Deel 11

1. - Part 11 -

2. Die namiddag stond ik voor Masons deur. Ik aarzelde even, en belde vervolgens aan. De zenuwen
gierden door mijn lijf. Ik wist niet hoe Mason zou reageren als hij me zag. Misschien wilde hij niks meer
met mij te maken hebben, wat een begrijpelijke reactie zou zijn na al de beschuldigingen.
Door de ruiten zag ik hem aankomen. Toen hij zag dat ik het was verscheen er een flauw glimlachje op
zijn gezicht.

3. ‘Hey… Zou ik even mogen binnenkomen?’
‘Wil je me ook nog uit mijn eigen huis gooien misschien?’ vroeg Mason.
‘Sorry… Dat was oneerlijk van me. Maar ik moet toegeven, het kwetste wel toen ik gisteren aan de deur
werd gezet’ zei hij voor ik kon antwoorden.
‘Luister, David kan nogal jaloers zijn. En als hij een slechte dag heeft op het werk dan wordt het alleen
nog maar erger. Hij bedoelde het niet zo, en het spijt mij echt… Je hebt dit niet verdiend na alles wat je
voor me hebt gedaan.’

4. Blijkbaar was dat voldoende voor Mason, want hij liet me binnen en nodigde me uit om op het terras te
zitten. Ik begon te vertellen hoe ik hem had verdedigd tegenover David.
‘Dat had je niet moeten doen Morgan, ik wil niet dat je je relatie op het spel zet voor mij. Ik hoop
gewoon dat… dat David je correct behandelt.’
Ik voelde meteen een krop in m’n keel toen Mason dat zei, en dacht terug aan onze ruzie van de dag
ervoor.

5. Nog voor ik kon antwoorden rolde er een traantje over m’n wangen.
‘Morgan? Is alles wel in orde?’
Ik schudde m’n hoofd.
‘Hij was gewoon zo ontzettend kwaad gisteren… We hebben ruzie gemaakt en… ik ben ‘s nachts
weggelopen en bij Loren blijven slapen. Ik weet niet hoe hij gaat reageren als ik terugkom, misschien
wil hij onze relatie beëindigen… ‘
En bij die gedachte barstte ik in tranen uit.

6. ‘Sorry… Ik overdrijf waarschijnlijk. Het was gewoon een stomme ruzie en er is niets gebeurd, maar zo
woedend heb ik hem nog nooit gezien… Het leek echt alsof hij me haatte,’ zei ik met luide snikken.
Mason omarmde me en probeerde me te troosten.
‘Hij haat je niet Morgan… Zijn jaloezie toont duidelijk dat hij je niet wil verliezen. Hij beseft goed
genoeg hoeveel jij voor hem betekent, en hij is waarschijnlijk bang om je kwijt te geraken.’

7. ‘Ik denk dat het beter is dat je naar huis gaat en het uitpraat met David,’ zei Mason toen ik wat
bedaarde.
‘Hij moet werken tot vanavond. Ik zou hem thuis kunnen opwachten, maar waarschijnlijk lig ik dan de
hele dag te piekeren. Kan ik niet nog eventjes hier blijven? Ik heb wat afleiding nodig.’
Mason aarzelde even maar stemde uiteindelijk toch toe. ‘Goed dan. Je kan me misschien helpen met
tuinieren? Ik wilde net onkruid gaan wieden in de serre,’ antwoordde Mason.
‘Bedankt.’ Ik snutte luid m’n neus en er verscheen weer een klein glimlachje op m’n gezicht.

8. Mason stelde voor om een paar oude kleren van hem aan te trekken, zodat de mijne niet vies zouden
worden. Hij wees me een paar truien en een oude broek aan in zijn kleerkast. Toen ik enkele minuutjes
later naar beneden kwam zat Mason me op te wachten in de keuken.
‘En, wat vind je ervan?’ vroeg ik glimlachend.
‘Perfect!’ zei Mason met een brede lach op z’n gezicht.
Kiki begon naar me te fluiten.

9. En toen gingen we samen aan de slag in de serre. Het was er best warm, en door onkruid te wieden
kreeg ik het alleen nog maar warmer.
Na ongeveer een halfuurtje was het ergste onkruid verdwenen en stelde Mason voor om een pauze te
nemen. Hij ging naar binnen en kwam terug met 2 flesjes water.
Ik hield het ijskoude flesje even tegen m’n wang en begon daarna gulzig te drinken.

