Περιεχόμενα
Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες
Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων
Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών
Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα
Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές ισλαμικές επιστήμες
Επίλογος
Prophecy: A Spiritual Universe Topic misunderstood by the Religions of the Material Universe (in Greek)
First published on 9th April 2021 here:
https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/04/09/η-προφητεία-ένα-θέμα-του-ψυχικού-σύμπα/
Contents: Units:
1. Subconscious, Thought, Faith, and today's False-Religions
2. The Prophecies, their Truth and their Historicity
3. Prophets who see the Future: 'what' they see, 'what' they understand, and 'what' they express (to others) are three different things
4. The Author of John's Revelation, the Author of the Hittite Apocalyptic Epic Ullikummi, and the Antichrist
5. Theater started in Ancient Egypt: Messianic Theatrical Events as Magic Rituals to pre-shape the Victory of Horus / Messiah
6. Spiritual Universe, Spirituality & Prophecy opposite Religion, i.e. their Material Description
7. What is Prophecy and Who allows it to be fulfilled
Prophecy: A Spiritual Universe Topic misunderstood by the Religions of the Material Universe (in Greek)
First published on 9th April 2021 here:
https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2021/04/09/η-προφητεία-ένα-θέμα-του-ψυχικού-σύμπα/
Contents: Units:
1. Subconscious, Thought, Faith, and today's False-Religions
2. The Prophecies, their Truth and their Historicity
3. Prophets who see the Future: 'what' they see, 'what' they understand, and 'what' they express (to others) are three different things
4. The Author of John's Revelation, the Author of the Hittite Apocalyptic Epic Ullikummi, and the Antichrist
5. Theater started in Ancient Egypt: Messianic Theatrical Events as Magic Rituals to pre-shape the Victory of Horus / Messiah
6. Spiritual Universe, Spirituality & Prophecy opposite Religion, i.e. their Material Description
7. What is Prophecy and Who allows it to be fulfilled
10 Τα 5 μεγάλα θρησκεύματα - Αντιγραφήssuserd6dee7
Ιουδαϊσμός, Ινδουϊσμός, Βουδισμός, Χριστιανισμός, Ισλαμισμός
- Τί πιστεύουν; Ποιές οι ομοιότητες και οι διαφορές τους;
- Τί λέει η Ορθοδοξία;
- Από πού γνωρίζουμε ότι η Ορθοδοξία μας έχει την αλήθεια;
- Πώς και πόσο είμαστε σίγουροι ότι την κατέχουμε ολοκληρωτικά;
- Και γιατί να μην βρίσκεται η αλήθεια και ο Θεός σε κάποιο άλλο
θρήσκευμα ή πίστη;
A brief presentation of the spiritual foundations of the Human Civilization with a description of the interconnection between the soul and the body (heart, mind and solar plexus) - in Greek
Мировая политика как черное и белое: Иран и Израиль, или как люди становятся жертвами намеренно проецируемых на них заблуждений
Содержание
Введение
I. Каждый сектантский подход и каждая сектантская мысль являются порочной ошибкой и нетерпимым поступком
II. Политическая ситуация и международные отношения не определяют природу режимов, правительств и государств
III. Когда дело касается мировых дел, не существует шахматной доски с «черными» и «белыми» клетками
IV. Все СМИ сообщают одну и ту же ложь, меняя только «шахматные наборы»
V. Достоинство иранцев и палестинцев является наиболее спорным вопросом
VI. Вера в обещания, данные врагами, замаскированными под друзей, может оказаться смертельной
VII. Военные и фермеры против королевской семьи и аятолл
VIII. Нет никакой разницы между Ираном и Египтом, когда дело доходит до раболепия по отношению к крупным колониальным схемам
Contents
Introduction
I. Every sectarian approach and every sectarian thought are a vicious mistake and an intolerable act.
II. Political situations and international relations do not define the nature of regimes, governments, and states.
III. When it comes to world affairs, there is no such thing as a chessboard with "black" and "white" squares.
IV. All mass media report the same lies, changing only the «chess sets».
V. The dignity of the Iranians and the Palestinians is a most controversial subject.
VI. Believing promises given by enemies disguised as friends may be lethal.
VII. Military and farmers against the royals and the ayatollahs
VIII. There is no difference between Iran and Egypt when it comes to servility toward major colonial schemes.
За пределами афроцентризма: предпосылки для того, чтобы Сомали возглавила африканскую деколонизацию и девестернизацию
Содержание
Введение
I. Деколонизация и отказ афроцентрической интеллигенции
II. Афроцентристским африканским ученым следовало бы отобрать египтологию у западных востоковедов и африканистов.
III. Западная узурпация африканского наследия должна быть отменена.
IV. Афроцентризм должен был включать в себя резкую критику и полное неприятие так называемой западной цивилизации.
V. Афроцентризм как форма африканского изоляционизма, проводящая линию разделения между колонизированными странами Африки и Азии.
VI. Общая оценка человеческих ресурсов, времени и необходимых затрат
VII. Деколонизация означает, прежде всего, деанглификацию и дефранкизацию.
Contents
Introduction
I. Decolonization and the failure of the Afrocentric Intelligentsia
II. Afrocentric African scholars should have been taken Egyptology back from the Western Orientalists and Africanists
III. Western Usurpation of African Heritage must be canceled.
IV. Afrocentrism had to encompass severe criticism and total rejection of the so-called Western Civilization
V. Afrocentrism as a form of African Isolationism drawing a line of separation between colonized nations in Africa and Asia
VI. General estimation of the human resources, the time, and the cost needed
VII. Decolonization means above all De-Anglicization and De-Francization
More Related Content
Similar to Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες, Ιδεολογίες, Αποδοχή μιας άλλης Θρησκείας, Προσηλυτισμός και Πολυπολιτισμικότητα
10 Τα 5 μεγάλα θρησκεύματα - Αντιγραφήssuserd6dee7
Ιουδαϊσμός, Ινδουϊσμός, Βουδισμός, Χριστιανισμός, Ισλαμισμός
- Τί πιστεύουν; Ποιές οι ομοιότητες και οι διαφορές τους;
- Τί λέει η Ορθοδοξία;
- Από πού γνωρίζουμε ότι η Ορθοδοξία μας έχει την αλήθεια;
- Πώς και πόσο είμαστε σίγουροι ότι την κατέχουμε ολοκληρωτικά;
- Και γιατί να μην βρίσκεται η αλήθεια και ο Θεός σε κάποιο άλλο
θρήσκευμα ή πίστη;
A brief presentation of the spiritual foundations of the Human Civilization with a description of the interconnection between the soul and the body (heart, mind and solar plexus) - in Greek
Similar to Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες, Ιδεολογίες, Αποδοχή μιας άλλης Θρησκείας, Προσηλυτισμός και Πολυπολιτισμικότητα (20)
Мировая политика как черное и белое: Иран и Израиль, или как люди становятся жертвами намеренно проецируемых на них заблуждений
Содержание
Введение
I. Каждый сектантский подход и каждая сектантская мысль являются порочной ошибкой и нетерпимым поступком
II. Политическая ситуация и международные отношения не определяют природу режимов, правительств и государств
III. Когда дело касается мировых дел, не существует шахматной доски с «черными» и «белыми» клетками
IV. Все СМИ сообщают одну и ту же ложь, меняя только «шахматные наборы»
V. Достоинство иранцев и палестинцев является наиболее спорным вопросом
VI. Вера в обещания, данные врагами, замаскированными под друзей, может оказаться смертельной
VII. Военные и фермеры против королевской семьи и аятолл
VIII. Нет никакой разницы между Ираном и Египтом, когда дело доходит до раболепия по отношению к крупным колониальным схемам
Contents
Introduction
I. Every sectarian approach and every sectarian thought are a vicious mistake and an intolerable act.
II. Political situations and international relations do not define the nature of regimes, governments, and states.
III. When it comes to world affairs, there is no such thing as a chessboard with "black" and "white" squares.
IV. All mass media report the same lies, changing only the «chess sets».
V. The dignity of the Iranians and the Palestinians is a most controversial subject.
VI. Believing promises given by enemies disguised as friends may be lethal.
VII. Military and farmers against the royals and the ayatollahs
VIII. There is no difference between Iran and Egypt when it comes to servility toward major colonial schemes.
За пределами афроцентризма: предпосылки для того, чтобы Сомали возглавила африканскую деколонизацию и девестернизацию
Содержание
Введение
I. Деколонизация и отказ афроцентрической интеллигенции
II. Афроцентристским африканским ученым следовало бы отобрать египтологию у западных востоковедов и африканистов.
III. Западная узурпация африканского наследия должна быть отменена.
IV. Афроцентризм должен был включать в себя резкую критику и полное неприятие так называемой западной цивилизации.
V. Афроцентризм как форма африканского изоляционизма, проводящая линию разделения между колонизированными странами Африки и Азии.
