1. ระดับ ภาษา
ภาษาเป็น เครือ งมือ ในการ
่
สื่อ สาร ความรู้ ความคิด ความรูส ึก
้
ทัศ นคติ แล้ว ยัง สร้า งความสัม พัน ธ์
ระหว่า งมนุษ ย์ด ว ยกัน ดัง นั้น ภาษาที่
้
ใช้จ ึง มีห ลายระดับ ดัง นี้
การแบ่ง ระดับ ของภาษา
1.แบ่ง เป็น ๒ ระดับ
-ภาษาที่เ ป็น ทางการ(ภาษา
แบบแผน)
-ภาษาระดับ ที่ไ ม่เ ป็น
ทางการ(ภาษาที่ไ ม่เ ป็น แบบแผน)
๒. แบ่ง เป็น ๓ ระดับ
-ภาษาระดับ พิธ ีก าร
-ระดับ กึ่ง พิธ ีก าร
- ระดับ ไม่เ ป็น พิธ ก าร
ี
๓. แบ่ง เป็น ๕ ระดับ
-ระดับ พิธ ีก าร
-ระดับ ทางการ
-ระดับ กึ่ง ทางการ
-ระดับ สนทนา
-ระดับ กัน เอง

2. ลัก ษณะสำา คัญ ของภาษาแต่ล ะ
ระดับ
๑. ภาษาระดับ พิธ ีก าร เป็น
ภาษาที่ใ ช้ใ นที่ป ระชุม ที่จ ด เป็น
ั
พิธ ีก าร เช่น ในการเปิด ประชุม สภา
การกล่า วรายงานในพิธ ีม อบปริญ ญา
บัต ร การกล่า วเปิด งานและปิด งาน
พิธ ีก าร เป็น ต้น
ผูส ่ง สารระดับ นี้ต ้อ งเป็น
้
บุค คลสำา คัญ หรือ มีต ำา แหน่ง สูง ผูร ับ
้
สารก็เ ป็น บุค คลในระดับ เดีย วกัน หรือ
กลุม ชนส่ว นใหญ่ หรือ ประชาชนทั้ง
่
ประเทศ
สื่อ สารไปยัง ทุก คนมี
ลัก ษณะเป็น พิธ ีร ต องเป็น ทางการ
ี
เลือ กเฟ้น แล้ว ว่า ไพเราะเหมาะสมผู้
กล่า วสารจึง ต้อ งเตรีย มบทความนั้น
มาอ่า นต่อ หน้า ที่ป ระชุม
๒. ภาษาระดับ ราชการ เมื่อ
ผ่า นการประชุม เป็น พิธ ก ารแล้ว การ
ี
ประชุม ต่อ มาใช้ภ าษาระดับ ทางการ
เช่น การบรรยาย หรือ การอภิป ราย
ในทีป ระชุม หนัง สือ ทีใ ช้ต ิด ต่อ ทาง
่
่
ราชการหรือ วงธุร กิจ จะใช้ภ าษา
ระดับ นี้
ภาษาที่ใ ช้ต รงไปตรงมา
มุ่ง เข้า สู่จ ด ประสงค์ท ต ้อ งการโดยเร็ว
ุ
ี่
อาจมีศ ัพ ท์เ ทคนิค หรือ ศัพ ท์ว ิช าการ
บ้า ง แต่ไ ม่ใ ช้ค ำา ฟุ่ม เฟือ ย เป็น ภาษาที่
มีใ นแบบแผนในการใช้

3. ๓. ภาษาระดับ กึง ราชการ ภาษา
่
ระดับ นีค ล้า ยกับ ภาษาระดับ ทางการ
้
แต่ล ดความเป็น งานลงบ้า ง เพื่อ แสดง
ความใกล้ช ิด ระหว่า งผูส ่ง สาร กับ ผูใ ช้
้
้
สารให้ก ระชับ มั่น เช่น การประชุม
กลุม การอภิป รายกลุ่ม การบรรยาย
่
ในห้อ งเรีย น ข่า ว บทความใน
หนัง สือ พิม พ์ ฯลฯ
๔. ภาษาระดับ สนทนา เป็น
ภาษาที่ใ ช้ใ นการสอนโต้ต อบระหว่า ง
บุค คลหรือ กลุ่ม คนเพีย ง ๔-๕ คน ใน
สถานที่ห รือ กาละที่ไ ม่ใ ช่ส ่ว นตัว เช่น
การเขีย นจดหมายระหว่า งเพื่อ น การ
รายงานข่า ว และการเสนอบทความ
บางเรื่อ ง
๕. ภาษาระดับ กัน เอง เป็น ภาษา
ที่ใ ช้ก ัน ในครอบครัว เพื่อ นสนิท ซึ่ง
พูด จากัน ในเรื่อ งใดก็ไ ด้ ใช้ใ นการ
พูด เท่า นั้น ไม่น ิย มบัน ทึก เป็น ลาย
ลัก ษณ์อ ัก ษร อาจเป็น คำา คะนองทีใ ช้
่
กัน เฉพาะกลุ่ม ภาษาท้อ งถิ่น บุค คลที่
ใช้ภ าษาระดับ นี้ม ีจ ำา นวนน้อ ย
เราจะใช้ภ าษาระดับ ใด
นั้น ต้อ งคำา นึง ถึง ความเหมาะสมและ
กาลเทศะด้ว ย
ปัจ จัย ที่ก ำา หนดระดับ ภาษา
๑. โอกาสและสถานที่ ปัจ จัย ที่
ทำา ให้ใ ช้ภ าษาต่า งระดับ กัน อยู่ท ี่
โอกาสและสถานที่ เช่น ถ้า สื่อ สาร
กับ บุค คลกลุ่ม ใหญ่ใ นที่ป ระชุม ก็จ ะใช้

