Stymulowanie rozwoju psychomotorycznego i osobowości dziecka

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
MINISTERSTWO EDUKACJI
NARODOWEJ
Elżbieta Jaszczyszyn
Stymulowanie rozwoju psychomotorycznego i osobowości
dziecka 513 [01].Z1.02
Poradnik dla ucznia
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2006

1
Recenzenci:
dr Jolanta Szada - Borzyszkowska
mgr Elżbieta Hałaburda
Opracowanie redakcyjne:
dr Elżbieta Jaszczyszyn
Konsultacja:
mgr Zenon W. Pietkiewicz
Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 513[01].Z1.02
Stymulowanie rozwoju psychomotorycznego i osobowości dziecka, zawartego w modułowym
programie nauczania dla zawodu opiekunka dziecięca.
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2006

2
SPIS TREŚCI
1. Wprowadzenie 3
2. Wymagania wstępne 5
3. Cele kształcenia 6
4. Materiał nauczania 7
4.1. Osobowość dziecka 7
4.1.1. Materiał nauczania 7
4.1.2. Pytania sprawdzające 14
4.1.3. Ćwiczenia 15
4.1.4. Sprawdzian postępów 17
4.2. Zasady i metody postępowania wychowawczego 18
4.3. Oddziaływania wychowawcze w zakresie poszczególnych sfer rozwojowych 28
4.4. Charakterystyka aktywności zabawowej małego dziecka 35
5. Sprawdzian osiągnięć 46
6. Literatura 50

3
1. WPROWADZENIE
Poradnik ten pomoże Ci w przyswojeniu wiedzy o osobowości dziecka, zasadach
i metodach postępowania wychowawczego, oddziaływaniach wychowawczych w zakresie
poszczególnych sfer rozwojowych oraz o aktywności zabawowej małego dziecka.
W poradniku zamieszczono:
1. Wymagania wstępne, czyli wykaz niezbędnych umiejętności i wiedzy, które powinieneś
mieć opanowane, aby przystąpić do pracy z poradnikiem.
2. Cele kształcenia programu jednostki modułowej.
3. Materiał nauczania umożliwiający samodzielne przygotowanie się do wykonania ćwiczeń
i zaliczenia sprawdzianów. Obejmuje on również ćwiczenia, które zawierają:
− opis działań, jakie powinieneś wykonać,
− wykaz materiałów i narzędzi potrzebnych do ich wykonania ćwiczeń.
4. Zestaw zadań testowych sprawdzający poziom przyswojonych wiadomości
i ukształtowanych umiejętności.
5. Wykaz literatury, z jakiej możesz korzystać podczas nauki.
Jeżeli masz trudności ze zrozumieniem tematu lub ćwiczenia, to poproś nauczyciela lub
instruktora o wyjaśnienie.
Poradnik nie może być traktowany jako wyłączne źródło wiedzy. Wskazane zatem jest
korzystanie z innych dostępnych źródeł informacji.

4
Schemat układu jednostek modułowych
513[01].Z1.01
Rozpoznawanie osiągnięć
rozwojowych w poszczególnych
etapach życia dziecka
513[01].Z1.02
Stymulowanie rozwoju
psychomotorycznego i osobowości
dziecka
513[01].Z1.03
Opiekowanie się dziećmi
z trudnościami wychowawczymi
i zaburzeniami rozwoju
513[01].Z1
Rozwój psychomotoryczny
małego dziecka

5
2. WYMAGANIA WSTĘPNE
Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
– korzystać z różnych źródeł informacji,
– oceniać funkcjonowanie rodziny jako grupy społecznej i jej wpływ na rozwój osobowości
człowieka,
– określać właściwości rozwoju psychomotorycznego dziecka w poszczególnych etapach
jego życia (od 0 do 4 roku życia),
– określać wpływ warunków środowiskowych na rozwój i zachowanie jednostki,
– posługiwać się inwentarzem i kartą rozwoju psychomotorycznego,
– propagować zachowania służące zdrowiu psychicznemu,
– rozpoznawać niedobory i odchylenia rozwojowe,
– współpracować w grupie.

