Update 7; kerstfeest

Wonderkind: De herhaling van de geschiedenis

Update 7; kerstfeest

Door ISims2SNFKGGH

Voordat we beginnen met de kerstupdate, komt er eerst nog een samenvatting van de vorige
update.
Toen begon de eerste scène bij Iris en Auke. Zij waren in het ziekenhuis op bezoek bij Noah. Het
was gezellig tot Sander ineens binnenkwam. Het was in het begin nogal ongemakkelijk, maar het
viel nog best mee. Iris had er moeite mee. Sander niet. Iris verbaasde zich ermee hoe sterk de
band tussen Sander en Noah bleek te zijn geworden. Sander is nooit echt zo close met hem of Evi
geweest.
Na het ziekenhuis gingen Auke en Iris naar Rosemary om de scooter terug te brengen. Iris vluchtte
naar de badkamer omdat ze moest huilen vanwege het weerzien van Sander. Rosemary kwam de
badkamer binnen en Iris legde uit wat er was gebeurd. Rose troostte haar. Maar… zoende Iris. Iris
duwde haar weg en was kwaad op Rosemary. Ze vroeg Iris of zij net als Auke nog even wilde blijven
om een film te kijken. Dat wilde Iris niet. Met de belofte dat ze aan haar grootouders door zou
geven dat Auke bij Rose bleef slapen ging ze in haar eentje terug naar huis.
Joey merkte direct dat er wat was. Noah had hem opgebeld na het bezoekuur om te vertellen wat
er was gebeurd. Joey wilde met Iris praten over Sander, maar zij wilde dat niet en vluchtte haar
slaapkamer in. Ze wilde nog steeds niet praten toen Cathelijn later op de avondmidden Iris´
slaapkamer binnenkwam. Iris viel uit tegen haar oma, die nogal verdrietig en geschokt reageerde.
Toen Iris probeerde te gaan slapen, voelde ze zich schuldig om haar uitbarsting. Zodra ze eindelijk
in slaap was, schrok ze wakker van een blauwe lichtflits. Ineens stond Jacky voor haar neus om
haar te vertellen dat Iris eerder naar Joe en Lynn toe kon als ze dat wilde. Dus vertelde Iris haar
grootouders, broertje en ooms een leugen. Namelijk dat ze de avond ervoor op haar kamer had
gebeld met haar ouders om te vragen of ze niet eerder kon komen, vanwege de ruzie. Iris legde
haar opa tijdens het inpakken van haar koffers uit dat ze gewoon een poosje weg wilde van de
onprettige sfeer die bij hen in het huis hing en hoopte dat het dan beter zou gaan. Joey zei dat hij
het best snapte en omhelsde zijn kleindochter. Krijn, die erbij stond, kreeg ook een knuffel. Toen
was het weer goed. Ook wat betreft Krijn.
De vierling ging naar school om de rapporten op te halen. Toen ze, met de aanhang, wilden
wegfietsen naar Iris’ huis, ziet Iris dat Idde kwam aanlopen. Ze babbelde even met hem bij en
merkte dat het nog steeds niet is zoals het was tussen hen. Maar de sfeer is al iets minder
gespannen. Thuis werd Iris vrolijk ontvangen door al haar ooms en tantes (op Dennis na). Ook hun
kinderen en echtgenoten zijn er. Iedereen kwam bij elkaar voor ze op vakantie gingen en zodat ze
elkaar nog even konden zien. Nadat Iris bij iedereen een tijdje is geweest om te praten en te
spelen, werd ze gebeld door Daniël. Hij zegt dat Joe en Lynn nog even laatste dingen wat moeten
doen voor ze vrij konden nemen voor kerstmis. Daarom haalt Daniël hem op. Dus vertrekt Iris, na
een beetje moeite om haar grootouders te overtuigen dat ze wel alleen kan gaan, naar het station.

Iris nam een vlugge douche. Daarna schreef ze een briefje voor haar ouders en pakte ze een tasje in
met wat kleren. Vervolgens verdween ze door de spiegel in haar slaapkamer en verscheen ze op de overloop van
Maidens huis. Met open mond keek ze om zich heen. Het hele huis was versierd en omgetoverd in kerststemming.
Voordat Iris de tijd kreeg om alles eens goed te bekijken, werd haar aandacht afgeleidt door haar vriendinnen.
Jacky en Jane renden de trap op.
„Iris!‟ Riepen ze allebei tegelijk.
Jane was de eerste van de twee die Iris om de hals vloog. „Hèhè, daar ben je dan.‟ Met een grote glimlach bekeek
Jane Iris van top tot teen. „Wat zie je er leuk uit.‟
Iris richtte haar ogen op de grond. „Och… Ik heb eigenlijk maar gewoon wat aangetrokken…‟
Jacky lachte en sloeg haar zwart met wit bekleedde armen om Iris heen. „Hé mafkees. Cool dat je er bent.‟

„Ja, nou kan je eindelijk eens mijn vlot en boomhut zien!‟ Bram stond naast Iris trok enthousiast aan haar shirt. Iris
bukte zich en sloeg haar armen om hem heen. „Hoi, Bram.‟
„Je mag hem niet zoenen, hoor. Hij heeft al iemand!‟ Achter Brams rug doemden Daisy‟s vonkelende, vrolijke
blauwe ogen op. Dit keer flikkerde er een greintje ondeugendheid doorheen.
„Daisy, niet zo flauw doen. Je weet dat Bram daar niet tegen kan,‟ zei Jane quasibestraffend tegen haar zusje.
Bram wurmde zich onmiddellijk los en rende op zijn zussen af. „Nou, dan zou ik maar niks zeggen op wie jij een
oogje hebt!‟ Riep hij tegen zijn oudste zus.
„Hé,‟ riep Jane verbaasd terug. „Ik nam het voor je op, hoor.‟
Net op het moment dat Bram op Janes woorden wilde ingaan, pakte Kita zijn hand en trok ze hem naar achteren.
„Doe even rustig, Bram.‟
Brams wangen werden rood en zijn blik richtte hij op de grond. „Oké…‟
Iris grijnsde even en keek naar Jane, die haar schouders met een knipoog ophaalde. „Oké, wie wilt er wat te
drinken?!‟

De kinderen druppelden achter hen aan de trap af. Ze waren het conflict van zopas alweer vergeten. Iris liep
tussen Jane en Jacky in naar de eetkamer. Die zag er heel anders uit dan de vorige keer dat Iris hier was geweest.
De tafels en de stoelen waren aan de kant geschoven en de grote kasten stonden allemaal tegen één muur. In de
hoek stond een grote kerstboom waarvan de punt tegen het plafond tikte. Erin hingen honderden lampjes,
kerstballen en slingers. Iris liet opnieuw haar mond openvallen. Ze was opnieuw verwonderd over de verandering.
Bram trok haar mee verder de kamer in.
„Kom ook zitten!‟ Riep hij opgewekt terwijl hij wees op de gekleurde kussens op de grond.
„Ik kom er zo aan,‟ verzekerde Iris Bram. „Ik ga even kijken of je zus wat hulp nodig heeft.‟ Iris wandelde de keuken
in. „Jane, zal ik je helpen?‟

Jane drukte het knopje van de waterkoker in en draaide zich om. „Nee hoor, dat is niet nodig. Ik heb alles al
gepakt. Het is alleen even wachten totdat het water kookt voor de chocolademelk.‟
Iris leunde naast Jane tegen het aanrecht. „Oké, dan wachten we wel even.‟
In stilte keken de twee naar de eetkamer waar Jacky de kleintjes bezighield.
„Ze is maar wat goed met kleintjes.‟ Iris glimlachte en ze zag dat Jane knikte.
„Ja. Ze kunnen amper wachten tot mam en Tim terug zijn van de kerstinkopen doen.‟
Iris keek Jane aan. „Dus Tim is met Maiden mee?‟
Jane knikte wederom. „Ja, hij is mee. Hij is er altijd bij. Dat vind hij leuk. Elk jaar pas ik met Jacky op Bram en
Daisy. En dit jaar ook op Kita. Maar dit zal het laatste jaar zijn, denk ik. Nog even en Daisy en Bram zijn net zo
groot als wij.‟ Een verraste „o?‟ klonk uit Iris‟ mond. „Ja, ze zijn vlak na Kerst jarig.‟
Er klonk een „klik‟ door de keuken: het water was gekookt. Iris en Jane draaiden zich allebei tegelijk richting de
koker om het water in de mokken te schenken. Iris schoot in de lach en liet Jane het doen.
Jane gaf een knikje naar de keukenkast. „Je mag wel even dat dienblad daaruit pakken.‟
Iris deed wat Jane deed en hielp de mokken erop te zetten. Samen liepen ze naar de eetkamer. Bram klapte
enthousiast in zijn handen. „Chocolademelk!‟

Jane manoeuvreerde het dienblad tussen de drie kinderen door en zette het op een klein tafeltje voor de
kerstboom. Ze zag net als Iris en Jacky hoe Bram meteen twee bekers wilde pakken. „Ik zou het nog even laten
staan als ik jou was. Het is nu nog gloeiend heet.‟ Iris grinnikte en aaide Bram even over zijn hoofd. Onwillekeurig
dwaalden haar gedachten af naar Kay. Hij zou ook een beker voor iemand anders hebben gepakt. Net als Bram
net had willen doen. Wat dat betreft leken ze best op elkaar. Waarschijnlijk zouden ze best goed bevriend kunnen
zijn. Die gedachte maakte dat Iris zich plotseling afvroeg hoe het zou zijn als haar familie en Janes familie elkaar
zouden ontmoeten. Zouden ze veel verschillen van elkaar? Iris dacht dat het de niet-magiërs niet zou opvallen. Iris
dacht dat het tegenovergestelde zou gelden voor de magiërs. Dat het hen echter niet zou ontgaan. Er waren
zoveel verschillende dingen. Al ging het al om ergens heengaan, naar een bepaalde plek. Hier gebruikten
roomshiftte vrijwel iedereen. De magiërs wisten dat het in de externe wereld niet kon omdat het niet mocht. Zij
waren niet gewend om veel met vervoer te reizen, waardoor alles nogal onwennig leek. Voor niet-magiërs zou
zoiets niet gelden: hoeveel waren er nou zoals haar? Hoeveel andere Sims kwamen er nou in hun leven in de
interne wereld, de wereld waar zij koningin van was? Jacky zwaaide heen en weer voor Iris‟ ogen. Daardoor
schudde ze haar hoofd en zag ze hoe Jane en Jacky haar lachend aankeken.
„Je was niet helemaal aanwezig, geloof ik,‟ merkte Jacky op.

Iris glimlachte alleen. Ze nam de mok aan die Bram haar aanreikte. Voorzichtig nam ze een slokje. De
chocolademelk was nog steeds heet.
Bram daarentegen dronk zijn chocolademelk met grote slokken. „Jane, mogen we zo naar buiten?‟
„Als jullie allemaal jullie drinken op hebben wel. – Drink eens rustig. Straks verslik je je nog. Je kunt altijd nog naar
buiten. Het maakt niet uit of je vijf minuten later naar buiten gaat.‟
„Natuurlijk wel.‟ Bram zette zijn lege mok met een klap op het dienblad. „Straks is de sneeuw weg.‟
Jane lachte. „Die sneeuw blijft heus nog wel even liggen. Het is nog de hele dag eerste kerstdag. Niet zo
ongeduldig, want dat weet je best.‟
Bram bleef zitten om zijn zus tevreden te houden, maar ondertussen keek hij van Kita naar Daisy en weer terug.
Hij was blij te zien dat ook zij snel dronken en hij niet de enige was die gauw naar buiten wilde.

Lachend keken Iris en Jacky de twee na. Met grote ogen keek Iris hoe het drietal zonder jas, das of wat dan ook
naar buiten stormde. Verschrikt keek ze hoe ze zich in de sneeuw lieten vallen en ze tikte op het raam. De
kinderen hoorden niks of deden alsof ze Oost-Indisch doof waren, dus klopte Iris wat harder. Kita keek op en
glimlachte even naar Iris. Toen werd haar aandacht afgeleid door Bram die een sneeuwbal richting haar hoofd
gooide.
„Wat is er?‟ Met een opgetrokken wenkbrauw keek Jacky Iris aan.
„Ze spelen zonder jas buiten.‟ Jane en Jacky wisselden even een blik en het bleef een paar seconden stil in de
kamer. „Het vriest,‟ vervolgde Iris cynisch ter verduidelijking.
„Nou en?‟ Zei Jacky. „Maak je maar geen zorgen, hoor.‟
Jane lachte. „O,‟ deed ze. „Je hoeft je inderdaad geen zorgen te maken. Ze hebben geen problemen met warmte-
en kouverschillen.‟
Iris trok haar wenkbrauwen op en keek haar vriendinnen om de beurt aan. „Dat wist ik niet.‟
Jane schoot in de lach. Iris deed hetzelfde en automatisch viel Jacky haar vriendinnen bij. Janes lach was zo
aanstekelijk dat Iris niet meer kon stoppen met lachen.

„Jane, h-hou op!‟ Wist ze uit te stoten tussen het lachen door. Jacky greep naar haar buik en bij Jane rolden de
tranen over haar wangen. Na een aantal minuten lukte het Jane om te stoppen. Na een paar keer diep ademhalen,
was Iris‟ lachbui ook over. Eigenlijk snapte ze niet wat er nou zo grappig aan was geweest, maar het lachen op zich
voelde als een verlossing. Stralend keek ze haar vriendinnen aan. Ze vond het heerlijk om hier te zijn. „Ik heb jullie
gemist,‟ zei ze.
Jane glimlachte breed en ze sloeg een arm om Iris heen. „Ik jou ook.‟
Jacky sloeg haar arm om Iris andere schouder. „En ik ben ook blij dat je er bent.‟ Na een stevige groepsknuffel
lieten ze elkaar los. Met zijn drieën liepen ze de eetkamer uit.
„Zullen we naar boven gaan?‟ Stelde Jane voor. „Dan kunnen we op één van onze kamers gaan zitten.‟
Jacky en Iris stemden in en de drie vertrokken naar boven.

Iris keek Janes slaapkamer rond en zag dat er niet veel was veranderd. Er hingen net als door de
rest van het huis overal oranje lampjes. Ook stond er een minikerstboom op één van de twee nachtkastjes.
Hetgeen Iris opviel, was het enige dat er onder haar voeten te zien was het houten parket was. „Wauw, wat is het
hier opgeruimd. Voel je je wel goed?‟
Jacky liet zich lachend in Janes stoel vallen. „Zie je, ik zei het je toch?!‟ Riep ze met enige vorm van triomf in haar
stem.
Iris keek vragend van de één naar de ander. „Heb ik wat gemist?‟
„Ik zei vanmorgen al tegen Jane dat het jou vast ook zou opvallen dat het hier zo opgeruimd is. Ik zei namelijk ook
al zoiets. Jane reageerde een beetje aangevallen. Toen heb ik gezegd: wedden dat het Iris ook opvalt? En ik heb
nog gelijk ook!‟
Jane kon het niet laten een grimas te trekken. „Oké, ik beken! Jullie hebben gelijk,‟ mompelde ze lachend maar
enigszins met tegenzin.