10. Toen onze dorst gelest was gingen we onder een van de bomen zitten en geraakten we weer aan de
praat. Mason begon vragen te stellen over mijn droom om een grotere dierenwinkel op te starten, met
speciale dierenvoeding en adviesgevers.
‘Het lijkt me echt een geweldig idee, als je zou kunnen samenwerken met enkele dierenartsen kan je
echt een breed publiek bereiken. En ik zal dan wel voor publiciteit zorgen in de krant. Het enige wat je
nog nodig hebt is een groot pand op een goede locatie…’
‘Ja… David zou voor mij op zoek gaan naar een beschikbaar pand…’

11. Zodra ik zijn naam uitsprak voelde ik de tranen weer opwellen. Mason kroop wat dichter naar me toe
en legde zijn arm rond me heen. Hij deed zijn best om me te troosten en wat afleiding te bieden.
Ik weet niet precies wat er toen gebeurde, maar voor ik het besefte lag ik in zijn armen naar de wolken
te kijken.

12. ‘Heb je die al gezien?’ Mason wees naar een wolk in de lucht.
‘Dat lijkt precies op…’
‘Een eekhoorn die een noot vast heeft!’ zeiden we allebei in koor.
Mason en ik schoten beiden in de lach. Ik keek hem aan en hij gaf een klein kusje op m’n neus.
Ik schrok van die plotse kus. ‘M-misschien moeten we terug verder werken?’ stelde ik voor.
Mason schraapte zijn keel.
‘Ja, we moeten nog enkele planten vastbinden zodat ze niet gaan breken,’ zei hij.

13. In de serre bleef Mason plots staan. Hij keek me recht in de ogen.
‘Wat is er?’ vroeg ik.
‘S-sorry… Van die kus… Ik – ik ben een beetje overdonderd,’ stamelde Mason. De vlotte jongeman die
me met mijn mond vol tanden zette in mijn eigen winkel was niet meer te herkennen.
‘Overdonderd?’ vroeg ik.

14. ‘Morgan, je bent echt een ongelooflijk mooie vrouw… Daarboven ben je ook nog zo lief, je houdt van
dieren en de natuur, zoals ik, en je bent een van de weinige vrouwen die zo hard met m’n grappen kan
lachen.’ Ik voelde dat ik begon te blozen.
‘Ik begrijp best waarom David zo jaloers is, echt. En dat beangstigt me wel, want misschien had hij me
toch juist ingeschat.’
‘Wat wil je nu eigenlijk zeggen?’ vroeg ik.

15. ‘Dat het moeilijk is wanneer er een vrouw haar hart bij je komt uitstorten, terwijl je je ogen niet van
haar af kan houden… Morgan, ik wil gewoon niet van jou of van deze situatie profiteren’
‘Jij moet je niet verantwoordelijk voelen voor mijn stommiteiten, Mason. Profiteer maar van me…
Misschien is dit wel je enige kans’
Nog voor hij iets kon zeggen kuste ik hem vol op de mond. Mijn verdriet om de ruzie met David had
zich plots omgezet in rebellie, iets waar ik later zeker spijt van zou krijgen. Maar ik voelde vlinders bij
Mason, en het was moeilijk om dat gevoel te weerstaan.
Mason tilde me op en droeg me naar binnen.

16. Hij legde me zachtjes neer op zijn bed en ritste zijn pull bij me los. Ik schoof zijn bretellen over zijn
schouders en opende de knoopjes van zijn hemd. We voelden allebei wat plakkerig aan door het
zweten. Mason kuste me zachtjes in m’n hals en dwaalde af richting mijn borstkas.
Toen we beide enkel nog ons ondergoed aan hadden begonnen we elkaar hevig te zoenen.
‘We gaan hier spijt van krijgen,’ mompelde hij tussen de zoenen door.
‘Sshht… Spijt is voor later,’ antwoordde ik, en ik trok zijn boxershort omlaag.

17. Op dat moment kon ik niet inzien waarom ik spijt zou krijgen van deze beslissing. Het was geweldig.
Het voelde goed om mijn naakte lichaam tegen het zijne te voelen, om zijn hartslag in zijn borstkas te
horen bonken, om mijn lippen tegen de zijne te drukken.
De geur van zijn bezweette lichaam, zijn warme handen voelen strelen… Het maakte me wild.

18. Ik kon niet genoeg van hem krijgen.
Toen ik uiteindelijk uitgeput maar voldaan in zijn armen ging liggen, hoopte ik dat dit moment voor
eeuwig kon blijven duren. Hij kuste me teder op m’n hoofd. Ik kroop dicht tegen hem aan, alsof ik de
tijd kon stilzetten door zijn lichaam vast te houden. Mason ging met z’n vingers door m’n haren, en ik
zakte stilaan weg in een roes…

19. Enkele minuten water schrok ik toen Mason zich bewoog.
‘Sorry, ik wilde je niet doen schrikken,’ lachte hij terwijl hij opnieuw m’n voorhoofd kuste.
‘Blijf nog maar lekker liggen, ik ga snel een douche nemen. Tenzij je mee wilt douchen?’ vroeg hij met
een ondeugende blik in zijn ogen.
‘Nee dankje, ik wacht wel,’ antwoordde ik lachend.
‘Dat dacht ik wel.’
En dus wandelde Mason naar de badkamer. Ik wierp nog vlug een laatste blik op zijn perfecte billen.

