2. Ik besloot om meteen naar Loren te gaan met de krant. Na een kwartiertje stappen kwam ik aan op het
politiekantoor. Met een bang hart stapte ik naar binnen.
Wat had dit toch te betekenen? Wie stuurt er nu zoiets? En waarom naar mij?
Had de populariteit van de winkel er misschien iets mee te maken? Een jaloerse concurrent of
gestoorde fan? Of was Mason toch niet zo onschuldig als hij zich voordeed? Hij werkte immers bij de
krant en wist mijn adres…
3. Ik werd ontvangen door de receptioniste. Ondanks dat ik Loren af en toe een bezoekje bracht tijdens
haar middagpauzes, had ik dit meisje nog niet eerder gezien. Ze was waarschijnlijk nog niet zolang aan
het werk.
‘Ik kom voor Loren. Is ze op kantoor vandaag?’
‘Ik zal even kijken of ze tijd heeft. Wacht maar eventjes in de wachtzaal.’
‘Zeg maar dat ik gewoon even wil praten. Mijn naam is Morgan, ze kent me wel.’
4. Ik wandelde naar de wachtzaal en ging op een stoel zitten. Het was best druk, dus ik hoopte dat Loren
tijd voor me had. Nog geen minuut later stond ze in de deuropening van de wachtzaal.
‘Morgan? Wat een verrassing!’
Ik wandelde snel met haar naar buiten. Iedereen in de wachtzaal keek ons verbaasd aan.
Een van de vrouwen bekeek me met een boze blik omdat ik eerder aan de beurt kwam.
5. ‘Wat leuk om je te zien! De mannen gaan vast blij zijn om je weer te zien. Het is al een tijdje geleden dat
je nog bent langsgekomen.’
‘Hmm… Ja…’
‘Is alles wel oke? Je lijkt niet echt enthousiast…’
‘Kunnen we even praten?,’ vroeg ik terwijl ik m’n tranen probeerde te bedwingen.
‘Ja natuurlijk!’. Loren leek bezorgd en nam me snel vast. Daarna begeleidde ze me door de gang.
6. ‘Ik vraag wel even aan Aurore of ik haar spreekkamer mag lenen.’
Ze klopte op een deur en ging naar binnen.
‘Hey, zou ik je spreekruimte even mogen gebruiken? Ik moet een gesprek voeren met iemand en de
verhoorkamer is daar niet echt geschikt voor.’
‘Tuurlijk, ga je gang. Ik heb het komende uur geen gesprekken ingepland.’
‘Bedankt!’
7. Loren begeleidde me naar de spreekkamer van de psychologe. Alles was netjes ingericht. We gingen
in de zetels zitten.
‘Wat scheelt er?’
Zwijgende overhandigde ik de krant aan Loren. Ze bekeek de tekst aandachtig en fronste haar
wenkbrauwen.
‘Wie heeft je dit gestuurd?’
‘Weet ik niet. Er staat niet echt een afzender, en ik heb ook niemand gezien die in onze krant zat te
knippen.’
8. ‘Wat moet ik nu doen? Zou dit serieus zijn of is het maar een grap?’
‘Dat weet ik niet Morgan, maar ik zou het in ieder geval serieus nemen zolang we niet weten wie dit
gedaan heeft. Is er echt niemand die je verdenkt?’
‘Niet echt. Ik dacht misschien aan een concurrent of een geobsedeerde ‘fan’ door dat krantenartikel,
maar…’
‘En Mason? Het was wel vreemd dat we net hem tegenkwamen.’
‘Ik weet het, maar hij lijkt me niet in staat tot zoiets… Ik kwam hem vandaag tegen in het park en hij flirt
wel veel, maar volgens mij doet hij dat gewoon voor de grap’.
9. ‘Voorlopig lijkt Mason het meest verdacht. Ik zou proberen om je deze week even gedeisd te houden,
en probeer Mason te ontwijken. Blijf een paar daagjes thuis, kijk goed uit als je toch weggaat en houd
me op de hoogte. Meer kunnen we voorlopig nog niet doen.’