VI. Общая оценка человеческих ресурсов, времени и необходимых затрат
VII. Деколонизация означает, прежде всего, деанглификацию и дефранкизацию.
Contents
Introduction
I. Decolonization and the failure of the Afrocentric Intelligentsia
II. Afrocentric African scholars should have been taken Egyptology back from the Western Orientalists and Africanists
III. Western Usurpation of African Heritage must be canceled.
IV. Afrocentrism had to encompass severe criticism and total rejection of the so-called Western Civilization
V. Afrocentrism as a form of African Isolationism drawing a line of separation between colonized nations in Africa and Asia
VI. General estimation of the human resources, the time, and the cost needed
VII. Decolonization means above all De-Anglicization and De-Francization
What was Ordinary in the Antiquity looks Odd today, due to the Greco-centric Fallacy of the Biased European Colonial 'Academics'
Contents
Introduction
I. Fayoum, Al Bahnasa (Oxyrhynchus), and Ancient Egyptian Papyri
II. Karl Wessely and his groundbreaking research and publications
III. Papyrus fragment 1224 of Karl Wessely's SPP VIII
IV. Βουλγαρικ- (Vulgarik-)
V. Eastern Roman Emperor Maurice's Strategicon and the Bulgarian cloaks
VI. Historical context and the Ancient History of Bulgars
VII. Historical context, the Silk Roads, and Bulgarian exports to Egypt
VIII. Academic context and the Western falsehood of a Euro-centric World History
i- the conceptualization of World History
ii- the contextualization of every single document newly found here and there
iii- the stages of historical falsification that were undertaken over the past 500 years
iv- the forgers themselves and their antiquity
v- and last but not least, several points of
a) governance of modern states
b) international alliances, and
c) the ensuing captivity of all the targeted nations, each one well-adjusted into the preconceived role that the forgers invented for it
Contents
Introduction
I. A fictional concept: the origin of the fraud
II. A construct based on posterior textual sources
III. The deceitful presentation
IV. 5th century BCE texts found in 15th c. CE manuscripts do not make 'History'.
V. Abundant evidence of lies and deliberate distortions attested in the manuscript transmission
VI. Darius I the Great, the Behistun inscription, and Ctesias
VII. The historical Assyrian Queen Shammuramat and the fictional Queen Semiramis of the 'Ancient Greek sources'
VIII. The malignant intentions of the Benedictine liars: from the historical Darius I the Great to the fictional Semiramis
IX. The vicious distortions of the Benedictine liars: from Ctesias to Herodotus
亞里斯多德作為歷史偽造品,西方世界的虛假歷史和腐爛的基礎,金灿荣和他敏銳的評論
Аристотель как историческая подделка, фальшивая история и гнилые основы западного мира, и проницательные комментарии профессора Цзинь Канронга
Contents
I. Aristotle: a Major Founding Myth of the Western World
II. When, where and by whom was the Myth of Aristotle fabricated?
III. The Myth of Aristotle and its first Byproducts: Scholasticism, East-West Schism, the Crusades & the Sack of Constantinople (1204)
IV. Aristotelization: First Stage of the Westernization and the Colonization of the World
V. Aristotelization as Foundation of all the Western Forgeries: the so-called Judeo-Christian Heritage and the Fraud of Greco-Roman Civilization
VI. The Modern Western World as Disruption of History
VII. The Myth of Aristotle and the Monstrosity of Western Colonialism
Introduction
I. Chinese as the First Foreign Language in Egypt
II. Systematic Dissociation and Separation from Western Europe and North America
III. The Egypt - Sudan - Libya Confederation
IV. How the Chinese-Egyptian Alliance will reshape Africa into Five Mega-States
Contents
Introduction
I. Toshka or New Valley Project
II. Water Desalination Plants
III. Relocation of a Sizeable Part of Egypt's Population
IV. The Rafah-Taba Canal
V. Twenty (20) Chinese Universities to operate in Egypt
--------
First published on 18th January 2024 here:
https://megalommatiscomments.wordpress.com/2024/01/18/a-special-military-alliance-with-china-is-egypts-only-chance-for-survival-iv/
Contents
I. Grave Threats for Egypt's Existence and Serious Danger for China's Expansion
II. Perspectives of the Strategic Alliance between Egypt & China
III. Two Chinese Military Bases in Egypt: One Million Chinese Military on African Soil
IV. Joint Chinese-Egyptian Military Operations in Sudan and the Perspectives of a Chinese-Egyptian-Sudanese Alliance
V. Joint Chinese-Egyptian Military Operations in Libya and the Perspectives of a Chinese-Egyptian-Libyan Alliance
----------
First published on 16th January 2024 here:
https://megalommatiscomments.wordpress.com/2024/01/16/a-special-military-alliance-with-china-is-egypts-only-chance-for-survival-iii/
The rise of China as a world superpower has hitherto been a long path marked with several successes and advances, but also significant drawbacks and failures. The Arab Spring can be seen from many viewpoints and interpreted as per its impact on diverse states, but it was indisputably a severe impediment to China's attempt to penetrate in Africa and offer the numerous African nations a trustworthy perspective and a valuable support in terms of nation building and sustainable development. It goes without saying that, if the Chinese establishment truly intends to bring forth a groundbreaking change at the worldwide level, Beijing must carefully take the lesson of those circumstances before 13 years and overwhelmingly modify China's understanding of perplex situations and approach to long standing problems, notably the European colonialism in Africa and elsewhere.
In the first part of this series of articles, I expanded on a) the centuries-old Western hatred of Egypt, b) the existing historical threats against the Valley of the Nile, c) the gradual process of decomposition that the criminal Western gangsters applied to Libya and the Sudan over the past 12 years, and d) the direct relationship between the otherwise worthless Renaissance Dam (also known as GERD), which has been built in the Occupied Benishangul land (currently province) of Abyssinia (Fake Ethiopia), and the Abyssinian 'Prophecy' against Egypt and Sudan. This is the link:
https://megalommatiscomments.wordpress.com/2024/01/01/a-special-military-alliance-with-china-is-egypts-only-chance-for-survival/
In the present article, I will complete the presentation of the Egyptian approach to the need of the Egyptian-Chinese Military Alliance and I will expand on the Chinese perspective towards the topic.
Contents
I. The War in Gaza and the Destabilization of the Red Sea Region
II. The Rise of China as a World Super-power
III. The Irrevocable Prerequisites of China's Worldwide Predominance
The Western World hates Egypt terribly; that's why all the administrations of the country -pseudo-royal (khedivial), presidential (military) or Islamist (republican)- were always appointed after French, English and/or American decision or active involvement and with Western support only to function as local ignorant servants definitely unable to fathom the deeply self-destructive nature of the acts that their foreign masters force them to implement, and absolutely unsuspicious of the venomous hatred that their beastly superiors harbor against the Holy Land that is the Valley of the Nile down to Khartoum.
Contents
I. Western Hatred against Egypt and Plans against Mankind
II. The End of Egypt may be very close
III. Egypt and the Pulverization of Sudan and Libya
IV. The Renaissance Dam in the light of the Abyssinian 'Prophecy' against Egypt and Sudan
Προτάσεις για την Υπέρβαση της Θράκης, του Κοσμά Μεγαλομμάτη: Εξόρμηση, 5 Μαρτίου 1990; Πολιτικά Θέματα, 2-8 Μαρτίου 1990; Οικονομικός Ταχυδρόμος, Ιούλιος 1990
Proposals to transcend the problem in Thrace, by Cosmas Megalommatis: Exormisi (Sortie), 5 March 1990; Politika Themata (Political Matters), 2-8 March 1990; Oikonomikos Tahydromos (Economic Courier), July 1990
Предложения по преодолению проблемы во Фракии, автор Космас Мегаломматис: Exormisi (Вылазка), 5 марта 1990 г.; Политика Фемата (Политические вопросы), 2–8 марта 1990 года; Ойкономикос Тагидромос (Экономический курьер), июль 1990 г.
Σουννίτες και Σιίτες: στη ρίζα της διαφοράς, του Κοσμά Μεγαλομμάτη – Εποπτεία 119, Ιανουάριος 1987, σελ. 29-37
Sunnis and Shiites: at the root of the dispute, by Cosmas Megalommatis: Epopteia (‘Overview’) 119, January 1987, p. 29-37
Сунниты и шииты: в основе спора, (автор:) Кузьма Мегаломматис: Эпоптея («Обзор») 119, январь 1987 г., с. 29-37
Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη: Εποπτεία 119, Ιανουάριος 1987, σελ. 38-48
How the international community treated the Islamic Republic of Iran, by Cosmas Megalommatis: Epopteia (‘Overview’) 119, January 1987, p. 38-48
Как международное сообщество относилось к Исламской Республике Иран, (автор:) Кузьма Мегаломматис: Эпоптея («Обзор») 119, январь 1987 г., стр. 38-48
Η Πολιτική Ζωή στην Ισλαμική Περσία, του Κοσμά Μεγαλομμάτη: Εποπτεία 119, Ιανουάριος 1987, σελ. 19-28
Political Life in Islamic Iran, by Cosmas Megalommatis: Epopteia (‘Overview’) 119, January 1987, p. 19-28
Политическая жизнь в исламском Иране, (автор:) Кузьма Мегаломматис: Эпоптея («Обзор») 119, январь 1987 г., с. 19-28
——————————–
Συνήθεις αναγνώστες μου θα παραξενευθούν επειδή χρησιμοποιώ τον όρο ‘Περσία’ αντί ‘Ιράν’ στο συγκεκριμένο άρθρο, καθώς και σε πολλά άλλα άρθρα, εγκυκλοπαιδικά λήμματα, επιστημονικ΄ά άρθρα, και βιβλία δημοσιευμένα στην δεκαετία του 1980 και στις αρχές του 1990. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο όρος αυτός είναι περισσότερο γνωστός και αγαπητός στο ελληνόφωνο αναγνωστικό κοινό, ενώ ο όρος ‘Ιράν’ ακούγεται μάλλον ξενικός. Τότε έγραφα για να πληροφορήσω και να κατατοπίσω σχετικά με θέματα ιστορικού, πνευματικού, θρησκευτικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος σχετιζόμενα με το Ιράν, καθώς και για υποθέσεις επιμελώς αποκρυμμένες σε όλο τον δυτικό κόσμο, όπως επίσης και για δημιουργήσω συμπάθεια προς το Ιράν εναντίον του οποίου στρέφονταν η Δυτική Ευρώπη, το σοβιετικό μπλοκ, οι ΗΠΑ, άλλες δυτικές χώρες, και τα τρισάθλια σκουπίδια των εθελόδουλων κυβερνητών του ανύπαρκτου και ανυπόστατου “αραβικού” κόσμου. Βεβαίως και τότε γνώριζα πολύ καλά ότι ο εξεπίτηδες προτιμώμενος από την μεροληπτική, αποικιοκρατική, δυτική βιβλιογραφία όρος ‘Περσία’ είναι ολότελα λαθεμένος, επειδή το Φαρς (Περσία) αποτελεί μόνον ένα μικρό τμήμα του ιστορικού Ιράν.
