Update 6; ontmoetingen

W onder k ind : De herhaling van de geschiedenis Update 6; ontmoetingen Door ISims2SNFKGGH

In de vorige update bleek dat Sarah zwanger was van een vierde en dat Naomi in verwachting was van haar vijfde kindje. Iris praatte bij met Veerle en vertelde het hele verhaal over Rosemary, Idde en haarzelf. Joey, Cathelijn, Melvin, Auke, Iris en Krijn bleven bij Wietse en Sarah thuis eten. Iris deed een vierde poging om met Auke te praten over Rosemary – eindelijk met resultaat. Alles uitgelegd bleek Auke opgelucht. Iris besloot haar belofte om met alles te kappen direct waar te maken: ze ging met Auke mee naar Rosemary – die zo langzamerhand was genezen van haar griepje en de volgende dag weer naar school zou komen– om het te vertellen. Die nacht kreeg Iris opnieuw een hevige aanval van duizelingen en koppijn – net als in de vorige update. De volgende dag speelde ze piano. Dit keer werd ze ‘betrapt’ door Cathelijn. Die was even ontroerd en verwonderd als Joey en opnieuw kwam Iris een stuk meer te weten over haar moeder. Aan het eind van de middag belt Iris haar weggeslopen broertje op omdat hij thuis moet komen. Na een in de soep gelopen plan waardoor het niet zou moeten opvallen dat hij weg was geweest, komt hij opnieuw in de problemen. ‘s Avonds kwam Iris na het kijken van haar soapserie erachter dat Cathelijn wat dwarszat: het ging steeds slechter met Noah en hij zou niet lang meer te leven hebben. Van dat laatste was ze eerst niet zeker. Ze vermoedde het enkel omdat merkbaar Cathelijn wat voor Iris achterhield. Tot Iris die nacht naar beneden ging om te plassen en ze haar grootouders het hoorde zeggen. De volgende dag vertelde Auke het toen hij Iris mee naar boven nam om haar zijn nieuwe kamer – die af was – te laten zien. Toen Auke het hoorde, hebben ze het er even over gehad en zijn ze later die middag naar het ziekenhuis gegaan om Noah op te zoeken. Ze verbaasden zich erover hoe goed Noah zich de meeste dingen nog kon herinneren. In tegenstelling tot zijn geheugen, was Noah er heel erg oud uit gaan zien. Daar maakten de twee tieners zich niet erg druk om: bijpraten met hun lievelings (oud)oom vonden ze geweldig. Hoewel Iris’ gespannenheid naarmate ze langer bij Noah waren afnam, keerde ze het in volle hevigheid terug vanwege het bezoek dat opeens binnenkwam. Dat was niemand minder dan Noahs zoon en Iris’ ex: Sander de Bof. Booya, klinkt nogal… creepy, masterlijk, cool. However it may sound: het klinkt zoals ik wìl dat het klinkt: geniaal. Oké, chopchop. Klikken mensen. Klikken en lees verder!

Sander, die even verbaasd was als Iris, schudde met opgetrokken wenkbrauwen Aukes hand. ‘Inderdaad. Hoe is het?’ Wat Auke antwoordde en dat Auke daarna vroeg hoe het met Sander ging, ging allemaal langs Iris heen. Het was alsof er een waas voor haar ogen was geschoven en ze alleen op de wereld was. Alles leek er zo doodstil dat ze twijfelde aan haar eigen leven. Plots merkte ze een hard, bonkend geluid op. Op het moment dat ze besefte dat het haar eigen hart was dat tekeer ging, hoorde ze haar naam en verdween de waas weer.

‘ Iris – hallo.’ Sander knikte even naar haar en bukte toen over het bed waar Noah op lag. ‘Hé pa, hoe is het?’ Noah sloeg zijn armen om zijn zoon heen en het was ongelooflijk maar waar – maar hij leek Sander nog harder fijn te willen knijpen dan hij bij Iris en Auke had gedaan. Iris keek naar de vader en zoon voor haar ogen die zo blij waren elkaar te zien en beet op allebei de binnenkanten van haar wangen. Vlug rukte ze haar blik los van Noah en Sander toen de twee elkaar loslieten en ze richtte haar blik op de grond. Ze zag Sanders schoenen even voorbij komen. Ze hoorde dat hij een stoel pakte en die dat hij die bij die van Auke en haar had gezet. Nu was Sander degene die het dichtst bij Noahs bed zat en hij pakte even zijn vaders hand. ‘Was je weer aan het lezen?’

‘ Ja. En oei, wat heb jij koude handen, jongen.’ Sander trok lachend zijn handen terug. ‘Dus het is koud buiten, pa. Het vriest.’ In Noahs voorhoofd verschenen denkrimpels. Hij knikte langzaam. ‘Natuurlijk, het is winter,’ mompelde hij alsof hij de vrieskou nu pas voor het eerst opmerkte. Sander glimlachte en liet zich achterover vallen in zijn stoel. Hij wreef met zijn handen over zijn gezicht en zakte onderuit. ‘Ik ben net terug van de winkel. Ik hoefde maar voor even de deur uit maar het is zo verrekte koud. Zo verrekte koud…’ Hij schudde lachend zijn hoofd. ‘Wees maar blij dat jij de deur niet uit hoeft, pa.’

Iris voelde kriebels door haar maag gaan toen Sander die opmerking maakte. Enerzijds om de opmerking op zich en anderzijds omdat het Sander was die de opmerking maakte. Hij bedoelde het niet kwaadaardig maar probeerde de situatie beter te laten lijken door middel van een grapje – zoals altijd. Sander keek met een schuin hoofd het kastje naast het bed. ‘Wat lees je nu? Dit is een ander boek dan dat je laatst las. Die serie die was verfilmt, toch?’ Noah knikte. ‘De Millenniumserie van Stieg Larsson.’ ‘ Je hebt ze nu alle drie uit?’ Noah knikte opnieuw. ‘Ik ben nu weer begonnen aan een boek van Tess Gerritsen. Dus ja: ik heb ze uit. Alle drie. Ik moet zeggen dat het einde van het laatste deel weerzinwekkend was. Net zoals de andere twee delen, overigens. Het was min of meer een happy end, hoewel ik dat ook al wel had verwacht…’ Noah stak een heel verhaal af over de boeken van Stieg Larsson.

Iris – die moest toegeven dat ze allang niet meer naar Noah luisterde – gluurde vanuit haar ooghoeken naar Sander. Sander ging overeind zitten, steunde met zijn ellebogen op zijn knieën en met zijn hoofd in zijn handen. Hij knikte zo af en toe en luisterde voor de rest met een gefronst voorhoofd. Sander luisterde geboeid naar het verhaal dat zijn vader vertelde, waardoor Iris nu wel naar hem durfde te kijken. Ze zag dat Sander kleren droeg dat ze hem nog nooit eerder had zien dragen. Ze hadden elkaar ook al zo lang niet meer gezien. Het was niet meer dan logisch dat hij in die tijd iets nieuws had gekocht.

Ook al was Noah nog steeds bezig met zijn verhaal: Iris was nog steeds op haar hoede. Stel je voor dat Sander zich naar haar omdraaide of zich zo bewoog dat hij zag dat ze hem aan zat te staren? Of straks vroeg iemand haar iets. Dan zou ze dat natuurlijk pas opmerken op het moment dat iedereen haar in stilte aankeek, wachtend op het antwoord. Ze haatte het als ieder ander die aanwezig was doorhad dat er iets gaande was, behalve zijzelf. Dus probeerde Iris haar gedachten op iets anders te zetten en ergens anders naar te kijken dan Sander.

‘ Hé, Auke,’ zei Iris. ‘Hoe laat moeten wij die scooter terugbrengen naar Rosemary?’ Ging ze verder toen ze Aukes aandacht had – alsof ze het antwoord op die vraag nog niet wist. Iris vroeg het net hard genoeg om verstaanbaar te zijn en net zacht genoeg om niet de aandacht van Noah te trekken. Auke stak zijn hand in zijn broekzak en haalde zijn mobieltje tevoorschijn. Hij keek op het schermpje hoe laat het was. ‘Oh,’ deed hij zacht terwijl hij het apparaat weer terugstopte in zijn zak. ‘Het is niet zo dat we heel erg aan de late kant zijn, maar…’

Noah glimlachte zijn vertrouwde glimlach en kwam steunend overeind. ‘Maar als het tijd is om te gaan, is het tijd om te gaan,’ maakte Noah Aukes zin af. Dankbaar glimlachten Auke en Iris naar Noah. Tegelijk met hem kwamen ze overeind uit hun stoel. ‘ We vonden het leuk om je weer eens te zien,’ zei Iris. ‘ En we komen zeker nog een keer langs,’ beaamde Auke. ‘ Ik vond het erg gezellig dat jullie er waren.’ Noah plette hen weer om de beurt. ‘Dat is voor herhaling vatbaar. Maar jullie weten het wel dat ik het fijn vind als jullie langskomen, toch?’ Even keek hij hen aan. Toen ging hij weer verder en merkten ze dat antwoorden niet nodig was. ‘Ik zou zeggen: hopelijk krijgen jullie morgen een goed rapport overhandigd. Maar dat zullen jullie zelf al wel een beetje ingeschat hebben, of niet?’ Auke en Iris knikten gedwee. ‘Goed zo. Want hoe het ook zij: je hebt het heft zelf in handen. Altijd. Hoe dan ook een fijne kerstvakantie en als ik jullie niet eerder zie: alvast een gelukkig Nieuwjaar.’

