2. •
Կատվազգիների ընտանիքի կաթնասուն այս
կենդանիները ներկայիս ամենախոշոր
գիշատիչներից են: Վագրի մարմնի
երկարությունը մինչև 3 մ է, պոչինը՝ 1,1 մ,
կենդանի զանգվածը՝ 227–272 կգ: Հիմնականում
տարածված են Ասիայում, Հնդկաստանում,
Մալայան կղզեխմբում, անցյալում եղել են նաև
Այսրկովկասում ու Միջին Ասիայում: Վագրն
ապրում է եղեգի, հնդկեղեգի մացառուտներում,
թփուտներում, լեռնային անտառներում:Վագրը
հիանալի որսորդ է. վազում է արագ և կարող է
երկար հետապնդել որսին: Սակայն մեծ մասամբ
հարձակվում է դարանից: Վագրի հզոր
ժանիքներից կենդանին հազվադեպ է
կարողանում փրկվել:
3.
4. Թաթի մի հարվածով նա կարող է ձի
սպանել, 5-մետրանոց ցատկեր անել,
հիանալի լողալ, իսկ կշտանալու համար
նրան պետք է 30–50 կգ միս:
Հիմնականում հարձակվում է
եղջերուների, վայրի խոզերի,
այծքաղների, նաև ընտանի կենդանիների
վրա: Եթե որսն անհաջող է լինում, վագրը
սնվում է գորտերով, մկներով, նույնիսկ`
մորեխներով: Կարող է նաև երկար
ժամանակ մնալ առանց սննդի:
6. • Վագրերը որսում են մեծ մասամբ հիվանդ ու թույլ
կենդանիների և բնության սանիտարի դեր են
կատարում: Մարդու վրա հարձակվում են, երբ
վերջինս փորձում է բռնել կամ սպանել վագրի
ձագին, վիրավորում է գազանին կամ էլ
խանգարում ավարը ճաշակելուն: Իր շերտավոր
գունավորման (մեջքը և կողքերը
կարմրաշիկավուն են, ստորին մասը՝ սպիտակ`
լայնական նեղ, սև շերտերով) շնորհիվ վագրը
գերազանց քողարկվում է թփերի մեջ և նույնիսկ
մոտիկից չի նկատվում:Վագրը բազմանում է 2–3
տարին մեկ, ունենում 2–4 ձագ: Ապրում է 20 և
ավելի տարի: Վագրը եղել է մարզական
որսորդության և արդյունագործության
(արժեքավոր է մորթին) օբյեկտ: Այժմ նրանց թիվը
խիստ կրճատվել է:
7.
8. Գրանցված են Բնության պահպանության
միջազգային միության Կարմիր գրքում:
Վագրերը հեշտությամբ են ընտելանում
անազատ պայմաններին:
