2. De complete stamboom van familie de Bof en hun gerelateerden ^
De stamboom vanaf Joey en Cathelijns tak;

3. - Belandde Sander in bed met Lizzy, een meisje dat hij nog van vroeger kent.
- Heeft Iris Tim meegenomen naar haar slaapkamer. Daar hadden ze het nog
even gezellig en ging hij naar Maiden en zijn zusje en broertje terug. Het bleek
dat Tim niemand nog verteld heeft van hun relatie.
- Was Iris winkelen met Greke en heeft ze haar verteld van Tim.
- Belde Jane Iris onder het eten op om te vragen of Iris zin had het weekend
daar door te brengen. Daniël deed zich voor als Joe en sprak af dat Lynn Iris de
volgende dag op zou komen halen, samen met Tim.
- Belde Daniël zijn broer Joe om te vertellen van de afspraak en was Lynn blij
dat Iris het weekend langs zou komen.
- Werd het tweede geadopteerde kindje Kelson geïntroduceerd bij Nienke en
Serena thuis.
- Bleek dat Cathelijn een boel familieleden had opgetrommeld wegens Lynns
bezoek. De drieling van Sarah en Wietse was opgegroeid naar peuter en Kay
kreeg het weer voor mekaar iedereen rustig en lief samen te laten spelen. Lynn
betrapte Iris en Tim in de keuken terwijl ze zaten te flikflooien.

4. Iris voelde haar keel droog worden en slikte een paar keer moeizaam. Het hielp niet.
Moeizaam keek ze naar Tim, verwachtte niet dat hij iets zou durven zeggen. Ze
schraapte haar moed bijeen en opende ze haar mond om te beginnen. De woorden
bleven achterin haar keel steken. Wat moest ze in godsnaam zeggen? „Hai mam, Tim
en ik hebben iets – hij blijkt toch niet homo.‟ Zeg nou zelf: dat klonk belachelijk. Dus
stak Iris haar handen in haar kontzakken en staarde naar de grond. Vurig hoopte ze
dat haar moeder iets zou zeggen, een geluidje zou maken, wat dan ook. Iris‟ gebeden
bleken echter niet verhoord; het bleef stil. Iris wierp een blik op haar moeder. Het was
dan wel een vluchtige, maar tevens lang genoeg om de gezichtsuitdrukking te zien.

5. Flikkerde er nou iets in haar ogen? De glimlach om Lynns mond deed Iris ergens aan
denken. Ze kon er alleen geen vinger op leggen.
„Zo!‟ De neutrale vrolijkheid droop van Lynns gezicht. Lopen jullie mee, voor een
rondje langs al die neefjes en nichtjes van je!‟ Iris wist zich even geen houding te
geven van opluchting. „Of zal ik jullie maar weer alleen laten?‟ Met een knipoog
draaide Lynn zich om en liep weg. Iris voelde haar gezicht vuurrood worden en
glimlachend beet op haar onderlip.
Tim gluurde tersluiks naar Iris tussen twee plukken haar door. Wat had Lynn precies
gezien? Ze had iets gezien – dat was duidelijk. Of... toch niet?

6. Het volgende moment galmde de deurbel tweemaal kort en één keer lang
door het huis en zwaaide de voordeur open.
„Hier zijn we dan!‟ Klonk de haast irritant opgewekte stem van Keisha door de woon-
kamer. Iris herkende die uit duizenden van vroeger. Sander studeerde nog samen met
Dennis en had maar wat vaak preken te horen gekregen van Keisha. Zijzelf ook, trou-
wens. Iedereen in de kamer draaide zich om en was blij verrast met hun bezoek.
„Het heeft even geduurd,‟ opperde Dennis. „Maar nu we toch de aandacht hebben…‟
„We moeten jullie iets vertellen,‟ viel Keisha hem geheimzinnig bij.

7. Zo gauw het hoge woord eruit was, sprong iedereen overeind om hen te feliciteren.
Nienke wurmde zich als eerste door de menigte heen om haar tweelingbroer te
feliciteren.
„Wat fantastisch voor jullie!‟
Keisha wist zich even geen houding te geven. Zelf kwam ze niet uit zo‟n warm nest.
Toch was ze blij dat iedereen zo uitbundig deed omwille van de zwangerschap. Met
een brok in haar keel keek ze naar Justin. Ze zag overduidelijk tranen in zijn ogen
toen hij haar omhelsde. „Jim gaat nu dubbel zo hard balen dat hij er niet bij kon zijn
vandaag,‟ prevelde hij.

8. Van de heisa bekomen werden er wat extra stoelen bij gepakt. Nienke en Serena
gingen bij Keisha zitten. Ze wilden alles weten over de toekomstige baby. Iedereen
wist dat het een poos had geduurd met Dennis en Keisha om zwanger te raken.
Uiteindelijk bleek dat kunstmatige inseminatie de oplossing was geweest.
„Toch wel? Dan heb je geluk gehad,‟ vond Nienke. Wie weet hoe het anders zou zijn
gegaan. „We zijn onze donor nog altijd dankbaar.‟ Riep ze lachend richting Dennis.
„Ik ben ook heel blij voor jullie. Als ik eerlijk ben, moet ik zeggen dat ik me behoorlijk
rot heb gevoeld in het begin,‟ viel Serena hen bij. „Ik bedoel… Ik raakte meteen
zwanger en jij niet.‟ Iedereen in de familie wist dat Dennis spermadonor was geweest

9. en dat hij de biologische vader van Kay was. Daar deed niemand echt moeilijk over
en er werden verder niet veel woorden aan vuilgemaakt. Toch was Serena een stuk
gemakkelijker zwanger geraakt dan Keisha. Gelukkig vond zij het niet erg.
„Ik ben allang blij dat het nu eindelijk is gelukt. Er komen wel veel controles en dat
betekend dat we er nog lang niet zijn, maar… nou ja, het begin is er. We kijken er
gewoon zo positief mogelijk tegenaan,‟ ratelde Keisha. Ze was dolgelukkig.
Nienkes gedachten dwaalden af naar Kelson. „Trouwens… Wij zijn sinds kort ook
weer opnieuw ouders.‟ Ze overdacht haar woorden even, keek naar Serena en knikte
toen. „We zijn voogd, maar voelen ons wel ouders van de kleine Kelson.‟

10. Keisha keek achterom om de blik van haar schoonfamilie te volgen. Het nieuwe
familielid viel meteen op. De aanblik van het groepje spelende kinderen deed haar
hart een sprongetje maken. Over tijdje zou haar eigen kindje daar tussen spelen. Ze
wilde haar blik weer afwenden, tot haar aandacht werd getrokken door Kelsons
litteken.
„Kelson is eigenlijk familie van me,‟ legde Serena uit. „Al had ik hem nooit ontmoet. Ik
had geen contact met dat deel van de familie.‟ Ze was even stil en leek in gedachten
verzonken. „Er waren nogal wat problemen aan die kant van de familie. Nien en ik
hebben het erover gehad en het erover gehad toen hij het huis uit moest. En nou ja…‟

11. Het was stil geworden in de kamer. Iedereen had aandacht zitten luisteren en
niemand maakte de zin van Serena af. Ze wisten allemaal wat ze bedoelde te
zeggen. Zij was degene die peettante was en bovendien enige gerelateerde aan
Kelson. Serena voelde zich geroepen de zorg voor hem op zich te nemen. Dat deed
ze dan ook met liefde. Er was niemand die durfde te betwisten dat Nienke en
Serena‟s niet gek waren met kinderen.
Nog een tijdje keken ze naar het spelende grut. Iedereen leek Kelson direct
goed te accepteren, zelfs Pepijn met zijn felle karakter. Yara, Wende en Marijn von-
den het te gek dat ze vanaf nu een familielid hadden waarmee ze konden spelen.