‘ Dat mag je nog niet zeggen eer het zover is, pa. Dat brengt ongeluk.’ Sander, die voor Iris even helemaal op de achtergrond was verdwenen, stond op en keek hen alle drie een moment aan. Net als daarstraks het geval was geweest toen ze hem voor het eerst sinds zo’n lange tijd weer voor het eerst had gezien, voelde Iris hoe haar hart weer even stil leek te staan op het moment dat Sander haar aankeek. Ze slikte moeizaam en ze was er zich amper van bewust dat haar adem even in haar keel stokte. Het korte moment waarop hij met zijn donkerbruine ogen in de hare keek, leek de wereld te vertragen. Alles om Iris heen verdween naar de achtergrond en even zag ze alleen hem.

Het moment waarop ze weer ademhaalde was het moment waarop hij zijn blik weer op zijn vader richtte. Of ze zag dingen die ze wilde zien, of ze had het zich niet verbeeld en Sander had haar blik een moment vastgehouden, haar net iets langer aangekeken dan Noah en Auke. Iris voelde de kippenvel op haar armen verschijnen en zag er als een berg tegenop om de vrieskou terug in te gaan. Maar ze voelde er nog minder voor om in deze ongemakkelijke situatie te blijven hangen. Dat voelde Auke ook aan. ‘ Nou, tot ziens dan maar, hè?’ Auke gaf Sander een vlugge hand en het angstzweet brak Iris uit. Wat nu? Gelukkig nam Sander het initiatief en knikte hij kort naar haar. Iris knikte terug en voelde dat het goed was. Met een opgeluchte zucht liep ze achter Auke aan naar de deur.

‘ Heb jij de sleutels?’ Vroeg Auke toen ze buiten in de kou stonden. De vraag die Auke stelde, haalde Iris weer uit haar gepeins over Sander. ‘De sleutels van de scooter? Euhm… Nee? Jij had de sleutels toch?’ Het probleem drong langzaam tot Iris door terwijl Auke zijn broekzakken aftastte. Ondanks dat het niet ging om iets kleins, voelde Iris helemaal geen paniek opkomen. Ze was in haar hoofd nog steeds bezig met Sander. Natuurlijk had ze het vervelend gevonden om in die ongemakkelijke situatie te zitten, maar als ze heel eerlijk tegen zichzelf was, was ze dolgraag langer bij hem in de buurt gebleven.

Even richtte ze haar hoofd op blauwe, heldere lucht boven haar. De sterren begonnen langzaam door te komen, het begon langzaam donker te worden. Het was een kwestie van tijd voor de sterren de hemel sierden. Voor het eerst sinds dagen was het niet bewolkt. Betekende dat dat er geen sneeuw zou vallen? Iris hoopte het. Maar ook dat kon haar niet echt wat schelen. Haar hoofd was nog te vol van Sander. Iris merkte amper niet eens op dat Auke een opgeluchte ‘hebbes!’ slaakte. Iris ontwaakte ietwat uit haar waas nadat Auke was gaan zitten. Ze was alweer half vergeten dat de sleutel kwijt was geweest.

‘ Ik wist helemaal niet dat Sander zo close met Noah was,’ zei ze terwijl ze bij Auke achterop ging zitten. Auke draaide zich om en keek haar aan. ‘Ma heeft gezegd dat Sander minstens vier dagen per week op bezoek ging bij Noah.’ Iris trok haar wenkbrauwen op. ‘Hebben ze dat jou ook gezegd? – Nou ja. Er staat me wel iets van bij dat opa zoiets heeft verteld, maar ik dacht eerlijk gezegd dat het nogal overdreven was.’ ‘ Niet dus.’ Auke draaide zich weer om en stak het sleuteltje in het contact. ‘Zit je goed? We moeten nu ook echt gaan. Anders leveren we die scooter straks te laat af bij Rosemary.’ Iris zag Aukes gezicht niet maar ze wist dat hij een grapje maakte en erom lachte. Zacht porde ze hem in zijn zij. Plagerig bleef Auke nog even staan. ‘Toe nou! Ik verga van de kou, gek!’ Riep Iris half lachend, wetend dat ze het zelf min of meer uitgelokt had. ‘ Wacht even. Ik ga even Rosemary sms’en dat we de scooter terug komen brengen.’ Iris slaakte een zucht en mompelde dat zij dat wel zou doen. Auke sms’te Rosemary alsnog koppig zelf.

Enige tijd later kwamen ze aan bij het appartement waar Rosemary woonde. Auke zette de scooter tegen een boom en liep gauw naar binnen, op de voet gevolgd door Iris. Op de scooter was de waas teruggekeerd en daardoor was Iris even vergeten dat het buiten zo koud was. Binnen merkte ze het temperatuurverschil pas. Rosemary opende de deur direct op het moment dat Auke de bel indrukte. ‘ Hoi!’ Zei ze opgewekt en ze hield de deur wagenwijd open. ‘Kom gauw binnen. Het is vast koud buiten. – Hoe was het?’ Auke schokschouderde. ‘Ja, eigenlijk was het wel leuk. Hij was er minder erg aan toe dan we dachten.’ ‘ Ik denk dat we hem gewoon getroffen hebben op één van zijn goede dagen,’ vond Iris.

‘ Maar ik ben blij dat het zo gelopen is. We zijn niet heel lang geweest, maar het was toch fijn om hem weer even te zien. Het was alweer even geleden en het blijft een belangrijk iemand voor ons.’ Rosemary glimlachte, waardoor Iris zeker wist dat Auke het haar wel eens verteld had. Maar wat wist Rosemary nu niet over haar of Auke? ‘Ga toch even zitten,’ zei Rosemary. ‘Kom, geef jullie jassen maar.’ Auke knoopte zijn jas los en liet hem van zijn schouders glijden. ‘Heel even dan. We blijven niet lang. Want we moeten ook nog terug met de bus en anders gaan mijn ouders weer zeiken. Je weet hoe ze zijn...’ Auke keek zijn vriendin met een veelbetekenende blik aan. Iris trok een moment haar wenkbrauwen op maar trok ook haar jas uit. Als Auke zei ‘heel even’ dan kon ze erop rekenen dat het ook maar ‘heel even’ was. Gedrieën ploften ze op de bank.

‘ Maar het was dus wel gezellig?’ Iris en Auke knikten en Iris wreef met haar natte schoenen over het vloerkleed. Ze voelde er eigenlijk weinig voor om hier te zitten. Het liefst wilde ze naar huis. Het voelde net alsof Sander nog steeds een beetje bij haar was, alsof hij nog steeds elk moment naar haar zou kunnen kijken en dat idee maakte haar opnieuw zenuwachtig. Opeens kreeg ze een geniale ingeving. ‘Mag ik misschien even naar de wc?’ Rosemary keek Iris met een glimlach aan. ‘Moet je dat nog vragen? – Natuurlijk mag dat!’

Iris glimlachte kort terug en stond in een paar stappen bij de trap. Boven in de badkamer keek ze even naar zichzelf in de spiegel. Ze zag er nog precies hetzelfde uit als die ochtend. Iets vermoeider dan anders en verder niks bijzonder. Maar ze voelde zich niet meer hetzelfde als vanochtend. Dat Noah in betere toestand verkeerde dan ze had gedacht, had haar enigszins opgelucht. Maar dat Sander onverwachts was langsgekomen had haar totaal overdonderd en ze kon er nog steeds niet over uit waarom ze nog steeds zo van slaag was geraakt en bleef raken. Na al die weken was ze toch langzaam maar zeker beginnen te denken dat de aantrekkingskracht die hij op haar had minder begon te worden. Daarin had ze zich zeker vergist. Waarom klampte ze zich zo vast aan Sander zonder dat ze het zelf doorhad? Met een zucht liet ze haar hoofd hangen en keek ze naar de neuzen van haar schoenen. Waarom had ze nu weer zo stom en onhandig gedaan? Het was niks voor haar om zo te doen in het bijzijn van Sander.

Ze voelde zich altijd op haar gemak met hem in de buurt. Vlak nadat ze zichzelf die vraag had gesteld in haar hoofd besefte ze dat ze het antwoord maar al te goed wist. Alleen was het toegeven een totaal ander verhaal: ze vond hem nog steeds leuk maar het was niet meer hetzelfde als eerder. Logisch, want ze waren niet meer samen. Ze zouden ook nooit meer samen zijn. Dat had ze wel gemerkt. Anders had Sander wel contact met haar opgenomen in de maanden die waren verstreken. Opeens wist Iris niet meer zo zeker of Sander haar wel langer had aangekeken dan Noah en Auke. Waarschijnlijk had ze het zich allemaal alleen maar verbeeld. Dat was hetgeen wat ze wilde, hetgeen wat ze zo graag wilde horen. Dat hij haar nog steeds leuk vond, nog steeds verliefd op haar was en dat hij haar terug wilde. Maar dat zou niet gebeuren. Waarom wist ze niet exact, maar het was alsof er ineens iets was veranderd na het bezoekje aan Noah en het weerzien van Sander. Alsof er het ineens duidelijker was dan ooit dat het uit was.

‘ Iris?’ Geschrokken keek Iris naar de badkamerdeur die nu niet langer dicht was, maar open. Rosemary stond in de deuropening. ‘Gaat het wel goed met je?’ Vroeg ze zacht. ‘ Hoezo?’ Ontweek Iris Rosemary’s vraag. Ze schrok toen ze haar eigen stem hoorde en begreep waarom Rosemary de vraag had gesteld: haar stem klonk beverig en het was hoorbaar dat ze had gehuild. Iris wierp een vlugge blik op haar spiegelbeeld en zag dat haar mascara uitgelopen was. Was ze nou werkelijk zo in gedachten geweest dat ze niet eens door had gehad dat ze huilde? Rosemary gaf geen antwoord op Iris’ vraag. In plaats daarvan liep ze traag op haar af. Angstvallig probeerde Iris haar blik te vermijden, want ze wist dat Rosemary wilde weten wat er was. Ze had geen zin om te praten. Geen zin om te praten totdat ze het allemaal op een rijtje had in haar hoofd. De vorige keer had ze ook iets geprobeerd uit te leggen wat ze zelf half begreep en dat was ook niet gelukt.

