ชนิฎา เต๊ะล๊ะ

1. รสในวรรณคดีไทย
ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓
สัลลาปังคพิไสย
สัลลาปังคพิไสย (บทโศก)
คือ การโอดคร่าครวญ
หรือบทโศกอันว่าด้วยการพราก
จากสิงอันเป็นทีรัก
ตัวอย่าง
เคยหมอบใกล้ได้กลินสุคนธ์ตรลบ
ละอองอบรสรืนชืนนาสา
สิ้นแผ่นดินสิ้นรสสุคนธา
วาสนาเราก็สิ้นเหมือนกลินสุคนธ์
นิราศภูเขาทอง : สุนทรภู่
บทประพันธ์บทนี้
กล่าวถึงท่านสุนทรภู่ เมือครั้ง
เดินทางไปนมัสการเจดีย์ภูเขาทอง
ก็เกิดความอาลัยต่อรัชกาลที ๒
ทีได้เสด็จสวรรคตไป
แบบฝึกหัด
บทประพันธ์ต่อไปนี้เป็นรสใดในวรรณคดี
๑. แผดเสียงสิงหนาทตวาดร้อง
กึกก้องฟากฟ้าดินไหว
...........................
๒. ถ้าความทุกข์เราดังเหมือนอย่างปืน
พิภพพื้นคงจะไหวเหมือนใจหวัง
...........................
๓. ต้นแคคางกร่างกระทุ่มชอุ่มออก
ทั้งช่อดอกดูไสวเหมือนไม้เขียน
...........................
๔. โลมลูบจูบชายสไบห่ม
ขอชมนิดเถิดเจ้าอย่าเศร้าหมอง
...........................
นางสาวชนิฎา เต๊ะล๊ะ เลขที่ ๒๔
รหัส ๕๖๘๑๑๒๔๐๗๖

2. เสาวรจนี
เสาวรจนี (บทชมโฉม)
คือ การเล่าชมความงามของตัวละครในเรือง
อาจเป็นตัวละครทีเป็นมนุษย์ อมนุษย์
หรือสัตว์
ตัวอย่าง
พงษ์กษัตริย์ทัศนานางเงือกน้อย
ดูแช่มช้อยโฉมเฉลาทั้งเผ้าผม
ประไพพักตร์ลักษณ์ล้้าล้วนข้าคม
ทั้งเนื้อนมนวลเปล่งออกเต่งทรวง
พระอภัยมณี : สุนทรภู่
บทประพันธ์บทนี้
กล่าวถึงพระอภัยมณีทีมองดูนางเงือก
ด้วยอาการตกตะลึงในความงาม
ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรือเรือนผม
นารีปราโมทย์
นารีปราโมทย์ (บทเกี้ยวโอ้โลม)
คือ การกล่าวแสดงความรัก
การเกี้ยวพาราสีกัน
ตัวอย่าง
ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร
ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน
แม้นเกิดในใต้ฟ้าสุธาธาร
ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา
พระอภัยมณี : สุนทรภู่
บทประพันธ์บทนี้
กล่าวถึงพระอภัยมณีทีเกี้ยวพาราสี
และโอ้โลมนางละเวง
พิโรธวาทัง
พิโรธวาทัง (บทตัดพ้อ)
คือ การกล่าวข้อความแสดงอารมณ์ไม่พอใจ
ตั้งแต่ ไม่พอใจ โกรธ ตัดพ้อ ประชดประชัน
กระทบกระเทียบเปรียบเปรย เสียดสี
และด่าว่าอย่างรุนแรง
ตัวอย่าง
รูปงามนามเพราะน้อยไปหรือ
ใจไม่ซื่อสมศักดิ์เท่าเส้นผม
แต่ใจสัตว์มันยังมีทีนิยม
สมาคมก็แต่ถึงฤดูมัน
เสภาขุนช้างขุนแผน : สุนทรภู่
บทประพันธ์บทนี้
กล่าวถึงพระพันวษาตรัสบริภาษ
นางวันทอง ว่านางวันทองเป็นหญิงหลายใจ
ไม่รู้จักพอ