4. ภาษาระดับ หนึ่ง ถ้า พูด กัน ในตลาด
ร้า นค้า ภาษาก็จ ะต่า งระดับ กัน ออกไป
๒. สัม พัน ธภาพระหว่า งบุค คล
บุค คลมีส ัม พัน ธภาพหลายลัก ษณะ
เช่น บุค คลทีไ ม่เ คย รู้จ ก บุค คลทีเ พิ่ง
่
ั
่
รู้จ ัก บุค คลที่เ ป็น เพือ นสนิท นี่ก ็เ ป็น
่
ปัจ จัย ให้ใ ช้ภ าษาต่า งระดับ กัน แต่
อย่า งไรก็ต ามต้อ งยึด หลัก พิจ ารณา
โอกาสและสถานทีด ้ว ย
่
๓. ลัก ษณะของเนื้อ หา เนื้อ หา
ย่อ มขึ้น อยูก ับ โอกาสไม่น ้อ ย เช่น
่
เนื้อ หาเกี่ย วกับ เรื่อ งส่ว นตัว ก็ไ ม่น ำา
ไปใช้ก ับ ภาษาระดับ พิธ ีก ารหรือ
ทางการ
๔. สือ ทีใ ช้ใ นการส่ง สาร สือ ที่
่ ่
่
ใช้ก ็ท ำา ให้ภ าษาเปลีย นระดับ ได้ เช่น
่
จดหมายปิด ผนึก กับ ไปรษณีย บัต ร
ระดับ ภาษาที่ใ ช้ต ้อ งตรงกัน เมื่อ พูด
ด้ว ยปากกับ พูด ด้ว ยเครื่อ งขยายเสีย ง
หรือ พูด ทางวิท ยุ ทางโทรทัศ น์
ระดับ ภาษาที่ใ ช้ย ่อ มแตกต่า งกัน
ความแตกต่า งของภาษาระดับ ต่า ง ๆ
๑. การเรีย บเรีย ง ในภาษา
ระดับ พิธ ีก ารและระดับ ทางการมัก จะมี
การเตรีย มวาทนิพ นธ์ไ ว้ล ว งหน้า ดัง
่
นั้น ผู้เ ขีย นต้อ งพิถ ีพ ิถ ัน ขัด เกลาภาษา
ให้ไ พเราะมีค วามต่อ เนือ ง ไม่ส ับ สน
่
วกวน ส่ว นภาษาระดับ กึง กลางถ้า
่
เป็น การโต้ต อบ ซัก ถาม อภิป ราย
ภาษาอาจไม่เ ป็น ไปตามลำา ดับ ขาด

5. ระเบีย บเรื่อ ง สับ สนออกนอกประเด็น
ไปบ้า ง แต่ถ า เป็น การเขีย นต้อ ง
้
ระมัด ระวัง เรือ งการลำา ดับ ข้อ ความ
่
และระเบีย บข้อ ความเพือ ให้ผ ู้อ ่า น
่
เข้า ใจ ภาษาในระดับ สนทนา และ
ภาษาระดับ กัน เองนั้น ความเป็น
ระเบีย บของภาษานี้จ ะลดน้อ ยลง
๒. กลวิธ ีน ำา เสนอ ภาษาระดับ
พิธ ีก ารและภาษาระดับ ทางการ
การนำา เสนอเป็น ไปอย่า งกลาง ๆ คือ
เป็น การส่ง สารไปยัง กลุ่ม บุค คลไม่
เจาะจง ผูส ่ง สารก็เ ช่น กัน ถ้า เป็น
้
หนัง สือ ราชการหรือ ธุร กิจ ติด ต่อ
ระหว่า งหน่ว ยงาน มัก สื่อ สารระหว่า ง
ตำา แหน่ง ในนามของหน่ว ยงานนั้น ๆ
ในระดับ กึ่ง ราชการอาจปะปน
กัน ทั้ง ความเป็น กลาง และการแสดง
ความคุ้น เคยส่ว นระดับ สนทนา และ
ระดับ กัน เองนั้น ผูส ่ง สารและผูร ับ สาร
้
้
เกี่ย วข้อ งกัน โดยตรง
๓. การใช้ถ ้อ ยคำา
๓.๑ สรรพนาม ภาษาทั้ง
๕ ระดับ จะใช้ส รรพนามแตกต่า งกัน
ไป เช่น ข้า พเจ้า กระผม ดิฉ ัน ฉัน
เรา หนู ท่า น ท่า นทัง หลาย คุณ ฯลฯ
้
๓.๒ นาม คำา สามานยนาม
ที่ใ ช้ใ นระดับ สนทนา และกัน เองจะ
ต่า งไปต่า งระดับ ทางการ เช่น
ภาษา
ระดับ

6. ทางการและ
สนทนา
พิธ ีก าร
โรงภาพยนตร์
โรงหนัง
ใบอนุญ าตขับ
ใบขับ ขี่
รถยนต์
หนัง สือ
ใบรับ รอง
รับ รอง
ช่อ งเดิน รถ
บัส เลน
ประจำา ทาง
ดวงตรา
แสตมป์
ไปรษณีย ากร
คำา วิส ามายนาม เช่น
ชื่อ โรงเรีย น หน่ว ยงาน ระดับ ทางการ
ขึ้น ไปใช้ช ื่อ เต็ม แต่ร ะดับ กึง ทางการ
่
ลงมาอาจใช้ช ื่อ ย่อ ได้
ลัก ษณนามต้อ งใช้ใ ห้ถ ูก ต้อ งทุก
ระดับ เช่น เล่ม ซี่ ด้า ม ตัว แผ่น
เส้น กระบอก ท่อ น ใบ ผล ดวง
ลูก ฉบับ กิง เครื่อ ง คัน หลัง เรือ ง
่
่
สำา รับ สาย ชุด
๓.๓ คำา กริย า ต้อ งสัง เกตความ
แตกต่า งกัน ในแต่ร ะดับ ภาษา เช่น
ระดับ ทางการขึ้น ไป
ระดับ กึง ทางการลงมา
่
ฌาปนกิจ ศพ
เผาศพ

7. ลำา ดับ ขัน
้
ส่ง หนัง สือ ไปตาม
แทงเรือ ง
่
ประทับ ตรา
ตีต รา
กิน
ตาย
เกิด
รับ ประทาน
ถึง แก่ก รรม
คลอดบุต ร
๓.๔ คำา วิเ ศษณ์ คำา วิเ ศษณ์ท ใ ช้
ี่
ขยายคำา กริย าหรือ ขยายวิเ ศษณ์ด ้ว ย
กัน ใช้ม ากในภาษาระดับ สนทนาและ
กัน เอง บางทีก ็ใ ช้ใ นระดับ กึ่ง ทาง
ราชการแต่ไ ม่ใ ช้ใ นระดับ ทางการเลย
เช่น เปรีย วจีด , เขีย วอื๋อ , ขมปี๋, ดัง
้
๊
เอี๊ย ด, อ้ว นฉุ, ยุง จัง
่
คำา ครับ , ซิ, นะ, เถอะ ใช้
ในระดับ สนทนา ระดับ กัน เองเท่า นั้น
คำา ยัง งั้น ยัง งี้ ยัง ไง ใน
ระดับ ทางการต้อ งใช้ว ่า
อย่า งนั้น อย่า งนี้ อย่า งไร
เป็น ต้น
คำา บุพ บท สัน ธาน และ
สรรพนามใช้เ ชือ ม คำา เหล่า นี้ไ ม่ท ำา ให้
่
ภาษาต่า งระดับ เช่น
- คำา บุพ บท แก แด่ ต่อ จาก
ข้า ง นอก ใน บน ล่า ง ฯลฯ

8. - สัน ธาน และ หรือ แต่ เพราะ
ถ้า ...แล้ว ฯลฯ
-สรรพนามใช้เ ชื่อ มประโยค (ประ
พัน ธสรรพนาม)
ที่ ผู้ ซึ่ง อัน
การใช้ภ าษาพูด ทุก ระดับ จะ
ช่ว ยในการสื่อ สารประสบความสำา เร็จ
และบรรลุเ ป้า หมาย ตามที่ผ ส ื่อ สาร
ู้
ต้อ งการ