12. De tieners aan de eetkamertafel hadden zich naar de grond verplaatst, want er was
niet genoeg ruimte om met zijn allen aan te zitten. Ze hadden zich een beetje achterin
de kamer gevestigd, zo ver mogelijk uit de buurt van de volwassenen.
„We kunnen eventueel boven gaan zitten,‟ stelde Krijn voor. Zijn blik gleed even naar
achteren en keek van zijn moeder naar zijn grootouders en terug naar de groep.
Ivy lachte en gaf haar vriendje een speelse duw zodat hij zowat tegen Stan
aanknalde. „Boeien. Alsof ze onze gesprekken gaan afluisteren,‟ lachte ze.
De rest viel schouderophalend en knikkend bij. Hun geluid overstemde dat van de

13. volwassenen toch niet. Iris keek zijlings naar Tim. Hij keek haar glimlachend aan. Hij
was altijd iemand geweest die de kat uit de boom keek. Iris ging dichter naar hem toe
zitten. Met haar hand wreef ze over zijn rug. Direct was het gevoel er weer. Ze werd
week vanbinnen, wilde Tim zoenen. Ze was niet iemand die op de achtergrond bleef.
Toch zou ze Tim nooit durven zoenen voor de neus van zo goed als haar gehele
familie. Het leek erop dat Tim zich dat ook al had bedacht. Hij glimlachte, hij vond het
goed zo. Hij liet zijn hand over de hare glijden. Er trok een siddering door Iris‟ lichaam
en ze voelde haar hart op tilt slaan.
Stan schraapte zijn keel luidruchtig en trok hun aandacht. „Gaan jullie lekker?‟

14. „Ach wat,‟ klonk een honende stem achter hen. Iris zag Pepijn staan, wijdbeens en
met zijn armen over elkaar geslagen. „Kijk naar jezelf!‟ Triomfantelijk keek hij zijn
oudste broer aan. „Stan en Esmée zaten in een boom. Te zoenen, te zoenen…‟
Stan wierp zijn broertje een vernietigende blik toe. „Wil je een klap? Dan moet je
vooral doorgaan.‟
Pepijn zette zijn duimen tegen zijn oren. Met uitgestoken tong wapperde hij met zijn
handen. „Je durft toch niet, je durft toch niet,‟ riep hij uitdagend. „Kom dan, nè-nè!‟

15. In één beweging kwam Stan overeind om de achtervolging op zijn broertje in te
zetten. Die brulde van het lachen en was kleiner en een stuk sneller dan zijn grote
broer. Achter elkaar aan rennend overstemden ze alle geluid in de gehele woon-
kamer. Wietse probeerde hen tot stilte te manen en uiteindelijk was het Joey die Stan
bij zijn bovenarm pakte. Beiden werden ze apart genomen en met name Stan werd
streng toegesproken.
„Pepijn, kom eens even bij me.‟ Kalm en duidelijk sprak Wietse zijn middeloudste
zoon toe. „Je was heel rustig aan het spelen en dat ging heel goed.‟ Pepijn brieste
boos. „Kijk me aan als ik tegen je praat, Pepijn. Ik wil dat je rustig doet, anders…‟

16. „Anders helemaal niks! Stan zei dat hij me ging slaan, en wordt jij boos op mìj!‟
Brulde Pepijn.
Wietse zijn arm uitstrekte en Pepijn mepte hem weg. Zijn vader probeerde het
opnieuw. „Kom,‟ zei hij rustig. „We gaan even buiten staan. Je koelt hier af en dan
mag je weer naar binnen als je rustig bent.‟ Bij de achterdeur liet hij Pepijn los.
„Rot op!‟ Fel keek Pepijn zijn vader aan. Als die nou reageerde, zou hij de wind van
voren krijgen.
Wietse haalde diep adem en moest moeite doen zich niet te laten verlijden.

17. Toch ging hij terug naar binnen zonder zich een reactie te laten ontlokken. „Ik kom zo
bij je terug. Nu ga ik met Stan praten,‟ vertelde hij voor hij de deur achter zich sloot.
Stampvoetend ging Pepijn op weg naar de kleine, nog bevroren vijver. Hij was
ziedend. Hoe kon zijn vader hèm nou de schuld geven?! Stan had hem toch zeker
bedreigd?! Kwaad trapte hij een steentje voor zijn voet weg. Met een harde kets
kwam het op het ijs terecht. Bij die aanblik kreeg hij een idee. Verwoed en nog steeds
kwaad van daarnet stopte hij alle steentjes in zijn zakken die hij kon vinden. De
grotere stenen legde hij neer voor zijn voeten. Plots bedacht hij zich dat zijn de
zakken vanbinnen vast smerig zouden worden, maar dat was juist net goed.

18. Op een gegeven moment zaten zijn zakken zo vol dat er steentjes uitvielen en hij die
in zijn handen moest houden. Die kwamen eerst aan bod. Met een nog harder tikkend
geluid dan daarnet kletterde hij een steentje op het ijs. Het steentje kaatste ruw af
tegen het harde ijs, tikte tegen de bamboestengels en verdween. Zo‟n steentje hoefde
maar de verkeerde kant op te gaan, of het kon nog wel eens lelijk aflopen. Pepijn was
echter te furieus om daarbij stil te staan. De kick die hij door zich heen voelde gaan,
was onbeschrijfbaar. Hij gooide opnieuw en opnieuw. Telkens harder, feller. Zo hard
mogelijk slingerde hij de steen naar voren, gebruikte zijn vrije hand om te wijzen.
Langzaam maar zeker begon de hand leeg te raken.

19. In opperste concentratie had Pepijn niet gehoord dat de achterdeur open was ge-
gaan. Hij keek om en voelde zijn strijdlust weer opborrelen bij het idee dat het zijn
vader wel eens kon zijn.
Achter stapte Auke op hem af. „Zo, jij kunt hard gooien.‟ Pepijns argwaan was
verdwenen en hij grijnsde zelfingenomen. „Ik weet nog wel een manier waarop je
harder kunt gooien,‟ begon Auke. Een lichtelijk gevoel van opgewondenheid overviel
hem. De overeenkomst tussen opgekropte frustratie die moeilijk te uiten viel deed het
hem. Auke had dat ook gehad, vooral vroeger, tot hij begon met gitaarspelen. „Ik zal je
helpen. Je hebt vast nog wel een steentje voor me?‟ Pepijn knikte enthousiast.

