3. ESTUDOS E PROFESIÓN
● Estuda Dereito en Santiago.
● Exerce ncomo funcionario de Facenda.
● Marcha a Madrid a cursar Maxisterio.
● Regresa a Ourense como catedrático de Historia da
Escola Normal.
4. PUBLICA AS REVISTAS
● La Centuria (1917), con Arturo Noguerol.
● Nós (1922) da que foi director literario.
5. PERSONALIDADE ACTIVA
● Ingresa nas Irmandades da Fala (1917).
● Participa no Seminario de Estudos Galegos, onde
dirixe a sección de etnografía e folclore.
● Ingresa na Real Academia Galega (1929), cun
discurso titulado “Un caso de licantropía”.
6. ACTIVIDADE POLÍTICA
● Funda o Partido Nazonalista Republicán de Ourense,
con Otero Pedrayo 1931.
● No ano 1935 foi nomeado membro do Consello
executivo do Partido Galeguista.
● Únese á Dereita Galeguista galega (1936).
7. BASE FILOSÓFICA
● Creación de mitos
● Liñaxe celta
● Exaltación do medievo
● Valoración do natural-rural/histórico-urbano
● Pensamento:
○ Irracionalismo gnoseolóxico:
■ Realidad=razón+intuición (mito, arte e relixiosidade)
○ Visión crítica da historia
○ O sentimento da Terra
9. ● Ruptura coa narración costumista.
● Do caso que lle aconteceu ao doutor Alveiros: Narración
humorística
● Relatos de base folclórica con intención didáctica:
○ O lobo da xente
○ A trabe de ouro e a trabe de alquitrán
10. ● A Coutada: diálogo filosófico
● Os Europeos en Abrantes:
○ Novela inacabada
○ Sátira de personaxes ourensás
● O porco de pé
11. NARRATIVA LONGA
1. Cume narrativo -» O porco de pé (1928)
a. Parodia e sátira das estruturas sociais
ourensás
b. Personificación na estrutura de Don
Celorrio --» Vulgaridade e materialismo
da burguesía
2. Experimentalismo narrativo.
a. Vencellado coa estética expresionista
b. Afán de presentación da ideas
c. Narración en segundo plano
NARRATIVA CURTA
● Do caso que lle aconteceu ao
doutor Alveiros (1919)
● A trabe d’ouro e a trabe d’alquitrán
(1925)
● O lobo da xente (1935)
● A coutada (1926)
● Os europeos en Abrantes (1927)
13. Da rebeldía da mocidade no galeguismo á
ideoloxía máis conservadora e católica da
madurez.
14. Retrato de don Celidonio
Don Celidonio é gordo e artrítico. O carrolo sáelle fóra; na calva ten
unha que outra serda; ten as fazulas hipertrofiadas, da cor do magro do
xamón, e tan ilustrosas, que semella que botan unto derretido; as
nádegas e o bandullo vánselle un pouco para abaixo.
O lardo rezúmalle por todo o corpo, e no verán súao en regueiros
aceitosos e en pingota bastas, coma as que deitan os chourizos cando
están no fumeiro.
Así como é graxento o corpo, tamén o miolo de don Celidonio. Se lle
escacharan a testa, tiña que ser con pauferro e picaraña, en lugar
dunha sesada habían atopar un unto. Corpo e alma, tanto ten, todo é
graxa e manteiga. Don Celidonio é igual por dentro ca por fóra: carne e
espírito son a mesma zorza, mesturada e revolta, co mesmo adubo de
ourego e pemento.
Pois, Don Celidonio veu de Castela, de mancebo de Baldomero García,
onde botou moitos anos curtindo os sabañóns, enfouzado no aceite e
no bacallau.
Tamén Baldomero García viñera de Castela, vendendo queixo de pé de
mulo polas tortas , cunha blusa azul curta, cirigolas e chapeu coma o dos
charros de Salamanca. Era pequeno, feito de cordas e sarmentos, e tiña a
gadoupa engruñada, adoito para apañar as cadelas.
A poder de pasar fame, puxo unha tenda nun buraco cheirento e escuro ,
alumado cunha vela de sebo, e durmía na trastenda. Despois ganou e
chegou a mercar a casoupa en que vivía. Logo ganou máis, alugou a
tenda e mudouse para outra meirande, e trouxo da súa terra a doña
Emerenciana, co seu capacho e o seu periquito no cume do peiteado que
metía na praza moeda falsa e rifaba coas regateiras e cos parroquianos, e
a Nicasia, a filla que non deixaba medrar a súa nai, que tiña un xenio
como un can adoecido.
Os tres cheiraban a bravío,coma as cabras. Mais a forma de fame,
aforraban e daban réditos. E cargaron a mercar outra casa na Praza
Maior. E despois gañaron máis e mercaron a casa na que vivían e tiñan a
tenda e as rendas dun señor velliño que alí morreu e que lles debía
cartos
E fóronse achinando. A larota era boa, mais o negocio ia para diante, e
por fin arriscáronse a levar a tenda para a Praza Maior, xa que non tiñan
que pagar aluguer. Daquela foi cando trouxeron ao Celidonio.
METÁFORA
SÍMIL
