Εθνικός Ποιητής των Αζέρων o Νεζαμί Γκαντζεβί, Χαφτ Πεϋκάρ (Επτά Ομορφιές)

Εθνικός Ποιητής των
Αζέρων o Νεζαμί
Γκαντζεβί, Χαφτ Πεϋκάρ
(Επτά Ομορφιές), κι η
Αναζήτηση της
Υπερβατικής Ομορφιάς
Γαιών και Εθνών από
τον Σάχη
Μπαχράμ Γκουρ
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/0
9/01/εθνικός-ποιητής-των-αζέρων-o-νεζαμί-γκα/
===================
Οι Ρωμιοί της Ανατολής –
Greeks of the Orient
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία
Σε δύο πρότερα κείμενά μου αναφέρθηκα στον
Φερντοουσί, εθνικό ποιητή Ιρανών και
Τουρανών, και στο μνημειώδες έπος του
Σαχναμέ (Βιβλίο των Βασιλείων), το οποίο
ολοκληρωμένο στις αρχές του 11 ου αιώνα,
επηρέασε την λογοτεχνία και την φιλοσοφία,

την κοσμολογία και την εσχατολογία πολλών
άλλων εθνών με την υπερχρονική θεώρηση του
Είναι και του Γίγνεσθαι που εισήγαγε στην
μυθολόγηση της Ιστορίας και στην εξιστόρηση
του Μύθου. Στον ίδιο τον Φερντοουσί και στο
Σαχναμέ θα επανέλθω, αλλά μέχρι τότε τα
κείμενα εκείνα μπορείτε εδώ:
Το Σαχναμέ του Σάχη Ταχμάσπ (1524-1576): οι
πιο Όμορφες Σμικρογραφίες Χειρογράφου στον
Κόσμο
8/19/το-σαχναμέ-του-σάχη-ταχμάσπ-1524-1576-
οι-πιο-όμ/
(πλέον:
https://www.academia.edu/56206313/Το_Σαχναμ
έ_του_Σάχη_Ταχμάσπ_1524_1576_οι_πιο_Όμο
ρφες_Σμικρογραφίες_Χειρογράφου_στον_Κόσμ
ο)
Φερντοουσί, ο Παραδεισένιος: Εθνικός Ποιητής
Ιρανών και Τουρανών, Θεμελιωτής του
Νεώτερου Ευρασιατικού Πολιτισμού
8/28/φερντοουσί-ο-παραδεισένιος-εθνικός-π/
(πλέον:
https://www.academia.edu/61682121/Φερντοουσ
ί_ο_Παραδεισένιος_Εθνικός_Ποιητής_Ιρανών_κ
αι_Τουρανών_Θεμελιωτής_του_Νεώτερου_Ευρ
ασιατικού_Πολιτισμού)
Τυπικό παράδειγμα επίδρασης του Φερντοουσί
είναι τα πολλά και εκπληκτικά έπη του Νεζαμί

Γκαντζεβί, δηλαδή του Νεζαμί από την Γκάντζα
του Αζερμπαϊτζάν, που είναι ο εθνικός ποιητής
των Αζέρων και ο σημαντικώτερος υπερβατικός
φιλόσοφος, επικός και λυρικός ποιητής,
μυστικιστής και πάνσοφος πολυμαθής του
Καυκάσου. Φίλος σάχηδων και ηγεμόνων, ο
Νεζαμί Γκαντζαβί ασχολήθηκε γράφοντας
ποίηση με θέματα ιστορικά, επιστημονικά και
ηθικά.

Σήμερα, θα κάνω μια πρώτη αναφορά στο έπος
του Νεζαμί Γκαντζεβί Χαφτ Πεϋκάρ, στο οποίο
μέσα από συμβολισμούς κοσμολογικού κι
εσχατολογικού χαρακτήρα ο Νεζαμί Γκαντζεβί
δίνει ολότελα άλλη διάσταση σε ένα
προϊσλαμικό Σασανίδη σάχη και εξερευνά τις
όψεις του κάλλους και της αισθητικής
τελειότητας που αποτελούν την εγγύηση της
άριστης βασιλείας.