20. Binnen had iedereen gespannen toegekeken hoe Auke het er bij Pepijn
vanaf zou brengen. Wietse slaakte een diepe zucht bij het zien van Aukes resultaat.
„Wat een fel ventje,‟ mompelde Keisha.
Wietse knikte. Hij gaf het niet graag toe, maar Pepijn leek aardig op Stan wat dat
betreft. Al dan nog een tikje meer onhandelbaar. „We hebben ook een heleboel dingen
moeten uitproberen voor we wisten wat het beste werkt om hem in toom te houden,
maar het is wel zwaar hoor,‟ legde Wietse uit. „Af en toe is het best lastig. Het punt is
vooral dat je geen aandacht moet schenken aan de negatieve dingen die hij doet en
de positieve dingen juist rijkelijk moet belonen.‟

21. Justin keek bedenkelijk, al vertrouwde hij erop dat zijn oudste broer wist wat hij deed.
Wietse was altijd verstandig geweest. Justin had altijd zo naar hem gekeken. Toch
was Justin blij dat hijzelf niet zo hard zou moeten optreden. Hij wist niet zeker of hij
dat wel zou kunnen. „Wat dat betreft hebben Jim en ik het dan weer totaal anders.
Emine is vrij verlegen – al gaat het uiteindelijk vanzelf goed als je haar wat beter kent
en zij jou. Abel kan erg bijdehand zijn en is niet op zijn mond gevallen, maar dit is toch
wel even andere koek.‟
Dennis had het hele gedoe met gemengde gevoelens aangehoord en aangezien. „Ik
hoop dat het met mijn zoon of dochter wat minder fel is en meevalt,‟ mompelde hij.

22. Joey lachte honend. „Ik zou wel willen dat je kind een beetje wordt zoals jij. Misschien
begrijp je dan eindelijk eens wat wij voor zorg aan jou hebben gehad!‟
Dennis trok één wenkbrauw op en probeerde zijn gezicht verder in de plooi te
houden. „Ik weet niet waar je het over hebt,‟ mompelde hij.
„Eén ding hoop ik wel: dat hij of zij een beter geheugen heeft als jij, meneertje.‟
„Wat voor dingen deed hij dan toen hij nog thuis woonde?‟ Wilde Keisha weten.
Zo gauw iedereen was uitgelachen, probeerde Dennis zijn moeder tegen te houden.
Hij was te laat: ze begon direct allerlei verhalen over vroeger af te steken.

23. De tijd vloog voorbij en voor men er erg in had, was het etenstijd. „s
Ochtends vroeg had Cathelijn al een grote pan met macaroni gemaakt, zodat degenen
die dat wilden konden blijven eten. Wietse, Nienke en Serena al naar huis omdat ze
kleintjes hadden die op tijd naar bed moesten. Justin was als enige gebleven met Abel
en Emine. Ivy was tot Krijns spijt ook naar huis.
De jongelui hadden hun plek aan de tafel weer ingenomen: de rest was
gewoon met hun eten op de bank gaan zitten. Iris was blij te zien dat Tim een beetje
met Melvin aan de praat was geraakt. Ze waren allemaal erg nieuwsgierig naar Tim en
ze had eerst niet zeker geweten of hij dat wel aankon en schijnbaar klikte het aardig.

24. Iris beet op de binnenkant van haar wang bij het zien van Melvins gezichtsuitdrukking
na enige tijd omwille van Tims gedrag. Zij wist ook wel dat hij zich vrouwelijk gedroeg.
Maar dat was Tim nu eenmaal. Hij voelde zich gewoon niet honderd procent hetero
en Iris wist ook wel zeker dat hij dat niet was. Daar had ze eerder ook al over
nagedacht, maar hoe het ook zij: het maakte haar niets uit. Melvin schijnbaar ook niet,
want verder deed hij gewoon normaal tegen hem. Net als Auke en Krijn. Wat een
opluchting.
„Eén ding kun je wel zeggen: Cathelijn is een perfecte kokkin,‟ merkte Tim op.
„Ik heb ook onderhand een compleet elftal gehad aan proefpersonen,‟ lachte ze.

25. Later die avond was Abel het zat om te tekenen of met blokken te spelen.
Melvin en Auke hadden al een aantal potjes tegen elkaar gevochten op de
spelcomputer en op een gegeven moment wilde Abel ook. In een impulsief idee trok
hij Tim aan zijn vest. Met een „wedden dat ik win?!‟ herinnerde Tim zijn broertje Bram
ineens en kon hij er niet langer onderuit. Hard zijn best doende om Abel in te maken,
leunden ze allebei met de persoontjes in het spelletje mee. De vierling had zich om
hen heen verzamelt en zo af en toe keek er even een volwassene mee en werden ze
aangejuicht. Tim had best zien aankomen dat hij zou verliezen – techniek was immers
nooit zijn gebied geweest – maar het was toch erg grappig geweest om tegen het
neefje van Iris te racen. Abel deed hem erg aan Bram denken.

26. Voor hij er zelf echt erg in had, flapte hij het eruit. „Jezus, je lijkt mijn jongere broertje
wel!‟
Geconcentreerd als Abel was, wendde hij zijn blik niet af. „Dat denk je maar. Niemand
is hier zo goed in als ik,‟ schepte hij op. „Zelfs Stan verliest dit van mij.‟
Tim grinnikte. Zo vol eigendunk als Abel was Bram dan weer niet. „Ik zou dat maar
niet te hard denken,‟ zei hij uitdagend. „Wie weet wint hij het wel van je.‟
Abel keek even vlug opzij voor hij ruw met zijn wagentje tegen die van Tim botste.
„Neem hem dan een keer mee, als je erop staat,‟ riep hij strijdlustig.

27. Emine, die op Justins schoot lag, ging even verliggen en mompelde iets in haar slaap.
Lynn keek met een glimlach naar haar broertje Justin.
„Ik geloof dat het best een idee is om Bram en Abel aan elkaar voor te stellen, maar
ik geloof dat we dat tot een andere keer moeten bewaren.‟ Ze knikte richting haar
nichtje. „Emine is doodmoe.‟
Justin knikte. „Ik geloof we maar eens richting huis gaan. Jim zal zo ook wel
thuiskomen. Hij heeft een lange dag vandaag en het is dan wel weekend, maar we
kunnen het ook niet te bond maken voor de tweeling. – Abel, dit is het laatste potje.‟

28. Abel had al die tijd gedaan alsof hij zijn vader niet had gehoord, maar toen Justin zijn
woorden herhaalde, jammerde hij klaaglijk. „Ik wil nog niet naar huis! De strijd is nog
lang niet gestreden!‟ Zeggen dat de strijd een andere keer hervat moest worden, kon
Justin niet.
„Ik weet niet wat de plannen voor het weekend zijn,‟ begon zijn vader. „Maar ik denk
dat Cath en ik het er unaniem over eens zijn dat het geen probleem is als ze nog
even hier blijven. We kunnen zo een logeerbed van de zolder halen. Daarbij komt dat
Iris toch niet thuis slaapt, dus Emine kan in haar bed…‟ Emine had al die tijd ook geen
krimp gegeven. Opeens kwam ze overeind en viel haar opa met een gaap bij.

