1) działania w fazie użytkowania działania w fazie projektowania działania zapobiegające zagrożeniom czynnikami mechanicznymi

118. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi Działania zapobiegające zagrożeniom(2) działania w fazie użytkowania działania w fazie projektowania stosowanie środków ochrony indywidualnej utrzymanie odpowiedniego stanu technicznego kształtowanie bezpiecznych zachowań (wirtualna rzeczywistość) stosowanie bezpiecznych sposobów obsługi dodatkowe środki bezpieczeństwa informacje dotyczące użytkownika stosowanie urządzeń ochronnych dobór rozwiązań konstrukcyjnych działania zapobiegające zagrożeniom czynnikami mechanicznymi

119. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi Odległość bezpieczeństwa - minimalna odległość, w jakiej powinna być usytuowana konstrukcja ochronna przed strefą niebezpieczną

120. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi Minimalna odległość (PN-EN 349)

121. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi Minimalna odległość (PN-EN 349)

127. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi

128. Zagrożenia czynnikami mechanicznymi URZĄDZENIA OCHRONNE osłony Urządzenia materialne stanowiące materialną przegrodę między człowiekiem a niebezpiecznym czynnikiem mechanicznym, zastosowane specjalnie w celu zapewnienia ochrony człowieka. Funkcje ochrony mogą zatem spełniać pokrywy, drzwi, ogrodzenia itp. urządzenia zabezpieczające Wszelkie nie stanowiące materialnej przegrody (inne niż osłony), urządzenia ochronne. Do tej grupy zalicza się urządzenia oburęcznego sterowania, urządzenia fotoelektryczne, maty czułe na nacisk, zawory bezpieczeństwa, ograniczniki udźwigu oraz urządzenia blokujące, ryglujące, zezwalające na uruchomienie maszyny itp.

130. Ocena zagrożeń czynnikami szkodliwymi, uciążliwymi i niebezpiecznymi oraz metody ich likwidacji lub ograniczenia

131. Pomiary czynników

136. Środki ochrony indywidualnej

149. Dobór środków ochrony

158. Organizacja i metody kształtowania bezpiecznych i higienicznych warunków pracy

160. Pomieszczenia i stanowiska pracy

168. Oświetlenie pomieszczeń pracy

175. Praca przy komputerze

184. Zarządzanie bezpieczeństwem pracy

189. Znaki BHP

196. Analiza okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy i chorób zawodowych

197. Wypadki przy pracy, choroby zawodowe, świadczenia

200. Model powstawania zdarze ń wypadkowych Błędy w organizacji i zarządzaniu Awarie techniczne Niebezpieczne sytuacje lub zagrożenie Błędy ludzkie Rozwój wypadku Odpowiednie środki bezpieczeństwa? Reakcja obronna lub działanie ASB NIE TAK Powrót do normalnej pracy Zdarzenie prawie wypadkowe TAK Wypadek NIE ASB A - automatyka S - systemu B - bezpieczeństwa

207. Choroby zawodowe

212. Ekonomiczny aspekt niewłaściwych warunków pracy

215. Organizacja i metodyka szkolenia w zakresie bhp

216. Szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy Grupa osób podlegająca szkoleniu w dziedzinie BHP Termin przeprowadzania poszczególnych rodzajów szkoleń Pracownicy zatrudnieni na stanowiskach robotniczych Szkolenie wstępne Szkolenie stanowiskowe Szkolenie okresowe Przed rozpoczęciem pracy u danego pracodawcy Przed podjęciem pracy na danym stanowisku W formie instruktażu nie rzadziej niż raz na 3 lata, a tam gdzie szczególnie duże zagrożenia dla bezpieczeństwa lub zdrowia pracowników, nie rzadziej niż raz w roku. Pierwsze szkolenie w okresie do 12 miesięcy od rozpoczęcia pracy na tych stanowiskach

217. Szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy Grupa osób podlegająca szkoleniu w dziedzinie BHP Termin przeprowadzania poszczególnych rodzajów szkoleń Osoby będące pracodawcami Szkolenie wstępne Szkolenie stanowiskowe Szkolenie okresowe Prowadzą jednostki organizacyjne Szkolenie przeprowadzane w formie kursu, seminarium lub samokształcenia kierowanego nie rzadziej niż raz na 5 lat. Pierwsze szkolenie okresowe osób zatrudnionych na tych stanowiskach przeprowadza się w okresie do 6 miesięcy od rozpoczęcia pracy na tych stanowiskach inne osoby kierujące pracownikami (kierownicy, mistrzowie, brygadziści, itp.) Instruktaż ogólny odbywają, przed dopuszczeniem do wykonywania pracy, Instruktaż ogólny prowadzi pracownik służby bezpieczeństwa i higieny pracy

218. Szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy Grupa osób podlegająca szkoleniu w dziedzinie BHP Termin przeprowadzania poszczególnych rodzajów szkoleń Projektanci, konstruktorzy, maszyn i innych urządzeń technicznych Szkolenie wstępne Szkolenie stanowiskowe Szkolenie okresowe Przed rozpoczęciem pracy u danego pracodawcy Szkolenie przeprowadzane w formie kursu, seminarium lub samokształcenia kierowanego nie rzadziej niż raz na 5 lat. Pierwsze szkolenie okresowe osób zatrudnionych na tych stanowiskach przeprowadza się w okresie do 12 miesięcy od rozpoczęcia pracy na tych stanowiskach Technolodzy organizatorzy i inni pracownicy inżynieryjno-techniczni. Przed rozpoczęciem pracy u danego pracodawcy

219. 1) których charakter pracy wiąże się z narażeniem na czynniki szkodliwe dla zdrowia, uciążliwe lub niebezpieczne albo z odpowiedzialnością w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy Szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy Grupa osób podlegająca szkoleniu w dziedzinie BHP Termin przeprowadzania poszczególnych rodzajów szkoleń Pracownicy służby bezpieczeństwa i higieny pracy Szkolenie wstępne Szkolenie stanowiskowe Szkolenie okresowe Przed rozpoczęciem pracy u danego pracodawcy Szkolenie przeprowadzane w formie kursu, seminarium lub samokształcenia kierowanego nie rzadziej niż raz na 5 lat (dla administracyjno-biurowych 6 lat). Pierwsze szkolenie okresowe osób zatrudnionych na tych stanowiskach przeprowadza się w okresie do 12 miesięcy od rozpoczęcia pracy na tych stanowiskach Pracownicy administracyjno-biurowi i inni nie wymienieni wcześniej 1) Przed rozpoczęciem pracy u danego pracodawcy

220. METODYKA INSTRUKTAŻU STANOWISKOWEGO

221. ZAŁOŻENIA ORGANIZACYJNO-PROGRAMOWE Pracodawca jest zobowiązany zapewnić przeszkolenie pracownika w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz prowadzić okresowe szkolenia w tym zakresie. Obowiązany jest również zaznajamiać pracowników z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczącymi wykonywanych przez nich prac. Działalność szkoleniowa w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy prowadzona jest przez pracodawców lub na ich zlecenie przez inne jednostki organizacyjne upoważnione do prowadzenia takich szkoleń.

228. Instruktaż stanowiskowy zapewniający nauczanie metod bezpiecznej pacy powinien składać się z 5 etapów. ETAP I - wstępny Każde szkolenie powinno zacząć się od wstępnej rozmowy, która umożliwia prowadzącemu instruktaż zorientowanie się, co do poziomu wiadomości i umiejętności uczestników w zakresie pracy stanowiącej przedmiot nauczania. Częstym błędem popełnianym w tej fazie szkolenia jest przekazywanie zbyt wielu informacji będących dla nowego pracownika tylko słowami, nie mającymi powiązania z faktami, przedmiotami, wyobrażeniami.

231. ETAP II – pokaz i objaśnienie całego procesu technologicznego

236. ETAP IV – samodzielna praca pod nadzorem mistrza Jeżeli szkolony pracownik poczynił wystarczające postępy i potrafi już pod nadzorem zadawalająco wykonywać nową czynność, to należy powierzyć mu samodzielną pracę do wykonania. Instruktor nie powinien w żadnym wypadku stać obok szkolonego i cały czas obserwować jego pracy. Powinien ograniczyć interwencje do najbardziej niezbędnych. Taktowne i przyjazne odnoszenie się do szkolonego stanowi podstawową zasadę postępowania w trakcie szkolenia. Trzeba jednak pamiętać, że uczący się musi mieć możność zwrócenia się do mistrza z prośbą o wyjaśnienie nasuwających się wątpliwości.

