O morcego Roque bota en falta ás súas veciñas, as anduriñas e fai unha viaxe para velas e coñecer as diferentes especies ao longo do mundo.

1. anduriñas
Mon
Daporta
COUSIÑAS FEITAS NA CASA

2. Chegou setembro, acurtáronse os días,
e Roque deixou de escoitar ás veciñas.

3. Non se sorprendeu porque xa o sabía,
fóronse a África en busca de vida.

4. e como xa facía tempo que el tamén o quería
foi dar unha volta para saber que facían

5. e ver a outras parentes, ás demais anduriñas.
das que oíra falar, mais que non coñecía

6. E co que buscou, veu e xuntou...
Aquí tendes o traballo que armou.

7. anduriña
golondrina
enara
oreneta
andorinha
swallow
hirondelle
schlucken
rondine

8. As anduriñas son
paxaros de corpo
esbelto, ás
longas e patas
curtas,

9. Co peteiro curto, que poden abrir
moito para capturar os insectos
mentres voan.

10. Aínda que non o fan a miúdo poden pousar
no chan e fanno cando recollen barro para
facer o niños e, ás veces, para beber -
normalmente beben e báñanse sen pousar-.
Anduriña dando un baño
Anduriña
bebendo
Anduriña collendo
barro para facer o
niño

11. Os machos fanse notar e sinalan o territorio
cantando, dispoñen dun amplo repertorio
de sons. Cantan mentres voan ou pousados
preto da localización do niño.
Machos, femias, e crias producen sons de
aviso, alerta e chamada.

12. Na primavera
forman parellas
para comezar a
cría.

13. Despois constrúen, ou reparan,
(con barro ou so con materia
vexetal) e acondicionan (con
palla e plumas) o niño.

14. Os distintos grupos fan niños diferentes: uns
escavan buratos, máis ou menos fondos, en
noiros brandos, outros aproveitan furados
naturais e hainos que constrúen, con barro,
recipientes -abertos por arriba, pechados
con so un burato para entrar e saír, e
pechados coa entrada prolongada nunha
forma tubular. Niños escavados nun noiro
Niño de barro, en
construción
Niño de barro, pechado,
coa entrada tubular

15. No que poñen habitualmente
entre dous e sete ovos,
brancos ou apincarados, que
chocan entre 15 e 18 días.
Ovos de anduriña común, e das especies
que constrúen niños abertos
Ovos de anduriñas excavadoras ou que
constrúen niños pechados

16. As crías nacen pouco
desenvolvidas e son
alimentadas entre 14
e 18 días antes de
deixar o niño,

17. e unha semana máis despois
de deixalo, antes de seren
independentes.
Ao longo da tempada de cria
cada parella adoita sacar
adiante dúas roladas que xa
crían ao ano seguinte.

18. Rematada a tempada de cría as
especies migradoras xúntanse
en bandos para faceren a viaxe
aos seus lugares de invernada.

19. Poden vivir
uns 11 anos,
pero o
promedio de
vida é duns
catro anos.

20. Modelos de niños
artificiais para anduriñas
Niños colectivos e instalacións para a axuda á cría
das anduriñas nos Estados Unidos
Polos seus hábitos alimentarios e pola súa
proximidade ás persoas fan parte de historias e
lendas, e son aves ben consideradas, polo que
se protexen, e nalgúns sitios tamén se lles axuda
con instalacións para que se reproduzan.

21. Entre as crenzas
populares máis
estendidas está a de
que son paxaros que
dan boa sorte, cando
aniñan nunha casa, e
que a altura do seu
voo serve para
predicir o tempo -se
voan alto vai facer bo,
e se voan baixo o
tempo vai empeorar-.

22. En ocasións os niños das anduriñas,
que poden durar varios anos, son
ocupados por outros paxaros.
Pardal macho ocupando un niño de anduriñas
Pardal femia alimentando ás crías que tivo
nun niño de anduriñas

23. as especies

24. Hirundo rustica (anduriña común). Atópase en espazos
abertos de todos os continentes, a non ser na Antártida.
Mide entre 15 e 20 cm e pesa uns 20 g.
Fai o niño de barro ao abrigo de estruturas, preto da xente.
Chega de África entre marzo e abril.
Cada niñada está formada por catro ou cinco ovos.
Entre maio e agosto cada parella saca adiante dúas roladas.
A finais de agosto xúntanse en bandos para migraren ao sur.
En Galiza é común en todo o territorio.
Recoñécense 6 subespécies:
H. r. rustica, a subespecie nominal, de Europa -ata o círculo polar ártico- e Asia ata a
cunca do río Ienisei, o oeste do macizo de Altái, Sinkiang (China), e Sikkim (India), polo
leste; Irak, Asia Menor, e o norte de África, polo sur. Migra a África, Arabia e partes da
India e Sri Lanka.
H. r. transitiva, de Oriente Medio, desde o sur de Turquía ata Israel. É parcialmente
sedentaria, aínda que hai exemplares que pasan o inverno en África Oriental.
H. r. savignii, de Exipto. Sedentaria
H. r. gutturalis, de Asia oriental, entre Yakutsk e as costas do mar de Ojotsk e
Kamchatka, Xapón e Corea. Con poboacións nos Himalaias centrais e orientais
H. r. tytleri, do sur de Siberia desde a cunca del río Angará ata Yakutsk e o norte de
Mongolia polo sur. Pasa o inverno no sueste asiático, ata o oeste de Malasia,
H. r. erythrogaster, a subespecie americana, Cría en América do Norte, desde Alaska
ata o sur de México, e migra ás Antillas Menores, Costa Rica, Panamá e Sudamérica
para pasar o inverno.
Os niños da
anduriña común
están abertos todo
por enriba

