Παρουσίαση

1. Κωνσταντίνος Καβάφης
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης (
29 Απριλίου 1863 -
29 Απριλίου 1933) είναι ένας
από τους σημαντικότερους
Έλληνεςποιητές της
σύγχρονης εποχής.
Γεννήθηκε και έζησε στην
Αλεξάνδρεια και σε
ποιήματά του μιλά για
αυτήν, γι' αυτό και
αναφέρεται συχνά ως «ο
Αλεξανδρινός».[1][2][3][4]
Δημοσίευσε ποιήματα, ενώ
δεκάδες άλλα παρέμειναν
ως προσχέδια. Το
σημαντικότερο έργο του το
δημιούργησε

2. Ο Κωνσταντίνος Καβάφης γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863 στην
Αλεξάνδρεια, όπου οι γονείς του, εγκαταστάθηκαν εγκαταλείποντας
την Κωνσταντινούπολη το 1840. Ήταν το ένατο παιδί του Πέτρου-
Ιωάννη Καβάφη (1814-1870), μεγαλέμπορου βαμβακιού. Η μητέρα του,
Xαρίκλεια Φωτιάδη, ανήκε σε παλιά Φαναριώτικη οικογένεια της
Κωνσταντινούπολης. Και τα δυο αυτά στοιχεία, η εμπορική ιδιότητα
του πατέρα και η αρχοντιά της μητέρας συντέλεσαν σημαντικά στη
διαμόρφωση του χαρακτήρα του ποιητή.
Μετά το θάνατο του πατέρα του και την σταδιακή διάλυση της
οικογενειακής επιχείρησης, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αγγλία (
Λίβερπουλ και Λονδίνο) όπου έμεινε μέχρι το 1876. Στην Αλεξάνδρεια ο
Kαβάφης διδάχτηκε Αγγλικά,Γαλλικά και Ελληνικά με οικοδιδάσκαλο
και συμπλήρωσε τη μόρφωσή του για ένα-δύο χρόνια στο Ελληνικό
Εκπαιδευτήριο της Αλεξάνδρειας. Έζησε επίσης για τρία χρόνια, που
ήταν τα κρισιμότερα στην ψυχοδιανοητική του διαμόρφωση, στην Πόλη
(1882-84).

3. Σήμερα η ποίησή του όχι μόνο έχει επικρατήσει στην Ελλάδα, αλλά και
κατέλαβε μία εξέχουσα θέση στην όλη ευρωπαϊκή ποίηση, ύστερα από τις
μεταφράσεις των ποιημάτων του αρχικά στα Γαλλικά, Αγγλικά, Γερμανικά και
κατόπιν σε πολλές άλλες γλώσσες.
Το σώμα των Καβαφικών ποιημάτων περιλαμβάνει: Τα 154 ποιήματα που
αναγνώρισε ο ίδιος (τα λεγόμενα Αναγνωρισμένα), τα 37 Αποκηρυγμένα
ποιήματά του, τα περισσότερα νεανικά, σε ρομαντική καθαρεύουσα, τα οποία
αργότερα αποκήρυξε, τα Ανέκδοτα, δηλαδή 75 ποιήματα που βρέθηκαν
τελειωμένα στα χαρτιά του, καθώς και τα 30 Ατελή, που βρέθηκαν στα χαρτιά
του χωρίς να έχουν πάρει την οριστική τους μορφή. Τύπωσε ο ίδιος το 1904 μια
μικρή συλλογή με τον τίτλοΠοιήματα, στην οποία περιέλαβε τα
ποιήματα: Φωνές, Επιθυμίες, Κεριά, Ένας γέρος, Δέησις, Οι ψυχές των
γερόντων, Το πρώτο σκαλί, Διακοπή, Θερμοπύλες, Τα
παράθυρα, Περιμένοντας τους βαρβάρους, Απιστία και Τα άλογα του Αχιλλέως.
Η συλλογή, σε 100-200 αντίτυπα, κυκλοφόρησε ιδιωτικά.
Το 1910 τύπωσε πάλι τη συλλογή του, προσθέτοντας αλλά επτά
ποιήματα: Τρώες, Μονοτονία, Η κηδεία του Σαρπηδόνος, Η συνοδεία του
Διονύσου, Ο Βασιλεύς Δημήτριος, Τα βήματα και Ούτος εκείνος. Και αυτή η
συλλογή διακινήθηκε από τον ίδιο σε άτομα που εκτιμούσε.
Το 1935 κυκλοφόρησε στην Αθήνα, με επιμέλεια της Ρίκας Σεγκοπούλου, η
πρώτη πλήρης έκδοση των (154) Ποιημάτων του, που εξαντλήθηκε αμέσως.
Δύο ακόμη ανατυπώσεις έγιναν μετά το 1948.
Ο ποιητής επεξεργαζόταν επίμονα κάθε στίχο, κάποτε για χρόνια ολόκληρα,
προτού τον δώσει στην δημοσιότητα. Σε αρκετές από τις εκδόσεις του
υπάρχουν διορθώσεις από το χέρι του και συχνά όταν επεξεργαζόταν ξανά τα
ποιήματά του τα τύπωνε διορθωμένα.