237. ETAP V – omówienie i ocena przebiegu nauki Szkolenie pracowników zakłada pełną aktywizację jego uczestników w poznaniu zasad bezpiecznej pacy i nabywaniu umiejętności usprawnienia stanowiska pracy przez dokonywanie prób działań zmniejszających uciążliwość pracy. Celowi temu służą różnorodne metody organizowania zajęć, ale przede wszystkim metoda sprawdzania wiedzy i umiejętności.

238. PODANE ZASADY POSTĘPOWANIA DOTYCZĄ PRACOWNIKA PODEJMUJĄCEGO PRACĘ PO RAZ PIERWSZY. PRZY SZKOLENIU PRACOWNIKA JUŻ DOŚWIADCZONEGO, MOŻNA ZREZYGNOWAĆ Z NIEKTÓRYCH ETAPÓW INSTRUKTAŻU W ZALEŻNOŚCI OD JEGO STAŻU, NABYTYCH UPRZEDNIO UMIEJĘTNOŚCI I WIADOMOŚCI.

239. Zasady udzielania pomocy przedlekarskiej w razie wypadku i sytuacji zagrożeń

240. ODPOWIEDZIALNOŚĆ KARNA – art.162 kk § 1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażania siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia lub poważnego uszczerbku na zdrowiu - podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 2. Nie podlega karze, kto nie udziela pomocy, do której jest konieczne poddanie się zabiegowi lekarskiemu, albo w warunkach, w których możliwa jest natychmiastowa pomoc ze strony instytucji lub osoby bardziej do tego powołanej.

241. WZÓR ŁAŃCUCHA RATOWNICZEGO Zabezpieczenie Rozpoznanie Wezwanie pomocy Przebieg udzielania pomocy w nagłych wypadkach, najlepiej przedstawia Łańcuch Ratunkowy. Składa się z kilku ogniw, które we wzorcowym przebiegu akcji ratunkowej zachodzą na siebie. Najważniejszym elementem łańcucha jest udzielenie pomocy na miejscu i późniejsze zapewnienie, w możliwie najkrótszym czasie, kwalifikowanej pomocy lekarskiej. 1-sza pomoc Pomoc lekarska

242. Zasady postępowania w razie wypadku: 1. ocena zdarzenia 2. usunięcie czynnika działającego na poszkodowanego 3. ewakuacja ofiary z miejsca zagrożenia 4. rozpoznanie – ocena poszkodowanego 5. reanimacja 6. zabezpieczenie miejsca wypadku 7. wezwanie pomocy

245. MANEWR RAUDKEGO W SAMOCHODZIE

246. ROZPOZNANIE Ilość poszkodowanych Przed przystąpieniem do segregacji, wezwania pomocy i udzielania pierwszej pomocy, należy dokładnie i dość szybko spenetrować miejsce zdarzenia i odnaleźć wszystkie ofiary wypadku. Wygląd ogólny Często bywa tak, że już wzrokowo potrafimy ocenić niektóre urazy lub stan poszkodowanego. Należy tu wymienić przede wszystkim amputacje urazowe, krwotoki (poplamione ubranie, plama krwi na podłodze itp.), deformacje ciała, kolor skóry, zachowanie się osoby. Poza tym widząc np. poważnie uszkodzony pojazd w wypadku drogowym, należy przypuszczać iż pasażerowie doznali ciężkich obrażeń wewnętrznych (uszkodzenia narządów jamy brzusznej, kręgosłupa). Zatem, jeśli mechanizm urazu sugeruje możliwość takich obrażeń postępujemy bardzo delikatnie i unieruchamiamy szyję kołnierzem. Sprawdzenie świadomości Ogólnie przyjętą zasadą oceny świadomości w pierwszej pomocy jest prosty schemat: ZAPYTAJ, DOTKNIJ. By sprawdzić reakcję poszkodowanego stajemy od niego w bezpiecznej odległości i zadajemy głośne proste pytanie, np.: "Czy Pan/Pani mnie słyszy?! Co się stało ?! Proszę otworzyć oczy!".

