Recommended
More Related Content
What's hot
What's hot (20)
Viewers also liked
Viewers also liked (20)
Similar to SISTEMA NERVIOSO CON LETRA
Similar to SISTEMA NERVIOSO CON LETRA (20)
SISTEMA NERVIOSO CON LETRA
- 1. SISTEMA NERVIOSO SARA CODESIDO GARCÍA + TANIA PENAS IGLESIAS
- 2. DEFENICIÓN SISTEMA NERVIOSO O sistema nervioso permite aos animais comunicarse tanto co exterior como co interior do seu propio corpo. Do medio exterior recibe sinais a través dos órganos dos sentidos (ollos, oídos, botóns gustativos, receptores olfativos e as terminacións libres da pel que permiten o sentido do tacto), pero tamén recibe outros tipos de información como, por exemplo, térmica (enfriamiento ou calentamiento relativo). Curiosamente, a principal resposta do sistema nervioso cara ao medio exterior faise a través dos músculos, é dicir, mediante o movemento. Aínda que tamén mediante a acción hormonal. No sistema nervioso atópanse tamén os centros da consciencia, do pensamento, das emocións e de todas as calidades humanas consideradas como superiores. RECIBE UN ESTÍMULO DO MEDIO EXTERIOR EFECTUA UNHA RESPOSTA
- 3. O Sistema Nervioso é, xunto co Sistema Endocrino, o rector e coordinador de todas as actividades conscientes e inconscientes do organismo. O sistema nervioso ten tres funcións básicas: a sensitiva, a integradora e a motora. A función sensitiva permítelle reaccionar ante estímulos provintes tanto dende o interior do organismo como dende o medio exterior. Logo, a información sensitiva analízase, almacénanse algúns aspectos desta e toma decisións con respecto á conduta a seguir; esta é a función integradora. Para rematar, pode responder aos estímulos iniciando contracciones musculares ou secreciones glandulares; é a función motora. O sistema nervioso central realiza as mais altas funcións, xa que atende e satisfai as necesidades vitais e dá resposta aos estímulos. Executa tres acciones esenciais, que son: -a detección de estímulos -a transmisión de informacións e -a coordinación xeral. DEFENICIÓN SISTEMA NERVIOSO
- 4. COMPOÑENTES SISTEMA NERVIOSO TECIDO NERVIOSO CÉLULAS NERVIOSAS N e u r o n a s N e u r o g l i a
- 6. O tecido nervioso desenvólvese a partir do ectodermo embrionario (capa de celulas mais externas do embrión) . É un tecido formado por dous tipos celulares: neuronas e glía, e cuxa misión é recibir información do medio externo e interno, procesala e desencadear unha resposta. A maior parte do tecido nervioso está formado por corpos celulares e polas súas prolongacións citoplasmáticas, rodeados de escaso matereal intercelular Neuronas: Son as células funcionales do tecido nervioso. Elas interconéctanse formando redes de comunicación que transmiten sinais por zonas definidas do sistema nervioso . As funcións complexas do sistema nervioso son consecuencia da interacción entre redes de neuronas, e non o resultado das características específicas de cada neurona individual. A forma e estrutura de cada neurona depende da súa función específica: 1)recibir sinais desde receptores sensoriais 2)conducir estes sinais como impulsos nerviosos, que consisten en cambios na polaridad eléctrica a nivel do súa membrana celular 3)transmitir os sinais a outras neuronas ou a células efectoras Dentro da neurona distinguimos varias partes:o corpo en sí denominado soma ou corpo celular, o núcleo, desde o cal nacen dous tipos de prolongaciones as dendritas que son numerosas e aumentan a área de superficie celular dispoñible para recibir información desde os terminales axónicos doutras neuronas e o axón que nace único e conduce o impulso nervioso desa neurona cara a outras células ramificándose na súa porción terminal (telodendrón) unións celulares especializadas chamadas sinapsis, situadas en sitios de veciñanza estreita entre os botóns terminales das ramificaciones do axón e a superficie doutras neuronas. Segundo o número de aprolongacions distinguimos neuronas Monopolares( cun só azon), bipolares con só duas prolongacions unha delas actua de axón, ou Multipolares con un único axón e moitas dendritas. Segundo a función que realizan, as neuronas poden clasificarse en: Sensitivas, si reciben información que trasladan ao sistema nervioso central, De asociación, que unen unhas neuronas con outras, Motoras, si conectan cun órgano efector, Mixtas, si realizan funcións sensitivas e motoras
- 7. Células de glia As células de sostén do SNC agrúpanse baixo o nome de neuroglia ou células gliales ("pegamento neural"). Son 5 a 10 veces máis abundantes que as propias neuronas. As células da Neuroglia, na súa maioría son fundamentais no desenvolvemento normal da neurona, xa que se comprobou o que un cultivo de células nerviosas non crece en ausencia de células gliales. A pesar de ser consideradas basicamente células de sostén do tecido nervioso, existe unha dependencia funcional moi importante entre neuronas e células gliales. De feito, as neuroglias cumpren un rol fundamental durante o desenvolvemento do sistema nervioso, xa que elas son o sustrato físico para a migración neuronal, permitindo a comunicación e integración das redes neurales. As células gliales son a orixe máis común de tumores cerebrais (gliomas). Algunhas funcións da Neuroglia: - Estrutura de soporte do encéfalo (dan a resistencia). - Separan e illan grupos neuronais entre si. - Tamponan e manteñen a concentración de potasio no líquido extracelular. - Retiran Neurotrasmisores liberados en sinapsis. - Guían ás neuronas durante o desenvolvemento do cerebro. -e constitúe unha barreira que selecciona o paso de sustancias entre o SN e o sangue. - Algunhas participan na nutrición da neurona. - Participan en procesos de reparación do Sistema Nervioso. Existen 3 tipos de células gliales: os astrocitos, os Oligodendrocitos e a Microglia MACROGLIAS: Denomínase Macroglias as células de glia, constituído polos Astrocitos e os Oligodendrocitos.
