ΚΞ

1. ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ
ΘΕΜΑ: Ο αφηγητής αποδίδει το αίσθημα φόβου και ανασφάλειας στη δεκαετία του ’50, την ιδεολογική
σύγχυση της εποχής και εκφράζει την αναζήτηση ελπίδας.
ΕΝΟΤΗΤΕΣ:
1Η
ΕΝΟΤΗΤΑ: «Όταν μπήκε στο καφενείο… ΖΗΤΕΙΤΑΙ πιάνο προς αγοράς»: Διαβάζοντας την
εφημερίδα στο καφενείο.
2Η
ΕΝΟΤΗΤΑ: «Σκέψεις γυρίζανε… Δεν μπορεί παρά να ’χουν»: Συναισθήματα και σκέψεις.
3Η
ΕΝΟΤΗΤΑ: «Ξανάριξε μια ματιά… στο αυριανό φύλλο»: Αναζήτηση ελπίδας.
ΤΕΧΝΙΚΗ:
- Ο συγγραφέας ταυτίζεται με τον αφηγητή.
- Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη.
- Ο ρυθμός της αφήγησης είναι γρήγορος.
ΓΛΩΣΣΑ: Δημοτική, απλή, απαλλαγμένη από επίθετα. Τα ρήματα βρίσκονται σε παρελθοντικό χρόνο
αλλά και στον ενεστώτα.
ΎΦΟΣ: Λιτό, απλό, καθημερινό.
ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΑ ΜΕΣΑ:
- Επαναλήψεις.
- Αντιθέσεις.
ΙΔΕΕΣ – ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ:
- Είναι ένα αντιπροσωπευτικό μεταπολεμικό διήγημα που αποδίδει με απλό και άμεσο τρόπο την
ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα και ην αβεβαιότητα της μεταπολεμικής εποχής.
Πηγή: http://e-didaskalia.blogspot.gr/2012/09/blog-post_9268.html#ixzz3xFPuhNl5
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:
 Τι οραματίστηκαν οι άνθρωποι μετά το τέλος του Β΄Παγκοσμίου πολέμου και ποιος είναι τελικά ο
μεταπολεμικός κόσμος;
 Ποια είναι τα συναισθήματα του ήρωα και οι προβληματισμοί του;
 Αφηγητής- αφήγηση-αφηγηματικοί τρόποι
 Να σχολιάσετε τη γλώσσα του κειμένου.
 Ποιο είναι ο λόγος που ο ήρωας αποφασίζει να βάλει την αγγελία στην εφημερίδα; Συσχετίστε την
απάντησή σας με τον τίτλο του διηγήματος.
 Να ετοιμάσετε δικές σας αγγελίες με πρώτο μέρος το ζητείται….
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ-ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ

2. Τα χαρακτηριστικά του μεταπολεμικού κόσμου
Μετά το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου οι άνθρωποι οραματίστηκαν ένα καλύτερο μέλλον που θα
διέφερε ριζικά από το ζοφερό παρελθόν. Πίστεψαν σε μια κοινωνία στην οποία θα βασίλευε η ηρεμία, η
ειρήνη, η δικαιοσύνη, η αξιοπρέπεια. Σ' αυτήν την κοινωνία οι άνθρωποι πίστεψαν οτι θα μπορούσαν να
επουλώσουν τις πληγές τους και να ξεπεράσουν τα τραύματα του παρελθόντος. Όμως οι ελπίδες τους
διαψεύστηκαν και τα όνειρα των ανθρώπων έμειναν ανεκπλήρωτα.
Ο μεταπολεμικός κόσμος είναι ο κόσμος της ανασφάλειας, της ανησυχίας, του άγχους και της αγωνίας
για το παρόν και το μέλλον. Η ρευστότητα,η αβεβαιότητα, η απειλή ενός νέου πολέμου που θα φέρει την
ολοκληρωτική καταστροφή, η εύθραυστη ειρήνη, η φτώχεια, η εξαθλίωση , οι οδυνηρές οικονομικές
αλλαγές και φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας συνθέτουν το φάσμα της ζωής των ανθρώπων.