4. • Ο Καβάφης, όπως κάθε ποιητής, λειτουργεί κυρίως μέσω των συμβόλων. Η
τέχνη του είναι η συγκέντρωση αρχετύπων, που δίνουν ένα φευγαλέο
υπαινικτικό νόημα στο λόγο του. Αντλεί μνήμες από το παρελθόν, και τις
αποθέτει στο παρόν, ενίοτε ως προειδοποίηση για τα μελλούμενα. Είναι
τέτοια η σχέση του με τη συλλογική ψυχή και τα περιεχόμενά της, που
θεωρείται προδρομικός της σχέσης της λογοτεχνίας του 20ου αιώνα με τη
συλλογική συνείδηση.[13] Ιδιαίτερο στοιχείο της τεχνικής του είναι μία
σπάνιας υφής σκηνοθετική ικανότητα αντίστοιχη με αυτήν που συναντάει
κανείς στον πεζογραφικό ή και θεατρικό λόγο. Άλλο ένα όμως
χαρακτηριστικό του συμπληρωματικό του προαναφερόμενου είναι η τάση,
μέσω του λόγου του, να υποδύεται περσόνες. Το εν λόγω χαρακτηριστικό
δημιουργεί μια πολυεπίπεδη ποίηση αλλά και αινιγματικότητα μιας και είναι
συχνά δυσδιάκριτο για τον αναγνώστη να αναγνωρίσει μέσω τίνος
προσώπου μιλάει ο ίδιος ο ποιητής και με ποιο ταυτίζεται. Η συμβολιστική
του τάση είναι έντονη και συνδυάζεται με λόγο λιτό αλλά διαχρονικά
επίκαιρο. Η ειρωνική διάθεση, αυτό που αποκλήθηκε καβαφική
ειρωνείασυνδυάζεται με την τραγικότητα της πραγματικότητας, για να
καταστεί κοινωνικά διδακτική και οι ηδονιστικοί του προσανατολισμοί
ανακατεύονται με κοινωνικές επισημάνσεις. Αναμφίβολα δεν είναι εύκολο
να οριοθετήσει κανείς ξεκάθαρα σε θεματικούς κύκλους την ποιητική του
Καβάφη. Η ιστορία ανακατεύεται με τις αισθήσεις και το στοχασμό σε μια
ενιαία οντότητα, αυτήν πιθανώς που ο ίδιος ο Καβάφης προσδιορίζει ως
«ενιαίο καβαφικό κύκλο», αλλά σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση, στον
αμέσως επόμενο στίχο, η εναλλαγή δικαιώνει όσους χαρακτήρισαν την
καβαφική ποίηση πρωτεϊκή.

5. • Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
• Καραγιάννης, Γεώργιος, Τα γνωρίσματα της ελληνικότητας και η
ποίηση του Κ. Π. Καβάφη, Τρικαλινά 3 (1983), 109-123.
• Παπαδοπεράκη Ασπασία, Η μορφή του Κ. Π. Καβάφη, εισαγωγή
Γιώργος Ιωάννου, Αθήνα 1987, Eκδόσεις Μακέδος, σ.130. 2η
έκδοση Αθήνα 2003 Eκδόσεις Παπασωτηρίου.
• Παπαδοπεράκη Ασπασία, Ο επικούρειος ποιητής Κ. Π. Καβάφης,
Αθήνα, νοέμβριος 2010, Eκδόσεις Σήμα, 96 σελίδες, ISBN 978-960-
89506-9-6.
• Καπώνης Πάνος, Πρόσωπα στην ομίχλη, "Αλεξάνδρεια 2005" σελ.
51, εκδόσεις Απόπειρα, Αθήνα 2012. ISBN 978-960-537-145-6.
• Κουτσογιάννη, Στέλλα Κυριάκου. «Οι θεματικές συλλογές 1905 –
1915 & 1916-1918 του Κ. Π. Καβάφη : Μια θεματική
αιτιολόγηση». Διπλωματική εργασία- Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο
Θεσσαλονίκης, Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Φιλολογίας,2012

6. κάποιες Φώτο!!!

7. Τέλος !!!
• Χαστάς Κων/νος
• Κώστας Σεϊτανιώτης