Isang Punong Kahoy Powerpoint Presentation

1. Module 1
Ikalawang
Markahan
Isang punong Kahoy

2. Alam mo ba?
Isa si Jose Corazon de Jesus o Huseng Batute sa maipagmamalaki nating mga Pilipino sa larang ng Panitikan.
Bagama't nagtapos si Jose Corazon de Jesus ng abogasya, hindi siya kumuha ng pagsusulit sa bar. Mas pinili pa niya
ang maging isang manunulat. Siya ay kinilala bilang isang mahusay na makata, mang-aawit, at artista noong kanyang
kapanahunan. Wala diumanong dalaga noon na hindi malalaglag ang puso kapag siya ang tumutula o umaawit sa
entablado dahil na rin sa kisig at ganda ng kanyangtinig.
May kolum siya ng mga tula sa Taliba noong 1920, ang Buhay-Maynila at dito niya ginamit ang sagisag na Huseng
Batute. Siya'y kinikilalang isa sapinakamagagaling na manunulat at sinasabing pinakamahusay na mambibigkas sa
kasaysayan ng ating panulaan. Dahil sa ilang ulit niyang pagtatagumpay sa balagtasan na ang kalaban ay si Florentino
Collantes na isa ring batikang makata, siya ay itinanghal na kauna-unahang "Hari ng Balagtasan." Siya rin ay
tinaguriang "Makata ng Pag-ibig" ng kanyang kapanahunan. Ang bantog na bantog na "Bayan Ko," tula niyang
nilapatan ng tugtugin ni Constancio de Guzman ay naging tanyag na awit noong Rebolusyon sa EDSA at ng
Pamahalaang Cory Aquino.
Ang tulang iyong matutunghayanna pinamagatang" Ang Punongkahoy" ay ang huling tulang naisulat ni Jose Corazon
de Jesus bago siya namatay. Sa humigit-kumulang na walong daang tulang kanyang naisulat, ang tulang ito na isang
elehiya ang itinuturing na kanyang obra-maestra. Tulad ng isang tula naging maikli lamang ang kanyang buhay
ngunit maituturing na naging makabuluhan ito. Nag-iwan ang isang Huseng Batute ng mga akdang lubhang
napakaganda at kapupulutan ng aral.

4. Jose Corazon De Jesus
Isang
Punongkahoy

5. Kung tatanawin mo sa malayong pook,
ako’y tila isang nakadipang kurus,
sa napakatagal na pagkakaluhod,
parang hinahagkan ang paa ng Diyos.
Organong sa loob ng isang simbahan
ay nananalangin sa kapighatian
habang ang kandila ng sariling buhay,
magdamag na tanod sa aking libingan…

6. Sa aking paanan ay may isang batis,
maghapo’t magdamag na
nagtutumangis;
sa mga sanga ko ay nangakasabit
ang pugad ng mga ibon ng pag-ibig.
Sa kinislap-kislap ng batis na iyan,
asa mo ri’y agos ng luhang nunukal;
at saka ang buwang tila nagdarasal,
ako’y binabati ng ngiting malamlam.

7. Ang mga kampana sa tuwing orasyon,
nagpapahiwatig sa akin ng taghoy,
ibon sa sanga ko’y may tabing nang dahon,
batis sa paa ko’y may luha nang daloy.
Ngunit tingnan niyo ang aking narating,
Natuyo, namatay sa sariling aliw;
Naging krus ako ng magsuyong laing
At bantay sa hukay sa gitna ng dilim.

8. Wala na, ang gabi ay lambong na luksa,
Panakip sa aking namumutlang mukha!;
kahoy na nabuwal sa pagkakahiga,
Ni ibon ni tao'y hindi na matuwa
At iyong isipin nang nagdaang araw,
isang kahoy akong malago't malabay;
ngayon ang sanga ko'y krus sa libingan,
dahon ko'y ginawang korona sa hukay!