25. Hirundo aethiopica
(anduriña etiópica).
Atópase por África ao sur
do Sahara.

26. Hirundo albigularis
(anduriña de gorxa
branca). Atópase en
espazos abertos e
praderías de lugares
altos, preto da auga, na
África austral, desde
Angola e Zambia ata a
Cidade do Cabo en
Sudáfrica.
Mide de 14 a 17 cm.
Fai curtos
desprazamentos
migratorios cara ao norte.

27. Hirundo angolensis
(anduriña angoleña).
Atópase en África Central.
Habita Angola, Burundi,
República Democrática do
Congo, Gabón, Kenia,
Malaui, Namibia, Ruanda,
Tanzania, Uganda e Zambia.

28. Hirundo atrocaerulea (anduriña azul).
Atópase en pasteiros elevados e zonas
boscosas de África oriental. Cría no
sueste de África e pasa o inverno en
terras abertas con árbores do norte
de Uganda e Kenia.
Mide entre 18 a 25 cm.
Fan o niño en buratos e poñen nel 3
ovos.

29. Hirundo dimidiata (anduriña
perlada). Atópase nas terras
secas, pasteiros, claros de bosque
e preto das poboacións de África
austral. Cría entre o sur de África
e Angola, o sur da República
Democrática do Congo e Tanzania,
e migran cara ao norte, ao sur de
África central, no inverno.
Mide de 13 a 14 cm.
Fai o niño en cavidades naturais
ou en estruturas construídas
polas persoas onde pon 2 ou 3
ovos brancos.
Recoñécense 2 subespecies:
H. d. dimidiata, e
H. d. marwitzi, máis pequena e máis escura.

30. Hirundo domicola
(anduriña dos Nilgiri -
montes azuis-). É endémica
dos montes do sur da India
e de Sri Lanka.
Mide uns 13 cm.
Fai o niño en paredes e
cantís. Pon ata 4 ovos

31. Hirundo leucosoma (anduriña
de as pintas). Vive en África
occidental. Ao norte do golfo
de Guinea.
Mide uns 12 cm.
Pon 3 ou 4 ovos.

32. Hirundo lucida (anduriña de
Guinea ou anduriña de peito
vermello). Vive no oeste de
África, a cunca do río Congo e
Etiopía.
Recoñécense 3 subespecies:
H. l. lucida,
H. l. rothschildi
e H. l. subalaris.

33. Hirundo megaensis (anduriña de rabo
branco). So vive nos matos tropicais de
gran altura das montañas da área de
Oroma do sur de Etiopía.
Mide uns 13 cm.
Pon 3 ou 4 ovos.
Quedan arredor de 10.000 exemplares
que se atopan ameazados pola destrución
do seu hábitat.

34. Hirundo neoxena (anduriña
australiana). Vive en áreas
abertas, claros e ambientes
urbanos de Australia e as illas
próximas, e de Nova Zelandia.
Mide uns 15 cm.
Algunhas poboacións migran
entre o sur e o norte de Australia
e as outras son sedentarias.

35. Hirundo nigrita (anduriña
negriña). Vive en África
ecuatorial occidental e
central.

36. Hirundo nigrorufa (anduriña
negra e vermella). So se atopa
en praderías con arbustos de
Angola, da República
Democrática do Congo e de
Zambia.

37. Hirundo smithii (anduriña de rabo longo).
Atópase nas áreas de clima tropical de África, ao sur
do Sahara, e de Asia, desde a India ao sueste do
continente.
Mide uns 14 cm.
Constrúen niños illados en cantís ou estruturas.
Poñen 3 ou 4 ovos en África e ata 5 en Asia.
É bastante sedentaria pero as poboacións de máis ao
norte desprázanse cara ao sur no inverno.
Recoñécense 2 subespecies:
H. s. smithii e H. s filifera, africana, máis grande.

38. Hirundo tahitica (anduriña do
Pacífico). Atópase polo sueste
asiático e illas do Pacífico, desde
as Riūkiū ata a Melanesia e a
Polinesia francesa. Vive,
maiormente, preto da costa.​
Mide uns 13 cm de lonxitude.

39. Psalidoprocne albiceps (anduriña de
cabeza branca). Atópase na área arredor
dos grandes lagos de África e no
nordeste de Angola.