„Oh, kom op. Het is positief bedoeld!‟ Iris gaf Jane een schouderklopje en liet zich schuin tegenover Jacky op het
bed vallen. „Nu kan Maiden er niet meer over zeuren. Dat is toch positief?‟
„Dacht je dat Jane het daarom heeft gedaan?‟ Jacky lachte hard en keek Iris geheimzinnig aan.
„Ik heb het gevoel dat ik alweer iets heb gemist.‟ Dit keer keek Iris Jane vragend aan, maar zij wendde haar blik af
met een kop als een tomaat. „Jacky…?‟
Iris‟ blik ging automatisch naar Jacky die grijnzend van Jane naar haar keek. „Ze heeft het gedaan zodat…
bepaalde Sims dan een betere indruk van haar krijgen.‟ Jacky wiebelde veelbetekenend met haar wenkbrauwen.
„Want geef eerlijk toe, Jane,‟ ging ze verder terwijl ze haar andere vriendin opnieuw aankeek. „We weten allebei dat
je niet al te lang meer wilt wachten met hem uit te nodigen hier thuis.‟
Iris liet haar mond openvallen. Haar ogen begonnen te twinkelen zodra ze doorhad wat Jacky bedoelde. „Je bent
verliefd!‟ Riep Iris uit.

Jane keek met een ruk op. „Shht!‟ Siste ze met een vluchtige blik op haar slaapkamerdeur. „Straks hoort Bram het.‟
Jacky grinnikte. „Wat is daar erg aan? Jij weet het toch ook van Kita en hem? Bovendien, alsof hij het nog niet
doorheeft.‟
Iris trok haar wenkbrauwen op. Dan had ze het dus toch goed begrepen. „Hebben Bram en Kita… wat samen?‟
Jane knikte en opende haar mond erover te vertellen, maar Jacky was haar voor. „Nee Jane, verander nou niet
vlug van onderwerp.‟
Jane plantte haar handen in haar zij en slaakte een zucht. „Je wordt bedankt.‟
Iris lachte. „Nou zeg. Wat is er erg aan dat je verliefd bent? Vertel op, wie is het?‟
Jane keek lachend naar de grond en gleed met haar handen ongemakkelijk langs haar heupen. Te laat bedacht ze
zich dat er geen zakken in de jurk zaten. „Ik ehm…‟
„Je zult het niet geloven,‟ antwoordde Jacky voor Jane. De grijns op haar gezicht was van oor tot oor.

„Hé, laat me het dan op zijn minst zelf vertellen!‟ Onderbrak Jane Jacky weer voor ze een naam kon noemen.
Jacky knikte, wachtte ongeduldig – ook al wist ze het antwoord al – en keek toe hoe Iris op het bankje achter haar
bed plofte. „Beloof me alsjeblieft dat je niet gaat lachen.‟ Jane keek Iris een moment aan. Iris knikte en drukte haar
lippen stevig op elkaar om te voorkomen dat ze nu al ging lachen. Jane zag het. „Beloof je het?‟ Iris knikte opnieuw,
heftiger deze keer. „Oké. Het is… Daniël.‟
Iris zat een moment doodstil op het bed en ze staarde Jane aan. „Dániël?! Mijn óóm Daniël?!‟
Jacky begon hard te lachen en greep naar haar buik. „Ik zéi je het toch!‟
Jane zuchtte weer en sloeg haar armen beschermend over elkaar. „Alsjeblieft zeg,‟ mompelde ze, duidelijk ietwat
aangebrand.
„Gezellig,‟ negeerde Iris Jacky‟s reactie op die van haar. „Ik zie het wel zitten als jullie een stelletje zouden vormen!‟
Jane rolde met haar ogen. „Grappig.‟
„O, maar ik meen het! Dan worden we familie. Hopelijk zien we elkaar dan nog vaker.‟
Jane kalmeerde enigszins en glimlachte flauwtjes.

Jacky was uitgelachen en kwam moeizaam overeind. „En ik dan?‟ Riep ze quasi beledigd. Ze drukte haar duim
tegen haar sleutelbeen om haar woorden kracht bij te zetten.
„Jij hoort er ook gewoon bij. Helaas trouw ik niet met je, maar je mag nog steeds blijven langskomen, hoor.‟ Jane
lachte nu ook en sloeg een arm om Jacky heen. „Er is vast nog wel een manier om jou ook bij de familie te
betrekken. Iemand die net zoals jij nog single is.‟
Iris grinnikte ook even en werd slaakte een diepe zucht toen het even stilviel. Het was lang geleden dat ze zoveel
had gelachen en om zoveel onzinnigheid. Doordat Iris weer een moment in gedachten was verzonken, zag ze niet
dat Jacky en Jane onderling een vlugge blik wisselden. Een blik van nog niet eens één seconde.
„En is er bij jou nog wat bijzonders gebeurd?‟
„Hmm?‟ Iris keek Jane niet-begrijpend aan. „Wat bedoel je?‟
„Ze bedoelt of er bij jou nog iets is gebeurd in je liefdesleven,‟ legde Jacky uit.

„O,‟ deed Iris enkel en ze lachte schaapachtig.
„Iets dat je ons wilt meedelen,‟ beaamde Jane.
Iris voelde hoe haar wangen rood werden. Het leek net alsof… Nee, dat kon niet. Ze zouden het toch niet weten?
Met een frons keek ze haar vriendinnen aan. Haar gezicht verried meer dan ze wilde, want Jane strekte haar arm
uit en pakte Iris‟ hand. „Hé…‟ Zei ze zacht.
Jacky leunde voorover en ondersteunde haar hoofd met haar handen. „Het is oké.‟
„Je hoeft niets te vertellen als je dat niet wilt,‟ voegde Jane daaraan toe.
Iris keek haar vluchtig aan en zag de bezorgde blik. Iris wist dat ze het liever wel hoorde en Jacky ook. Ze haalde
een paar keer diep adem. „Ik… Ik weet niet waar ik moet beginnen.‟ Iris kauwde zachtjes op haar onderlip.
„Het geeft niet,‟ zei Jane zacht.
„We snappen dat het moeilijk is.‟
Met een ruk keek Iris op. Ze wist niet hoe ze zich nu moest voelen: betrapt, beschaamd. Het leek er steeds meer
op alsof ze ergens vanaf wisten. „Wat…‟ Iris probeerde te vragen wat ze bedoelde, maar de woorden bleven
steken in haar keel.

„Wat Jacky bedoelt is dat we deels weten wat er is gebeurd.‟ Jane gaf even een kneepje in Iris‟ hand. „We hoeven
het er niet over te hebben. Ik begrijp het als je dit moeilijk vindt. Maar als je het zou willen: we zijn er voor je. Jacky,
ik, Tim...‟
Dat was lekker. Dewi was weer iets te weten gekomen en ze had het maar gewoon rond lopen lullen. Iris wendde
haar hoofd weer af. Tim wist het dus ook? Fijn. Wie zou het nog meer weten? Met een frons besefte ze zich dat
Tim misschien iemand was waarmee ze het beste zou kunnen praten. Hij zou haar als geen ander begrijpen.
Opnieuw voelde Iris een zacht kneepje in haar hand. „Iris, gaat het wel?‟
Langzaam keek Iris op naar Jane. Haar blik stond naast bezorgd ook nog eens medelijdend. Iris zag dat Jacky
Janes nachtkastje opende en er een tissuebox uit haalde. Ze trok één papiertje uit de box en gaf hem aan Iris.
Even keek ze er verward naar. Toen merkte ze pas dat haar wangen nat waren. Beschaamd veegde Iris ze droog
en liet ze haar blik afgewend.
„Gaat het een beetje?‟ Vroeg Jacky zacht. Iris zag hoe ze met grote ogen werd aangestaard. Zag ze er dan zo
verdrietig uit?

Iris haalde een moment diep adem en herstelde zich. Met een korte knik gaf ze antwoord. „Ja, het gaat wel.‟ Haar
stem verried dat ze zich minder prima voelde dan ze zich voordeed. Opnieuw vulde stilte de kamer.
„Je hoeft er niet over te praten als je dat niet wilt,‟ herhaalde Jane haar eerdere woorden. „Ik begrijp het wel als je
dat nu liever niet wilt doen.‟
Iris verzamelde haar moed en keek haar vriendinnen één voor één aan. Hun blikken hield ze een paar seconden
vast. „Nee,‟ zei ze resoluut. „Ik wil wel praten. Ik moet het kwijt.‟

Ruim tweeënhalf uur later klonk er een luide schreeuw in het huis.
„Vollùùùk!‟
Jane, Jacky en Iris kwamen lachend overeind.
„Ma en Tim zijn terug,‟ waren Janes overbodige woorden.
„Tijd om eten te koken!‟
Jane en Iris lachten. Tijdens hun gesprek had Jacky al een paar keer laten vallen dat ze zin had om eten te koken.
Dus zou ze Maiden gaan helpen met het eten voor die avond. Vergezeld door Iris en Jane liep Jacky de trap af.
In de keuken waren Maiden en Tim bezig wat boodschappentassen uit te pakken.
„Zo, Maiden, dat is een behoorlijke voorraad!‟ Jane gluurde langs haar moeder heen en snuffelde in de tassen.
Maiden liet die tassen even met rust en omarmde Iris.
„Gezellig dat je er bent! Ik hoop dat je je een beetje hebt vermaakt vanmiddag. Tim en ik zijn nog even de stad in
geweest, maar dat is je vast al verteld.‟
Iris knikte en glimlachte naar Maiden. „Dat klopt. Maar de tijd is voorbij gevlogen.‟

„Time flies when you‟re having fun.‟ Een mannenstem deed de vier dames in de keuken omdraaien. Tim kwam de
keuken ingelopen met een enorme tas. Hij droeg het niet aan het daarvoor bestemde handvat maar met twee
armen. Het ding zat zo vol dat het zijn zicht half belemmerde. Iris, Jacky en Jane gingen gehaast uit de weg.
„Laat mij maar,‟ riep Bram. Hij was zijn grote broer de keuken in gevolgd en wilde best een handje helpen.
Helemaal als hij daardoor wat meer inzicht zou krijgen in de tassen, waarmee hij wist wat ze vanavond gingen
eten.
„Nee joh, het lukt prima.‟ Tim zette de tas neer voor het aanrecht alsof het niks woog.
„Ik had best kunnen helpen!‟ Riep Bram verontwaardigd. Om zijn woorden kracht bij te zetten, omklemde hij met
zijn handen elk één handvat en tilde hij de tas op. Zijn blik werd onzekerder toen de tas met zijn hele inhoud een
paar centimeter boven de grond bungelde. Vlug liet Bram de tas weer zakken. „Inderdaad Tim, helemaal niet
zwaar.‟ Jacky schoot in de lach en Bram keek haar verontwaardigd aan. Tim liep hoofdschuddend de keuken weer
uit om de volgende tas te halen.

„Wat nou? Til zelf anders als je me niet geloofd. O nee, dat kun je niet. Want jij bent een meisje.‟ Bram keek Jacky
uitdagend aan.
„Zeg,‟ zei Jacky met een zogenaamd boze ondertoon. „Loop je me uit te dagen, zocht je soms ruzie?‟ Ze liep op
Bram af, balde haar handen tot vuisten en gaf hem een paar zachte stompen op zijn bovenarmen.
Iris keek lachend naar Jacky en Bram. Haar aandacht werd afgeleid door Tim die de laatste tas op het aanrecht
zette.
„Zo, laat ik nu eerst eens even beleefd zijn.‟ Tim grijnsde zijn witte tanden bloot en sloeg zijn armen om Iris
heen.„Hoe is het?!‟
Iris knikte. „Ja, goed. En hoe is het met jou?‟
Tim knikte. Hij bewoog zijn hoofd even naar achteren zodat zijn pony voor zijn ogen wegging. „Gaat ook prima.
Druk. Dat wel. Maar ik heb er zin in. Zin in Kerst. En ik vind het hartstikke gaaf dat het nu eindelijk zover is. Dat je
hier bent, dat we straks met iedereen samen kerstmis vieren.‟ Tim knikte om zijn woorden te onderstrepen. „Ik zou
graag bijpraten nu. Maar ik… moet nog wat dingetjes regelen voor ik zover ben.‟
„Geeft niet. Ik snap het.‟ Even voelde Iris zich schuldig. Maiden en haar kinderen zaten zich uit te sloven voor haar
en de rest terwijl de gasten zelf niks deden. „We praten later wel weer bij.‟
Tim knikte. „Daar kun je me aan houden.‟

Een half uurtje en twee koppen thee later gingen Iris en Jane terug naar boven. Jacky, die
dolenthousiast had meegedeeld aan Maiden dat ze zich beschikbaar stelde als keukenhulp, lieten ze beneden
achter. Zodra Jane de slaapkamerdeur achter Iris en zichzelf had gesloten, liep ze naar haar make-uptafeltje.
„O ja, ik zou nog voor je kijken of ik die ene eyeliner nog heb waar we het daarstraks over hadden.‟ Ze trok een
laatje open en rommelde erin. Doosjes met oogschaduw, foundation en diverse andere make-upspullen kwamen
tevoorschijn. „Oogpotlood… Mascara, borsteltjes… O – hier! O nee…‟
Iris liet Jane lekker rommelen en liet zich opnieuw op Janes bed vallen. Vanaf daar keek ze toe terwijl ze met haar
voeten in de lucht schommelde. „Laat anders maar zitten,‟ zei ze na een paar minuten. „Het geeft niet. We kopen
het wel in de stad volgende week.‟
Jane schoof met een zucht het laatje dicht. „Ik vind dit zó irritant. Dit gaat nou altijd zo. Ik zoek iets, maar kan het
nooit vinden. Als ik het een tijdje kwijt ben en ik vergeten ben dat ik er zoveel naar heb gezocht, kom ik het opeens
tegen. Dat kan ik niet uitstaan!‟ Gefrustreerd gooide Jane wat spullen in een andere la. „Misschien moet ik dit ook
maar eens gaan opruimen.‟