- 8. FORMA
- 9. Estructura Estructura Localización Función Astrocitos Fibrosos Corpos celulares pequenos, prolongacións longas e delgadas, filamentos citoplasmáticos, podocitos, que son polongacións que están en contacto con vasos sanguíneos ou tamén poden rodear as sipnasis nerviosas . Sustancia blanca: é unha parte do sistema nervioso central composta de fibras nerviosas mielinizadas Proporcionan un marco de sostén, son aislantes eléctricos , limitan la diseminación de los neurotransmisores, captan iones de K+, almacenan glucóxeno, teñen unha función fagocítica, ocupan o lugar das neuronas mortas, constituen un conducto para os metabolitos ou materia prima, producen sustancias tróficas. Protoplasmáticos Corpos celulares pequenos, prolongacións grosas e cortas, moitas ramas, e tamén pés perivascualres ou podocitos. Sustancia gris:está composta polas somas e corpos neuronais, que non posúen mielina. Oligodendrocitos Corpos celulares pequenos,citoplasma moi denso,poucas prolongacións delicadas, sin filamentos citoplasmáticos.O núcleo é esférico e máis pequeno que nos astrocitos. En filas ao longo dos nervios mielínicos, rodeando os corpos das células nerviosas. Dispóñense en columnas entre os axóns da sustancia blanca. Forman a mielina en el SNC, influen na bioquímica de las neuronas. A diferenza de como ocorre na célula de Schwann, un oligodendrocito non pode moverse en espiral ao redor de cada axón que mieliniza; o máis probable é que as prolongacións se enrolen ao redor dos axóns próximos ata formar a vaina de mielina. Microglia Célula neuroglial mais pequena, e aínda máis escuras que os oligodendrocitos. O seu núcleo é denso, teñen escaso citoplasma e prolongaciones retortas de curto alcance con pequenas espinas. Dispersas por todo o SNC. e atópanse pequenas cantidades en condicións normais Nas zonas de lesión, as microglias divídense, aumentan de tamaño e adquiren facultades fagocitarias. A súa función é eliminar as células danadas e a mielina alterada. Considéranse parte do sistema fagocítico mononuclear. A mielina do SNC é produto do movemento centrípeto das prolongaciones oligodendríticas, mentres que A mielina do SNP é produto do movemento centrífugo da célula de Schwann ao redor da superficie externa da mielina en formación.
- 11. As células satélites, células de Schwann e células do epéndimo pódense considerar células gliales periféricas. CÉLULAS EPENDIMARIAS: É unha capa de células cuboideas ou cilíndricas que reviste cavidades: como os ventrículos cerebrais e a canle central da medula espinal. As súas características morfolóxicas e funcionais relaciónanse co transporte de fluídos. Os tanicitos son células ependimarias modificadas que envían prolongacións cara a neuronas neurosecretoras e vasos sanguíneos do hipotálamo; suxeriuse que os tanicitos transportan Líquido cefalorraquídeos a estas neuronas. CÉLULAS SATÉLITES: Estás células dan o soporte físico, protección e nutrición para as neuronas ganglionares dos ganglios craneales, espinales e autonómicos no sistema nervioso periférico (SNP). CÉLULAS DE SCHWAN: Proporcionan illamento (mielina) ás neuronas do sistema nervioso periférico (SNP). Son o equivalente periférico dos oligodendrocitos do SNC. O nodo de Ranvier é unha das varias micro hendiduras que separan as vainas de mielina que envolven o axón dunha neurona. O estreito espazo entre dous vainas de mielina que forma o nódulo de Ranvier mide aproximadamente 1 micrómetro de ancho. Os nódulos de Ranvier expoñen á membrana do axón ao líquido extracelular e cumpren a función a de acelerar o impulso nervioso ao longo do axón de xeito saltatoria.