40. Psalidoprocne fuliginosa (anduriña
camerunesa ou anduriña escura). So se atopa
na illa de Bioko (Guinea Ecuatorial) e nos
arredores do monte Camerún, da costa do
Camerún.

41. Psalidoprocne nitens. (anduriña de rabo
curto). Atópase en África central e
occidental, entre Serra Leona, a cunca do
río Congo e Angola.
Recoñécense 2 subespecies:
P. n. nitens, a nominal, da maior parte do territorio, e
P. n. centralis, do nordeste da República Democrática do
Congo.

42. Psalidoprocne obscura
(anduriña fanti). Atópase en
África Occidental.
Mide uns 17 cm.
Vive en campos abertos e
bosques non moi densos, preto
da auga, nas terras baixas, desde
Senegal a Camerún. É
principalmente sedentaria.
Aniñan en furados que excavan
en noiros verticais nos que
poñen 2 ovos.

43. Psalidoprocne pristoptera
(anduriña negra). Atópase por
toda África ao sur do Sahara, a
non ser nas áreas máis secas.
Recoñécense numerosas
subespecies:
P. p. petiti,
P. p. chalybea,
P. p. pristoptera,
P. p. blanfordi,
P. p. antinorii,
P. p. oleaginea,
P. p. mangbettorum,
P. p. ruwenzori,
P. p. reichenowi,
P. p. massaica,
P. p. orientalis,
P. p. holomelas

44. Pseudhirundo griseopyga (anduriña do cu gris). Atópase,
de forma discontínua, por toda África ao sur do Sahara.
Recoñécense 2 subespecies:
P. g. melbina, das áreas costeiras, desde Gambia ao noroeste de Angola.
P. g. griseopyga, do resto da área.

45. Cheramoeca leucosterna (anduriña de lombo branco).
É endémica de Australia onde ocupa espazos abertos con
herbeiros e mato.
Mide uns 15 cm.
​Aniña en tobos que excava nos noiros de ríos e regatos

46. Phedina borbonica (anduriña
das illas Mascareñas). Cría nas
illas Mascareñas (Mauricio e
Reunión e en Madagascar.
Cría en pequenos grupos. Apega
o niño, no que pon 2 ou 3 ovos,
en cornixas, rochedos, edificios,
cantís e covas.
Recoñécense 2 subespecies:
P. b. borbonica, das illas menores, máis
grande e sedentaria,
P. b. madagascariensis, de Madagascar, máis
pequena, con exemplares que migran ao
continente e a outras illas.

47. Phedina brazzae (anduriña
do Congo ou anduriña de
Brazza). Distribúese entre
Angola, a República do
Congo e a República
Democrática do Congo.
Mide uns 12 cm.
Cava o niño, no que pon ata
3 ovos, nos noiros dos ríos.

48. Riparia paludicola (anduriña paludícola). Atópase, preto
dos cursos de auga, pola meirande parte de África.
Mide uns 12 cm.
Aniña, en grupos, nos noiros areosos dos ríos onde cava
tobos de ata 60 cm de longo nos que pon de 2 a 4 ovos.
Recoñécense varias subespecies:
R. p. paludicola, do sur de África, coas partes inferiores blancas.
R. p. paludibula, do oeste de África, máis pequeno e escuro que a subespecie
nominal.
R. p. ducis, do leste de África, máis pequeno que a subespecie nominal.
R. p. mauretanica, de Marrocos. Pequeno e claro.
R. p. newtoni, das montañas de Camerún, máis escuro.
R. p. cowani, de Madagascar, pequeno e coas partes inferiores grises.

49. Riparia chinensis (anduriña das barreiras de
gorxa gris). Vive entre o centro e o sur de
Asia, en herbeiros, sabanas e cultivos, preto
da auga, de Taxikistán, Afganistán o
subcontinente indio ata o sur de China,
Taiwán, e parte do sudeste asiático, incluído
o norte de Filipinas.​

50. Riparia congica (anduriña das barreiras do Congo).
So se atopa nos bosques de ribeira con noiros areosos,
onde poder cavar os niños, ao longo do río Congo e do
seu afluente Ubangui de onde é endémica.
Mide uns 11 cm.

51. Riparia riparia (anduriña das barreiras). Atópase
en Europa, Asia, África e América.
Mide uns 12 cm.
Xúntase en grupos para aniñar en furados, que
cava en noiros de terra ou area compactada, nos
que pon 4 ou 5 ovos.
En Galiza é visitante de verán, cría en pequeno
número e repartido de xeito irregular.

52. Riparia diluta (anduriña das
barreiras pálida). Atópase en
praderías abertas e sabanas,
preto da auga, desde o centro
de Asia ata o sueste de China,
en Afganistán, China, Mongolia,
Kirguistán y Pakistán.