Iris grinnikte. „Tsja, daar komt Daniël natuurlijk niet in. Dus dat heb je overgeslagen.‟
Jane grinnikte eveneens. „Ach ja. Ik had eigenlijk mijn kledingkast ook nog opnieuw willen indelen. Maar achteraf
heb ik het toch maar niet gedaan. Dat ga ik nog wel eens doen. Ooit. Want inderdaad: zolang Daniël daar niet
inkomt – laten we er vanuit gaan dat het nooit gebeurd.‟
„Of hij moet een voorkeur hebben voor make-up,‟ grapte Iris. Direct schoot ze in de lach. „Lijkt me raar om te zien.
Een jongen met make-up. Maar vertel nou, weet hij dat je hem leuk vindt?‟
Jane keek Iris met een grijns aan. „O ja, dat weet je natuurlijk nog niet. We hebben zo ongeveer bijna iets.‟
Iris‟ mond viel voor de tweede keer die dag open om een nieuwtje over Janes liefdesleven. „Hallo, waarom heb je
dat niet meteen gezegd?!‟
Jane haalde haar schouders op. „Geen idee. Ik heb er niet aan gedacht. Maar Daniël heeft jou ook niets verteld
toen hij je ophaalde?‟
Iris schudde haar hoofd. „Nee, helemaal niks. We hebben het wel over een boel dingen gehad. Maar eigenlijk niet
over jou. Misschien wilde hij nog niets vertellen. Straks was het helemaal niet de bedoeling dat iemand het al wist.‟

Jane kreeg een zachte blos op haar wangen en staarde in het niks. „Dat zou echt iets voor hem zijn. Hij heeft vaak
praatjes voor tien en is een goede moppentapper. Maar om dit soort dingen wordt hij verlegen. Is het je ooit
opgevallen dat zijn oren rood worden van verlegenheid?‟
„Nee, niet echt,‟ antwoordde Iris met een giechel. „Maar hij is mijn oom. Ik let daar nou niet bepaald op.‟
Jane lachte. „Daar heb je een punt. Maar hé, die Sander dan? Dat is toch ook familie van je?‟
Iris‟ glimlach verdween een moment. „Uh, ja… Maar dat steekt anders in elkaar. Dat ligt verder weg van elkaar.‟
„Hmm, oké, sorry.‟
„Nee, het geeft niet – echt.‟
Even liep het gesprek stil. Iris kauwde op de binnenkant van haar wang en voelde een pijnscheut door haar mond
heentrekken.
„Maar, als ik dat zo zeggen mag: ik vind het eigenlijk best opmerkelijk dat je nog steeds zo… gecharmeerd bent
van Sander.‟
„Hoezo?‟ Iris keek Jacky van opzij aan.

„Nou, gewoon. Eerst werd je dus verliefd op die Idde. Daarna op Rosemary. Of… wat het ook was, en wie van de
twee ook eigenlijk eerst. Dat doet er niet toe. Want afgezien van hun tweeën… Sander voor en Sander na, toch? Ik
bedoel, wees eerlijk…‟
Iris trok met haar mond. „Hmm, misschien. Ik weet het niet zo goed. Sander ken ik al zo lang. Het is niet zozeer dat
ik hem mis als mijn vriendje. Het is meer dat ik hem als persoon mis. Ik kon zo goed met hem praten. Dat kon ik
met Rosemary ook wel. Alleen… Dat was weer anders.‟
Jane knikte. „Ik geloof dat ik het begin te begrijpen…‟ Ze haalde adem om nog iets te zeggen, maar hield haar
mond uiteindelijk toch.
„Wat wilde je zeggen?‟ Vroeg Iris.
„Oh, nee, laat maar.‟
„Zeg het maar gewoon. Maakt niet uit wat het is.‟
Jane keek Iris even met een ongemakkelijke glimlach aan. „Ik hoop niet dat ik je beledig ofzo. Maar… Heb je ooit
echt wat gevoeld voor Sander? Of was het gewoon een heel hechte vriendschap?‟

Iris keek fronsend naar de bloemetjes op het behang. Die vraag bracht haar even van haar stuk. „Ik denk wel dat ik
verliefd op hem ben geweest, als je dat bedoelt.‟ Iris richtte haar blik tot Jane en beaamde met een opgetrokken
wenkbrauwen: „we hebben seks gehad.‟
Jane wendde haar blik een moment af en keek Iris toen weer af, even van haar stuk gebracht. „Hmm. Nou ja, ook
al is dat zo… Het kan natuurlijk ook zijn dat… Nou ja. Dat je nooit echt verliefd op hem hebt geweest.‟
„Je doelt op dat gedoe met Rosemary? Dat was gewoon een misverstand,‟ antwoordde Iris haastig. Ze voelde dat
het iets té haastig was geantwoord en ze slaakte een zucht. „Het was niks meer dan iets dat ik eenmalig wilde
uitproberen. Ik weet meer zeker dat ik niks voor haar voel dan dat ik dat wel doe. Ik weet ook wel zeker dat ik dat
nooit heb gedaan.‟
„Hmm.‟ Jane zweeg even. „Ik vind het wel jammer.‟
„Wat?‟ Iris giechelde zenuwachtig. „Dat het zo is gelopen tussen mij en Rosemary?‟

Jane lachte. „Nee, dat niet. Maar ik bedoel… De meesten nemen iemand mee naar het kerstfeest. Daniël komt
ook. Kita dan weer niet, die viert kerst met familie. Ze is ook nog iets te jong natuurlijk. Maar voor de rest…‟
Iris‟ ogen begonnen te fonkelen. „Maiden en Tim wel?‟
Jane schudde haar hoofd. „Nee, „iedereen‟ is misschien te breed genomen. Eigenlijk niemand anders dan ik zelf.‟
Even lachte ze. „Maar ik bedoel... Op een dag zullen we allemaal samen zijn met iemand. Dan is het nog drukker
dan het nu is. Maar, naar verwachtingen, nog gezelliger. Denk je niet? – Hoe dan ook… Ik maak me wel zorgen om
Tim.‟
„Tim? Hoezo?‟
„Ik weet het niet. Hij is wel weer een stuk vrolijker de afgelopen tijd. Maar Theo heeft Largo weer op één of andere
missie gezet…‟
Iris knikte even en schudde direct daarna haar hoofd. „Ik begrijp wat je bedoeld. Maar ik snap niet dat iemand zijn
eigen zoon op zo‟n missie zet.‟
„Largo vindt het zelf ook niks. Hij doet alleen alsof het hem niks kan schelen dat hij weer op missie moet. Wat voor
missie dan ook… Maar ik bedoel. Hij viert geen kerst. En iedereen wéét dat hij het wel erg vindt. Hij heeft het er
maar moeilijk mee. Misschien nog wel moeilijker dan Tim het ermee heeft. Tim is er openlijk voor uitgekomen dat
hij homo is.‟
„Largo is toch ook uit de kast gekomen, tegelijk met Tim?‟ Iris fronste. Dat was wat Tim haar had verteld.

„Jawel. Maar zijn ouders accepteerden het niet – met name zijn vader dus. Theo verbood Largo om op die manier
met jongens om te gaan. Daardoor is hij zo teruggetrokken geworden. Zo was hij eerder nooit. Eigenlijk heb ik best
medelijden met hem...‟
Iris slaakte een zucht. Ze kon beide situaties goed indenken. Hoewel Tim ongetwijfeld veel verdriet moet hebben
gehad. „Snap ik.‟
„Ik hoopte dat Largo‟s moeder Theo had kunnen overtuigen. Zij vond het eerst niet erg. Totdat Theo zo uit zijn slof
schoot. Nu houdt zij ook haar mond. Theo heeft ze allebei onder zijn duim. Ik snap zulke personen niet. Maar oké,
zo is hij nu eenmaal. Ik kan er ook niks aan doen…‟
Iris knikte. Even was het stil in de kamer. Het was geen ongemakkelijke stilte. Het was een stilte die ontstond
omdat Iris en Jane allebei een moment behoefte hadden aan hun eigen gedachten. Tot ze opschrokken van de
ringtone van Iris‟ mobiel.

Zodra Iris dikwijls van de schrik bekomen was en ze besefte dat het haar mobiel was die afging, tastte ze haar
broekzakken af en viste ze het ding tevoorschijn. Ze zag dat het Krijn was die had ge-sms‟t.
Hé zusje. Hoe is het bij die ouwe lullen? Mijn geld en voorraden zijn op. Mag ik de jouwe aanbreken? Betaal je
later wel terug. Geld/sigaretten. Jij mag kiezen op welke manier ik het teruggeef. -De ballen van je broertje. Iris
grinnikte ondanks dat ze even geërgerd was. Iris had haar sigaretten al een aantal weken in haar la met bh‟s
liggen, onaangeraakt. Van haar part rookte Krijn ze op.
„Wie was het?‟
„Mijn broertje. Hij wilde… sigaretten van me.‟ Iris trok een scheve grijns.
Jane keek Iris met een bestraffende frons aan. „Ik dacht dat je zei dat je gestopt was met dat spul?‟

„Dat is zo. Maar sinds die ene keer dat ik Krijn gevraagd heb één pakje te kopen en hij terugkwam met twee, heb ik
niet veel meer gerookt. Dus er was nog zat over.‟
„Hmm,‟ deed Jane. „Ben je dan zo voorspelbaar? Krijn belt je vast niet zomaar op om te vragen of je nog over
hebt.‟
Iris lachte. „Daar heb je een punt. Ik denk dat ik – op dat gebied – best voorspelbaar ben. Ik heb Krijn toen gezegd
dat ik het tweede pakje niet wilde hebben. Ook al heeft hij het toch met het andere pakje in mijn bhla gelegd.‟
Plotseling moest ze denken aan de keer dat Tim haar had gebeld en ze lachte onwillekeurig.
„Wat is er?‟ Vroeg Jane die haar met een grijns op haar gezicht aankeek. „Je gaat me toch niet zeggen dat Krijn je
bhla vaker doorspit ofzo?‟ Ze voelde dat Iris iets leuks had te melden.
„Ik moet ineens denken aan een paar weken terug. Toen ik dacht dat ik bedreigd werd.‟
„Toen je dacht dat je bedreigd werd?‟ Janes grijns verdween. „Hoe kun je daar nou niet zeker van zijn? Ik bedoel…‟

Iris schudde lachend haar hoofd. „Het zit zo. Ik werd ‟s avonds laat gebeld op mijn mobieltje door een onbekend
nummer. Dus ik nam op en verwachtte iemands naam te horen ofzo. Maar er werd niks gezegd. Dus ik had het
idee van: hmm, wat is dit nu weer? Ik wilde net ophangen, toen ik een soort van gehijg ofzo hoorde. Dus ik dacht
dat het één of andere hijger was. Je weet wel, van die lui die zomaar een nummer intoetsen en telkens iemand
bellen en dan gaan hijgen in de telefoon om je bang te maken.‟
„Ik kan me best indenken dat zoiets griezelig is. Maar ehm, dat heb ik zelf nog nooit meegemaakt. Want wij
gebruiken hier amper telefoons… Dus ik heb er geen last van.‟
„Hmm, dat blijkt.‟ Iris‟ grijns werd nog iets breder. Ze zag de ietwat bezorgde maar vooral vragende blik van Jane.
Dus vertelde ze verder. „Eerst heb ik een paar keer gevraagd wie ik aan de lijn had enzo. Maar ik kreeg geen
antwoord. Dus ik wilde ophagen. Tot ik ineens gekras op mijn raam hoorde. Ik schrok me wild en liet mijn mobiel op
de grond vallen.‟
„O gadverdamme,‟ fluisterde Jane terwijl ze Iris met grote, ongelovige en vooral bange ogen aankeek. „En toen?‟

„Ik heb me met een ruk naar het raam gedraaid. In mijn hoofd zei ik tegen mezelf: het is maar de tak van een boom
ofzo. Maar dat was niet zo. Ik zag iemand voor het raam staan. Toen schrok ik nog erger. Tot ik zag dat het Tim
was.‟
Janes ogen werden een moment nog groter. „TIM?!‟ Riep ze uit. „Mijn broer Tim?!‟
Iris lachte om Janes reactie en knikte. „Ja, jouw broer. Hij stond voor mijn raam. Dus toen heb ik hem
binnengelaten. Hij legde uit dat zijn mobiel geen bereik had ofzo.‟
Jane begon nu te hikken van het lachen. „Tim zijn mobiel? Heb je de krant wel gebeld? Dat ding gebruikt hij zelden.
Hij heeft echt zo‟n oude koelkast van jaren terug.‟
Iris grinnikte. „Hij zei ook al zoiets over dat hij het ondingen vond of iets in die trant.‟
Jane knikte. „Dat is typisch iets voor Tim. Hij is er niet goed in. Ik hoop al zó lang dat hij eindelijk eens wat beter
wordt. Maar hij is zo verschrikkelijk atechnisch.‟ Iris lachte met Jane mee – voor de zoveelste keer die dag. Plots
stopte ze abrupt met lachen. Ze keek Jane met een frons aan.
„Ik weet het!‟ Riep Iris uit.
„Ja, ik weet het ook!‟ Riep Jane tussen haar lachen door.

„Nee, ik meen het. Luister nou even. Ik weet wat. Ik weet iets dat we kunnen doen. We kunnen Tim een mobiel
geven met kerst!‟
In één klap was het stil in de kamer. Jane staarde Iris met open mond aan. „Dat-is-een-onwijs-gaaf-idee!‟ Bracht
Jane razendsnel uit. Ze ging iets verzitten en vouwde haar benen onder haar lichaam. „Dat moeten we echt doen!
Laten we echt een mobiel kopen, zo‟n hypermodern ding!‟ Haakte Jane in. Ze stelde voor haar laptop erbij te
pakken en via internet een goede te zoeken.
„De winkels zijn dan dicht,‟ bedacht Iris zich hardop toen Jane onder haar bed wilde duiken om haar oranje laptop
te pakken. „Het is kerstmis.‟
Jane lachte, rolde met haar ogen en keek Iris met een triomfantelijke grijns aan. „Dat de winkels in jouw wereld
gesloten zijn met kerst, betekend niet dat het hier ook zo is. Hier zijn winkels altijd open.‟ Iris keek Jane met
opgetrokken wenkbrauwen aan. „Nou ja, de wereld waarin jij woont. Laat ik het zo zeggen,‟ vervolgde Jane er
gehaast achteraan.
Iris schokschouderde en wuifde het weg met haar hand. „Maakt niet uit – pak die laptop nou maar. Dan kunnen we
een mobiel uitzoeken!‟

Na het eten troffen Iris en Jane elkaar in de keuken. Ze waren allebei even zenuwachtig. Hun plan
moest en zou slagen.
„Oké, ik heb het aan Maiden gevraagd,‟ siste Jane net hard genoeg in Iris‟ oor zodat alleen zij het kon horen. Er
was niemand anders in de keuken dan hun tweeën, maar ze wilden geen enkel risico lopen. „Ik zei dat ik nog even
weg wilde voor iets dat te maken had met kerstmis. Ze heeft gezegd dat ik mocht gaan.‟ Iris zag hoe Janes ogen
twinkelden toen ze elkaar een moment aankeken. Vlug spoelde Iris de borden af, om ze vervolgens door te geven
aan Jane – die ze in de vaatwasser zette. Jane wilde net van wal steken met de rest van de strategie die ze had
uitgedacht tijdens het eten toen Tim de keuken binnenkwam.
„Hé, hebben jullie hulp nodig?‟ Met zijn hand veegde hij zijn pony voor zijn ogen weg. Hij merkte dat hij een gesprek
had verstoord en schraapte zijn keel toen hij zag dat ze beiden hun schouders ophaalden. Ietwat ongemakkelijk
krabde Tim in zijn nek terwijl hij van Jane naar Iris keek en weer terug. „Oké,‟ zei Tim langzaam. „Ik eh, ik ben
boven.‟ Hij wees over zijn schouder en verdween toen richting de hal.
Zodra de meisjes wisten dat ze weer helemaal alleen waren en niemand hen kon horen, barstten ze tegelijk in
lachen uit.