- 12. Estas células poden formar diferentes estructuras: Fibras Nerviosas Nervios Ganglios
- 13. Fibra nerviosa: Fina prolongación dunha neurona, normalmente a súa axón, por onde se transportan os impulsos nerviosos no Sistema Nervioso Periférico. Máis datos: As fibras nerviosas mielínicas están recubiertas por células de Schwann, que actúan como aislante e facilitan o transporte e a velocidade do impulso nervioso. Cada nervio está formado por un ou varios fascículos de fibras nerviosas. Un nervio é conxunto de fibras dun tipo en particular que conduce impulsos entre o sistema nervioso central e distintas partes do corpo. Este grupo ten a forma dun cordón esbrancuxado e a capacidade de transmitir ondas eléctricas (os impulsos nerviosos ou potenciais de acción) a gran velocidade. GANGLIOS: Corresponden a acúmulos de cuerpos neuronales y prolongaciones nerviosas
- 14. TIPOS DE NERVIOS NERVIOS MOTORESNERVIOS SENSITIVOS
- 15. Os nervios motores son nervios responsables de todo o movemento voluntario esquelético e somático, tal como cando se move un brazo ou unha perna. Entendemos por nervio sensitivo: Nervio formado por fibras aferentes que conducen impulsos sensitivos desde a periferia do corpo ata o encéfalo ou a medula espinal a través das raíces raquídeas dorsales.
- 17. ORGANIZACIÓN SISTEMA NERVIOSO Bulbo raquídeo
- 18. ORGANIZACIÓN SISTEMA NERVIOSO O sistema nervioso central (SNC) está formado polo encéfalo e a médula espiñal. Denomínase central en relación co sistema nervioso periférico (SNP) que se atopa distribuido por todo o corpo e está constituído polo conxunto de nervios e ganglios nerviosos. Divídese a súa vez en sistema nervioso somático que se encarga do movemento voluntario e o sistema nervioso autómono que regula as funcións vitais que non son voluntarias. este subdivídese a sua vez en símpatico e parasimpático. O simpático actúa en situacións de alerta ou alarma mentres que o parasimpático faino relaxando e recuperando as condicións normais do organismo. Consta de fibras vicerosensitivas (aferentes que chegan ao sistema nervioso central ) e as visceromotoras e secretoras (eferentes, que saen do sistema nervioso central). As neuronas das fibras sensitivas reúnense nos ganglios espiñais, mentres que as fibras eferentes forman grupos esparcidos por todo o corpo, nos chamados ganglios autonómicos.
- 20. -O sistema nervioso central está formado polo encéfalo e a medula espiñal, ambos compostos por varios millóns de células especializadas chamadas neuronas, dispostas ordenadamente e comunicadas entre si e cos efectores por medio de prolongacións denominadas axóns e dendritas. As neuronas dispóñense dentro dunha armazón con células non nerviosas, as que en conxunto chamaremos neuroglia. O sistema nervioso central está protexido por envolturas óseas e por envolturas membranosas. As envolturas óseas son o cráneo e a columna vertebral.As envolturas membranosas, en conxunto chamadas meninxes, denomínanse duramadre, aracnoides e piamadre. Teleencéfalo -Cerebro Diencéfalo -Encéfalo -Cerebelo Sistema nervioso central -Bulbo raquídeo -Médula espiñal
- 21. Encéfalo Cerebro Corresponde á parte anterosuperior do encéfalo. Está formado por dous grandes hemisferios, separados pola cisura interhemisférica, unidos no fondo polo corpo calloso. É a parte de maior tamaño e alóxase na súa totalidade dentro do cráneo. A súa función é moi complexa; regula os movementos voluntarios e a actividadeconsciente. É o xerador de ideas, fai conexións, arquiva, realiza as funcións superiores, é o centro das funcións intelectuais, equilibra ao organismo co medio ambiente. Está protexido polo cráneo, a duramadre, a piamadre e a aracnoides; está formado pola sustancia branca, que é a ramificación das neuronas e pola sustancia gris que son os corpos neuronais que forman a cortiza cerebral. O cerebro está formado ou podese dividir en duas partes: Telencéfalo e Diencéfalo