‘ Hé...’ Zei Rosemary zacht waardoor Iris haar blik automatisch oprichtte. ‘Foute boel!’ riep een stemmetje in haar hoofd. Ook al wist Rosemary niet wat er aan de hand was, ze sloeg haar armen om Iris heen en wiegde haar heen en weer als een klein kind dat zich had bezeerd. ‘Het komt wel goed,’ fluisterde Rosemary alsof ze precies wist wat er aan de hand was. Iris voelde ergens de neiging om haar geïrriteerd van zich af te duwen, maar Rosemary’s armen om haar heen was precies wat ze nodig had en ze zweeg. Toen Iris weer redelijk gekalmeerd was, liet Rosemary haar voorzichtig los en keek ze haar aan. Een kleine glimlach verscheen even op haar gezicht terwijl ze Iris’ ogen zocht. Iris slikte en besloot dat Rosemary’s blikken ontwijken geen zin meer had. Ze wist dat er iets aan de hand was en Rosemary zou de badkamer niet verlaten voordat ze zeker wist dat Iris zich beter voelde. Lang keken ze elkaar aan en Iris wachtte op wat Rosemary ging zeggen. De actie die Rose uiteindelijk ondernam, kwam totaal onverwacht.

Ze sloeg haar armen om Iris heen en trok haar naar zich toe. Iris voelde voor de zoveelste keer de tedere aanraking van Rosemary’s lippen, maar dit keer ging er iets anders door haar heen dan de voorgaande keren. Ze wurmde zich los en duwde Rosemary zacht van zich af. ‘ Wat doe je in godsnaam?’ Met grote ogen staarde Iris Rosemary aan. ‘ Ik dacht… dat jij het ook wilde,’ stamelde Rosemary. ‘ En ik dacht dat wij het hierover gehad hadden!’ Viel Iris uit. Rosemary wendde haar blik een seconde af en keek Iris toen weer aan. ‘Sorry.. Ik meen het, Iris. Het spijt me. Ik dacht alleen dat jij het ook wilde.’ Iris schudde haar hoofd. ‘Nee. Ik wil dit niet meer. Ik dacht dat ik daar duidelijk genoeg in was geweest en dat we het erover eens waren dat dit niet meer zou gebeuren.’ Even wachtte ze Rosemary’s reactie af. Ze zei niets. ‘Ik ging heus niet naar de badkamer omdat ik wilde dat jij me volgde en we hier boven een potje konden gaan staan zoenen. Auke zit beneden, verdomme!’

Rosemary kromp ineen. ‘Alsjeblieft, blijf nu even rustig. Ik heb toch al gezegd dat het me spijt? Straks hoort Auke het nog. Dan krijgen we weer gedoe. Net nu het een beetje is opgelost. Dat wil jij toch ook niet?’ Iris schudde haar hoofd – al was het niet als antwoord op Rosemary’s vraag. ‘Ik ben naar de badkamer gegaan omdat ik me rot voelde. Vanavond zijn we naar Noah geweest en het ging beter met hem dan Auke en ik van tevoren hadden gedacht. Het leek erop dat het een gezellig uurtje zou worden, totdat Sander ineens binnenkwam wandelen.’ Rosemary’s ogen vergrootten even en ze opende haar mond om iets te zeggen, maar Iris ging door. ‘Vandaar dat ik me rot voelde. Ook al was het niet echt de bedoeling… Ik moest huilen zodra ik hier alleen was.’ Rosemary was even stil toen Iris uiteindelijk uitgepraat was. ‘O,’ bracht ze tenslotte uit. ‘Ik geloof dat ik het snap.’ Iris slaakte een zucht en draaide de kraan open. Vlug veegde ze haar uitgelopen make-up weg. Ze was min of meer opgelucht, maar was nog steeds niet blij om wat Rosemary zojuist had gedaan. ‘We moeten zo maar weer terug naar beneden gaan. Anders gaat het opvallen,’ zei Rosemary zacht. ‘Ik zei dat ik even wat van boven ging halen. Ik ga wel vast naar beneden. Anders valt het zo op. Zie ik je zo?’

Iris knikte. ‘Ik kom zo naar beneden. Geef me nog even.’ Rosemary knikte kort en deed de badkamerdeur achter zich dicht. Iris wachtte totdat ze Rosemary de trap af hoorde lopen. Plompverloren keek ze naar zichzelf in de spiegel. Het was alweer gebeurd: Rosemary had haar gezoend. Wederom buiten Aukes weten om. Waar dacht Rosemary in godsnaam dat ze mee bezig was? Hoofdschuddend liep Iris de overloop op. Ze moest maar eens teruggaan naar beneden. Anders ging het nog op vallen dat ze zolang wegbleef en het laatste wat ze wilde, waren nog meer vragen en nog meer gesprekken die ze niet wilde voeren.

Beneden glimlachte Rosemary Iris flauwtjes toe. Vervolgens liet ze Auke los – die met een glimlach een vlugge kus op haar lippen drukte. Zo te merken had Iris hen zojuist gestoord in een innige omhelzing. Vlug wendde ze haar blik af en keek ongemakkelijk naar de vloer.‘Blijf jij ook nog even?’ Vroeg Rosemary. Ze stond met twee stappen bij de salontafel waarop twee Dvd’s lagen. Iris wist al welke vraag Rosemary ging stellen voordat ze hem kon stellen. ‘Oh,’ zei ze zacht. ‘Ik ehm… ben eigenlijk nogal moe.’ Ondanks dat Iris dondersgoed wist dat zij niet degene was geweest die net de eerste – en vooral nogal een foute – stap zette. Desondanks voelde ze zich toch schuldig. ‘Ik denk dat ik maar naar huis ga.’ Auke keek Iris met opgetrokken wenkbrauwen aan en stond in twee stappen naast haar. ‘Dan ga ik ook,‘ zei hij tegen Rosemary.

Iris schudde haar hoofd. ‘Maak je maar niet druk om mij, Auke. Ik red me wel. Ik pak gewoon in mijn eentje de bus. Ik zeg wel dat je later thuis komt.’ Iris zag dat Auke zijn mond wilde openen om een weerwoord te geven, maar Iris schudde opnieuw haar hoofd. ‘Nee, blijf jij nou maar hier. Ik weet dat je het wilt.’ Auke glimlachte en legde even een hand op Iris’ schouder. ‘Oké dan.’ Iris toverde enige moeite een glimlach tevoorschijn. Ze had niet verwacht dat hij zo gemakkelijk toe zou geven. Misschien was hij dan toch gaan nadenken na de gesprekken van de laatste tijd. ‘Ik regel wel wat met opa en oma.‘ Een moment schoot het door Iris heen dat ze opdringerig bezig was tegenover Rosemary tot ze zag dat Rosemary met een grote glimlach reageerde op wat Iris zojuist had gezegd. ‘ Nee, dat hoeft echt niet. Ik kan ze zelf wel bellen en…’ ‘ Ik zeg wel dat je hier blijft slapen,’ onderbrak Iris Auke. ‘Echt. Het is geen probleem. Ik weet zeker dat zij het ook niet erg vinden.‘ Iris zag dat hij even twijfelde over wat hij zou gaan zeggen, maar Rosemary duwde Auke zacht richting de keuken.

‘ Accepteer het nou maar gewoon dat je nichtje zo lief is,’ zei ze met een knipoog. ‘Pak jij het drinken en het eten maar vast.‘ Auke liep lachend naar de keuken met zijn handen in de lucht. ‘Oké, oké!’ In de boog draaide hij zich nog even om. ‘Thanks,’ mimede hij naar Iris en verdween toen uit het zicht. ‘ Weet je zeker dat je niet wilt blijven? Ook niet alleen voor de film?’ Rosemary liep met Iris naar de voordeur. Iris schudde haar hoofd. ‘Ik weet het zeker. Maak er maar een gezellige avond van zonder mij. Jullie zijn al een tijdje niet meer met zijn tweeën geweest sinds jij weer beter bent.’ Iris strekte haar hand al uit naar de deurknop toen ze Rosemary’s hand op haar schouder voelde. ‘ Hé…’ Rosemary’s stem was gedempt, maar Iris kon haar luid en duidelijk horen.

Er zat nog geen tien centimeter tussen haar oor en Rose’ mond. ‘Het is toch niet vanwege daarnet?’ Rosemary keek Iris doordringend aan waardoor Iris als vanzelf haar ogen neersloeg. Maar ze kon nu niet doorschemeren, besefte ze. Ze moest Rosemary aankijken. Anders geloofde ze haar nooit. ‘ Ik ben nog steeds niet blij met wat er net gebeurd is. Maar nee, natuurlijk niet. Als dit niet gebeurd was, zou ik ook naar huis gegaan zijn. Ik ben gewoon moe.’ Rose glimlachte flauwtjes. Ze hoorden dat Auke terugkwam uit de keuken en ze drukte een vlugge kus op Iris’ wang. ‘Tot morgen op school dan maar.’ Iris knikte en keek nog even naar Auke voordat ze de voordeur opende. ‘Doei.’

Thuisgekomen drukte Iris de voordeur achter haar rug in het slot. Tot haar grote opluchting was er beneden niemand te bekennen. Van Auke doorgeven dat hij bij Rosemary bleef slapen vond Iris niet erg om te doen, maar ze had van tevoren al bedacht dat ze het Joey zou vertellen en niet aan Cathelijn. Joey reageerde over het algemeen een stuk milder op de meeste dingen en dat was precies wat Iris op het moment nodig had: gewoon een ‘oké’ en verder geen vragen stelde. Boven ging Iris op zoek naar haar opa. Stiekem hoopte ze dat haar oma al sliep, maar ze dacht van wel gezien de tijd.

