จัดทำโดย นายวศิน คุณพันธ์ เลขที่ 6 นายวิริยะพงษ์ บุญรอด เลขที่ 7 นายวุธติพงษ์ คำเภา เลขที่ 8 นายสรรเพชญ พุทธามอญ เลขที่ 9 นางสาวกิรติกา ทองดี เลขที่ 31 นางสาวปวริศา ล้อมสินทรัพย์ เลขที่ 35 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6/2

2. โปรแกรมย่อยในภาษาซี จะถูกเรียกว่า ฟังก์ชันในภาษาซี
ซึ่งสามารถแบ่งตามแหล่งที่มาได้ 2 ประเภทคือ
1.ฟังก์ชันมาตรฐานในภาษาซี (C Standard Function)
2.ฟังก์ชันที่สร้างขึ้นใหม่โดยโปรแกรมเมอร์ (Programmer-Defined Function)

3. 1.ฟังก์ชันมาตรฐานในภาษาซี
ประกอบด้วยฟังก์ชันต่างๆมากมาย ไม่ว่าจะใช้สาหรับการคานวณทาง
คณิตศาสตร์ การจัดการกับข้อความ การจัดการกับ input/output และอื่นๆ ซึ่งจะ
ทาให้งานของโปรแกรมเมอร์ง่ายขึ้น โดยการใช้งานฟังก์ชันประเภทนี้จะต้องรวม
(include) ไลบรารีที่ต้องการใช้งาน เพื่อให้ตัวแปลภาษารู้ว่าฟังก์ชันที่
โปรแกรมเมอร์ต้องการใช้อยู่ในไลบรารีมาตรฐานตัวใด ตัวอย่างเช่น หากต้องการใช้
ฟังก์ชัน printf () ซึ่งอยู่ในไลบรารีมาตรฐานสาหรับเกี่ยวกับอินพุตและเอาต์พุต
(standard input/output) ที่ชื่อ stdio เราใช้คาสั่งดังนี้
#include<stdio.h>

4. 2.ฟังก์ชันที่สร้างขึ้นใหม่โดยโปรแกรมเมอร์
ฟังก์ชันการทางานดังกล่าวจะถูกเขียนไว้ในฟังก์ชันเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
แต่สามารถเรียกใช้งานได้หลายครั้ง ตัวแปรที่ประกาศหรือคาสั่งที่เรียกในฟังก์ชันใดๆ
มีขอบเขตการใช้งานอยู่ในฟังก์ชันนั้นๆเท่านั้น นั่นหมายความว่าฟังก์ชันอื่นๆรวมทั้ง
ฟังก์ชัน main() จะไม่ทราบการทางานภายในหรือคาสั่งต่างๆ ในฟังก์ชันนั้น

5. ในภาษาซีนั้นมีฟังก์ชันหลักที่เรียกว่า main โปรแกรมหรือบางครั้งเรียกว่า
ส่วนโปรแกรมหลัก จะเป็นส่วนที่โปรแกรมกระทาคาสั่งภายในเรียงไปอาจมีการกระโดด
ไปกระทาคาสั่งภายในฟังก์ชันอื่นๆ ที่มีการประกาศไว้ให้รู้จักภายในตัวโปรแกรมเมื่อมี
การเรียกใช้งานฟังก์ชันนั้นๆ ภายในส่วนของโปรแกรมหลักนี้เอง หลังจากกระทาคาสั่ง
ภายในฟังก์ชันที่ถูกเรียกเรียบร้อยแล้ว ก็จะกลับเข้ามาในส่วนของโปรแกรมหลักที่
ทางานค้างอยู่หรือคาสั่งที่อยู่ถัดไป นอกจากนี้ภายในฟังก์ชันเองก็ยังสามารถเรียกใช้งาน
ฟังก์ชันอื่นๆ ได้ด้วย ดังนั้นการทางานกับฟังก์ชันจึงเป็นที่ส่วนที่สาคัญมากในการเขียน
โปรแกรมภาษาซี