6
3. CELE KSZTAŁCENIA
W wyniku procesu kształcenia powinieneś umieć:
– określić czynniki mające wpływ na kształtowanie osobowości dziecka,
– określić potrzeby psychospołeczne małego dziecka,
– określić zależności między prawidłowym rozwojem dziecka a zaspokajaniem potrzeb
psychospołecznych,
– dobrać metody indywidualnych oddziaływań kształtujących osobowość dziecka,
– nauczyć dzieci utrzymywania porządku w swoim otoczeniu,
– nauczyć dziecko poprawnego posługiwania się przedmiotami i zabawkami,
– przeprowadzić indywidualne zajęcia wyrównawcze z dzieckiem z zaburzeniami
w rozwoju i trudnościami wychowawczymi,
– przeprowadzić zabawy indywidualne i w grupie dziecięcej,
– rozwiązać problemy występujące w procesie wychowania dziecka,
– skoordynować oddziaływania wychowawcze w celu stosowania jednolitych metod,
– sporządzić dokumentację rozwojową dziecka,
– wpłynąć na rozwój kontaktów społecznych i pozytywnych stanów emocjonalnych
dziecka,
– wykorzystać sytuacje zabawowe i czynności dnia codziennego do wspomagania rozwoju
dziecka,
– zapewnić bezpieczeństwo dziecku podczas realizacji zajęć,
– zaspokoić potrzeby psychospołeczne niemowląt i dzieci w wieku poniemowlęcym,
– zastosować zasady oddziaływań wychowawczych stymulujące rozwój dziecka.

7
4. MATERIAŁ NAUCZANIA
4.1. Osobowość dziecka
4.1.1. Materiał nauczania
Zdarza się, że mówimy: "Jan to prawdziwa osobowość" albo: „Zbyszek nie ma żadnej
osobowości”. Używamy wówczas słowa osobowość w sensie wartościującym, by wyrazić
czyjąś wyjątkowość, siłę psychiczną, niepowtarzalność lub przeciwnie niejednoznaczność
psychiczną, niespójność, nijakość. Słowa „osobowość” używamy wtedy, gdy
charakteryzujemy, opisujemy właściwości jakiejś osoby, podając to, co dla niej typowe, stałe,
a także to, co wyróżnia ją spośród innych.
Osobowość jest to charakterystyczny, względnie stały sposób reagowania jednostki na
środowisko społeczno – przyrodnicze, a także sposób wchodzenia z nim w interakcje.
Akcentuje się zespół mechanizmów psychologicznych takich jak: np. tożsamość, mentalność,
potrzeby, postawy, inteligencja, uznawane wartości, które powodują, że człowiek jest zdolny
do kierowania własnym życiem, a jego zachowania są zorganizowane i względnie stałe.
Wymienione elementy powinny być brane pod uwagę także w pracy z małym dzieckiem.
Tożsamość – jest przekonaniem o tym, kim jestem, co robię, myślę, czuję, do czego dążę,
na którym budowana jest tożsamość osobista. Uświadomienie sobie więzi łączących
jednostkę z innymi osobami, dostrzeżenie poczucia przynależności do grupy (np.: rodziny,
grupy rówieśniczej, narodu) i jej odrębności od innych grup stanowi podstawę formowania
tożsamości społecznej. Małe dziecko buduje własną tożsamość w oparciu o informacje,
dotyczące posiadania przez nie cech specyficznych, odrębnych i niepowtarzalnych u innych
ludzi, a dotyczących własnego wyglądu, sposobu myślenia, psychiki, zachowania itp.
Mentalność – to charakterystyczny sposób myślenia i odnoszenia się do rzeczywistości,
wynik przyjęcia określonych zasad i wartości, które wyznaczają sposób zachowania jednostki
lub grupy społecznej. Wyróżnia się dwa podstawowe typy mentalności:
1) mentalność indywidualistyczna – wynika z przekonania, że interesy i potrzeby
jednostki są nadrzędne wobec interesów i potrzeb zbiorowości, dlatego zadaniem państwa jest
tworzenie takich zasad, przepisów i norm prawnych, które przyczyniać się będą do
pomyślności i rozwoju każdego człowieka;
2) mentalność kolektywistyczna – jej podstawą jest założenie, że społeczność jest
autonomicznym podmiotem, jednostka zaś jego częścią. Zadaniem państwa, jako wyraziciela
woli grupy, jest więc ochrona interesu zbiorowego. W tej sytuacji prawa jednostki są
podporządkowane woli większości.
Potrzeba – to odczuwany przez jednostkę brak czegoś, np.: człowiek potrzebuje pokarmu,
co oznacza, że może żyć tylko wtedy, gdy ma co jeść. Liczba potrzeb człowieka jest
nieograniczona, stanowią one źródło aktywności każdej jednostki, która dąży do ich
relatywnie szerokiego zaspokojenia. Gdy jednostka zaspokoi swoje podstawowe potrzeby, jej
motywacja zostaje ukierunkowana na samorealizację – potrzebę rozwoju własnego
potencjału, doskonalenia siebie (przeczytaj także punkt 4.9.1).
Postawa – to pojęcie wieloznaczne, stosowane w wielu dziedzinach nauki. W psychologii
postawą nazywamy konglomerat składników osobowości wyrażających się w skłonności
do specyficznych albo stereotypowych sposobów reagowania na określone bodźce
w określonych sytuacjach. Przyjmowanie postaw jest związane z kształtowaniem się różnych
ideologii, uprzedzeń i przesądów, powoduje preferowanie pewnych celów, wartości
i sposobów działania w odniesieniu do poszczególnych osób, grup, problemów, doktryn nauk.
Słownym wyrazem postaw są opinie.