Το κυρίαρχο αίσθημα των ανθρώπων είναι η απογοήτευση που μεγαλώνει μέσα στη μουντή
ειδησεογραφία των εφημερίδων , όπου παρουσιάζεται από τη μια η κοινωνική δυστυχία και από την άλλη
η ισοπεδωτική κοινωνική αλλοτρίωση της εποχής.
Ο αφηγητής
Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη, ο αφηγητής είναι παντογνώστης και ετεροδιηγητικός. Υπάρχει
αοριστία τόπου και χρόνου και ανωνυμία του ήρωα.Στην αρχή του διηγήματος δε δίνεται κανένα
στοιχείο γι' αυτόν. Η ανάγνωση της εφημερίδας του προκαλεί αρνητικές σκέψεις οι οποίες τον βασανίζουν.
Είναι και αυτός ένας από αυτούς που πήραν μέρος στον πόλεμο και προσδοκούσαν κάτι καλύτερο.
Αισθάνεται πίκρα και απογοήτευση, διακατέχεται από παθητική ψυχολογία, βασανίζεται από αισθήματα
ανασφάλειας και προσωπικής διάψευσης. Οι αξίες έχουν χρεοκοπήσει, οι ιδεολογίες έχουν ναυαγήσει, δεν
υπάρχουν πια ιδανικά. Ο αφηγητής φτάνει στην απόγνωση , συνειδητοποιεί το αδιέξοδο στο οποίο έχει
περιέλθει και αυτό τον πλημμυρίζει με τύψεις και ενοχές. Έχει την αίσθηση οτι όσοι τον βλέπουν τον
κατηγορούν και τον στιγματίζουν. Το νέο στοιχείο που δίνεται με ευρηματικό τρόπο από τον Α.Σαμαράκη
είναι οτι ο αφηγητής είναι συγγραφέας.Στα γραπτά του εκφράζει τις σκέψεις του, τους προβληματισμούς
του, την αγωνία του. Ίσως μ' αυτόν τον τρόπο να βρίσκει διέξοδο στις υπαρξιακές του ανάγκες. Όμως δεν
αποφασίζει να δημοσιεύει τα έργα του από φόβο μήπως χαρακτηριστεί δεξιός ή αριστερός και έτσι δεν
μπορεί να αφυπνίσει την κοινωνία και να αντιμετωπίσει δραστικά τα φαινόμενα αδράνειας και
εφησυχασμού.
Στο τέλος όμως βρίσκει το κουράγιο να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας , να αντισταθεί στην καταπίεση και να
σηκώσει το ανάστημα του.Δε θέλει να είναι πια ένα άβουλο, παθητικό, καταπιεσμένο και
χειραγωγούμενο ον. Θέλει να έχει άποψη και να παίζει ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση των πραγμάτων.
Θέλει να είναι ένα ελεύθερο και σκεπτόμενο ον και να διεκδικεί το δικαίωμα του στην αξιοπρέπεια και
στην ευτυχία.
Επαναστατεί, τολμά και αποφασίζει να εκφράσει την άποψη του, τη διαμαρτυρία του, την αφύπνιση του
μέσα από τις "Μικρές Αγγελίες" αναζητώντας απελπισμένα μια ελπίδα αλλά και μια επαφή με άλλους
ανθρώπους.
Στο τέλος διασώζεται μια χαραμάδα ελπίδας μέσα στη σκληρή και απογοητευτική κοινωνική
πραγματικότητα: η πίστη στον άνθρωπο.
Η γλώσσα του κειμένου
Είναι απλή και άμεση, είναι η γλώσσα της καθημερινότητας των ανθρώπων όπως σε όλα τα έργα του Α.
