ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

2. Η περίληψη της ταινίας
Πρόκειται για έναν καθηγητή ο οποίος θέλει να κάνει ένα κοινωνικό
πείραμα: Θέλει να καταλάβει πώς οι άνθρωποι την εποχή την χούντας-
φασισμού ήταν τόσο εύπιστοι σε αυτά που τους έλεγαν και κατέληξαν να
φτάσουν σε απάνθρωπα εγκλήματα (όπως γενοκτονίες, μαζικούς
θανάτους κλπ). Ο νεαρός καθηγητής αρχίζει σιγά-σιγά να πείθει τα
παιδιά πως ο φασισμός ήταν κάτι καλό, με αποτέλεσμα τα παιδιά να
γίνονται βίαια, να πιστεύουν πως είναι καλύτεροι και ανώτεροι από τους
υπόλοιπους συμμαθητές τους, να μην αποδέχονται το διαφορετικό, να
έχουν το ίδιο αυστηρό ντύσιμο και να τείνουν γενικά στο να αποκτήσουν
μια φασιστική συμπεριφορά. Το τέλος της ταινίας είναι αρκετά τραγικό,
καθώς όταν ο καθηγητής αποφασίζει να σταματήσει το πείραμα αυτό και
να τους πει πόσο εύκολα πίστεψαν και ακολούθησαν τα λόγια του, ένας
από τους μαθητές αυτοκτονεί πιστεύοντας πως ο φασισμός είναι μια
φυσιολογική και σωστή συμπεριφορά. Παράλληλα ο καθηγητής
συλλαμβάνεται από τις αρχές.

3. Φωτογραφίες κατά την διάρκεια της ταινίας

4. Μέσα από την ταινία που είδαμε, βγάλαμε μερικά
συμπεράσματα για τις απόψεις μεγάλων φιλοσόφων, για την
παιδεία, την ηγεσία και τον ρατσισμό.
Όσον αφορά την ηγεσία, ο Πλάτωνας
υποστήριζε πως μόνο οι φιλόσοφοι πρέπει να
είναι ηγέτες, καθώς μόνο αυτοί είναι οι
φωτισμένοι που γνωρίζουν την πραγματική
αλήθεια. Επιπλέον πίστευε πως ο λαός είναι
ικανός να εκλέξει τον κατάλληλο ηγέτη.
Όσο για την παιδεία, υποστήριζε πως είναι η
καλλιέργεια της ψυχής και το κυριότερο
γνώρισμα ενός λαού. Έλεγε επίσης πως εάν
κάποιος άνθρωπος δεν εκπαιδευτεί σωστά,
μπορεί να γίνει το πιο άγριο ζώο της φύσης.
Ο Αριστοτέλης , όπως και ο Πλάτωνας,
καθώς και οι περισσότεροι φιλόσοφοι
πίστευαν πως η παιδεία είναι ότι πιο
σημαντικό για έναν άνθρωπο. Μάλιστα
έλεγε πως αυτοί που δίνουν καλή
εκπαίδευση στα παιδιά, πρέπει να τιμώνται
περισσότερο από εκείνους που τα γέννησαν,
γιατί οι γονείς, τους έδωσαν μόνο την ζωή,
οι παιδαγωγοί όμως την ικανότητα να ζουν
καλά. Τέλος έλεγε πως αυτοί που μελέτησαν
προσεκτικά τον τρόπο διακυβέρνησης των
ανθρώπων, πρέπει να έχουν πειστεί ότι η
τύχη των εθνών, εξαρτάται από την
εκπαίδευση των νέων.
Ο Νίτσε υποστήριζε πως ο φυλετικός
ρατσισμός είναι σαν μια βαθιά
αρρωστημένη κατάσταση μη αποδοχής
της διαφορετικότητας του άλλου. Τόνιζε
επίσης ότι, ο νεοναζιστής έχει
πρωταρχικό πρόβλημα με τον εαυτό του
και θέλοντας να επιβεβαιωθεί,
υποβαθμίζει τους άλλους, φτάνοντας
έτσι σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια της
ψυχής του και ότι ο φασισμός είναι η
μόνη μορφή θέλησης, που μπορεί να
διαπνέει τους αδύναμους και τους
ντροπαλούς. Τέλος έλεγε πως η
παράνοια σε άτομα είναι σχετικά
σπάνια, όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη
και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας.

5. Τι είναι πραγματικά όμως ο φασισμός;
• Βέβαια, στις μέρες μας η λέξη φασισμός χρησιμοποιείται πολύ
συχνά για να χαρακτηρίσει: πρόσωπα, θεσμούς ή
καταστάσεις, που μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την
αρχική έννοια της λέξης.
Είναι ριζοσπαστική, αυταρχική και
εθνικιστική πολιτική ιδεολογία που έχει ως
στόχο να θέσει το έθνος, που ορίζει, βάσει
αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών
και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε
άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια
κινητοποιημένη εθνική κοινότητα.