8
Inteligencja (z łacińskiego „intelligentia” – pojętność), to w psychologii – zespół
zdolności umysłowych umożliwiających jednostce korzystanie z nabytej wiedzy przy
rozwiązywaniu nowych problemów i racjonalnym zachowaniu w różnych sytuacjach
życiowych. Wyróżnia się trzy podstawowe formy inteligencji: praktyczną – umiejętność
rozwiązywania konkretnych zagadnień; abstrakcyjną – zdolność operowania symbolami
i pojęciami; społeczną – umiejętność zachowania się w grupie.
Inteligencję jaką posiada człowiek w wieku 17 lat (50%) osiąga przed 4 rokiem życia.
Dzieci uczą się każdego dnia i my je uczymy zdając sobie sprawę z tego czy nie. Problem
w tym, że źle jest uczyć nie wiedząc, że się uczy. Możemy je uczyć rzeczy wartościowych lub
mało przydatnych [4].
Wartość, jedna z podstawowych kategorii filozoficznych, istotna zwłaszcza w etyce,
estetyce, antropologii, a poza filozofią, np.: w religii, teologii, psychologii, socjologii,
etnologii, teorii kultury i prawa. Stanowi odrębny przedmiot badań aksjologii (nauki
o wartościach). Oznacza coś, co jest cenne i godne pożądania i co stanowi (winno stanowić)
przedmiot szczególnej troski oraz cel ludzkich dążeń, a także kryterium postępowania
człowieka. W zależności od dziedziny, jakiej dotyczą, wartości dzieli się na: moralno –
etyczne, religijne, estetyczne, kulturowe itd. W zależności od zasięgu – na ogólnoludzkie
i lokalne: np. narodowe, osobiste. Wspomina się też o wartościach niższych i wyższych,
materialnych i duchowych, co zwykle łączy się z ich hierarchizowaniem.
Przyjmuje się, że na rozwój osobowości człowieka mają wpływ cztery grupy czynników,
które oddziałują na siebie wzajemnie:
1. dziedziczenie cech (genotyp),
2. środowisko,
3. własna aktywność,
4. system edukacji - system nauczania i wychowania.
Od kilku lat szczególnie cenioną koncepcją, wykorzystywaną do opisu osobowości jest
tzw. "Wielka Piątka". Osobowość wyznacza pięć czynników, są to: 1) neurotyczność,
2) ekstrawersja, 3) otwartość na doświadczenie, 4) ugodowość i 5) sumienność [21].
Wymienione wymiary można odnaleźć w każdej osobie, zaś o jednostkowej
niepowtarzalności decyduje ich kompozycja. Można odnosić wrażenie, że niektóre z tych
właściwości są dobre, a inne gorsze. Tak naprawdę każda kompozycja cech ma swoje plusy
i możliwe słabości w zależności od sytuacji, w której człowiek się znajduje [26].
Neurotyczność decyduje o sprawności w radzeniu sobie z sytuacjami trudnymi,
o podatności na doświadczanie "trudnych" emocji takich jak: lęk, smutek, wrogość. Wysoka
neurotyczność sprzyja trudnościom adaptacyjnym, utrudnia radzenie sobie ze stresem,
zwiększa podatność na doświadczanie lęku, agresji, depresji. Niska neurotyczność sprzyja
zrównoważeniu, radzeniu ze stresem, stabilności samooceny.
Składnik ekstrawersji decyduje o jakości i intensywności relacji interpersonalnych
i nastawieniu do innych ludzi, a także o wigorze, energii życiowej, zapotrzebowaniu na
działanie i aktywność, poszukiwanie wrażeń. Gdy poziom ekstrawersji jest niski, oznacza to
pojawienie się introwersji. Introwertyk przejawia skłonność do unikania licznych, częstych
relacji społecznych, ma zapotrzebowanie na samotność (z wyboru), ogranicza stymulację.
Trzeci składnik to otwartość poznawcza decydująca o gotowości do przyjmowania
nowych doświadczeń, idei, wartości, koncepcji. Osoby o niskiej otwartości wolą trzymać się
znanych konwencjonalnych sposobów, zasad, pomysłów.
Czwarty składnik to ugodowość, wpływająca na przekonania, nastawienie i działania
w relacjach społecznych. Wysoka ugodowość wyraża się zaufaniem do innych,
prostolinijnością, skromnością, czasami skłonnością do ustępowania i poświęcania się. Osoby
takie w odbiorze innych są jednoznaczne, przewidywalne i życzliwe, co sprawia, że