‘Oke. Bedankt Loren. Ik wist echt niet wat ik moest doen.’
‘Geen probleem.’ Loren omhelsde me opnieuw en probeerde me wat te troosten.
Zodra ik wat opgebeurd was veranderde ze weer in haar opgewekte zelf. ‘Kom je nog even mee naar de
keuken? Dan kunnen we nog wat bijkletsen.’
10. Die ochtend was het zover. Ik zou mijn plan uitvoeren. Zodra Glenn opstond bleef ik muisstil in bed
liggen en spitste ik m’n oren. Ik hoorde hoe hij naar de badkamer ging en zich douchte. Toen hij even
later de slaapkamer weer binnenkwam om zijn kleren te halen, deed ik alsof ik sliep. Hij gaf een zoen
op m’n voorhoofd en ging daarna naar beneden.
11. Ik keek op de wekkerradio en wachtte af. Ondertussen at Glenn zijn ontbijt op.
Een halfuurtje later hoorde ik de auto eindelijk.
Ik stond op, liep snel naar het raam en zag nog net een glimp van Glenns auto.
12. Ik maakte haastig het bed op en ging naar de badkamer.
Ik nam een douche en dacht na over wat ik vandaag allemaal wilde doen. Ik zou op zoek gaan naar een
paar winkels om kleren te kopen, en misschien kon ik langs het ziekenhuis gaan om een afspraak te
maken met de gynaecoloog. Ik werd overspoeld door zenuwen en voelde kriebels in m’n buik.
13. Na de douche ging ik op zoek naar een leuk setje kleren. Ik wilde iets moois aandoen, want het was de
eerste keer dat ik me onder de mensen zou begeven. Uiteindelijk vond ik een wit t-shirt en een mooie
rok.
Door de zenuwen voelde ik me weer wat misselijker. Ik nam enkele happen van m’n toast en gooide
hem daarna in de vuilbak. Ik was te nerveus om wat te eten.
14. Ik had het telefoonnummer van een taxibedrijf kunnen opzoeken toen Glenn zijn computer onbeheerd
had achtergelaten. Normaal had ik geen toegang tot internet, omdat Glenn zijn account vergrendeld
had met een wachtwoord. Met trillende handen nam ik de telefoon en belde ik het bedrijf om een taxi te
bestellen. Terwijl ik wachtte, poetste ik nog snel m’n tanden en spoot ik wat parfum op me. Ik was klaar
om te wereld te verkennen.
15. Mario en Eric zaten al in de keuken toen we binnen kwamen.
‘Hey Morgan! Hoe gaat ie?’, vroeg Mario met een knipoog.
‘Prima!’, antwoordde ik. Ook al was dat een kleine leugen.
‘Ga maar zitten, dan maak ik wel een tasje koffie klaar,’ zei Loren.
‘Geef ons dan ook maar een kopje nu je toch rechtstaat,’ zei Eric. Mario schoot in de lach.
Loren bekeek de mannen met een vieze blik en drukte op het knopje van het koffiezetapparaat.
In afwachting tot de koffie klaar was, kwam ze bij me zitten en lichtte ze me in over hun nieuwe zaak.
16. ‘Eigenlijk mag ik je dit niet vertellen, maar het is gewoon zo’n spannende zaak! Een ontvoering!
Plus, zo geheim is het niet meer. Iedereen weet nu toch al min of meer wat er aan de hand is sinds het
in de krant stond…’
‘Deze vrouw is eigenlijk al 3 weken vermist, maar de pers brengt het verhaal nu pas uit. Na meer dan 2
weken geheimhouding zijn ze er toch op een of andere manier achter gekomen,’ zuchtte Mario.
‘Hebben jullie het weer over die ontvoeringszaak?’ Jim was net binnen gekomen en nam ook een kopje
koffie.