Several of my readers may be astounded because I use the term ‘Persia’ instead of ‘Iran’ in this article, as well as in many other articles, entries to encyclopedias, scholarly articles and books published in the 1980s and the early 1990s. This is due to the fact that this term is better known and preferred by the Greek-speaking readership, while the term ‘Iran’ sounds rather foreign to them. At the time, I was writing in order to inform and enlighten about historical, spiritual, religious and cultural topics pertaining to Iran, as well as about matters carefully hidden throughout the Western world, and in order to generate sympathy for Iran against which Western Europe, the Soviet bloc, the USA, other Western countries, and the wretched, docile and useless rulers of the non-existent “Arab” world had formed an alliance. Of course, even then, I was fully aware of the fact that the term ‘Persia’, which is intentionally supported by the biased colonial Western scholarship, is wrong; this is so because Fars (Persia) is only a small part of historical Iran.
Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ουροβόρος: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989
Кузьма Мегаломматис, Уроборос (свернувшийся в кольцо змей или дракон, кусающий себя за хвост): мировая мифология, Греческая педагогическая энциклопедия, 1989
Kosmas Megalommatis, Ouroboros oder Uroboros (‘Selbstverzehrer’ oder ‘Schwanzverzehrender’ / eine zusammengerollte Schlange oder ein Drache, der sich in den Schwanz beißt): Weltmythologie, Griechische Pädagogische Enzyklopädie, 1989
Kosmas Gözübüyükoğlu, Ouroboros (kendi kuyruğunu ısıran bir yılan): Dünya Mitolojisi, Yunan Pedagoji Ansiklopedisi, 1989
قزمان ميغالوماتيس، اوروبروس (دُنبخوار/مار یا اژدهایی است که دماش را میخورد): اساطیر جهانی، دایره المعارف آموزشی یونانی، 1989
Côme Megalommatis, Ouroboros (un serpent ou un dragon qui se mord la queue): Mythologie mondiale, Encyclopédie pédagogique grecque, 1989
1989 قزمان ميغالوماتيس، الأوربوروس (الثعبان أو التنين وهو يأكل ذيله.) : الأساطير العالمية، الموسوعة التربوية اليونانية،
Cosimo Megalommatis, Urobòro (chiamato anche uroburo o uroboros o ancora ouroboros / un serpente o un drago che si morde la coda, formando un cerchio senza inizio né fine): mitologia mondiale, Enciclopedia pedagogica greca, 1989
Cosimo Megalommatis, Uróboros (uróboro o ouroboro o uroboro / serpiente que se come la cola): mitología mundial, Enciclopedia pedagógica griega, 1989
Cosmas Megalommatis, Ouroboros (or Uroboros / a serpent or dragon eating its own tail): World Mythology, Greek Pedagogical Encyclopedia, 1989
Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες, Ιδεολογίες, Αποδοχή μιας άλλης Θρησκείας, Προσηλυτισμός και Πολυπολιτισμικότητα
1. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες,
Ιδεολογίες, Αποδοχή μιας άλλης Θρησκείας,
Προσηλυτισμός και Πολυπολιτισμικότητα
Περιεχόμενα
Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες
Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων
Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών
Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα
Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές ισλαμικές επιστήμες
Επίλογος
Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες
Οι δρόμοι του Ανθρώπου προς τον Θεό είναι άπειροι. Το ίδιο άτομο μπορεί να
διέλθει πολλούς διαφορετικούς δρόμους στην πορεία του προς τον Θεό. Οι γνωστές
ιστορικές θρησκείες αποτελούν -στην αρχή τους- προσπάθειες ένταξης της κοινωνίας
σε δρόμους που οδηγούν στον Θεό. Αλλά πολύ συχνά οι πίστεις αλλοιώθηκαν, τα
κηρύγματα παραχαράχθηκαν, και το αρχικό νόημα των θρησκειών εξαφανίστηκε.
Αυτό μάλιστα φαίνεται στον πολιτισμό των εθνών ο οποίος αποτελεί την κοίτη από
όπου προέρχονται οι θρησκείες, ενώ παράλληλα διαμορφώνεται και από αυτές,
καθώς και από την εξέλιξη ή φθορά τους.
Και ενώ η πορεία προς τον Θεό αποτελεί αυτό το οποίο καλούμε πνευματικότητα
(spirituality), η απόπειρα ερμηνείας της θρησκείας δημιουργεί μία όλως διαφορετική
οντότητα, την θεολογία. Συχνά-πυκνά, η θεολογία αλλοιώνει την θρησκεία, την
οποία υποτίθεται ότι ερμηνεύει, και ακόμη συχνώτερα στρέφεται εναντίον όλων όσοι
αφοσιώνονται στην πνευματικότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή η πνευματικότητα δεν
2. είναι κοινωνικό φαινόμενο παρά μόνον στον βαθμό της ύπαρξης ενός οργανωμένου
κύκλου πιστών αφοσιωμένων στην μύηση και στην εξάσκηση πάνω στους δρόμους
της ανθρώπινης πορείας προς τον Θεό. Και ενώ η θρησκεία επιχειρεί να καταστήσει
την πνευματικότητα σεβαστή, ελκυστική, αποδεκτή, προσιτή και εφικτή για όλους, η
θεολογία κατά κανόνα σκοτώνει την πενυματικότητα.
Αυτό συμβαίνει επειδή η θεολογία, ως απόλυτα κοινωνικό φαινόμενο εξαιτίας της
λειτουργικότητάς της να εξηγήσει την θρησκεία, συνιστά κατά κανόνα έκφραση
ανθρώπινου συλλογισμού, άχρηστου στοχασμού, αχρείαστης σκέψης, υλι(στι)κής
πρόσληψης, λαθεμένης κατανόησης (της θρησκείας), άγονης επιχειρηματολογίας, και
ντε φάκτο προκαταδικασμένης ορθολογιστικής προσέγγισης. Όλα αυτά στρέφονται
κατά της πνευματικότητας.
Ο Θεός δεν προσεγγίζεται ορθολογικά, επειδή ο ορθολογισμός, ή απλά η ανθρώπινη
λογική, είναι τμήμα της Πτώσης του Ανθρώπου, και συνεπώς ο αρχικός άνθρωπος
ήταν ασυγκρίτως υπεράνω των αχρήστων στο Ψυχικό Σύμπαν εννοιών, λειτουργιών
και συνθηκών της 'γλώσσας', της 'γραφής', της 'σκέψης', της 'λογικής', καθώς και της
κοινωνίας'. Η δε ψυχική κοινότητα είναι ολότελα διαφορετική της γνωστής υλικής.
Ναι, βεβαίως και υπήρξαν ιερά βιβλία σε πολλές θρησκείες, αλλά σύμφωνα με όλες
τις θρησκείες δεν υπήρξε κανένα ιερό βιβλίο πριν από την Πτώση του Ανθρώπου. Τα
ιερά βιβλία, όπως και τα κηρύγματα των Προφητών, είναι κλήσεις για επαναφορά
στον αρχικό Κώδικα της Δημιουργίας, ο οποίος ήταν έμφυτος στον Αδάμ: αυτόν
ακριβώς αποκαλούμε 'Ηθική'. Για κάθε άνθρωπο, δεν υπάρχει Ζωή χωρίς Ηθική. Αν
πολλοί νομίζουν ότι μπορούν να υπάρχουν χωρίς Ηθική, αυτή και μόνον η εικασία
τους καθιστά ζωντανούς-νεκρούς – ζόμπι.
Αργά αλλά σταθερά, οι θεολογίες -ως παρασιτικά φυτά- κουκούλωσαν τις θρησκείες
και έπνιξαν την πνευματικότητα. Ένα τέτοιο παράδειγμα στον χώρο του Ισλάμ είναι
η απαγόρευση του τάγματος των Μπεκτασήδων στην δεκαετία του 1820 κατόπιν της
επιμονής των περί τον σουλτάνο θεολόγων. Καθώς αυτό το βαθειά αντι-ισλαμικό
μέτρο υλοποιήθηκε παράλληλα με την ακόμη πιο καταστροφική απόφαση σχετικά με
την κατάργηση του στρατιωτικού σώματος των Γενιτσάρων, η καταρρέουσα από τους
κρετίνους ιμάμηδες και τους ηλίθιους σεϊχουλισλάμηδες Οθωμανική Αυτοκρατορία
οδηγείτο με μαθηματική ακρίβεια προς εξαφάνισιν. Και όντως αυτό έτσι συνέβηκε.
Ακόμη χειρότερα, η άνοδος στην εξουσία εγκληματικών σατανιστικών οργανώσεων
στην Δυτική Ευρώπη του 15ου αιώνα, ο εκ μέρους τους έλεγχος της εκεί εξουσίας, και
στην συνέχεια, η αποικιοκρατική κατάκτηση του κόσμου απετέλεσαν ένα συθέμελο
κτύπημα εναντίον όλων των πολιτισμών, των αυτοκρατοριών, των θρησκειών και
των κατά τόπους μυστικών οργανώσεων που συγκέντρωναν ακόμη σημαντικό
αριθμό μυστών και ψυχικών ασκητών. Η δυτική αποικιοκρατία επέβαλε σχεδόν
παντού την σατανική πνευματικότητα, τον θρησκευτικό προσηλυτισμό και τις
συνεπακόλουθες διαιρέσεις, καθώς και τοπικές εξουσίες που, όντας δουλικές προς
τους Δυτικούς, εργάζονταν για την καταστροφή των χωρών και των ομοεθνών τους.