‘ Iris, ben jij dat?’ Geschrokken stond Iris stil op de donkere overloop. Tot het moment waarop het licht aanfloepte en ze ontstijfde. ‘Jullie zijn laat terug.’ Joey liep op Iris af. ‘Waar is Auke?’ Iris kauwde op haar onderlip. Waarom gingen dingen nooit exact zoals zij wilde dat ze gingen? Nu Iris het op deze manier moest vertellen, wist ze opeens niet meer zo zeker of haar opa wel zo goed zou reageren. ‘Bij Rosemary,’ mompelde ze met lichte tegenzin. Joey’s gezicht sprak boekdelen en Iris begon te voelen dat haar voorgevoel uit zou komen: hopen op een lauwe reactie was tevergeefs. ‘ Bij Rosemary?’ Herhaalde Joey Iris’ woorden afkeurend. ‘Hoe ben jij thuis gekomen?’ Iris schokschouderde. ‘Met de bus, maar…’ ‘ Hij heeft je alleen laten gaan?’ Vroeg Joey – waarop Iris knikte. ‘Na vanavond?’ Iris knikte opnieuw. ‘Ongelooflijk.’ Joey wendde zijn blik even af en zijn gezicht kreeg een boze frons over zich. Zodra hij Iris weer aankeek, stond zijn gezichtsuitdrukking zorgelijk. ‘Hoe gaat het nu met je?’ Een moment keek Iris haar opa niet-begrijpend aan. Plots besefte ze wat hij bedoelde. Geërgerd sloeg ze haar ogen op. ‘Gaat dit waarover ik dènk dat het gaat?’

Joey zette een stap dichterbij zijn kleindochter en keek haar onderzoekend aan. Iris rolde met haar ogen. Was ze niet erg naïef geweest om te denken dat ze van Joey geen vragen zou krijgen? ‘Alles gaat goed met me. Maak je om mij maar geen zorgen,’ mompelde Iris. Ze keek haar opa niet aan. Dan kon ze het wel vergeten dat hij haar geloofde. ‘ Iris,’ zei Joey zacht. ‘Je hoeft het niet voor me achter te houden. Noah heeft gebeld.’ Met een ruk keek Iris op. Haar wangen gloeiden langzaam rood. ‘Iris,’ ging Joey op zachte toon verder. ‘Waarom doe je zo? Waarom heb je het net niet gewoon eerlijk gezegd? Waarom…’ ‘ Waarom laten jullie me niet eens een keer met rust!’ Kwaad keek Iris haar opa aan. ‘Jullie weten alles toch al?! Waarom blijven jullie dan doorvragen terwijl jullie weten dat ik daar een hekel aan heb!’ Even twijfelde Iris of ze van haar opa weg zou lopen of niet. Ze voelde opnieuw woede opwellen en wist zeker dat als ze dit gesprek nu voort ging zetten het fout zou gaan. Ze zou dingen gaan zeggen die ze niet wilde zeggen, dingen die ze niet meende. Althans niet voor de volle honderd procent. Voordat Iris van Joey wegliep, keek ze hem nog even met een felle blik aan. ‘Bemoei je er gewoon niet mee.’

Met een zwiep draaide Iris zich om en beende ze weg. Joey bleef alleen achter op de overloop en schudde zachtjes met zijn hoofd. ‘Iris,’ zei hij zacht en kalm. Hij wist dat ze hem hoorde, maar wist eveneens dat ze niet zou stoppen. Wel wist hij dat ze het zou horen. ‘Iris, waarom neem je nooit eens de tijd om te vertellen wat je dwarszit?’

Met een plof liet Iris zich op haar bed vallen. Met een gefrustreerde zucht kneep ze het dekbed fijn. Hoe haalde haar opa het in zijn hoofd om zijn neus in haar zaken te steken? Onderhand wisten ze heus wel wat voor hekel Iris eraan had als ze dat deden. Als iets te weten komen hun doel was, was dat hetgeen dat ze niet zou lukken. Het enige dat ze als resultaat boekten, was een ruzie. Net zoals nu. Vurig wenste Iris dat het nu al donderdag was en niet pas woensdag. Dat ze haar rapport al had, haar tassen al had gepakt en dat ze ieder moment opgehaald kon worden. Opeens was ze boos op zichzelf. Waarom had ze dan ook voorgesteld om wegens Auke te vertellen dat hij vannacht bij Rosemary sliep? Waarom had ze het hem niet zelf laten doen? Auke zou haar nooit uit zichzelf hebben gevraagd of ze het door wilde geven aan Joey en Cathelijn of minstens aan één van hen. Zo was Auke niet. Iris wel.

‘ Ach ja. Het is nu eenmaal gebeurd. Valt niks meer aan te doen,’ mompelde ze tegen zichzelf. Ze moest ophouden met zeuren. Daar werd haar humeur nergens beter van. In plaats van zeuren en piekeren, besloot ze zich te richten op wat ze zou gaan doen. Zin om te gaan slapen had ze nog niet. Morgen hoefde ze ook pas om half elf op school te zijn. Vroeg hoefde ze haar bed dus niet uit. Iris besloot haar computer tevoorschijn te halen en een herhaling van haar soap te kijken. De laatste tijd had ze amper toe kunnen komen aan het kijken van haar soap of had ze geen zin gehad omdat ze doodmoe was. Maar nu had ze wel tijd.

Het was ruim een uur of wat later toen Iris haar computer uitzette. Cathelijn had zacht op haar deur geklopt en gevraagd of ze even binnen mocht komen. ‘ Hoe gaat het?’ Had haar oma direct gevraagd zodra Iris met een ietwat nurkse ‘ja’ had geantwoord. Iris’ slechte humeur was als sneeuw voor de zon verdwenen toen ze haar soap had gekeken. De surrealistische gebeurtenissen die erin voorkwamen en de personages die ze nog steeds door en door kende – ook al volgde ze het niet meer elke dag – hadden ervoor gezorgd dat ze alles even was vergeten. Totdat haar oma vroeg hoe het met haar ging. De woede gierde door haar lichaam en ze had nog geprobeerd zich in te houden. Maar dat was tevergeefs geweest toen Cathelijn over Sander was begonnen. Iris had zich al die tijd al geïrriteerd gevoeld, maar toen ze zijn naam uitsprak, was het alsof er iets in haar was geknapt. ‘ Je gaat nú mijn kamer uit!’ Had ze witheet van woede geschreeuwd. ‘Ik wil geen woord meer horen over Sander of wat er gebeurd is in dat ziekenhuis!’ Cathelijn had haar met een verbouwereerde blik aangekeken. Meestal slaagde haar oma erin om kalm en rustig te blijven – zelfs als ze streng optrad. Maar de blik in haar ogen had Iris even doen fronsen. Iris had een glimp opgevangen van Cathelijns ogen. Ze wist zeker dat ze - waarachtig - tranen in haar ogen had gezien.

Nu lag Iris verslagen opnieuw op haar rug op haar bed. Ze had haar armen onder haar hoofd gevouwen en staarde naar het plafond. Haar gevoelens waren weer eens tweestrijdig. Iets in haar zei dat het goed was geweest wat ze had gedaan. Het was immers eindelijk eens tot haar oma doorgedrongen hoe irritant ze het vond als ze vroegen over Sander of alles wat daarmee te maken had. Maar een ander deel van haar – misschien nog wel het grootste deel – vertelde haar dat ze er helemaal niet goed aan had gedaan. Ze had nooit zo uit mogen vallen tegen Cathelijn. De blik in haar ogen had boekdelen gesproken en ze was overduidelijk gekwetst geweest. Met een zucht draaide Iris zich op haar zij en streelde ze met haar vingers over de muur. Nog één dag. Dan zou ze dit behang een tijdje niet meer zien als ze ging slapen en ze wakker werd. Ook zou ze in een tweepersoonsbed liggen.

Onwillekeurig verscheen er een brede glimlach op Iris’ gezicht. Morgen zou ze haar vrienden weer zien. Haar vrienden die ze al een tijdlang niet meer had gezien. Eigenlijk wist ze niet wie of wat ze het meest had gemist. Waarschijnlijk het clubje in zijn geheel. Maiden, die altijd zorgelijk was. Jacky, er was zodra ze haar nodig had. Bram, Daisy en Kita die altijd lol maakten – wat Iris eraan deed denken hoe prachtig kinderen waren. Maiden, die nooit moeilijk deed over iets en waar je altijd welkom was. Simpelweg omdat ze klaarstond voor iedereen. Maar ook Jane, die altijd wel in was voor een avondje tv – net als haar oudere broer. En tot slot Tim - die mannelijk was maar zeker ook voor een deel vrouwelijk op zijn manier. Het was een schatje. Het waren allemaal schatjes. Ze nam zich voor dat ze morgen direct haar tas in ging pakken. Met een brede glimlach op haar gezicht viel Iris in slaap.

Een paar uur later werd Iris wakker van een fel licht dat in haar ogen scheen. Geschrokken kwam ze overeind. Met haar rug tegen de muur gedrukt keek ze met grote ogen naar het schouwspel voor zich. Opgelucht ontspande ze zich toen ze zag dat er iemand door haar spiegel was gekomen. Het blauw met witte licht vervaagde langzaam en Iris kneep haar ogen tot spleetjes om te zien wie het was. ‘Jacky!’ Iris sprong opgewekt van haar bed.

Jacky stapte vanuit de witte waas naar haar vriendin toe en legde haar vinger tegen haar lippen. ‘Hé, doe je een beetje kalm? Straks maak je nog iemand wakker,’ waarschuwde Jacky Iris op gedempte toon. ‘En hé, ik dacht dat je nog sliep,’ ging ze vervolgens verder. ‘Heb ik je wakker gemaakt?’ ‘ Dacht je dat ik zomaar doorsliep met zo’n blauwe flits in mijn kamer? Ik dacht het niet.’ Jacky grijnsde breed en opende haar armen. ‘Sorry dat ik je wakker heb gemaakt.’ ‘ Ben jij gek,’ zei Iris terwijl ze zich in Jacky’s armen stortte. ‘Jij bent het. Dan is het niet zo erg.’ Jacky keek Iris even lachend aan. ‘Dan is het goed.’

