2. De volgende ochtend werd ik gewekt door het zonlicht dat door de ramen scheen. Glenn had z’n armen
om me heen geslagen en lag nog vredig te slapen. Ik probeerde me wat te draaien zonder hem te
wekken, maar dat was niet echt een succes.
‘Huh… Hoelaat is het?’ vroeg Glenn versuft. Hij opende z’n ogen en keek naar de wekkerradio.
‘Wat?! Zolaat al! Ik heb me verslapen! Over een kwartier moet ik op het werk zijn!’
We vlogen allebei recht en maakten nog vlug samen het bed op. Daarna rende Glenn naar de
badkamer om zich wat op te frissen en zijn tanden te poetsen.
3. Ik had net m’n ondergoed onder het bed vandaan gehaald toen Glenn alweer de kamer in spurtte. Hij
had nog steeds geen kleren aan en bekeek mijn lichaam glunderend van kop tot teen. Hij nam me
stevig vast en drukte z’n lippen op de mijne. Zijn lippen voelden koud aan en ik proefde een vleugje
tandpasta. Vervolgens nam hij z’n kleren uit de ladekast en trok hij ze aan.
4. Ik voelde me nog wat slaperig en verdoofd door zijn kus en probeerde me de afgelopen nacht weer
voor te stellen. Ik stond wat voor me uit te staren, en voor ik het wist draaide Glenn zich om en bekeek
hij me weer met die ondeugende blik in z’n ogen.
‘Tot straks, m’n liefste.’ Hij zoende me opnieuw, en even leek het of onze lippen elkaar nooit meer
zouden lossen. Maar hij onderbrak onze kus abrupt en keek hij op z’n horloge. ‘Ik moet nu echt gaan.’
Hij rende de kamer uit en liet mij naakt en alleen achter.
5. Omdat ik toch al geen kleren aanhad, besloot ik om me meteen te douchen. Ik nam een setje
ondergoed mee, wandelde naar de badkamer, en zette de douche aan. Ik begon te piekeren terwijl het
water over me heen stroomde. Ik woonde nu al een week weer bij Glenn, en herinnerde me nog altijd
niets, ondanks dat ik de afgelopen nacht wel het bed – en niet enkel het bed – met hem had gedeeld.
6. Door m’n gepieker verloor ik de tijd weer uit het oog, waardoor de douche wat langer duurde dan
verwacht. Ik deed m’n ondergoed aan, slofte weer naar de slaapkamer en zocht leuke kleren uit. Ik
bekeek het resultaat in de spiegel en zonk weer weg in m’n gedachten terwijl ik m’n gezicht grondig
bestudeerde.
‘Wie ben jij?’, vroeg ik aan m’n spiegelbeeld. Maar er kwam geen antwoord.
7. Ik voelde me plots misselijk en hoorde m’n maag knorren. Al de hele week lang had ik m’n ontbijt niet
kunnen binnenhouden, en ik verwachtte niet dat het vandaag anders zou zijn. Toch had ik zo’n honger,
en hoopte dat wat eten in m’n maag de misselijkheid zou verminderen. Ik ging snel naar de keuken om
een boterham te smeren en at deze gretig op.
8. Het duurde niet lang of ik zag m’n ontbijt alweer verschijnen in het toilet. En op dat moment kon ik
mezelf niet meer voor de gek houden. Al de hele week schuilde er een gedachte in m’n hoofd die ik zo
veel mogelijk probeerde te verdringen. Het idee dat de misselijkheid te wijten was aan het ongeval,
werd steeds moeilijker om te geloven. Daarnaast had ik ook last van gevoelige en pijnlijke borsten,
vooral toen Glenn ze de avond ervoor had vastgenomen.
Ik kon er niet meer omheen… Ik was zwanger.
9. Ik poetste m’n tanden, ging in de zetel zitten en wachtte tot de misselijkheid stilletjes verminderde.
Ondertussen beeldde ik me in hoe Glenn zou reageren op het nieuws. Ik wist totaal niet of hij wel
kinderen wilde. Die gedachten maakten me opnieuw misselijk, en ik besloot om wat tv te kijken om m’n
zinnen te verzetten.
10. Omdat m’n ontbijt bijna volledig verdwenen was in het toilet, kreeg ik ‘s middags al snel weer honger.
Ik maakte voor mezelf een slaatje klaar, gebaseerd op een van de vele kookprogramma’s die ik die
ochtend had bekeken. Ik moest een aantal ingrediënten vervangen, maar het eindresultaat smaakte
niet slecht. En gelukkig bleef het slaatje wél in m’n maag zitten.
Na het eten keek ik nog een paar uurtjes tv. Toen ik voor de derde keer langs alle kanalen had gezapt,
zette ik de tv gefrustreerd uit.
11. Ik besloot om m’n kleerkast eens goed te bekijken. Omdat ik me zelfs niet meer kon herinneren welke
kleren ik allemaal had, hield ik voor mezelf een kleine modeshow. Ik had ‘s ochtends al enkele
kledingstukken zien hangen, maar achterin de kast lag nog veel meer. Plots vond ik een sexy
kostuumpje. Al lachend paste ik het eens. Het spande een beetje, maar daardoor zag het er alleen
maar meer opwindend uit.