„Dat was net op het nippertje!‟ Hikte Jane.
Iris knikte. „We kunnen het er beter niet meer over hebben in ruimten zoals deze. Het beste is dat we… zo snel
mogelijk ons plan uitvoeren. Maar het mag niet opvallen. Ze mogen geen enkel idee hebben.‟
„Daar heb ik al wat op bedacht,‟ deelde Jane mee. „Ik ga naar de winkel terwijl jij Tim bezighoudt. Het is goed te
weten dat hij niks te doen heeft vanavond. Als jij hem nou bezig houdt, doe ik net alsof ik... ergens heen ben met
Jacky ofzo. Als ik er niet ben, zeg maar dat ik met Jacky mee ben.‟
Iris knikte met een frons, maar kon een grijns niet onderdrukken. „Ik ben zo benieuwd wat hij ervan zal vinden!‟
„In eerste instantie niks, geloof me. Maar hij zal wel blij zijn met zo‟n mobiel als hij weet hoe het werkt.‟ Jane
giechelde even. „Bovendien kan hij dan wat vaker contact met je hebben. Hij zat er gisteren nog zo over te zeuren
dat hij je te lang niet gezien had.‟
Iris trok een scheef gezicht en keek Jane aan. „Echt?‟
Jane grinnikte. „Ja, echt. Wij zijn niet de enigen die je missen, hoor!‟
Iris lachte om het flauwe grapje. Het gevoel dat net een moment bij haar was opgekomen, verdween direct weer.
Iris had namelijk een moment gedacht dat Jane er meer mee bedoelde dan ze zei. Tot ze het gemis betrok tot hen
allemaal. Iris zei tegen haarzelf dat het ook onzin was: waarom zou ze er meer achter zoeken? Tim was Tim. Hij
miste zijn vrienden. Hij miste haar als vriendin. Niets meer, niets minder. Het was belachelijk om te denken dat
Janes wiebelende wenkbrauwen een stille hint waren dat er meer achter zat.

„Oké,‟ vervolgde Jane. Ze had Iris‟ afwezigheid – die enkele seconden had geduurd – niet opgemerkt. De
vaatwasser begon hoorbaar vol te lopen. „We zijn klaar. Ga jij nu naar boven? Dan smeer ik hem. Houd Tim bezig.
En vergeet niet: ik ben bij Jacky, oké?‟
Iris knikte instemmend. „Maar… wat nou als Jacky terugkomt?‟
„Geloof me,‟ antwoordde Jane met een glimlach. „Dat doet ze niet. Ze is even bij familie op het moment. Dat weet
niemand anders behalve wij tweeën. Jacky is ingelicht voor Tim de waarheid kan achterhalen. Ze blijft toch nog
een hele tijd weg.‟
Met een glimlach slaakte Iris een zucht. Zoals het nu klonk, zou hun plan zeker slagen. „Oké dan. Ik zou zeggen:
sms me maar zodra het gelukt is. Ook als het niet lukt, natuurlijk. Ik heb in elk geval mijn mobiel bij me.‟ Iris
trommelde met haar vingers op haar broekzak.
„En aangezien jij wèl weet hoe een mobiel werkt, hoef ik me nergens druk om te maken.‟
Jane schaterde om haar eigen grapje. Iris stootte haar tegen haar arm. „Shht, stil nou. Anders maken we onszelf
alleen maar verdacht.‟
Jane trok een serieus gezicht. „Je hebt gelijk. Ik kan maar beter nu gaan, voordat we onze kans mislopen. En dat
willen we natuurlijk niet.‟ Getweeën liepen ze naar de hal. Bij een vlugge omhelzing fluisterde Jane nog gauw in
Iris‟ oor: „Probeer hem zo lang mogelijk bezig te houden. Zet een kerstfilm aan op tv. Tim houdt van kerstfilms. Dan
komt hij tenminste niet beneden.‟

Iris klopte zacht op Tims slaapkamerdeur. Ze had een paar seconden haar oor tegen de deur gelegd
om te luisteren of hij de tv aan had staan. Eigenlijk wist Iris niet precies wat ze verwacht had te horen, maar dat ze
niks zou horen, had ze niet verwacht. Ze voelde zich schuldig, alsof ze zijn privacy had geschonden. Daarom
klopte ze nog één keer wat harder. Nog steeds hoorde ze niks. Zacht duwde ze de deurklink naar beneden. Iris
stak haar hoofd om de deur en zag niks. „Tim?‟ De tv was uit, de balkondeur was dicht – dat betekende dat Tim
ook niet op het balkon was. Iris wist dat hij daar soms een sigaretje rookte – ze betwijfelde of Maiden ervan wist.
Zichzelf wijsmakend dat het niet haar zaak was, duwde Iris de deur verder open en stapte ze de kamer binnen.

Tim zat ook niet achter zijn bureau en lag ook niet op zijn bed. Kennelijk was hij niet hier. Iris trok een moment haar
wenkbrauwen op en keek zijn kamer rond. Overal lagen her en der door de kamer eigendommen van hem
verspreid. Zoals altijd lag het kussen op zijn bed dat hij vaak op de grond legde wanneer hij letterlijk voor de tv ging
liggen. Iris‟ blik bleef hangen op een witte iPod in een houder die op Tims nachtkastje stond. Grinnikend liep ze er
naartoe. „Zo, dus met een iPod kan hij wel overweg?‟ Mompelde Iris tegen niemand anders dan zichzelf. „Hmm,
wat zou een atechnisch iemand voor muziek luisteren?‟ Iris drukte de menuknop in en keek met grote ogen naar
de inhoud aan muziek die op de iPod stond. Het waren allemaal nummers die haar niks zeiden. Met nog steeds
dezelfde frons op haar gezicht stopte Iris de oortjes van de iPod in haar oren.

„Winterlight van Tim Finn? Lekker toepasselijk,‟ mompelde Iris terwijl ze het nummer aanklikte. De frons verdween
van Iris‟ gezicht toen ze een rustig pianospel als opening van het nummer hoorde. Ze kreeg kippenvel – zo mooi
vond ze het. Ze sloot haar ogen en probeerde het liedje mee te neuriën. De melodie was vrij gemakkelijk te vinden,
totdat de zanger begon te zingen. Iris zette de muziek harder en liet zich op het bed vallen. Hier wilde ze eens
goed voor gaan zitten. Ze schrok zich wild toen ze de badkamerdeur open zag zwaaien. Verstijfd van schrik zat Iris
daar met de oortjes nog steeds in haar oren. Nog geen seconde later kwam Tim de badkamer uit gelopen.
Nietsvermoedend wandelde hij richting zijn bed. Tot hij Iris zag zitten. Vlug rukte Iris de oortjes uit haar oren.
„Tim! Sorry, ik… Ik zocht je en ik… Ik zag je iPod staan en ik was benieuwd wat voor muziek je luisterde. Ik…
Sorry, het spijt me echt.‟

Iris slikte en dwong zichzelf hem aan te kijken. Of eigenlijk niet naar zijn buik te kijken die – net als de rest van zijn
lichaam – ontbloot en gespierd was. „Ik… Ik ga wel weg. Het spijt me.‟
Iris liep met grote passen naar de slaapkamerdeur. Zo gauw als Tim van de schrik was gekomen, ontspande hij
zich zichtbaar. „Rustig maar. Het is oké, het geeft niet. Ik stond onder de douche.‟ Dat is overbodige informatie. Die
handdoek om je middel was me al opgevallen, dacht Iris terwijl ze bleef staan, keek hoe Tim naar zijn kledingkast
liep en de la opentrok. „Maar het is heus geen misdaad. Ik bedoel: je mag best mijn kamer binnenkomen. Als ik niet
wilde dat er iemand binnen zou kunnen komen, deed ik de deur wel op slot.‟ Tim grinnikte.
„Tsja, ik ehm… Dat snap ik. Maar…‟ Ik voel me alsnog schuldig, schaam me alsnog kapot, voel me alsnog betrapt,
heb nog steeds het gevoel dat ik fout ben. Allemaal dingen die Iris had kunnen zeggen. „Maar ik ga maar weer
eens. Ik moet nog ehrm, ik moet nog wat doen,‟ loog Iris in plaats van de waarheid te zeggen. Nog voor Tim wat
kon zeggen, stond Iris bij de deur.
„Doei,‟ piepte Iris voor ze de deur zacht achter zich dichttrok.

Ze hoorde hoe Tim gehaast naar de deur toeliep, maar tegen die tijd had ze de deur naast die van Tim al bereikt:
haar slaapkamerdeur. Ze duwde hem hard open en drukte haar rug tegen de deur aan zodra ze binnen was. Met
een zucht bleef ze even zo staan. Pff, dat was lullig. Ze zou nooit meer Tims kamer ingaan als hij er niet was. Het
beeld van Tim met enkel een handdoek om kon Iris niet uit haar hoofd zetten. Ze wist dat het Tim waarschijnlijk
niks kon schelen. Hij was dan wel een jongen, maar homo. Bovendien schaamde Tim zich niet gauw voor dingen,
had Iris zich laten vertellen. Waarom voelde ze zich dan alsnog schuldig? Iris slaakte een zucht en greep naar haar
broekzak toen ze haar mobiel voelde trillen.
„Oh, shit,‟ verzuchtte ze toen ze zag dat het sms‟je van Jane kwam.

Hé Iris! Is het gezellig met Tim? Ik sms even om te zeggen dat alles hier gezellig is. Jacky is op de hoogte. Het is
al gepiept. Duurt nog heel even. Ben zo terug! Xx
Nu voelde Iris zich nog schuldiger. Ze was haar belofte aan Jane niet nagekomen. Ze wist dat Tim zijn kamer nu
niet uit zou komen, want hij kwam net onder de douche vandaan en had enkel een handdoek om gehad. Zou hij er
lang over doen om kleren te kiezen, zich aan te kleden? Zou hij daarna zijn kamer nog uitkomen? Of in elk geval
voordat Jane terugkwam? Met haar kaken stevig op elkaar geklemd, liep Iris terug naar de deur. Ze opende hem
en inspecteerde door een kier de overloop. Niemand te zien. Ze had ook niks gehoord. Tim moest nog in zijn
kamer zijn. Of hij moest supersnel zijn en superstil. Iris zuchtte. Ze zou de overloop in de gaten blijven houden tot
Jane terug was. Ze hoopte dat dat gauw was. Want wat zou ze moeten doen als Tim de overloop op kwam? Ook
de overloop oprennen, hem tegenhouden naar beneden te gaan en hem aan de praat houden? Dan zou hij Jane
alsnog thuis zien komen. Hij zou vast zien dat ze iets bij zich had. Met een beetje pech zouden Bram of Daisy dat
ook zien. Dan zou Tim zeker op de hoogte zijn en dan was alles verpest. Nee, het mocht niet gebeuren dat er ook
maar iemand achter kwam. Iris was zo gefocust op Tims slaapkamerdeur dat ze schrok toen ze haar mobieltje
opnieuw voelde trillen.

Vlug stak ze haar hand in haar broekzak terwijl haar ogen de deur geen moment uit het oog verloren. Op de tast
opende Iris het sms‟je. Ze zag dat het weer van Jane was. Nog voordat Iris het sms‟je had gelezen, ging de
voordeur open. Jane was thuis en Iris gooide de deur open. In no-time stond ze onderaan de trap. „En?‟ Siste ze
terwijl ze even vlug een blik over haar schouder wierp. Tims slaapkamerdeur was nog steeds dicht.
„Het is in orde. Alles is geregeld. Het komt helemaal goed! Is het gelukt met Tim?‟ Janes ogen straalden.
Iris sloeg haar ogen neer. „Ik… Heb zitten denken. Waar verstoppen we het ding?‟
Jane lachte. „Dat heb ik al gedaan. Ik heb het al weggebracht.‟
„Weggebracht?‟
„Ja, naar Het Fort. Waar we morgen heengaan. – Kom op, je gaat me toch niet zeggen dat je dat niet wist. Of wel
soms?‟
Opgelucht liet Iris haar adem ontsnappen. Onbewust had ze die ingehouden. „Nee, ja, dat is ook zo,‟ zei ze vlug. „Ik
eh… Zullen we naar boven gaan?‟

„Tot morgen.‟
„Tot morgenochtend vroeg, Jane. Welterusten alvast.‟ Iris glimlachte even naar haar vriendin voor die zich
omdraaide en ze de deur achter zich sloot.
„Dus… Nu zijn het alleen nog wij tweeën,‟ zei Jacky. Ze liet zich achterover vallen op Iris‟ zachte bed. Van opzij
keek Jacky haar aan. Iris lag op haar buik en haar voeten wiebelden heen en weer in de lucht. Haar haren waren
bijna weer gedroogd van de korte douche. Iris speelde met een los draadje aan de mouw van haar pyjamashirt en
keek Jacky aan. „Ik heb echt zin in morgen.‟
„Ik ook. Ook al vier ik kerstmis niet met jullie. Het liefst zou ik nu al naar bed gaan, zodat ik niet langer hoef te
wachten,‟ viel Jacky Iris bij met een uitgebreide gaap. „Ik denk dat ik zo ook maar eens ga. Morgenochtend ga ik
nog even douchen, maar na al dat gereis van vandaag wil ik ook nog even douchen voor ik naar bed ga. Ik begin
al aardig moe te worden, dus…‟ Jacky stopte midden in haar zin toen ze – net als Iris – zacht geklop op de
slaapkamerdeur hoorde. Tegelijk met Iris draaide haar hoofd richting het geluid.
„Binnen.‟
De deur ging langzaam open en Tim kwam binnen. „Hé, hier zitten jullie dus.‟

