ศาสตร์ภาษาญี่ปุ่นที่ควรรู้

1. 1
บทน�ำ
​ในบทนี้จะกล่าวถึงเสียงในภาษาญี่ปุ่น โดยจะกล่าวถึงลักษณะ
ของเสียงภาษาญี่ปุ่นในภาพรวม หลังจากนั้นจะกล่าวถึงเสียงพยัญชนะ
เสียงสระ จังหวะของเสียง เสียงสูงต�่ำ และท�ำนองเสียงในภาษาญี่ปุ่น
โดยจะมุ่งประเด็นไปที่ลักษณะเด่นของเสียงภาษาญี่ปุ่นและลักษณะ
เสียงภาษาญี่ปุ่นที่ต่างจากเสียงในภาษาไทย
​ จ�ำนวนเสียงในภาษาญี่ปุ่นมีไม่มาก แต่มีลักษณะพิเศษหลายอย่าง
ที่แตกต่างจากภาษาไทย เช่น โครงสร้างพยางค์แบบญี่ปุ่น การให้
ความส�ำคัญกับเรื่องจังหวะ การมีกฎการออกเสียงสูงต�่ำที่มีลักษณะ
เฉพาะตัว กฎการออกเสียงสูงต�่ำที่แตกต่างกันในแต่ละภาษาถิ่น
ลักษณะของเสียงในภาษาญี่ปุ่น
ภาษาญี่ปุ่นมีค�ำพ้องเสียงจ�ำนวนมาก
ภาษาญี่ปุ่นจัดได้ว่าเป็นภาษาที่มีค�ำพ้องเสียงมากที่สุดภาษาหนึ่ง
เหตุผลหนึ่งมาจากการที่จ�ำนวนเสียงในภาษาญี่ปุ่นที่มีจ�ำนวนน้อยเมื่อ
เสียงในภาษาญี่ปุ่น

2. 2
เทียบกับภาษาอื่น ๆ ยกตัวอย่างเช่น ในภาษาไทยเรามีเสียงสระเดี่ยว
ถึง 18 เสียง และมีเสียงพยัญชนะถึง 21 เสียง ในขณะที่ในภาษาญี่ปุ่น
มีเสียงสระเดี่ยวเพียง 5 เสียง มีเสียงพยัญชนะเพียง 14 เสียง การที่
ภาษาญี่ปุ่นมีจ�ำนวนเสียงที่จ�ำกัดนี้ท�ำให้เกิดค�ำพ้องเสียงจ�ำนวนมาก
และการที่มีค�ำพ้องเสียงจ�ำนวนมากนี้ท�ำให้เมื่อน�ำเสียงมาสร้างขึ้นเป็น
ค�ำศัพท์จะท�ำให้คนฟังสามารถนึกไปถึงค�ำศัพท์ต่างๆได้เป็นจ�ำนวนมาก
การน�ำเสียงมาประกอบขึ้นเป็นค�ำศัพท์เป็นความเพลิดเพลิน
หรือเพื่อให้จ�ำง่าย เช่น การน�ำเอาเสียงตัวเลขในภาษาญี่ปุ่นมาสร้าง
ค�ำศัพท์ที่มีเสียงคล้ายกัน ตัวอย่างเช่น ตัวเลข 118093 สามารถใช้
เสียงตัวเลขแปลงเป็นค�ำศัพท์ที่มีเสียงใกล้เคียงกันได้ว่า 「いいわ奥さん」
(iiwa okusan) (ความหมายคือ “ดีจังคุณแม่บ้าน”) เนื่องจากเสียง
ตัวเลข 1 หรือ ichi มีเสียง i ประกอบอยู่สามารถน�ำไปเชื่อมกับค�ำ
ที่ใช้เสียงiในค�ำว่า“ii”ที่แปลว่า“ดี”ได้ชาวญี่ปุ่นมักจะน�ำเสียงตัวเลข