248. MASAŻ SERCA Serce leżące pomiędzy mostkiem a kręgosłupem zostaje uciśnięte, co powoduje wyciśnięcie krwi z komór do małego i dużego krwiobiegu. Po zaprzestaniu ucisku następuje powtórne odkształcenie się ściany klatki piersiowej, co pozwala na napełnienie się krwią komór serca. Dostateczne krążenie krwi i ciśnienie tętnicze uzyskuje się wykonując masaż z szybkością ok.100 uciśnięć na minutę. Nacisk na mostek wykonuje się 30 razy, po czym dwa wdechy (każdy trwający około 1 sekundę). Cykl (30/2 ) powtarza się. Zgodnie z nowymi postanowieniami Europejskiej Rady Resuscytacji, cykl jest taki sam dla jednego jak i dwóch ratowników. System 30/2 stosuje się także u dzieci, uwzględniając oczywiście mniejszą ilość wdmuchiwanego powietrza i większe tempo uciśnięć (ok.120-130 na minutę). Trzeba pamiętać, że im mniejsze dziecko, tym nacisk na klatkę piersiową maleje (u niemowlęcia głębokość ucisku wynosi ok.2 cm. i wykonuje się go dwoma palcami).

249. SZTUCZNE ODDYCHANIE Europejska Rada Resuscytacji przyjęła 2 metody sztucznego oddychania: "usta-usta", "usta-nos„. Najczęściej stosowana jest metoda "usta-usta". W celu jej przeprowadzenia kładziemy jedną rękę na czole pacjenta zatykając jednocześnie palcami jego nos, a drugą ręką odciągamy żuchwę, aby usta były rozchylone. Następnie należy wykonać dwa wdechy ściśle i szeroko obejmując usta poszkodowanego własnymi ustami. Sztuczne oddychanie prowadzi się z częstotliwością ok.15-20 wdechów na minutę u dorosłego, a u niemowląt i małych dzieci ok.30-40 wdechów na minutę. Jeśli pod ręką ma się maseczkę, wówczas powietrze wdmuchuje się przez nią. Zapobiega ona bezpośredniemu kontaktowi ratownika z ustami i wydzielinami poszkodowanego.

257. CHWYT HEIMLICHA Jeśli pacjent jest przytomny ratownik staje za nim i obejmuje go oburącz za brzuch tak, aby dłonie zetknęły się na brzuchu powyżej pępka. Nagłym ruchem przyciska go mocno do siebie. W ten sposób ciało obce zostaje "wyciśnięte" z tchawicy w skutek zwiększenia się tłoczni brzusznej działającej następnie na klatkę piersiową. Czynność tę wykonujemy 5 razy lub do momentu wydostania się ciała obcego. Jeśli pacjent leży (ale jest przytomny!), ratownik klęka przed nim układając obie dłonie na nadbrzuszu ponad pępkiem. Następnie gwałtownym lecz płynnym ruchem wciska brzuch. Manewr Heimlicha jest jednak dość ryzykowny, gdyż grozi uszkodzeniami narządów wewnętrznych. Dlatego stosuje się go tylko w przypadkach skrajnych, bezpośrednio zagrażających życiu. Poza tym nie powinien być stosowany przez osoby przypadkowe. Manewru Heimlicha nie wolno stosować u: kobiet ciężarnych, małych dzieci, nieprzytomnych oraz u bardzo otyłych Jeśli ratowana osoba traci przytomność udrażniamy jej drogi oddechowe i sprawdzamy oddech, ponieważ u nieprzytomnych wiotczeją mięśnie wokół krtani, co niekiedy powoduje udrożnienie dróg oddechowych. Jeżeli oddech nie powrócił, należy wykonać 5 prób wdechów (tak aby chociaż 2 wdechy były skuteczne), a w przypadku niepowodzenia rozpocząć uciskanie klatki piersiowej (tak jak podczas masażu serca).

260. Ochrona przeciwpożarowa

261. Obowiązki obywateli w przypadku zauważenia pożaru lub innego zagrożenia (art. 9 ustawy o ochronie przeciwpożarowej) Art. 9. Kto zauważy pożar, klęskę żywiołową lub inne miejscowe zagrożenie, obowiązany jest niezwłocznie (1)zawiadomić osoby znajdujące się w strefie zagrożenia (2)oraz centrum powiadamiania ratunkowego lub jednostkę ochrony przeciwpożarowej albo Policję bądź wójta albo sołtysa. 1) Zawiadomić osoby o zaistniałym zagrożeniu lub sytuacji mogącej stwarzać dla nich niebezpieczeństwo oznacza, że każdy ma obowiązek ostrzegania osób przed sytuacją zagrażającą ich zdrowiu lub życiu w celu jej uniknięcia lub przeciwdziałania. 2) Powiadomienie służb ratowniczych o powstałym zagrożeniu realizowane jest głównie telefonicznie na numery alarmowe tych służb lub pogotowi technicznych.

