Como non hai dúas sen tres, no 2019 celebraremos a Terceira edición do Día da Troula na vila de Sada. Este ano homenaxearemos ao escritor sadense Ricardo Flores.
Lembraremos a súa vida e actividade, facendo honra e palabra da súa dedicación pola cultura.
Como non hai dúas sen tres, no 2019 celebraremos a Terceira edición do Día da Troula na vila de Sada. Este ano homenaxearemos ao escritor sadense Ricardo Flores.
Lembraremos a súa vida e actividade, facendo honra e palabra da súa dedicación pola cultura.
Este documento resume los principales géneros y características de la literatura medieval en España. La literatura medieval se divide en dos periodos y se caracteriza por su transmisión oral, autoría anónima y carácter didáctico. Los principales subgéneros incluyen la lírica tradicional como las cántigas de amigo, el mester de juglaría representado por los juglares que recitaban poemas como el Poema del Mío Cid, y el mester de clerecía escrito por autores cultos como Gonzalo de Berceo y Juan
El documento describe la literatura lírica medieval en el contexto literario de Galicia y Portugal en el siglo XIII. La llegada del lirismo provenzal a la península ibérica influyó en el desarrollo de la poesía lírica galaico-portuguesa, que combinó características de la tradición oral popular con la moda provenzal del amor cortés. Los principales géneros fueron la cantiga de amor y de escarnio. Se conservan varios cancioneros medievales que contienen miles de estas cantigas anónimas.
El documento describe la música durante la Edad Media, incluyendo el canto gregoriano monódico religioso, los trovadores y troveros que componían canciones de amor en lenguas vernáculas, los juglares que viajaban por Europa cantando, y las Cantigas de Santa María de Alfonso X el Sabio con 417 melodías marianas en gallego-portugués del siglo XIII. También se mencionan los inicios de la polifonía en el Ars Antiqua y Ars Nova en Francia.
El documento resume la literatura de la Edad Media en Europa. Explica la cronología del periodo, desde la caída del Imperio Romano hasta la caída de Constantinopla. Describe la sociedad teocéntrica dominada por la iglesia y el feudalismo, y las lenguas romances que se desarrollaron. Resalta géneros literarios como los cantares de gesta, la lírica tradicional, el mester de juglaría y de clerecía. Destaca autores como Berceo, el Arcipreste de Hita, y obras
1) El documento describe el estado de la lengua gallega durante los siglos XV-XVIII, cuando fue menospreciada y ridiculizada por escritores castellanos como Quevedo y Lope de Vega.
2) Explica algunas características lingüísticas del gallego de la época como la conservación de fonemas como /ch/ y la pérdida de otros como las vocales nasales.
3) También menciona obras literarias que se burlan de los gallegos y su forma de hablar como el "Coloquio de Perico y
O sec. XX supón en Galicia o nacemento do agrarismo e do nacionalismo, a continuación da emigración e a aparición do movemento obreiro. O movemento agrario é desde 1907 o auténtico revulsivo social da época. Destaca a Liga Agraria de Acción Gallega (1912), dirixida por Basilio Álvarez; fortemente perseguida, vai esmorecer cara a 1915, mais esta presión social en contra dos foros consegue a lei de redención dos foros na Ditadura de Primo de Rivera en 1926.
En 1916 xorden na Coruña as Irmandades da Fala, que axiña se estenden por toda Galicia. O seu obxectivo máis inmediato é a defensa do idioma galego para recuperar a cultura. No 1918 decláranse nacionalistas, mais no 1922 escindiranse nunha liña política e outra cultural.Arredor desta nacerá a revista Nós.
Ao principiar o século XX, a literatura galega vivía un instante especialmente problemático. Aínda que o número de obras non deixaba de incrementarse, a calidade dos textos era manifestamente inferior á lograda polos grandes autores do Rexurdimento. Narrativa e teatro seguían sendo xéneros pouco cultivados, nun panorama dominado absolutamente pola poesía. A atrevida proposta que fixera Rosalía en Follas Novas, a modernidade innovadora de Curros e Pondal convértese nunha poesía baleira, carente de contidos que coa escusa de aproximarse á mentalidade popular, ofrece unha imaxe ordinaria e deforme do mundo rural galego. Neste contexto, o labor dos escritores vinculados ás Irmandades pode valorizarse como un revulsivo que abre o camino para un segundo renacemento.