ไปเชื่อมกับค�ำศัพท์เพื่อสร้างความหมายต่าง ๆ ซึ่งจะช่วยให้จ�ำตัวเลข
ยาว ๆ ได้ง่ายขึ้น
ตัวอย่างที่พบมากคือ ตัวเลขเบอร์โทรศัพท์ในโฆษณาของหลาย
บริษัทมักจะใช้ตัวเลขที่สวยในความหมายว่าสามารถแปลงเป็นค�ำศัพท์
ที่มีความหมายสอดคล้องกับสินค้าของตน เช่นเบอร์โทรศัพท์ของบริษัท
ปลูกผมแห่งหนึ่งที่มีสโลแกนว่า フサフサ (fusafusa) มีความหมายว่า
“หนา ดก” และบริษัทนี้ก็จะใช้หมายเลขโทรศัพท์ที่ให้ลูกค้าติดต่อ
มาด้วยหมายเลข 17-2323 ซึ่งสามารถแปลงเป็นเสียงค�ำศัพท์ได้ว่า
いいな、フサフサ (iina, fusafusa) หรือ “ดีจังนะ หนาและดก” ดังที่ได้
กล่าวมาแล้วว่าตัวเลข 1 มีเสียงอ่านว่า ichi ท�ำให้น�ำเสียงตัวแรกหรือ
i มาใช้เชื่อมโยงค�ำเสียงค�ำว่า “ii” ที่แปลว่า “ดี” ส่วนตัวเลข 7 มีเสียง
1 1 8 09 3
1 7 2 3 2 3

3. 3
อ่านว่า nana และเสียงคล้ายกับค�ำลงท้ายของภาษาญี่ปุ่น na ที่แปล
คล้ายกับภาษาไทยว่า “นะ” ส่วนค�ำว่า フサフサ (fusafusa) มีเสียง
คล้ายกับเลข 2 ในภาษาญี่ปุ่นที่ออกเสียงว่า “fu (tatsu)” และเลข 3
ที่ออกเสียงว่า “sa (n)” และมีความหมายว่า “หนา ดก”
​เหตุผลอีกประการหนึ่งที่เสียงตัวเลขสามารถน�ำไปเชื่อมกับ
เสียงในค�ำศัพท์ในภาษาญี่ปุ่นได้ง่าย เพราะค�ำในภาษาญี่ปุ่นมีเสียงอ่าน
มากกว่าหนึ่งเสียงเป็นส่วนใหญ่ เสียงอ่านตัวเลขภาษาญี่ปุ่นก็เช่น
เดียวกันสามารถอ่านได้หลายแบบ เช่น ตัวเลข 1 ที่สามารถอ่านได้ว่า
ichi ถ้าอ่านเป็นแบบเสียงจีน และยังสามารถอ่านได้ว่า hitotsu ได้
ด้วยถ้าอ่านเป็นเสียงญี่ปุ่น นอกจากนี้ บางครั้งก็สามารถน�ำเสียงอ่าน
แบบภาษาอังกฤษมาเชื่อมได้ด้วย เช่น ตัวเลข 0 สามารถอ่านได้ว่า
zero เพิ่มจาก rei, maru หรือเนื่องจากตัวเลข 0 คล้ายกับตัวอักษร
ภาษาอังกฤษตัวโอก็อาจจะอ่านได้ว่า oo หรือ oh ได้ด้วย เมื่อตัวเลข
มีเสียงอ่านให้เลือกมากก็สามารถน�ำไปเชื่อมกับค�ำศัพท์ได้ง่ายมากขึ้น
เสียงในภาษาญี่ปุ่นที่ใช้ในการสะกดค�ำ
มีลักษณะคงที่ไม่ผันแปร แต่ว่า...