29. Lynn schraapte haar keel. „Natuurlijk wil ik niets zeggen over dat Abel en Emine hier
blijven slapen, maar… Joe zit thuis ook op mij en Iris te wachten. En op Tim,
natuurlijk.‟ Lynn liet haar blik even over Iris en Tim glijden.
Justin legde een hand op de onderarm van zijn zus. „Dat is waar, je hebt gelijk. Het is
oké. We gaan dit gewoon een andere keer doen.‟ Abel pruilde, maar het enige dat
Justin tegen hem en Emine zei was: „jullie mogen van mij best bij opa en oma blijven
slapen als je dat graag wilt. Dan komen we jullie morgen gewoon ophalen. Willen jullie
dat?‟
Abel keek schuin achter zich naar zijn andere neven. „Wie wil er nog een potje doen?‟

30. Er was nog genoeg animo naar de racespelletjes waar Abel zo goed in was, dus de
jongens knikten instemmend. „Dan wil ik wel blijven slapen,‟ grijnsde Abel. „Eem, jij
blijft toch ook?‟ Kort kruiste Abels blik die van zijn tweelingzusje, maar hij wist het
antwoord al zonder te kijken.
Joey stond op. „Ik ga vast een matras van boven halen.‟
Cathelijn hield hem tegen. „Wacht nu eerst even. Je dochter, kleindochter en haar
vriendje gaan weg. Laten we eerst even afscheid nemen. Ik heb liever niet dat ze zo
laat nog op de snelweg zitten.‟

31. Alle volwassenen begonnen afscheid te nemen van elkaar. Abel stoof op Tim af toen
die naar de voordeur wilde lopen en vloog hem ongegeneerd in de armen.
„Ik vind dat jij wel met Iris mag trouwen,‟ deelde hij mee. „Het is leuk om met jou
racespelletjes te spelen!‟
Iedereen begon te lachen. Justin trok Abel even naar zich toe en woelde hem door
zijn haren. „Ik geloof dat ze wel blij zijn met jouw toestemming,‟ zei hij met een
glimlach.
Glunderend keek Abel naar Tim op. „De volgende keer moet je ook Bram meenemen!‟

32. Die overeenkomst gesloten hebbende, begaf de meute zich naar buiten. Abel en
Emine vestigden zich voor het raam, tegen elkaar aangedrukt tegen het rillen van
vermoeidheid. Van een afstandje bekeken Cathelijn en Joey hen. Wat was Cathelijn
trots. Dit was al het derde stel kleinkinderen dat hier bleef slapen. Ze hoopte vurig dat
ze ook nog eens mee zou maken dat er kinderen van Wietse en Sarah zouden blijven
slapen, en over een tijdje die van Keisha en Dennis. Dat moest nog even wachten.
Maar dat maakte niet uit. Cathelijn was blij met hoe het nu ging. Ze hield ervan familie
om zich heen te hebben. Joey was wat dat betreft misschien nèt wat meer op
zichzelf, maar hield evengoed van zijn gezin en familie er rondom heen.

33. De auto van Justin en Jim was amper de straat uit Lynn, Tim en Iris hielden
halt voor de voordeur van Joe en Lynn. Wat was ze toch blij dat zij andere manieren
hadden om te reizen. De gedachte dat ze nu nog uren in een auto had gezeten,
maakte alleen al dat ze een diepe zucht slaakte.
Joe stond al bij de voordeur voor één van drieën de klinkt vast had kunnen
pakken. „Kom erin, kom erin!‟ Joe gebaarde wijds en duwde de deur achter hen dicht.
Buiten stond zo‟n gure wind dat de kaarsjes op het bijtafeltje flakkerden. Door de hele
woonkamer heen ontdekte Iris gezelligheid. Een halflege kom soep stond op een
tafeltje bij de bank: zo te zien had Joe gezellig gemaakt voor hen samen.

34. Vrolijk en zonder enige aarzeling omhelsde hij Tim.
„Hé, Tim. Wat gezellig dat je ook bent meegekomen.‟ Hij klopte op Tims bovenarm.
„Wat de bedoeling is, weet ik niet. Maar je mag zo lang blijven als je wilt.‟
Tim knikte Joe met een glimlach toe en deed een stapje achteruit. Voelde hij Lynns
ogen nu in zijn rug branden of verbeeldde het zich? Sinds vanmiddag had ze niets
meer gezegd over het moment in de keuken en niet anders gedaan dan anders. Had
hij het dan mis gehad en had ze toch niets gezien van wat er bijna was gebeurd? Joe
keek Tim nog altijd afwachtend aan, wat Tim eraan herinnerde dat hij moest
antwoorden. „Eh – ja. Ik heb met Maiden afgesproken dat ik morgen thuiskom.‟

35. Joe deed niets uit op Tims korte hapering en Iris stond erop meteen hun pyjama‟s aan
te gaan trekken. Tim volgde haar naar boven en was maar al te blij dat ze niet alleen
bleef bij haar ouders. Al mocht hij het nog zo graag. Wie weet was Lynn Joe wel aan
het vertellen over vanmiddag. Dat ze een vermoeden had van wat er op het stond te
gaan gebeuren, kon natuurlijk ook. Iris‟ lach trok hem terug naar de werkelijkheid.
„Hé, waar zit jij met je hoofd?‟ Plagend prikte ze hem in zijn zij. „Kom, we gaan
omkleden. Dan maak ik zo chocolademelk. Wil je dat ook?‟ Jubelend als een klein
kind wandelde Iris op kousenvoeten naar de badkamer, naar de inloopkast. „Jij hebt
toch ook je pyjama bij je, hè?‟ Riep ze vanuit de badkamer.

36. Tim haalde de tassen van de overloop en begon zich om te kleden. Met zijn T-shirt
met lange mouwen en een willekeurige pyjamabroek was hij er wel klaar voor.
Omdraaiend besefte hij zich opeens dat hij Iris niet meer hoorde neuriën in de
badkamer. Zijn wangen werden zo rood als kool op het moment dat het tot hem
doordrong dat Iris al die tijd achter hem had gestaan.
Ze zag hem kennelijk kijken, want ze keek schijnheilig achter zich. „Valt er iets te
zien?‟ Vroeg ze hem plagend en liep langs hem heen. Tims hand schoot alweer naar
zijn nek. Bij de deur bleef Iris staan. „Kom je mee of heb je nog iets nodig?‟ Tim
schudde vlug zijn hoofd en volgde haar in stilte terug naar beneden.

37. Daar ging het gedonder zonder pardon verder. Het idee was om een film te gaan
kijken, dus Iris klopte op de bank en gebood Tim languit te gaan liggen. Zich
ongemakkelijk voelen deed hij niet meer. Met veel gedoe nam Iris het plaatsje in
achter Tims benen.
„Kind, je kunt het ook gewoon zeggen als ik plek moet maken,‟ verzuchtte hij, rollend
met zijn ogen.
Iris giechelde en wilde zeggen dat ze het juist leuk vond om hem te plagen. Dat was
nu eenmaal waar. Per ongeluk expres ging ze met haar ene voet langs zijn buik bij
het verzitten, waardoor Tim onder haar begon te kronkelen en te lachen.