- 22. Telencéfalo O telencéfalo é a estrutura cerebral situada sobre o diencéfalo, corresponde aos hemisferios cerebrais. Representa o nivel máis alto de integración somática e vexetativa. Diencéfalo Es la parte del cerebro situada entre el tronco del encéfalo y el telencéfalo y está compuesto por diferentes partes anatómicas:hipófisis, hipotálamo, subtálamo, tálamo y epitálamo. -Hipófisis: que conecta co hipotálamo a través do tallo pituitario -Hipotálamo:é o encargado de controlar as funcións do medio corporal interno, comportamento sexual e as emocións, controla o sistema endocrino, actúa sobre o sitema nervioso autonómo -Tálamo: Fan sinapsis todas as vías sensoriais a excepción da vía respiratoria -Epitálamo e Subtálamo
- 23. Cerebelo Sirve de puente xunto co bulbo raquídeo, aos impulsos da medula para que cheguen ao cerebro. Entre as súas funcións están: o regular, os latidos cardiacos, a presión arterial, a respiración, o equilibrio; coordina os movementos musculares voluntarios como a marcha e a natación. Desde o punto de vista anatómico a cortiza do cerebelo divídese nunha capa externa, ou molecular, e unha capa interna, ou granulosa. Entre ambas capas aparecen unhas células denominadas células de Purkinje. Aínda que as células das dúas capas cerebelosas corticales son de pequeno tamaño, non por iso deixan de ser neuronas. Tamén se acha presente a neuroglia.
- 24. Bulbo raquídeo Actúa sobre movementos involuntarios do corazón, interveñen no funcionamento das vías respiratorias, do esófago, intestino delgado, páncreas, fígado, participa nos mecanismos do soño e a vixilia, detecta os niveis de osíxeno e bióxido de carbono. Unha lesión pode producir un paro respiratorio.
- 25. Médula espiñal É un órgano con forma de cordón, que se atopa no interior da columna vertebral, protexido polas vértebras e polas tres membranas denominadas meninxes. A medula espiñal ten dúas funcións fundamentais: en primeiro lugar, é o centro de moitos actos reflexos. As neuronas sensitivas entran polas raíces dorsales da medula e fan sinapsis dentro da sustancia gris, con interneuronas e neuronas motoras que saen polas raíces ventrales dos nervios espiñais.En segundo lugar, a medula é a vía de comunicación entre o corpo e o encéfalo, gracias aos cordóns brancos que permiten o paso de vías ascendentes sensitivas e vías descendentes motoras. Conducto da médula espiñal
- 26. SISTEMA NERVIOSO PERIFÉRICO -Une o SNC cos órganos sensoriais e as glándulas. -Formado por nervios e ganglios. -Está formado por: -Sistema nervioso somático -Sistema nervioso autónomo
- 27. SISTEMA NERVIOSO PERIFÉRICO Tanto o encéfalo como a médula espiñal, elementos principais do sistema nervioso central, están unidos aos órganos sensoriais, aos músculos e ás glándulas a través dos nervios e ganglios que compoñen o sistema nervioso periférico.Este último está constituído ou se atopa relacionado co Sistema nervioso somático e co Sistema nervioso autónomo por medio de tres compoñentes: nervios craneales, nervios raquídeos e ganglios autónomos. Os nervios poden ser nervios sensoriais, que captan a información do exterior e lévana ao encéfalo ou á medula espinal, ou nervios motores, que levan a resposta elaborada por algún dos centros nerviosos ata os diferentes órganos. A súa función principal é conectar os estímulos que recibe o corpo: externos, internos e propioceptivos (sentir a disposición dos diferentes órganos), co sistema nervioso central, e a este á súa vez cos órganos, aparellos ou sistemas do organismo, aos cales ten que controlar. Desde o punto de vista funcional o sistema nervioso periférico pode dividirse nunha parte somática e outra vexetativa. A porción somática está relacionada co movemento voluntario do músculo esquelético, mentres que a vexetativa ou visceral está relacionada co movemento involuntario de órganos e vísceras.
- 28. SISTEMA NERVIOSO SOMÁTICO Nervios craneales -Son 12 pares de nervios que saen da base do encéfalo. -Algúns deles están involucrados nos sistemas sensoriais do encéfalo e outros son exclusivamente vías motoras do encéfalo. Hai algúns que teñen ambas as funcións, sensoriais e motoras -Todos estes nervios pasan a través de pequenas aberturas no cráneo, para penetrar ou abandonar o encéfalo.