9
wytwarzają aurę bezpieczeństwa. W ich obecności znika obawa przed oszukaniem
i wykorzystaniem. Osoby o niskiej ugodowości nie traktują innych ze specjalnym
poważaniem, chętnie wykorzystują ludzi, bez ich wiedzy, do swoich celów, manipulują i też
zgodnie z własnym postępowaniem nie ufają innym. Z niezrozumieniem, a często też ze
zdziwieniem mogą śledzić łatwe wzruszanie się tych pierwszych w kontakcie z kimś
doświadczonym przez los opuszczonym, zrozpaczonym.
Piąty wymiar to sumienność, pozwalająca prognozować aktywność zawodową i szkolną.
Wysoka sumienność rokuje sukcesy szkolne i zawodowe, ponieważ ujawnia się jako
odpowiedzialność, wytrwałość w dążeniu do celu, rozwaga w planowaniu i podejmowaniu
nowych zadań, a także uporządkowanie czasami przechodzące w perfekcjonizm. Niska
sumienność oznacza przeciwieństwo wymienionego i generalnie skłonność do wygodnictwa
i lenistwa.
Osoba sumienna, ale równocześnie z wysoką neurotycznością będzie prawdopodobnie
ceniona zawodowo za swój profesjonalizm i niezawodność, ale jej subiektywne odczucie
ponoszonych kosztów (przeżywanie lęków, zamartwianie się, często paraliżująca obawa)
będą tak znaczne, że satysfakcja z osiągnięć stanie się mieszanką radości i żalu, może
poczucia krzywdy.
Zdaniem R. R. Costy i P. T. McCrae (twórców koncepcji "Wielkiej Piątki") wszystkie
wyżej wymienione wymiary są przekazywane genetycznie, co oznacza, że rodzimy się
z odmienną, indywidualną predyspozycją do neurotyczności, otwartości na nowe
doświadczenia, ekstrawertywnym zapotrzebowaniem na kontakty interpersonalne lub
introwertywną potrzebą bycia w dystansie do ludzi. Także biologicznie i genetycznie jest nam
przekazana łatwość dostępu do odczuwania radości życia, zadowolenia i czerpania z zasobów
energetycznych, jeżeli „mieliśmy szczęście" urodzenia się ekstrawertykiem lub skłonności
rywalizacyjne, obojętny stosunek do ludzi i predyspozycje do ich wykorzystywania, jeżeli
urodziliśmy się wyposażeni w niską ugodowość [21].
Fakt, iż nasza osobowość w znacznym stopniu jest rezultatem „genetycznych układanek",
rodzi różnorakie odczucia i refleksje. Wielu rodziców, spętanych poczuciem winy z racji
„wyskoków” ich dzieci, oddycha z ulgą tłumacząc: „taki się urodził". Część osób, którym nie
powiodło się w życiu mogłaby z rezygnacją przyjąć własną bezradność, a ci, którym się
szczególnie powiodło mogliby usłyszeć: „to nie twoja zasługa, miałeś genetyczne szczęście”.
Oczywiście taki sposób interpretacji faktu genetyczno - biologicznych uwarunkowań
osobowości jest błędnym uproszczeniem.
Genetyczny przekaz najsilniej dotyczy neurotyczności, ekstrawersji (introwersji) oraz
otwartości na doświadczenia poznawcze. Pozostałe dwa czynniki (ugodowość i sumienność)
zależą nie tylko od zapisu genetycznego, ale także od tego, czego nas uczono i czego od nas
oczekiwano w dzieciństwie.
Na kształtowanie się osobowości dziecka wpływ wywiera najbliższe dziecku środowisko
− rodzina, a przede wszystkim rodzice. Wpływ ten trwa przez wiele lat − mimo przeobrażeń
w samej rodzinie w miarę przechodzenia przez różne fazy rozwoju − jest ona dla dziecka
stałym środowiskiem wychowawczym. Psychospołeczny wpływ rodziców na dzieci ma
rozległy zasięg i działa m. in.: na rozwój funkcji poznawczych dziecka, a potem na jego
osiągnięcia szkolne, na ustalanie się jego równowagi uczuciowej i dojrzałości społecznej, na
formowanie obrazu samego siebie oraz na stosunek do samego siebie i rówieśników, na
wywiązywanie się z pełnienia ról rodzinnych, w tym również późniejszej roli matki, czy ojca
wobec własnych dzieci.
Oddziaływanie dorosłych (w tym rodziców) na osobowość dziecka odbywa się
w pewnych sytuacjach, poprzez: 1) stwarzanie zdarzeń i zdarzenia przypadkowe zachodzące
w najbliższym środowisku dziecka, 2) stosunek dorosłych do tych zdarzeń, 3) sposób
wzajemnego odnoszenia się do siebie i do dziecka członków rodziny oraz opiekunów
(ich postawy).