Jacky schraapte haar keel en kwam overeind. „Dus ik ga maar,‟ zei ze vlug terwijl ze Iris aankeek. Als antwoord
kreeg Jacky een knik van haar.
Op het moment dat Jacky Tim wilde passeren, gleed zijn hand langs Jacky‟s arm. „Ik heb je wel door. Jij denkt: ik
smeer hem gauw, Tim is er.‟ Quasibeledigd keek Tim op Jacky neer. De grijns op zijn gezicht maakte hem tot een
slechte quasispeler.
Jacky‟s vrolijke ogen keken een moment in die van Tim. „Ik weet dat je redenen zoekt om te horen hoe lief je bent
enzo. Maar ik moet nog wat dingen doen voor de dag van morgen. Dus ik ga u nu toch echt verlaten.‟ Jacky pruilde
en sloeg lachend haar armen om Tim heen toen hij haar een knuffel gaf. Daarna wendde ze zich tot zowel hem als
Iris. „Welterusten. Ik later wel weer, veel plezier morgen!‟

Tim stak kort zijn hand op bij wijze van een begroeting. Vervolgens wendde hij zich tot Iris. Zij keek Jacky iets
langer aan dan Tim had gedaan. Een kort moment, maar lang genoeg om de knipoog te kunnen zien die Jacky
haar gaf. Haar lippen vormden de woorden „succes‟. Iris hoefde niet na te denken om te weten wat Jacky
bedoelde. Iris had haar en Jane het verhaal verteld van wat er was gebeurd eerder die avond op Tims slaapkamer.
Jane en Jacky hadden wederom hard gelachen. Vlug wendde Iris haar blik af, proberend er niet aan te denken dat
haar wangen lichtrood kleurden. Ze mompelde slechts „welterusten‟, waarna ze haar blik van de vloer naar Tim
verplaatste. Zijn vriendelijke glimlach straalde kalmte en rust uit. Desondanks kon Iris hem niet aan blijven kijken.
Wanhopig probeerde ze een manier te bedenken hoe ze moest zeggen dat ze zich kapot schaamde voor wat er
was gebeurd. Tim merkte hoe ongemakkelijk ze zich voelde en liet zich op Iris‟ bed zakken. Zijn gedachten waren
eveneens bij wat er een paar uur terug was gebeurd.
„Hé, Iris, ik…‟
„Tim, het spijt me van…‟

Tegelijk waren ze begonnen te praten en van de zenuwen schoten ze even in de lach. Tim blies langzaam een
mond vol adem uit en haalde een hand door zijn haar. „Mijn kamer is voor iedereen toegankelijk als de deur open
is. Ook wanneer ik onder de douche sta.‟
Iris beet op haar lip. „Ik… En toch. Ik voel me alsnog schuldig. Want dat was het hem nou juist. Je kwam net onder
de douche uit.‟
Tim lachte opnieuw. „Alsof mij dat wat kan schelen! Jij bent het maar.‟ Speels gaf hij Iris een zachte stomp tegen
haar schouder. „Je hoeft je heus niet druk te maken. Het maakt me niks uit.‟ Iris had nog steeds geen reactie
gegeven. Tim stond op, begon haar te kietelen en toen kon ze het niet langer laten te lachen.
„Stop, stop!‟ Hikte Iris.
„Geloof je me nu als ik zeg dat het me niks kan schelen?‟ Vroeg Tim naar Iris toe op een manier waarop Iris hem
wel aan moest kijken. Lachend knikte Iris met haar hoofd op en neer. „Goed zo.‟ Iris slaakte een opgeluchte zucht
en liet zich hijgend op haar bed vallen. Met haar ene hand ondersteunde ze haar hoofd. Haar andere arm legde ze
langs haar zij. Tim draaide zich om en ging in kleermakerszit schuin tegenover Iris zitten. Op dat moment
schrokken ze beiden van een raar, trillend geluid.

Met opgetrokken wenkbrauwen keek Tim om zich heen. „Wat is dat?‟
„Ik weet niet. Het klinkt als…‟ Iris wist zeker dat ze het geluid weleens eerder had gehoord. Toch kon ze het niet
thuisbrengen. Het rare geluid bleef maar doorgaan. Toen het zich mengde met gefluit, wist Iris wat het was. „Ik
weet wat het is! Het is mijn mobiel!‟ Vlug rolde ze op haar andere zij, rukte haar tasje uit haar nachtkastje en dat
terwijl ze probeerde niet van het bed af te vallen. Tim kon haar nog net op tijd aan haar enkels naar achteren
trekken om te voorkomen dat ze tegen het kastje aanviel. Iris keek hem vluchtig aan en ritste toen haar tasje open.
Haar mobiel was net gestopt met de ringtone: er was al opgehangen. Met een plof liet Iris het tasje naast het bed
vallen. Als gebiologeerd keek ze naar het schermpje.
1 gemiste oproep stond er. Daarachter stond het nummer van Rosemary.
„Wat is er?‟ Vroeg Tim, die Iris‟ blik zag. „Wie was het?‟
Met een zucht draaide Iris haar mobieltje om zodat Tim het zelf kon zien. „Rosemary,‟ was haar overbodige
antwoord. Op het moment dat Iris haar mobieltje terug in haar tas wilde stoppen, trilde het opnieuw. Vlug liet ze
haar tas weer vallen. U heeft 1 voicemailbericht stond er dit keer in beeld.

„Nou?‟
„Nou wat?‟
„Ga je hem nog afluisteren of niet?‟ Tim boog iets voorover en keek Iris afwachtend aan.
Iris trok één wenkbrauw op. „Ik weet niet, hoor… Zoveel interesseert het me nou ook weer niet.‟ Tim sloeg zijn
armen over elkaar en keek Iris met opgetrokken wenkbrauwen aan. Iris rolde met haar ogen. „Oké, oké, ik luister
hem wel af.‟ Ze belde het nummer van haar voicemail en drukte haar telefoon tegen haar oor. Tim zag ongeduldig
aan hoe Iris de 1 indrukte, waardoor ze haar nog niet afgeluisterde voicemailbericht kon luisteren. Hij leunde tegen
de muur en schoof een kussen onder zijn nek. Iris pulkte nerveus aan het losse draadje van haar pyjamashirt.

„Iris?‟ Iris voelde hoe haar wangen rood werden op het moment dat ze Rose‟ stem haar naam hoorden zeggen.
Haar stem klonk zacht, rustig. „Hai, Ier. Ik ben het, Rosemary. Je neemt niet op dus je hebt het vast druk...‟
Rosemary‟s stem pauzeerde even. „Ik vroeg me af hoe je het had bij je ouders. Is het een beetje gezellig? Ga je
nog wat leuks doen met je vrienden van daar? Er is hier sneeuw gevallen. Bij jou ook? Hmm, je kunt en gaat nu
geen antwoord geven natuurlijk. Ik hoop dat je een leuke kerst hebt.‟ Rosemary‟s stem kwam zo lang niet meer uit
de hoorn dat Iris dacht dat het bericht was afgelopen. Net toen ze de mobiel liet zakken, hoorde ze Rosemary haar
keel schrapen. „Iris? Ik ehrm… Het spijt me van die zoen bij mij thuis. Ik had het nooit mogen doen.‟ Er klonk een
piep en de vrouwenstem van de voicemail herhaalde het aantal opties. Iris koos voor wissen en liet haar hand
langzaam zakken.

„Gaat het wel?‟ Vroeg Tim zacht toen Iris een tijdlang niks zei. Met een ruk keek ze op uit haar staren. Met een
gepijnigde blik keek Iris Tim een moment aan. Daarna richtte ze haar blik op het draadje van haar pyjamashirt en
dat kreeg de volle aandacht. „Ze vroeg hoe het met me ging, of ik een leuke kerst had, of ik druk was. En of ik nog
wat leuks ging doen met m‟n vrienden.‟
„Hé, je vriendin is in elk geval geïnteresseerd in je.‟ Iris keek opnieuw naar Tim en zag dat hij geen grapje maakte.
Hij bedoelde het serieus, opbeurend. Dat zag ze aan de glimlach op zijn gezicht die haar vermoedens door zijn
zachte, rustige toon bevestigde. Toch kon ze er niks aan doen dat ze woede voelde opwellen.
„Ze is mijn vriendin helemaal niet. Ik ben niet eens verliefd op haar en we zijn gewoon vrienden!‟ Zodra het eruit
was, voelde Iris zich schuldig. „Sorry,‟ voegde ze er – iets zachter – aan toe. „Ik wilde niet zo uitvallen.‟

Tims glimlach werd beter. „Weet ik toch.‟ Hij haalde zijn armen om zijn knieën vandaag en strekte zijn benen. Met
zijn ene hand wenkte hij haar. „Kom hier, lieverd.‟ Iris twijfelde geen moment en kroop naar Tim toe. Tim sloeg zijn
armen om Iris heen en drukte haar hoofd zachtjes tegen zijn borst.
„Ik wil niet zo gemeen zijn tegen je. Dat verdien je helemaal niet. Je hebt er niks mee te maken dat ik er niet tegen
kan als zij me belt.‟
„Het is logisch dat je prikkelbaar bent. Want het is allemaal nog zo vers – ik weet het. Ik weet het toch…‟ Fluisterde
Tim zachtjes. Iris sloot haar ogen. Twee tranen werden door haar oogleden van haar oog geveegd. Tim zag het
maar zei er niks van. „Het heeft gewoon even tijd nodig. Maar dat maakt niets uit. Er is alle tijd van de wereld.‟ Met
zijn hand kriebelde Tim even door Iris‟ haar. „Als je iemand nodig hebt waar je je ei bij kwijt moet… Ik ben er altijd
voor je. Dat weet je, hè?‟

Iris‟ hoofd bewoog op en neer. Haar ogen waren nog steeds gesloten. „Hoe lang is het eigenlijk geleden dat jij en
Largo uit elkaar zijn gegaan?‟ Een moment opende Iris haar ogen om Tim aan te kijken. Ze wilde zijn reactie wel
eens zien. Tims ogen keken in die van Iris. Ze ging weer verliggen en Tim legde zijn hand terug op haar hoofd.
„Ik weet het nog wel. Een flinke tijd geleden alweer. Het was een keer ergens in de zomer.‟
„O? Wanneer dan? Ik bedoel… Wanneer in de zomer. Langer dan een jaar geleden dus?‟
Tim knikte. „Langer dan een jaar geleden. We zouden voor de derde keer samen op vakantie gaan. Een paar
maand daarvoor kwamen we tegelijkertijd uit de kast.‟ Toen Tim zweeg, gaf Iris hem de kans om het nodige te
herdenken. „We waren toen twee keer in de zomer op vakantie geweest. Vlak voor die eerste keer hebben we voor
het eerst gezoend. Dat heb ik je toch wel eens verteld?‟ Iris keek naar het patroon op de muur maar kon de
glimlach in zijn stem horen. Ze knikte. „Een hele poos hebben we het geheimgehouden. Iedereen vermoedde het
hier al. Bij mij thuis kwam het echt niet als een verassing. Bij Largo wel. Maar zijn ouders waren altijd al drukke
personen. Nooit thuis. Dat maakte Largo niet uit. Hij was heel vaak hier. Maar zijn ouders waren niet zo blij – op
zijn zachtst uitgedrukt. Hij had niet verwacht dat hij zo warm zou worden ontvangen als hier. Maar toch… Iets meer
toegeeflijkheid had hij wel verwacht.‟

„Hmm,‟ deed Iris. Ze ademde zachtjes maar lang uit door haar neusgaten en bewoog haar lippen met moeite van
elkaar. „Kan ik me voorstellen.‟
Tim knikte. „Zijn ouders lieten hun mening duidelijk blijken. Eerst zeiden ze er niet zoveel van. We dachten: dat valt
nog best mee. We hadden op zijn ergst verwacht dat Largo een enorme preek zou krijgen. Maar aangezien we op
dat moment al zeker anderhalf jaar wat hadden kon het hem niks schelen. Hij wist als geen ander hoe het zat wat
hij voelde. De donderpreek kwam er inderdaad. Maar wat er nog meer gebeurde, was dat Largo na een tijd zo‟n
ruzie kreeg met zijn vader dat hij hem verbood met mij op vakantie te gaan.‟
„Jullie waren toch al twee keer op vakantie geweest samen?‟ Iris‟ trok even met haar wenkbrauwen.
„Ja, dat klopt. Maar derde keer, eerste keer of honderdste keer. Hij wilde niet dat de jongen die op zijn zoon viel
met hem in één tent zou gaan slapen.‟
„Wat is dat nou weer voor onzin? Largo voelde toch ook wat voor jou?‟
Iris voelde dat Tim zijn schouders ophaalde. „Ik heb die man ook nooit begrepen. Ik denk dat hij het een teken van
zwakte vind wanneer mannen op mannen vallen.‟ Tim tekende patroontjes op Iris‟ bovenarm met zijn vingers. Hij
slaakte een diepe zucht.

„Hoe het ook zij… Op een dag kwam Theodorus, zo heet „ie, hierheen om te zeggen dat hij het echt niet vond
kunnen. Er zijn grote discussies geweest tussen hem en Maiden. Maiden vond dat Theo best zijn mening mocht
hebben, maar hij mij in mijn waarde moest laten. Net als zijn eigen kind. Theo was trouwens ziedend toen hij
hoorde dat Maiden het al die tijd al door had gehad. Dat was aan het begin van het gesprek geweest. Maiden had
het verkeerd ingeschat en achteraf bedacht dat ze het beter niet had kunnen zeggen. Theo was ook boos op haar.
Hij wilde dat Largo voorlopig niet meer langskwam. En natuurlijk mocht ik ook niet meer naar hem toegaan.‟
„Wat een onzin. Dit alles is dus allemaal twee jaar geleden ongeveer? Waren jullie niet oud genoeg om voor jezelf
te beslissen wat je wilt of niet?‟
„Dat we beiden bijna achttien waren, deed en doet hem echt niks. Hij blijft de oudste. Dat is naar zijn mening het
enige wat telt.‟
Iris begon een steeds grotere hekel aan Largo‟s vader te krijgen nu ze al die verhalen had gehoord. „Wat een eikel.
Maar Largo dan? Luisterde hij daar ook naar?‟

„In het begin niet. Zoals ik al verteld had: zijn ouders waren amper thuis. Dus hij kwam gewoon hierheen. Dat ging
goed. Tot op een bepaalde dag. Ik weet nog wel wanneer het verkeerd ging.‟ Tim staarde weer een moment voor
zich uit alsof hij door zijn ogen van toen terugkeek in het verleden. „Die dag kwam Largo‟s vader hierheen om te
vertellen dat er wat mis was in het leger. Zulke dingen overlegde hij altijd met Roy. Daarom kwam hij hierheen.‟ Iris
voelde Tims handen bewegen en opende haar ogen. Ze zag dat hij aan de ring om zijn ringvinger draaide.
„Wie is Roy?‟ Vroeg Iris terwijl ze keek hoe Tim de gouden ring bleef ronddraaien. Daardoor snapte ze het. „Is dat
je vader?‟ Was haar tweede vraag – nog voor Tim antwoord had kunnen geven op de eerste.
„Ja, dat was mijn vader. Buiten de strenge regels die Theo gebruikte om Largo op te voeden, waren die twee het
altijd met elkaar eens. Bovendien was Roy gewoon degene die de meeste zaken besloot. Theo gaf de besloten
dingen altijd door zodat anderen ze uit konden voeren,‟ vervolgde Tim zijn uitleg.

