Deel 8

1. - Part 8 -

2. Tijdens de autorit stelden de agenten me vreemde vragen. Ze wilden weten waar ik de afgelopen
weken had verbleven en met wie. Ik gaf hen Glenns naam en het adres. Ze contacteerden hun collega’s
meteen. Ze bleven me aanspreken met ‘mevrouw Jones’, ook al wist ik niet waarom. De meeste van
hun vragen kon ik niet beantwoorden. Ik probeerde hen uit te leggen dat ik een ongeval had gehad en
sindsdien aan geheugenverlies leed. In het politiekantoor begeleidde de vrouwelijke agente me mee
naar het kantoor van de psychologe. Ze stelde zichzelf voor. Toen ik haar vroeg wat er aan de hand
was, zei ze plots dat mijn naam niet Jessica was, maar Jane Jones.

3. ‘Hoe bedoel je?’
‘Jane, je was de afgelopen 3 weken vermist. Iedereen was op zoek naar je, je foto stond in alle kranten.
De Glenn die je als jouw verloofde omschrijft, heeft je waarschijnlijk ontvoerd. Door je geheugenverlies
besefte je alleen niet dat je ontvoerd was.
‘Hoe kan dat nu? Dit is gewoon absurd. Wie verzint zoiets?’
‘Het is inderdaad moeilijk om te geloven, maar toch is het waar. Misschien kan je echte verloofde je
geheugen wel opfrissen…’ Net op dat moment wandelde er iemand de ruimte binnen.

4. ‘Jane?’, zei de vrouw met tranen in haar ogen.
Ik herkende haar meteen en werd plots overspoeld met herinneringen. Ik wist weer wie ik was en waar
ik thuis hoorde.
‘Ava? Wat is er toch aan de hand?’
Ava omarmde me en hield me stevig vast.
‘Alles komt goed, je bent weer veilig,’ zei ze geruststellend.

5. Toen Ava me eindelijk losliet zag ik dat ze moeite had om haar tranen te verbijten.
Ik keek in haar ogen en voelde vlinders in m’n buik. In een flits dacht ik terug aan de eerste keer dat ik
die vlinders had gevoeld. Toen had Ava bekend dat ze gevoelens voor me had, en volgde onze eerste
kus. Sinds dat moment waren we onafscheidelijk. Na zoveel jaren samenzijn hadden we ons enkele
maanden geleden eindelijk verloofd. En om ons geluk compleet te maken verwachtten we ook nog
eens een kindje, verwekt met een anonieme donor. De puzzelstukjes vielen op hun plaats, het plaatje
klopte.

6. Ik werd me weer bewust van de omgeving rondom mij en zag dat Ava haar tranen niet langer kon
bedwingen. Ze begon luid te snikken en de tranen rolden over haar wangen. Drie weken lang had ze in
onwetendheid moeten leven, vol angst dat ze me nooit meer zou terugzien, dat er iets vreselijk met me
gebeurd was. Ze was duidelijk door een hel gegaan.
‘Het is oke, ik blijf bij je. Alles is in orde met me.’
Ik nam haar vast, streek door haar haren en gaf een troostende zoen op haar hoofd.

7. Terwijl Ava en ik allebei aan het bekomen waren in de spreekkamer van de psychologe, was ook Glenn
op het politiekantoor aangekomen. Hij werd iets minder vriendelijk begeleid dan ik en moest naar de
verhoorkamer.
Ongeveer een uur later – nadat ik mijn verhaal aan Ava en de psychologe had verteld – werd de
psychologe weggeroepen door de agente en bleven Ava en ik even alleen achter. Er werd niet veel
gezegd, we waren beiden nog erg onder de indruk van wat er ons precies was overkomen.

8. Opnieuw een halfuurtje later keerde de psychologe terug. Ik had me genesteld in Ava’s armen.
‘Glenn is aangehouden en heeft zojuist zijn verklaring afgelegd. Ik heb de toestemming om zijn versie
van de feiten aan jullie te vertellen, als je dat wilt. Ik denk dat deze informatie erg belangrijk is om te
begrijpen waarom dit jou is overkomen en dit een plaats te kunnen geven.’
Ik knikte. Ava drukte me nog steviger tegen zich aan.

9. …
‘Glenn was verloofd met een vrouw, genaamd Jessica. Ze hadden samen een huis gekocht en
woonden al 5 jaar samen toen ze besloten om te trouwen. Ze waren onafscheidelijk, en nu ze verloofd
waren en genoeg geld hadden gespaard, wilden ze ook aan kinderen beginnen, net als jullie.’
Het was beangstigend hoe sterk het verhaal van Glenn en Jessica overeenkwam met dat van Ava en
mij… De tijdslijnen overlapten bijna volledig, inclusief het jaar waarop ze elkaar leerden kennen, zich
verloofden en gingen samenwonen.