53. Riparia cincta (anduriña das barreiras
de cellas brancas). Vive en África ao
sur do Sahara.
Mide uns 16 cm.
Non forma colonias para aniñar. Cava
o niño, un tobo de entre 60 e 90 cm de
longo, cunha cámara no fondo na que
amorea palla e plumas, en noiros de
area, no que pon entre 2 e 5 ovos.
Recoñécense 5 subespecies:
N. c. erlangeri, de Etiopía
N. c. suahelica, do sur do Sudán e o oeste de Kenya ao
norte de Zimbabue e o oeste de Mozambique
N. c. parvula, do norte de Angola, o suroeste da
República Democrática do Congo e o noroeste de
Zambia
N. c. xerica, do oeste e o sur de Angola, o norte de
Namibia e o norte de Botsuana
N. c. cincta, do sueste de Botsuana, o sur de Zimbabue
e Sudáfrica.

54. Tachycineta bicolor (anduriña
bicolor). Cría en América do Norte
e inverna en México, América
Central e as illas do Caribe.
Mide uns 13cm e pesa uns 20 g.
Cava o niño en noiros brandos.
Forma bandos de varios miles de
aves preto dos sitios de
reproducción.

55. Tachycineta albilinea (anduriña
de mangleiro). Vive nos
mangleiros subtropicais e
tropicais, pasteiros húmidos ou
inundados, humidais e zonas
intermareais de América
Central, México e Perú.
Mide uns 13 cm e pesa arredor
de 14 g.
Constrúe niños voluminosos, en
ocos naturais ou artificiais preto
da auga, nos que pon de 3 a 5
ovos.

56. Tachycineta stolzmanni
(anduriña de Tumbes).
So se atopa en lugares
abertos, preto da auga,
no noroeste do Perú e
na costa do suroeste de
Ecuador.​
Constrúe o niño, con
plumas e febras, en
ocos de árbores ou de
estructuras.

57. Tachycineta albiventer (anduriña de
as brancas). Atópase nas áreas de
clima tropical e subtropica,
xeralmente preto da auga, de América
do Sur: desde Panamá, Colombia,
Venezuela e a illa Trinidade ata o
norte da Arxentina. Esta especie non
é migratoria.
Mide uns 13 cm e pesa 17 g.
Fai o niño con plumas e febras
vexetais en furados de árbores,​ entre
rochas ou en estruturas artificiais, no
que pon de 3 a 6 ovos brancos

58. Tachycineta leucorrhoa
(anduriña de cellas brancas).
Vive en espazos abertos, sabanas
secas e húmidas pasteiros, áreas
de cultivo, e bosques abertos,
preto da auga, en América do Sur
-desde Bolivia e Brasil ata
Paraguai, Uruguai e o centro da
Arxentina- e migra ao norte de
Brasil e de Colombia no inverno..
Mide uns 13 cm.

59. Tachycineta leucopyga (anduriña chilena ou
anduriña patagónica). Vive en espazos abertos. Cría
na Patagonia e no centro e no sur de Chile e migra
ao centro de Bolivia e o sueste do Brasil no inverno.
Mide uns 13 cm.

60. Tachycineta euchrysea (anduriña
dourada). So se atopa en claros de
bosque ou sabanas, preto da auga, de
algunhas illas do Caribe: Jamaica e a
Española, tanto en Haití como na
República Dominicana.
Recoñécense 2 subespecies:
T. e. euchrysea, de Jamaica.
T. e. sclateri, da illa Española.

61. Tachycineta thalassina (anduriña de
cor verdemar). Atópase en bosques,
matos, pasteiros, áreas rochosas,
marismas e intermareais da metade
oeste de Norteamérica. Cría en
América do Norte e pasa o inverno en
América Central e no norte de
Sudamérica.
Recoñécense 3 subespecies:
T. t. brachyptera, que cría no sur (California e México)
T. t. thalassina, que cría no norte (Canadá e Alaska)
T. t. lepida

62. Tachycineta cyaneoviridis (anduriña
das Bahamas). Cría no norte de
Bahamas e pasa o inverno en
Bahamas e en Cuba.
Fai o niño en furados de árbores e
pon 3 ovos.

63. Progne chalybea (anduriña
de peito gris​ ou anduriña
doméstica). Atópase en
bosques das zonas baixas,
mangleiros, sabanas,
pasteiros, humidais, terras
cultivadas e áreas urbanas,
desde os Estados Unidos ata
a Arxentina.
Recoñécense 3 subespecies:
P. c. chalybea, cría en Mexico, no sur de
América Central, no centro do Brasil e
na illa da Trinidade.
P. c. warneri, do oeste de Mexico.
P. c. macrorhamphus, cría no sur, en
América do Sur ata o centro da
Arxentina.
A subespecie do sur migra cara ao norte
(Venezuela) no inverno.

64. Progne cryptoleuca
(anduriña cubana). Atópase
nos mangleiros tropicais,
pasteiros matos e áreas
urbanas de Aruba, as Antillas
Neerlandesas, Cuba e os
Estados Unidos.

65. Progne dominicensis (anduriña
caribeña). Atópase en cultivos,
pasteiros, áreas urbanas, e
bosques tropicais degradados
de numerosas illas do Caribe.
Mide entre 17 e 20 cm e pesa
ata 40 g.