Iris knikte heftig en liet zich op haar bed vallen. Ze klopte op de plek naast zich. Jacky keek even door Iris’ slaapkamer terwijl ze naar het bed toeliep. ‘Nog niks gepakt?’ Iris schudde haar hoofd. ‘Ik was eigenlijk van plan om vanochtend eerder op te staan. Ik kan niet wachten! Dat kon ik sowieso al niet. Maar nu het steeds dichterbij komt…’ Iris probeerde haar opgelatenheid te bedwingen. Ze kon zich niet herinneren dat ze op dit tijdstip ooit zo klaarwakker was geweest als nu. Niet in nuchtere toestand althans. ‘Ik zou willen dat ik nu al met je mee kon. Maar ik moet nog even geduld hebben. Ik moet straks nog naar school om mijn rapport op te halen,’ ratelde Iris verder. Jacky glimlachte. ‘Dat weet ik. Daarom ben ik ook hier. Ik heb namelijk met je ouders geregeld dat je eerder kunt komen.’ Iris sprong op. ‘Echt waar?! Wanneer?!’

Jacky gebaarde dat Iris zich gedeisd moest houden. ‘Pas nou op…’ Fluisterde ze. ‘ Oeps…’ Schuldbewust wendde Iris een moment haar blik af. Ondanks zag ze dat Jacky’s ogen begonnen te glimmen. Geen van beiden konden ze een giechel onderdrukken. Iris steunde met een glimlach tegen de muur. ‘Maar vertel,’ zei ze toen ze zich had hersteld. ‘Wanneer?’ ‘ Vandaag al,’ zei Jacky. ‘Nadat jullie je rapport hebben opgehaald.’ Iris staarde Jacky met open mond aan. ‘Vandaag al?’ Ze dacht even na. ‘Maar hoe speel ik dat klaar tegenover mijn opa en oma?’ ‘ Zeg dat je al hebt gebeld met je moeder en vader gisteravond. Nadat je je kamer in was gevlucht vanwege die ruzie.’ Iris fronste kort en keek Jacky daarna met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Hoe weet jij dat?’ ‘ Dewi. Dromen zijn slechts één van de dingen die ze kan aftappen bij anderen.’

Die uitspraak zorgde er even voor dat Iris kippenvel kreeg, maar ze negeerde het. ‘Denk je dat ze dat zullen geloven?’ Jacky knikte vastbesloten. ‘Dat zullen ze zeker. Desnoods zullen ze bellen met Lynn of Joe om naar een bevestiging te vragen. Die zullen ze krijgen.’ Iris knikte met een ernstig gezicht. ‘Oké…’ ‘ Wat is er? Je klinkt een beetje twijfelachtig,’ merkte Jacky op. Iris knikte langzaam en keek haar vriendin aan. ‘Ik heb een beetje spijt van mijn uitval van gisteravond tegen oma. Ze leek… gekwetst. Oprecht gekwetst.’ Jacky legde een hand op Iris’ schouder. ‘Hé, ze draait wel weer bij. Het is ook niet niks als ze telkens alles van je wilt weten. Misschien snapt ze nu ook wel dat je er niet van houdt als ze je telkens op de lip zitten. De manier waarop je dat hebt laten blijken is dan misschien… wel niet helemaal fijn. Maar als je ermee zit en je je excuses aan wilt bieden, kun je dat morgen nog doen voordat je gaat.’

Iris knikte opnieuw en kneep even in de hand van Jacky die nu weer op het dekbed lag. ‘Dank je.’ ‘ Daar ben ik toch voor.’ Jacky knipoogde en glimlachte warm. ‘Ga nu maar weer terug je bed in. Anders is het straks nog naarder om er eerder uit te moeten. Dan moet je je tas heel snel inpakken als je uit school komt.’ Iris trok een gezicht. ‘Mijn plan was om uit school alleen mijn koffers op te komen halen en daarna direct weer te vertrekken.’ Even voelde ze steken in haar buik. ‘Wat nu als opa en oma me niet laten gaan?’ ‘ Ben je gek. Je hebt toch al met je ouders overlegd? Zij vinden het goed. Ze hebben er vast geen bezwaar tegen als je eerder naartoe gaat. Je hebt ze al zo lang niet meer gezien,’ stelde Jacky Iris gerust terwijl ze Iris zacht maar dwingend richting het bed duwde. ‘ Oké, oké. Je hebt me overgehaald.’ Quasischuldbewust hield Iris haar handen in de lucht. ‘Ik ga al terug m’n bed in.’ Jacky glimlachte tevreden. ‘Tot later, Iris.’ ‘ Tot straks!’ Verheugd als een klein kind kneep Iris haar ogen stijf dicht. Ze kon niet wachten tot ze in slaap viel, waardoor ze niet meer zou hoeven wachten. Alles wat ze zou hoeven doen was slapen, opstaan, haar tas inpakken, haar grootouders vertellen dat ze wegging, haar rapport ophalen en… Er was nog zoveel meer. Maar dat zou ze later moeten plannen, want ze was in slaap gevallen.

‘ Iris, wordt je wakker?’ Iris knipperde met haar ogen. ‘Hoe laat is het?’ Vroeg ze terwijl ze gedesoriënteerd om zich heenkeek. Het was al licht buiten. ‘ Het is half tien.’ ‘ HALF TIEN?!’ Iris sprong uit haar bed en stoof gehaast naar haar kledingkast. Verontwaardigd keek Krijn naar zijn haastige zus. ‘Doe maar kalm aan. We hoeven pas over een uurtje op school te zijn. Dat redden we echt wel, hoor.’ Iris schudde heftig met haar hoofd. ‘Ik wilde mijn tas nog inpakken voordat ik naar school ging.’ Krijn trok één wenkbrauw op. ‘Daar heb je toch geen uur voor nodig? Bovendien… Tas inpakken waarvoor?’

Iris slaakte een zucht. ‘Ik heb gisteravond met mam gebeld,’ begon ze haar leugen ongeduldig. ‘Na schooltijd ga ik er al heen.’ Nu schoot ook Krijns andere wenkbrauw omhoog. ‘Hè? Heb je dat al wel met oma en opa overlegd?’ ‘ Nee,’ antwoordde Iris terwijl ze een aantal kleren in een tas gooide. ‘Dat wilde ik vanmorgen dus ook nog gaan doen.’ Krijn opende zijn mond om wat te zeggen, maar klapte zijn kaken op elkaar toen hij iemand in de deuropening zag staan. ‘Wat?’ Vroeg Joey. Iris keek nu ook naar de deuropening en deed haar kastdeuren dicht. ‘Ik heb gisteravond met mama gebeld. Ze komen me na school al ophalen.’ Joey fronste. ‘O?’ Hij sloeg zijn armen over elkaar voor zijn borst. Iris kreeg het idee dat dit niet ging lopen zoals zij wilde – ze had het kunnen weten. ‘Waarom heb je dat niet eerst met ons overlegd?’

‘ Omdat het niet veel eerder kon,’ antwoordde ze met een geërgerde blik richting haar opa. Ondertussen gooide ze wat spullen in haar tas. ‘ Wat maken die paar uurtjes nou uit? Bovendien kun je dat echt niet maken. De hele familie komt hierheen vanmiddag!’ Riep Joey verontwaardigd. ‘ De hele familie?’ Vroegen Krijn en Iris tegelijk. ‘Hoezo?’ ‘ Om gewoon nog even samen te zijn. Wietse en Sarah gaan op vakantie, Nienke en Serena gaan een weekendje weg met Kay en Jim en Justin gaan nergens heen, maar willen toch even langskomen met de tweeling. Dan kan de rest van de familie kennis maken met Abel en Emine en zij met hen. Ik had gedacht dat... Je daar wel bij zou zijn.’ Iris voelde de knoop in haar maag groter worden. Zie je nou wel dat haar schuldgevoel alleen maar groter zou worden? Ze slikte. ‘Het spijt me, maar… Vanavond zou een beetje lastig zijn geworden. Papa en mama moeten vanavond allebei werken.’ Iris wist dat het geen goed excuus was. Als haar ouders niet hadden gewerkt, zou ze ook wel gegaan zijn. Als het al zo was geweest. Niettemin wist ze dat haar opa hetzelfde dacht. ‘Mam viel me direct bij toen ik het voorstelde,’ zei ze er zacht achteraan om haar leugen wat geloofwaardiger te laten klinken.

Joey slaakte nu ook een zucht. ‘Iris,’ zei hij zacht. ‘Heb je hen gebeld vanwege gisteravond? Toen we met je wilden praten over wat er gebeurd is?’ Normaal gesproken zou Iris nu opnieuw boos zijn geworden, maar ze kon het niet. Niet nadat ze had gezien hoe Cathelijn die uitval van gisteravond had gereageerd. Dus knikte ze bijna onzichtbaar. Ze moest gewoon eerlijk zijn. Net zo eerlijk als ze laatst was geweest tegen haar opa. ‘Ik wil gewoon heel graag weg hier. Ik denk gewoon dat het heel goed is als ik even ergens anders ben, bezig ben met andere dingen…’ Even keek Iris naar haar opa om zijn reactie af te wachten, maar hij wachtte geduldig en in stilte. ‘Misschien dat het dan wat minder gespannen loopt hier. Daarom wil ik ook weg. Ik wil die spanning niet meer.’ Er verscheen een waterig glimlachje op Joey’s gezicht. Langzaam liep hij op zijn kleindochter af. ‘Maar dat snap ik toch.’ Ongelovig keek Iris haar opa aan. ‘Echt waar?’ Joey slaakte nu ook een zucht. ‘Iris,’ zei hij zacht. ‘Heb je hen gebeld vanwege gisteravond? Toen we met je wilden praten over wat er gebeurd is?’