- 29. SISTEMA NERVIOSO SOMÁTICO O sistema nervioso somático (SNSo) está formado por neuronas sensitivas que levan información (por exemplo, sensación de dor) desde os receptores sensoriais (dos sentidos: pel, ollos, etc.) ?fundamentalmente situados na cabeza, a superficie corporal e as extremidades?, ata o sistema nervioso central (SNC), e por axons motores que conducen os impulsos aos músculos esqueléticos, para permitir movementos voluntarios como saudar coa man ou escribir nun teclado. Los doce pares de nervios craneales son: El nervio olfatorio que activa el olfato, El nervio óptico que activa la visión, El nervio motor ocular común que activa los músculos del ojo, El nervio patético mueve el músculo oblicuo mayor del ojo, El nervio trigémino mueve el maxilar superior, el maxilar inferior y otros músculos masticatorios. El nervio abducens externo mueve el músculo recto del ojo, El nervio facial mueve los músculos de la cara, El nrvio auditivo activa la audición, el equilibrio y orientación, El nervio glosofaríngeo activa el gusto, El nervio neumogástrico influye en la respiración, circulación y digestión, El nervio espinal preside la fonación y El nervio hipogloso mueve los músculos de la lengua.
- 30. SISTEMA NERVIOSO SOMÁTICO Nervios espiñaís -Son 31 pares de nervios, cada membro da parella vai a unha parte do corpo, e saen por cada un dos lados da medula. -Os que envían información sensorial (tacto, dor) dende tronco e as extremidades cara ao sistema nervioso central a través da médula espiñal, son as raíces dorsales, (teñen fibras sensitivas). -Os que envían información da posición e o estado da musculatura e as articulacións do tronco e as articulacións para o control da musculatura esquelética reciben o nome de raíces ventrales (teñen fibras motoras) . Pares de Nervios Espiñais 8 Cervical (nuca) del C1 al C8 12 Dorsal (espalda) del D1 al D12 5 Lumbar (espalda baja) del L1 al L5 5 Sacra (final de espalda) del S1 al S5 1 Cóccix donde sólo se encuentra el nervio coccígeo
- 31. SISTEMA NERVIOSO AUTÓNOMO -regula funcións vitais involuntarias - Divídese en: - Sistema simpático - Sistema parasimpático Que provocan reaccions que poden parecer opostas.
- 32. O funcionamento dos músculos obedece a un proceso voluntario; pero non sucede o mesmo co miocardio e cos músculos lisos dos vasos sanguíneos, do tubo digestivo, da vejiga, etc. Estas vísceras, que cumpren funcións da vida vegetativa o mesmo que as glándulas, actúan de modo independente (autónomo), no entanto estar en comunicación co sistema nervioso central. O sistema nervioso autónomo ou vegetativo é, pois, a parte do sistema nervioso relacionada coa regulación das funcións da vida vegetativa (respiración, digestión, circulación, excreción, etc.) que non está sometido á vontade. Como o seu nome indícao, é un sistema autónomo. Pódese dividor en dúas porcións: - Sistema simpático - Sistema parasimpático Sistema Simpático O simpático é un sistema nervioso composto de dúas cadeas de 23 ganglios situados ao longo e aos dous lados da columna vertebral, e que presiden a respiración, a circulación, as secreciones, e en xeral todas as funcións da vida de nutrición. Os cilindros eixes das neuronas deste sistema carecen de mielina (fibras grises) e os ganglios simpáticos están formados por neuronas multipolares. Cada ganglio é unha masa de sustancia gris; comunica co ganglio que precede e co que segue; ademais recibe unha ramificación dun nervio raquídeo (rama comunicante) e emite unha prolongación que dirixe as funcións dos órganos. Os ganglios agrúpanse en: 3 cervicales, 12 dorsales, 4 lumbares e 4 sacros. Os nervios que saen dos ganglios forman varios plexos.
- 33. Sistema Parasimpático O sistema parasimpático (á beira do simpático) está constituído por fibras pertencentes a certos nervios craneales e nervios raquídeos (da rexión sacra). Estas fibras ?que actúan independientemente da vontade? chegan aos órganos que han de excitar pasando previamente polo ganglio parasimpático; este áchase situado xunto a devandito órgano ou nos seus mesmas estruturas. O sistema parasimpático comprende dúas porcións: - A cráneo-bulbar - A sacra Parasimpático cráneo-bulbar Está constituído polas fibras correspondentes aos seguintes nervios: a) ao motor ocular común b) ao facial c) ao glosofaríngeo d) ao vago ou neumogástrico Parasimpático sacro Inerva o recto e a vejiga; relaxa os esfínteres e estimula a evacuación.