„Maar er was dus iets mis. Er zou een indringer zijn geweest in de interne wereld. Dat moest opgelost worden.
Theo kwam hierheen om te overleggen. Die dag was Largo ook hier. Hij had er geen idee van dat zijn vader die
dag wel eens hierheen zou kunnen komen. Eigenlijk hadden we daar geen van beiden ooit echt aan gedacht. Hoe
dan ook… Largo en ik waren die hele middag zwemmen in het meer. We hadden afgesproken op tijd terug te gaan
voor het eten. Dus we begonnen op tijd onze toch terug. We duwden elkaar alleen telkens in het water en… nou ja.
Er waren nog genoeg andere dingen waardoor we onderweg telkens stopten. Maar we waren eigenlijk nogal aan
de late kant en uiteindelijk zijn we terug thuis te komen. Largo ging eerst mee naar hier. Rond die tijd van de dag
waren meestal alleen Roy en Maiden thuis. Omdat we zo kletsnat waren en Maiden er een hekel aan had – en
heeft trouwens – wanneer iemand het huis nat loopt, gingen we meteen naar mijn kamer om ons te douchen.
Eigenlijk hadden we nog ruim de tijd tot Largo‟s ouders thuis zouden komen – ook al waren we een beetje te laat
weggegaan. Dus besloot Largo nog wat langer te blijven...‟ Tim zweeg weer.

Iris opende haar ogen zodat ze hem kon aankijken. „En toen?‟ Grijnzend keek ze naar hem op.
„We zijn buiten gaan zitten, ehrm, liggen, op het bankje.‟
„Dat kleine wit met groene ruitjesding waar je nauwelijks met zijn tweeën op past?‟ Iris grinnikte.
„Hmm-hmm, dat bankje ja. Maar, ja, daar zijn we dus op gaan zitten. We wilden alleen nog even napraten over hoe
gezellig het was, dat we ons niet lieten kisten, omdat we zelf toch wel wisten hoe het werkelijk zat. Dat even
napraten hebben we ook wel gedaan.‟
„Maar? Er was zeker ook een heel groot deel zonder napraten?‟ Iris grijnsde opnieuw.
„Er was ook een heel groot deel zonder praten. Precies tijdens dat deel besloot Roy mijn kamer binnen te gaan om
iets te pakken. Hij werd op de voet gevolgd door Theo.‟
„Hij zag jullie zeker door het raam.‟
„Largo zag hen als eerste. Hij waarschuwde mij, helemaal in paniek. Ik zei hem dat hij moest blijven wachten en
dat ik wel naar binnen ging. Largo maakte dat hij uit de buurt kwam van het raam. Dus ging ik naar binnen,
zogenaamd nietsvermoedend. Ik zal de bespottelijke uitdrukking op Theo‟s gezicht nooit vergeten.

Sinds dat hij Largo had verboden nog langer met mij om te gaan, hadden we elkaar niet zo vaak gezien. Telkens
als hij me zag, keek hij me minachtend aan. Alsof ik… iets smerigs was, iets minderwaardigs. Hij keek zo
neerbuigend dat hij het liefst weer die kamer had verlaten. Tot een moment langs mijn schouder naar buiten keek,
richting het balkon. Daarover hingen twee handdoeken die Largo en ik die middag hadden gebruikt. Natuurlijk
herkende Theo die van Largo direct. Dus je kunt wel raden wat er gebeurde: Theo ging helemaal door het lint.‟ Tim
ging steeds sneller praten. Zijn stem klonk steeds harder en bozer naarmate hij verder kwam in zijn verhaal. „Eerst
tegen mij, toen tegen mijn vader – die natuurlijk wist dat Largo die middag samen met mij was gaan zwemmen, net
zoals alle keren daarvoor. Het ergste vond ik nog dat hij ook boos werd op Largo. Ik weet nog goed hoe Theo
zonder te aarzelen Largo in zijn gezicht sloeg. Daar ben ik heel lang kwaad om geweest.‟
Voor het eerst sinds een half uur – misschien langer – tilde Iris haar hoofd op. Met open mond van verbazing keek
ze Tim aan. „Hij heeft zijn zoon geslagen? Ook nog wat jullie bij waren?!‟
Iris zag de woede in Tims ogen vlammen toen hij beamend knikte. „Mijn vader werd woedend dat hij op die manier
zijn zelfbeheersing verloor. Het heeft toen nog een tijdje overhoop gelegen tussen die twee.‟
„Hoe is het weer goed gekomen?‟

Tim wendde zijn blik af en zuchtte diep. „Het is niet goed gekomen. Mijn vader heeft het bij willen leggen, maar
daar kreeg hij de kans niet meer voor. Hij stierf een paar maand later.‟ Iris wilde vragen hoe, waarom of waardoor.
Maar ze durfde de vraag niet te stellen. „Totdat dat gebeurde, liet Largo niks van zich horen. Hij was zo bang voor
zijn vader dat hij me ontliep. Pas toen hij hoorde dat mijn vader was neergeschoten tijdens een van de
gevechten…‟ Tims stem begon te trillen, klonk plotseling niet meer zo zelfverzekerd als aan het begin van het
verhaal. „Hoe dan ook. Het is verleden tijd. In het begin bleef ik hopen. Maar ik heb de hoop opgegeven. We
hebben het nooit meer opnieuw geprobeerd. Dat wilden we geen van beiden meer.‟
Iris slaakte nu ook een zucht. „Wat een kutverhaal. Sorry dat ik het zo zeggen moet, maar ik weet er geen ander
woord voor.‟
„Maakt niet uit. Ik denk er precies hetzelfde over.‟ Tim keek Iris aan. „Het is echt lang geleden dat ik hierover heb
gepraat.‟
De fronsend vol medelijden verdween van Iris‟ gezicht. Er verscheen en voorzichtige glimlach op haar gezicht.
„Ja?‟
„Ja. En het voelt goed.‟ Tim glimlachte nu ook.

Iris liet zich weer op Tims borst vallen en duwde haar arm onder die van hem. Met haar duim wreef ze langs zijn
schouderblad. „Dat vind ik ook. Ik weet dat ik niet echt kan helpen. Toch vind ik het erg fijn dat je dit met me deelt.
Het moet niet gemakkelijk zijn om allemaal weer op te rakelen.‟
„Je hebt het mis. Je helpt me wel. Alleen al door te luisteren.‟
Iris‟ glimlach werd nog wat breder. „Nou, dat is dan mooi.‟ Ze wreef met haar wang even heen en weer. „Ik heb het
hier gemist. Ik heb jullie gemist, ik heb jou gemist. Dit alles hier… Het voelt zo geweldig. Gewoon even vrij van
alles, weg van alles. Lekker rustig. Ook al is het hier soms ook hectisch. Het blijft toch gewoon gezellig. Plus ik heb
niet het gevoel dat ik er alleen voor sta. Het is gewoon… geweldig.‟
Tim tekende weer patroontjes op Iris‟ bovenarm. „Ik ben blij dat je daar zo over denkt. Voor mij geldt hetzelfde. Ik
ben het leven ook weleens zat. Al die problemen, dingen die misgaan of misgegaan zijn. Hoe je dan rekening moet
houden met de gevolgen daarvan… Maar dan zijn er momenten als deze.‟
„Alle problemen lijken dan weg te vagen. Ik word helemaal rustig, helemaal kalm.‟ Iris gaapte. „Ik kan me hier
tenminste ontspannen zonder dat ik me druk hoef te maken over wat er allemaal verkeerd gaat of kan gaan.‟
Tim knikte en lachte zachtjes. „Je wordt moe, hè?‟

Iris grinnikte en sloot haar ogen weer. „Hmm-hmm. Ik zei toch dat ik me hier goed kan ontspannen?‟
Tim kriebelde door Iris‟ haar met zijn hand. Daarna ging hij weer verder met de patroontjes tekenen. „Maiden zong
vroeger altijd liedjes met ons wanneer we gingen slapen.‟
Iris giechelde zachtjes. „Oja?‟
Tim drukte zijn kin tegen zijn hals om Iris aan te kunnen kijken. Ze zag het alleen niet: Iris had haar ogen dicht.
„Deden jouw ouders – ik bedoel grootouders – dat nooit?‟ Iris schudde haar hoofd. „Lazen ze je dan ook nooit voor
ofzo?‟ Iris schudde opnieuw haar hoofd. „Je weet niet wat je mist.‟ Iris giechelde weer. „Mijn ouders brachten me
om de dag naar bed. Ook al had Roy het nog zo druk. Hij vond het belangrijk dat hij net zoveel tijd met zijn
kinderen doorbracht als Maiden. Hij was er absoluut op tegen dat kinderen verzorgen een vrouwending was.
Daarom zong hij altijd liedjes met ons ‟s avonds.
Dan gingen we in zo‟n grote kring zitten bij de openhaard. Die hadden we vroeger. Je weet toch wel de plek waar
nu in de eetkamer een grote kast staat? Die ene die je recht tegenover je ziet wanneer je de eetkamer
binnenkomt? Daar stond vroeger een openhaard. Heel vroeger zelfs nog een kachel. Dan kregen we altijd een kop
thee en dan gingen we zingen. Daarna tanden poetsen en naar bed. Later, toen Jane en ik oud genoeg waren,
lazen ze ons ook weleens voor. Bij Daisy en Bram was dat weer anders. Vaak lazen wij ze voor of zongen wij een
liedje met hen. Ik denk dat ik daarom nog weet hoe het gaat.‟ Tim grinnikte zachtjes. „Zal ik het eens zingen?‟
„Hmmmm.‟

„Ik ga slapen, ik ben moe. Zorg voor de arme kinderen Heer.
Sluit mijn beide oogjes toe. En herstel de zieken weer.
Zweef dan tot de overkant. Ja voor alle kinderen saam.
Heerlijk zacht door dromenland. Bid ik u in Jezus naam.

Ik ga slapen ik ben moe. Sta mijn ouders trouw te zij.
Sluit mijn beide oogjes toe. Wees mijn vrienden ook nabij.
Here, houdt ook deze nacht. Geef ons allen nieuwe kracht.
Over mij getrouw de wacht. Door de rust van deze nacht.

't Boze dat ik heb gedaan. Doe mij dankbaar en gezond.
Zie dat Here toch niet aan. Opstaan in de morgenstond.
Schoon mijn zonde velen zijn. Als ik mijn oogjes open doe.
Maak om Jezus’ wil mij rein. Lacht uw zon mij vriendelijk toe.
Amen.‟

Tim boog opnieuw zijn hoofd om Iris – met een grijns ditmaal – aan te kijken. Iris had haar ogen nog steeds
gesloten. Ze slaakte een diepe zucht, nestelde zich tegen Tim aan en wiebelde even met haar tenen. „Iris?‟
Fluisterde Tim. Iris bewoog niet. Ze ademde alleen zachtjes in en uit. Breed glimlachend haalde Tim zijn arm
achter zijn hoofd vandaan en legde hij die over haar heen. Met diezelfde hand aaide zacht hij een pluk haar voor
haar mond weg. „Ik heb je wel door,‟ mompelde Tim op fluistertoon. „Snel in slaap vallen als ik een liedje voor je
zing, hmm? Geeft niks hoor, lieverd. Ga maar lekker slapen.‟ Tim kroop voorzichtig over Iris heen. Hij deed het licht
uit voor hij haar kamer verliet. Daarna boog hij zijn hoofd en drukte hij zachtjes een kus op Iris‟ hoofd.

De volgende ochtend werd Iris ontwaakt door het witte, haast felle licht dat in haar ogen scheen. Het
was geen lamp en het was geen stralende zon. Het was het licht van buiten dat weerkaatste tegen de sneeuw op
haar balkon. Iris rekte zich uit en sloeg haar armen om zich heen toen zodra haar bed uit was. Ze had het ijskoud.
Het liefst wilde ze terug haar bed in, maar dat zou niet gaan. De kou leek al een stuk minder erg toen ze zich
bedacht welke dag het vandaag was.

Wild werd de deurklink van Iris‟ slaapkamerdeur naar beneden geduwd. „Iris, wakker worden!‟ Voor Iris doorhad
wat er aan de hand was, knalde de deur hard tegen de muur aan. Iris stond, stokstijf van schrik, met haar rug naar
de deur toe. „Het is kerstmis, het is kerstmis!‟ Iris draaide zich om. Het ene moment zag ze Bram in de deuropening
staan. Het volgende moment loste hij op in een blauwe waas – zo blauw als de kleur van zijn trui. Het volgende
moment stond hij voor haar. Zijn gezicht glunderde. „Je bent wakker!‟ Riep hij uit alsof het een wereldwonder was.
Iris lachte schaapachtig. Ze voelde zich wat ongemakkelijk tegenover Bram nu ze zo enkel in haar slaapshirt en
onderbroek tegenover hem stond. Bram leek het niet te beseffen. „Gisteren was het ook al kerstmis,‟ hielp Iris hem
herinneren. Met rode wangen van de schrik en – ze moest toegeven – iets van de schaamte liep Iris naar de poef,
waarop ze haar kleren had gelegd. In het voorbijgaan gaf Iris Bram een aai over zijn bol.