10
Każda postawa zawiera trzy elementy: myślowy, uczuciowy i działania. Składnik
myślowy może być wyrażony słownie w formie poglądu na przedmiot postawy. Przykładem
może być wypowiedź o dziecku „to taki rozumny, miły chłopiec", lub też „on jest taki
okropnie nieznośny".
Składnik uczuciowy to swoistego rodzaju ekspresja towarzysząca zarówno wypowiedziom,
jak i zachowaniu,
Składnik o charakterze działania przejawia się w czynnym zachowaniu wobec przedmiotu
postawy np.: gdy matka tuli dziecko albo je karci.
Zwykła obserwacja pokazuje, że nie wszyscy dorośli ustosunkowani są w ten sam sposób
do dzieci i nie każda postawa w stosunku do dziecka jest równie korzystna i wartościowa dla
jego rozwoju. Postawy mogą być właściwe, czyli zdrowe, stwarzające odpowiednie warunki
psychospołeczne dla prawidłowego rozwoju dziecka, ale bywają też niewłaściwe – toksyczne,
wpływające ujemnie na kształtowanie się jego osobowości, a czasem nawet rzeczywiście
wywołują chorobę, np. nerwice.
Szczególnie postawy rodzicielskie wywierają tak głęboki wpływ na dziecko, dlatego
że emocjonalny stosunek rodziców do dziecka wyraża się w każdym nieomal słowie
skierowanym do niego, w każdej czynności związanej z jego pielęgnacją i opieką nad nim.
Względnie trwałe nastawienie emocjonalne, którym przepojone jest postępowanie rodziców,
wywołuje u dziecka reakcję w postaci specyficznego zachowania się. Więcej dowiesz się na
ten temat z książki Marii Ziemskiej: Postawy rodzicielskie. Wiedza Powszechna, Warszawa
1973.
Udział własny człowieka (aktywność własna) w swoim rozwoju zaczyna się z chwilą,
gdy jednostka ludzka zaczyna działać wybiórczo w stosunku do różnych wpływów otoczenia,
to znaczy jednym podporządkowuje się dobrowolnie, innym się przeciwstawia. Problem
„wolności” i „woli”, które wyrażają zdolność człowieka do wolnego wyboru wśród
pojawiających się w nim chęci, jak i wolnego wyboru wśród posiadanych sposobów
realizowania wybranych chęci jest tematem wielu rozważań naukowych. Wolność wyboru
takiego czy innego sposobu zachowania się w jakiejś sytuacji życiowej nie jest człowiekowi
dana w gotowej formie. Musi do niej dochodzić z czasem, jest „dziełem jego życia”. Dlatego
też osiąga się ją w różnym stopniu, a można jej w ogóle nie osiągnąć.
Wola to zdolność do władania zarówno sobą, jak i okolicznościami świata zewnętrznego.
Na to, co nazywamy wolą składa się wiele zdolności, w tym zdolność do oceniania
pojawiających się pragnień, do decyzji, czyli wyboru jednego z nich, do powściągu
potrzebnego do zrezygnowania z jakiejś chęci i zdolność do zrealizowania celu wybranego,
co łączy się nieraz z wielkim wysiłkiem i wyrzeczeniem. Dla wykształcenia silnej woli trzeba
przede wszystkim rozbudzić w danej jednostce upodobania do silnych dążeń i opanowania,
a także zachęcać do podejmowania zadań możliwych do zrealizowania i do doprowadzenia
ich do końca. Niezrealizowanie powziętych zadań osłabia wolę zamiast ją wzmocnić.
Wyrabia fatalny nawyk do łatwego podejmowania decyzji, których się nie realizuje. Trzeba
ćwiczyć się w ocenie swoich decyzji i ocenie rezultatów swych działań. Uczy to ostrożności
przy podejmowaniu postanowień i wyjawia przyczyny poniesionych klęsk, przy ich
realizowaniu. Trzeba przede wszystkim wcześnie zacząć się ćwiczyć w przezwyciężaniu
trudności, a nie uciekać przed nimi.
Ostatnim, czwartym, ale jakże ważnym czynnikiem w rozwoju osobowości dziecka jest
system nauczania i wychowania, jakiemu jest poddawane. Od momentu przyjścia na świat,
aż do zgonu każda jednostka jest poddawana różnym zabiegom wychowawczym. Według
M. Żebrowskiej polega to na takim organizowaniu trybu życia i działalności dziecka (jego
zabawy i nauki), by kształtować jego poznanie, formować spostrzeżenia, pojęcia i sądy,
wzbogacać jego wiedzę o świecie, kształcić myślenie, a jednocześnie wyrabiać odpowiednie
nawyki, sprawności i umiejętności, kształtować postawy, zainteresowania i zdolności, a więc