10. ‘Helaas werd hun sprookje vroegtijdig beëindigd. Na een nachtje uit met vriendinnen reed Jessica
tegen een boom, vlak tegenover hun huis. Glenn hoorde de knal en rende naar buiten. Hij trof zijn
vriendin dood aan in de auto. We vermoeden dat ze veel te snel reed, want zo’n frontale aanrijding is
zeker niet altijd fataal, daar ben jij het bewijs van, Jane. Misschien had ze ook gedronken, maar dat
kunnen we niet bewijzen. De auto waar hij zo vaak aan sleutelde, was de auto waarin Jessica overleed.
Hij probeerde hem zelf te repareren in zijn garage, zodat het leek alsof het ongeval nooit had
plaatsgevonden. ’

11. ‘Vanaf het moment dat hij haar lichaam in de auto vond, liep het volledig mis. Glenn stortte in. Door het
trauma zijn z’n hersenen anders gaan werken, als een soort verdedigingsmechanisme. Hij kon niet
meer helder nadenken en het onderscheid maken tussen wat goed en fout is. Vol verdriet en paniek
droeg hij Jessica’s lichaam naar hun eigen achtertuin. Hij groef een grote kuil, vlakbij de vijver, waar ze
‘s avonds vaak samen zaten. Hij zegt dat hij haar nog een uur lang heeft vastgehouden in die kuil,
alvorens haar te begraven.’

12. ‘Ondanks dat hij haar eigenhandig had begraven, kon Glenn niet aanvaarden dat zijn verloofde
werkelijk overleden was. Hij meldde Jessica ziek op het werk, en verklaarde dat ze inderdaad een auto-
ongeval had gehad, maar niet dat ze was overleden. In plaats daarvan vertelde hij dat ze aan
geheugenverlies leed, en dat hij thuis bleef werken om voor haar te kunnen zorgen. Vanuit zijn functie
was dit perfect haalbaar. Niemand op het werk vond zijn verklaring verdacht, en ze wensten Jessica
veel beterschap. Hij stuurde enkele mails naar Jessica’s vrienden vanuit haar naam, zodat het leek of
alles in orde was en ze het gewoon te druk had op het werk. Familie had Jessica niet meer.’

13. ‘Hoewel hij zichzelf goed kon voorliegen, werd Glenn telkens geconfronteerd met de leegte in huis. Hij
kon niet blijven geloven dat Jessica nog leefde, als ze er niet meer was. En net op dat moment
ontmoette hij jou toevallig in een kruidenierszaak in de stad. Volgens Glenn leek je als twee druppels
water op Jessica. Hij herkende haar volledig in jou. Vanaf dat moment werd hij geobsedeerd door jou.
Jij zou zijn nieuwe Jessica worden. Hij was zo ontspoord dat hij werkelijk geloofde dat jij echt zou
veranderen in de oude Jessica als hij je leerde kennen.’

14. ‘Hij volgde je enkele weken, tot hij je werkuren kende en wist welke route je nam. Toen je op een
ochtend terugkwam van je nachtshift greep hij zijn kans, en veroorzaakte hij een auto-ongeval. Hij
wisselde al je documenten met die van Jessica en bracht je naar het ziekenhuis. Daar heeft hij grote
risico's genomen. De dokters hadden er al snel achter kunnen komen dat jij niet Jessica was, maar
door de fout van een stagiaire bleef de verwisseling onopgemerkt. Dat je aan geheugenverlies leed,
zoals hij had verklaard aan zijn collega’s, was ook puur toevallig. Je had evengoed verlamd kunnen
zijn, met je geheugen nog intact. Hij kon zo vaak betrapt worden, maar elke keer glipte hij door de
mazen van het net.’

15. ‘Hij gelooft dat alles zo goed lukte omdat hij juist handelde. Hij zegt dat hij Jessica heeft gered. Na
verloop van tijd is hij werkelijk gaan geloven dat jij Jessica was. Op een zeker niveau wist hij natuurlijk
dat je niet de échte Jessica was, vooral toen je opstandig begon te worden. Hij wist goed genoeg dat
alles mis kon lopen als je het huis verliet. Maar tijdens de kleine momenten die jullie deelden, waar jij
je gedroeg zoals Jessica zich zou gedragen, zag hij geen onderscheid meer tussen jullie. Tijdens het
verhoor was hij soms nog steeds verward, en moesten we hem meermaals duidelijk maken dat jij
Jessica niet was.

16. ‘Pas toen we vragen stelden over Jessica's graf leek hij weer volledig te beseffen dat ze dood is en
stortte hij in. Ze zijn haar lichaam momenteel aan het opgraven in de tuin. Ik vermoed dat haar
vrienden wel een begrafenis voor haar willen regelen, aangezien ze geen familie meer heeft en Glenn
daar te onstabiel voor is. Hij wordt morgen van de gevangenis overgeplaatst naar een psychiatrische
instelling, waar hij behandeld zal worden.’
Ik barstte in tranen uit. Ondanks de vreselijke dingen die hij mij en Ava had aangedaan, voelde ik
medelijden met hem. Het was duidelijk dat hij mij en Ava nooit wilde kwetsen.