Ongeduldig plantte het ventje zijn handen in zijn zij. „Dat weet ik ook wel, hoor. Maar tweede kerstdag is het
belangrijkst. Dan vieren we altijd kerstmis met de familie,‟ zei hij eigenwijs. Bram wandelde naar Iris toe en reikte
haar twee sokken aan. Iets milder voegde hij aan zijn woorden toe: „maar jij mag met ons meevieren. Denk je dat
het leuk wordt?‟
Iris glimlachte. „Dat denk ik niet. Dat wéét ik gewoon.‟
Bram begon te glunderen en plofte neer op de poef. Iris slaakte een inwendige zucht. Als Bram nou wegging, kon
ze zich verder aankleden dan alleen haar broek aandoen. Dit schoot niet op. Het leek er niet op dat Bram uit
zichzelf weg zou gaan. Sterker nog: hij zag eruit alsof hij een nieuw verhaal wilde afsteken. Er klonk gekuch vanuit
de deuropening. „Bram,‟ klonk Maidens stem met een ietwat strenge ondertoon. „Je mag je zus beneden wel even
gaan helpen.‟ Bram sprong op en rende langs zijn moeder de overloop op. Probleem opgelost. „Sorry daarvoor.‟
Maiden wees met haar duim over haar schouder. Iris zag hoe Bram achter Maiden de trap af denderde. „Hij is altijd
zo opgewonden wanneer het kerstmis is. Probeer hem met een korreltje zout te nemen.‟

„Het geeft niet,‟ zei Iris. Dat meende ze. Ze was Maiden allang dankbaar dat ze Bram weg had weten te krijgen. Bij
haar. „Bedankt.‟
„Het is niks. Een kwestie van gewenning.‟ Een vlugge blik over Maidens schouder liet Iris weten dat ze maar beter
op kon schieten. „Kleed je maar rustig verder aan,‟ zei Maiden daarentegen. „Er staat al ontbijt voor je klaar. Je
mag zelfs nog douchen als je dat wilt.‟
Iris knoopte haar spijkerbroek dicht en concentreerde zich op het lipje van de rits. „Bedankt, maar dat hoeft niet.
Dat heb ik gisteravond al gedaan. Ik ben zo klaar.‟ Toen ze opkeek, zag ze dat Maiden alweer verdwenen was. De
deur stond op een kier. Met opgetrokken wenkbrauwen haalde Iris haar schouders op en trok ze haar pyjamashirt
over haar hoofd.

Beneden was het een drukte van jewelste. Daisy en Bram liepen te ruziën over wie het eerst de pot
met pindakaas mocht.
„Ik was eerder beneden dan jij, dus ik mag eerder,‟ vond Bram.
Daisy sloeg haar ogen naar het plafond. „Als je het zo wilt spelen: jij was dan wel eerder, maar nog bezig met
rondrennen. Ik was eerder in de keuken èn ik ben ouder dan jij.‟ Met haar armen voor haar borst geslagen keek
Daisy haar broertje afwachtend en triomfantelijk aan.
Bram leek het niet leuk te vinden. „Mama! Ze doet het weer!‟ Riep hij kwaad.
Maiden, die op dat moment in de eetkamer bezig was, negeerde haar jongste zoon voor even. Tim wisselde een
korte blik met Jane. „Ik ben zo terug.‟ Tim liep weg, waarna Maiden Tims plek verving om Jane te helpen een tafel
goed te schuiven. „Jongens, wat is er aan de hand?‟ Leunend tegen de deurpost keek Tim van Daisy naar Bram en
terug. „De pindakaas weer eens?‟
„Ja! Ik was als eerste beneden, maar Daisy was weer haantje de voorste en…‟
„Ja, maar dat is niet eerlijk! Jij was nog niet eens brood aan het smeren voordat ik…‟

Tim trok zijn neus op. „Wie eet er dan ook pindakaas!‟ Riep hij quasi verafschuwend zonder echt op één van beiden
in te gaan. „Weet je wat veel lekkerder is dan pindakaas? Speculaas.‟ Tim deed net alsof het heel stiekem was wat
hij deed door onopvallend naar hun moeder te kijken. Toen liep hij naar de kast boven het aanrecht en haalde de
koekjestrommel tevoorschijn. Bram en Daisy keken elkaar verlekkerd aan. „Jullie mogen er allebei één. Maar dan
moeten jullie wel je mond houden.‟ De twee knikten gedwee en Tim pakte twee speculaasjes uit de koektrommel.
Zodra hij het kastdeurtje dichtdeed en de trommel weer was opgeborgen, draaide hij zich om. Met een tevreden
glimlach keek hij hoe zijn broertje het mes – nog half onder de pindakaas – aan zijn zusje overhandigde en zijn
tanden zette in een boterham met speculaas. Een zacht gegrinnik deed hem zijn blik verplaatsen.
„Dat doe je goed,‟ merkte Iris op. Ze wandelde de keuken binnen met een glimlach op zijn gezicht. Tims hand
schoot gelijk naar zijn pony, die hij in een vlugge handbeweging opzij veegde. Hij wilde wat zeggen, maar er kwam
niks in zijn hoofd op dus glimlachte hij enkel.

Iris deed alsof ze de glimlach niet had opgemerkt, maar dat was wel zo. Ook had ze de blos op zijn wangen
gezien. Dus toch. Ze had niet gedroomd dat Tim afgelopen avond bij haar was gebleven tot ze in slaap was
gevallen. Het enige dat ze zich niet kon herinneren, was wanneer ze precies in slaap was gevallen. Bij het
aanrecht gekomen zag Iris dat Maiden gelijk had: iemand had al ontbijt gemaakt voor haar. Wat ze nog wel wist,
bedacht ze zich onder het ontbijten, was dat ze het een tijdlang over Largo hadden gehad. Waarover hadden ze
het daarna gehad? Iris wist het niet meer. Een hand op haar schouder deed Iris afleiden van haar gedachten.
„Goedemorgen.‟ Iris keek opzij en zag Jane glimlachend naast haar staan. Nee, dat was niet het goede woord.
Jane straalde. Met haar brede glimlach van oor tot oor boog ze zich naar Iris toe en gaf ze haar een kus op haar
wang. „Goedemorgen!‟ Herhaalde ze nogmaals.
Iris lachte. „Zo, jij bent vrolijk en goed wakker op dit vroege tijdstip,‟ merkte ze op.
Heftig knikkend viste Jane haar mobieltje uit haar broekzak. „Kijk,‟ zei ze en ze duwde het schermpje onder Iris‟
neus.
Hi Jane! How are you this morning? I hope you’re awake already. Just in case I wake you up at the moment: I’m
sorry. I can’t wait to see you in a couple of hours. I’m ready to go now for an hour of 1,5. Joe and Lynn (still) are
not… Yet. At least, they say so. Urgh. Can’t you make the time go a little bit faster? Xx

Nu snapte Iris waarom Jane zo vrolijk was en grijnsde terug naar haar. Bram was het onderonsje niet ondergaan.
Meteen stond hij tussen Iris en Jane in. „Wat is dat?!‟ Vroeg hij luid.
„Bràm!‟ Zei Jane streng terwijl ze haar hand ophield.
Bram luisterde niet. Hij vond het mobiel veel te interessant. „Wow, sms‟t Daniël jou altijd zo vroeg in de ochtend? –
Hé, hij heeft er twee kusjes achter gezet!‟
Daisy verscheen in de deuropening. „Waarachter?‟
Tim duwde zijn zusje zacht in haar rug. „Loop nou maar door. Straks laat je die zware doos nog vallen. Moet ik echt
niet helpen?‟
Daisy rolde met haar ogen. „Neehee, het lukt heus wel. Ik ben geen baby, hoor.‟ Ze banjerde de eetkamer uit met
de doos vol spullen in haar armen.
„Laat me op zijn minst de voordeur voor je opendoen. Dat is wat jongens horen te doen.‟
Daisy lachte alweer. „Oké, wat jij wilt.‟
Iris was alleen in de keuken achtergebleven met Jane.

„Hallo, waar zit jij met je gedachten?‟
„Hmm?‟ Iris rukte haar blik los van Tim. Hij was uit het zicht verdwenen. „Het begint er echt op te lijken dat Daniël je
leuk vindt,‟ zei Iris er achteraan.
„Begint erop te lijken? Het gaat al wel langer zo. Moet je maar kijken!‟ Jane trok opnieuw haar mobieltje
tevoorschijn om een reeks sms‟jes als bewijs te laten zien.
Op dat moment kwam Tim de keuken in. „Laat dat in de auto maar zien. We moeten nu gaan, anders komen we in
de file terecht.‟ Tim hield Jane en Iris‟ blik om de beurt een fractie van een seconden vast. Het was lang genoeg
voor hen om te weten dat het tijd was. Met een grijns liepen Jane en Iris achter Tim aan naar buiten.

In de auto was het niet koud – in tegenstelling tot buiten. Iris haatte het om ‟s winters naar buiten te
moeten. Sneeuw was mooi. Alleen niet wanneer je er doorheen moest – met of zonder auto. Iris stelde zich haar
bed voor en hoe lekker warm dat zou zijn. Het liefst ging ze weer terug naar binnen. Auto‟s hadden namelijk enige
tijd nodig voor de verwarming begon te werken. Tot haar verbazing was dat bij de auto van Maiden niet zo. Iris
begon zich zelfs dusdanig doezelig begon te voelen dat ze het gevoel had dat ze elk moment in slaap zou kunnen
vallen. Tim zag het en sloeg zijn arm om Iris‟ schouder heen. „Ben je nog steeds moe?‟ Fluisterde hij in haar oor.
„Ga maar lekker slapen.‟

Hij haalde zijn arm weer weg. Met zijn hand wreef hij een pluk haar voor Iris‟ ogen weg. Daar had Iris geen erg in.
Ze sloot haar ogen. Nog net zag ze hoe Jane met haar linkerarm haar kin ondersteunde en het raam uitkeek. Jane
verborg glimlach achter haar hand. Toch merkte Iris het. Als vanzelf glimlachte Iris daardoor ook. Ze was blij voor
Jane. Als geen ander wist Iris hoe het voelde om je liefje weer te zien. Of hij nou dichtbij woonde of niet, of je hem
gisteren nou nog gezien had of niet. Altijd was dat gevoel er weer als je hem zag. Ze was blij dat Jane dat ook
eens meemaakte. Want ze leek altijd enigszins jaloers wanneer Iris haar vertelde over alles wat zij had
meegemaakt wat betreft de liefde. Ook al was Jane geen jaloers type. Maar Iris gunde het haar van harte. Ze was
gewoon iemand die het verdiende om een lieve, zorgzame vriend te hebben als Daniël.

Sander knoopte zijn jas open zodra hij het ziekenhuis binnenliep. Even stak hij zijn hand op naar
Masha. Zoals wel vaker, zat ze achter de balie. Telkens wanneer hij haar zag, moest hij denken aan vroeger. De
tijd dat ze samen op school hadden gezeten, leek al zo lang geleden. Op het moment dat Masha Sander
opmerkte, richtte ze zich met een glimlach op.
„Vrolijk kerstfeest, Sander.‟
„Dank je. Hé, van hetzelfde, hè?‟ Met een glimlach op zijn gezicht stapte Sander de lift in. Hij glimlachte alsof hij
zich verheugde op iets dat hij met kerstmis ging doen of had gedaan. Het tegendeel was waar. Gisteren was hij
thuis gebleven en vandaag stond er ook niks op het programma. Behalve naar zijn vader gaan. Hij wilde zijn vader
beslist niet alleen laten met kerstmis. Met een klein pakketje onder zijn arm geklemd stapte hij uit de lift.

Zacht klopte Sander op de kamerdeur van zijn vader. Hij luisterde even aan de deur: iets dat hij de laatste tijd
vaker deed. Zijn vader was een lichte slaper. Als je de kamer binnenkwam zonder enige waarschuwing kreeg je
flink met hem aan de stok. Sander hoorde niks en duwde zacht de deurklink naar beneden. Zijn jas hing hij op aan
de haak van de kapstok.
„Pa?‟ Net toen Sander zijn hoofd om de hoek wilde steken, kwam zijn vader tussen de schermen vandaan.
„Wel verdomme. Ik schrok me de tering!‟ Riep Noah hard. „Wat moet dat nou weer hier, wat moet dat in mijn huis?!‟
Sander schrok een moment van zijn vaders uitbarsting. Gaandeweg had hij hiermee om weten te gaan. Blij zijn
vader momenteel geen kamer deelde slaakte hij een zucht. „Pa, ik ben het. Sander. Zet je bril eens op.‟ Sander
wees naar Noahs voorhoofd.
„Sandy? Ik ken geen Sandy.‟ Ongeduldig tastte Noah zijn hoofd af naar zijn bril. „Denk maar niet dat je me voor de
gek kunt houden. Ik hoor zo dat je geen vrouwenstem hebt. Je kunt nooit Sandy heten. Je bent toch niet weer zo‟n
malloot die hier komt om me te ondervragen? Als dat zo is, kun je meteen weer opdonderen.‟ Noah begon steeds
bozer te worden. Hij had zijn bril gevonden en probeerde het ding beet te pakken. In plaats daarvan duwde hij het
van zijn hoofd. Met een hoop gekletter viel het ding op de grond. „Wel godverre…‟ Vloekte Noah luid. „Ik zweer je
dat er wat mis is met die bril!‟

Sander bukte om zijn vaders bril te pakken. Hij stak hem uit naar zijn vader, die net wilde bukken. Even keek Noah
argwanend van de bril naar Sander en terug. „Geef dat ding maar hier.‟ Hard rukte hij de bril uit Sanders handen.
„Rustig, pa,‟ zei Sander. „Anders maak je je bril nog stuk. Zal ik hem bij je opzetten?‟ Sander legde zacht zijn hand
op Noahs arm. Die trok zijn arm direct weg. Hij zette zijn bril op en keek Sander fronsend aan.
„O!‟ Deed Noah luid. „Zeg dat dan meteen.‟ Hij draaide zich om en slofte naar het bed. Daar trok hij een stoel bij en
klopte op de zitting. „Is het alweer zo laat?‟ Noah keek op zijn pols. Sander zei er niks van dat Noah geen horloge
droeg. Dat was al jaren niet meer zo. Noah had het zelf niet in de gaten of deed alsof hij niks in de gaten had. Hij
plofte op zijn bed en keek Sander aan. „Vertel eens, hoe was het op voetbaltraining? Heb je nog veel gescoord?‟
„Ja, wel zes doelpunten.‟ Sander probeerde met zoveel mogelijk zelfverzekerdheid te antwoorden. Gelukkig was
dit niet de eerste keer dat Noah hiernaar vroeg. Zijn vaders praatjes meespelen in plaats van hem vertellen dat iets
niet waar was, werd voor Sander steeds meer een automatisme.
„Dat is mijn jongen.‟ Noah knikte tevreden en ging op bed liggen. „Zo. En vertel me dan nu maar eens wat je op je
brood wilt. Dan zal ik zo eens wat klaarmaken.‟