265. Charakterystyka zagrożenia pożarowego i wybuchowego w odniesieniu do obiektów użyteczności publicznej, zakładów produkcyjnych i magazynów oraz zasady postępowania na wypadek pożaru winny być zawarte w instrukcji bezpieczeństwa pożarowego [ § 6 Właściciele, zarządcy lub użytkownicy obiektów bądź ich części stanowiących odrębne strefy pożarowe, przeznaczonych do wykonywania funkcji użyteczności publicznej, zamieszkania zbiorowego, produkcyjnych, magazynowych oraz inwentarskich, zapewniają i wdrażają do użytku instrukcje bezpieczeństwa pożarowego. Rozporządzenie MSWiA z dnia 07.06.2010r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz.U. Nr 109, poz. 719 z 2010r.)]. Zagrożenia pożarowe i wybuchowe

271. Znaki bezpieczeństwa Znaki ewakuacyjne Strzałki krótkie - do stosowania z innymi znakami Strzałka długa - do samodzielnego stosowania Znak stosowany do oznakowania wyjść używanych w przypadku zagrożenia Znak stosowany nad drzwiami skrzydłowymi, które są wyjściami ewakuacyjnymi (drzwi prawe lub lewe) Znak wskazuje kierunek drogi ewakuacyjnej do wyjścia: może kierować w lewo lub prawo Znak wskazuje kierunek drogi ewakuacyjnej do wyjścia schodami w górę, na lewo lub prawo Znak wskazuje kierunek do wyjścia w wypadku zagrożenia. Kierunek drogi ewakuacyjnej Kierunek do wyjścia drogi ewakuacyjnej Wyjście ewakuacyjne Wyjście ewakuacyjne Drzwi ewakuacyjne

272. Znak stosowany łącznie ze znakiem poprzednim na przesuwnych drzwiach wyjścia ewakuacyjnego. Strzałka powinna wskazywać kierunek otwarcia drzwi przesuwnych Znak ten może być stosowany a) w miejscu, gdzie niezbędne jest stłuczenie szyby dla uzyskania dostępu do klucza lub systemu otwarcia b) gdzie niezbędne jest rozbicie przegrody dla uzyskania wyjścia Znak ten jest umieszczony na drzwiach dla wskazania kierunku otwierania Znak wskazuje kierunek drogi ewakuacyjnej do wyjścia schodami w dół, na lewo lub prawo Znak ten jest umieszczany na drzwiach dla wskazania kierunku otwierania Przesunąć w celu otwarcia Kierunek do wyjścia drogi ewakuacyjnej Pchać, aby otworzyć Ciągnąć, aby otworzyć Stłuc, aby uzyskać dostęp schodami w dół

273. Ochrona przeciwpożarowa Znaki bezpieczeństwa Znak stosowany do wskazania przycisku pożarowego lub ręcznego sterowania urządzeń g aśniczych Znak wskazuje usytuowanie dostępnego telefonu przeznaczonego do ostrzeżenia w razie zagrożenia pożarowego Znak samodzielny lub łączony ze znakiem "Uruchamianie ręczne" Wskazuje usytuowanie gaśnicy Do wskazania przycisku pożarowego lub ręcznego sterowania urządzeń gaśniczych Do stosowania w miejscach, gdzie palenie tytoniu może być przyczyną zagrożenia pożarowego Do stosowania w miejscach, gdzie palenie tytoniu lub otwarty ogień może być przyczyną zagrożenia pożarowego Do stosowania we wszystkich przypadkach, kiedy użycie wody do gaszenia pożaru jest zabronione Uruchamianie ręczne Hydrant wewnętrzny Telefon do użycia w stanie zagrożenia Palenie tytoniu zabronione Alarmowy sygnalizator akustyczny Zakaz używania otwartego ognia Palenie tytoniu zabronione Gaśnica Zakaz gaszenia wodą