66. Progne elegans
(anduriña sureña ou
anduriña negra). Atópase
nos bosques, pasteiros e
áreas urbanas tropicais e
subtropicais de
Arxentina, Bolivia, Brasil,
Colombia, Panamá,
Paraguai, Perú, e
Uruguai.
Mide uns 20 cm.

67. Progne modesta (anduriña
das Galápagos). É endémica
das illas Galápagos, aínda
que non está presente en
todas as illas. Vive nas áreas
de bosque das partes altas.
Fai o niño en furados e
fendas das rochas e pon nel 2
ou 3 ovos brancos.
Está considerada en perigo,
xa que o seu número está
arredor de so 500
exemplares adultos.

68. Progne murphyi (anduriña
peruana ou anduriña negra
peruana). So se atopa nas
áreas costeiras do océano
Pacífico, entre o noroeste do
Perú e o norte de Chile. É
unha especie considerada
«Vulnerable», cunha
poboación que se estima
entre un mínimo de 3.500 e
un máximo de 15.000
individuos adultos, e con
tendencia descendente.

69. Progne sinaloae (anduriña
de Sinaloa ou anduriña
grande bicolor). Atópase
desde o norte de México ata
Guatemala. Cría en zonas
boscosas de coníferas, por
enriba dos 1.000 m, do
oeste da serra Madre e pasa
o inverno no sur de México
e en Guatemala.​
Mide de 17 a 19 cm.

70. Progne subis (anduriña
purpúrea). É a anduriña
máis grande de
Norteamérica. Pode
medir máis de 20 cm.
Recoñécense 3
subespecies
P. s. subis, cría no leste e no
medio oeste de américa do
Norte.
P. s. hesperia, cría en Mexico e
no suroeste dos Estados Unidos.
P. s. arboricola, das montañas do
oeste dos Estados Unidos.

71. Progne tapera
(anduriña parda,
anduriña sabaneira,
anduriña parda
grande ou anduriña
de río). Atópase
preto de ríos e
lagoas de América
do Sur e do sur de
América Central.
Mide entre 17 e 18
cm.
Escava o niño en
noiros terreños.

72. Notiochelidon cyanoleuca
(anduriña barranqueira,
anduriña azul e branca ou
anduriña de lombo negro).
Atópase desde Nicaragua ata o
sur de América do Sur, a non
ser nos desertos e na cunca do
Amazonas.
Mide entre 11 e 12 cm e pesa
arredor de 10 g.
Recoñécense 3 subespecies.
P. c. cyanoleuca, atópase desde Nicaragua e
o sur de Trinidad ata o noroeste de
Arxentina, Paraguai e Uruguai.
P.c. patagónica, das áreas de máis ao sur, é
máis grande (13 cm), de cor máis crara por
debaixo, e migradora
P.c. peruviana, da costa de Perú ata 2500 m
de altitude. É máis pequena, menos branca
por debaixo e máis escura nas ás.

73. Notiochelidon flavipes (anduriña de patas claras).
Atópase nos bosques húmidos dos Andes de Bolivia,
Colombia, Ecuador, Perú e Venezuela.
Mide uns 12 cm e pesa uns 10 g.
É sedentaria en toda a súa área de distribución

74. Notiochelidon murina
(anduriña de ventre
pardo). So se atopa en
matos e pasteiros
tropicais e subtropicais de
gran altura de Bolivia,
Colombia, Ecuador, Perú e
Venezuela.

75. Notiochelidon pileata
(anduriña de cabeza negra
ou golondrina de gorra). É
nativa de América Central:
El Salvador, Honduras,
Guatemala e México onde
se atopa no bosque húmido
tropical e subtropical, áreas
cultivadas e áreas urbanas.

76. Haplochelidon andecola
(anduriña andina, anduriña
puneña ou anduriña dos
riscos). Atópase en áreas
rochosas e quebradas de gran
altitude con mato e pasteiros
do centro oeste de América do
Sur -o centro do Perú, o oeste
de Bolivia, o norte de Chile e
as provincias do noroeste da
Arxentina.
Recoñécense 2 subespecies:
H. a. oroyae, das montañas do centro do
Perú.
H. a. andecola, do resto da área de
distribución.

77. Atticora fasciata
(anduriña faixada).
Atópase nas beiras
dos ríos de Bolivia,
Brasil, Colombia,
Ecuador, Guaiana
Francesa, Guiana,
Perú, Surinam e
Venezuela. Mide uns
15 cm e pesa entre 12
e 16 g.

78. Atticora melanoleuca
(anduriña de colar). Atópase
preto dos ríos en Arxentina,
Bolivia, Brasil, Colombia, a
Guaiana francesa, Guiana,
Paraguai, Surinam e
Venezuela.

79. Neochelidon tibialis (anduriña de patas brancas).
Atópase nas beiras dos bosques e nos barrancos de
terras baixas de Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador,
Guaiana francesa, Panamá, Perú, Surinam e
Venezuela.
Mide 12 cm entre 9 e 10 g.
Fai o niño en furados de rochas ou de árbores.