17. Jim kwam bij ons staan. Het gesprek over de ontvoering werd afgerond – zelfs Loren wilde me niet alle
details vertellen – en ze begonnen grapjes te maken en anekdotes te vertellen.
Plots kwam Aurore binnen, en de sfeer veranderde meteen.
Jim kreeg een gigantische glimlach op z’n gezicht en vroeg meteen of Aurore ook een kopje koffie
wilde. Loren en de andere mannen werden stil en communiceerden met elkaar met veelzeggende
blikken.
‘Oh Jim, nu ik je toch hier zie. Kan je straks misschien eens komen kijken naar mijn computer? Hij
doet de laatste tijd een beetje raar.’ Loren en de mannen rolden met hun ogen.
18. ‘Natuurlijk, geen probleem. Ik kan nu anders wel even als je tijd hebt?’
‘Oh dat zou geweldig zijn!’, zei Aurore met een overdreven glimlach.
Ze liet haar kopje koffie staan en ging samen met Jim naar buiten.
‘Wat was dat allemaal?’, vroeg ik terwijl de anderen in de lach schoten.
‘Ik had je toch al verteld over hun geheime affaire? Ze gaan het stiekem doen in Aurores spreekkamer’,
zei Loren lachend.
‘Toch niet in die zeteltjes waar wij hebben gezeten he?’ ‘Jep, precies daar.’
‘Ieuw!’ De mannen schoten nog harder in de lach.
19. Ik ging nog even mee naar Lorens kantoor, en net toen ik afscheid wilde nemen ging de telefoon.
…
‘Bent u zeker?’ ‘…’
‘Wat is het adres?’ ‘…’
‘Goed. We komen er zo snel mogelijk aan! Bedankt om ons op te bellen.’
‘Ze is gesignaleerd in het winkelcentrum!’
Nog voor ik iets kon zeggen renden Loren, Mario en Eric al de deur uit. Ik bleef achter met m’n mond
vol tanden.
20. De taxirit duurde maar 5 minuutjes. Ik betaalde de chauffeur en bekeek het winkelcentrum. Deze plaats
kwam me bekend voor. Ik was hier al eens eerder geweest, dat voelde ik.
Ik ging meteen op zoek naar een winkel die zwangerschapskledij verkocht. Toen ik binnenkwam
groette ik de verkoopster. Ze zei niets terug, maar bleef me wel aanstaren.
Ik vond het best vreemd maar trok me er verder niets van aan en ging op zoek naar een paar leuke
kleren.
21. Het duurde niet lang of ik had al een paar mooie broeken en t-shirts gevonden. Met een arm vol kleren
ging ik naar de paskamers.
Opnieuw merkte ik op dat een man me nakeek. Zijn vriendin bekeek hem met een boze blik, en hij
begon tegen haar te fluisteren. Ik begon me stilaan wat ongemakkelijk te voelen en ging snel terug het
pashokje binnen.
22. Ik besloot om enkele t-shirts, een paar broeken en een kleedje te kopen. Daarna zou ik dan nog wat
gaan rondneuzen in een paar andere winkels. Ik ging naar de kassa en zocht naar het geld dat ik de
avond ervoor uit Glenns portefeuille had genomen. Ik voelde me wel schuldig om wat ik allemaal had
gedaan om gewoon even te kunnen winkelen.
‘Wilt u misschien ook nog even ons nieuwe parfum testen?’, vroeg de kassierster toen ik had
afgerekend.
‘Nee danku,’ zei ik beleefd en ik wandelde al naar buiten met m’n zakken.
23. ‘Mevrouw! Wacht even!’, riep de kassierster mij na, maar ik hoorde haar al niet meer.
Ik deed de deur open en wandelde lachend naar buiten. Plots stonden er 3 agenten voor me. Ik schrok.
‘Mevrouw Jones? Kunt u even met ons meekomen?’
‘Mevrouw Jones?’, vroeg ik verbaasd.
Voor ik het wist namen ze me mee in hun wagen. Dit kon toch niet zijn omdat ik wat geld uit Glenns
portefeuille had genomen?.