Σαμαράκη.Τα στοιχεία της καθαρεύουσας που υπάρχουν στο κείμενο καθρεφτίζουν τη διγλωσσία που
υπήρχε στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1950 καθώς χρησιμοποιούνταν δύο γλώσσες: η καθαρεύουσα και η
δημοτική. Η καθαρεύουσα ήταν η επίσημη γλώσσα του κράτους ο λαός όμως χρησιμοποιούσε τη δημοτική
γλώσσα (λαϊκή)στον προφορικό λόγο.
Απαντήσεις στις ερωτήσεις του σχολικού βιβλίου σελ. 235-238

3. 1. Ποιές ήταν οι ελπίδες των ανθρώπων στο τέλος του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου;
Σύμφωνα με τον αφηγητή οι ελπίδες τους εκπληρώθηκαν ή διαψεύστηκαν; Οι ελπίδες των ανθρώπων κατά
το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου είχαν σχέση με την ειρήνη μεταξύ των λαών και ανθρώπων και με
τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους σε όλους τους τομείς (παιδεία, οικονομία, καθημερινή ζωή).
Σύμφωνα, ωστόσο, και με τα όσα αναφέρει ο ίδιος ο αφηγητής μέσα στο απόσπασμα οι ελπίδες όχι μόνο
δεν εκπληρώθηκαν αλλά πολύ περισσότερο διαψεύστηκαν. Μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, οι
πολεμικές συγκρούσεις συνεχίζονται, η ειρήνη είναι επισφαλής ενώ η κοινωνική ισορροπία και η πρόοδος
σε τομείς όπως η οικονομία αποτελεί το ζητούμενο και επιθυμητό.
2. H αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο. Nα βρείτε σε ποιά σημεία η ματιά του αφηγητή βλέπει την
εξωτερική πραγματικότητα και σε ποιά σημεία εστιάζεται στον εσωτερικό κόσμο και αποδίδει τα
συναισθήματα και τις σκέψεις του ήρωα.
Ο συγγραφέας επιλέγει το γ΄ ενικό πρόσωπο για την πλοκή της ιστορίας. Στην αρχή του αποσπάσματος η
αφήγηση επικεντρώνεται στα εξωτερικά γεγονότα και την εξωτερική πραγματικότητα· στα σημεία δηλαδή
που ο αφηγητής αναφέρεται στα σημαντικότερα γεγονότα της επικαιρότητάς η αφήγησή του εστιάζει
περισσότερο στα ίδια τα γεγονότα και όχι τόσο στον ίδιο τον ήρωα. Από τη δεύτερη όμως ενότητα και
μετά, όταν παρουσιάζει τον αντίκτυπο των γεγονότων στην ψυχή και την ψυχοσύνθεση του ήρωά του, η
αφηγηματική του ματιά στρέφεται προς τον εσωτερικό του κόσμο, για να καταγράψει λεπτομερώς το
βάθος της απελπισίας του και το μέγεθος των αρνητικών συναισθημάτων που τον κατακλύζουν.
3. Στο διήγημα του Σαμαράκη, όπως ήδη φαίνεται από τον τίτλο, υπάρχουν αρκετά στοιχεία
καθαρεύουσας. Bρείτε τις ανάλογες φράσεις του κειμένου και συσχετίστε τες με την εποχή και τον
τρόπο γραφής του συγγραφέα.
Στο κείμενο υπάρχουν αρκετά σημεία στα οποία ο συγγραφέας χρησιμοποιεί λέξεις και φράσεις της
καθαρεύουσας. Χαρακτηριστικές φράσεις του κειμένου είναι οι εξής:  Η σκιά ... απλούται εις τον κόσμον
μας  Πωλείται νεόδμητος μονοκατοικία ... πλήρους  Ενοικιάζεται... ευήλιον  Δεν υπάρχει πλέον ελπίς
 Ζητείται ... περσικός
Με την εναλλαγή δημοτικής και καθαρεύουσας ο συγγραφέας επιδιώκει να δώσει στο κείμενό του ποικιλία
και κυρίως να διαφοροποιήσει το ύφος του που στο μεγαλύτερο μέρος του αποσπάσματος είναι απλό και
λιτό. Με τη χρήση των λέξεων της καθαρεύουσας το ύφος γίνεται πιο επίσημο και μεγαλοπεπές ενώ
διαφοροποιεί τις πληροφορίες που εμπεριέχονται μέσα στα εισαγωγικά και αποτελούν το κατεξοχήν
πληροφοριακό μέρος του κειμένου από τις σκέψεις του συγγραφέα πάνω σ’ αυτές, που αποδίδονται με
απλό και όχι επιτηδευμένο τρόπο..