6. เป็นฟังก์ชันที่ใช้สำหรับกำรคำนวณทำงคณิตศำสตร์ และก่อนที่จะ
ใช้ฟังก์ชันประเภทนี้จะต้องใช้คำสั่ง #include แทรกอยู่ตอนต้นของ
โปรแกรม และตัวแปรที่จะใช้ฟังก์ชันประเภทนี้จะต้องมีชนิด (type) เป็น
double เนื่องจำกผลลัพธ์ที่ได้จำกฟังก์ชันประเภทนี้จะได้ค่ำส่งกลับของ
ข้อมูลเป็น double เช่นกัน

7. ฟังก์ชันทำงคณิตศำสตร์ที่ควรทรำบ มีดังนี้
acos(x) asin(x)
atan(x) floor(x)
sin(x) cos(x)
tan(x) sqrt(x)
exp(x) fabs(x)
ceil(x) pow(x,y)
log(x) log10(x)

8. เป็นฟังก์ชันที่ใช้กับข้อมูลที่มีชนิดเป็น single char (ใช้เนื้อที่ 1 byte)
เท่ำนั้น และก่อนที่จะใช้ฟังก์ชันประเภทนี้จะต้องใช้คำสั่ง #include แทรกอยู่ตอนต้น
ของโปรแกรม จึงจะสำมำรถเรียกใช้ฟังก์ชันประเภทนี้ได้

9. ฟังก์ชันที่เกี่ยวกับตัวอักษรที่ควรทรำบ มีดังนี้
isalnum(ch) isalpha(ch)
isdigit(ch) isxdigit(ch)
islower(ch) isupper(ch)
tolower(ch) toupper(ch)
isspace(ch)

10. เป็นฟังก์ชันที่ใช้กับข้อมูลชนิดสตริง (string) โดยก่อนที่จะใช้ฟังก์ชัน
ประเภทนี้จะต้องใช้คำสั่ง #include แทรกอยู่ตอนต้นของโปรแกรมก่อน จึงจะ
เรียกใช้ฟังก์ชันประเภทนี้ได้
ฟังก์ชันที่เกี่ยวข้องกับสตริงที่ควรทรำบ มีดังนี้
strlen(s) strcmp(s1,s2)
strcpy(s) trcat(s1,s2)

11. 1. ฟังก์ชัน clrscr( ) 2. ฟังก์ชัน gotoxy(x,y)
รูปแบบ รูปแบบ
clrscr( ); gotoxy(x,y );
3. ฟังก์ชัน clreol( ) 4. ฟังก์ชัน atol(s)
รูปแบบ รูปแบบ
clreol( ); atol(s);

12. จะมีกำรสร้ำงโปรแกรมย่อย ดังนี้
1.พิมพ์ส่วนหัวของโปรแกรมย่อย
2.พิมพ์คำสั่งสร้ำงโปรแกรมย่อย

13. กรณีศึกษำกำรใช้ฟังก์ชันมำตรฐำน
ตัวอย่ำง กรณีศึกษำฟังก์ชัน log(x) และ ฟังก์ชัน log10(x)
1.ฟังก์ชัน log(x)
เป็นฟังก์ชันที่ใช้หำค่ำ log ฐำน n (natural logarithm) ของค่ำคงที่
หรือตัวแปร x โดยที่ x เป็นค่ำคงที่หรือตัวแปรที่มีค่ำเป็นลบไม่ได้
รูปแบบ log(x);
2.ฟังก์ชัน log10(x)
เป็นฟังก์ชันที่ใช้หำค่ำ log ฐำน 10 ของค่ำคงที่หรือตัวแปร x โดยที่ x เป็น
ค่ำคงที่หรือตัวแปรที่มีค่ำเป็นลบไม่ได้
รูปแบบ log10(x);

14. โปรแกรมตัวอย่ำง แสดงกำรใช้งำนฟังก์ชัน log(x) และ log10(x)

15. ผลลัพธ์ที่ได้จำกโปรแกรม