Sander schudde zijn hoofd. „Nee, pa, blijf maar even liggen. Ik ben er net. We gaan straks wel even wat eten.‟
Noah keek zijn zoon even weifelend aan. Sander keek hem rustig aan en legde een hand op het dekbed. „Straks,‟
herhaalde hij op een kalme toon. Noah knikte toegeeflijk en Sander haalde opgelucht adem. Tegen de tijd dat het
straks „straks‟ was, was Noah vast alweer vergeten dat hij brood wilde smeren. Zo ging het meestal. Voordat Noah
erop terug kon komen, sneed Sander een ander onderwerp aan. „Ik heb wat voor je meegenomen, pa. Ik ga het
even halen.‟ Sander kwam overeind uit zijn stoel en liep tussen de schermen door. Hij keek nog even vlug om het
hoekje of zijn vader was blijven liggen. Vlug liep Sander naar zijn jas en haalde het pakketje eruit.
„Wat is dat nou weer?‟ Vroeg Noah met opgetrokken neus toen Sander weer bij hem aan bed zat.
„Ik heb een cadeautje voor je meegenomen.‟
„Een cadeau?!‟ Spuwde Noah uit alsof dat het goorste was waar hij ooit van had gehoord. „Wat moet ik nou weer
met een cadeáú?! Ik ben toch helemaal niet jarig.‟
Sander glimlachte en reikte het pakje uit naar zijn vader. „Nee, je bent niet jarig. Maar het is kermis. Daarom krijg je
van mij een cadeautje.‟

Hoofdschuddend pakte Noah het pakketje aan. „Nah, als het dan moet…‟ Nog steeds hoofdschuddend scheurde
Noah het papier eraf. Het papier gooide hij op de grond. Fronsend en met zijn neus op zijn uitgepakte cadeau
draaide hij het voorwerp om in zijn handen. „Wat is dit nou weer voor ongein?‟
„Het is een boekje,‟ legde Sander uit. „Er staat niks in. Nog niet. Het wordt vanzelf vol. Dat gaan we helemaal
volschrijven.‟
„Hè? Ik moet het gaan volschrijven? Daar ga ik niet aan beginnen hoor.‟ Noah legde het boekje op zijn nachtkastje
en sloeg zijn armen over elkaar. Bars keek hij voor zich uit.
Sander negeerde zijn vaders botte afwijzing en pakte het boekje van het kastje. „Nee, pa. Ik ga in het boekje
schrijven. Elke keer als ik hier kom, ga ik hier wat voor jou in schrijven. Als ik er niet ben, kun je dat teruglezen.‟
Noah keek Sander fronsend aan. „Ga je een verhaal schrijven over jezelf ofzo?‟

Sander knikte. „Een verhaal over mezelf en over jou. Zodat je het wat beter kunt onthouden.‟
Met opgetrokken wenkbrauwen keek Noah zijn zoon aan. „Ik heb je wel door! Jij bent net zoals al die anderen. Jij
denkt net zoals die andere Sims dat ik niks onthoud. Jij denkt dat ik dom ben. Dat denk je, of niet?! Dit doe ik dus
nooit meer. Ik laat nooit meer zomaar een vreemde binnen. Schiet op, scheer je weg!‟ Noah was niet zomaar een
beetje boos. Hij was ziedend. „Het is toch verschrikkelijk die lui van tegenwoordig.‟
Sander negeerde ook dit gebaar. „Pa, rustig aan. Je hoeft niet elke keer in het boek te lezen. Als je het maar bij je
houdt, oké? Dan kun je erin kijken wanneer jij dat wilt.‟
Een tijdlang keek Noah Sander aan. Hij haalde zijn schouders op en liet zich met een zucht achterover op het bed
vallen. „Laat me nu maar alleen.‟
„Ben je moe?‟ Vroeg Sander, waarop Noah met een knik antwoordde. „Oké.‟ Langzaam kwam Sander overeind.
„Dan ga ik wel weer op huis aan.‟ Noah kwam van zijn bed af. Even bleef Sander ongemakkelijk met zijn handen in
zijn zakken staan, twijfelend of hij zijn vader een knuffel moest geven of niet. Noah bleek niet van het bed
afgekomen te zijn om zijn zoon een knuffel te geven. Hij was er enkel vanaf gekomen om het dekbed open te
slaan. Vervolgens ging hij opnieuw op het bed zitten. Op het moment dat hij zijn benen onder het dekbed wilde
stoppen, zodat hij weer kon gaan liggen, hield Sander hem tegen. „Pa,‟ zei hij. „Wacht, je moet eerst je schoenen
uit doen. Anders wordt je bed vies.‟

Noah sloeg zijn handen voor zijn borst. „Muh,‟ deed hij nukkig. „Je denkt toch zeker niet dat ik dat geloof?‟ Hij pakte
zijn voet beet met zijn handen. „Kijk maar. Ze zijn helemaal niet smerig. Wéét je wat smerige schoenen zijn? Jouw
schoenen na voetbaltraining! Dènk erom dat je die schoonmaakt zodra je thuiskomt. Je moeder zal wel boos zijn!‟
Sander knikte en ging niet in op Noahs gemopper. In plaats daarvan knielde hij neer bij zijn vaders voeten en trok
de veters los. „Eigenlijk zouden we andere schoenen moeten kopen voor je, vind je niet? Schoenen met
klittenband. Dat is veel handiger.‟
„Zal wel.‟ Onverschillig haalde Noah zijn schouders op. Met zijn gewone kleren aan en zijn bril nog op kroop hij
onder de dekens. „Nou, welterusten.‟
„Welterusten, pa.‟ Sander bleef even staan zodra hij weer overeind was gekomen. Met een glimlach keek hij neer
op zijn vader. „Je weet het hè, het boekje.‟ Sander tikte even met zijn vingers op de kaft van het boekje. „Je kunt
erin teruglezen wanneer jij dat wilt. Het hoeft niet.‟
„Weet ik.‟ Noah gaapte. „Dat zei je daarnet ook al.‟ Zijn stem klonk ietwat geïrriteerd.

„O ja, dat is ook zo. Dom van me.‟ Sander lachte. „Ik probeer morgen weer te komen. Anders zie je me over een
paar dagen weer.‟ Sander boog zich voorover en gaf zijn vader een vlugge kus op zijn wang. „Nou, dan ga ik maar
hè?‟ De enige reactie die Sander van zijn vader kreeg was dat hij zijn ogen sloot.
Sander draaide zich net om toen hij zijn vaders stem achter zich hoorde. „Wil je me trouwens een glas water
indoen?‟ Met een glimlach knikte Sander. Hij verdween in het badkamertje die zich in dezelfde ruimte als de kamer
met de bedden bevond. Stiekem hoopte Sander dat zijn vader alweer was vergeten dat hij weg zou gaan. Sander
zette het glas water neer op het nachtkastje.
„Kijk eens? Je glas water. Ik zet hem in het midden van het kastje. Anders stoot je het misschien om in je slaap.‟
Noah hield Sanders blik een moment vast. Zijn gezichtsuitdrukking was strak en toonloos. Opnieuw sloot hij zijn
ogen. Ditmaal duurde het maar een paar seconden eer hij ze weer opende. Noah keek zijn zoon aan met een heel
andere blik dan daarvoor. Ze straalden warmte uit.

„Sander, bedankt voor het boekje. En een fijne kerst. Het maakt niet uit als je morgen niet komt. Je moet zelf ook
een beetje kerstmis vieren.‟ Noahs hand kwam onder het dekbed vandaan en zocht die van Sander. Zacht kneep
Noah erin.
Sander voelde dat dit een moment was waarop hij zijn echte vader mocht meemaken. Zorgzaam, lief. Een man
waarmee je kon lachen. Zoals zijn vader vroeger kon zijn. Niet bot en afstandelijk zoals hij tegenwoordig was.
Sander schraapte zijn keel. „Dank je, pa,‟ wrong Sander eruit. „Jij ook.‟ Bij het laatste woord schoot zijn stem een
paar octaaf omhoog. Sander kneep ook even zacht in Noahs hand. „Welterusten en tot morgen, pa.‟ Sander liet de
hand van zijn vader los en draaide zich om.

Met tranen in zijn ogen pakte hij zijn jas van de kapstok. Terwijl hij met zijn ene hand de knoopjes dichtdrukte,
opende hij met zijn andere hand de deur. In de lift wreef hij even met zijn handen door zijn ogen. Plots voelde hij
zich moe, zo ongelooflijk moe. Sander wist dat het aan hem vrat. Doen alsof was geen pretje. Met zijn gedachten
bij zijn vader liep hij de lift uit. Sander wilde meteen doorlopen naar de uitgang. Plots voelde hij een hand op zijn
schouder. Geschrokken draaide hij draaide zich met een ruk om. Sander keek recht in de ogen van Masha.
Nog voor Masha hem in zijn ogen had gekeken, stelde ze de vraag: „kan ik je even spreken?‟. Het had niet
opgewekt en juist serieus geklonken, maar het moment dat ze de tranen in Sanders ogen ontdekte, werd blik
milder. „Gaat het wel?‟
Sander wendde direct zijn blik af. „Ja, het gaat.‟ Antwoordde hij met tegenzin. Het liefst wilde hij direct door naar
huis. Masha‟s stem deed hem opschrikken.
„Kom je rond een uur of half één terug?‟
„Shit!‟ Sander greep naar zijn hoofd. „Sorry,‟ verontschuldigde Sander zich direct. „Ik… Ik ben het vergeten. Het spijt
me.‟

Masha glimlachte kort. „Het geeft niet, echt niet. Maar het is nog wel mogelijk om vanmiddag dat gesprek te
voeren? Of wil je het toch liever verzetten?‟
Sander herinnerde zich hoe vaak Masha gevraagd had of hij het zeker wist. Vandaag was het tweede kerstdag.
Dat was het maar één keer per jaar. Toch had Sander het gewild. Met kerst wilde hij iets nuttigs doen. Praten over
hoe het met zijn vader ging en hoe het verder zou gaan, voelde voor hem als iets nuttigs doen. Vastbesloten knikte
hij. „Ik weet het zeker. Ik heb niks anders afgesproken,‟ antwoordde hij daarom. Sander wist wel dat Masha meer
had bedoeld of hij echt wel wilde omdat het tweede kerstdag was in plaats van mogelijk andere geplande
afspraken. Buiten dat was Sander geen enkele uitleg schuldig over zijn vrijetijdsbesteding tijdens de kerstdagen.
Toch wilde hij het kwijt. Het kon hem niks schelen hoe Masha over hem dacht. „Vanmiddag kom ik gewoon. Ik ga
nu wel even wat eten ergens in de stad. Daarna kom ik gewoon terug.‟
Masha knikte. „Oké, zoals je wilt. Meldt je maar gewoon bij de balie. Vraag naar mij.‟ Sander knikte. Dat sprak
allemaal voor zich. „Komen jullie trouwens beiden op eigen gelegenheid of komen jullie samen? Anders is het
misschien handiger even op elkaar te wachten in de wachtkamer.‟
Sander fronste met zijn wenkbrauwen. „Jullie? Sorry, ik begrijp het niet…‟ Waarom kreeg hij het gevoel dat hij iets
had gemist? Was er iets afgesproken waar hij niks vanaf wist?

„O,‟ zei Masha. „Heb je je tante of oom niet gesproken de afgelopen dagen?‟ Sander had Cathelijn of Joey de
afgelopen dagen inderdaad niet gesproken. Dat was het hem nou juist: hij sprak of zag hen zelden. De laatste keer
was geweest toen ze gezamenlijk op bezoek waren geweest bij Noah. De keren daarvoor waren ongetwijfeld
geweest toen hij nog wat met Iris had gehad en hij daar vaak over de vloer was geweest. Het waren niet al te beste
herinneringen geweest. Masha zag Sanders blik en wist genoeg. „Ik begrijp het,‟ zei ze. „Ik heb Cathelijn een aantal
dagen geleden ingelicht over het gesprek dat we vandaag gaan hebben. Ze zei dat zij er graag bij wilde zijn met
haar man.‟
Sander knikte. Inwendig slaakte hij een zucht. Hij had het kunnen weten. Zijn tante en oom ook… „Juist…‟
Cathelijn werkte zelf in het ziekenhuis en had behoorlijk wat verstand van gezondheidszaken. Zo ook van
Alzheimer. Ook al wilde hij liever onder vier ogen met Masha praten, Sander wist dat het beter zou zijn om zijn
tante en oom ook mee te nemen naar het gesprek. „Ik neem zo wel contact met ze op. Dat komt wel goed,‟
verzekerde Sander Masha.
„Oké.‟ De glimlach verscheen terug op Masha‟s gezicht. „Dan zie ik je straks wel, lijkt me.‟
Sander knikte. „Tot straks.‟ Hij draaide zich weer om en zette opnieuw koers richting de uitgang.

„Eet smakelijk, Sander!‟ Riep Masha hem na.
Sander keek even over zijn schouder met een glimlach. „Dank je. Jij ook.‟
Eenmaal buiten stak Sander meteen zijn hand in zijn zak. Hij had grote behoefde aan een sigaret. Hij was
misschien een half uurtje binnen geweest – de helft van de tijd dat hij binnen had kunnen zijn. Toch had hij het
gevoel alsof hij een paar uur niks meer gerookt had. Zodra hij zijn handen weer vrij had, tastte hij zijn broekzaken
af naar zijn mobieltje. Hij zou eerst zijn oom en tante eens proberen te bereiken. Dan zou hij wel één of ander
cafeetje of restaurantje opzoeken waar hij wat kon eten.

Zachtjes schudde Tim aan Iris‟ arm. Ze opende haar ogen langzaam en keek ietwat gedesoriënteerd
om zich heen. „Waar zijn we?‟ De auto reed nog. Ze waren in een bebost gebied dat ze niet herkende. Vragend
keek Iris Tim aan.
„We zijn bijna bij het fort,‟ antwoordde Tim met zachte stem. „Je mag langzamerhand wel wakker worden.‟
Iris tilde met een geeuw haar hoofd op van Tims schouder. Had ze nou echt heel de tijd onderweg geslapen? Om
zich heen kijkend zag ze dat ze niet de enige was die er even „tussenuit‟ was geweest. Daisy keek met een nurks
gezicht in het spiegeltje boven de voorruit. Bram wreef zijn ogen uit. Jane was echter de enige die klaarwakker
was. Haar gezicht lichtte op door het schermpje van haar mobiel. Iris zag dat de grote, van oor tot oor brede
glimlach nog steeds op haar gezicht te zien was. De auto minderde vaart en Iris maakte haar blik los van Janes
blije gezicht. Bram drukte zijn neus zowat tegen het raam terwijl hij riep: „kijk, daar is het!‟ Maiden lachte en klopte
even op Brams knie.
„Blijf je wel even rechtzitten, Bram?‟

Update 7; kerstfeest

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (19)

Viewers also liked

Viewers also liked (18)

Similar to Update 7; kerstfeest

Similar to Update 7; kerstfeest (20)

Update 7; kerstfeest