Καθώς στην Δυτική Ευρώπη, άθλιες και άχρηστες θεωρίες, διεστραμμένες σκέψεις,
ανοησίες ταμπελισμένες ως "φιλοσοφίες", και παρανοϊκά θεωρητικά συστήματα
ετοιμάζονταν και διαδίδονταν με παγκοσμίως καταστρεπτικό σκοπό, οι ακαδημαϊκές
ελίτ των αποικιοκρατών με σκοπό την επιβολή τους έδωσαν μεγάλη σημασία στο να
μετατρέψουν συστηματικά τα κατά τόπους χείριστα θεολογικά συστήματα σε απλά
3. ιδεολογήματα ώστε να τραβήξουν όλους τους εκεί πιστούς ακόμη πιο μακριά από
την πνευματικότητα, την ηθική, την θρησκεία, την λαϊκή θρησκεία, την παράδοση,
και την όλη παιδεία τους. Έτσι, βαθμιαία σβύστηκε η μη σατανική πνευματικότητα
και ξέφτισαν όλες οι θρησκείες – με μικρή ίσως εξαίρεση εκείνες των πλέον μικρών
και απόμακρων εθνών των οποίων το δύσβατο της γης χρησίμευσε ως ασπίδα κατά
της αποικιοκρατίας, των άθλιων δυτικών ιδεολογημάτων, και του απάνθρωπου,
διεστραμμένου μοντερνισμού.
Οπότε, σήμερα (ήδη από τα τέλη του 18ου, τις αρχές του 19ου αιώνα, και τις απαρχές
της αγγλο-γαλλικής αποικιοκρατίας), όποιος αποδέχεται ή προσχωρεί σε μία άλλη
θρησκεία, ουσιαστικά πιστεύει ένα ιδεολόγημα του οποίου το σημείο αναφοράς είναι
η θρησκεία, την οποία ο νεοφώτιστος νομίζει ότι ευαγγελίζεται. Το αφήγημα της
θρησκείας μπορεί να παραμένει το ίδιο, η θεολογική προσέγγιση μπορεί να είναι η
ίδια, αλλά το όλο σύνολο έχει ιδεολογικοποιηθεί, κάτι που αυτόματα σημαίνει
'δυτικοποιηθεί'. Έτσι, το πραγματικό νόημα και η αληθινή αίσθηση της υποκείμενης
θρησκείας έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί. Μόνον όποιος ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο
της ανασύστασης της θρησκείας στην οποία έχει προσχωρήσει μπορεί να αντιληφθεί
πόσο διαφορετικός ήταν ένας Ιουδαίος των χρόνων του Μαϊμονίδη (1138-1204), ένας
χριστιανός της εποχής του Μιχαήλ Ψελλού (1018-1078), και ένας μουσουλμάνος του
καιρού του Νεζαμί Γκαντζεβί (1141-1209) από τους συγχρόνους ομολόγους τους.
Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων
Βεβαίως, καμμία κοινωνική κατάσταση δεν προκαθορίζει αναγκαστικά την πορεία
ενός ανθρώπου προς τον Θεό. Υπάρχουν πολλοί που επηρεάζονται από κοινωνικές
περιστάσεις, οπότε ψυχικώς είναι νεκροί, και υπάρχουν πολλοί που ακούνε το
κάλεσμα για την μόνη υπαρκτή πραγματικότητα: το ψυχικό σύμπαν. Ο τρόπος με
τον οποίο κάποιος αλλάζει θρήσκευμα ποικίλει. Είναι προτιμώτερο να δεχθούμε ότι
4. ο κάθε άνθρωπος αποτελεί μία ξεχωριστή και μεμονωμένη περίσταση, παρά να
αποπειραθούμε να κατηγοριοποιήσουμε σαν να ήμασταν θεράποντες της ολότελα
ανύπαρκτης ψευδο-επιστήμης της 'κοινωνιολογίας'.
Έτσι, για να δώσω απλώς μερικά παραδείγματα, μπορεί κάποιος να ακούσει ένα
εσωτερικό (ψυχικό) κάλεσμα και να βρει τις αρχές και τα διδάγματα μιας θρησκείας
εγγύτερα στην προσωπικότητά του, απορρίπτοντας έτσι την πίστη την οποία πιο
πριν επρέσβευε, και μπορεί κάποιος άλλος να απορρίψει την θρησκεία του για
ιστορικούς λόγους, αντιλαμβανόμενος ότι αποτελεί αλλοίωση ενός αρχικώς σωστού
κηρύγματος, και αργότερα να αποδεχθεί μίαν άλλη, επειδή την ερμηνεύει ως την
ορθή συνέχεια ενός διαχρονικού κηρύγματος αφοσίωσης στον Θεό.
Επίσης ποικίλει ιδιαίτερα και η δράση δύο νεοφώτιστων σε μία θρησκεία άλλη από
εκείνη των προγόνων τους. Κάποιος μπορεί να θελήσει να δει την νέα θρησκεία του
στις πραγματικές διαστάσεις της, δηλαδή ως ένα ιστορικό φαινόμενο, το οποίο
συμπεριλαμβάνει όχι μόνον την σχετική πνευματικότητα, μυστικισμό, λατρεία,
ηθική, αρχές και αξίες, αλλά και την λαϊκή θρησκεία, τα γράμματα, τις τέχνες, τις
επιστήμες, την αρχιτεκτονική, όπως επίσης και το σχετικό φιλοσοφικό σύστημα
συμπεριφοράς, και έτσι να καταλάβει την ιστορική πραγματικότητα της εν λόγω
θρησκείας ασυγκρίτως καλλίτερα ακόμη και από τους προύχοντες και τους
αξιωματούχους της θρησκείας αυτής. Κάποιος άλλος μπορεί να αρκεστεί στην απλή
ανάγνωση, μελέτη και αποδοχή των ιερών κειμένων της νέας θρησκείας του, να
αποδεχθεί μία από τις αρκετές υπαρκτές θεολογικές ερμηνείες τους, και να θεωρήσει
υποχρέωσή του να καταστήσει την νέα θρησκεία του γνωστή σε πολλούς άλλους που
δεν την γνωρίζουν.
Μία θρησκεία δεν είναι θρησκεία, αν δεν διεκδικήσει την αποκλειστικότητα στην
σωτηρία για όλους τους ανθρώπους, αλλά ποτέ ένα αρχικό κήρυγμα ή σύστημα
ψυχικών-ηθικών αξιών, από το οποίο έχει προκύψει μία θρησκεία, δεν διεκδίκησε
κάτι τέτοιο ειμή μόνον στις αρχικές κοινωνίες μέχρι τον Κατακλυσμό. Αλλά εκεί
επρόκειτο για μία γενικευμένη αντιπαράθεση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Ούτε
ο Μωϋσής, ούτε ο Ιωνάς, ούτε ο Ιησούς, ούτε ο Μωάμεθ μπορούσαν άλλωστε να
διεκδικήσουν την αποκλειστικότητα, δεδομένου ότι όλοι τους εμφαντικά ανάγονταν
και συχνά αναφέρονταν σε πρότερα κηρύγματα και μορφές μονοθεϊστικής πίστης.
Ασφαλώς και απεσαφήνισαν ότι υπάρχει μία διαρκής αποκλειστικότητα, αλλά αυτή
αφορά τον ορθό δρόμο προς τον Θεό. Ο δρόμος αυτός όμως παρέχει απέραντη
ποικιλία πορειών...
Τίποτα δεν αποδεικνύει την αλήθεια του πρότερου ισχυρισμού μου περί μετατροπής
όλων των θρησκειών σε ιδεολόγίες μέσα στα πλαίσια των συγχρόνων κοινωνιών (οι
οποίες είναι σχεδόν όλες παράγωγα αποικιοκρατίας) καλλίτερα από το γεγονός ότι
σήμερα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι αποδέχονται μία άλλη 'θρησκεία' (διάβαζε:
'ιδεολογία'), επιδιώκουν συχνά να προσηλυτίσουν και άλλους στην θρησκεία αυτή.
Αυτό είναι συμπεριφορά οπαδού ιδεολογίας και μάλιστα πολιτικής αλλά όχι πιστού
θρησκείας.
Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών
Ως λέξη ο 'προσηλυτισμός' δεν έχει παντού και πάντοτε το ίδιο νόημα. Προσήλυτος
δεν είναι ο 'προσηλυτισμένος' αλλά ο νεοφώτιστος, δηλαδή ο προσ-ερχόμενος (από
5. το 'έρχομαι' στον παρακείμενο: 'ελήλυθα') σε μία θρησκεία. Κατά κανόνα, στα δυτικά
κράτη, ο προσηλυτισμός, δηλαδή η εκ μέρους ενός πιστού προσέλκυση ενός άλλου
ατόμου σε μία θρησκεία διαφορετική της δικής του, απαγορεύεται. Με δεδομένο ότι
οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και κράτη είναι άθλιοι εσμοί ψεύδους, υποκρισίας
και διαστροφής, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι αποικιοκράτες όπως οι
Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί απαγορεύουν στους άλλους να κάνουν ό,τι
συνεχώς και αδιαλείπτως οι ίδιοι επιχειρούν. Η ιστορία των δήθεν ιεραποστολών
είναι ένα έγκλημα εναντίον πολλών αφρικανικών, κυρίως αν και όχι αποκλειστικώς,
εθνών.