20. Maar zodra Mason uit het zicht was verdwenen, werd de roes waarin ik leefde doorbroken. Het gevoel
van gelukzaligheid maakte plaats voor paniek. Wat had ik gedaan? Hoe moest ik dit ooit aan David
bekennen? De paniek sloeg om in wanhoop. Ik stapte uit bed, zocht snel m’n ondergoed en kleren bij
elkaar en kleedde me om. Zo geruisloos als ik kon wandelde ik de slaapkamer uit. Hij had me nog
proberen tegen te houden, om me te besparen van de walgelijke cocktail van emoties die ik nu voelde.
Terwijl ik hem overtuigde, dacht ik er niet eens aan dat ik hem ook zou kwetsen… Voor de zoveelste
keer had ik Mason gebruikt, om hem vervolgens af te wijzen. Hem naar me toe trekken, en dan weer
afstoten… Maar toch… Hij wist dat dit maar eenmalig kon gebeuren.

21. Het was een bewogen periode, maar eindelijk begon alles weer normaal aan te voelen. De baby begon
te groeien, en Ava en ik waren weer bij elkaar. Ik moest wel nog wekelijks naar de therapeut gaan om
me te helpen met alles te verwerken, maar ik was op de goede weg. Pas enkele dagen nadat de politie
me had gevonden, begon ik te beseffen wat er precies gebeurd was. Het verwarde me. Aan de ene kant
had ik medelijden met Glenn, en was ik er zeker van dat hij me geen kwaad wilde doen. Aan de andere
kant kon ik hem niet vergeven voor wat hij me had aangedaan, en soms stelde ik me hem echt voor als
een monster.

22. Ik beleefde nog altijd slapeloze nachten, vol nachtmerries over de ontvoering. De ene keer droomde ik
dat Glenn me weer had opgesloten in zijn huis, dan begon hij me te knuffelen, tot hij steeds harder en
harder kneep en ik geen lucht meer kon krijgen. De andere keer lag ik in een diepe kuil, en zag ik hoe
Glenn me aan het begraven was. Ik probeerde te roepen om hulp, maar telkens ik m’n mond opendeed
kreeg ik een hoop aarde binnen, die me de adem benamen.
Door die dromen en twijfels voelde ik dat mijn verhaal met Glenn nog niet was afgerond, ik moest leren
begrijpen wie hij écht was om het voorval een plaats te geven. Om het monster te onderscheiden van
de kwetsbare man…

23. Gelukkig waren Ava en Pepper er altijd om me te steunen, ik voelde me nooit alleen. Het voelde
geruststellend om na zo’n nachtmerrie wakker te schrikken en meteen omringd te worden door
degenen die je graag ziet. Ava streelde m’n gezicht en kamde door m’n haren, terwijl Pepper zorgzaam
haar kop op m’n schoot legde. Ik werd bedolven onder de kussen en knuffels.En ook overdag bood
spelen met Pepper de nodige afleiding. Met Ava en Pepper in de buurt voelde ik me pas echt veilig.

24. Ava was duidelijk dolgelukkig dat ik terugwas, maar toch merkte ik dat ze er ook moeite mee had. Ik
was niet meer dezelfde Jane, ik voelde me niet meer zo sterk zoals ik vroeger was. Daardoor reageerde
ze soms iets te overbeschermend en verwentdeze me wat te veel. Ik denk dat ze ook schrik had dat te
veel stress een effect zou hebben op onze baby.
Toch voel de ik dat dit voorval onze relatie alleen maar kon versterken.

25. Ik had met de psychologe overlegd en kreeg de toestemming om Glenn te bezoeken in het
psychiatrisch centrum waar hij verbleef. Het gesprek zou worden gevoerd onder begeleiding van
iemand van het centrum, zodat ik zeker veilig was en Glenn me niets kon aandoen. Toen ik Ava
uitlegde wat ik van plan was, reageerde ze gelukkig ondersteunend. Ze was natuurlijk bang en
bezorgd, maar voelde aan dat ik dit nodig had om rust te vinden. Ze ging akkoord onder één
voorwaarde, en dat was dat ze meeging om me voor en na het gesprek te ondersteunen.

26. In het centrum werden we verwelkomd door Ellen, een van de begeleiders. We kwamen meteen
terecht in een gezellige living en eetruimte, waar enkele patiënten zaten te praten. Ellen begeleidde ons
de trap op, naar een spreekkamer en bezoekruimte waar patiënten bezoek konden ontvangen of een
gesprek konden voeren met de begeleiding.
Ava mocht mee met een andere begeleider, Thomas. Ellen zou aanwezig blijven bij het gesprek tussen
Glenn en mij.