​เสียงในภาษาญี่ปุ่นมีลักษณะคงที่และไม่ผันแปร ท�ำให้คนที่รู้วิธี
การเขียนเพียงแค่ตัวอักษรฮิรางานะของภาษาญี่ปุ่นก็สามารถถ่ายทอด
เสียงค�ำศัพท์ใด ๆ ก็ได้ออกมา หรือกล่าวอีกอย่างหนึ่งคือสามารถสะกด
เป็นค�ำศัพท์ได้ทุกค�ำแม้จะไม่รู้ความหมายเลยก็ตาม ซึ่งจุดนี้ต่างกับ
ภาษาอื่น ๆ เช่น ภาษาไทยหรือภาษาอังกฤษที่เสียงที่ออกเสียงมา
อาจจะไม่ตรงกับพยัญชนะของเสียงที่ใช้สะกดเสมอไป ท�ำให้ผู้เรียน

4. 4
ภาษาต่างประเทศเหล่านั้นต้องเรียนรู้วิธีการสะกดค�ำในค�ำศัพท์ใหม่ ๆ
ตลอดเวลา ในขณะที่เสียงในภาษาญี่ปุ่นที่น�ำมาใช้สะกดค�ำศัพท์จะคงที่
สอดคล้องกับตัวสะกดเสมอ ท�ำให้เด็กนักเรียนชั้นประถมในประเทศ
ญี่ปุ่นสามารถสะกดค�ำศัพท์ในภาษาญี่ปุ่นออกมาได้ทุกค�ำ แม้ว่าจะไม่รู้
จักความหมายของค�ำนั้นก็ตาม
​ ฟังแล้วดูเหมือนว่าภาษาญี่ปุ่นจะเป็นภาษาที่ง่าย แต่จริง ๆ แล้ว
ถ้าดูรายละเอียดอาจจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น กรณีที่เขียนด้านบนหมายถึง
การเขียนเสียงที่ได้ยินออกมาเป็นตัวอักษรฮิรางานะ หากเป็นเรื่องของ
ตัวอักษรคันจิจะเป็นเรื่องตรงข้ามกันทีเดียวตัวอักษรคันจิในภาษาญี่ปุ่น
อ่านได้หลายเสียง หากไม่รู้จักค�ำศัพท์นั้นมาก่อนก็อาจจะมีโอกาสที่จะ
เขียนเป็นตัวอักษรคันจิออกมาผิดได้และส�ำหรับการอ่านออกเสียงก็เช่น
เดียวกัน ถ้าเป็นการอ่านออกเสียงตัวอักษรฮิรางานะจะไม่มีปัญหา
เพราะตัวอักษรฮิรางานะมีเสียงที่จ�ำกัด แต่ถ้าเป็นการอ่านออกเสียงตัว
อักษรคันจิ แม้แต่ชาวญี่ปุ่นเองก็ไม่อาจจะอ่านออกเสียงตัวอักษรคันจิ
ออกมาได้ถูกต้องทุกค�ำ โดยเฉพาะชื่อสถานที่และชื่อคนที่เขียนด้วยตัว
อักษรคันจิ หากไม่เคยเจอหรือได้ยินมาก่อนก็จะยากที่จะเขียนออกมา
ภาพลักษณ์ของเสียงในภาษาญี่ปุ่น
โครงสร้างพยางค์พิเศษ
​ คนที่ได้ยินภาษาญี่ปุ่นส่วนมากจะบอกว่า ฟังภาษาญี่ปุ่นเร็ว ๆ
แล้วรู้สึกเหมือนเสียง “ปืนกล (ดะดะดะดะ)” บ้าง “รถไฟวิ่ง (ฉึกฉัก
ฉึกฉัก)” บ้าง “เสียงน่ารัก (อาโนเนะ)” บ้าง เหตุที่ท�ำให้รู้สึกเช่นนั้นมา
จากสาเหตุคือ โครงสร้างพยางค์ในภาษาญี่ปุ่น เสียงสระและการออก

5. 5
เสียงในภาษาญี่ปุ่น
​พยางค์หรือที่เรียกว่า 音節 (onsetsu) ในภาษาญี่ปุ่นจะประกอบ
ด้วยเสียงพยัญชนะ 子音 (shiin) + เสียงสระ 母音 (boin) เป็นหลัก เช่น