38. Geamuseerd keken Lynn en Joe toe vanaf de andere bank.
„Doe je wel voorzichtig?‟ Wilde Lynn haar dochter zeggen zodat ze Tim niet echt
trapte of iets in die richting, maar ze hield zich in. Die twee hadden het maar wat druk
samen. Even wisselde ze een korte blik op Joe naast haar. Haar ogen glommen. „Zie
jij wat ik zie?‟ seinde ze met haar ogen.
Joe knikte en richtte zijn blik weer op zijn dochter. Eerst had hij even opgekeken van
wat Lynn hem kort had verteld terwijl de tieners boven waren geweest, maar nu zag
hij het ook. Schijnbaar vonden ze elkaar leuk. Als dat zo was, moesten ze zelf maar
uitzoeken tot in hoeverre dat liep. Daarvoor hadden ze hem en Lynn niet nodig.

39. Lynn dwong zichzelf de twee even met rust te laten en deelde mee dat ze in de keuk-
en maar water ging opzetten. Joe daarentegen bleef in de kamer, te nieuwsgierig om
met haar mee te lopen. Hij zag zijn vrouw pas na een minuut in stilte druk wenken.
Iris en Tim hadden geen van beiden in de gaten dat Joe ook weg was
gegaan. Ze gingen gewoon door met hun geklier. Hij kreeg haar zover dat ze aan de
andere kant van de bank ging zitten, waar hij veilig was voor haar gekietel.
„Wacht maar,‟ fluisterde hij. „Ik krijg je nog wel.‟
„Pff, ja hoor!‟ Riep Iris uitdagend. Ze stak haar arm uit naar Tims blote voet.

40. Een kwartier later waren ze nog steeds bezig. Lynn schudde lachend haar hoofd van-
uit de deuropening. Misschien was een film kijken op het moment niet zo‟n goed idee.
Ze waren veel te onrustig en zo te zien hadden ze het al leuk genoeg met zijn tweeën.
Lynn was blij haar dochter zo te zien lachen. Ze zag haar niet vaak en de
laatste keer was er niet veel goeds vooraf gegaan aan de keer dat ze kwam. Nu leek
ze een totaal andere Iris. De Iris die Lynn vroeger had gezien toen ze nog een klein
meisje was geweest. Een peutertje zonder alle zorgen die er in haar bijzondere leven
waren komen kijken. Door alle beslissingen die ze hadden moeten nemen, voelde
Lynn zich weleens schuldig. Het lachende gezicht van Iris zette dat schuldgevoel
echter om in blijdschap.

41. Zo vaak had ze teruggedacht aan de tijd dat zij Iris leeftijd had gehad, de tijd dat
zwanger was geraakt. De tijd dat ze had geleerd beslissingen te nemen die niet leuk
waren, dingen te moeten doen die je niet wilde doen. Zij had echter weinig keus ge-
daan. Alles wat ze kon doen was van haar kinderen houden. Vooral in het begin was
het zwaar geweest. Al waren ze in goede handen bij haar ouders: het nam het
schuldgevoel niet weg. Telkens wanneer ze op bezoek waren gekomen, had ze ge-
merkt dat er zoveel was geweest dat ze had gemist. Dat ze begon te vervreemden
van haar eigen kinderen, steeds meer. Tot de tijd dat ze had geleerd te accepteren
dat er weinig was te doen aan het feit dat ze niet alles van haar dochter kon weten.
Ze moest tevreden zijn met de dingen die ze wel samen meemaakten.

42. Lynn had pertinent besloten dat dit iets was waar zij niet bij moest zijn en opperde dat
ze naar bed ging. Joe trok zich terug in zijn werkkamer met een laptop.
Iris had er voor één keer totaal geen erg in. Zij en Tim besloten unaniem
hun geklier boven verder door zetten. De deur was nog niet dicht of Tim voelde iets
zachts langs zijn wang knallen.
„Jezus, die krijg je terug!‟ Vlug greep hij ook een kussen uit één van de
loungestoelen voor de televisie. Direct verkocht hij Iris een mep. Die gierde het uit.
„Kun je niet harder? – O mijn god, volgens mij blijft er niets van het kussen over!‟

43. De veren vlogen in het rond. Uitgeput lieten Iris en Tim zich op de grond zakken. Het
leek wel alsof het weer gesneeuwd had. Onwillekeurig moest Iris giechelen.
„Wat erg,‟ mompelde Tim terwijl hij wat veertjes van zijn hand naar Iris toe blies. „Ik
koop wel nieuwe kussens.‟ Iris wilde haar mond openen, maar Tim stak zijn hand op.
In één handgebaar waaiden de veertjes naar de automatisch openende balkondeur.
Dwarrelend door de lucht leken ze alle kanten op te stuiven.
„Hè? H-hoe…‟ Hakkelde Iris. Tim haalde zijn schouders op en keek verlegen naar de
grond. „Je kunt meer dan je doet ogen, lieve Tim.‟ Zijn grote, onschuldige blauwe ogen
opslaand, merkte hij dat zijn vermoeden werd bevestigd: Iris‟ gezicht was vlakbij.

44. Iris voelde haar hart even stilstaan bij de blik in Tims ogen. Zijn minieme stoppel-
baardje, de plukjes haar voor zijn ogen, het kleine kuiltje in zijn wang dat je alleen kon
zien als je zo dichtbij zat als zij en dan die lippen… Ze weken iets uiteen tot een
bescheiden, bovenal verlegen glimlachje. Lippen waar Iris naar smachtte. De herin-
nering aan de vorige keer maakte het alleen maar erger. Wetende hoe dat had
gevoeld, werd ze tot waanzin gedreven. Vluchtig keken ze elkaar in de ogen, waarna
hun hoofden steeds naderbij kwamen. Hunkering, vlinders, mieren, hartstocht… Iris
beleefde alles in één klap op het explosieve moment dat ze hun lippen op die van
elkaar drukten. De gedachte dat ze elkaar ooit los moesten laten, wilde Iris niet in
haar hoofd hebben. Een gelukszalig gevoel overspoelde haar bij het woord „weekend‟.

45. Beiden lieten ze zich meevoeren door de kus. De gewaarwording dat ze zou
ontploffen vanbinnen als ze nog langer stil bleef zitten, maakte zich van Iris meester.
Tim ervoer het op dezelfde manier; ze trokken en duwden elkaar richting het bed. Tim
tilde Iris in één keer op en legde haar neer alvorens hij over haar heen ging zitten. In
één beweging trok ze Tims shirt uit.
„Wauw,‟ fluisterde Iris. „Daar zijn dus al je spieren verborgen, stiekemerd.‟ Ze voelde
een siddering door zich heentrekken bij het aanzicht van Tims ontblootte boven-
lichaam. Ze opende haar mond om brutaal te vragen of ze de rest niet te zien kreeg
toen Tim zijn ogen in de hare boorde en Iris niet meer wist hoe ze moest praten.