27. Terwijl Thomas Ava wat op haar gemak stelde, stelde Ellen zich voor en legde ze uit wat de bedoeling
was van het gesprek.
‘…’
‘Glenn zal zo dadelijk binnenkomen. Ik zal het gesprek even inleiden en polshoogte nemen, daarna ga
ik wat verderop zitten zodat jullie wat meer privacy hebben. Als er iets misloopt kan ik meteen
tussenkomen. Sinds hij medicatie neemt en in therapie is gaat het al beter met Glenn, dus ik verwacht
geen problemen.’

28. ‘Jessica?’ vroeg Glenn toen hij binnenkwam.
‘Glenn. Dit is Jane. Ken je haar nog? Ze lijkt een beetje op Jessica,’ zei Ellen.
‘Jane…’ Glenn schrok. Hij herinnerde zich weer wie Jane was en wat er was gebeurd.
‘Zoals we hadden afgesproken komt Jane vandaag even met je babbelen over wat er is gebeurd. We
hebben ons een beetje voorbereid op het gesprek, weet je nog?’
‘J-j-ja, natuurlijk. Ik was even in de war.’ Glenn schudde z’n hoofd alsof hij letterlijk de verwarrende
gedachten van zich af schudde.

29. Toen stond Ellen op en ging ze in een hoekje van de kamer zitten.
‘Dag Glenn,’ zei ik.
‘Dag…Jane,’ zei Glenn terug.
‘Euhm… Bevalt het je hier een beetje?’ vroeg ik. Ik was zenuwachtig en wist niet wat ik moest vragen,
maar Glenn nam mijn vraag gelukkig niet beledigend op.
‘Ja hoor, het is hier best gezellig. Ik woon hier met nog 3 anderen. Ik kom hier eindelijk tot rust. Thuis
was het te…confronterend.’

30. Glenn begon te vertellen over zijn huisgenoten.
‘We zijn met 2 mannen en 2 vrouwen. Ieder heeft zowat zijn eigen probleem waaraan we moeten
werken. Anita bijvoorbeeld is haar kindje verloren, ze had een miskraam. Dus dat moet ze nu leren
verwerken. Zij heeft een speelgoedbaby waarvan ze langzaam afscheid kan nemen. Ik heb geen
speelgoedJessica… niet meer althans.’
Ik slikte even. Ik was niet echt in de positie om over miskramen te praten.
‘En Erica kampt met een alcoholverslaving. Soms heeft ze last van afkickverschijnselen. Dat was even
schrikken…’

31. Ik keek even naar Ellen. Was dit wel de bedoeling dat hij deze persoonlijke dingen vertelde? Ellen
glimlachte enkel.
‘En dan is er nog Andrew. Hij heeft een depressie. Eerst was hij wat stil, maar nu kan ik al wat beter
met hem babbelen. We kunnen het allevier wel goed met elkaar vinden, gelukkig maar.’
Glenn nam diep adem.
‘Ik moet je mijn verontschuldigingen aanbieden,’ zei hij plots. ‘Ik heb je verschrikkelijke dingen
aangedaan. Dat ongeluk, al de leugens… Ik wil gewoon dat je weet dat ik je geen pijn wilde doen.’

32. ‘Dat weet ik,’ zei ik zachtjes.
‘Ik kon niet meer helder denken, ik wist niet meer wat ik deed, ik was echt niet mezelf. Ik zou zoiets
normaal nooit doen, echt waar…’ Ik knikte.
‘Ik wou dat ik de tijd kon terugkeren… Als Jessica niet was gestorven dan…’
Er blonken tranen in Glenns ogen, zijn lip trilde.
‘Ik mocht niet eens naar de begrafenis gaan, ik heb geen afscheid meer kunnen nemen.’
Nu begon Glenn pas echt te huilen. Hij haalde het doodsprentje van Jessica uit zijn broekzak.

33. ‘Het spijt me echt Jane,’ zei Glenn, en hij stond recht.
Ellen kwam erbij en begon hem te troosten. ‘Het is goed Glenn, je hebt je sterk gehouden. We zullen
het gesprek hier afronden.’ Glenn knikte en veegde zijn tranen weg.
Ik stond recht en gaf Ellen een hand. ‘Bedankt,’ zei ik.
Vervolgens richtte ik me tot Glenn. ‘Het is oke,’ zei ik zachtjes, terwijl ik een opbeurend kneepje in z’n
schouder gaf. Toen ik buitenkwam stond Ava me al op te wachten. Het gesprek was niet verlopen zoals
ik had verwacht, maar voorlopig was het voldoende. Met een opgelucht hart kon ik naar huis gaan.
Glenn was geen monster meer.