- 34. Sistema Nervioso Autónomo Localización Estimulación Simpática Estimulación Parasimpática Sistema Cardiovascular Aumento de la tasa cardíaca y la fuerza de contracción cardíaca Disminución de la tasa cardíaca y la fuerza de contracción Sistema circulatorio Vasoconstricción periférica En general poco efecto sobre los vasos, pero favorecen la vasodilatación en los vasos coronarios y cava Aparato digestivo Vasoconstricción abdominal, favoreciendo un déficit en la secreción y motilidad intestinal Aumentan la secreción y motilidad intestinal Glándulas exocrinas Inhiben la secreción hacia conductos o cavidades, excepto en las sudoríparas. Promueven la secreción a excepción de las glándulas sudoríparas. Sistema ocular Dilatación de la pupila (midriasis). Contracción de la pupila (miosis). Sistema renal Cese en la secreción de orina, y cese en relajación de esfínteres. Aumento en la secreción de orina y aumento en contracción de esfínteres. SISTEMA NERVIOSO AUTÓNOMO
- 35. Funcionalidad entre Simpático e Parasimpático Os órganos ou vísceras inervadas reciben ordinariamente dous nervios; un provén do simpático e outro do parasimpático; e o conxunto dos dous sistemas goberna as funcións da vida vegetativa sen intervención da vontade. O Sistema Nervioso Simpático e o Sistema Parasimpático realizan accións que poden parecer antagónicas (opostas) dunha mesma función. Para iso, o Sistema Nervioso Simpático actúa en casos de urxencia e de estrés provocando diversas reaccións como o aceleramiento do pulso e a respiración, frea a digestión, aumenta a presión arterial e fai que o sangue chegue en maior cantidade ao cerebro, pernas e brazos, tamén fai que aumente o nivel de azucre no sangue. Todo isto faio para preparar á persoa para que utilice ao máximo a súa enerxía e poida actuar en situacións especiais. O Parasimpático, en cambio, almacena e conserva a enerxía e mantén o ritmo normal dos órganos e glándulas do corpo. Logo dun susto, trauma, dor intensa ou calquera situación especial do corpo, o Parasimpático encárgase de que todo volva á calma e normalidad. Destes dous, obviamente o Parasimpático é o máis importante para sobrevivir, porque si non normalizara as funcións, o corpo non podería soportalas. Efecto da estimulación simpática e parasimpática O sistema nervioso autónomo produce estimulación nuns órganos e inhibición noutros. A subdivisión do sistema nervioso autónomo fai que este leve a cabo acciones integradas e frecuentemente opostas cunha finalidade: que o organismo estea en harmonia e funcione correctamente. Ambos compoñentes non son antagónicos entre si: a maior parte do tempo (excepto en periodo de estrés) interactúan dunha forma armónica e en equipo . A través desta inervación, a división simpática produce unha resposta moi ampla; en cambio, o parasimpático caracterízase pola súa acción máis limitada ás áreas locais de inervación.
- 38. O impulso nervioso A información transmítese mediante cambios de polaridad nas membranas das células, debido á presenza de neurotransmisores que alteran a concentración iónica do interior celular. En animais pouco evolucionados, a transmisión do impulso nervioso xérase sen presenza de neurotransmisores.
- 39. 1.Concentración iónica 4- Transmisión do estímulo nervioso. Onda despolarizante. 2- Potencial de membrana. Membrana polarizada 3- Despolarización da membrana
- 40. 1- Concentración iónica Por fóra e dentro da membrana celular, existen moléculas en estado iónico (con carga eléctricas positivas ou negativas) que se atopan en diferentes concentracións: a) fora da membrana atopamos gran concentración de iones de sodio (Na ) e iones cloruro (CI-) b) internamente hai gran concentración de ions de potasio (K ) e ions de diversos ácidos orgánicos. Todos estes iones tenden a ir desde o lugar de maior concentración ao de menor, pero a membrana neuronal é selectiva, sendo impermeable ao sodio e aos ácidos orgánicos e só permitindo o paso do cloro e o potasio, os cales entran e saen libremente. 2- Potencial de membrana. Membrana polarizada no exterior da membrana é maior a acumulación de ions positivos que a de iones negativos , e, internamente unha maior acumulación de ions negativos . Polo tanto xérase a ambos os dous lados da membrana unha distribución de cargas eléctricas, unha diferenza de potencial eléctrico que consiste nunha maior electropositividad exterior e unha maior electronegatividad no interior. Neste estado dise que a neurona ten un potencial de membrana ou que está en repouso, inactiva ou polarizada. 