9. PAGPAPALIWANAG
SA BAWAT
SAKNONG

10. Unang Saknong
Ang tulang Isang Punongkahoy ni Jose
Corazon de Jesus ay naghahalintulad sa kanya
sa isang punong kahoy. Ang unang saknong
ay naglalarawan sa may akda na nag-iisip.
“Kung tatanawin mo sa malayong pook”.
Ito’y nangangahulugang ang may akda ay
nagsimulang nagguni-guni. Sa kanyang
guni-guni ay inilalarawan niya ang kanyang
sarili na sumasamba sa Panginoong Diyos”

11. Pangalawang Saknong
Sa pangalawang saknong, inilalarawan
niya ang posibling mangyayari kung
nasa lamay na siya. Sa una at
ikalawang taludtud, ay nangangahulugan
na naririnig sa kanyang lamayan ang
mga musikang tinutugtug din sa
simbahan. Samantalang, sa ikatlo at
ikaapat na taludtud ay naglalarawan sa
kanyang lamay na ang mga kandila ay
inihalintulad sa mga tanod na nag-
aabang sa kanyang lamay.

12. Ikatlong Saknong
Sa ikatlong saknong, ang salitang batis ay
nangangahulugang luha. “Sa aking paanan ay
may isang batis”. Dito ipinapahiwatig na may
umiiyak sa kanyang paanan, malamang
nalulungkot sa kanyang pagkamatay kaya doon
ay may patuloy na umiiyak at umaagos ang
luha, at sabi pa na hanggang maghapon at
magdamag na walang tigil sa pag-iyak, ang
kahulugan. Sa ikatlo at ikaapat na taludtud ay
inilalarawan ng may akda ang kanyang
kabaong na inihahalintulad sa sanga. Sa
kanyang kabaong ay may nakasabit na
pangalan ng kanyang pamilya na nagmamahal
sa kanya.

13. Ikaapat na Saknong
Sa ikaapat na saknong ay nangangahulugan na
ang pag-iyak ng mga nagmamahal sa kanya ay
totoo. Nalaman niya na may tunay o totoong
nagmamahal at nagmamalasakit sa kanya.
Kaya nang nalaman niya ito, ay naging masaya
siya at tanggap na niya.

14. Ikalimang Saknong
Sa ikalimang saknong ay nangngahulugan na
ang kampana ng simbaha ay tumunog bago
ialis ang kabaong. Ito’y nagpapatunay na
malapit na syang ihatid sa kanyang huling
hantungan. At ang mga taong nagmamahal sa
kanya ay isa-isang naghahagis ng bulaklak sa
kanyang kabaong. At may tao pa rin na
patuloy na umiiyak at humagulgol sa paanan
ng kanyang kabaong.

15. Ika anim Saknong
Ibig sabihin sa ikaanim na saknong yaong
naihatid na siya sa kanyang huling hantungan
at nang matabunan ng lupa ay nawala lahat
ang kanyang kaligayahan, nararamdaman ang
kalungkutan at nag-iisa sa dilim. Sa puntod
na yaon ay wala nang nagbabantay sa kanya.

16. Ika pito at huling saknong
Sa ikapitong saknong, ay
naalimpungatan na siya sa kanyang
pagguni-guni nang napagtanto niya
na ang kanyang mga guni-guni ay
hindi nakakatuwa.
Sa huling saknong naman, ay
nagmuni-muni siya sa panahon ng
kanyang kabataan, inaasahan niya at
kanyang inilaan na ang kanyang mga
gawa ay maging inspirasyon sa
kapwa

17. TUNGKOL SA AKDA
Ang akda ay paglalarawan sa isang taong naghihinagpis para sa kaniyang
buhay at naisin, ito‟y paghahambing din sa isang Punong Kahoy at sa Buhay
ng Tao. Paglalarawan sa mga pasakit na may iiyak na minamahal dahil sa kaniyang
pagkawala at tatanod sa kaniyang libingan ay mga alaala na magbabalik at alalahanin ng
mga tao napamahal at napamahal din sa kaniyang mga nilikha. Ang buod ng tula ay
tungkol sa isang punong kahoy, na kung saan ang Punong-kahoy ay ang mismong persona
sa tula. Nilalarawan ng persona ang daloy ng buhay ng isang tao mula sa kaniyang
pagkabata hanggang sa matayog bilang isang tao. Ngunit katulad ng punong kahoy
dumarating ang unti-unting pagkalagas ng mga dahon sa kaniyang sanga, na ang tao sa
kabila ng kaniyang katagumpayan sa buhay, nagiging malungkot ang pagtanda sapagkat
umiinog ang mundo at nagbabago ang kapaligiran, hanggang maramdaman ng tao ang
kaniyang pag-iisa lalo sa pagdapit hapon at pagkawala ng liwanag sa kaniyang buhay. At
sa huli ng tula ay inihahabilin niya na ang kaniyang buhay sa kamay ng kaniyang
Manlilikha.