Victoriano Taibo García.
Xerardo Álvarez Limeses.
Gonzalo López Abete
Xosé Crecente Vega.
Obra de Ramón Cabanillas.
1.Produción literaria: No desterro (1913), Vento mareiro (1915) e A rosa de cen follas.
2.Dúas pezas teatrais: A man e Santiña (1921) e O Mariscal (1926).
3.Prosa: discursos de ingresos nas Academias, tanto a galega como a castelá, e algúns prólogos.
4.Tradutor: Versos de alleas terras e de tempos idos (1955).
2. QUENES ERAN OS
XOGRARES?
Os xograres eran artistas que vivían na Europa
Medieval e a súa profesión consistía en entreter a
xente.
Posuían moitos talentos entre eles cantar,
danzar, recitar poemas, xogos de mans, xogos de
palabras e respostas rápidas para gañar diñeiro,
aloxamento ou comida.
Ofrecían o seu espectáculo nas prazas públicas e
en ocasións dedicaban o seu espectáculo a nobreza.
3. CLASES DE XOGRARES
Distinguíasnse tres clases:
Uns eran independentes, levaban vida de bohemios e
os podía encontrar onde había festas.
Outros formaban parte do ámbito cortesán e
posteriormente foron os bufóns das comedias do Século
de Ouro no ano 3 d.c
Outros estaban a soldo de certos trobadores
principais, viaxando con eles, sendo os seus mensaxeiros,
precedéndolles ou acompañándoos nas súas visitas ás
Cortes do Rei.
4. XOGRARES
ESPECIALIZADOS
Os xograres especializáronse segundo as súas habilidades:
Zaharrones: divertían ao público disfrazados dun xeito feo e grotesco.
Xograr cazurro: recitaban disparatadamente e eran expertos en chistes
groseiros.
Bufón: semellaba ser un tolo.
Cabaleiros finxidos: parodiaban aos auténticos cabaleiros.
Remedadores: imitadores.
Goliardo: clérigo, ou estudante vagabundo.
Ministril: tocaban instrumentos de corda ou vento xeralmente nas igrexas.
5. MESTER DE XOGRARÍA
O Mester de xograría é o conxunto da poesía
épica ou lírica de carácter popular difundida
durante a Idade Media polos xograres, que eran
quenes as cantaban ou recitaban para recreo de
nobres, reis e público en xeral.
6. XOGRARES E TROVADORES
Os xograres diferenciábanse dos trobadores polas
súas orixes máis humildes, por ter como propósito
entreter e non ser autores dos seus versos, xa que
recitaban poemas creados polos trobadores
Entre o século X e a primeira metade do século XIII
predominaban os xograres épicos, poetas cultos que
normalmente recitaban tiradas e fragmentos de poesía
narrativa ou biográfica.
Entre o século XIII e o século XIV, predominaban os
xograres líricos, que recitaban a chamada “poesia
cortesá.”
7. XOGRARES FAMOSOS
XOÁN DE CANGAS
Xoán de Cangas foi un xograr galego do século XIV,
probablemente procedente da zona do Morrazo.
Consérvanse tres das súas cantigas de amigo, sobre o
Santuario de San Mamede.
Foi homenaxeado no Día das Letras Galegas de 1998,
xunto con Mendiño e Martín Codax.
8. XOGRARES FAMOSOS
MENDIÑO
Mendiño foi un xograr galego-portugués activo
durante a segunda metade do século XIII.
Procede probablemente do sur de Galicia, máis
concretamente de ría de Vigo ou da Illa de San Simón.
A súa produción está considerada unha das máis
importantes da lírica galaico-portuguesa. A única
composición da súa autoría, pertence ao xénero da cantiga
de amigo.
9. XOGRARES FAMOSOS
MARTÍN CODAX
Martín Codax foi un xograr posiblemente de Vigo
de entre mediados do século XIII e comezos do século
XIV, que chegou a ser trovador cortesán e na
actualidade o seu nome é famoso por ser um dos máis
afamados viños alvariños.
10. INSTRUMENTOS
MEDIEVÁIS
Os instrumentos máis importantes
eran os de vento como a cítola(en
Galicia), a viola, o arpa ou o laúd.
Os instrumentos de vento e
percusión estaban considerados de
pouca categoría. Aínda así, tocábanse a
corneta muda, a gaita, o pandeiro ou o
tambor.