Σμικρογραφία χειρογράφου του Χαφτ Πεϋκάρ
Ενδεικτικό μάλιστα της απήχησης της αζερικής
επικής παράδοσης είναι ότι προ ετών
χορογραφήθηκαν αποσπάσματα από το Χαφτ

Πεϋκάρ και ανέβηκαν ως μπαλέτο. Στιγμιότυπα
από το μπαλέτο θα δείτε στο βίντεο. Στο
εισαγωγικό σημείωμα, σε ρωσσικά, αγγλικά κι
ελληνικά, εξιστορώ διά βραχέων την υπόθεση
του έπους. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε
παρακάτω είτε κατεβάζοντας επισυναπτόμενα
άρθρα είτε πηγαίνοντας στους συνδέσμους που
παραθέτω.
Βασικές αρτηρίες των Ιστορικών Δρόμων του
Μεταξιού
Δείτε το βίντεο:
Низами Гянджеви, Хафт пейкар (Семь
красавиц) 1197 Составлено как балет
доктором Лорел Викторией Грей (Silk Road
Dance Co)
https://www.ok.ru/video/1494107032173
Περισσότερα:
Основанный на эпической поэме Хафт
пайкар («Семь красавиц»), написанной
Низами Гянджеви, национальным поэтом

азербайджанцев, фольклорный балет «Хафт
пайкар» («Семь красавиц / Йедди Гезл
рэкси»), составленный доктором Лорел
Викторией Грей, был впервые показан в 2005
году. Настоящая версия из спектакля 2011
года приглашенных артистов (постановка
танцевального ансамбля «Шелковый путь»).
«Семь краса́виц» (перс. ‫پیکر‬ ‫هفت‬ — Хафт
пайкар) — четвёртая по счёту поэма классика
персидской поэзии Низами Гянджеви из его
сборника «Хамсе», написанная в 1197 году на
персидском языке. В основу сюжета поэмы
положена легенда о сасанидском шахе
Бахрам Гуре (420—439 годы). Почти
половину всей поэмы составляют семь
рассказов жён Бахрама — царевен, живущих
в семи дворцах (в шатрах), каждый из
которых, в соответствии с древней
мифологией, посвящён какой-либо планете и
дню недели и имеет соответствующий цвет.
После смерти отца Бахрам возвращается в
Персию и восходит на престол. Став царём,
Бахрам предпринимает поиски семи
принцесс и женится на них. Он приказывает
архитектору построить семь величественных
зданий — по одному для каждой из своих
новых жён. Архитектор рассказывает
Бахраму, что, согласно астрологии, каждой
страной, или «климатом», то есть одним из
семи «поясов», на которые разделена Земля,
правит одна из семи планет, и даёт совет
Бахраму украсить каждый из дворцов для

его жён в оттенках цвета, с которым
ассоциируется планета, правящая страной,
откуда прибыла каждая из красавиц.
Вначале Бахрам относился скептически к
предложению архитектора, но потом даёт
согласие на такое оформление дворцов для
своих жён. После завершения строительства
принцессы поселяются в своих дворцах.
Бахрам посещает каждую принцессу в
определённый день недели.
Интересно, что Бахрам является к
принцессам в одеянии цвета их дворца.
Каждая из принцесс рассказывает царю свою
историю, которая соответствует
определённому настроению и её
соответствующему цвету. Сюжет каждой
новеллы — любовное переживание, причём,
в соответствии с переходом от чёрного цвета
к белому, грубая чувственность сменяется
духовно просветлённой любовью.
Некоторые видят в этом переходе
мистический путь, который должна пройти
человеческая душа от мрака к чистоте, к
божеству.
Соответственно этому царь, проходя этот
путь, обретал высокие душевные качества.
Впоследствии, испытав горечь поражения,
предательство и другие невзгоды, он из
любителя приключений превращается в
достойного и справедливого правителя.

Таким образом, вторая тематическая линия
поэмы — превращение Бахрама из
легкомысленного царевича в справедливого
и умного правителя, борющегося с
произволом и насилием.
Проходят годы. Пока царь был занят своими
жёнами, один из его визирей захватил власть
в стране. Неожиданно Бахрам обнаруживает,
что дела в его царстве в беспорядке, казна
пуста, а соседние правители собираются на
него напасть. Расследовав деяния министра,
Бахрам приходит к выводу, что тот виновен
в бедах, постигших царство.
Он приговаривает злодея-министра к
смертной казни и восстанавливает
справедливость и порядок в своей стране.
После этого Бахрам приказывает превратить
семь дворцов своих жён в семь
зороастрийских храмов для поклонения
Богу, а сам Бахрам отправляется на охоту и
исчезает в глубокой пещере.
Пытаясь найти дикого осла (гур), Бахрам
находит свою могилу (гур).

Μαυσωλείο του Νεζαμί Γκαντζεβί στην Γκάντζα
του Αζερμπαϊτζάν
Nizami Ganjavi, Haft Paykar (Seven Beauties)
1197 Composed as Ballet by Dr. Laurel Victoria
Gray (Silk-Road Dance Co)
https://vk.com/video434648441_456240286
Based on the epic Haft Peykar (Seven Beauties)
written by Nizami Ganjavi, who is the national
poet of the Azeris, the folkloric ballet Haft
Paykar (Seven Beauties / Yeddi Gözəl rəqsi)
composed by Dr. Laurel Victoria Gray premiered
in 2005. The present version is from the 2011
performance of special guest artists invited by
the Silk Road Dance Company.
Haft Peykar (Farsi: ‫پیکر‬ ‫)هفت‬ also known as
Bahramnameh (‫بهرامنامه‬, The Book of Bahram,
referring to the Sasanian king Bahram Gur) is a

romantic epic by Persian poet Nizami Ganjavi
written in 1197.
This poem is a part of the Nizami’s Khamsa. The
original title in Persian Haft Peykar can be
translated literally as “seven portraits” with the
figurative meaning of “seven beauties”.
The poet starts by giving an account of the birth
of Bahram and his upbringing in the court of the
Arab king al-Nu’man and his fabled palace
Khwarnaq. Bahram whose upbringing is
entrusted to al-Nu’man becomes a formidable
huntsman.
While wandering through the fabled palace, he
discovers a locked room which contains a
depiction of seven princesses; hence the name
Haft Paykar (seven beauties).
Each of these princesses is from the seven
different climes (traditional Zoroastrian division
of the Earth) and he falls in love with them. His
father Yazdegerd 1st passes away and Bahram
returns to Iran to claim his throne from
pretenders. After some episodes he is
recognized as shah and rescues the Iranians
from a famine.
Once the country is stable, the shah searches
for the seven princesses and wins them as his
brides. His architect is ordered to construct
seven domes for each of his new brides.
The architect tells him that each of the seven
climes is ruled by one of the seven planets

(classical planetary system of Zoroastrian
world) and advises him to assure good fortune
by adorning each dome with the color that is
associated with each clime and planet. Bahram
is skeptical but follows the advice of the
architect.
The princesses take up residence in the
splendid pavilions. On each visit, the shah visits
the princesses on successive days of the week;
on Saturday the Indian princess, who is
governed by Saturn and so on.
The princesses names are Furak (Nurak), the
daughter of the Rajah of India, as beautiful as
the moon; Yaghma Naz, the daughter of the
Khaqan of the Turks; Naz Pari, the daughter of
the king of Khwarazm; Nasrin Nush, the
daughter of the king of the Slavs; Azarbin
(Azareyon), the daughter of the king of
Morocco; Humay, the daughter of the Roman
Caesar; and Diroste (wholesome), a beautiful
Iranian princess from the House of Kay Kavus.
Each princess relates to the shah a story
matching the mood of her respective color.
These seven beautifully constructed, highly
sensuous stories occupy about half of the
whole poem. While the shah is busy with the
seven brides, his evil minister seizes power in
the realm.
Bahram discovers that the affairs of Iran are in
disarray, the treasury is empty and the

neighboring rulers are posed to invade. He
clears his mind first by going hunting.
After returning from hunt, he sees a suspended
dog from a tree. The owner of the dog, who was
shepherd, tells the story of how his faithful
watchdog had betrayed his flock to a she-wolf in
return for sexual favors.
He starts investigating the corrupt minister and
from the multitude of complaints, he selects
seven who tell him the injustice they have
suffered.
The minister is subsequently put to death and
Bahram restores justice and orders the seven
pleasure-domes to be converted to fire temples
for the pleasure of God.
Bahram then goes hunting for the last time but
mysteriously disappears. As a pun on words,
while trying to hunt the wild ass (gūr) he instead
finds his tomb (gūr).
Nizami Museum of Azerbaijan Literature, Baku