ค�ำว่า さ (sa) จะประกอบด้วยเสียงพยัญชนะ [s] และเสียงสระ [a]
ประกอบกัน โครงสร้างพยางค์ “เสียงพยัญชนะ + เสียงสระ” นี้เป็น
โครงสร้างพยางค์พื้นฐานของภาษาญี่ปุ่น ท�ำให้เมื่อคนพูดภาษาญี่ปุ่น
เร็ว ๆ คนที่ฟังภาษาญี่ปุ่นจะรู้สึกเหมือนกับว่าเสียงที่เปล่งออกมาจะจบ
ด้วยเสียงพยัญชนะ + เสียงสระสั้น ๆ เรียงรายติดต่อกันไป ท�ำให้ฟัง
เหมือนเสียงปืนกลหรือเสียงรถไฟที่วิ่งต่อเนื่องไปไม่หยุด
​ การที่พยางค์ในภาษาญี่ปุ่นจบลงด้วยเสียงสระเป็นส่วนใหญ่นี้
หรือที่เรียกว่า “open syllable” เป็นสิ่งที่ต่างกับภาษาอื่น ๆ อย่าง
ชัดเจน ยกตัวอย่างเช่น ในภาษาไทยเรามีเสียงตัวสะกด เช่น แม่กบ
แม่กด แม่กน ฯลฯ ท�ำให้เรามีค�ำศัพท์ที่จบด้วยเสียงสะกดพยัญชนะ
เป็นจ�ำนวนมาก ภาษาไทยจึงจัดว่ามีเสียง “closed syllable” มาก
ในขณะที่ในภาษาญี่ปุ่นจะมีค�ำศัพท์ที่จบด้วยเสียงตัวสะกดพยัญชนะ
เป็นจ�ำนวนน้อย เวลาชาวญี่ปุ่นพูดค�ำศัพท์ภาษาไทยที่มีเสียงตัวสะกด
จึงมักจะใส่เสียงสระลงไปด้วยเพื่อให้ออกเสียงได้สะดวกขึ้น เช่น ค�ำว่า
“ภูเก็ต” เสียง “ภู” จบด้วยเสียงสระจึงไม่มีปัญหาในการออกเสียง
แต่ค�ำว่า “เก็ต” ชาวญี่ปุ่นจะต้องออกเป็น ケット (ketto) หรือจบด้วย
เสียงสระ [o] หรือท�ำให้ทุกพยางค์เป็น “open syllable” จึงจะออก
เสียงได้ง่าย
​นอกเหนือจากโครงสร้างพยางค์พื้นฐานเสียงพยัญชนะ + เสียง
สระแล้ว “เสียงสระ” อย่างเดียว และ “เสียงพยัญชนะ + เสียงกึ่งสระ
(半母音 (hanboin)) + เสียงสระ” ก็จัดเป็นโครงสร้างพยางค์ในภาษา

6. 6
ญี่ปุ่นหนึ่งด้วย แต่ก็จะสังเกตได้ว่าถึงแม้จะมีเสียงกึ่งสระประกอบอยู่ก็
จะยังจบลงด้วยเสียงสระหรือเป็น “open syllable” อยู่ดี การที่เสียง
พยางค์ในภาษาญี่ปุ่นส่วนใหญ่จบลงด้วยเสียงสระนี้ ท�ำให้ภาษาญี่ปุ่น
มีลักษณะพยางค์ที่พิเศษกว่าภาษาอื่น ท�ำให้มีชื่อเรียกพยางค์ในภาษา
ญี่ปุ่นเป็นพิเศษว่า 拍 (haku) หรือ “mora” แทนที่ค�ำว่า 音節 (on-
setsu) ภาษาญี่ปุ่นบางครั้งใช้ทับศัพท์ว่า モーラ (moora) เรียกด้วย
โดยทั่วไปตัวอักษรฮิรางานะหนึ่งตัวจะเท่ากับ 1 拍 (haku) หรือ 1
モーラ (moora)
​ ตัวอย่างค�ำว่า “ภูเก็ต” ด้านบน ส�ำหรับคนไทยก็จะนับเป็น 2
พยางค์คือ ค�ำว่า “ภู” และ “เก็ต” แต่ส�ำหรับชาวญี่ปุ่นหากลากเสียง
ยาวในค�ำว่า “ภู” ด้วยแล้วจะนับได้เป็นถึง 5 拍 (haku) เลยทีเดียว