6. Ιστορική αναδρομή του φασισμού
Κατά το μεσοπόλεμο η μεγάλη οικονομική
και κοινωνική κρίση των ευρωπαϊκών
χωρών έφερε τη γέννηση ενός νέου
πολιτικού φαινομένου, το φασισμό.
Ονομάστηκε έτσι στην Ιταλία από το
«Εθνικό Φασιστικό Κόμμα» του Μπενίτο
Μουσολίνι.Οι πρώτες φασιστικές
οργανώσεις στην Ιταλία εμφανίστηκαν το
1919 και το 1921 δημιούργησαν το
φασιστικό κόμμα.Ο Μουσολίνι , διευθυντής
παλιότερα της σοσιαλιστικής εφημερίδας
«αvanti», κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο
μετατρέπεται σε ακραίο εθνικιστή.
Στρέφεται κατά του σοσιαλισμού και του
κομμουνισμού.
Εκμεταλλευόμενος την
κοινωνικοοικονομική κρίση της Ιταλίας
μετά τον πόλεμο και κατακρίνοντας την
ανικανότητα των φιλελεύθερων
κυβερνήσεων επιζητούσε ένα δυναμικό
καθεστώς, που θα αναστύλωνε το κράτος
και θα του χάριζε μεγαλείο. Το 1922 ο
Μουσολίνι με μερικές χιλιάδες οπαδούς του
κάνουν τη λεγόμενη «πορεία προς τη
Ρώμη». Ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ τον
ορίζει πρωθυπουργό. Η φασιστική Ιταλία
έχει γίνει πια μονοκομματικό ολοκληρωτικό
κράτος.
Ο αρχηγός επιβάλλει τον έλεγχο της νεολαίας με υποχρεωτική ένταξη σε
οργανώσεις, χρησιμοποιεί, δε, το ραδιόφωνο για προπαγάνδα του
καθεστώτος και τον τύπο που λογοκρίνεται. Τα εργατικά συνδικάτα
καταργούνται και αντικαθίστανται από μικτά συμβούλια εργαζομένων
και εργοδοτών, ελεγχόμενα από το μόνο νόμιμο κόμμα, το φασιστικό.
«Ιδεολογικά» προσεγγίζει τη ναζιστική Γερμανία και συμμαχεί μαζί της.
Ο Χίτλερ έλεγε: «Η πλειοψηφία δεν μπορεί να αναπληρώσει έναν άνθρωπο.
Αντιπροσωπεύει όχι μόνο τους ηλίθιους αλλά και τους δειλούς». Πιστεύοντας ότι ο
γερμανικός στρατός στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο προδόθηκε από τους πολιτικούς,
εντάσσεται το 1919 σε μια ακραία εθνικιστική οργάνωση, της οποίας γρήγορα θα γίνει ο
αρχηγός και θα τη μετατρέψει στο διαβόητο ναζιστικό κόμμα, με πολιτική
αντικομουνιστική και ρατσιστική. Σύμφωνα με την θεωρία του κόμματος οι Γερμανοί
ανήκουν σε μια ανώτερη φυλή, ενώ οι άλλες φυλές, όπως η Εβραϊκή, θεωρούνται
κατώτερες.
Ο Χίτλερ θέλει να καθιερώσει δικτατορικό καθεστώς και για να το πετύχει στηρίζεται
στη βία και την τρομοκρατία.
Το ναζιστικό κόμμα παίρνει μέρος στις εκλογές του 1923 χωρίς επιτυχία,
αλλά το 1930 ανεβάζει αρκετά την εκλογική του δύναμη, ενώ το 1932
πετυχαίνει πλειοψηφία με 13 εκατομμύρια ψήφους. Το γερμανικό κεφάλαιο
υποστηρίζει το κόμμα, τα μέλη του γίνονται «σημαντικά» πρόσωπα της
γερμανικής κοινωνίας και πολλά είναι μέσα σ’ αυτό τα στελέχη της
αστυνομίας και του στρατού. Με νόμο που ψηφίστηκε με μεγάλη
πλειοψηφία στη Βουλή, καταργήθηκαν τα κόμματα και η Βουλή. Τον
Οκτώβρη του 1933 μέλη των ναζί πυρπόλησαν τη Βουλή και διέδωσαν ότι το
έκαναν αυτό οι κομμουνιστές (μια δικαιολογία για το διωγμό που
ακολούθησε). Στρατόπεδα συγκέντρωσης δέχονται κομμουνιστές,
αναρχικούς, Εβραίους, Τσιγγάνους, Σλάβους και γενικά αντιφρονούντες,
όπως και ομοφυλόφιλους. Ακολουθούν βασανιστήρια ασύλληπτης φρίκης.
Καίγονται βιβλία που οι ιδέες τους δεν συμφωνούν με το ναζισμό. Πολλοί
διανοούμενοι εξορίζονται.
Στην Ελλάδα, 21 Απριλίου 1967, αξιωματικοί του στρατού, υπό τη ηγεσία
του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου, καταλαμβάνουν την
εξουσία με πραξικόπημα. Η περίοδος κράτησε μέχρι τις 23 Ιουλίου 1974,
δηλαδή επτά χρόνια. Οι φοιτητές, έχοντας αποκτήσει ένα μεγάλο χάσμα
με την κυβέρνηση, κάνουν πορείες και τέλος καταλαμβάνουν το
Πολυτεχνείο. Μεσάνυχτα Παρασκευής 17 Νοεμβρίου 1973, κάνουν
εμφάνιση τα πρώτα τανκ, καθώς οι φοιτητές επιμένουν στην κατάληψη
του Πολυτεχνείου. Ο επικεφαλής του τάγματος του στρατού δίνει διορία
να εγκαταλείψουν το κτίριο, οι φοιτητές αρνούνται, φωνάζοντας διάφορα
συνθήματα. Στις 2.50 π.μ. η πύλη του Πολυτεχνείου γκρεμίζεται,
παρασέρνοντας πολλούς φοιτητές.

7. Αποτελέσματα φασισμού
 Χιλιάδες νεκροί ανάμεσα σε αυτούς γυναίκες και παιδιά
 Καταστροφή θεμελιωδών αξιών του ανθρωπισμού
 Παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων
 Οικονομικές δαπάνες
 Λιμός
 Ανάπτυξη ρατσιστικού χαρακτήρα

8. Η ομάδα:
oΧρήστος Σαμιώτης
oΣεβάκ Μαρτυροσιάν
oΚυριακή Βασιλοπούλου