4. Εντοπίστε τις εκφράσεις της καθαρεύουσας που υπάρχουν στο διήγημα και εξηγήστε τη
λειτουργία τους.
Οι εκφράσεις της καθαρεύουσας εντοπίζονται κυρίως στα σημεία του κειμένου όπου παρατίθενται οι
«Μικρές Αγγελίες». Χρησιμοποιούνται από το συγγραφέα για να εκφράσει την ειρωνεία του για την
ενασχόληση των ανθρώπων με τέτοιο είδους μικρά και ασήμαντα ζητήματα, τη στιγμή που η απειλή ενός
νέου πολέμου είναι ορατή και η κοινωνία μαστίζεται από τη φτώχεια και την ανέχεια. Το επίσημο ύφος
που προσδίδει η καθαρεύουσα στα σημεία αυτά μας διευκολύνει να ξεχωρίσουμε την ειρωνεία και το
σαρκασμό του συγγραφέα. Παράλληλα, ο ίδιος καταφεύγει στη χρήση της και για έναν ακόμα λόγο· μέσα
από αυτήν θέλει να αποτυπώσει όσο το δυνατόν πιο ανάγλυφα το υπαρξιακό άγχος και την υπαρξιακή του
σύγχυση, συνέπεια της ιδεολογικής κρίσης της εποχής, γεγονός που δεν του επιτρέπει να ακολουθεί μια
σταθερή πορεία και κατεύθυνση αλλά να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε τύπους της καθαρεύουσας και της
δημοτικής.

4. Παράλληλο κείμενο: Γραφείον ευρέσεως εργασίας, Μένης Κουμανταρέας
http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSGL105/229/1694,54
33/
Και στα δύο κείμενα παρουσιάζονται δύο άνθρωποι οι οποίοι ζουν σ' ένα κόσμο
γεμάτο δυσκολίες.Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν , η σκληρότητα του σύγχρονου
κόσμου, οι ψυχρές και απρόσωπες σχέσεις των ανθρώπων οδηγούν και τους δύο
ήρωες στο συναίσθημα της απελπισίας και στο αδιέξοδο. Είναι άνθρωποι που
προβληματίζονται για όσα συμβαίνουν γύρω τους ,επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από
την ατμόσφαιρα της εποχής, φθείρονται, απομονώνονται και αισθάνονται
καταρρακωμένοι. Στο κείμενο του Μ.Κουμανταρέα κυριαρχεί το πρόβλημα της
δυσκολίας εύρεσης εργασίας ενώ στο κείμενο του Α.Σαμαράκη θίγονται και άλλα
προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Ο Αναστάσης , ο ήρωας του Μ.Κουμανταρέα
καταλαμβάνεται από πανικό, αντιδρά σπασμωδικά και καταρρέει ενώ ο ήρωας του
Α.Σαμαράκη παρά το γεγονός οτι αισθάνεται να κυριεύεται από απόγνωση, στο τέλος
βρίσκει το κουράγιο ν' αντιδράσει, να επαναστατήσει και να διεκδικήσει το δικαίωμα
του στην ελπίδα.

5. http://taexeiola.blogspot.gr/2013/05/diagonismata-keimena-g-gymnasiou.html
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ
8. https://sites.google.com/site/tetragonikeriza/7Α.