Νεζαμί-Γκαντζεβί, Χαφτ Πεϊκάρ (Επτά Ομορφιές)
1197 Αποδομένο σε Μπαλέτο – Dr. Laurel
Victoria Gray
Βασισμένο στο επικό-λυρικό ποίημα Χαφτ
Πεϊκάρ (Επτά Ομορφιές) του εθνικού ποιητή
των Αζέρων Νιζαμί Γκαντζαβί (1141–1209), το
φολκλορικό μπαλέτο Haft Paykar: Seven
Beauties – Yeddi Gözəl rəqsi συντέθηκε από την
χορογράφο κι ιστορικό χορού Dr. Laurel
Victoria Gray και παρουσιάστηκε για πρώτη
φορά το 2005. Στο βίντεο βλέπουμε
αποσπάσματα από την παραγωγή και
παράσταση του 2011 που ανέβασε η Silk Road
Dance Company.
Το ποίημα Χαφτ Πεϊκάρ (φαρσί ‫پیکر‬ ‫)هفت‬ γράφηκε
το 1197 κι αναφέρεται στις αναζητήσεις του
κάλλους γαιών και εθνών εκ μέρους του Σάχη
Μπαχράμ Γκουρ. Συμβατικά μεταφράζεται σαν
‘ομορφιές’ ή ‘beauties’ ή ακόμη και
‘πριγκίπισσες’ αλλά η λέξη ‘πεϊκάρ’ στα
περσικά σημαίνει ‘σώμα’, ‘ομοίωμα’, ‘πορτρέτο’
ή ακόμη και ‘μορφή’.
Κατά το υπερβατικό, μυστηριακό και
φιλοσοφικό αυτό ποίημα, στις περιηγήσεις του
ο Μπαχράμ Γκουρ, ενόσω είναι ακόμη ο
διάδοχος του θρόνου, ανακαλύπτει ένα μυθικό
ανάκτορο και καταφέρνει να μπεί σε ένα
κλειδωμένο δωμάτιο όπου υπάρχουν επτά
απεικονίσεις ωραίων πριγκιπισών. Η κάθε μια

τους αντιστοιχεί σε μια χώρα και σε ένα έθνος
και αναλογεί σε μια διαφορετική ημέρα της
εβδομάδας και σε ένα διαφορετικό χρώμα.
Ο Μπαχράμ Γκουρ ερωτεύεται και τις επτά
πριγκίπισες αλλά πρέπει να επιστρέψει στο
Ιράν, όπου πεθαίνει ο σάχης πατέρας του,
ανέρχεται ο ίδιος στον θρόνο και περνάει
κάποιο διάστημα μέχρις ότου βάλει τα
πράγματα σε μια τάξη. Τότε ως Σάχης ο
Μπαχράμ Γκουρ ψάχνει και βρίσκει τις
πριγκίπισσες και ζητάει από τον αρχιτέκτονά
του να ανεγείρει ένα ανάκτορο με επτά θόλους,
ένα για την κάθε νύφη του.
Ο αρχιτέκτονας του λέει ότι πρέπει να βρεθεί η
αντιστοιχία της καταγωγής των πριγκιπισών με
τους επτά πλανήτες, τις ημέρες της εβδομάδας
και τα σωστά χρώματα. Έτσι λοιπόν ορίζεται η
εξής αντστοιχία και αναφέρονται τα ονόματα
των πριγκιπισών:
Φουράκ – Ινδή Πριγκίπισσα – Κρόνος –
Σάββατο – μαύρο
Γιάγμα Ναζ – Τουρανή Πριγκίπισσα – Ήλιος –
Κυριακή – κίτρινο
Ναζ Παρί – Πριγκίπισσα της Χωρασμίας –
Σελήνη – Δευτέρα – πράσινο
Νασρίν Νους – Ρωσσίδα (ή Σλαύα) Πριγκίπισσα
– Άρης – Τρίτη – κόκκινο
Αζαρμπίν – Βέρβερη Πριγκίπισσα – Ερμής –
Τετάρτη – τυρκουάζ

Χουμάυ – Ρωμιά Πριγκίπισσα – Δίας – Πέμπτη
– σανταλόξυλο (ανοικτό καφέ)
Ντιροστέ – Ιρανή Πριγκίπισσα – Αφροδίτη –
Παρασκευή – λευκό
Στη συνέχεια, οι επτά πριγκίπισες
εγκαθίστανται στο μεγαλειώδες ανάκτορο, και
κάθε πριγκίπισσα αφηγείται και μια διαφορετική
ιστορία στον Σάχη Μπαχράμ Γκουρ κατά τις
ημερήσιες επισκέψεις του στην κάθε μία από
αυτές.
Αυτές οι επτά ιστορίες υπερβατικού έρωτα για
το Απόλυτο καταλαμβάνουν την μισή έκταση
περίπου του όλου έπους. Στην διάρκεια αυτών
των αφηγήσεων όμως η χώρα του Σάχη
αναστατώνεται από την κακή διοίκηση, τα
ταμεία αδειάζουν, και τα γειτονικά κράτη είναι
έτοιμα να επιτεθούν.
Ο Μπαχράμ Γκουρ πρώτα καθαρίζει το μυαλό
του απασχολούμενος σε ένα κυνήγι. Όταν
γυρίζει, βλέπει σε ένα δέντρο κρεμασμένο ένα
σκύλο. Ο τσομπάνος, στον οποίο ανήκε ο
σκύλος, αφηγείται στον επιστρέφοντα Σάχη
πως ο σκύλος του τον επρόδωσε
παρασυρόμενος από το πάθος του για μια
λύκαινα.
Για να εκδικάσει τον βεζύρη (πρωθυπουργό)
του για την κακοδιοίκηση ακροάται επτά άτομα
που του αφηγούνται πως από την κακή
διοίκηση έγιναν θύματα. Έπειτα, ο Μπαχράμ
Γκουρ εκτελεί τον κακό βεζύρη, μετατρέπει το
ανάκτορο των επτά θόλων σε επτά ναούς, και