46. Klungelig verstrengelden ze zich liggend in elkaars armen. Iris volgde met haar ogen
alles wat Tim deed. Ze zag dat hij moeite deed zijn lichte ongemakkelijkheid te ver-
bergen. Ze zag dat hij wel wilde, maar hij niet wist hoe. Voorzichtig pakte ze hem bij
zijn ellebogen, alsof hij van porselein was. Ze legde zijn armen om haar heen en
kroop tegen hem aan. Zo met hun voorhoofden tegen elkaar kon Iris Tims ogen als
één oog zien. Onwillekeurig glimlachte ze en teder aaide ze met de toppen van haar
vingers over zijn stoppels. Al was Tims shirt uit: hij straalde warmte uit een kachel en
ze genoot ervan om tegen hem aan te liggen. Daarbij werd ze verschrikkelijk onrustig
bij het idee over hoe Tim erbij lag. Ze genoot van elke aanraking die hij bij haar deed.
Alles bezorgde haar kippenvel, veroorzaakte dat ze niet kon stoppen met glimlachen.

47. Het liep tegen achten in de ochtend. Desalniettemin scheen de zon fel en
was het bloedheet. Je kon slechts tevergeefs hopen dat het meeviel met de hitte, zo
tussen de bomen zijnde. Hier, op een pad ver, ver achterin het bos, werd het geluid
van de bosdieren overstemd door het snelle geroffel van voetstappen.
Hijgend rende de oude, smeedijzeren poortdeuren door Jacky en de
afgebrokkelde, stenen trappen op. Uit gewoonte was ze vroeg opgestaan. Het
vroeger een kwestie geweest van „je conditie op peil houden‟ – al deed Jacky het ook
om haar tante ontlopen. De vrijdagavond werd het altijd laat, aangezien ze dan altijd
haar kaartavondje had. Gelukkig was het geen probleem dat Jacky altijd het weekend

48. de hort op was. Ze ging graag met anderen om. Net als haar ouders hadden gedaan
toen ze nog leefden. Net als de zus van haar moeder, haar tante dus.
Jacky naderde de grote fontein en verlekkerd stond ze stil bij het koele,
stromende water. Voor haar doemde een oud en immens groot Frans herenhuis op,
beter bekend als het huis van haar oma. Eén laatste trapje op en ze was er. Met haar
hand gleed ze langs haar sportbroekje om te voelen in welke zak de sleutel van de
voordeur zat, toen ze iemand hoorde roepen.
„Jacqueline, liefje, ik ben hier!‟

49. Drie sprongen van de trapjes af en Jacky stond voor haar oma. Niemand maar dan
ook niemand mocht haar bij haar volledige voornaam noemen, behalve haar oma.
„Hai Bren!‟ Jacky drukte een kus op haar oma‟s wang. Die mocht dan de zeventig al
een tijdje zijn gepasseerd, ze was nog jong en kwiek op lichamelijk en mentaal
gebied.
„Ik vroeg me al af wanneer je zou komen,‟ prevelde haar oma. Ze liep langs haar
kleindochter heen en gebaarde dat ze gevolgd wilde worden. „Wat zijn de plannen
voor vandaag, kindje?‟ Het was haar standaard vraag in plaats van de „gaat alles
goed met je?‟ wat je van een oma zou verwachten. Het antwoord erop was niet erg uit

50. -eenlopend, wat niet betekende dat Jacky hem niet graag beantwoordde. Haar oma
plofte neer op een tuinstoeltje en gebood haar hetzelfde te doen.
„Ik ga straks naar Tim en Jane. De tweeling is binnenkort jarig dus dan wordt er vast
weer een taart gemaakt, maar we hadden gewoon zin om iets samen te doen. Iris is
er ook dit weekend, zoals ik al had gehoopt. Dus wordt het iets voor met zijn vieren.‟
„Het is altijd fijn om iets omhanden te hebben wanneer je bij kletst met vrienden,‟
beaamde haar oma onder het inschenken van warme thee. „Even tussendoor: verse
muntthee. Het is geweldig om de potten weer buiten te kunnen zetten nu ze de hele
tijd in het schuurtje hebben gestaan wegens de winter. – Maar vertel door, meisje.‟

51. Jacky nam een nipje en stak haar duim op, ten teken dat het goed gekeurd was. Met
een trotse glimlach pakte Brenda haar kopje erbij om naar de rest van het verhaal te
luisteren dat Jacky haar te vertellen had. „Wat gaat het toch ook hard.‟ Brenda leek in
gedachten verzonken. Jacky kende dit; haar oma zou vanzelf uitleggen wat ze
bedoelde. Dat ze veel over vroeger praatte, vond Jacky niet erg. Ze vond dat
misschien juist het leuke aan haar oma, naast dat ze een luisterend oor had. „Ik
herinner me nog wel dat de tweeling werd geboren. Mijn god, wat een donderstenen –
toen al. Roy was trots, o zo trots. Maar goed, dat Tim op jongens valt, betekend niet
dat Maiden er alleen voor staat. Ze hebben toch maar een verstandige jongen, niet
dan? – Oh, nu ik eraan denk… wil je Maiden wat van me geven?‟

52. Brenda stond op en rommelde wat in het tuinhuis. Ze kwam terug met haar armen vol
potjes, gebiedend Jacky ze te helpen vullen. „Die groenten komen altijd van pas,‟ be-
dacht ze hardop. Tevreden plantte ze haar handen in haar zij toen Jacky de potjes in
een zakje stopte. Het was zo ongeveer vaste prik geworden dat Brenda haar klein-
dochter regelmatig wat van haar groenten en andere kweeksels meegaf voor bij
Maiden thuis. „Bak maar lekker, meisje. Heb een fijn weekend en tot de volgende
keer.‟ Brenda opende het hekje naast de groentetuin, zodat Jacky niet in hoefde te
houden.
„Tot volgende week!‟ De zak met gevulde potjes rammelden terwijl Jacky op pad ging.

53. „Nog een klein stukje, nog een klèin stukje…‟ Piepte Bram. De diepe zucht
die daarop volgde probeerde hij hard te negeren, evenals het bijkomende gewiebel.
„Kom op, je kunt er zo best bij. Ga gewoon op het aanrecht staan,‟ mopperde Daisy.
„Daisy, dat gaat toch niet!‟ Bram probeerde uit alle macht zijn evenwicht te bewaren
en tegelijkertijd uit te leggen waarom het niet lukte zo. „Ga er gewoon net iets
dichterbij staan, dan kan ik erop!‟ Daisy schuifelde nog net iets dichterbij en hield haar
evenwicht met gemak. „Schommel niet zo!‟ Riep Bram.
„Ik doe helemaal niks!‟ Riep Daisy uit. „Jij staat niet stil!‟