ΚΕΙΜΕΝΟ:Ζητείται ελπίς (Αντώνη Σαµαράκη)
Β. ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ1.
1.Να αποδώσετε περιληπτικά το περιεχόµενο του διηγήµατος, το πολύ σε δέκα σειρές.
2. Να χωρίσετε το διήγηµα σε θεµατικές ενότητες και να δώσετε τους ςπλαγιότιτλους.
3. α) Εντοπίστε δύο εκφράσεις της καθαρεύουσας και δύο της δηµοτικής και εξηγήστε τη λειτουργία τους.
β) Βρείτε πέντε σχήµατα λόγου
4. Ποιες ήταν οι ελπίδες των ανθρώπων στο τέλος του Β΄Παγκόσµιου πολέµου; Σύµφωνα µε τον αφηγητή
οι ελπίδες τους εκπληρώθηκαν ή διαψεύσθηκαν; Ποιο γενικό συµπέρασµα συνάγεται;

6. ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ-ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919 και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε από το 1935
ως υπάλληλος του υπουργείου εργασίας αλλά εγκατέλειψε τη θέση του μετά την επιβολή της δικτατορίας
του Μεταξά και επανήλθε σ' αυτήν το 1945. Εργάστηκε σ' αυτή τη θέση μέχρι το 1963, όταν πια
παραιτήθηκε οριστικά.
Το 1963 παντρεύτηκε την Ελένη Κουρεμπανά, σύντροφο για όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Στην κατοχή συμμετείχε στην αντίσταση. Το 1944 συνελήφθη από τους Ναζί και καταδικάστηκε σε
θάνατο αλλά κατάφερε ν' αποδράσει.
Η πρώτη του ουσιαστική εμφάνιση στο λογοτεχνικό χώρο έγινε με τη συλλογή διηγημάτων "Ζητείται
ελπίς" το 1954.
Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά των πεζογράφων. Οι συγγραφείς αυτής της γενιάς αντλούν το
υλικό τους από τις οδυνηρές και τραυματικές εμπειρίες του πολέμου, της Κατοχής, της Αντίστασης και στη
συνέχεια από τα μεταμφυλιακά χρόνια.
Το έργο του Α.Σαμαράκη παρουσιάζει την αγωνία του για το παρόν και το μέλλον της σύγχρονης
κοινωνίας και θίγει τα θέματα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης, των
ανθρώπινων δικαιωμάτων.Ο Σαμαράκης επιλέγει τα θέματα του από τον καθημερινό κοινωνικό περίγυρο
και τα παρουσιάζει με ανθρωπιστική διάθεση. Την επιτυχία του την οφείλει στην παγκοσμιότητα των
ηρώων του οι οποίοι βασανίζονται και συνθλίβονται πολλές φορές από την αδιαφορία του κράτους.Στα
έργα του χρησιμοποιεί την απλή γλώσσα και το απλό ύφος, κάτι που αγαπήθηκε πολύ από τους
αναγνώστες του.
Είναι ένας πολυμεταφρασμένος έλληνας πεζογράφος αφού τα έργα του έχουν μεταφρασρεί σε πάνω από
30 γλώσσες και απέσπασε πολλές διακρίσεις.
Έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για τα παιδιά και για 20 χρόνια προσέφερε μεγάλη βοήθεια στη Unicef. Υπήρξε
επίσης ο εμπνευστής και πρόεδρος του θεσμού "Η Βουλή των εφήβων".
Το 1959 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα του "Σήμα Κινδύνου", το 1961 η συλλογή διηγημάτων "Αρνούμαι"
και το μυθιστόρημα "Το Λάθος" (1965). Άλλα έργα του είναι: οι συλλογές διηγημάτων "Το Διαβατήριο"
(1973), "Η Κόντρα" (1992), η "Αυτοβιογραφία 1919-" (1996) και το μυθιστόρημα "Εν Ονόματι" (1998).
Πέθανε στην Πύλο το 2003 και το σώμα του δωρήθηκε για έρευνες των φοιτητών της Ιατρικής.
