Colección cos relatos gañadores no Samaín 2019

1. Escribimos de medo…
2019
Relatos que foron premiados no concurso do Magosto/Samaín (2019)

15. MIRA A TÚA MAN
- Sí, vale, entendoo, entendoo perfectamente…
Co estómago máis revolto ca ría nun día de treboada, colguei o teléfono. Sabía que ne-
se intre xa non era algo que recuperar, se non unha necesidade. Subín as escaleiras
cara a segunda planta ca intención de deitarme na cama , pero non levaba máis de tres
pasos nesa dirección cando o móbil soou de novo.
- Ola? Como? Non pode ser…
Cortouse a chamada, era o cura outra vez. Decidín poñer unha chaqueta e ir cara a
igrexa de seguido.
Non pensedes que este problema ven de onte, nin de antonte, leva na miña familia
máis dun século, pero coma sempre non podía ter un final feliz. A miña avoa adicou to-
da a súa vida ao mesmo. Dende pequena era quen de notar presenzas extrañas, escoi-
tábana falar ás noites na súa habitación e sentía os desastres ou catástrofes días antes
do suceso. Cando cumpliu tan só 16 anos comezou a axudar á xente coma se de cousa
normal se tratara. Aínda podo recordala contando as súas fazañas das intervencións,
sentados diante da lareira todos os domingos. Segundo ela o difícil non era o exorcismo
en si, se non que a xente soubera como reaccionar. Nesa época era moi complicado ter
un traballo respetado sendo muller, pois imaxina unha muller cun oficio mal visto ata
para os curas. Cando estaba a comezar esta aventura, ninguén confiaba nela e eran
moitos os que a acusaban de meiga, ata que pouco a pouco o seu nome comezou a
viaxar de boca en boca dos interesados como paxaros no comezo da primavera.
Sempre actuaba da mesma forma: Unha persoa contactábaa, e ese mesmo día sen im-
portar hora, tempo, espazo nin lugar comezaba a investigar sobre o cliente do caso. Lu-
gar de nacemento, nome completo, nomes dos pais, idade, residencia actual… Recollía
todos eses datos nunha libreta, que a día de hoxe teño no meu poder. O día do exorcis-
mo erguíase ás seis da mañá, almorzaba só un batido do que descoñezo ingredientes,
e ás oito reuníase co posuído no lugar acordado e coa ALMA. Grazas ás investigacións
feitas con anterioridade podía saber o tipo de diaño que tiña dentro e como intentar ex-
pulsalo. O lugar non era o máis importante, malia que se non era o adecuado podían
sufrir todos os presentes un pequeno derrame de sangue no brazo esquerdo. Ao que
máis importancia lle daba era o utensilio clave, ou como ela lle chamaba: ALMA. Este
tiña directa relación tanto co espírito coma co afectado. Ás 8: 30a.m. xa tiña rematado o
procedemento.
Pois é a ALMA do seu último caso o que me trouxo este problema. Don Anselmo foi o
único cura da comarca que recoñeceu o poder da miña avoa, e a única persoa relacio-
nada ou enlace que me queda con ela. El levaba a conta de todos os exorcismo que
facía mais axudábaa en casos complicados. As chamadas de hoxe debíanse ao erro
que cometeran na última intervención. Cando un exorcismo non sae ben, o máis común
é que o posuído morra dunha forma repentina. Neste caso é necesario enterralo coa
ALMA utilizada. E así fixérano por última vez, miña avoa personalmente encargárase da
tarefa. Levou o corpo ao panteón familiar e xunto ao defunto colocou a chave entre as
mans deste. Ou eso criamos nós.