Πολύ λίγοι υποψιάζονται το έγκλημα το οποίο επιτελείται με τις σατανικές
ιεραποστολές των Προτεσταντών (κάθε φυράματος) και των Καθολικών στην
Αφρική και αλλού: ο δήθεν εκχριστιανισμός πολλών αφρικανικών εθνών δεν ήταν
ποτέ αληθινός. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για ένα άθλιο εκδυτικισμό και με
δεδομένο ότι οι ξεπεσμένες, σάπιες σημερινές δυτικές κοινωνίες είναι ολοσχερώς
αντίχριστες και απόλυτα αντι-χριστιανικές, ο ψευτο-εκχριστανισμός των Αφρικανών
είναι μία μεθοδευμένη πνευματική γενοκτονία. Πολύ πιο κοντά στον Θεό (όπως και
αν Τον εννοούσε και Τον επίστευε) θα ήταν μία αφρικανή κοπέλλα στο χωριό ή στον
καταυλισμό της, όπου θα παντρευόταν και θα γινόταν μία αξιοσέβαστη μητέρα,
παρά 'εκχριστιανισμένη', εκδυτικισμένη, και συνεπώς εκπορνευμένη να ζει μέσα στο
αίσχος των προγαμιαίων και εξωγαμιαίων σχέσεων, καθώς και όλων των οικτρώς
απανθρώπων ανωμαλιών, δυσλειτουργιών και μολυσματικών ασθενειών της Δύσης.
Πολύ λίγοι υποψιάζονται το έγκλημα το οποίο επιτελέστηκε με τις σατανικές
ιεραποστολές των Προτεσταντών (κάθε φυράματος) και των Καθολικών στην Ασία
εις βάρος πολλών ανατολικών χριστιανών και κυρίως των Αραμαίων Μονοφυσιτών
(ή Μιαφυσιτών, ή Ιακωβιτών), των Αραμαίων Νεστοριανών, των Αρμενίων, των
Γεωργιανών, και των Αραμαίων του Μαλαμπάρ (στην Δυτική Ινδία), όπως επίσης
και στην Αφρική εναντίον των Κοπτών της Αιγύπτου.
6. Η αντίχριστη αγγλοσαξωνική χολέρα μισούσε θανάσιμα τον Νεστοριανισμό, επειδή
ήταν η πιο αυθεντική μορφή Χριστιανωσύνης η οποία είχε επιβιώσει. Όχι μόνον
έστειλαν σατανο-ιεραποστόλους στους τόπους όπου κατοικούσαν πολλές κοινότητες
Νεστοριανών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στο Ιράν (ως αντίβαρο των εκεί
ήδη αφιγμένων Καθολικών σατανο-ιεραποστόλων) αλλά ακόμη ξεσήκωσαν και τους
πρώιμους Ουαχαμπιστές ψεευτο-μουσουλμάνους της αραβικής ερήμου, κατά τα
χρόνια της εξέγερσής τους εναντίον των Οθωμανών (στα τέλη του 18ου και στις
αρχές του 19ου αιώνα), προσκαλώντας τους (από τις εγκαταστάσεις-αποικίες τους
στην Ινδία) να επιτεθούν ενάντια στους ιστορικούς Νεστοριανούς της Σοκότρα στον
Ινδικό Ωκεανό και να τους εξισλαμίσουν. Αυτό ήταν ένα εξίσου αντιχριστιανικό και
αντι-ισλαμικό έργο των βρωμερών σατανόψυχων Ουαχαμπιστών.
Η διάδοση μίας θρησκείας δεν μπορεί να γίνεται με στρατιωτικά μέτρα και με
σκοτωμούς, όπως κατ' έξοχήν έγινε η επιβολή του ρωμαϊκού χριστιανισμού τον 4ο
και 5ο αιώνα, ή ακόμη χειρότερα η βίαιη επικράτηση του σατανικού καθολικισμού
στο Μεξικό, στο Περού και σε όλους τους χώρους που κατακτήθηκαν από τους
άθλιους, αντίχριστους κονκισταδόρες. Όσοι δυτικοί προπαγανδιστές μιλούν
καταδικαστικά εναντίον του Ισλάμ, ως θρησκείας διαδεδομένης με πολεμικές
κατακτήσεις,
- πρώτον, αγνοούν εξεπίτηδες ότι πολλά έθνη και χώρες δέχθηκαν το Ισλάμ χωρίς
πόλεμο (Υεμένη, Αβησσυνία, Σομαλία, Ανατολική Αφρική, Τουρανοί του Βόλγα, της
Ανατολικής Ευρώπης, της Κεντρικής Ασίας, και της Σιβηρίας, κα),
- δεύτερον, συγκαλύπτουν το καθοριστικό γεγονός ότι οι πραγματικοί μουσουλμάνοι
οι οποίοι περί τον Αλί αποτελούσαν την μόνη παρακαταθήκη του κηρύγματος του
Μωάμεθ, δεν συμμετείχαν σε κανένα κατακτητικό πόλεμο, ούτε και νομιμοποίησαν
κανένα (στα χρόνια που ο Αλί ιμπν Αμπί Τάλεμπ ήταν χαλίφης έπαυσε κάθε
πόλεμος εναντίον 'αλλοθρήσκων'),
- τρίτον, αποσιωπούν τις εκατόμβες των θυμάτων των Ρωμαίων στρατιωτών εναντίον
όλων των αρνητών της Χριστιανωσύνης και όλων των δήθεν 'αιρετικών',
- τέταρτον, λησμονούν τα εκατομμύρια των θυμάτων της αποικιοκρατίας,
- πέμπτον, ξεχνούν την υποδειγματική ειρηνική διάδοση του Νεστοριανισμού σε
πολλούς και διαφορετικούς λαούς και χώρες στην Ασία (αντίθετα από την οικτρή,
εγκληματική διάδοση του ρωμαϊκού χριστιανισμού και μεταγενέστερα των αιρέσεων
του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού),
- έκτον, αποκρύπτουν την εντυπωσιακή ειρηνική διάδοση του Μονοφυσιτισμού και
της Ορθοδοξίας στην Νοβατία, Μακουρία και Αλόη, δηλαδή στον τεράστιο χώρο του
της Νότιας Αιγύπτου και του Σουδάν, και
- έβδομον, δεν παραδειγματίζονται από την πολιτισμένη και ειρηνική διάδοση της
Ορθοδοξίας ανάμεσα στους Ρως του Κιέβου και αργότερα στους Ρώσσους της
Μόσχας.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν πολύ απλά ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε το Ισλάμ,
ούτε η Χριστιανωσύνη, αλλά από την μία πλευρά, οι ψευτο-μοσυουλμάνοι οι οποίοι
θέλουν τάχα 'να επιβάλουν' το (δικό τους λαθεμένο, και συνεπώς όχι το πραγματικό-
ιστορικό) Ισλάμ, και από την άλλη πλευρά, οι ψευτο-χριστιανοί της Ρώμης και της
Δύσης. Το θέμα είναι ασφαλώς τεράστιο, αλλά θα επιλέξω μία πολύ σημαντική
διάσταση για να ολοκληρώσω αυτό το σύντομο εισαγωγικό σχόλιο.
7. Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα
Ακριβώς επειδή μία θρησκεία δεν είναι απλά και μόνον μία ιδεολογία, όπως όλες οι
θρησκείες έχουν καταντήσει σήμερα (εξαιτίας της υπονόμευσής τους εκ μέρους των
δυτικών αποικιοκρατών), δεν έχει κανένα νόημα ο οποιοσδήποτε προσηλυτισμός.
Έγινα μουσουλμάνος το 1992, έχω ζήσει ως μουσουλμάνος για 32 χρόνια, είμαι 67
ετών, έζησα 28 χρόνια ως χριστιανός ορθόδοξος, και για άλλα 7 χρόνια ήμουν ένας
άθρησκος πολίτης (επίσημα και με εμφανή δήλωση της θέσης μου αυτής στην
αστυνομική μου ταυτότητα/πλην όμως όχι άθεος), αλλά ποτέ μου δεν σκέφθηκα να
προσελκύσω κάποιο άλλο άτομο στο Ισλάμ. Ο λόγος είναι πολύ απλός.
Ως ιστορικός θρησκειών, γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν αποσπάται μία θρησκεία από το
πολιτιστικό πλαίσιό της μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Δεν υπάρχει θρησκεία χωρίς
παιδεία (κουλτούρα) και πολιτισμό, και ο κάθε πολιτισμός διαμορφώνεται γύρω από
τις πνευματικές και θρησκευτικές αναζητήσεις και πεποιθήσεις ενός έθνους. Αυτή η
κατάσταση δεν είναι στιγμιαία αλλά διαρκής. Αυτό έχει τεράστια σημασία. Συνεπώς,
παράλληλα με την βαθμιαία εξέλιξη των ερμηνειών της θρησκείας, των πνευματικών
αναλογισμών, των ψυχικών ασκήσεων, των θεωρητικών συλλογισμών, των ποικίλων
λογοτεχνικών εμπνεύσεων, των καλλιτεχνικών επινοήσεων και υλοποιήσεων, ένα
έθνος με την πάροδο των αιώνων διαμορφώνει αυτό το οποίο αποκαλείται σήμερα
'πολιτισμική κληρονομιά'. Στο επίκεντρό της ευρίσκονται η πνευματικότητα και η
λαϊκή θρησκεία του εν λόγω έθνους. Αυτό λοιπόν δεν μπορεί να βιωθεί σωστά σε ένα
περιβάλλον μακριά από τον τόπο του εν λόγω έθνους και της θρησκείας του.
