Victoriano Taibo García.
Xerardo Álvarez Limeses.
Gonzalo López Abete
Xosé Crecente Vega.
Obra de Ramón Cabanillas.
1.Produción literaria: No desterro (1913), Vento mareiro (1915) e A rosa de cen follas.
2.Dúas pezas teatrais: A man e Santiña (1921) e O Mariscal (1926).
3.Prosa: discursos de ingresos nas Academias, tanto a galega como a castelá, e algúns prólogos.
4.Tradutor: Versos de alleas terras e de tempos idos (1955).
O sec. XX supón en Galicia o nacemento do agrarismo e do nacionalismo, a continuación da emigración e a aparición do movemento obreiro. O movemento agrario é desde 1907 o auténtico revulsivo social da época. Destaca a Liga Agraria de Acción Gallega (1912), dirixida por Basilio Álvarez; fortemente perseguida, vai esmorecer cara a 1915, mais esta presión social en contra dos foros consegue a lei de redención dos foros na Ditadura de Primo de Rivera en 1926.
En 1916 xorden na Coruña as Irmandades da Fala, que axiña se estenden por toda Galicia. O seu obxectivo máis inmediato é a defensa do idioma galego para recuperar a cultura. No 1918 decláranse nacionalistas, mais no 1922 escindiranse nunha liña política e outra cultural.Arredor desta nacerá a revista Nós.
Ao principiar o século XX, a literatura galega vivía un instante especialmente problemático. Aínda que o número de obras non deixaba de incrementarse, a calidade dos textos era manifestamente inferior á lograda polos grandes autores do Rexurdimento. Narrativa e teatro seguían sendo xéneros pouco cultivados, nun panorama dominado absolutamente pola poesía. A atrevida proposta que fixera Rosalía en Follas Novas, a modernidade innovadora de Curros e Pondal convértese nunha poesía baleira, carente de contidos que coa escusa de aproximarse á mentalidade popular, ofrece unha imaxe ordinaria e deforme do mundo rural galego. Neste contexto, o labor dos escritores vinculados ás Irmandades pode valorizarse como un revulsivo que abre o camino para un segundo renacemento.
Victoriano Taibo García.
Xerardo Álvarez Limeses.
Gonzalo López Abete
Xosé Crecente Vega.
Obra de Ramón Cabanillas.
1.Produción literaria: No desterro (1913), Vento mareiro (1915) e A rosa de cen follas.
2.Dúas pezas teatrais: A man e Santiña (1921) e O Mariscal (1926).
3.Prosa: discursos de ingresos nas Academias, tanto a galega como a castelá, e algúns prólogos.
4.Tradutor: Versos de alleas terras e de tempos idos (1955).
O sec. XX supón en Galicia o nacemento do agrarismo e do nacionalismo, a continuación da emigración e a aparición do movemento obreiro. O movemento agrario é desde 1907 o auténtico revulsivo social da época. Destaca a Liga Agraria de Acción Gallega (1912), dirixida por Basilio Álvarez; fortemente perseguida, vai esmorecer cara a 1915, mais esta presión social en contra dos foros consegue a lei de redención dos foros na Ditadura de Primo de Rivera en 1926.
En 1916 xorden na Coruña as Irmandades da Fala, que axiña se estenden por toda Galicia. O seu obxectivo máis inmediato é a defensa do idioma galego para recuperar a cultura. No 1918 decláranse nacionalistas, mais no 1922 escindiranse nunha liña política e outra cultural.Arredor desta nacerá a revista Nós.
Ao principiar o século XX, a literatura galega vivía un instante especialmente problemático. Aínda que o número de obras non deixaba de incrementarse, a calidade dos textos era manifestamente inferior á lograda polos grandes autores do Rexurdimento. Narrativa e teatro seguían sendo xéneros pouco cultivados, nun panorama dominado absolutamente pola poesía. A atrevida proposta que fixera Rosalía en Follas Novas, a modernidade innovadora de Curros e Pondal convértese nunha poesía baleira, carente de contidos que coa escusa de aproximarse á mentalidade popular, ofrece unha imaxe ordinaria e deforme do mundo rural galego. Neste contexto, o labor dos escritores vinculados ás Irmandades pode valorizarse como un revulsivo que abre o camino para un segundo renacemento.