274. Ochrona przeciwpożarowa Znaki bezpieczeństwa Znak stosowany jest dla uniknięcia podawania zestawu indywidualnych znaków dla sprzętu pożarniczego Znak stosowany jest do oznaczenia drabiny trwale związanej z obiektem i przeznaczonej do działań ratowniczo-gaśniczych straży pożarnej Tylko łącznie ze znakami wskazującymi sprzęt pożarniczy lub urządzenia sygnalizacji pożarowej i sterowania ręcznego dla wskazania kierunku do miejsca rozmieszczenia sprzętu pożarniczego lub urządzenia ostrzegającego Znak używany w przypadkach, gdy ewentualna przeszkoda stanowiłaby szczególne niebezpieczeństwo Do wskazania obecności materiałów łatwo zapalnych Do wskazania obecności materiałów utleniających się Do wskazania możliwości występowania atmosfery wybuchowej gazów palnych lub materiałów wybuchowych Zestaw sprzętu pożarniczego Nie zastawiać Drabina Niebezpieczeństwo pożaru - materiały łatwo zapalne Kierunek do miejsca rozmieszczenia Niebezpieczeństwo pożaru - materiały utleniające Niebezpieczeństwo pożaru - materiały wybuchowe sprzętu pożarniczego lub urządzenia ostrzegającego

275. CIEPŁO PALIWO GAZ, CIECZ, CIAŁO STAŁE POWIETRZE AZOT, TLEN Warunki powstania pożaru

276. Zastosowanie gaśnic gaśnice CO 2 ; gaśnice proszkowe z proszkiem gaszącym A B C; gaśnice proszkowe z proszkiem gaszącym B C; gaśnice pianowe; gaśnice płynowe z dodatkowym wodnym roztworem środka. Pożary cieczy i materiałów stałych topiących się , np.: benzyny, tłuszczy, farb, olejów, smoły, rozpuszczalników itp. gaśnice proszkowe z proszkiem gaszącym A BC; gaśnice płynowe z dodatkowym roztworem środka; gaśnice pianowe. Pożary materiałów stałych, zwykle pochodzenia organicznego , których normalne spalanie zachodzi z tworzeniem żarzących się węgli, np.: drewna, papieru, węgla, słomy, tworzyw sztucznych, tekstyliów itp. Typy gaśnic przenośnych Rodzaj palącego się materiału i sposób jego spalania Grupa pożaru Zakres stosowania środków gaśniczych

277. Zastosowanie gaśnic do odp. grup pożarów gaśnice proszkowe z proszkiem gaszącym metale . gaśnice płynowe do tłuszczów i urządzeń pod napięciem Pożary metali , np.: aluminium, sodu, potasu, litu, magnezu i ich związków. tłuszczów i olejów w urządzeniach kuchennych gaśnice proszkowe z proszkiem gaszącym AB C ; gaśnice proszkowe z proszkiem gaszącym B C ; Pożary gazów , np.: acetylenu, butanu, metanu, propanu, wodoru, gazu ziemnego i miejskiego itp. Typy gaśnic przenośnych Rodzaj palącego się materiału i sposób jego spalania Grupa pożaru Zakres stosowania środków gaśniczych

278. Przykładowe oznaczenie gaśnicy Pole opisowe 1 Piktogramy dla grup pożarowych Grupa A - pożary ciał stałych głównie pochodzenia organicznego z występowaniem zjawiska żarzenia i płomieni Grupa B - pożary cieczy palnych lub materiałów topiących się Grupa C - pożary gazów Grupa D - pożary metali Grupa F – tłuszczów i olejów szczególnie w urządzeniach kuchennych Pole opisowe 2 Pole opisowe 3 Pole opisowe 4 Pole opisowe 5 F

283. Gasić ogień w kierunku wiatru (z wiatrem ) Palące się powierzchnie gasić rozpoczynając od brzegu ! Pożary substancji kapiących i płynących gasić strumieniem skierowanym od góry do dołu ! Pożary ścian gasić strumieniem skierowanym od dołu do góry! Stosować wystarczającą liczbę gaśnic - nigdy jedną po drugiej Zwracać uwagę na możliwość ponownego rozpalenia się ognia Nigdy nie wieszać gaśnic po użyciu na stałe miejsce. Najpierw zlecić ponowne napełnienie! Zasady gaszenia ognia za pomocą podręcznego sprzętu gaśniczego