16. - Sí, vale, entendoo, entendoo perfectamente…
Co estómago máis revolto ca ría nun día de treboada, colguei o teléfono. Sabía que
nese intre xa non era algo que recuperar, se non unha necesidade. Subín as escalei-
ras cara a segunda planta ca intención de deitarme na cama , pero non levaba máis
de tres pasos nesa dirección cando o móbil soou de novo.
- Ola? Como? Non pode ser…
Cortouse a chamada, era o cura outra vez. Decidín poñer unha chaqueta e ir cara a
igrexa de seguido.
Non pensedes que este problema ven de onte, nin de antonte, leva na miña familia
máis dun século, pero coma sempre non podía ter un final feliz. A miña avoa adicou
toda a súa vida ao mesmo. Dende pequena era quen de notar presenzas extrañas,
escoitábana falar ás noites na súa habitación e sentía os desastres ou catástrofes
días antes do suceso. Cando cumpliu tan só 16 anos comezou a axudar á xente co-
ma se de cousa normal se tratara. Aínda podo recordala contando as súas fazañas
das intervencións, sentados diante da lareira todos os domingos. Segundo ela o difí-
cil non era o exorcismo en si, se non que a xente soubera como reaccionar. Nesa
época era moi complicado ter un traballo respetado sendo muller, pois imaxina unha
muller cun oficio mal visto ata para os curas. Cando estaba a comezar esta aventura,
ninguén confiaba nela e eran moitos os que a acusaban de meiga, ata que pouco a
pouco o seu nome comezou a viaxar de boca en boca dos interesados como paxaros
no comezo da primavera.
Sempre actuaba da mesma forma: Unha persoa contactábaa, e ese mesmo día sen
importar hora, tempo, espazo nin lugar comezaba a investigar sobre o cliente do ca-
so. Lugar de nacemento, nome completo, nomes dos pais, idade, residencia actual…
Recollía todos eses datos nunha libreta, que a día de hoxe teño no meu poder. O día
do exorcismo erguíase ás seis da mañá, almorzaba só un batido do que descoñezo
ingredientes, e ás oito reuníase co posuído no lugar acordado e coa ALMA. Grazas
ás investigacións feitas con anterioridade podía saber o tipo de diaño que tiña dentro
e como intentar expulsalo. O lugar non era o máis importante, malia que se non era o
adecuado podían sufrir todos os presentes un pequeno derrame de sangue no brazo
esquerdo. Ao que máis importancia lle daba era o utensilio clave, ou como ela lle
chamaba: ALMA. Este tiña directa relación tanto co espírito coma co afectado. Ás 8:
30a.m. xa tiña rematado o procedemento.
Pois é a ALMA do seu último caso o que me trouxo este problema. Don Anselmo foi
o único cura da comarca que recoñeceu o poder da miña avoa, e a única persoa rela-
cionada ou enlace que me queda con ela. El levaba a conta de todos os exorcismo
que facía mais axudábaa en casos complicados. As chamadas de hoxe debíanse ao
erro que cometeran na última intervención. Cando un exorcismo non sae ben, o máis
común é que o posuído morra dunha forma repentina. Neste caso é necesario ente-
rralo coa ALMA utilizada. E así fixérano por última vez, miña avoa personalmente en-
cargárase da tarefa. Levou o corpo ao panteón familiar e xunto ao defunto colocou a
chave entre as mans deste. Ou eso criamos nós.

17. Rapidamente, saímos cara ao panteón da miña familia. Abrimos a lápida e non podíamos
crer o que estaba a pasar. O nicho estaba sen o corpo, pero non baleiro. A chave, estaba
aí. Collimos de novo a libreta para saber a relación desta chave co defunto. Segundo os
escritos abría unha pequena sala da casa familiar de Ramón. Esta casa levaba deshabi-
tada máis de 5 anos. Collimos e tomamos dirección á vivenda sen pensalo dúas veces.
Unha vez alí, soreprendeunos o bo estado no que se atopaba, por fóra e por dentro non
atopamos ningunha arañeira. Seguindo os mapas feitos a man pola miña avoa, chega-
mos á pequena habitación, escondida nunhas das portas da cociña. Como non podiamos
entrar os dous á vez, Anselmo ofreceuse para acceder primeiro. A catro patas, escorre-
gando pola pequena pendente da entrada, conseguiu acceder, e deume vía libre. Cando
conseguín agocharme, a porta pechouse de súpeto. Comezou a doerme a man dunha
forma considerable. Co maior medo do mundo metido no corpo, mirei cara os meus de-
dos agora marcados por uns derrames internos que deseñaban claramente unha oración
na caligrafía da miña avoa:
“QUIZAIS O DIAÑO SON EU”
Pechei o libro e péxeno no oco que deixara no andel. Penséi que con ese relato ía ter su-
ficiente inspiración para escribir o pequeno conto para o instituto. Subín ao bus e marchei
cara á miña casa. Baixei na parada que está diante dela, bueno... diante exactamente
non está. O traxecto que normalmente fago sen problema escoitando música, esta vez foi
moito máis complicado. Todo era sinal de alarma, e cada tres pasos revisaba a miña
man, e miraba cara atrás. Unha vez na miña casa, puxen o camisón e subín as escaleiras
cara a segunda planta ca intención de deitarme na cama , pero non levaba máis de tres
pasos nesa dirección cando soou o teléfono. Descolgueino co estómago máis revolto ca
ría nun día de treboada.
- Ola? Como? Non pode ser…
Eran da biblioteca, polo visto desaparecera o libro que estivera a ler, e fun último en sair
do edificio.
ANDRÉS RODRÍGUEZ BOUTUREIRA 4ESOB