คือนับได้ตามจ�ำนวนอักษรฮิรางานะ ぷうけっと (โดยเสียง っ ก็นับเป็น
1 拍 (haku) ด้วย
​ Kindaichi (金田一1988: 90) ได้สรุปตารางแสดง 拍 (haku)
ในภาษาญี่ปุ่นไว้ดังต่อไปนี้
a ​i​ u​ e​ o ​ja ​ju​ jo ​(je)​ wa ​(wi)​ (we) ​wo
ha​ hi​ hu​ he ​ho hja​ hju ​hjo​ (hje)​ (hwa) ​(hwi)​ (hwe) ​ (hwo)
ga ​gi​ gu​ ge ​go​ gja ​gju​ gjo (gwa)​
ka ​ki​ ku​ ke​ ko ​kja ​kju ​kjo​ (kwa)
ŋa​ ŋi​ ŋu​ ŋe​ ŋo ​ŋja​ ŋju ​ŋjo
da ​(di) (du)​ de ​do​ (dju)
ta​ (ti) (tu) ​te ​to​ (tju)
na ​ni​ nu ​ne ​no​ nja ​nju ​njo
ba​ bi​ bu​ be​ bo ​bja ​bju ​bjo
1 2 3 4 5

7. 7
pa ​pi​ pu ​pe ​po​ pja​ pju ​pjo
ma​ mi​ mu​ me ​mo ​mja​ mju ​mjo
za ​zi​ zu​ ze ​zo​ zja​ zju​ zjo​ (zje)
sa​ si​ su​ se ​so​ sja​ sju​ sjo​ (sje)
(ca)​ ci ​cu (ce) (co)​ cja ​cju​ cjo​ (cje)
ra ​ri​ ru​ re ​ro ​rja​ rju ​rjo
​ N​ T ​R
หมายเหตุ (แปลและขยายความหรือเติมตัวอักษรโรมันให้เข้าใจง่ายจาก
Kindaichi (金田一 1988: 90))
​1) ในวงเล็บ( )หมายถึงเสียงที่ปรากฏในค�ำยืมหรือค�ำที่แสดงความ
รู้สึก (เช่น ค�ำอุทาน)
​2) (hwa) หมายถึงเสียงตัวอักษรファ
​ 3) ŋa, ŋi, ŋu…หมายถึงเสียงนาสิกในตัวอักษรวรรค ガ เช่น เสียง
ガ (ŋa) ในค�ำว่า 鏡 (カガミ (kagami), เสียง ギ (ŋi) ในค�ำว่า 鍵 (カ
ギ (kagi) แต่ชาวญี่ปุ่นบางคนก็ไม่ออกเสียงเช่นนี้
​ 4) ci, cu หมายถึงเสียงตัวอักษรチ・ツ ใช้วิธีเขียนตามแบบของ
นักภาษาศาสตร์ที่ชื่อ Hattori Shirou โดยก�ำหนดให้ (ca) หมาย
ถึง เสียง ツァ (cja) หมายถึงเสียง チャ
​ 5) N หมายถึงเสียง ハネル音 (haneru on) หรือเสียงที่จบด้วยตัว
อักษร ん (n), T หมายถึงเสียง ツメル音 (tsumeru on) หรือเสียง
ที่มีตัวอักษร っ (tsu) ตัวเล็ก, R หมายถึงเสียง引ク音 (hiku on)
หรือเสียงที่ลากยาว

8. 8
ภาพลักษณ์ของเสียงในภาษาญี่ปุ่น
เสียงที่เพราะพริ้งและการออกเสียงอย่างกระจุ๋งกระจิ๋ง
​
ปัจจัยอีกประการหนึ่งที่ท�ำให้รู้สึกว่าภาษาญี่ปุ่นมีเสียงที่เพราะ
พริ้งหรือน่ารักคือเรื่องของสระในภาษาญี่ปุ่นสระในภาษาญี่ปุ่นมีจ�ำนวน
เพียง 5 เสียง คือ เสียง [a] [i] [u] [e] [o] ซึ่งนับว่าเป็นจ�ำนวนที่น้อย
เมื่อเทียบกับเสียงสระในภาษาอื่น การที่ภาษามีจ�ำนวนเสียงสระน้อย