Πηγές: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF
%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=359

7. Το λάθος - Αντώνης Σαμαράκης (απόσπασμα)
Την ώρα που ο ανακριτής είχε προσφερθεί να τον βοηθήσει, αυτός, σκυμμένος στα
«Εσπερινά Νέα», έκανε πως ασχολείται περαιτέρω με το σταυρόλεξο, έχοντας αλλού το νου του.
Ναι, το παιχνίδι το είχε οριστικά χαμένο. Από τη στιγμή που γυρίσανε στο 717, από τη στιγμή
που περάσανε το κατώφλι και είδε κι άκουσε το κλειδί να κάνει δυο στροφές – δυο ήχους
στεγνούς, αμείλικτους, σα δυο πιστολιές, – από το δευτερόλεπτο εκείνο, το παν μέσα του, η
σκέψη του, η καρδιά του, τα σπλάχνα του, οι μικροοργανισμοί στο σώμα του, η διαίσθησή του,
το παν είχε περιπέσει σε μια κατασκότεινη και από παντού κατάκλειστη νύχτα. Τώρα πια δεν είχε
ελπίδα! Είχε παίξει όλα του τα χαρτιά. Όχι, δεν είχε παίξει κανένα χαρτί, είχε απομείνει έτσι
ασάλευτος μπροστά σε τούτη τη μοναδική ευκαιρία που ήτανε η βόλτα στην πόλη, απαθής είχε
σταθεί, ανίκανος ν’ αντιδράσει και να δράσει. Σα να του είχε δοθεί ολόκληρη μια γυναίκα που
του ήτανε πάρα πολύ επιθυμητή, και να είχε μείνει πλάι στο γυμνωμένο, το έτοιμο σώμα, να είχε
απομείνει ανίκανος.
Στο τζάμι, το δεξί, είδε το πρόσωπό του να διαγράφεται μουντό, αχνό, σα να ήτανε
χαραγμένο στο γυαλί. Ένιωσε να τον μπουκώνει ένα κύμα αηδία, έφτυσε με δύναμη στο τζάμι το
πρόσωπό του. Έβγαλε αμέσως το μαντίλι του να σκουπίσει το φτύσιμο.
― Τι συμβαίνει; ρώτησε ο ανακριτής.
― Κουνούπι! Αντί να το χτυπήσω με το χέρι, είχα την ιδέα να το φτύσω. Αλλά μου ξέφυγε.

8. ― Νομίζω δε μας ενδιαφέρει αν έχει κουνούπια το δωμάτιο. Δεν πρόκειται να κοιμηθούμε.
Στις 5 ή και λίγο νωρίτερα, θάρθει ο μάνατζερ με τ’ αμάξι.
― Σωστά. Δεν είναι για ύπνο η νύχτα.