Als Glenn het nieuws goed opvangt, dan zal ik hem hiermee verrassen, dacht ik bij mezelf.
12. Ik hing het jurkje terug op en zag plots een grote kledingzak hangen.
Stella’s trouwboetiek – Jessica Bloomingdale, stond er op in sierlijke gouden letters.
Was dit wat ik dacht dat het was? Ik ritste nieuwsgierig de zak open en vond inderdaad een
trouwjurk… mijn trouwjurk. Het was een lange jurk met een open rug en een korte sleep. Geen
traditioneel wit, maar een combinatie van zwart, wit en gele accenten. Ik kon mezelf niet meer
bedwingen en trok de jurk aan. Het kostte me wat moeite om de rits te sluiten, maar door m’n buik een
beetje in te trekken lukte het uiteindelijk wel.
13. Ik stond mezelf te bewonderen voor de spiegel toen ik plots de slaapkamerdeur hoorde dichtgaan. Ik
draaide me om en zag Glenn staan. Hij zei niets, maar ik kon van z’n gezicht aflezen dat dit een pijnlijk
moment voor hem was.
‘Ohnee! Sorry! Het was niet de bedoeling dat je de jurk al zou zien,’ zei ik terwijl ik me vlug weer
omdraaide zodat hij niet teveel van de jurk zou zien.
Glenn zei nog steeds niets. Ik hoorde hoe hij diep zuchtte en de kamer weer uitliep.
14. Ik trok snel de jurk weer uit, deed m’n gewone kleren weer aan en rende naar beneden. Glenn zat aan
de keukentafel. ‘Je zag er mooi uit,’ zei hij stilletjes. Ik hoorde aan z’n stem dat hij zijn tranen moest
bedwingen. ‘Het spijt me… Je mocht die jurk helemaal niet zien. Ik was de tijd uit het oog verloren.’
‘Die jurk kan me niet zoveel schelen Jess, het gaat om jou, om ons.’
Ik keek hem vragend aan. ‘Ons? Alles gaat toch goed?’
‘Vind je? Je kent me nog altijd niet, ofwel soms? Ik durf te wedden dat je je niet eens meer kon
herinneren dat je die jurk in de kast had hangen.’ Ik schudde teleurgesteld m’n hoofd en voelde me
ontzettend schuldig.
15. ‘Wil je nog wel met me trouwen?’ vroeg Glenn plots.
‘N-natuurlijk wil ik dat! Ik heb gewoon nog een beetje tijd nodig om alles te verwerken. We hebben het
hier al over gehad… Alles komt wel op z’n pootjes terecht.’ Er rolde een traan over Glenns wang, en hij
veegde ze snel weg met z’n hand.
‘Heb gewoon nog een beetje geduld met me. Oke?’
Glenn knikte.
16. ‘Ik heb trouwens nog goed nieuws voor je. Althans, ik hoop toch dat je het goed nieuws vindt.’
Het was nu of nooit, dacht ik bij mezelf. Ofwel kon ik Glenn hiermee weer opbeuren, ofwel maakte ik
het erger, maar ik kon het nieuws niet langer voor mezelf houden.
‘Wat is er?’ vroeg Glenn nieuwsgierig.
‘Ik ben zwanger,’ zei ik in een adem.
Glenns ogen begonnen te fonkelen. Hij wilde dus toch graag een kindje van ons.
17. ‘Meen je dat? Hoe weet je dat zo zeker?’
‘Wel… Ik ben al een hele week misselijk, m’n borsten doen pijn en ik denk niet dat m’n trouwkleed en
andere kleren zo spannen omdat ik teveel gegeten heb…’
‘Schat dat is fantastisch! We willen al zolang een kindje van ons samen!’
Glenn was het fiasco met de trouwjurk en mijn geheugenprobleem weer helemaal vergeten. Toch voor
een tijdje tenminste.
18. Hij nam m’n hand en trok me zachtjes uit m’n stoel.
‘Ik hou van je,’ fluisterde hij terwijl hij me in z’n armen nam.
‘Ik ook van jou…’
Dat was de eerste keer dat ik dit tegen Glenn had gezegd sinds het ongeval. Ik voelde hoe hij me extra
stevig tegen zich aan drukte.
19. Na ons gesprek was het al bijna zes uur, en dus begon ik snel aan het avondeten. Ik kookte wat pasta,
en maakte daarna een tomatenroomsausje. Ik had het gerechtje snel in elkaar gestoken, maar het
smaakte overheerlijk. Een beetje dresseren met wat basilicum en ik had weer een volwaardige maaltijd
op tafel getoverd.
Glenn werkte ondertussen nog wat verder op de computer.
‘Komen eten!’, riep ik lachend vanuit de keuken.
20. Glenn was stil aan tafel. Ik zag dat hij nog steeds glunderde, hij was aan het nagenieten van het goede
nieuws.
‘Heb jij een voorkeur voor een jongen of een meisje?’, vroeg ik om zijn trance – en vooral de stilte – te
doorbreken.