54. Ze besloten een knietje te proberen en zo kwam Bram wel het aanrecht op.
„Hèhè,‟ verzuchtte hij. „Dat is beter.‟
„Oké, nu moet…‟
„Je op de uitkijk gaan staan,‟ beet hij zijn zus toe. „Toe nou. Straks komen ze!‟
Daisy rolde zuchtend met haar ogen, maar deed wat Bram zei. Ze wilde geen snoep
mislopen. Even spitste ze haar oren en liep naar de deuren om te controleren of ze
nog steeds alleen in huis waren. Achter haar klaagde Bram over een sleutel. „Bram,
kijk gewoon achter dat hoekje tussen de twee kastjes in. Til het op.‟

55. „Weet je wel hoe zwaar dat ding is?!‟
Daisy voelde een golf van ergernis opkomen: ze had daar beter zelf kunnen gaan
staan. „Slappeling,‟ siste ze terwijl ze hem verdrong en hem om een knietje wilde
vragen. Op dat moment klonken er voetstappen op de trap.
„We zijn thuis!‟ Riep de vrolijke stem van Tim door het huis.
Daisy trok Bram met zo‟n rotgang van het aanrecht af dat hij hard op de grond knalde.
Van schrik en kwaadheid slaakte hij een kreetje. Iets sissend over hardhandig en grof-
heid kwam hij overeind, waarna Daisy hem opnieuw gebood stil te zijn – kon zij het

56. helpen dat ze zo‟n slap broertje had terwijl ze zelf zo sterk was? Tijd om er verder
over te kibbelen was er niet. Achter hen klonken er voetstappen.
„Oh, hier zitten jullie.‟ Iris leunde tegen de deurpost en keek geamuseerd op het
tweetal neer. Zo te zien waren ze zojuist bezig met verboden praktijken.
Daisy beet even op haar onderlip, bang voor een uitbrander. Zo te merken was zijn
goede humeur van de laatste tijd alleen maar onderstreept. Dus ademde ze opgelucht
in en ademde ze haar twijfels weer uit voor ze haar losgeslagen tweelingbroertje
achterna ging om Iris en haar broer te begroeten.

57. Er was nog niet eens gelegenheid geweest voor een fatsoenlijk gesprek, of er klonken
opnieuw voetstappen op de trap.
„Hé, jullie zijn er al!‟ Verontwaardigd maar met een grijns van oor tot oor keek Jane
op haar broer en Iris neer. „Dat had ik niet verwacht.‟
„Hi, Jane!‟ Vrolijk gaf Iris haar een knuffel. „Helemaal te gek dat je er ook bent. Nu
kunnen we zo boodschappen doen. We moeten alleen nog wachten tot…‟
„Ik ben er al,‟ klonk een vijfde stem achter hen. „Ik kom net door de voordeur binnen.‟
Jacky grijnsde en zwaaide met zakken heen en weer: boodschappen waren er al.

58. Nu het hele zooitje compleet was, konden ze inderdaad aan de slag gaan. In de
keuken stalden ze de gekochte producten voor de taart uit op het aanrecht. Jane
stond er een poosje met opgetrokken wenkbrauwen naar te kijken.
Iris zag het. „Mist er wat?‟ Vroeg ze. „Want ik geloof dat we alles hebben. Tenzij we
een andere taart maken dan ik dacht. We zouden toch een…‟
Tim kwam tussenbeide door met de stoelen te gaan schuiven. „Ik weet wat je bedoelt,‟
zei hij met een blik richting Jane. „We kunnen deze tafel gebruiken.‟ Hij wilde de tafel
verschuiven. Daisy duwde hem aan de kant, te ongeduldig om bewezen te krijgen dat
het hem niet ging lukken op zijn manier.

59. Daisy kroop onder de tafel, ging in het midden zitten en duwde de tafel hurkend
omhoog. Met kleine, geconcentreerde pasjes liep ze naar het midden van de keuken
en liet de tafel daar zakken. Bram brieste – het stond hem duidelijk niet aan dat zijn
zusje zo met haar krachten te koop liep. Jacky daarentegen klakte goedkeurend met
haar tong en begon met de andere meiden de spullen te verhuizen naar de tafel.
„Goed jongens, aan de slag!‟ Jane wreef verheugd in haar handen.
Bram en Daisy ploften ieder op een stoel neer om toe te kunnen kijken. Tim keek
even op hen neer en wreef met zijn hand over zijn mond. Eigenlijk konden ze de
tweeling hier beter niet bij gebruiken. Toen schoot hem iets te binnen. „Hé,‟ begon hij.

60. Tim kreeg de tweeling de keuken uit met de opdracht hout te gaan halen in
het bos. Tegen die tijd hadden Jacky en Jane al wat spullen uit de kastjes tevoorschijn
getoverd die ze nodig hadden bij het bereiden. Iris was dan onderhand nog zo vaak
bij Maiden over de vloer geweest; ze vond het nooit lekker om bij anderen in de kast
te neuzen. Ze stelde voor de bessen onder de kraan te houden.
Jacky overhandigde Iris het plastic zakje met de groenten en het fruit van haar oma.
„Het is niet ingespoten met conserveringsmiddel. Zoals Bren altijd zegt “puur natuur
en voor mijzelf en vrienden, dus waarom zal ik ze kwellen met gif?”‟ Iedereen
grinnikte. „Al kan het nooit kwaad ze even te wassen voor je ze ritst.‟

61. Achter Iris begon Jacky met het invetten van het bakblik. Jane nam de taak van het
afwegen van de goederen op zich en Tim haalde eieren uit de koelkast zodat ze direct
het nodige konden mengen. In het voorbijgaan tikte hij Iris‟ elleboog aan, waardoor de
eieren maar net veilig op het aanrecht terecht kwamen. Hij bleef twijfelachtig staan.
„Ik eh… lukt het?‟ Hij probeerde zo neutraal mogelijk te klinken. Zelf wist hij ook wel
dat het een stomme vraag was; wat was er nou moeilijk aan het wassen van besjes
en ze vervolgens van de takjes af te trekken?
Iris wist dat Tim gewoon een excuus wilde hebben om bij haar in de buurt te blijven.
Dat hij dat op zo‟n stuntelige manier deed, vond ze alleen maar schattig. Ze keek hem

62. in zijn blauwe ogen die straalden als helder water. Als een film speelde alles van de
avond ervoor door haar hoofd. Hoe ze nog uren hadden gepraat, gewoon gelegen.
Nooit had ze gedacht dat gewoon alleen maar tegen elkaar aan liggen voldoende zou
zijn geweest. Het knappen van iets in haar hand deed Iris echter opschrikken. Ze
voelde zich warm en koud tegelijk worden: de besjes. Ze was de besjes vergeten.
Tim, die er eveneens met zijn gedachten niet bij bleek te zijn geweest, schoot haar
ongemakkelijk te hulp.
„Wacht, laat mij maar even…‟ Tim nam het van haar over. De besjes die nog heel
waren gooide hij in een vergiet, zodat ze konden uitlekken, en schudde ermee.