จะช่วยส่งเสริมให้การฟังเสียงในภาษานั้นฟังได้ชัดเจนมากขึ้นKindaichi
(金田一 1988: 102-103) อ้างค�ำพูดของศิลปินญี่ปุ่นที่ชื่อ 四家文子
(Yotsuya Fumiko) ที่กล่าวว่า เพลงที่มีเสียงสระ [a] [o] จ�ำนวนมาก
จะร้องง่าย ในขณะที่เพลงที่มีเสียงสระ [i] จ�ำนวนมากจะร้องยาก
พร้อมกันนี้ได้น�ำผลการส�ำรวจของ 大西雅雄 (Oonishi Masao) ที่ท�ำ
การส�ำรวจจ�ำนวนเสียงสระที่ใช้ในภาษาต่าง ๆ และสรุปว่า ในภาษา
ญี่ปุ่นมีการใช้เสียงสระ [a] และ [o] มากเป็นอันดับที่ 1 และ 2
ตามล�ำดับ ท�ำให้น่าจะสรุปได้ว่าภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษาที่มีการใช้เสียงสระ
ที่ชัดเจน
​นอกจากนี้ เสียงภาษาญี่ปุ่นยังมีลักษณะเฉพาะอีกประการหนึ่ง
คือ มักจะไม่ใช้ริมฝีปากในการออกเสียง แต่จะใช้อวัยวะที่อยู่ลึกเข้าไป
เช่น เพดานแข็ง เพดานอ่อนในการออกเสียงมากกว่า ยกตัวอย่างเช่น
เสียงสระ [u] ในภาษาญี่ปุ่นจะไม่ห่อริมฝีปาก ซึ่งเป็นลักษณะพิเศษที่
ต่างจากเสียง [u] ในภาษาอื่น นอกจากนี้ เสียงพยัญชนะเช่นเสียง [f]
[v] ซึ่งเป็นเสียงที่ต้องใช้ริมฝีปากในการเปล่งเสียง ก็จะไม่พบเจอใน
ภาษาญี่ปุ่น ในทางตรงกันข้ามเสียงพยัญชนะในภาษาญี่ปุ่นจ�ำนวนมาก
จะต้องใช้อวัยวะที่อยู่ลึกเข้าไปในปากในการออกเสียง เช่น เสียง [k]

9. 9
[g] [ŋ] การที่ไม่ใช้ริมฝีปากในการเปล่งเสียงและการที่ใช้อวัยวะที่อยู่
ลึกเข้าไปในการเปล่งเสียง ท�ำให้เวลาชาวญี่ปุ่นพูดจะไม่เปิดปากกว้าง
และจะเคลื่อนไหวริมฝีปากเพียงเล็กน้อย การออกเสียงเช่นนี้อาจจะ
น�ำไปสู่ภาพลักษณ์ของความเรียบร้อยและกระจุ๋งกระจิ๋งหรือภาพลักษณ์
การพูดจาแบบ“อาโนเนะ”หรือ“คิขุ”น่ารักหวานแหววแบบสาวญี่ปุ่น
เสียงในค�ำเลียนเสียง
และค�ำแสดงท่าทางในภาษาญี่ปุ่น
​
ภาษาญี่ปุ่นมีค�ำเลียนเสียงธรรมชาติที่เรียกว่า 擬声語 (giseigo)
ซึ่งหมายถึงค�ำเลียนเสียงของสัตว์หรือค�ำเลียนเสียงของเสียงมนุษย์
และ 擬音語 (giongo) ที่หมายถึงค�ำที่เลียนเสียงของธรรมชาติและ
สิ่งของ เช่น เสียงฟ้าผ่า เสียงเคาะประตู และ 擬態語 (gitaigo) เป็นค�ำ
ที่แสดงสภาพของสิ่งของ ท่าทาง ความรู้สึกและสภาพจิตใจของมนุษย์
ซึ่งเป็นค�ำที่ไม่ได้เกิดจากการเลียนเสียงที่ได้ยินจริง เช่น ค�ำที่แสดง
สภาพที่ว่างเปล่าค�ำที่แสดงลักษณะรอยยิ้มแบบต่างๆ ค�ำที่แสดงอาการ