Joey knikte. ‘Natuurlijk snappen we dat. Ik weet zeker dat oma dat ook doet. Waarom heb je dat niet gewoon veel eerder gezegd?’ Joey wachtte niet op antwoord, maar opende zijn armen. ‘Kom eens hier.’ Iris liep op haar opa af en liet hem zijn armen om haar heenslaan. Ze sloot haar ogen terwijl hij met zijn hand over haar rug wreef. ‘Ook al zijn wij je grootouders en niet je ouders: je moet niet vergeten dat wij ook jong zijn geweest. We weten precies hoe het voelt om je ouders even zat te zijn. Want dat is min of meer wat wij nog steeds zijn: ouders.’

Iris knikte zachtjes. Ze voelde zich zo kwetsbaar als een klein meisje dat zojuist was ontwaakt uit een enge nachtmerrie waar ze werd bezeten door griezelige monsters. Iris zag dat Joey zijn hoofd even oprichtte en haar niet meer aankeek. ‘Dat geld ook voor jou, Krijn.’ Krijn knikte zacht en keek naar de vloer. Met zijn handen in zijn zakken snoof hij. Joey glimlachte en gebaarde met zijn hand naar hem. Ietwat onzeker liep Krijn op zijn zus en opa af. ‘Ook al zijn jullie mijn oudste kleinkinderen: jullie zijn nog steeds een stel lieve kinderen. Wat er ook gebeurd. We staan altijd voor jullie klaar. Vergeet dat niet.’ Iris keek haar broer even aan. Krijn glimlachte naar haar. Iris glimlachte terug.

Het sneeuwde toen Iris haar fiets uit de fietsenstalling haalde. ‘ Zou het een witte kerst worden?’ Vroeg Greke die de sneeuw ook had opgemerkt. ‘ Ik hoop van wel.’ Rosemary glimlachte. ‘Dan is het altijd extra gezellig.’ ‘ Mij maakt het echt geen ruk uit of het sneeuwt of niet. Zolang ik maak bij jou kan zijn,’ vond Melvin. Hij trok de giechelende Greke naar zich toe en sloeg zijn armen om heen. ‘ Nou, mij maakt het wel wat uit. Ik heb zo onderhand wel genoeg wit gezien,’ mopperde Krijn. ‘ O, lieverd. Je moet niet boos zijn dat je bent uitgegleden in de sneeuw. Je moet gewoon wat zachter fietsen als het zo glad is,’ probeerde Ivy haar vriendje te sussen. Maar Krijn moest niets weten van haar uitleg en wurmde zich los. ‘Hé, waar heb jij last van?’ Vroeg Ivy verontwaardigd. ‘ Kom nou maar. Ik wil naar huis,’ antwoordde Krijn humeurig en liep demonstratief voor haar uit. Ivy trok haar wenkbrauwen even op en draaide zich toen om. ‘Ik zie jullie zo wel. Krijn wilt persé met de bus. Ik ga mee.’

Iedereen stak even zijn of haar hand op. Iris keek de twee verontwaardigd na. Na vanmorgen had Krijn nogal raar gedaan. Ergens had ze het gevoel dat zijn humeur te maken had met dat zij naar haar ouders zou gaan. Ze voelde zich schuldig. ‘ Zullen wij dan ook maar gaan? Mijn ouders zullen wel aan het wachten zijn. Bovendien duurt het niet heel lang meer voordat mijn broers en zus komen. Dan wordt het druk thuis. Ik wilde jullie mijn slaapkamer nog even laten zien,’ stelde Auke voor. Er werd instemmend geknikt. Iris wilde net zoals de rest met haar fiets het schoolplein aflopen. Totdat ze hem zag.

Ze herkende hem aan het zwarte, sluike haar, de blauw met wit gestreepte trui, de bruine sjaal, dezelfde bruine, huidskleur als zij zelf had. Zijn lichtblauwe ogen zagen die van haar en ze stopte abrupt met lopen. Een moment staarde Iris in de richting van de rest. ‘Ik ehrm… Gaan jullie maar vast. Ik kom er zo aan,’ mompelde ze terwijl de rest haar voorbijliep. Rosemary was de enige die haar even aankeek. Ze volgde Iris’ blik en zag Idde ook staan. Ze glimlachte even en liep toen door. ‘Tot zo.’ Idde, die ook was blijven staan, kwam in beweging toen hij zag dat Iris op hem wachtte. Ze keek toe hoe hij alsmaar dichterbij haar kwam. Met een glimlachte hield hij halt voor haar neus. ‘ Hé, Iris,’ zei Idde zacht. ‘ Hé. Hoe gaat het met je?’ Idde wendde zijn blik even af en haalde nonchalant zijn schouders op. ‘Best oké.’ Een moment voelde Iris zich ongemakkelijk.

Tot Idde naar haar glimlachte. ‘Fijn. Heb je een goed rapport?’ Idde knikte. ‘Niks te klagen. Je gaat naar je ouders morgen. Of niet?’ Iris glimlachte. Ze was alweer bijna vergeten dat ze hem een week geleden had verteld dat ze kerstmis dit jaar niet thuis, maar met haar ouders zou vieren. ‘Vandaag al. Eigenlijk moet ik nu naar huis. Mijn ouders zijn er elk moment. Dan gaan we.’ Idde knikte. ‘Ik zal je niet langer ophouden.’ ‘ Je houdt me niet op hoor. Niet echt, althans. Mijn ouders kunnen wel een paar minuutjes wachten.’ Idde glimlachte. ‘Oké…’ Onhandig stonden ze tegenover elkaar. ‘Fijne kerstvakantie dan maar. Veel plezier bij je ouders.’ ‘ Dank je. Jij ook.’ Ze knikten even kort naar elkaar en toen liep Idde weg. Iris deed hetzelfde alleen dan in tegenovergestelde richting. Vlak voordat ze het schoolplein afliep, keek ze nog even om. Haar blik kruiste die van Idde. Kort glimlachte ze naar hem en hij glimlachte terug. Iris stapte op haar fiets en reed weg.

Thuisgekomen kreunde ze inwendig. Er stonden een heleboel auto’s rondom het huis. Zo te zien was het niet meer mogelijk om de grootste drukte te vermijden. Iris hoefde niet eens haar sleutel tevoorschijn te halen: de deur werd al geopend voordat ze er voor stond. ‘ Iris!’ Kay sprong enthousiast op en neer en rende op zijn nicht af. ‘Daar ben je eindelijk!’ Iris lachte en bukte even om hem een knuffel te geven. ‘Je redde het vast wel zonder mij. Of niet?’ Kay worstelde zich los en zette zijn handen in zijn zij. Met een frons op zijn voorhoofd keek hij Iris aan. ‘Ik weet niet. Krijn doet wel erg dwars, hoor. Misschien moet je toch eens met hem gaan praten.’ Iris liep lachend met Kay naar binnen. Daar werd ze vrolijk begroet door de rest van de familie. Na een hele reeks knuffels keek ze de kamer door. ‘Waar zijn de rest van de kids?’ ‘ Een deel van hen is met Naomi en Joey naar de winkel. Het andere deel speelt boven.’ Iris draaide zich om en keek verrast in het gezicht van Victor. ‘Hé!’ Riep ze verbaasd uit. ‘Ik wist niet dat jullie ook zouden komen!’ Veerle stond naast haar nicht. ‘Heeft oma niet verteld dat ik Esmée en Simone zou meebrengen?’ Iris schudde haar hoofd. ‘Emma en Pelle wilden met Pepijn mee. En toen besloten Naomi en Victor ook maar mee te gaan.’

‘ En Stan ook!’ Klonk het vanaf de trap. Veerle, Iris en Victor draaiden zich richting de trap. Cathelijn, die met Sarah, Nienke, Serena, Justin en Jim op de bank zat, veerde overeind. ‘Passen jullie op?! Jullie mogen niet op de trap spelen, hoor.’ Pepijn keek even beteuterd naar de grond. Pelle had er minder erg in dat hij op zijn kop had gekregen en sprong vanaf drie treden hoog op de grond. ‘Hé!’ Riep hij naar Iris. ‘Jij bent ook laat.’ Pepijn kreeg Iris in de gaten en liet zich meeslepen door Emma. ‘Ja! Maar nu je er toch bent, kun je mooi de speeltafel van zolder halen.

Iris keek met opgetrokken wenkbrauw naar het drietal kleine kinderen voor haar neus. ‘Nou, ik ben eigenlijk een beetje druk. Misschien wilt Krijn jullie wel helpen.’ Emma slaakte een ergerlijke zucht. ‘Nee, dat wilt hij niet. Hij is bezig met die stomme Ivy.’ Victor hoorde wat zijn jongste dochter zei. ‘Pardon?’ Vroeg hij streng. Emma slaakte opnieuw een zucht. ‘Pas op jij. Anders wordt er straks helemaal niet meer gespeeld. Begrepen?’ Emma knikte met een boos gezicht. Ze was het er duidelijk niet mee eens. ‘En Pelle, dat kun je ook anders aan Iris vragen,’ wendde Victor zich tot zijn zoon. Veerle pakte de twee kinderen bij de hand. ‘Waar is de zolder? Misschien kan ik het ding wel naar beneden brengen.’