Βεβαίως ένας χριστιανός ορθόδοξος εγκλιματίζεται εύκολα ανάμεσα σε Ρωσσία,
Βουλγαρία, Ελλάδα, Ρουμανία, Αρμενία, Σερβία, Γεωργία, κλπ (παρά τις υπαρκτές
διαφορές), όπως και ένας μουσουλμάνος προσαρμόζεται εύκολα ανάμεσα στους
Τατάρους, τους Ιρανούς, τους Σομαλούς, και τους Βέρβερους. Αλλά τι νόημα έχει να
8. γίνει κάποιος Ιρλανδός μουσουλμάνος, όταν ήδη η Χριστιανωσύνη τίθεται εκποδών
εκεί και σε άλλες δυτικές χώρες;
Και τι νόημα έχει ένας Κετσούα (Quechua) στο Ουανκάγιο (Huancayo) του Περού
να γίνει μοσυουλμάνος, αν πρόκειται να συνεχίσει να ζει στον τόπο του για το
υπόλοιπο της ζωής του; Η θρησκεία δεν είναι πέντε προσευχές, επτά τσιτάτα, δέκα
καίρια σημεία, και ένα κείμενο 6236 στίχων. Αυτή η προσέγγιση οφείλεται στην
μετατροπή της θρησκείας σε ιδεολογία. Και τι θα κάνει ο Περουβιανός νεοφώτιστος
όταν τελειώσει την ανάγνωση του κεφαλαίου Αλ Μάεντα (المائدة / Η Τράπεζα) και
πέσει σε ένα πρόγραμμα περουβιανού τηλεοπτικού καναλιού με μία πορνό ταινία;
Το ίδιο ισχύει και για όλους τους μουσουλμάνους οι οποίοι κατοικούν σε δυτικές
χώρες. Αν είναι κοσμικοί (secular) όπως οι Τούρκοι κεμαλιστές, δεν θα έχουν κάποιο
πρόβλημα. Αλλοιώς, ευρίσκονται αυτόματα σε ένα συγκρουσιακό πλαίσιο όπου δεν
έχουν κανένα λόγο ύπαρξης.
Η σήμερον πολλαπλώς προπαγανδιζόμενη πολυπολιτισμικότητα δεν έχει τίποτα το
πρότερον άγνωστον, το νέον ή το καινοφανές, ειμή μόνον για την διαστρεβλωτική
προσέγγιση και την παρανοϊκή διαστρέβλωσή της εκ μέρους όσων την επικαλούνται.
Πολυπολιτισμικότητα υπήρχε πάντοτε και μάλιστα υπήρχε και εντός της περιφέρειας
των ιδιαίτερα διαδεδομένων (σε έκταση) θρησκειών. Ο ιουδαίος Βενιαμίν εκ
Τουδέλης (1130-1173), ο χριστιανός Μάρκο Πόλο (1254-1324) και ο μουσουλμάνος
Ιμπν Μπατούτα (1304-1369), είχαν την ευκαιρία, ταξιδεύοντας στην Ασία, την
Αφρική και την Ευρώπη, να γνωρίσουν από κοντά πολλούς και διαφορετικούς
πολιτισμούς και μάλιστα να εντοπίσουν τις διαφορές ιουδαίων, χριστιανών και
μουσουλμάνων που ζούσαν σε διαφορετικά πολιτισμικά πλαίσια. Στις ημέρες μας
αυτό είναι ακόμη πιο εύκολο λόγω των πολλών τεχνολογικών 'κατακτήσεων' και της
ευκολίας των μετακινήσεων από την μία ήπειρο σε μία άλλη (ή ακόμη χάρη στο
Ιντερνέτ).
Στον σημερινό πολυπολιτισμικό κόσμο, βρίσκει κάποιος μοσυουλμάνους στο Μάλι,
χριστιανούς στην Ινδία, βουδιστές στο Θιβέτ της Κίνας, άλλους βουδιστές στο Λάος,
άλλους χριστιανούς στην Γεωργία, και άλλους μουσουλμάνους στο Ιράν. Αυτός είναι
ο σωστός πολυπολιτισμικός κόσμος ακολουθούμενος από τις μορφωτικές ανταλλαγές
και συνεργασίες, εμπορικές εκθέσεις, εκπαιδευτικές γνωριμίες, κοκ. Κάθε άλλη μορφή
πολυπολιτισμικότητας είναι εσφαλμένη, αν όχι εντελώς ανώμαλη, διεστραμμένη και
εξεπίτηδες επιδιωκόμενη με σκοπό την γενική καταστροφή. Τι νόημα μπορεί να έχει
να βρει κάποιος ένα Αλγερινό στην Γαλλία, ένα Τούρκο στην Γερμανία, ένα Τατζίκο
στην Ρωσσία, και ένα Σομαλό στην Αγγλία; Κανένας τους δεν θα είναι αυθεντικός,
και αν κάποιος έχει διατηρηθεί έτσι, σίγουρα θα νοσταλγεί τον τόπο του και δεν θα
είναι ευτυχής στην χώρα όπου κατέληξε είτε παρσυρμένος, είτε εξαναγκασμένος, είτε
από δική του θέληση.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, έχει νόημα κάποιος να αλλαξοπιστήσει μόνον αν
θελήσει να ζήσει σε μία άλλη χώρα, ή σε πολλές άλλες χώρες, όπου η κυρίαρχη πίστη
να είναι η νέα του θρησκεία. Φυσικά αυτό δεν αφορά κράτη με πολλές, διαφορετικές
θρησκείες όπως η Ρωσσία, το Ιράν, το Σουδάν, η Αβησσυνία (ψευδώς ονομασμένη
Αιθιοπία), η Κένυα, κοκ. Ως ιστορικός θρησκειών και ως πρώην χριστιανός, πρώην
άθρησκος, και νυν μουσουλμάνος, αν θα ευρισκόμουν απέναντι σε μία υποθετική
περίπτωση συνάντησης με ένα φίλο Μάγια από το Μεξικό, την Γουατεμάλα ή την
Ονδούρα, ή με ένα Αϋμάρα από το Περού και την Βολιβία που θα ήθελε να γίνει
μουσουλμάνος χωρίς να μετακομίσει σε μία μουσουλμανική χώρα, θα έδινα σαφώς
9. προτεραιότητα στην εκ μέρους μου ανεύρεση και τον εντοπισμό των καθαρά πιο
μονοθεϊστικών τάσεων, πίστεων, στοιχείων και παραδόσεων στην πολιτισμική-
πνευματική-θρησκευτική του κληρονομιά, καθώς και στην παρουσίαση, ανάλυση,
υπογράμμιση, επίκληση, υπόδειξη και ανάδειξή τους στην πίστη και στην
κοσμοαντίληψη του υποθετικού συνομιλητή μου.
Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές
ισλαμικές επιστήμες
Πολλοί μουσουλμάνοι θα με ώκτειραν γι' αυτό, αλλά η συμπεριφορά τους αυτή θα
ήταν δικό τους λάθος και επιπλέον επικύρωση του πρότερου ισχυρισμού μου ότι
σήμερα το Ισλάμ, όπως και όλες οι άλλες 'θρησκείες', δεν είναι πλέον μία θρησκεία
(ειμή μόνον σε σπάνιες περιπτώσεις χωρικών και απομακρυσμένων κοινοτήτων),
αλλά μία ιδεολογία και μάλιστα μία πολιτική ιδεολογία του συρμού (όπως όλες).
Είναι πολύ εύκολο να αποδειχθεί με ισλαμικά κριτήρια (και χωρίς την άχρηστη και
ανόητη τσιτατολογία που αναίτια παρουσιάζουν όσοι σεΐχηδες και ιμάμηδες λένε
ασυναρτησίες) για ποιον λόγο ένας πιστός μιας μονοθεϊστικής θρησκείας, όπως για
παράδειγμα η Ουακεφάνα των Ορόμο (45-50 εκ. Κουσιτών της Κατεχόμενης Ορομία,
διαιρεμένων ανάμεσα σε Αβησσυνία και Κένυα), δεν χρειάζεται να αποδεχθεί
επίσημα το Ισλάμ.
Κατά το Ισλάμ, η έμφυτη θρησκευτική πίστη του Αδάμ ήταν το Ισλάμ, δηλαδή η
υποταγή του ανθρώπου στον Θεό. Προφήτες και ιερά βιβλία απεστέλλοντο από τον
Θεό σε διάφορους λαούς και έθνη όταν η πίστη τους είχε παρεκκλίνει της αρχικής και
αυθεντικής. Συνεπώς, το Ισλάμ, όπως το εκήρυξε ο προφήτης Μωάμεθ, δεν είναι
παρά η τελευταία διδασκαλία της ίδιας ακριβώς πίστης-υποταγής στον Θεό και το
Κοράνιο είναι το τελευταίο μιας σειράς ιερών βιβλίων αποκαλυφθέντων με Θεία
Έμπνευση και Παρέμβαση στον άνθρωπο μέσω απεσταλμένων-προφητών. Έτσι, η
ισλαμική θρησκεία αυτόματα εγκαινιάζει την ισλαμική επιστήμη της Ιστορίας, την
οποία ανέπτυξαν κορυφαίοι σοφοί και επιστήμονες, συγγραφείς και θεωρητικοί
όπως ο Ταμπαρί, ο Αλ Μπαϊρούνι, κοκ.