80. Stelgidopteryx ruficollis (anduriña de gorxa
rubia). Atópase en zonas abertas e claros de
bosque de América Central e América do Sur,
desde o sur de Honduras, ao norte de
Arxentina e Uruguai.
Mide 13 cm e pesa 15 g;
Aniña en ocos. Pon de 3 a 6 ovos brancos

81. Stelgidopteryx serripennis
(anduriña serrada). Cría en
América do Norte e pasa o
inverno en América Central e
nas illas do Caribe. Atópase en
bosques, humidais e áreas
rochosas.

82. Alopochelidon fucata (anduriña
de cabeza rubia ou anduriña de
cabeza castaña).atópase en
áreas abertas, pasteiros, sabanas
e humidais, de baixa altitude do
centro de América do Sur -sueste
do Perú, e sueste de Bolivia,
centro e sur do Brasil, ata
Uruguai, e o norte e o centro da
Arxentina. Desprázase cara ao
norte no inverno.

83. Ptyonoprogne rupestris
(anduriña dos penedos)
É unha especie de ampla
distribución por Europa,
África e Asia. Aniña en
casas, paredes rochosas,
pontes…
Mide 15 cm.
En Galiza é bastante
común, hai poboacións
residentes e migradoras, e
o seu número está
aumentando.
O niño da anduriña dos penedos e unha media
cunca aberta por enriba

84. Ptyonoprogne obsoleta (anduriña dos
penedos pálida). Atópase polo norte de
África e polo suroeste de Asia, ata
Pakistán, nas montañas, e en áreas
rochosas e preto de áreas habitadas.
Mide 12 o 13 cm.
Recoñécense varias subespecies:
P. o. obsoleta, desde Exipto ao suroeste de Irán. É a
subespecie nominal.
P. o. spatzi, do Centro e sur de Arxelia, o sur de
Libia, Chad e Malí. Prumaxe marrón escuro co
pescozo, o peito e o abdome de cor rubio
vermello.
P. o. presaharica, de Marrocos, o norte de Arxelia,
e Mauritania. De cor crara, como a area.
P. o. buchanani, das Montañas de Air, en Níxer. De
cor máis escura.​
P. o. arabica, do suroeste de Arabia, leste de
Sudán, norte de Somalía e a illa de Socotra. Grande
e de prumaxe escura.
P. o. perpallida, do nordeste de Arabia e do sur de
Irak. Co lombo gris crara e o pescozo e o peito
brancos.
P. o. peroplasta, desde o centro e o leste de Irán,
ata Pakistán. Coa plumaxe crara.

85. Ptyonoprogne fuligula (anduriña dos
penedos africana). Atópase en zonas de
montaña, e en zonas rochosas e preto
de poboados da África subsahariana
Mide de 12 a 15 cm de lonxitude.
Recoñécense varias subespecies:
P. f. fuligula, da Provincia Oriental do Cabo. É a
subespecie nominal.
P. f. pusilla, de Mali ata o oeste de Sudán e gran parte de
Etiopía. Máis crara e máis pequena que a subespecie
nominal.
P. f. fusciventris, desde o sur de Sudán e Etiopía ao norte
de Mozambique. Pequena e escura.
P. f. bansoensis, do centro e do oeste de África. Máis
pequena e escura.
P. f. anderssoni, desde o suroeste da Provincia do Cabo
ao sur de Angola. De tamaño similar á subespecie
nominal, pero de prumaxe máis crara.
P. f. pretoriae, do leste de Sudáfrica. Semellante á
nominal, pero de maior tamaño.

86. Ptyonoprogne concolor
(anduriña dos penedos
escura). Atópase en áreas de
montaña, con cantís, e áreas
urbanas do sur de Asia: do
subcontinente indio ata o sur
de China e o norte de
Tailandia, Vietnam e Laos.
Mide cerca de 13 cm.
Fai niño de barro. Pon de 2 a
4 ovos.
Recoñécense 2 subespecies:
P. c. concolor, a subespecie nominal, de
gran parte do subcontinente indio, desde
o pé dos Himalaias ao sur, ata as
montañas Nilgiri e o leste de Bengala
Occidental.
P. c. sintaungensis, do suroeste de China
e o norte de Tailandia, Vietnam e Laos.

87. Delichon urbicum (anduriña de cu
branco). De abril a outubro é moi
frecuente en zonas agrarias, cantís e
canteiras e preto das casas de toda
Europa e o Norte de África. Pasa o
inverno en África
Mide uns 13 cm e pesa arredor de 20 g.
Ave gregaria, cría entre maio e
setembro. Constrúe, en edificios ou
rochedos, un niño de barro no que
adoita facer dúas postas de 4 ou 5 ovos.
En Galiza é común, mais o seu número
está a diminuír.
Os niños da anduriña de cu branco son pechados e
teñen so un burato para a entrada