11
prowadzić w rezultacie do wychowania jak najwszechstronniej rozwiniętej osobowości
[28, s. 172]. Początkowo dziecko jest wychowywane i nauczane w domu przez rodziców.
Następnie przez innych, ważnych dla dziecka dorosłych w żłobku i przedszkolu (poprzez
zabawy i codzienne zajęcia). Gdy wkroczy w wiek szkolny odbywa się to w formie
planowego i systematycznego nauczania według programów szkolnych.
Wpływ środowiska rodzinnego, żłobkowego czy przedszkolnego na rozwój
i kształtowanie osobowości dziecka przebiega dwoma torami:
1. jako świadoma praca wychowawcza (przeczytaj punkt 4.2.1),
2. jako oddziaływanie niezamierzone (naśladownictwo, program ukryty).
Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tak zwanym „programie ukrytym” sięgnij
po książkę M McKaya, M. Davisa, P. Fanninga: Sztuka skutecznego porozumiewania się.
Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2002, rozdział 6 – Ukryte programy,
s. 76 – 83.
Kolejnym ważnym punktem rozważań są potrzeby psychospołeczne dziecka.
Podstawowymi potrzebami małego dziecka są potrzeby fizjologiczne, bezpieczeństwa,
przynależności i miłości. Ich zaspokojenie jest niezbędne do tego, aby dziecko zaczęło
odczuwać potrzeby wyższe, tj. poznawcze, estetyczne czy samorealizacji.
Do potrzeb fizjologicznych zaliczamy: potrzebę snu, zaspokojenia głodu, pragnienia,
wydalania, oddychania itp. Bez zaspokojenia tych potrzeb człowiek nie może żyć. Brak ich
zaspokojenia (deprywacja) doprowadza do zredukowania innych potrzeb. Głodne dziecko nie
jest ciekawe świata a sfera emocji, myśli, motywacji nakierowania jest na poszukiwania
pożywienia.
Z kolei zaspokojenie potrzeb bezpieczeństwa (potrzeba stabilizacji, opieki, uwolnienia od
strachu i lęku, porządku, oparcia w opiekunie) warunkuje prawidłowy rozwój dziecka.
W sytuacji braku zaspokojenia główną siła sprawczą stają się działania skierowane na
poszukiwanie bezpieczeństwa i obronę przez zagrożeniem. Bliski kontakt rodziców
(opiekunów) z dzieckiem i opieka w połączeniu ze zrozumieniem jego zachowań tę potrzebę
zaspokaja. Dziecko ujawnia potrzebę bezpieczeństwa w postaci tulenia się, namawiania do
zabaw, czasem w formie buntu lub grymaszenia. Gdy potrzeba ta nie jest zaspokajana
prowadzi to do zakłócenia równowagi nerwowej dziecka w postaci tzw. nerwowości
dziecięcej lub nerwicy [22, s. 15]. Jej zaspokojenie stwarza warunki do budzenia się potrzeb
poznawczych, tak ważnych w rozwoju umysłowym.
Po zrealizowaniu potrzeb fizjologicznych i bezpieczeństwa budzą się potrzeby
z następnego poziomu: przynależności i miłości. Dziecko odczuwa „głód” dobrych,
przyjaznych kontaktów z innymi osobami: rodzicami, dziadkami, rodzeństwem, innymi
dziećmi. Miłość na tym poziomie to przede wszystkim nastawienie na branie. Gdy dziecko
odczuwa głód stosunków uczuciowych z innymi ludźmi, za wszelką cenę chce znaleźć swoje
miejsce w rodzinie czy grupie rówieśniczej. Czyni to po to, aby pozbyć się uczucia
osamotnienia, izolacji, odrzucenia. Podczas zajęć z innymi dziecko powinno czuć się
akceptowane. Kiedy dziecko nie czuje oparcia we własnej rodzinie czy grupie ma skłonności
do łączenia się z kimkolwiek (dobrym, czy złym), by zaspokoić głód miłości. Kiedy osoby
znaczące dla dziecka akceptują jego próby samodzielności, unikają krytykowania i karania
przez odsuwanie dziecka od siebie („Idź sobie”, „Nie kocham cię”, „Nie przyjdę po ciebie do
żłobka / przedszkola”) stwarzają mu atmosferę bezpieczeństwa i pewności, że jest kochane
i akceptowane [22, s.15]. Brak zaspokojenia tej potrzeby może być przyczyną trudności
w kontaktach z dziećmi i dorosłymi, rodzić poczucie osamotnienia, niepewność i nieśmiałość.
Małe dziecko przejawia potrzebę szacunku (własnej godności i wartości). Jak każdy
człowiek pragnie pozytywnej oceny samego siebie, szacunku i uznania ze strony innych ludzi.
Z jednej strony dziecko chce się przekonać, że jest w stanie sprostać powierzanym mu
zadaniom a z drugiej pragnie uwagi, dostrzeżenia jego osiągnięć przez innych ludzi