63. Iris bleef even onhandig staan, niet-wetend of ze hem moest helpen of niet. Kon ze
überhaupt iets anders doen dan naar Tim kijken op het moment? – Nee, ze geloofde
van niet.
„Iris, wil je even een schaar aangeven? Ik krijg de zakje vanillesuiker zo niet open.‟
De vraag van Jane riep haar weer bij de les. Een schaar, een schaar... Iris trok de ene
na de andere lade van het aanrecht open. Een hand wees en ze volgde de vinger.
Het bleek Jacky te zijn. Iris glimlachte en wilde haar passeren, maar Jacky hield haar
blik kort vast en nam haar onderzoekend op. „Alles oké?‟ Seinden haar ogen. Iris
voelde dat ze vuurrood werd en liep vlug door.

64. Iris concentreerde zich zo goed en kwaad het ging op het doen van haar
taken wat betreft. Af en toe gluurde ze naar Tim, maar alleen wanneer ze zeker wist
dat Jane of Jacky het niet zagen. Opnieuw voelde ze zich zo afschuwelijk betrapt –
zoals eerder, met bij moeder – en het gevoel van een confrontatie te moeten
aangaan maakte dat ze enorm zenuwachtig werd. In gedachten verzonken gooide Iris
de bloem, maïzena en het bakpoeder in één keer in de kom voor haar neus.
„Iris?‟ Begon Jane langzaam, waarna Iris verward opkeek. „Je moet de ingrediënten
er stapsgewijs in doen,‟ benadrukte Jane toen Iris het niet leek te snappen. „Niet alles
in één keer.‟

65. „O…‟ Eindelijk viel het kwartje. Iris voelde haar wangen dieprood kleuren en staarde
verslagen naar het beslag. Ze wist dat dit haar vriendinnen maar waren, haar beste
vriendinnen tenslotte. Waarom moest ze dan ook juist tegenover hen zo stuntelig
doen? Ze was ook zo‟n kei in dingen voor zichzelf houden, maar niet heus.
„Maakt niet uit.‟ Jacky keek Iris met een glimlach aan. „Het duurt alleen wat langer
voor alles juist gemengd is. Gewoon extra lang roeren.‟
Jane wierp Jacky een vragende blik toe. Hetzelfde ogenblik hervatte Iris het roeren;
ze had niets door. Jane vroeg zich af wat zij niet wist en Jacky wel. Die hielp Iris
doodleuk met het beslag in de bakvorm te verdelen en deed of ze het niet had gezien.

66. Iris deed de grootste moeite normaal over te komen. Daarentegen merkte ze nu wel
op dat Jane en Jacky elkaar bevreemd aankeken. Ineens was het verdelen van de
rode bessen een heel interessant klusje geworden. Helaas was dat het laatste voor
de taart de oven in ging. Twintig minuten wachten. Zenuwachtig bedacht Iris dat ze de
keuken vast konden opruimen met zijn tweeën, zodat het vast gedaan was en zij zich
geen zorgen hoefde te maken betrokken te worden bij Jacky en Janes
geheimzinnigheid – wat waarschijnlijk over haar ging.
Jane leek er echter anders over te denken. Ze liep ze de keuken uit, leek zich te
bedenken en draaide om. „Tim, kom eens? Ik heb je hulp nodig.‟

67. Met de onduidelijkheid waarmee achtervolgde Tim schouderophalend zijn zus de
keuken uit. Iris voelde de moed in haar schoenen zakken. Nu was ze alleen in de
keuken met Jacky. Die zou nooit haar mond houden tot ze hoorde wat ze wilde horen.
„Zal ik afwassen? Dan kun jij drogen terwijl Jane en Tim…‟ Iris keek op naar Jacky,
die haar armen over elkaar trok en Iris strak aankeek. Vlug wendde Iris haar blik weer
af. Als Jacky‟s ogen fysiek konden boren, zou Iris nu een gatenkaaslichaam hebben
gehad.
„Volgens mij is er iets dat je te vertellen hebt, hmm?‟ Jacky‟s stem verried opgewond-
enheid en ze kwam tergend langzaam dichterbij. Iris krabbelde het aanrecht op en

68. stak haar kin vooruit en wilde niet afwenden. Toch deed ze het. Ze kon het gewoon
niet aan om Jacky in haar ogen te kijken, die blik te zien die alles zei. Er verschenen
pretlichtjes in Jacky‟s ogen. „O mijn god,‟ fluisterde ze. „Dus het is waar. – Het is
wáár!‟ Jubelde ze. Iris keek met grote ogen op naar haar vriendin. „Geef het maar toe.
Ik heb gelijk, hè?‟ Triomfantelijk maakte ze een klein dansje rond haar as.
Iris slikte in een poging haar droge keel wat prettiger aan te laten voelen. „Ik weet niet
waar je het over hebt,‟ mompelde ze. Dit keer bleef ze Jacky gewoon aankijken.
Jacky schudde gedecideerd het hoofd. „Wel waar, ik weet het zeker. Je vindt hem
leuk, hè? En hij jou ook. Jullie zijn verliefd, hè?‟ Jacky‟s blijheid ging van kwaad tot erg

69. -er en hoewel Iris al talloze keren ineengekrompen was omdat ze bang was dat Jane
het zou horen: boven Jacky was niet uit te komen. Iris deed dan ook geen pogingen –
ze zouden toch tevergeefs zijn – en wachtte rustig tot ze uitgeraasd was – wat nog
wel even duurde.
„Ontken het maar niet. We hebben jullie wel door. Jullie kijken elkaar echt zo aan
alsof… Alsof…‟ Jacky maakte een gebaar met haar handen, alsof dat alles verklaren
zou. „Ik wist het wel. De vorige keer vroeg ik me ook al af of er niet meer was dan
vriendschap tussen jullie, maar… nee, ik dacht van niet. Dácht van niet. – Damn, ik
had het kunnen weten. O, jullie… Tim kan zich maar beter bergen, want anders…‟

70. Jacky volgde Iris‟ blik en zag Tim en Jane in de deuropening staan. „Kijk, kijk, kíjk wie
we daar hebben!‟ Tetterde ze. Ze zette zich af van de tafel en liep vlug naar Tim, die
vlug langs zijn zus heen glipte, terug de keuken in. Jane probeerde hem nog tegen te
houden met haar schouder, maar hij was haar te vlug af.
„Hé,‟ riep Jacky verontwaardigd. „Heb je geen zin in een babbeltje.‟
„Er valt niets te babbelen. Je weet het al,‟ mompelde Tim. In het voorbijgaan streek
zijn hand langs die van Iris.
Ze zag haar kans schoon en greep zijn hand. „Wacht even, Tim,‟ zei ze toegeeflijk.

71. Joepie, het is af! Mijn voornemen
om het zaterdag te plaatsen is ge-
lukt! Ik ben echt euforisch! x3
Het laatste stukje werd moeilijk om
te schrijven, zo met de hitte en een
gebrek aan Marieke die me pushte,
zo op het laatste moment. Maar
voor de rest van de tijd wil ik haar
wel even een huge electronic hug
geven. Met haar enthousiaste
gebabbel over haar 10.G en onze
onderlinge voortgang van het
schrijven, was ik een stuk
gemotiveerder verder te gaan!
Daarnaast kan ik alleen maar
zeggen: tot de volgende keer ennnn
bedankt voor het lezen! ^.^