2. CONTEXTO HISTÓRICO
Galicia durante o século XIX sufre unha grande depresión
que surxe debido a cuestións como económicas e
políticas que arrastrará a rexión durante todo o século
XIX, mais non so estes senón tamén problemas
ideolóxicos.
Económicos:
Falta de industria e por lo tanto pouco desenvolvemento.
Incomunicación debida o illamento por parte do ferrocarril que
chegará a Galicia sobre a primeira metade do século XX xa na
ditadura franquista.
Economía baseada xeralmente na agricultura tradicional
Problemas coa propiedade da terra(vinculación a la sociedade
estamental).
Os foros
4. Escasa competividade capitalista.
Escasez de capitais.
Fidalguía arruinada.
Isto provocará un dos problemas máis polémicos da
economía e sociedade galega, a emigración.
Políticos:
Invasión napoleónica(1808-1809), con esta invasión expándense
os idearios do liberalismo.
Pugnas entre o liberalismo e o absolutismo( Fernando VII,
Sabela II, a Iªrepública e a restauración borbónica)
Desaparición do Reino de Galicia como organización política na
firma dun decreto de 1833.
Analfabetismo da poboación.
Xurdimento de novos movementos político-culturais.
O carlismo(sen importancia)
5. O federalismo: que defendía un estado federado
galaico(sen éxito polo caos de Iªrepública).
O rexionalismo: que defendía un autogoberno de
perfil conservador( un dos defensores foi o historiador
Manuel Murguía).
O agrarismo: enfrontado contra o sistema foral
O nacionalismo( na cultura e na política)
6. CULTURA
Paralelo a estes problemas, desenvolvese na segunda metade do
século XIX un novo movemento literario chamado o rexurdimento.
Comeza coa celebración dos xogos florais de Galicia(a Coruña, 1853).
Algúns expertos opinan co rexurdimento comeza coa publicación de
Cantares Galegos(Rosalía de Castro, 1863)
Esta literatura inspirase en fontes do folclore, do mundo rural e da
situación social e económica.
Os autores desta época terían unha cercada relación cos movementos
nacionalistas e rexionalistas pola seu desexo de reformas e de unha
autonomía galega debido a poseer unha lingua diferente, unha historia
común e unhas costumes propias da rexión.
Os autores mais importantes do período son Rosalía de Castro,
Eduardo Pondal e Manuel Curros Enríquez.
8. A MÚSICA
Porén non so a literatura desenvolveuse senón
que tamén apareceu un movemento romántico
musical tardío caracterizado polo seu carácter
nacionalista debido a incorporación de
elementos folclóricos, e temáticas sociais e
incluso lendas nas composicións tanto vogais
coma instrumentais, tamén incorporaron textos
poéticos dos autores do rexurdimento.
Os compositores máis importantes son: Andrés
Gaos, Marcial del Adalid, e Juan Montes.
10. BIOGRAFÍA
Andrés Gaos (A Coruña 1874, mar da prata,
arxentina 1959)
Considerado coma un neno prodixio, formouse en violín
e en piano, mais o instrumento no que resalta e o violín.
Naceu nunha numerosa familia( 8 irmáns) acomodada
da burguesía coruñesa.
Comeza os seus estudos de solfexo en 1881 na cidade
de Vigo, onde máis tarde adicaríase a tocar o violín.
A deputación da Coruña págalle unha beca de tres anos
en Madrid, onde consolidaría o seu dominio no violín e o
seu dominio do piano.
Na cidade de Madrid ensinaríanlle armonía e
contrapunto, o cal preparáballe para o seu futuro de ser
compositor.
11. Percorrería toda Europa onde formaríase e
tamén estrearía as súas obras. Nestes viaxes
coñecería a grandes personaxes da época
como Dancla, Ysaye, Auguste Gevaert, e
incluso Pablo Sarasate.
Daría concertos solistas por Europa e por
América.
En 1935 marcha a Arxentina onde adícarase a
o ensino e a composición
Na cidade de Bos Aires dedícase a dar
concertos solistas e o ensino no mesmo
conservatorio da cidade.
12. SÚA MÚSICA
Segundo algúns estudosos, as influenzas do
compositor foron, Chopin, Schumann e
Grieg.