12
(szczególnie tych mu bliskich). Wielką sztuką jest dostrzeganie zwiastunów zainteresowań,
uzdolnień lub dokonywanych przez dziecko postępów. Szczególnie działania wspierające
w postaci nagradzania (słownego i materialnego) będą budować poczucie godności i własnej
wartości. Tu możesz wrócić do punktu 4.2.1 niniejszego poradnika, gdzie opisano metodę
nagradzania.
W rozwoju umysłowym małego dziecka istotną rolę odgrywa potrzeba poznania.
Potrzeba ta przejawia się w uzyskiwaniu, przechowywaniu i wykorzystywaniu informacji do
osiągania celów. Ma ona charakter złożony. W jej skład wchodzą takie tendencje
szczegółowe jak: tendencja (dążność) do zdobywania informacji, tendencja do zadawania
pytań, skłonność do analizowania, skłonność do wyprowadzania wniosków, skłonność do
doświadczania, skłonność do poprawiania, skłonność do interesowania się naukami
abstrakcyjnymi, skłonność do zajmowania się teoriami. Poszczególne tendencje pojawiają się
stopniowo w ontogenezie, a sposoby ich przejawiania się podlegają modyfikacjom
rozwojowym. W wieku poniemowlęcym i przedszkolnym rozwija się wiele potrzeb
poznawczych. Wyznaczają one stosunek dziecka do otaczającego świata. M. Kielar [14]
wyodrębniła kilka szczegółowych potrzeb poznawczych, które wyraźnie ujawniają się
w zachowaniu dzieci i których uwzględnienie w procesie edukacyjnym sprawia, że przybiera
ona (tj. potrzeba poznawcza) określony charakter. Do tych szczegółowych potrzeb zalicza
ona:
1) Potrzebę eksploratywności – uruchamiają ją nowe bodźce i nowe sytuacje.
W zachowaniu dziecka przejawia się ona jako nastawienie analizatorów (tzw. wyczulenie
na głos, zapach, dźwięki), zbliżanie się do obiektu, manipulowanie nim, stawianie wobec
niego pytań i hipotez. Stanowi ona podstawę orientacji dziecka w świecie. Dzięki niej dziecko
zdobywa materiał do tworzenia wyobrażeń i pojęć. Przejawy tej potrzeby można obserwować
już pod koniec 1 roku życia, kiedy dziecko stosuje wiele schematów czynnościowych dla
jednego przedmiotu (potrząsa, bierze do ust, uderza, rzuca, zagląda do środka itp.). Nie
zawsze pełne i jasne informacje, jakie zdobywa w ten sposób pobudzają je i ukierunkowują
jego aktywność badawczą.
Nasilenie potrzeby eksploratywności ma swoje uwarunkowania:
– genetyczne − można wyróżnić dzieci o wysokim, średnim i niskim poziomie
eksploratywności,
– społeczne – wpływa modyfikująco na poziom eksploratywności (zachowania dorosłego –
milcząca życzliwa obecność obniżająca lęk przed nowością, zadawanie pytań
ukierunkowujących poszukiwania, postawa dorosłego wobec nowych obiektów i sytuacji,
która staje się dla dziecka wzorcem zachowania się w kontakcie z nowością).
Ogranicza, a nawet tłumi ją lękliwość, nieśmiałość dziecka, a także stosowanie przez
dorosłego niewłaściwych strategii w kontakcie z dzieckiem, takich jak: demonstrowanie,
nadmierne pomaganie, wyręczanie dziecka w działaniu, niedostosowanie strategii dorosłego
do poziomu eksploratywności dziecka. Badania psychologów rozwojowych wskazują, że
dzieci o niskim poziomie eksploratywności wymagają pomocy dorosłego tzn. zaczynają
badać po zachęceniu przez dorosłego, natomiast dzieciom o wysokim poziomie
eksploratywności pomoc dorosłego przeszkadza i hamuje ich badawczy stosunek do obiektu
czy sytuacji.
Aby podtrzymać tę potrzebę należy stwarzać sytuacje uruchamiające ją oraz przyjmować
przez dorosłego odpowiednie strategie w kontakcie z dzieckiem.
2) Potrzeba etykietowania – dziecko dąży do zaznaczenia, że już zetknęło się z danym
obiektem, że już go zna.
Celowi temu służą nazwy. O istnieniu potrzeby nadawania „etykiety” każdemu nowemu
obiektowi świadczą pytania „co to?”, zadawane już od 1,6 roku życia. Szybkość zadawanych