3- Despolarización da membrana Cando actúa sobre unha neurona un estímulo (unha variación do medio), este provoca a permeabilización brusca da membrana neuronal ao sodio, o cal penetra ao interior, na zona da membrana que foi estimulada, investíndose a distribución das cargas. No lugar onde se inviste o potencial de membrana, dise que a neurona activouse ou despolarizado 4- Transmisión do estímulo nervioso. Onda despolarizante Como o resto da neurona continúa polarizada, preséntase a seguinte situación: un polo positivo queda xunto a un negativo, xerándose no primeiro unha corrente eléctrica que avanza cara ao segundo. Esta corrente eléctrica produce a permeabilización ao sodio da zona veciña da membrana, que ata agora estaba polarizada, é dicir, que ten sobre esa zona da membrana, un efecto similar ao que originariamente provocou o estímulo. Isto determina o ingreso do sodio en zonas achegadas da membrana, as que progresivamente se despolarizan e, á súa vez, novos polos positivos veciños doutros negativos van producindo novas correntes eléctricas capaces de despolarizar outras zonas. Esta corrente eléctrica tamén chamada onda despolarizante, é o impulso nervioso, o cal defínese con máis exactitude como unha corrente electroquímica, xa que as cargas eléctricas débense ao estado iónico en que se presentan as sustancia químicas. 5 - Repolarización da membrana neuronal. Bomba de sodio Unha alta concentración intracelular de ión sodio resulta tóxica para as células, polo cal estas deben expulsalo nuevamente ao exterior. Como a membrana neuronal é impermeable a este ión, esta expulsión representa un traballo, é dicir requírese gasto de enerxía. esta enerxía é fornecida por un proceso denominado bomba de sodio-potasio, a cal insume ATP 6- Mecanismo de roda Como se pode observar unha neurona nunca está totalmente despolarizada ou totalmente polarizada, senón que estes estadios vanse
- 42. SIPNASE
- 43. Sinapsis As neuronas, na maior parte dos animais, non se atopan físicamente unidas. Existe un pequeno espazo entre elas, chamado hendidura sináptica, ao que se verte o neurotransmisor desde a membrana presináptica, membrana da neurona que envía o impulso nervioso, á membrana postsináptica, membrana da neurona que recibe o impulso nervioso. O neurotransmisor é a molécula responsable de despolarizar a membrana da neurona que recibe o impulso nervioso, abrindo as canles para o sodio que permanecían pechados. Unha vez que a neurona emite o impulso nervioso debe volver ao inicial potencial de repouso. Para iso, a membrana repolarizase, pechándose as canles para o sodio que estaban abertos pola presenza do neurotransmisor. O neurotransmisor é destruído por acción enzimática e o potencial de repouso alcánzase ao expulsar o sodio a bomba de Na /K .
- 44. A transmisión do impulso nervioso segue a Lei do todo ou nada. Para que o proceso anterior se produzca, o estímulo que reciben as neuronas, debe alcanzar certa intensidade para que estas reaccionen, un potencial mínimo ou potencial limiar. Pero, aínda que este potencial sexa pasado en moito, só se envía un impulso nervioso, sempre da mesma intensidade.
- 45. Receptores sensoriais Os receptores sensoriais converten a enerxía do estímulo nun sinal nervioso, na que está codificada a información e as características do estímulo. A continuación transmítese desde o receptor, mediante unha serie de neuronas e substitucións sinápticos, ata as rexións cerebrais específicas, denominándose proceso sensorial. A infraestructura do sistema nervioso encargada de sustentar este proceso chámase sistema sensorial e consiste no conxunto de neuronas e sinapsis excitatorias e inhibitorias que van desde a periferia (superficie corporal ou órgano receptor) ata os niveis máis altos do sistema nervioso central. Con todo, este proceso forma parte doutro máis amplo: a percepción, no cal, a información sensorial intégrase coa información previamente adquirida, polo que se engaden elementos subjetivos que poden matizar a sensación. Polo tanto ao falar de percepción hai que contemplar un proceso activo e integrador no que participa todo o cerebro. Os receptores sensoriais son os encargados de converter os estímulos en mensaxes nerviosas. O estímulo normal e apropiado para un receptor é o que presenta o limiar máis baixo con capacidade excitatoria.