φεύγει για ένα τελευταίο κυνήγι όπου και
χάνεται για πάντα.
Ο ποιητής κάνει ένα λογοπαίγνιο λέγοντας ότι,
προσπαθώντας να κυνηγήσει τον όναγρο
(γκουρ) ο Σάχης έφθασε μπροστά στον τάφο
(γκουρ) του. Η ίδια λεξη στα φαρσί έχει δύο
νοήματα. Στην ιρανική και τουρανική παιδεία, ο
Μπαχράμ έμεινε γνωστός ως Μπαχράμ ο
Όναγρος (γκουρ).
Βεβαίως το επικό-λυρικό ποίημα είναι γεμάτο
κοσμολογικών, μεσσιανικών, σωτηριολογικών
κι εσχατολογικών συμβολισμών. Όπως συχνά
συμβαίνει και στην περίπτωση του Φερντοουσί,
του εθνικού ποιητή των Ιρανών και των
Τουρανών, ο Σαχης Μπαχράμ Γκουρ του έπους
Χαφτ Πεκάρ δεν είναι αυτό τούτο το ιστορικό
πρόσωπο, ο Μπαχράμ Ε’ (420-438 / σε μέσα
περσικά: Ουαραχράν και Ουαχράμ) της
σασανιδικής δυναστείας, όπως αυτός είναι
γνωστό
ς μέσω των συγχρόνων του ιστορικών
κειμένων. Πρόκειται για μυθολογογημένο
πρόσωπο που επιλέγεται με βάση κάποια από
τα καθοριστικά χαρακτηριστικά του ιστορικού
Σασανίδη σάχη. Άλλωστε, ο Μπαχράμ Γκουρ
είχε επίσης μυθολογηθεί (μέσα σε άλλες
ιστορίες) από τον Φερντοουσί (που πέθανε
περίπου 120 χρόνια πριν γεννηθεί ο Νιζαμί
Γκαντζαβί) στο Σαχναμέ και αργότερα (μέσα σε
επίσης διαφορετικές ιστορίες) από τον Αμίρ
Χουσράου (εθνικό ποιητή των Ινδών που
γεννήθηκε 50 χρόνια μετά τον θάνατο του Νιζαμί

Γκαντζαβί) στο Χαστ Μπεχέστ (Οκτώ
Παράδεισοι).
================================
Σμικρογραφίες Χειρογράφων του
Χαφτ Πεϋκάρ: ο Μπαχράμ Γκουρ
και οι Επτά Ομορφιές
(Πριγκίπισσες)
Ο Μπαχράμ Γκουρ ενώπιον των απεικονίσεων
των επτά πριγκιπισσών

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της
Ρωμιάς πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε
χρώμα ανοικτό καφέ

Ινδής πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα
μαύρο

Βέρβερης πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε
χρώμα τυρκουάζ .

Βέρβερης πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε
χρώμα τυρκουάζ (από άλλο χειρόγραφο)

πριγκίπισσας της Χωρασμίας που είναι ντυμένη
σε χρώμα πράσινο

Τουρανής πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε
χρώμα κίτρινο

Ιρανής πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε
χρώμα λευκό

Ρωσσίδας (ή Σλαύας) πριγκίπισσας που είναι
ντυμένη σε χρώμα κόκκινο
===================================