‘Ik heb altijd al een zoon gewild, om samen mee te ravotten in de tuin. Maar eigenlijk maakt het niet
zoveel uit, zolang ons kindje maar gelukkig is’.
En toen verzonk Glenn weer in gedachten en aten we rustig onze pasta op.
21. Na het eten keken we samen nog wat tv, en daarna stelde Glenn voor om af te ruimen. De pasta had
staan afkoelen op het aanrecht en kon de koelkast in.
Ondertussen sloop ik stiekem naar boven om mijn verrassing voor Glenn aan te trekken…
Ik was benieuwd naar zijn reactie. Ik had een belofte aan mezelf gemaakt, en die moest ik nu ook
nakomen.
22. Toen ik beneden kwam was Glenn net z’n handen aan het wassen. Hij had de tafel al afgeveegd en
alles was mooi afgeruimd. ‘Oh ik wilde net de tafel komen afruimen. Nu heb ik me speciaal voor niets
omgekleed,’ zei ik lachend. Glenn draaide zich verward om en staarde me aan. Zijn mond viel open.
Voor ik het wist nam hij me vast en zette me op het aanrecht. Z’n handen gleden langs mijn dijen en
duwden m’n rokje omhoog. Ondertussen deed ik z’n hemd uit en trok zijn broek naar beneden. We
waren allebei erg opgewonden, ik had niet verwacht dat zo’n kostuumpje zo’n geweldig effect zou
hebben. Even later tilde Glenn me weer op om onze vrijpartij verder te zetten in de slaapkamer…
23. Boven deden we het iets rustiger aan dan in de keuken. Glenn begon me zachtjes te zoenen. Plots
verschenen er zoveel gedachten in m’n hoofd en kon ik me niet meer concentreren. Ik onderbrak zijn
kus. ‘Schat? Hoelang denk je dat ik al zwanger ben?‘
‘Euhm… Dat weet ik niet …’ Hij wilde me opnieuw zoenen, maar ik hield hem tegen.
‘Moeten we geen afspraak maken met de gynaecoloog ofzo? Stel dat er iets scheelt met het kindje
door het ongeval. De eerste drie maanden zwangerschap zijn erg belangrijk…’
24. ‘Moet dat echt? Kunnen we niet nog even wachten tot je buik wat groeit? Ik wil niet dat je al zo snel
weer naar buiten gaat.’ Glenns antwoord maakte me echt kwaad.
‘Wachten?! Ik ben al twee weken niet meer verder geweest dan onze tuin! Je gaat zelfs boodschappen
doen na je werk, zodat ik dat niet moet doen! Wat als ik nieuwe zwangerschapskleren nodig heb?! En
de gezondheid van ons kindje dan, mijn gezondheid?! Ik heb een dokter nodig, Glenn! Ik ben geen
porseleinen pop, oke?! Hoe kan ik ooit weer mezelf worden als je me niets alleen laat doen?!’, riep ik.
Glenn probeerde me aan te raken maar ik duwde hem van me af.
25. ‘Rustig maar, zo bedoelde ik het toch helemaal niet… Komaan schat, alles gaat toch goed? Ik vind
gewoon dat je nog wat moet rusten. Je zou beter pas naar buiten gaan wanneer je je geheugen
terugkrijgt. Een andere omgeving kan je misschien nog meer verwarren… Wacht nu gewoon nog een
paar weekjes’
‘Ik denk dat ik ga slapen. Ik voel me niet zo lekker,’ zei ik en ik gleed uit bed.
26. Ik ging naar het toilet, trok het stomme kostuumpje uit en kroop naakt terug in bed. Ik voelde Glenns
ogen staren. Kijken kan je misschien, maar durf me met één poot aanraken, en je vliegt eruit, dacht ik
in mezelf. Ik ging in bed liggen en probeerde weer tot rust te komen.
Even later hoorde ik Glenn ook onder de lakens kruipen, maar die nacht kwam hij niet tegen me aan
liggen…
27. De volgende dagen had Glenn veel vrij. Sinds onze discussie hadden we niet meer zoveel dingen
samen gedaan. Als hij niet op de computer werkte, dan zat hij wel aan die kapotte auto te prutsen.
Tijdens het eten praatten we wel, maar ik vroeg hem niet meer om naar buiten te gaan. Ook in bed
kroop Glenn weer dicht tegen me aan, maar verder dan dat kwam het niet meer. Ik vond nog steeds dat
Glenn me onderdrukte en zou pas toegeven als ik eindelijk naar buiten mocht. En vooral naar een
dokter, want ik was misschien niet meer elke ochtend misselijkheid, maar had er toch nog erg vaak
last van.
28. Wanneer ik niet kookte, waste, kuiste of boven het toilet hing, hield ik me bezig met sporten. Ik
probeerde zoveel mogelijk te fietsen op de hometrainer, om gezond en in form te blijven voor ons
kindje.
Ondertussen broedde ik op een plannetje om het huis uit te sluipen wanneer Glenn weg was. Het werd
tijd dat ik terug op m’n eigen benen leerde staan…