- 47. Existen varias formas de clasificar dos receptores dependendo dos criterios empregados (a sensación provocada, a súa orixe embriológico, a súa localización e a natureza física do estímulo). Os máis habituais son os criterios de localización que permiten distinguen entre exteroceptores (receptores externos), interoceptores (receptores viscerales) e propioceptores (receptores musculares e articulares). Outro criterio moi utilizado é o que atende á natureza física do estímulo, segundo o cal os receptores clasifícanse en: a) Mecanorreceptores que son estimulados cando se produce a deformación mecánica do receptor ou das células adxacentes a este. b) Termorreceptores que se estimulan cando detectan cambios na temperatura; hainos que se estimulan co frío e outros, coa calor. c) Nociceptores estimulados polo dano producido nos tecidos, ou cando este dano é inminente, xa sexa por mecanismos físicos ou químicos. d) Fotorreceptores sensibles á incidencia de luz sobre a retina do ollo. e) Quimiorreceptores que son estimulados por sensacións químicas de gusto e olfato (sabores e cheiros), pola concentración de osíxeno e dióxido de carbono no sangue arterial, ou pola osmolalidad ou o pH dos líquidos corporais. E un terceiro criterio clasifícalles en función da súa estrutura en: 2 a) Primarios: formados pola terminación dunha fibra sensorial b) Secundarios: formados por unha célula especializada, que se conecta a través dunha sinapsis coa fibra sensorial.
- 50. SISTEMA NERVIOSO DE ANIMAIS INVERTEBRADOS. A medida que se ascende na escala evolutiva, faise máis complexo. Nos máis evolucionados as neuronas tenden a concentrarse na rexión cefálica, formando os ganglios cerebrais. É a cefalización. SISTEMA NERVIOSO DIFUSO (RETICULAR). Celentéreos.- É a forma máis simplificada e menos evolucionada de sistema nervioso, esta constituído por unha rede nerviosa con neuronas bipolares e multipolares (protoneuronas) capaces de conducir os impulsos en ambos sentidos. Tamén se denominan plexos nerviosos (hidras, medusas e anémonas de mar). Non existe ningún centro nervioso. Nos tentáculos do animal atópanse os receptores táctiles (cnidocilios). SISTEMA NERVIOSO BILATERAL. Característico de animais invertebrados de simetría bilateral, tales como: planarias , alguns moluscos, moscas (artróprodos) e lombrices de terra (anélidos). Os nervios e ganglios nerviosos ao lado dereito do animal existen no esquerdo. polo que ten como simetria. Platelmintos.- Estes presentan unha cefalización) con dous ganglios cerebrais do que parten dous nervios lonxitudinales que se unen mediante nervios transversales, chamándose por iso sistema nervioso bilateral. Os ocelos son fotorreceptores encargados de captar luz, pero non forman imaxes. O número usual de ocelos é dous, aínda que non é rara a presenza de varios como en planarias terrestres. Nemátodos.- Presentan un anel nervioso circunfaríngeo do cal parten cara a adiante os nervios que chega e actua sobre as papilas labiales, setas cefálicas e os anfidios. Moluscos.- Nos caracoles de horta existen un par de ganglios cerebrais, un par de ganglios pedales e un par de ganglios interconectados entre si.
- 51. Os cefalópodos- posúen o sistema nervioso central máis desenvolvido dos invertebrados. As neuronas dos pulpos están concentradas no centro do corpo. Os ganglios agrúpanse nun anel ao redor do esófago e forman o cerebro. Estes animais posúen órganos dos sentidos moi desenvolvidos que lles permiten ser cazadores moi eficaces. Teñen capacidade para aprender novos comportamentos e considéraselles como os invertebrados máis intelixentes e capaces de imitar Artrópodos É similar ao dos anélidos pero os ganglios son máis grandes e os órganos dos sentidos están moito máis desenvolvidos. malia a complejidad dalgunhas condutas estes animais son incapaces de aprender outras condutas debido ao pequeno tamaño do seu encéfalo Nas moscas o sistema nervioso bilateral, está constituído por un par de ganglios cerebrais, tres pares de ganglios torácicos e ganglios abdominales. Anélidos.- Nas lombrices de terra o sistema nervioso caracterízase por presentar un par de cordóns nerviosos ventrales fusionados dentro das capas musculares da parede do corpo. Presentan un par de ganglios e un par de quetas por cada segmento corporal. O encéfalo desprazouse ligeramente en dirección posterior e nos lumbrícidos localízase no terceiro segmento. SISTEMA NERVIOSO RADIAL Característico dos equinodermos (erizos de mar, estrelas de, mar, galletas de mar). Nas estrelas de mar o centro nervioso é un anel nervioso situado ao redor da boca (por baixo da epidermis). Deste anel parte un nervio radial groso cara a cada brazo. Con excepción dos ocelos que se sitúan nas puntas dos brazos, as estrelas carecen de órganos sensoriais especializados. As células sensoriais epidérmicas son os receptores sensoriais primarios, prevalecen a nivel dos pés ambulacrales e crese que participan, na recepción de estímulos luminosos, táctiles e químicos. Os esferidios son mecanorreceptores en erizos de mar.
- 53. FIN