Ο Μπαχράμ Γκουρ στο κυνήγι

Ο Μπαχράμ Γκουρ και η Φίτνε, μία σκλάβα που
εκτρέφει μία αγελάδα

=============================
Διαβάστε:
Haft Peykar
Haft peykar, a famous romantic epic by Nezami
of Ganja (Neẓāmi Ganjavi) from the last decade
of the 6th/12th century. The title can be
translated literally as “seven portraits,” but also
with the figurative meaning of “seven beauties.”
Both translations are meaningful and the poet
doubtless exploited intentionally the ambiguity
of the words.
Editions and translations
The Haft peykar has come down to us as part of
the Ḵamsa, the posthumous collection of
Nezami’s narrative poems. A critical edition of
the Haft peykar was produced by Helmut Ritter
and Jan Rypka (Prague, printed Istanbul, 1934)
on the basis of fifteen Ḵamsa manuscripts and
the Bombay lithograph of 1265. This is one of
the very few editions of a classical Persian text
that uses a strict text-critical methodology: the
editors divided the principal manuscripts into
two families (called ‘a’ and ‘b’). Only those
verses shared by both families are regarded as
authentic.
The ‘b’ family is taken as the main basis for the
edition, with those verses missing in the ‘a’
family printed in square brackets. The verses
specific to the ‘a’ family are printed in the
critical apparatus. More recently, the Haft

peykar was re-edited by the Azerbayjani scholar
T. A. Magerramov (Maharramov) (Moscow,
1987).
This edition quotes variants from fourteen
manuscripts, the Ritter/Rypka edition and the
uncritical edition by Waḥīd Dastgerdī (Tehran,
1315 Š./1936 and reprints), but Magerramov
made no attempt to divide the manuscripts into
families and in this regard his version is a step
backwards from the Prague edition. There is
also an edition by Barāt Zanjāni (Tehran, 1373
Š./1994), but the present writer has not been
able to consult it. In the following, all references
are to chapter and line of the Prague edition.
Ο Νεζαμί Γκαντζεβί γίνεται δεκτός από τον Κιζίλ
Αρσλάν, τον Κιπτσάκ Τουρανό ηγεμόνα
(αταμπέκ) του Αζερμπαϊτζάν
There are three complete translations in western
European languages. First, the one in very
rough English “blank verse” by C. E. Wilson
(The Haft paikar, 2 vols., London, 1924, with
extensive notes), wherein the post-Victorian
translator felt compelled to render a fairly large

number of verses in Latin; second, an Italian
prose version by A. Bausani (Le sette
principesse, Bari, 1967), based on the critical
edition by Ritter/Rypka, with omission of the
bracketed verses; and finally an English version
by J. S. Meisami (The Haft Paykar, a medieval
Persian Romance, Oxford and New York, 1995),
in “free verse” (partially rhymed, partially in
near-rhymes, partially unrhymed) based on the
Ritter/Rypka edition (but retaining the bracketed
verses).
There are also versions in Russian prose (R.
Aliyev, Baku, 1983) and verse (V. Derzhavin,
Moscow, 1959 and reprints). Of the various
partial translations it might suffice to mention
the one by R. Gelpke in very elegant German
prose (Die sieben Geschichten der sieben
Prinzessinnen, Zurich, 1959), also in English
metatranslation by E. Mattin and G. Hill (The
Story of the Seven Princesses, Oxford, 1976).
Date and dedication
The Haft peykar is probably Nezami’s last work.
The manuscripts of the superior ‘b’ recension
contain a dedication to the ruler of Marāḡa,
ʿAlāʾ-al-Dīn Körpe-Arslān b. Aq-Sonqor (he is
named in V. 12), who is known to have died in
604/1208 (see Storey/de Blois V, p. 441, n. 2),
and the date of completion is indicated in LIII,
63-64 with the words: “three conjunctions after
five hundred and ninety I recited this book like
the famous (poets of the past), on the fourteenth
day of the month of fasting, when four hours of

the day were complete,” evidently meaning on
14 Ramadan 593 (early August 1197).
This is probably correct. But the manuscripts of
the ‘a’ recension have altered (or miscopied?)
the name of the dedicatee to Qïzïl Arslān,
retained the verse giving the day, month and
hour of completion, but altered the year to “after
ṯā (variant: tā) and ṣād and ḥē” i.e., either “after
498” (which is much too early) or “after
598/1202.”
Ο Νεζαμί Γκαντζεβί γίνεται δεκτός από τον
Τουρανό ηγεμόνα (αταμπέκ) του Αζερμπαϊτζάν