Zo gezegd, zo gedaan. Iris liep voor hen uit de trap op en wees hen de weg naar de zolder. Toen ze richting haar kamer liep, klopte ze even op Krijns slaapkamerdeur. ‘Krijn?’ Iris duwde de deurklink naar binnen en stak haar hoofd om de hoek van de kamer. Wat ze zag, deed haar even rood aanlopen. Krijn trok nog vlug zijn hand onder Ivy’s shirt vandaan. ‘ Zeg, kun je de volgende keer niet wachten tot ik zeg dat je binnen mag komen?!’ Riep hij kwaad. Iris verontschuldigde zich. ‘Ik zal jullie niet meer storen,’ mompelde ze en trok de deur achter zich dicht. Voor hetzelfde geld was het Pepijn of Emma geweest die de deur had opengegooid. Daar wilde Iris liever niet aan denken.

Iris veronderstelde dat de rest van de meute in Melvins kamer zat. Ze hoorde al wat uit zijn kamer komen voor ze erop wilde kloppen. ‘ Binnen!’ Hoorde Iris haar oudste oom luid roepen. Iris trad de kamer binnen. Ze zag dat hier het clubje tieners zich op de grond had verzamelt en dat ze een potje aan het kaarten was. Even stak ze haar hand op naar diegenen die ze vandaag nog niet had gezien en richtte zich toen tot Melvin. ‘Kun jij Veerle even helpen de speeltafel van zolder te halen? Oma wilt niet dat de kinderen boven spelen.’ Melvin zuchtte en gooide zijn kaarten naast zich neer. ‘Kun je dat zelf niet doen?’ ‘ Ik moet nog even wat dingen inpakken. Papa en mama zijn hier elk moment.’ ‘ Oja. Goed dan.’

Iris glimlachte dankbaar en snelde naar haar eigen kamer. Daar checkte ze nog even of ze alles in haar tas had zitten en rende vervolgens de trap af. Ze zag dat de speeltafel al beneden stond toen ze naar de koelkast liep om vlug nog even wat te drinken. Zo wist ze Veerle en Melvin - die de tekentafel neerzetten - te omzeilen. Vanuit haar ooghoeken zag Iris hoe Pelle en Emma vochten om de afstandsbediening van de tv en hoe opgelucht Victor was op het moment dat ze de tekentafel in de gaten kregen. Iris kon zich voorstellen hoe opgelucht Victor was – stiekem was ze dat zelf ook. Vlug dronk ze haar glas fris leeg, spoelde het om en zette het in de gootsteen. Ze schrok toen Emine plots tranen met tuiten begon te huilen. Iris draaide zich om en zag nog net hoe Pelle zijn arm terugtrok. Hij had haar blaadje onder gekrast. ‘Isse lelijk!’ Jammerde Emine.

‘ Is lelijk? Wás lelijk!’ Riep Pelle verontwaardigd. ‘ Pelle!’ Riep Naomi, die inmiddels weer terug was van de winkel. ‘Daarop was Emine aan het tekenen. Jij hebt je eigen blaadje.’ Iris lachte en keek hoe Kay op het tweetal afliep. ‘Kom maar Emine. Zullen wij samen een nieuwe tekening maken?’ ‘ Ja!’ Riep Abel. ‘Emine moet niet huilen.’ Hij veegde haar traantjes weg met zijn wijsvingertje. ‘Ik wil ook!’ Riep Pelle luid. Even keek Kay Pelle met zijn ‘ik ben de baas’-blik aan. ‘Ja, jij mag ook. Maar alleen als je lief meespeelt,’ zei hij iets milder dan zijn gezichtsuitdrukking. Iris glimlachte en aaide Kay even over zijn haar. Alle kids vormden zich rondom hem en het blaadje waarop hij dieren tekende. ‘Jullie mogen er allemaal één inkleuren.’

De volwassen haalden opgelucht adem en Iris wendde zich tot Naomi. ‘Hee!’ Op het moment dat ze elkaar een knuffel gaven, voelde Iris haar mobiel gaan. Ze keek op het display en zag dat het Daniël was. ‘ Hey Daniël!’ Zei ze opgewekt terwijl ze naar de badkamer beende. ‘How are you?’ ‘ I’m fine. I hope you are fine too?’ ‘ Oh, yes I am. It’s a little bit crowded at home. The whole family is here.’ ‘ Accept for me.’ Daniël grinnikte en Iris wist dat hij zijn tanden bloot stond te grijnzen. Ook al kon ze het niet zien. ‘And accept for your parents, of course. That’s why I’m calling by the way. Joe asked me to call you. He’s a little bit later. So he suggested to do it the traditional way.’ Iris beet op haar onderlip. Ze begreep dat hij bedoelde dat ze door de spiegel moest komen omdat haar ouders geen tijd hadden haar op te halen. ‘That’s impossible. I can’t just do that right now. Like I said: It’s too crowded in here right now.’ ‘ Hmm,’ deed Daniël. ‘I could pick you up at the train station if you’d like?’ ‘ That’s fine with me.’ ‘ Alright. I’ll be right there. See you in a few minutes. Just make sure you get to the station on your own. I’ll roomshift to a bathroom there. See you soon!’ Voordat Iris nog wat kon zeggen, had Daniël opgehangen.

Dus stak ze haar mobiel in haar broekzak. Ze haalde diep adem. Haar vader kwam later. Ze had het kunnen verwachten… Nu moest ze het haar grootouders nog vertellen. Ze duwde de deurkruk omlaag en stapte de woonkamer in. ‘ Ik ehm.’ Iris kuchte en wachtte even tot ze de aandacht van iedereen op zich gevestigd had. ‘Ik kreeg net een telefoontje. Ze komen me ophalen bij het treinstation. Dus ik ga nu…’ ‘ Bij het treinstation?’ Cathelijn en Joey wisselden even een blik. Joey kwam overeind. ‘Ik breng je wel even.’ Iris slikte. Shit. Dit was precies waar ze bang voor was geweest. Had ze nou toch maar gezegd dat ze zou roomshiften. Hoe redde ze zichzelf hier nou uit? ‘Ik red mezelf wel. Het busstation is hier toch dichtbij,’ zei Iris vlug. ‘ Busstation? Je moest toch naar het treinstation?’ ‘ Zei ik dat?’ Iris lachte in een poging luchtig te klinken, maar het klonk meer als een nerveuze giechel. ‘Ik bedoelde de bushalte. Het busstation.’

Cathelijn fronste. ‘Hoe laat moet je daar dan zijn?’ ‘ Hij zei dat ik er nu naartoe moest lopen.’ Opnieuw wisselden Cathelijn en Joey een blik. ‘ Ik denk niet dat het handig is om met de auto te gaan. De rondweg is net een ijsbaan,’ zei Cathelijn uiteindelijk. ‘ En daarom is lopen op de stoep minder gevaarlijk?’ Vroeg Joey. ‘ Als ze door het paatje dat tussen die huizen doorloopt wel. Daar vegen ze ’s ochtends.’ Iris kreunde inwendig. Ze wilde haar oom niet laten wachten. ‘Luister,’ zei ze ongeduldig. ‘Ik snap dat… jullie bezorgd zijn, maar ik red me heus wel. Desnoods bel ik als ik ben aangekomen daar. Oké?’ ‘ Laat me dan eerst je vader maar eens spreken. Want ik begrijp dus echt niet waarom hij je niet komt ophalen.’ Iris voelde ergernis opkomen en probeerde zich in te houden. ‘Ze waren nu nog even ergens voor hun werk. Dat duurde langer dan verwacht. Daarom haalt Daniël me op. – Wat nou? Jullie kennen Daniël toch wel?’ Cathelijn knikte. ‘Natuurlijk.’ ‘ Maar ik wil je vader spreken zodra hij thuis is.’ Iris had zin om een gat in de lucht te springen. Dat haar grootouder zo gemakkelijk toe zouden geven, had ze niet verwacht.

Het was koud en het waaide en het sneeuwde en het wachten duurde veel te lang. Daniël had er al lang moeten zijn, maar hij was er niet. Klappertandend keek Iris voor de zoveelste keer om zich heen. Plots voelde ze een hand op haar schouder. Geschrokken draaide ze zich om. ‘Daniël!’ Ze keek in zijn lachende ogen. ‘ I’m sorry. I never ment to scary you.’ Iris lachte. ‘It’s OK.’ Ze liet zich overrompelen toen Daniël zijn armen om haar heensloeg. ‘ Sorry I kept you waiting. I couldn’t find the right mirror.’ Iris wuifde het weg. ‘That’s the reason why I didn’t enter the train station. I wanted to text you but… you’re already here.’ Daniël glimlachte. ‘OK. Well, come on then.’ Hij stak zijn hand uit naar Iris’ koffers. ‘ Oh!’ Iris lachte en overhandigde het ding aan haar oom. ‘Thank you.’ Zwijgend liepen ze naar de toiletruimte van het station.

Iris bekeek Daniël van de zijkant. Hij was niet erg veel groter dan zij was. Hij oogde ook niet veel ouder dan haar. Hoewel Iris niet wist hoe oud hij precies was, wist ze dat hij ouder was dan zij. Iris was zo in gedachten verzonken dat ze niet merkte dat ze allang een wc waren ingelopen. ‘ What’s wrong?’ Daniël keek haar met een glimlach aan. ‘ Uh…’ Stamelde Iris. ‘Nothing. I was just… thinking.’ Vlug keek ze naar de vloer. ‘ Alright. Are you ready to go?’ Iris knikte en pakte Daniëls hand. ‘I’m ready. So let’s go.’ Daniël glimlachte en knikte. ‘Alright.’

De volgende ochtend had Iris geen flauw idee hoe laat het was toen ze wakker werd. Wel wist ze dat het eerste kerstdag was. Iris wreef een stuk condens van het raam weg. Ze drukte haar neus tegen het raam. Pas toen zag ze het dikke, witte pak sneeuw dat zich als een deken rondom het huis had gevormd. Iris hield niet zo heel erg van sneeuw. Behalve nu het kerst was. Iris betrapte zichzelf er glimlachend op dat ze huppelend haar kamer uit ging.