88. Delichon dasypus (anduriña do cu
branco asiática). Cría no Himalaia e en
Asia central e oriental, e pasa o inverno
nas montañas do sueste asiático. Vive
nos vales de montaña e nos cantís.
Mide uns 12 cm.
Cría en colonias. Constrúe niños de
barro en cantís e paredes nos que pon
entre 3 e 4 ovos.
Recoñécense 3 subespecies:
D. d. dasypus, a subespecie nominal. Cría no leste de
Rusia, nas illas Kuriles e Xapón
D. d. cashmeriensis, das montañas do Himalaia e Asia
central. No inverno achégase a zonas máis baixas e máis
ao sur.
D. d. nigrimentalis, do sueste da área de cría, é máis
pequena

89. Delichon nipalense (anduriña de cu branco do
Nepal). Vive nos vales fluviais e nos cantís dos
macizos montañosos dos Himalaias, da India a
Birmania ata o norte de Vietnam.
Mide uns 13 cm.
Aniña en colonias nos cantís. Constrúe niños
de barro nos que pon entre 3 e 4 ovos.
D. n. nipalense, subespecie nominal. Cría nos Himalaias, por
Nepal, o nordeste da India e Bangladés ata o oeste de Nianmar.
D. n. cuttingi, cría desde o norte de Nianmar, ao longo da fronteira
chinesa e no norte de Vietnam. É un pouco máis grande

90. Cecropis cucullata (anduriña
de cabeza rubia). Vive en
pasteiros de montaña do sur
de África. Cría en Sudáfrica,
Namibia e no sur de Zimbabue,
e pasa o inverno en Angola,
Tanzania e no sur do Congo
Mide entre 18 e 20 cm.

91. Cecropis abyssinica
(anduriña abisinia).
Atópase, en terras baixas
e boscosas e preto de
poboacións humanas, no
centro-oeste e no sur de
África​ desde Serra Leona
a Sudán do Sur e o leste
de Sudáfrica.
Mide entre 10 e 15 cm.
Recoñécense varias
subespecies que se
diferencian pola cor do
ventre.

92. Cecropis semirufa
(anduriña de peito rubio).
Atópase en terras abertas
e secas de África, ao sur
do Sahara.
Pode medir ata 24 cm.
Constrúe un niño de barro
en covas, paredes, pontes,
furados de árbores,... Pon
2 ou 3 ovos.
Migra seguindo as
choivas.

93. Cecropis senegalensis (anduriña
senegalesa). Vive nas terras
abertas con árbores e zonas de
cultivo da África subsahariana.
Mide ata 25 cm.
Fai desprazamentos seguindo as
choivas.
Constrúe o niño con barro en
covas, furados, pontes... no que
pon 3 ou 4 ovos.

94. Cecropis daurica (anduriña dáurica). Habita nos países de clima
temperado do sur de Europa e de Asia, desde a península
ibérica, no oeste, ata o Xapón, no leste, e en África ata os
trópicos polo sur. Os exemplares da India e de África son
sedentarios, pero os europeos e os das zonas asiáticas de máis
ao norte son migratorias, e pasan o inverno en África e na India.
Mide uns 17 cm.
De maio a xuño fan, en zonas rochosas e altas ou en
construcións, niños de barro cunha entrada longa, nos que
poñen de 3 a 6 ovos.
En Galiza é escasa e so se atopa ao leste da metade sur
Recoñécense 8 subespecies:
C. d. daurica, cría en Mongolia e nos arredores do Baikal e inverna no sur e no sueste de
Asia.
C. d. emini, de Sudán, Uganda, Kenia e Zambia.
C. d. erythropygia, da India.
C. d. japónica, cría no leste de Asia e inverna en Tailandia, a India e o norte de Australia.
C. d. kumboensis, das terras altas de Serra Leona e Camerún
C. d. melanocrissus, das terras altas de Etiopía.
C. d. nipalensis, cría desde Bután ao leste de Arunachal Pradesh, e inverna na India.
C. d. rufula, que cría no sur de Europa e Asia, da península ibérica ao Beluchistán. Migra ao
sur no inverno.
.
O niño da
anduriña dáurica
e pechado e
prolóngase
nunha entrada
tubular

95. Cecropis hyperythra
(anduriña de Sri Lanka).
É endémica da illa de Sri
Lanka.

96. Cecropis domicella
(anduriña do Sahel).
So se atopa nas
sabanas secas do sur do
Sahara, O Sahel, desde
Senegal e Gambia ata o
oeste do Sudán, Sudán
do sur e o oeste de
Etiopía.

97. Cecropis striolata (anduriña estriada ou
anduriña raiada grande) vive nas áreas
abertas e chas e nas zonas de cultivo
aclaradas do sur e o sueste asiático, desde
o norte da India e Taiwán ata Timor polo
sur.
Mide uns 19 cm.
Recoñécense 5 subespecies:
C. s. striolata, cría en Taiwán, as Filipinas e Indonesia.
C. s. mayri, cría desde o nordeste da India ao noroeste de
Nianmar. Ten as listas máis anchas ca subespecie nominal.
C. s. stanfordi, cría desde o nordeste de Nianmar ao norte
de Tailandia. Ten listas anchas.
C. s. vernayi, cría no oeste de Tailandia. Ten a parte de
abaixo máis roxa ca subespecie nominal.
C. s. badia, cría no sur de Tailandia e en Malaisia. Ten a parte
de abaixo rubia e con algunhas listas.