Synopsis of the frame-story
The Haft peykar is a romanticized biography of
the Sassanian ruler Bahrām-e Gūr. His
adventurous life had already been treated in
Persian verse by Ferdowsi in the Šāh-nāma, to
which fact Nezami alludes a number of times. In
general, his method is to omit those episodes
that the earlier poet had treated, or to touch on
them only very briefly, and to concentrate in
new material.
After the customary long introductory sections,
the poet gives an account of the birth of
Bahrām, the often-told story of his upbringing at
the court of the Arab king Noʿmān (here, as
often, mislocated in the Yemen instead of al-
Ḥira) and the construction of Noʿmān’s fabled
palace, Ḵᵛarnaq. Reared in the desert, Bahrām
becomes a formidable huntsman. Wandering
through the palace, Bahrām discovers a locked
room containing the portraits of seven
princesses, one from each of the seven climes,
with whom he immediately falls in love.
Bahrām’s father Yazdjerd (i.e. Yazdegerd I) dies,
and Bahrām returns to Persia to claim his
throne from a pretender. After much palaver he
is recognized as king. He rescues his people
from a famine. Next Nezami picks up the story
of Bah-rām’s hunting expedition with the loose-
tongued slave-girl Feṭna, but alters the version
known from the Šāh-nāma considerably; here
the girl is not put to death, but eventually

pardoned, and the king learns a lesson in
clemency.
The king sets out in search of the seven
princesses and wins them as his brides. He
orders his architect to construct seven domes
to house his new wives. The craftsman tells him
that each of the climes is ruled by one of the
seven planets and advises him to assure his
good fortune by adorning each dome with the
color associated with the clime and planet of its
occupant. The king is at first skeptical but
eventually lets the architect have his way. The
princesses take up residence in the splendid
pavilions.
The king visits each princess on successive
days of the week: on Saturday the Indian
princess, who is governed by Saturn, in the
black dome, on Sunday the Greek princess, who
is governed by the sun, in the yellow dome, and
so on. Each princess regales the king with a
story matching the mood of her respective
color. These seven beautifully constructed,
highly sensuous stories occupy about half of
the whole poem.
Years pass. While the king is busy with his
wives an evil minister seizes power in the realm.
Eventually Bahrām discovers that the affairs of
the kingdom are in disarray, the treasury is
empty and the neighboring rulers poised for
invasion. To clear his mind, he goes hunting in
the steppe. Returning from the hunt he comes
across a herdsman who has suspended his dog

from a tree. He asks him why. The shepherd
tells the story of how the once faithful watchdog
had betrayed his flock to a she-wolf in return for
sexual favors.
The king realizes that his own watchdog (the
evil minister) is the cause of his misfortune. He
investigates the minister. From the multitude of
complainants he selects seven, who tell him of
the injustices that they have suffered (the
stories of the seven victims are the somber
counterweight to the stories of the seven
princesses). The minister is put to death. The
king restores justice, and orders the seven
pleasure-domes to be converted into fire
temples for the worship of God. Bahrām goes
hunting one last time and disappears
mysteriously into a cavern. He seeks the wild
ass (gūr) but finds his tomb (gūr).
General characteristics
In his introduction to the critical edition, Ritter
described the Haft peykar as “the best and most
beautiful epic in New Persian poetry and at the
same time . . . one of the most important
poetical creations of the whole of oriental Indo-
European literature,” a judgment with which it is
difficult to disagree. The poet made artful use of
various older sources, among them the Šāh-
nāma and other versions of ancient Iranian
history and legend, also the Siāsat-nāma of
Neẓām-al-Molk, from which he took the crucial
story of the shepherd and his unfaithful dog.

It is possible that the seven stories told by the
princesses derive from earlier works, but it has
not actually been possible to trace any of them
to known literary sources. Nezami’s telling of
the stories has in any event had great influence
on the later development of Persian literature
and world literature; for example the story told
by the fourth (Russian) beauty is the oldest
known, and arguably best, version of the tale of
the cruel princess who is unnamed in Nezami’s
version, but known in Pétis de la Croix’s
translation of a later retelling as Turāndoḵt
(Turandot; see, e.g., Meier).
Nezami’s Haft peykar is a masterpiece of erotic
literature, but it is also a profoundly moralistic
work. In some modern studies it has been
regarded more or less as a versified treatise on
astrology, but this is a misapprehension. The
point of the story is clearly that Bahrām’s
attempt to find happiness by living in
accordance with the stars is a failure.
The seven domes are built in perfect accord
with the properties of the stars, but they are
very nearly the cause of his downfall. In the end
it is only justice that matters. Only by
abandoning the pleasures represented by the
seven domes and heeding the complaints of the
seven victims of tyranny does Bahrām acquire
the status of a true hero.
And the essentially anti-fatalistic message is
underlined by the story of the second (Greek)
princess, which tells of a king who, because of

