21. Έχετε σκεφτεί για ποιο λόγο:
1.Φυτεύουμε τα φιντάνια σε
συγκεκριμένες και ίσες αποστάσεις στο
χωράφι.
2.Τα δέντρα στο δάσος κατά μέσο όρο
έχουν συγκεκριμένες αποστάσεις κι
έχουν συγκεκριμένο πλήθος;
23. … και ο κιττός, όταν άρχηται
σπερμούσθαι μετέωρον έχει και
ορθόν τον βλαστόν.
Πολύρριζος μεν ουν άπας κιττός,
συνεστραμμένος ταις ρίζαις και
παχείαις…παραφύεται πάσι τοις
δένδροις και αφαυαίνει
παραιρούμενος την τροφήν.
Ο φιλόσοφος και φυσιογνώστης,
Θεόφραστος από τη Λέσβο
περιγράφει τον κισσό:
24. Νηματώδεις σκώληκες στο έντερο του ανθρώπου.
Προκαλούν ποικίλα συμπτώματα στο πεπτικό
και το αναπνευστικό σύστημα του ανθρώπου.
25. ΣΥΜΒΙΩΣΗ ή ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΩΦΕΛΕΙΑ
Δυνητικά παθογόνοι μικροοργανισμοί
Escherichia coli + Homo sapiens = LFE
26. Μικρά καβούρια ζουν σε άδεια κελύφη από μαλάκια. Κοράλλια βρίσκουν
ελεύθερη επιφάνεια προσκόλλησης στα ίδια κελύφη (κοχύλια).
27. Το ψάρι κλόουν (clownfish) ζει στη δηλητηριώδη θαλάσσια ανεμώνη,
αλλά διαθέτει φυσική άμυνα στο δηλητήριό της.
Τι συνήθειες μπορεί να έχει μέσα
σε αυτό το ‘’επικίνδυνο’’ σπίτι ώστε να ωφελείται η ανεμώνη
και τι μπορεί να προσφέρει η ανεμώνη στο ψάρι αυτό;
28. Ρίζα δέντρου μέσα στο έδαφος και μύκητες που ζουν πάνω της.
Οι μύκητες παράγουν αντιβιοτικά που σκοτώνουν φυτοπαθογόνα
βακτήρια του εδάφους. Οι μύκητες δεσμεύουν μέρος των χυμών του φυτού.
Οι νηματώδεις έλμινθες παρασιτώνουν κατά κύριο λόγο στα παιδιά. Θα βοηθούσε αν έγραφες για ποιο είδος έλμινθα θέλεις να μάθεις. Σε γενικές γραμμές πάντως αντιμετωπίζονται με συνδιασμό
του κατάλληλου αντιελμινθικού φαρμάκου (ή και δύο φάρμακα) από το στόμα και πολύ καλών συνθηκών υγιεινής ώστε να αποφευχθεί η επαναμόλυνση. Για μερικά είδη νηματελμίνθων, πρέπει
να πάρει φαρμακευτική αγωγή όλη η οικογένεια προληπτικά.
Συχνά δεν έχουν συμπτώματα. Οι έλμινθες εγκαθίστανται στο γαστρεντερικό σύστημα (τα συμπτώματα μπορεί να είναι πόνος στην κοιλιά, διάρροιες, κνησμός του πρωκτού) και χρησιμοποιούν
για την αναπαραγωγή τους το αίμα (αναιμία, αυξημένα ηωσινόφιλα) και τους πνεύμονες (βήχας, αιμόφυρτα πτύελα, μπορεί να φαίνονται ευρήματα και στην απλή ακτινογραφία θώρακος).
Πρόκειται για συμπτώματα και όχι για μόνιμες βλάβες. Σπάνια, ως επιπλοκή στην ασκαριδίαση (έλμινθας: Ascaris lumbicoides ) μπορεί να συμβεί εντερική απόφραξη από τους σκώληκες και στην
οξυουρίαση (έλμινθας: Enterobius vermicularis ) κολπίτιδα και/ή σαλπιγγίτιδα λόγω μετανάστευσης των σκωλήκων εκεί.
Symbiosis and mutualism
The sea anemone protects the clownfish from predators, as well as providing food through the scraps left from the anemone's meals and occasional dead anemone tentacles.
In return, the clownfish defends the anemone from its predators, and parasites.[4][5]
The anemone also picks up nutrients from the clownfish's excrement, and functions as a safe nest site.[6]
The nitrogen excreted from Clownfish increases the amount of algae incorporated into the tissue of their hosts, which aids the anemone in tissue growth and regeneration.[2]
It has been theorized that the clownfish use their bright coloring to lure small fish to the anemone,[7] and that the activity of the clownfish results in greater water circulation around the sea anemone.[8] Studies on anemonefish have found that clownfish alter the flow of water around sea anemone tentacles by certain behaviours and movements such as “wedging” and “switching.” Aeration of the host anemone tentacles allows for benefits to the metabolism of both partners, mainly by increasing anemone body size and both clownfish and anemone respiration. [9]
Clownfish and certain damselfish are among the few species of fish that can avoid the potent poison of a sea anemone. There are several theories about how they can survive the sea anemone poison:
The mucus coating of the fish may be based on sugars rather than proteins. This would mean that anemones fail to recognize the fish as a potential food source and do not fire their nematocysts, or sting organelles.
The coevolution of certain species of clownfish with specific anemone host species and may have acquired an immunity to the nematocysts and toxins of their host anemone. Experimentation has shown that Amphiprion percula may develop resistance to the toxin from Heteractis magnifica, but it is not totally protected, since it was shown experimentally to die when its skin, devoid of mucus, was exposed to the nematocysts of its host.[10]