10. Όμως, αντίθετα με την ισλαμική επστημονική παράδοση, οι σύγχρονοι ψευτο-
μοσυουλμάνοι αποδέχονται στις κίβδηλες θρησκευτικές σχολές τους την δυτική
επιστήμη της ιστορίας, αντί να αναπτύξουν και να συνεχίσουν την παραδοσιακή
ισλαμική επιστήμη της ιστορίας, η οποία είναι ολότελα διαφορετική. Συνεπώς, για
την περίπτωση της απόλυτα μονοθεϊστικής θρησκείας Ουακεφάνα, η οποία κακώς
δεν απασχολεί τις ψευτο-θρησκευτικές ισλαμικές σχολές και τα άθλια πανεπιστήμια
όλων των μουσουλμανικών χωρών (τα οποία είναι κάκιστα αντίγραφα των δυτικών
πανεπιστημίων του υλισμού, του δαρβισνισμού-εξελικτισμού, της αθεΐας και του
αγνωστικισμού), σωστοί και καλοπροαίρετοι μουσουλμάνοι ιστορικοί θα πρέπει να
αλλάξουν προσέγγιση και στάση, και να την μελετήσουν (και κακώς δεν το έχουν
κάνει μέχρι σήμερα) ως μία μορφή Ισλάμ κηρυγμένου στους Κουσίτες προγόνους
των σημερινών Ορόμο πριν από το κήρυγμα του προφήτη Μωάμεθ στην Αραβία.
Εναλλακτικά, ένας σύγχρονος μουσουλμάνος ιστορικός, ο οποίος εργάζεται με την
μέθοδο των ιστορικών ισλαμικών επιστημών και της ισλαμικής επιστήμης της
Ιστορίας, θα μπορεί να εκλάβει την Ουακεφάνα ως ζωντανή συνέχιση του αρχαίου
αιγυπτιακού και κουσιτικού (δηλαδή σουδανικού) μονοθεϊσμού, ο οποίος έχει
εντοπιστεί σε αρκετές από τις πολλές και διάφορες θρησκείες που αναπτύχθηκαν
στην Αρχαία Αίγυπτο και το Κους ('Αιθιοπία' σε αρχαία ελληνικά και λατινικά – μία
χώρα ολότελα άσχετη από την σύγχρονη Αβησσυνία/Ψευτο-Αιθιοπία) ήδη από την
3η προχριστιανική χιλιετία. Οπότε, δεν έχει κανένα νόημα να θέλει σήμερα ένας
Ορόμο (ή άλλος) μουσουλμάνος να προσηλυτίσει ένα Ουακεφάτα (: οπαδό της
Ουακεφάνα) Ορόμο στο Ισλάμ.
Ένας επιπλέον λόγος, για τον οποίο η διάθεση προσηλυτισμού μη μουσουλμάνων
είναι ισλαμικώς ανόητη αν όχι κάκιστη, είναι ο εξής: αποτελεί βασική ισλαμική θέση
ότι ο οποιοσδήποτε πιστός μιας άλλης θρησκείας σε μία άλλη χώρα μπορεί να έχει
ζήσει όλη του την ζωή ως μουσουλμάνος, χωρίς να το ξέρει – είτε έχει απλά ακουστά
περί Ισλάμ, είτε αγονεί την ύπαρξη του ισλαμικού κόσμου ολότελα. Αυτό είναι πολύ
φυσικό, επειδή κατά το Ισλάμ, η πίστη είναι έμφυτη στον άνθρωπο ήδη από την
Δημιουργία και η υποταγή στον Θεό αποτελεί φυσική στάση ζωής. Οπότε, όποια και
να είναι η θρησκεία ενός ατόμου, κατά το Ισλάμ, αυτό μπορεί να ζήσει όλη του την
ζωή ως μουσουλμάνος χωρίς να το ξέρει και να κερδίσει την αιώνια ζωή, χωρίς να
έχει μάθει ούτε μισό στίχο του Κορανίου.
Εξάλλου, δεν υπάρχει ποτέ 'νίκη' μιας θρησκείας, διότι αυτό αποτελεί μία απολύτως
επιφανειακή και εξωτερική προσέγγιση των ιστορικών περιστάσεων. Ακόμη και αν
έτσι χαρκτηριστεί η κοσμική επιβολή μιας θρησκείας σε ένα κάποιο κράτος (όπως του
ρωμαϊκού χριστιανισμού στην Ρώμη και του ομεϋαδικού μουσουλμανισμού στην
Δαμασκό), αυτό δεν λέει τίποτα. Αν μία θρησκεία έστω υποθετικά 'επιβληθεί' σε ένα
κράτος αλλά οι πιστοί επιτελούν άθλια έργα, νοιάζονται για το υλικό συμφέρον τους,
σκοτώνουν όσους ερμηνεύουν διαφορετικά τα ιερά κείμενα, και επίσης προξενούν
εμφυλίους πολέμους, αυτό δεν είναι 'νίκη' αλλά 'ήττα' και 'ξεπεσμός' της θρησκείας.
Άλλωστε, τι νόημα έχει να 'νικήσει' και να 'επιβληθεί' σε ένα κράτος μία θρησκεία
την οποία οικτρώς παρερμηνεύουν και αλλοιωμένα εφαρμόζουν οι πιστοί της; Αυτό
είναι είτε υποκρισία είτε τραγέλαφος! Είναι προτιμώτερη μία βουδιστική χώρα με
ηθικούς βουδιστές παρά μία εξισλαμισμένη, πρώην βουδιστική, χώρα με ανήθικους
μουσουλμάνους.
11. Και πως μπορεί να 'νικήσει' ποτέ μία θρησκεία, εφόσον η μόνη πραγματική πίστη
είναι έμφυτη στον άνθρωπο, δηλαδή μία κατάσταση την οποία όρισε ο Θεός. Βεβαίως
και υπάρχει 'νίκη' του Καλού ή του Κακού, κάθε φορά που ένας άνθρωπος κάνει κάτι
το καλό ή κάθε φορά που ένα άτομο επιτελεί κάτι το κακό, αλλά αυτό το συμβάν δεν
έχει καμμία σχέση με την όποια θρησκεία πρεσβεύει το συγκεκριμένο άτομο, και
ακόμη περισσότερο, αυτό δεν έχει σχέση με το νόημα που έχει η λέξη 'θρησκεία' και
το όνομα 'Ισλάμ' κατά το Ισλάμ.
Συνεπώς, αν το τάδε ή το δείνα άτομο αποδέχθηκε το Ισλάμ, ή την Χριστιανωσύνη, ή
μία άλλη θρησκεία, αυτό δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από το ότι το συγκεκριμένο
συμβάν ή η αλλαγή αυτή ήταν κάτι το σημαντικό και απαραίτητο για το εν λόγω
άτομο. Άλλωστε, η θρησκεία είναι μία ολότελα προσωπική υπόθεση και δεν υπάρχει
καταναγκασμός στην θρησκεία {الدين في إكراه ال/λα ικράχα φι' ντ-ντιν: Κοράνιο,
κεφάλαιο (σούρα) δεύτερο, Αλ Μπάκαρα/Η Αγελάδα; στ. 256}. Ωστόσο, πολλοί
μουσουλμάνοι και πολλοί νεοφώτστοι θεωρούν υποχρέωσή τους να παρουσιάζουν
μακροσκελείς καταλόγους 'επιφανών' ανθρώπων που αλλαξοπίστησαν και δέχθηκαν
την πίστη την οποία αποδέχθηκαν και οι ίδιοι. Αυτό είναι μία επιπλέον επιβεβαίωση
του πρότερου ισχυρισμού μου ότι οι θρησκείες έχουν σήμερα καταντήσει ιδεολογίες.
Και ναι! Βέβαια! Αντίθετα από τις θρησκείες, οι ιδεολογίες μπορούν και 'νικούν',
επειδή οι οπαδοί της μιας καταφέρνουν να συγκεντρώσουν 57% στις εκλογές, ενώ οι
τυχόν αντίπαλοι περιορίζονται στο 43%, ή και ακόμη παρακάτω. Αλλά αυτό δεν
μπορεί να έχει σχέση με μία θρησκεία και με τις επιταγές του ψυχικού σύμπαντος.
Προσωπικά, βρίσκω αυτή την τάση ως μάλλον αστεία. Τι σημασία μπορεί να έχει το
γεγονός ότι ο Γάλλος φιλόσοος Ροζέ Γκαρωντύ (1913-2012) αποδέχθηκε το Ισλάμ,
όταν τόσο κορυφαίοι επιστήμονες, επικοί ποιητές, ή υπερβατικοί μύστες και
συγγραφείς, όπως ο Αλ Μπαϊρούνι (973-1050), ο Φερντοουσί (940-1020), ή ο
Μοχυιελντίν Ιμπν Άραμπι (1165-1240), ήταν μουσουλμάνοι; Είναι κωμικό να
συγκρίνει κάποιος τέτοια μεγέθη. Η τάση αυτών των μουσουλμάνων να δίνουν
σημασία στο ποιος δυτικός αποδέχθηκε το Ισλάμ είναι προϊόν έντονου εκδυτικισμού,
ξενοδουλείας, δυτικολαγνείας, και ασυνείδητης αποδοχής του ψέμματος του τάχα
'δυτικού πολιτισμού' εκ μέρους επιφανειακά μόνον πιστών μουσουλμάνων των
οποίων η θρησκεία είναι απλά ένα ιδεολόγημα, αντίθετο στον κομμμουνισμό, τον
σοσιαλισμό, και τον νεοφιλελευθερισμό.