17. Uit enkele medische onderzoeken zoals een echo en hersenscans, werd er bevestigd dat er echt geen
blijvende schade was van het ongeval en dat de baby nog kerngezond was. Na nog een korte sessie
met de psychologe – en de belofte dat ik in therapie ging om heel het gebeuren te verwerken – mocht
ik met Ava mee naar ons huis.
Na drie weken vol verwarring was ik eindelijk weer op de plek waar ik hoorde te zijn.

18. Zodra ik thuiskwam maakte ik voor mezelf wat versgeperst fruitsap klaar. De hele weg naar huis zat ik
met Lorens ontvoeringszaak in m’n hoofd. Zouden ze die vrouw echt levend en wel teruggevonden
hebben? Het slorpte al m’n aandacht op, waardoor ik mijn eigen problemen zelfs even vergat. Ik ging
aan tafel zitten en bedacht me hoe Loren de ontvoerder zou arresteren. Je zou op het eerste zicht niet
van haar verwachten dat ze zoiets kon. Maar Loren was sterk en dapper, en ik had veel bewondering
voor haar.

19. Ik tuurde wat naar buiten en plots sprong de serre me in het oog. Ik had de planten vandaag nog geen
water gegeven. Zodra m’n glas fruitsap leeg was vulde ik de gieter en gaf ik ook de planten wat te
drinken.
David en ik hadden paprika’s, tomaten, aardbeien en komkommers geplant. Tussen enkele blaadjes
door zag ik dat er vruchtjes begonnen te groeien.

20. Voor ik het wist was het al half 6. Ik ging snel naar binnen om eten klaar te maken. Ik nam eerst de
groenten uit de koelkast en begon ze in fijne blokjes te snijden. David zou rond zes uur thuiskomen.
Ik moest hem vertellen over het bericht in de krant. Hij had het recht om dit te weten en hij kon me
beschermen. Toch voelde ik me zenuwachtig en misselijk als ik me dat gesprek nog maar voorstelde.
Ik begon weer te piekeren.
Het eten was net klaar toen ik een deur hoorde dichtvallen. Dit was het moment van de waarheid.

21. ‘En hoe was je vrije dag?’, vroeg David toen we aan tafel zaten. Ik stak snel een hap chili in m’n mond
zodat ik niet meteen hoefde te antwoorden.
‘Ging wel… Ik moet je eigenlijk iets vertellen… Heb je toevallig de krant gelezen vanmorgen?’
David keek me geschrokken en verbaasd aan. ‘Nee? Hoezo? Wat stond erin? Had je een slechte
recensie?’
‘Nee nee, dat is het niet. Er stond een anoniem bericht in… gericht naar mij persoonlijk.’
‘Wat voor bericht?’

22. ‘Ik weet het niet meer goed. Iets over mij overal volgen, en dat hij alles ziet wat ik doe ofzo? Ik ben
meteen naar Loren gegaan en ze denkt dat ik een stalker heb. Ik heb de krant bij haar gelaten.’
David zei een tijdje niets.
‘Volgens mij is het die Mason. Zei je niet dat je het vreemd vond dat hij plots verscheen toen je uitging
met Loren? En hij werkt voor de krant. Het kan geen toeval zijn dat dit begint net wanneer hij
onaangekondigd ons leven binnenvalt.’
‘Loren dacht ook al aan hem. Maar we zijn pas zeker als we bewijs hebben…’

23. We ruimden samen de tafel af en zetten ons gesprek verder in de zetel. Het begon buiten al te
schemeren. David bleef maar argumenten aanhalen waarom Mason de dader was. En hoewel ik hem
niet vertrouwde en bang was, wilde ik hem niet zomaar beschuldigen zonder bewijzen.
‘De volgende keer dat ik die gast tegenkom krijgt hij een lap in zijn gezicht…’
Ik had er genoeg van. Ik vreesde er al voor dat David zo hevig zou reageren.
‘Schat, ik ga Mason gewoon proberen te ontwijken, dan houdt het hopelijk vanzelf op. Kunnen we
erover ophouden en naar bed gaan? Ik ben echt uitgeput…’

24. ‘Natuurlijk schat. Het spijt me dat ik zo tekeer ga. Ik wil je gewoon beschermen.’
David veranderde weer in de lieve man die hij was en omhelsde me. Ik wist wel dat hij enkel zo
reageerde omdat hij nogal overbezorgd was, hij bedoelde het goed.
‘Bedankt. Bij jou voel ik me veilig.’
Ik drukte z’n warme lichaam dichter tegen me aan.

25. Daarna liet David het onderwerp rusten.
We deden allebei onze pyjama aan en knuffelden nog wat in bed.
Ik vertelde een beetje – maar niet te veel, want ik had een belofte gemaakt aan Loren – over de
ontvoeringszaak aan David, en hij luisterde gefascineerd.
Uiteindelijk werden we allebei slaperig. David deed het licht uit en al snel zakte ik weg in een diepe
slaap…