an unhappy horoscope, had foresworn
marriage, but then is led by the selfless love of a
slave-girl to defy the astrologers and take his
fate in his own hands.
Although there are mystic (Sufic) traits in the
narrative (notably in the story of the seventh
victim) it is also misguided to regard it, with
some, as a Sufic allegory. It is a work of art that
is very firmly rooted in this world, and its ethical
content is of essentially worldly, not religious,
nature.
Μπορείτε να βρείτε την αναφερόμενη
βιβλιογραφία εδώ:
http://www.iranicaonline.org/articles/haft-peykar
================================
Ο Μπαχράμ Γκουρ σκοτώνει τον
δράκοντα – ένα επικό-μυθικό
στοιχείο στην Ιστορία της Ισλαμικής
Τέχνης της Ασίας

==============================

Η Ιστορία του Καυχησιάρη που πνίγηκε στο
πηγάδι

Η Ιστορία του ανθρώπου που κρυφάκουγε
A Key to the Treasure of the Hakim – Christine
van Ruymbeke & Johann-Christoph Bürgel
(eds.)
Κατεβάστε το Pdf με πολλά άρθρα ειδικών
σχετικά με τον Νεζαμί Γκαντζεβί και το έπος
Χαφτ Πεϋκάρ:
https://vk.com/doc429864789_620827883
https://www.docdroid.net/Y6MroCn/key-to-the-
treasure-of-the-hakim-on-nizami-khamsa-pdf
Cameron Cross The Many Colors of Love in
Niẓāmī’s Haft Paykar
Κατεβάστε το Pdf:
https://vk.com/doc429864789_620829460
https://www.docdroid.net/OUB35qe/cameron-
cross-the-many-colors-of-love-in-nizamis-haft-
paykar-pdf
Δείτε σμικρογραφίες άλλου χειρογράφου του
Χαφτ Πεϋκάρ:
https://findit.library.yale.edu/?f%5Blanguage_si
m%5D%5B%5D=Persian&f%5Bsubject_topic_si
m%5D%5B%5D=Persian+poetry
Επίσης:
https://www.sid.ir/en/journal/ViewPaper.aspx?id
=408542

http://www.complete-
review.com/reviews/nizami/hpaykar.htm
http://azeribooks.narod.ru/poezia/nizami/sem_kr
asavits.htm
https://ru.wikipedia.org/wiki/Семь_красавиц
https://en.wikipedia.org/wiki/Haft_Peykar
https://ru.wikipedia.org/wiki/Низами_Гянджеви
https://en.wikipedia.org/wiki/Nizami_Ganjavi
https://en.wikipedia.org/wiki/Bahram_V
https://ru.wikipedia.org/wiki/Бахрам_V
https://en.wikipedia.org/wiki/Amir_Khusrow
https://ru.wikipedia.org/wiki/Сакалиба
https://en.wikipedia.org/wiki/Saqaliba

Σχετικά με τις παραστάσεις μπαλέτου Χαφτ
Πεϊκάρ:
Haft Paykar: Seven Beauties Dance Concert
February 26, 2011 at 2:00 PM
INTERSECTIONS: New America Arts Festival
WASHINGTON DC PREMIERE!
This epic romance is a visual treat, taking
viewers to seven different cultures.
Based on the 12th century poem by Nizami
Ganjavi, the tale tells of the young warrior

Bahram Gur, who enters a mysterious, locked
room to discover the portraits of seven beautiful
princesses, each from a different land.
After he wins a kingdom and achieves great
wealth and power, he remembers the maidens
and sets out on a quest to bring each to his
kingdom, commissioning the architect Shideh
to build seven domed structures – one for each
bride
http://www.silkroaddance.com/2011.html
Περισσότερα για τους συντελεστές και
παραγωγούς της παράστασης:
https://www.facebook.com/HaftPaykar
http://www.laurelvictoriagray.com/
http://www.silkroaddance.com/
———————————————————-

Εθνικός Ποιητής των Αζέρων o Νεζαμί Γκαντζεβί, Χαφτ Πεϋκάρ (Επτά Ομορφιές)

Εθνικός Ποιητής των Αζέρων o Νεζαμί Γκαντζεβί, Χαφτ Πεϋκάρ (Επτά Ομορφιές)

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

More from Muhammad Shamsaddin Megalommatis

More from Muhammad Shamsaddin Megalommatis (20)

Εθνικός Ποιητής των Αζέρων o Νεζαμί Γκαντζεβί, Χαφτ Πεϋκάρ (Επτά Ομορφιές)