98. Cecropis badia
(anduriña de ventre
rubio ou de ventre
vermello). É endémica
da península malaia. Sur
de Tailandia e Malaisia.

99. Petrochelidon rufigula
(anduriña de gorxa
vermella). Vive en África
Central (Angola, República
do Congo, Gabón e Zambia)

100. Petrochelidon preussi
(anduriña de Preuss).
Atópase por toda África
Occidental (Benín, Burkina
Faso, Camerún, República
Centroafricana, República do
Congo, Costa de Marfil,
Guinea Ecuatorial, Ghana,
Guinea, Guinea-Bissau, Malí,
Níxer, Nixeria, Serra Leona e
Togo)

101. Petrochelidon perdita
(anduriña do mar
Vermello). É endémica do
leste de Sudán.
So se coñece por un
espécime, atopado en
maio de 1984 no
nordeste de Sudán.

102. Petrochelidon spilodera
(anduriña sudafricana).
Atópase no sur de África
central e en África austral
(Botsuana, República do
Congo, Gabón, Lesoto, Malaui,
Namibia, Sudáfrica, Zambia e
Zimbabue).
Fai o niño con barro en
edificios e pontes.

103. Petrochelidon fuliginosa (anduriña
selvática). Vive no oeste de África
Central (Camerún, República do
Congo, Guinea Ecuatorial, Gabón e
Nixeria.

104. Petrochelidon fluvicola
(anduriña india). É natural de
Pakistán, a India, Nepal e
Bangladés.

105. Petrochelidon ariel (anduriña
ariel). Vive en espazos
abertos preto da auga de
Australia e Nova Celandia, e
desprázase ás illas do norte
no inverno. Mide uns 12 cm e
pesa 11 g.
Aniña en colonias. Constrúe o
niño de barro en ocos, cantís,
edificios, pontes... e pon 4 ou
5 ovos.

106. Petrochelidon nigricans (anduriña
arborícola). Atópase en terras
abertas, con árbores, e áreas
urbanas das illas do sueste de Asia,
Australia e illas do Pacífico
(Melanesia). Cría en Australia e
Timor e pasa os invernos nas illas
de máis ao norte e ao leste. Mide
uns 13 cm.
Aniña en ocos e cantís. Pon entre 3
e 5 ovos.
Recoñécense 3 subespecies:
H. n. nigricans, a subespecie máis grande, cría en
case toda Australia e en Nova Celandia.
H. n.neglecta, cría no nordeste de Australia. Mide
entre 11 e 12 cm.
H. n. timoriensis, cría maiormente en Timor. É a
subespecie máis pequena.

107. Petrochelidon pyrrhonota
(anduriña dos riscos, anduriña
alfareira, anduriña grande,
anduriña de gorxa negra...).
Atópase por case toda América.
Mide uns 13 cm, e pesa arredor
de 20 g.

108. Petrochelidon fulva (anduriña de Puebla).
Atópase en México, no sur dos Estados
Unidos e nas illas máis grandes das Antillas.
Mide de 12 a 14 cm e pesa arredor de 19 g.
aniñan en ocos, pontes e espazos cubertos.
As poboacións do sur -interior de México,
Iucatán e Antillas meridionais- son
sedentarias, as demais son migratorias.
Recoñécense 3 subespecies:
P. f. fulva, en Florida e Cuba.
P. f. pallida ou P. f. pelodoma, do suroeste dos Estados Unidos
e do nordeste de México.
P. f. citata, das montañas do suroeste dos Estados Unidos e da
península do Iucatán en México.

109. Petrochelidon rufocollaris
(anduriña de pescozo
vermello). Vive en pasteiros e
bosques de Ecuador e Perú.

110. Pseudochelidon eurystomina
(anduriña de ribeira africana).
So se atopa en áreas boscosas
con bancos de area nas beiras
de parte do río Congo e
algúns dos seus afluentes, e
nas sabanas costeiras do
Gabón. mide uns 14 cm.
Cría en colonias de ata 800
aves. Cada parella cava un
tobo, nun noiro de area, de 1-
2 m de longo no que poñen
de dous a catro ovos brancos.
Aliméntase de insectos
voadores, maiormente
formigas.

111. Pseudochelidon sirintarae
(anduriña de ribeira asiática ou
avión de río de ollos brancos).
É endémica del sueste asiático.
Descubriuse en 1968, nun sitio
de invernada en Tailandia, e
non se volveu ver desde 1980.

112. E agora, que rematei, vou facer unha cousa...
Botarme a durmir ata que volvan!
As imaxes fotográficas foron collidas da internet e a información de fontes varias. Agradézolle aos
autores a súa dispoñibilidade, e agardo saiban disculpar o uso que fixen delas.
Mon Daporta