12. Επίλογος
Έγραψα αυτές τις εισαγωγικές σκέψεις χάρη σε ένα πρόσφατο διάλογο που είχα
πρόσφατα με ένα Έλληνα φίλο μουσουλμάνο, ο οποίος προ ετών αποδέχθηκε το
Ισλάμ. Χάρη στην δυτική, αποικιοκρατική ψευτο-ιστορία, την οποία διδάσκονται
όλοι οι μουσουλμάνοι, και εξαιτίας της ξενόδουλης-δυτικόδουλης φύσης των
ισλαμιστών και των θρησκευτικών σχολών (μεντρεσά) τους, οι σημερινοί ιδιαίτερα
αμόρφωτοι μουσουλμάνοι νομίζουν ότι το αρχικό Ισλάμ διέφερε από την τότε
Χριστιανωσύνη, τόσο όσο σήμερα το ισλαμιστικό ιδεολόγημα διαφοροποιείται από
το ευαγγελιστικό χριστιανο-σιωνιστικό αφήγημα. Αυτό είναι ολότελα λάθος, Πλέον,
γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το Ισλάμ είχε τότε θεωρηθεί ως μία επιπλέον χριστιανική
αίρεση αρχικά, ένα είδος ριζοσπαστικού νεστοριανισμού.
Στην συζήτησή μας, ετόνισα ότι, αν υπήρχε σήμερα Νεστοριανική Εκκλησία, μπορεί
να μην είχα γίνει μουσουλμάνος αλλά νεστοριανός. Αυτό βεβαίως δήλωνε ότι και οι
σημερινοί Νεστοριανοί Χριστιανοί είναι κίβδηλοι και συνεπώς ανύπαρκτοι (καθώς
έχουν διαβρωθεί από Προστεστάντες και Καθολικούς), και η εγγύτητα του αρχικού,
αυθεντικού Ισλάμ (όχι της σημερινής ισλαμιστικής ιδεολογίας) με τον τότε αληθινό
Νεστοριανισμό ήταν εντυπωσιακή.
Γνωρίζοντας ελάχιστα το ο,τιδήποτε σχετικό με τον Νεστοριανισμό ως δόγμα, την
Ιστορία του Νεστοριανισμού, και την Ιστορία των Πρώιμων και Μέσων Ισλαμικών
χρόνων, ο νεοφώτιστος μουσουλμάνος φίλος μου με αφέλεια και απερισκεψία μου
απάντησε ότι υπάρχουν και σήμερα Νεστοριανοί, όπως και ότι υπάχουν ακόμη και
Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτό είναι βέβαια ολότελα κωμικό διότι πρόκειται για μία
σύγχρονη οργάνωση ολότελα μακράν του αυθεντικού κόσμου του 7ου-13ου αιώνα,
από τον οποίο ο συνομιλητής μου ούτε καν υποψιάζεται πόσο απέχει, νομίζοντας ότι
υπάρχουν τάχα σήμερα μουσουλμάνοι ή χριστιανοί.
Το πιο αστείο ήταν μάλιστα ότι με παρέπεμψε στο μπλογκ ενός άλλου Έλληνα
μουσουλμάνου και στην εκεί ανάρτηση σχετικά με την προσχώρηση (πριν από ένα
αιώνα) ενός Αραμαίου Νεστοριανού της Ουρουμίγιε (ΒΔ Ιράν), του Νταβίντ
Κελντάνι, στο Ισλάμ. Καθώς έχω ζήσει στην Ουρουμίγιε και γνωρίζω Νεστοριανούς
της Ουρουμίγιε του απάντησα και θα δημοσιεύσω αμέσως μετά, ξεχωριστά, την
απάντησή μου (καθώς και το δημοσίευμα στο οποίο με παρέπεμψε), αλλά η πιο
κωμική διάσταση του θέματος είναι η εξής:
Αντίθετα με τους ασήμαντους και ανίδεους μουσουλμάνους του 21ου αιώνα, οι
οποίοι μέσα στην οικτρή κατρακύλα του Ισλάμ θεωρούν αναγκαίο να 'καυχηθούν'
επειδή ο Νεστοριανός Αραμαίος Νταβίντ Κελντάνι έγινε μουσουλμάνος στις αρχές
του 20ου αιώνα στην Ουρουμίγιε, ο κορυφαίος αστρονόμος Νασρεντίν αλ Τούσι
(1201-1274) δεν είχε καμμία ανάγκη ούτε να προσηλυτίσει στο Ισλάμ, ούτε να
καυχηθεί ότι επέτυχε κάτι τέτοιο σχετικά με τον Αραμαίο Μονοφυσίτη Χριστιανό
επιστήμονα συνεργάτη του στο αστεροσκοπείο της Μαραγέ, τον περίφημο Γρηγόριο
Μπαρ Εβραίο (1226-1286), ο οποίος ήταν 'Μαφριάν Καθολικός' (Μονοφυσίτης
‘Αρχιεπίσκοπος’ του Ιράν). Σχετικά:
https://www.academia.edu/52098180/Ζιτζ_ε_Σουλτάνι_Αστρικοί_Πίνακες_Ουλού
γ_Μπεκ_Νασρεντίν_αλ_Τούσι_κι_η_διαφορά_Σιιτών_Σουνιτών_όπως_ψευδώς_παρ
ουσιάζεται_από_τους_Δυτικούς_Οριενταλιστές
και
13. https://www.academia.edu/52276385/Μαραγέ_το_Αστεροσκοπείο_του_Χουλάγκο
υ_Χαν_στο_Αζερμπαϊτζάν_ο_Αστρονόμος_Νασρεντίν_αλ_Τούσι_η_Πτώση_της_Βαγ
δάτης_και_το_Τέλος_των_Ασασίνων
και
https://www.academia.edu/51962673/Δημήτριος_Αλεξανδρίδης_Ένας_Σημαντικό
ς_Ρωμιός_Μελετητής_του_Έργου_του_Ουλούγ_Μπεκ_Αστρονόμου_Σουλτάνου_του
_Τουρκεστάν_Άγνωστος_στην_Ελλάδα_
και
https://www.academia.edu/51009792/Ουλούγ_Μπεκ_ο_Αστρονόμος_Σουλτάνος_τ
ου_Τουρκεστάν_ο_πιο_Πολυμαθής_Αυτοκράτορας_των_Τελευταίων_2500_Ετών_Εγ
γονός_του_Ταμερλάνου
Αυτή είναι όλη η ουσία σχετικά με το αληθινό Ισλάμ, το οποίο είναι άγνωστο στην
παμψηφία σχεδόν των σημερινών μουσουλμάνων:
Α- είτε παράγεις επιστημονικό, ακαδημαϊκό, μορφωτικό, διανοητικό και πνευματικό
έργο αναπτύσσοντας τις αυθεντικές ισλαμικές επιστήμες, οπότε και το Κοράνιο είναι
ένα απειροελάχιστο τμήμα των γνώσεών σου, επειδή δεν σου χρειάζεται (δεδομενου
ότι οι αρχές του διέπουν ήδη τις επιστήμες τις οποίες διαμορφώνεις χωρίς να δίνεις
σημασία στις ψευτο-επιστήμες των άξεστων Δυτικών σατανιστών)
Β- είτε δεν παράγεις έργο, οπότε διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις άσκοπα και άχρηστα
το Κοράνιο που δεν καταλαβαίνεις, το κάνεις επίκεντρο του κόσμου επειδή δεν
θέλεις να μορφωθείς αλλά τεμπελιάζεις, και αποδέχεσαι σαν τυφλός και ηλίθιος
άπιστος τις δυτικές ψευτο-επιστήμες, πετώντας έτσι τον εαυτό οσυ οριστικά εκτός
Ισλάμ και βαθειά μέσα στην Κόλαση.
Η πρώτη περίπτωση συνέβαινε στην χρυσή περίοδο του ισλαμικού πολιτισμού και η
δεύτερη περίπτωση συμβαίνει σήμερα.
Και τι επιβεβαιώνει το αληθές των λόγων μου καλλίτερα από το γεγονός ότι και οι
δυτικοί χείριστοι εχθροί και άθλιοι δυσφημιστές του Ισλάμ και οι ηλίθιοι ψευτο-
μουσουλμάνοι ισλαμιστές συμφωνούν ότι τάχα αρκούν το Κοράνιο και οι Χαντίθ για
να 'μάθει' κάποιος το Ισλάμ;
Στην πραγματικότητα, χρειάζονται πάνω από χίλια (1000) συγκεκριμένα έργα
κορυφαίων μουσουλμάνων σοφών, ιστορικών, λογοτεχνών, επιστημόνων και
μυστών των χρόνων της ισλαμικής ακμής για να αρχίσει κάποιος να μαθαίνει το
πραγματικό, ιστορικό Ισλάμ (και όχι το σημερινό άθλιο ψευτο-ιδεολόγημα των
φανατισμένων πααληρημάτων υπέρ του χετζάμπ και εναντίον του αλκοόλ).
Και, είτε γεννημένος μουσουλμάνος είτε νεοφώτιστος, πριν κάποιος μελετήσει εκατό
(100) συγκεκριμένα έργα κορυφαίων μουσουλμάνων σοφών, ιστορικών, λογοτεχνών,
επιστημόνων και μυστών των χρόνων της ισλαμικής ακμής, δεν πρέπει να διαβάσει
το Κοράνιο διότι αναπόφευκτα θα το καταλάβει ιδιαίτερα εσφαλμένα.
Χωρίς έργα όπως η Ιστορία ή το Ταφσίρ του Ταμπαρί, δεν υπάρχει Κοράνιο για
όλους τους μοσυουλμάνους σήμερα. Απλά, όσοι το διαβάζουν έτσι, δεν το
καταλαβαίνουν. Και είναι φυσικό.
Ακριβώς όπως και για τον Χέοπα, χωρίς τα κατώτερα και μέσα στρώματα πέτρινων
ογκολίθων, δεν θα είχε ποτέ τοποθετηθεί ο λίθος της κορυφής.