Conto versionado e ilustrado

1. Feliz Feroz
Adaptación feita polo alumnado de sexto do Conto
“ Feliz Feroz “ de El Hematocrito, ilustrado
por Alberto Vázquez.

2. Aló, afastado no bosque, vive un lobo
moi fero que se adica a sementar o medo
por toda a fraga , sentíndose moi ufano por
ser así.

4. Un bo día chama por teléfono a súa irmá,
para contarlle que está moi preocupada polos
disgustos que lle dá o seu fillo , xa que é moi bo
e exemplar
( algo que resulta moi extrano na súa familia)
Lobo Feroz ofreceuse para educar ao seu
sobriño e convidouno a pasar un verán de
vacacións con el. A súa intención era
convertilo nun lobo fero como o era toda a
familia

6. Ao chegar o Lobiño á casa do tío, saúdao
amablemente e pídelle un bico. A cambio,
Lobo Feroz ofrécelle un coscorrón porque
pensa que esas manifestacións de afecto non
son propias dun animal feroz.
Seguidamente, empezan a falar, abre a maleta
e ofrécelle un bonito debuxo como agasallo.
- Que porcallada ¡
- Como!, non che gusta, tío ? Somos ti e máis
eu; mira que guapos.
O tío, nun xeito noxento, rompeu o debuxo.

8. Lobo Feroz disponse a dar a primeira lección ao
seu sobriño e lévao á cima do monte. Alí ,
explícalle como debe facer para aular.
AaaaUuuuuuuuuuuuuuuuuu ¡
Lobiño aprendeu o aulido enseguida e
contentou momentaneamente ao seu tío,
pero ...

10. Coidado , meu tío ! Tes que ter coidado ao andar ,
pois case aplastas esta xoaniña !
Desesperado , Feroz , ante a conduta exemplar do
seu sobriño , agárrao por un brazo e
segue coas súas leccións,intentando explicarlle
como cazar para alimentarse.
Agochados detrás dunha árbore , dícelle que debe
lanzarse e atacar ás posibles
presas para poder encher a barriga.
Lobiño , alleo aos consellos do seu tío , recolle
cenorias e outras plantas con
boísima pinta , ante a mirada desesperada do seu
mestre que ve , como de novo,
non quere aprender a lección .

12. A seguinte lección que Lobiño debía aprender é a
de enganar.
- Ves aquela nena que leva unha cestiña? Vai levar
a merenda á casa da súa
avoa. Xúntate con ela e cóntalle unha mentira .
Convéncea para que vaia polo camiño
máis largo e así chegaremos nós antes e
esperámola alí para comela.
Tampouco Lobiño aprendeu esta lección e , lonxe
de enganar , comezou unha conversa
con Carapuchiña .
A nena convidouno a merendar e a Lobo Feroz
non lle quedou máis
remedio que quitar ao seu sobriño a empurróns

14. Seguindo co seu intento de ensinar a enganar ,
volven á choza e buscan no baúl ,
entre moitos disfraces , un que o converte
nunha velliña .
- Agora ,chama na porta desa avoa e , cando
che abra, pápala. Despois ,métete na súa
cama e faite pasar por ela ; espera a que
chegue Carapuchiña e cómela tamén. Si?
- Claro , meu tío . Así o farei.

16. Lobiño , vestido de avoa e disposto a obedecer,
chama á porta .
- Ola , que ben que veñas , amiga Felisa ! Pasa,
pasa ! Invítote a merendar
Sentadas no salón , falaban e falaban , comían e
bebían ,...; namentras o tío
daba coa cabeza contra a fiestra , vendo desde
fóra o que acontecía.
Despois dun bo pedazo e , sen poder aguantar
por máis tempo , abriu a porta
dunha patada e levou a Lobiño , case sen deixar
que se despedisen.

18. Outro día , xuntando forzas , o tío emprendeu unha
nova aventura , no intento
de ensinarlle ao sobriño como transformarse nun
animal salvaxe. Aprendeulle a soplar .
E esta resultou ser unha lección moi aproveitada
porque Lobiño si sabía soplar e con
moita forza ademais.
Que contento se puxo o mister Feroz !
- Imos practicar . Ves a casa deses porquiños aí
embaixo ? Pois sopla ata derribalas.
Intentaremos deixalos sen casa na que protexerse
e despois comerémolos .

20. Lobiño soplou con todas as forzas ; pero , o que
moveu …
foi uns bonitos papaventos
cos que estaban a xogar os tres irmáns porquiños .
O tío xa estaba esgotando a súa paciencia e dixo .
- Imos , non quero que me caia a cara de vergoña.

22. Tramou un último plan para ver de educar ao sobriño e así poder
cumprir coa promesa que fixera á irmá de poder axudala.
- Coñezo unha casa onde viven sete cabuxos . Cando a súa nai vaia
no mercado, nós intentaremos entrar e comelos.
- Como imos facelo, meu tío ?
- Bebendo ovos crus , afinaraseche a voz e cubrindo a pata con
fariña , parecerá branca.
Así poderán pensar que eres mamá cabra e abriranche.
Lobiño emprendeu o seu traballo e pintou de branco a pata, rompeu a
casca do ovo , pero …
- Que mala sorte! , caeu o ovo na fariña.
Meteu a pata na cazola e remexeu , rematando por chupar as
pezuñas .
-Um! Riquísimo !
De súpeto , colleu un libro de receitas e púxose a facer unha tarta de
cenorias .
Así aproveitou o ovo, a fariña e a cenoria que recollera no campo.
Entón , Lobiño descubriu que se lle daba ben facer boísimos pasteis.

24. Lobo Feroz agotou completamente a paciencia e
púxose a berrar coma un toliño.
- Xa se acabou ! Sinto vergoña de que leves o meu
mesmo apelido! Fixen todo canto puiden , pero é
imposible. !
- Meu tío , non te enfades , suplicaba Lobiño, é que
hai un programa na tele que me gusta moito e
quería probar a facer algunha receita.
- Pero que tarta nin que torto ! Eres un... , un..., !

26. Días despois , a mamá de Lobiño chama por
teléfono , interesándose pola educación do seu fillo
e Lobo Feroz convídaa a mirar ela mesma cal foi
a súa evolución

28. Loba Feroz chegou á casa de Lobo e preguntou
impacente :
- Irmán , aprendeu o meu fillo a ser fero coma nós ?
- Ven comigo, irmá . Quero que vexas algo .

30. Asomaron fóra da casa e a mamá Loba abriu
uns grandes ollos ao ver
que o seu fillo montara unha pastelería e que
unha colaza de clientes
estaban esperando para mercar os boísimos
pasteis que facía.
Así foi como a mamá Loba se decatou de que
tiña un magnífico fillo,
moi ben educado, pero moi diferente dos
resto dos seus parentes.
E colorín , colorou , este conto rematou .