ΕΟΡΤΗ

1. EΟΡΤΗ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 2018
BINTEO: Απόσπασμα από την ταινία «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ»Μια μεγαλοφυής σάτιρα του
Χίτλερ και των καταπιεστικών καθεστώτων από τον Τσάρλι Τσάπλιν.
Ο μεγάλος δικτάτορας].mp4
https://drive.google.com/file/d/1P6fbIpND4RFXZYom6uC97lpEt1aXlpdE/view?ts=5b850ffc
Η ύπαρξή μας βασίζεται στο δικαίωμα για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη.Στο δικαίωμα
για τη δημοκρατία. Στο όνομα αυτής της δημοκρατίας έχυσαν το αίμα τους οι νέοι του
πολυτεχνείου. Στο όνομα αυτής της δημοκρατίας αγωνίζονται όλοι οι καταπιεσμένοι λαοί.
Τραγούδι: «Προσκύνημα»
Στη διάρκεια του τραγουδιού τοποθετούμε πανό με τη λέξη «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»
21 Απριλίου 1967.Συνωμότες αξιωματικοί με αρχηγό το συνταγματάρχη Γεώργιο
Παπαδόπουλο καταλύουν το κοινοβουλευτικό δημοκρατικό πολίτευμα της Ελλάδας
αναστέλλουν το Σύνταγμα, διαλύουν τα κόμματα και τη βουλή, εγκαθιδρύοντας ένα στυγνό
φασιστικό καθεστώς.
https://www.youtube.com/watch?v=DmfskuWrI4g
Ο δικτάτορας-χειρουργός Γεώργιος Παπαδόπουλος
Τα παιδιά βγαίνουν στη σκηνή και
ακούγεται ο ύμνος της 21ης Απριλίου(μουσική υπόκρουση)
https://www.youtube.com/watch?v=HLKB-yQtCZY
Τα παιδιά φιμώνονται και δένουν τα χέρια τους πίσω.
Ακούγονται τα συνθήματα:
κατάλυση της Δημοκρατίας
Φόβος
Λογοκρισία
Χούντα
Αυταρχισμός
Βία
Ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Στη νομική
σχολή ακούστηκαν τα συνθήματα ", "Κάτω η Χούντα", «ψωμί, παιδεία, Ελευθερία». Η
κραυγή των φοιτητών εξέφραζε έναν ολόκληρο λαό, και αυτή τη φορά η κραυγή
ακούστηκε, νίκησε την σιωπή.
https://youtu.be/WwkDvxYZGLg
Σώπα μη μιλάς…(τουΑζίζΝεσίν)
Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα, μου λέγανε:
“σώπα”. Στο σχολείομού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :”εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!”
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
“κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….σώπα!”
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

2. Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
“Τι σε νοιάζει εσένα;”, μου λέγανε,
“θα βρείς το μπελά σου, σώπα”.
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
“Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα”
Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε “Σώπα”.
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς,οι γείτονεςμε συμβουλεύανε:
“Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδεςτίποτα. Σώπα”
Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοιοι κάθετοι και οι δρόμοι οιπαράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του “Σώπα”.
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το “Σώπα”.
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν’την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανοαπό τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές “έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς”
Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ’την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δενθα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
«ΜΙΛΑΑΑΑΑΑ….!(όλοι μαζί…)
Τραγούδι: η μικρή Ραλλού
Η στρατιωτική χούντα για μια επταετία κατάργησε όλες τις πολιτικές ελευθερίες και οι
φυλακίσεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια έγιναν καθημερινό φαινόμενο για κάθε Έλληνα.
Videohttps://youtu.be/D9ybArBYPSo
Μαρτυρία Πατακούγια τα βασανιστήρια
ΜανώληςΑναγνωστάκης,
«Φοβάμαι»
Φοβάμαι
τους ανθρώπουςπου εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντοςκάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουνλεκέδεςστη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους

3. που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
ΤΡΑΓΟΎΔΙ: «Το Ξημέρωμα της 17ης Νοέμβρη» Υπόνοια (το Πολυτεχνείο μέσα από τη
ματιά των νέων σήμερα)
https://youtu.be/nwX2hsqKk3k
Οι δικτάτορες φοβισμένοι έστειλαν στο Πολυτεχνείο την αστυνομία και τα τανκς για να
σταματήσουν την κατάληψη. Επιτίθενται με γκλομπς και χτυπούν όσους συναντούν γύρω
από το χώρο του Πολυτεχνείου. Ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη ένα τανκ ρίχνει την Πύλη
του Πολυτεχνείου, σκοτώνοντας, τραυματίζοντας και συλλαμβάνοντας όσους μπορούσαν
από τους εξεγερμένους. Οι πολιορκημένοι φοιτητές φωνάζουν: «Φαντάροι, είμαστε άοπλοι,
είμαστε αδέλφια, μη μας χτυπήσετε».
http://www.youtube.com/watch?v=MlFnpxn9oTk&feature=related
video: η επίθεση των τανκς
Γιάννης Ρίτσος, «Το σώμα και το αίμα» (ποίημα)
Μετά τα τανκς η σιωπηλότερη σιωπή
Μάζεψαν τα καμένα οχήματα
Τις στάχτες
Έπλυναν το αίμα χαράματα χαράματα
Φυγάδευσαν τους νεκρούς
Την καγκελόπορτα ,τα τσακισμένα δέντρα
Τα παιδιά δεν γύρισαν σπίτια τους
Σκιές περιφέρονται γύρωστουςτηλεφωνικούς θαλάμους
Από τζάμι σε τζάμι το πρόσωπο της σβησμένηςφωτιάς
Βρήκαν τον έναν κρεμασμένον στονοικιασμένο δωμάτιο
Τον άλλον στην κλειδωμένη ντουλάπα
Ο άλλος το μέτωπο στα γόνατά του σα να διάβαζε το τελευταίο βιβλίο.
ΛέναΠαππά
Στούς σκοτωμένουςσπουδαστέςτου Νοεμβρίου
Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα
κείτεται
-δεκοχτώχρονώήτανε δεν ήτανε-
για να έχω εγώ πουλιά-φτερά στα χέρια μου,
και συ στο σπιτάκι σου,
μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι
και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.
Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,
η άνοιξή του παίζει κα δεν τηνε ξέρει πια.
Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό,
γυαλί σπασμένο ο κόσμος,σωριασμένοπάνω του.
Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο
Και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου,
για να ’χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο…

4. ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΝΕΚΡΩΝμε μουσική υπόκρουση το lamentationτουΣπανουδάκη
https://youtu.be/xy1BlhKLL-w
Ο Ελληνισμός όμως πλήρωσε αυτή την ιστορία όχι μόνο με τα επτά χρόνια της τυραννίας και
τα θύματα που προκάλεσε στο Πολυτεχνείο και αλλού, αλλά και με μια εθνική τραγωδία που
διαδραματίστηκε λίγο αργότερα στην Κύπρο με την εισβολή του Αττίλα και την κατάληψη
ενός μεγάλου τμήματος του μαρτυρικού νησιού από τους Τούρκους. Για την προδοσία της
Κύπρου ευθύνεται μια άλλη χούντα, αυτή του Ιωαννίδη.
https://youtu.be/3WH-5Uh_X-A
«Κύπρος 1974-Συρία Σήμερα» βίντεο, Η διαχρονικότητα της Προσφυγιάς
Ποίημα «Χρέος» του Γιάννη Ρίτσου απότην Καντάνταγια τη Μακρόνησο
Κι ύστερα πάλιομοβροντία τα χαράματα
Διώχνοντας απ’ τα κυπαρίσσια τα σπουργίτια
Τα φορτηγά αυτοκίνητα γιομάτα αγωνιστές
Περνώντας για τον τόπο της εκτέλεσης
Κόβοντας με τις ρόδες στα δυο τονήλιο
Περνώντας για τον τόπο της εκτέλεσης
Έμεινε πάλιπολύ σκόνη τ’απογεύματα
Η σκόνη που αφήνουνπίσω τους
Τα μαύρα φουστάνια των μανάδων
Καθώς γυρνάνε απ’ του Αβέρωφ ή απ’ του Χατζηκώνστα
Ή από τα τμήματα τωνμεταγωγών
Οι μαύρες μανάδες με τα μαύρα φουστάνια
Με την καρδιά τους τυλιγμένηστο μαντίλι τους
Σαν ένα ξεροκόμματο ψωμί
Που δεν μπορεί να το μασήσειμήτεο θάνατος
Αλήθεια, πόσοι έχουν τη δύναμη να πουνΌχι σε ό,τι αναμένεται από αυτούς και να βαδίσουν
αντίθετα στο ρεύμα;
«Το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι» Κωνσταντίνος Καβάφης
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Τραγούδι: η Μπαλάντα του Ουρί
Η γενιά του Πολυτεχνείου απέδειξε για άλλη μια φορά πως «Για τη Δημοκρατία και τη
Λευτεριά, ξέρουν και να πεθαίνουνε τα νιάτα». Οι ήρωες του Πολυτεχνείου θυσιάστηκαν
«για ΄χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο» . Το Πολυτεχνείο ζει σιωπηλά μέσα στις καρδιές
όλων εκείνων που αντιλαμβάνονται ότι η ελευθερία είναι ένα αγαθό για τα οποίο αξίζει να
αγωνίζεται κανείς. «Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία».
ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