Έσκυψε και πάλι στο σταυρόλεξο. Δήθεν. Πώς την άφησε την ευκαιρία να του γλιστρήσει
μέσ’ από τα δάχτυλα! Ο φόβος ήτανε η αιτία, ο φόβος που τρύπωσε ξαφνικά στην καρδιά του και
τη δάγκωνε, τη ροκάνιζε συνέχεια, ο φόβος πως όλα αυτά είναι σκηνοθεσία, με μοναδικό σκοπό
να τον κάνουνε να πέσει στην παγίδα. Να θελήσει να δραπετεύσει και τότε να φανερώσει ο ίδιος
πως είναι ένοχος. Η Ειδική Υπηρεσία δεν είχε στοιχεία εις βάρος του. Για τούτο και του στήνανε
μηχανή. Αν δεν έδειχνε ψύχραιμος, θα πήγαινε από μόνος του να ενοχοποιηθεί. Αν παρασυρθεί
και κάνει ένα πήδημα να ξεφύγει, αυτό ακριβώς θάναι το μαχαίρι που θα καρφώσει με το χέρι
του στην καρδιά του. Α, όχι! Εδώ, σ’ αυτό το πήδημα είναι που ποντάρει η Ειδική Υπηρεσία! Και
δεν πρέπει να παίξει το χαρτί της. Τη στιγμή που θάτρεχε να ξεφύγει, ο άνθρωπος της Ειδικής
Υπηρεσίας δε θα στεκότανε να τον καμαρώνει. Θα του έριχνε, σημαδεύοντας στα πόδια για να
τον πιάσει ζωντανό. Η απόπειρά του να δραπετεύσει θα ήτανε καθαρή ομολογία. Ναι, είχε και
πιθανότητα να πετύχει το κόλπο. Αλλά τι πιθανότητα; Και μπορούσε να ρισκάρει την
ελαχιστότατη αυτή πιθανότητα, έχοντας μπροστά του τις πάρα πολλές πιθανότητες να ξαναπέσει
δεύτερη φορά στα χέρια τους, τραυματισμένος, είτε να τον ανακαλύψουν αργότερα, όταν
ολόκληρος ο μηχανισμός της Ειδικής Υπηρεσίας θα είχε κινητοποιηθεί; Κι αν ακόμα ξέφευγε, θα
πρόφταινε νάρθει σ’ επαφή με τους δικούς του, να τον κρύψουνε, να του βγάλουνε πλαστή
ταυτότητα και διαβατήριο, να τον περάσουν από τα σύνορα; Όλα αυτά πολύ αμφίβολα. Ύστερα
αν ο άλλος του «Καφέ Σπορ» δεν είχε πράγματι συλληφθεί, αν είχε ξεφύγει, κι ο προϊστάμενος
έπαιζε θέατρο, μπλόφαρε λέγοντας πως τον είχανε συλλάβει; Και να τον είχανε συλλάβει τον
άλλον, πώς μπορούσε να είναι βέβαιος πως ο άλλος είχε ομολογήσει; Αν δεν είχε ομολογήσει, αν
τους είχε ρίξει στάχτη στα μάτια, κι αν έπεφτε στο κενό η κατ’ αντιπαράσταση εξέταση που θα
τους κάνανε; Ήτανε και η πιθανότητα να μην είχε σκηνοθετήσει τίποτα η Ειδική Υπηρεσία και να
ήτανε όλα φυσικά και τυχαία, κι όμως προσπαθώντας να ξεφύγει, να πάει και να πέσει μόνος του
στην παγίδα. Να τους δείξει ο ίδιος πως είναι ένοχος.
Όσο τρέχανε με τ’ αυτοκίνητο, και κατά τη διάρκεια της βόλτας, ήτανε μια παλίρροια μέσα
του. Πότε κυριαρχούσε η κατεύθυνση να δραπετεύσει, πότε ο φόβος και τα ερωτηματικά, αν η
απόπειρά του είχε αποτυχία και ξανάπεφτε στα χέρια της Ειδικής Υπηρεσίας…
Τώρα όμως ήτανε πολύ αργά να σκεφτεί τι να κάνει. Στο δωμάτιο 717 του «Μέγα Εθνικόν»,
ώρα περασμένα μεσάνυχτα, με την πόρτα διπλοκλειδωμένη και τον άνθρωπο της Ειδικής
Υπηρεσίας άγρυπνο και το περίστροφό του έτοιμο να πει το δικό του λόγο, ήτανε ή δεν ήτανε
πολύ αργά; Είχε κλείσει, οριστικά, το θέμα. Το μόνο που περίμενε, ήτανε νάρθει γύρω στις 5 ο
μάνατζερ με τ’ αμάξι, να φύγουνε για το φέρρυ-μποτ, και να τον παραδώσουνε ύστερα στο
Κεντρικό. Εκεί, τι ήτανε να γνωρίσει; Ένα σκοτεινό αδιέξοδο τον παραμόνευε στην πρωτεύουσα,
ένα αδιέξοδο τελειωτικό και δίχως ελπίδα.