Op de overloop hield ze halt. Daar keek ze een moment om zich heen. Er was niemand te zien. Het gevoel van blijdschap vanwege de witte kerst, werd een moment vervangen door het gevoel van teleurstelling. Iris had eigenlijk al wel vermoedt dat ze haar ouders niet zou zien.

In de keuken drukte Iris de waterkoker aan. Dit keer zou ze niet bij het ontbijt thee maar chocolademelk nemen. Het was dan wel ochtend, maar slechts eens per jaar kerst. ‘Chocolademelktijd!’ Iris schrok zich wild en draaide zich direct om. Joe stond met een brede grijns in de deuropening. Die grijns verdween toen hij Iris’ blik zag. Ongemakkelijk krabde hij in zijn nek. ‘Ik uh… je hield toch zo van chocolademelk? Tenminste, dat zei Daniël…’ Verbaasd en met open mond staarde Iris haar vader aan. Ze had in haar ene hand een pakje chocolademelkpoeder en in haar andere hand een mok. ‘ Oh, is het zo’n verrassing?’ Lynn kwam de keuken binnengelopen en sloeg haar armen om haar dochter heen. Een grote glimlach was te zien op haar gezicht. ‘Daar zijn we dan eindelijk. Het heeft wel heel lang geduurd, hè?’ Lynn gaf Iris een kus op haar wang en keek even naar Joe. ‘Het schoot ook maar niet op. Het spijt ons, Iris.’

‘ We hebben dus chocolademelkpoeder meegenomen,’ beaamde Joe met een knik. Hetzelfde moment zag hij het pakje in Iris’ hand. ‘Oh, je… Nou ja. Dan heb je nog wat op voorraad.’ Joe lachte naar zijn dochter. Al leek het meer op een boer met kiespijn dan op een hartelijke lach. Iris voelde dat ze nu iets moest zeggen. ‘Geeft niet,’ zei ze. ‘Het komt wel op.’ Vlug zette Iris de mok en de poeder neer. Ze gaf haar vader ook een knuffel om de spanning te breken. Joe keek Iris even recht in haar ogen. Ze zag dat ze haar doel had bereikt: Joe glimlachte nu wel van harte. Opgelucht deed ze hetzelfde. Achter hen had Lynn het zakje poeder gepakt. ‘ Als jullie nou eens naar de kamer gaan, maak ik wat chocolademelk. Wat dachten jullie daar van?’ Het klonk niet alsof Joe en Iris een keuze hadden.

Lachend liep Iris naar de woonkamer. Ze was blij dat haar ouders er waren. Joe dacht er hetzelfde over. Hij sloeg spontaan een arm om Iris’ schouder. Het verraste haar even maar ze was er niet door van haar stuk gebracht. ‘ Wat vind je eigenlijk van het huis? Ben je al een beetje gewend, kun je de weg een beetje vinden?’ Joe gebaarde met zijn vrije hand om hen heen terwijl ze door de gang liepen. Iris knikte gedwee. ‘Ja, het is best gemakkelijk te vinden. Het lijkt ruim, maar het valt nog best mee. Als ik het vergelijk met het huis waar we vroeger in woonden…’ Joe liet zijn arm langs zijn zij vallen. Hij klopte op de lege plek naast zich op de bank. Zo gauw Iris daar was neergeploft, haakte hij in op wat ze had gezegd. ‘Het huis waar we vroeger in woonden?’ Herhaalde hij Iris’ woorden.

‘ Ja, het huis waarin ik ben geboren. Het huis waar we in woonden tot Noah en Evi uit elkaar gingen. Dat was een kast van een huis met drie verdiepingen.’ Joe keek zijn dochter met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Herinner je je dat nog?’ Iris schokschouderde. ‘Is dat zo gek? Ik zat al een tijd op de middelbare toen we daar weg verhuisden.’ Joe’s gezicht verried dat hij terugdacht aan vroeger. Er verschenen denkrimpels in zijn voorhoofd. ‘Goh, het lijkt al veel langer geleden…’ Iris dacht net als haar vader terug aan toen ze nog klein was. Ze herinnerde zich hoe ze ’s nachts en ’s ochtends vroeg naar buiten ging om haar overleden familieleden te bezoeken op het kerkhof. Haar grootouders hebben dat nooit begrepen. ‘Ik vond dat kerkhof altijd zo gaaf. Het leek alsof de hele familie over ons waakte. Wanneer we thuis waren, maar ook wanneer we in de achtertuin waren. Dat grote zwembad…’

‘ Het zwembad, ja.’ Er verscheen een klein glimlachje op Joe’s gezicht. Iris vroeg zich stiekem af welke herinneringen hij daaraan nu ophaalde. Vanuit haar ooghoeken sloeg ze hem gade. Ze wendde zich volledig tot heb toen hij weer begon te praten. ‘Heb je trouwens het zwembad in dit huis al gezien?’ Er verscheen een brede grijns op Iris’ gezicht. ‘Alsof jij niet weet dat Daniël en ik daar gisteren de hele middag hebben gezeten.’ ‘ Dat is ook zo. Was het gezellig?’ Iris rolde met haar ogen. ‘Je wist toch wel dat hij hier was? Je zei daarnet zelf dat je hem hebt gesproken. Maargoed… Het was inderdaad gezellig. Hij heeft me spaghetti leren koken. We hebben ook nog een film gekeken en hij wilde eigenlijk blijven tot ik sliep, maar ik zei dat het niet hoefde.’ Een wrang glimlachje speelde om Joe’s lippen. Iris wist niet honderd procent zeker waar haar vader aan dacht, maar haar vermoeden vond ze genoeg. Ze gaf hem een zachte stomp tegen zijn schouder en lachte. ‘Pa, alsjeblieft. Misschien kwam het er een beetje verkeerd uit. Maar er is niks gebeurd tussen jouw broer en… je dochter.’ Iris voelde zich even vreemd toen ze dat zei. Ze hoopte dat haar vader ook zou gaan lachen, maar het resultaat was een ongemakkelijk lachje. Het volgende moment klonk er het geluid van rammelende kopjes en kwam Lynn de kamer binnen.

Iris kwam met een geeuw overeind van de bank. Hoe lang ze daar had gelegen, wist ze niet. Het enige dat ze zich nog kon herinneren, was dat haar ouders rond het begin van de middag hadden gezegd dat ze naar bed gingen om even wat bij te tanken. Iris was voor de tv blijven liggen, met de instelling dat ze het programma dat toen aan de gang was af zou kijken en daarna het toestel uit zou zetten. Kennelijk had ze er toen geen rekening mee gehouden dat ze nog wel eens in slaap zou kunnen vallen. Suf en duf keek Iris om zich heen. Algauw herinnerde ze zich waar ze was, zoals de eerdere keren. Haar hand tastte haar pyjamabroek af naar haar mobieltje om te kijken hoe laat het was. ‘Jezus, is het al half één?’ Het was nu dik anderhalf uurgeleden dat haar ouders naar boven waren vertrokken. Een moment wilde Iris haar mobieltje weer wegstoppen, maar toen bedacht ze zich iets. Waarom zou ze op eerste kerstdag thuis blijven alleen zitten?

‘ Hé Jane!’ Riep Iris opgewekt in haar mobieltje zodra er werd opgenomen. ‘Met…’ ‘ Iris!’ Jane klonk al even enthousiast als zij was en Iris kon een glimlach niet onderdrukken. ‘Wat leuk dat je belt, hoe is het bij je ouders?!’ Iris was even stil. ‘Hoe weet jij dat ik bij mijn ouders ben?’ Janes vrolijke lach klonk door de telefoon. ‘Dat weet iedereen. Ze hadden het er constant over. Wat dat betreft zijn ze net zo erg met kerst als Bram, Daisy en Kita.’ Er klonk een tegenstrijdig geroep bij Jane op de achtergrond. Nu was het Iris die moest lachen. ‘Ik geloof dat ze het niet helemaal met je eens zijn.’ Jane lachte ook. ‘Dat vermoeden is juist. Ach ja, het maakt niet uit. Alles wat ik doe of zeg maakt ze nog vervelender dan ze al zijn, want ik moet proberen ze in toom te houden terwijl mam voor kerstvrouw speelt.’ Iris grinnikte. ‘Maar ze zijn wel lief, hoor.’ ‘ Dus je bent een beetje aan het oppassen?’

‘ Nou, we maken gewoon de boel gezellig hier met zijn allen. Waarom kom je niet hierheen?!’ Iris hoopte dat Jane dat zou zeggen. Maar eerst wilde ze er zeker van zijn dat Maiden geen last van haar zou hebben. ‘Weet je zeker dat je moeder dat niet erg vindt?’ ‘ Welnee, waarom zou ze? Je weet dat ze het net zo geweldig vindt als je komt als wij.’ ‘ Maar ik bedoel… ze is vast nog heel druk enzo. Ik wil alleen komen als ik haar echt niet tot last ben.’ ‘ Iris, niet zo bescheiden. Je weet toch hoe Maiden is? Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Bovendien is Jacky er ook. Dus kom nou maar gewoon!’ Dat was voor Iris genoeg om zich over te laten halen. ‘Oké, ik kom eraan!’

W onder k ind: De herhaling van de geschiedenis Nou, dit was update zes dan alweer! Het was een korte ditmaal . Maar ik denk dat de volgende update daarentegen wel langer zal zijn dan gewoonlijk. Bedankt voor het lezen en tot dan! Xx Sims2SNFKGGH Ps: berichtjes kan ik waarderen!

Update 6; ontmoetingen

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (17)

Viewers also liked

Viewers also liked (18)

Similar to Update 6; ontmoetingen

Similar to Update 6; ontmoetingen (20)

Update 6; ontmoetingen