ปวดแบบต่าง ๆ ค�ำทั้งสามชนิดนี้อาจจะเรียกรวม ๆ ได้ว่า オノマトペ
(onomatope) ที่มาจากภาษาอังกฤษค�ำว่า “onomatopoeia” ในที่
นี้จะใช้ค�ำว่า オノマトペ (onomatope) เป็นค�ำเรียกรวมค�ำเลียนเสียง
ธรรมชาติและท่าทางในภาษาญี่ปุ่นทั้งหมด
​ ค�ำเลียนเสียงธรรมชาติในแต่ละภาษาบางครั้งมีความเป็นสากล
หรือมีความคล้ายคลึงกันแต่บางครั้งอาจจะไม่เหมือนกันเช่นนกดุเหว่า
ในภาษาญี่ปุ่นจะร้องว่า カッコウ (kakkou) ในขณะที่ในภาษาอังกฤษ
ร้องว่า “cuckoo (กุ๊กกู)” ภาษาฝรั่งเศสร้องว่า “coucou (คุ คุ)”

10. 10
​ ภาษาญี่ปุ่นมีการใช้ オノマトペ (onomatope) อย่างแพร่หลาย
ทั้งในเด็กและผู้ใหญ่ เราสามารถพบเจอ オノマトペ (onomatope) ได้
ทั้งในภาษาพูดในชีวิตประจ�ำวันและในภาษาเขียน เช่น ในวรรณกรรม
นวนิยาย ข้อความพาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์ ข้อความโฆษณา
​ ลักษณะพิเศษหนึ่งของ オノマトペ (onomatope) ในภาษาญี่ปุ่น
คือ จะใช้ オノマトペ (onomatope) ที่แสดงสภาพจิตใจ หรืออารมณ์
ของมนุษย์ด้วย ซึ่งเป็นลักษณะที่ในภาษาอื่นจะไม่ค่อยพบเจอ เช่น ค�ำ
ที่แสดงอารมณ์ที่กระวนกระวาย หงุดหงิดจะใช้ค�ำว่า いらいら (iraira)
หรือค�ำที่แสดงรอยยิ้มแบบอารมณ์ดีจะใช้ ニコニコ (nikoniko) แต่
ถ้ายิ้มแหะ ๆ จะใช้ค�ำว่า ニャニャ (niyaniya) การใช้ オノマトペ
(onomatope) ที่แสดงสภาพจิตใจหรืออารมณ์ในลักษณะนี้ค่อนข้าง
จะเป็นที่เข้าใจยากส�ำหรับผู้เรียนภาษาญี่ปุ่นชาวต่างชาติ เพราะเป็น
เรื่องของความรู้สึกที่ต้องเรียนรู้มาตั้งแต่เด็ก ๆ
​ลักษณะของเสียงที่มักน�ำมาใช้ประกอบขึ้นเป็น オノマトペ
(onomatope) ประการหนึ่งคือ จะน�ำเสียงซ�้ำมาประกอบ เช่น ค�ำว่า
トントン (tonton)ที่เป็นเสียงซ�้ำของค�ำว่าトン (ton)กับค�ำว่าトン (ton)
น�ำมาออกเสียงซ�้ำอีกเป็น トントン (tonton) ซึ่งแสดงเสียงเคาะ เช่น
เสียงเวลาเคาะประตู และ ドンドン (dondon) ที่แสดงอาการการ
เปลี่ยนแปลงอย่างฉับไว หรือค�ำว่า ゴロゴロ (gorogoro) ที่แสดงการ
กระเด็นกระดอนของหินหรือเสียงฟ้าร้องค�ำราม
​ลักษณะอีกประการหนึ่งในเรื่องที่เกี่ยวกับเสียง オノマトペ
(onomatope) คือจะมี オノマトペ (onomatope) จ�ำนวนหนึ่งที่มี
ลักษณะเป็นคู่เสียงระหว่างเสียงพยัญชนะที่เป็นเสียงไม่ก้องและเสียง
พยัญชนะที่เป็นเสียงก้อง ตัวอย่างค�ำที่ยกมาด้านบนค�ำว่า トントン