Desataca o lirismo das súas melodías.
Todas as melodías son claras, é dicir
recoñécense sinxelamente.
Participa dun estilo romántico tardío.
13. OBRAS COÑECIDAS.
O repertorio do compositor é esencialmente
camerístico, concertos solistas, e unha
ópera.
Serenata de cordas, Impresión nocturna.
A ópera Amor vedado.
A sinfonía En las montañas de Galicia.
A suite antiga, composta por diversas formas
anteriores o romanticismo(canone, fughetta,
sarabande e fantasía)
15. BIOGRAFÍA
Marcial del Adalid( A Coruña, 1826-1881)
Naceu no seo dunha familia da alta burguesía coruñesa.
É considerado un dos primeiros compositores
nacionalistas de Galicia pola súa recoleción de melodías
folclóricas galegas, e a incorporación de textos en
galego, e a súa alusión a mitoloxía celta.
Comezou os seus estudos musicais na Coruña(Colexiata
de Santa María), onde máis tarde comezaría a compoñer.
En 1844 marcharía a París, pois a súa pretensión era
estudar con Chopin, mais non o conseguiu, é entón
cando marcha a Londres onde formase en piano con
Ignaz Moscheles ata 1849, de volta en París foi
aconsellado por Liszt.
16. De volta en España, viviría algúns anos, porén
retornaría París onde estrea a primeira ópera
en galego da historia, Inese e Bianca.
Mais tarde voltaría a Galicia ao pazo familiar de
Lóngora onde acabaría os seus día apartado do
mundo musical.
É tamén considerado o creador da canción
clásica galega.
Algúns das súas composicións recollen poesías
da súa muller a escritora Fanny Garrido.
17. SÚA MÚSICA
Influenciado na súa maioría por Chopin e
Charles Gounod.
Virtuoso pianístico.
Linguaxe romántico pero de carácter
nacionalista.
Utiliza formas próximas al clasicismo
Tivo cerca de 26 cancións cuxa forma é
parecida o do Lied alemán.
18. OBRAS COÑECIDAS
Óperas:
Pedro madruga.
Ines e Bianca.
Cancións:
Adeus meu meniño, adeus.
Cancioneiro de Inzenga.
Cantares vellos e novos
Melodies francesas
No seu traballo na colexiata de Santa María destacan os seus
motetes corais en latín.
Obra pianística e camerísticas:
Romanza sen palabras.
Sonata en mi bemol para violín e piano.
20. BIOGRAFÍA
Juan Montes(Lugo 1840-1899)
Naceu no seo dunha familia moi humilde.
Cando cumpre os 10 anos ingresa no
seminario conciliar da súa cidade, onde
recibe a súa formación musical. Durante
estes momentos oposita para o cargo de
organista na catedral de Mondoñedo, mais
non o consigue por non ter suficiente idade.
21. Uns anos máis tarde termina os seus estudos
eclesiásticos, porén rexeita a súa carreira sacerdotal,
e dedícase por completo a música.
Seu primeiro encargo foi do concello pedíndolle que
reorganizase a Banda municipal coa a que
compositor deu múltiples concertos.
Despois creou o Orfeón Lucense, coa que comeza
unha brillante carreira. Obtén un premio por La
alborada gallega.
En A Coruña recibe un premio pola composición de
“As lixeiras andoriñas, O pensar do labrego, e Sonata
galega descritiva( para 2 violíns, viola, e violoncello)”.
22. En Vigo obtén dous premios por Aires
populares de Galicia, Nocturnos, e un
Himno.
En Pontevedra recibe un premio pola
composición de Seis baladas gallegas, de
onde destaca a balada Negra
sombra, basado nun texto de Rosalía de
Castro.
Recibiu tanto premios de música relixiosa
coma de música profana.
23. SÚA MÚSICA
Melodías moi líricas.
Inspiración no folclore.
Conseguiu unha difícil simbiose entre poesía
e música.
Algunhas das súas melodías se inspiraron
en cancioneiros de Pedrell e de Sampedro.
24. OBRAS COÑECIDAS
Seis baladas gallegas, de onde destaca
Negra sombra.
Sonata gallega descriptiva.
Oficio de difuntos.
Misa de réquiem.