13
pytań świadczy raczej o tym, że chodzi dziecku o przekonanie się, że każdy przedmiot ma
nazwę, niż o poznanie tych nazw. Podobną rolę pełni zadawanie pytania „co to?” w stosunku
do znanych dziecku obiektów. W takim wypadku dziecko chce utrwalić się w przekonaniu, że
przedmioty mają rzeczywiście stałe nazwy. Starsze dzieci nie zawsze pytają o nazwy, ale
próbują je wymyślać. Tworzenie neologizmów jest odpowiedzią na sytuację braku nazwy dla
określonego przedmiotu. Jeżeli nie zna nazwy lub ją zapomniało to ją tworzy np. flamaster −
malownik, stacja benzynowa – benzynacja, czynność filmowania kamerą – kamerowanie.
Podtrzymywanie i rozwijanie naturalnej potrzeby nazywania jest wynikiem tego, że
dorośli:
– zachęcają dzieci do używania nazw, poprzez odpowiadanie na pytania dziecka,
– sprawdzają opanowanie przez dziecko słów,
– skłaniają do nadawania nazw i rzeczy przez podanie nazw,
– proponują stosowanie innych systemów symbolicznych (znaki piktograficzne,
informacyjne),
– bawią się z dziećmi w wytwarzanie i stosowanie znaków i symboli; brak tego rodzaju
zabaw utrudnia opanowanie sztuki czytania i pisania, rozumienie symboli.
3) Potrzeba świeżości – już u niemowląt około 8 miesiąca życia można zaobserwować
zachowania, które służą wykryciu nowości.
Dziecko nie tyle chce poznać przedmiot, co stwierdzić, w czy jest on nowy, inny. Dąży
do wykrycia jak spada przedmiot, a nie czy w ogóle spada. Dziecko podejmuje aktywne
poszukiwania nowości poprzez wypróbowywanie wszystkich znanych sobie sposobów
działania. Im dziecko dysponuje większą liczbą sposobów działania, tym ma większe szanse
w wykryciu nowości.
Podtrzymywaniu potrzeby świeżości służą działania dorosłego, które: ukazują rozmaite
sposoby działania oraz pytania wyzwalające tego rodzaju aktywność – „do czego jest
podobny?”, „do czego może służyć?”, „w czym różni się od ...?”. Zabawy w wykrywanie
podobieństwa i różnic służą podtrzymywaniu tej potrzeby. Wśród dorosłych można spotkać
ludzi o różnym stopniu nasilenia tej potrzeby, ale są i tacy, którzy ciągle szukają nowości i to
zarówno w wytworach, działaniach innych jak i własnych.
4) Potrzeba znanego – przejawem tej potrzeby jest tendencja do powtarzania, zmierzająca
do utrwalania lub ponownego wywołania interesującego kogoś rezultatu.
Takie reakcje są zwykle reakcjami okrężnymi i pojawiają się ok. 2 miesiąca życia.
Najpierw dotyczą czynności wykonywanych na własnym ciele (np. ssanie kciuka), potem zaś
na przedmiotach. Powtarzanie prowadzi do wywołania określonych zjawisk, a rozpoznawanie
ich jako znanych sprawia dziecku przyjemność. W wieku przedszkolnym ta potrzeba jest
nadal żywa i przejawia się w prośbach dziecka o powtórzenie znanej bajki, powtórzenie
zabawy, piosenki, wiersza. Dziecku chodzi nie o poznanie zjawiska, lecz o to by stwierdzić,
że jest mu znane. Jest ona niezbędna przy tworzeniu obrazu świata.
Podtrzymywanie i rozwijanie zależy nie tylko od uwarunkowań biologicznych, ale i od
zachowania dorosłego: spełnianie prośby dziecka o powtórzenie jakiejś czynności, zachęcanie
dziecka do powtórzenia jakiejś czynności i zachowanie rytmu występowania pewnych
zjawisk w życiu dziecka (rytm codziennych zajęć i tradycji – Mikołajki, imieniny, święta).
Powtarzające się elementy stają się dla dziecka punktami odniesienia w zmieniającym się
świecie. Brak takich odniesień utrudnia budowanie obrazu świata, zrozumienie zasady
zachowania stałości (potem przydatnych w pojęciu np. liczby, długości). Ponadto znane
stanowi podstawę do poszukiwania nowości, daje poczucie bezpieczeństwa, czyni świat
czytelnym.
5) Potrzeba pytania – pierwszym przejawem nawiązania werbalnego kontaktu z otoczeniem
są pytania.

14
Pojawiają się w 2,5 roku życia dziecka. Najwięcej pytań dzieci jest związanych
z obserwacją świata (61%; o przebieg czynności, o wyjaśnianie spostrzeżeń dziecka, o kod
językowy). Mniejszą grupę stanowią pytania synpraktyczne, związane z aktualnym
działaniem dziecka (20%; służą orientacji w posługiwaniu się przedmiotami, wyjaśnianiu
skutków działań oraz ustalanie warunków dalszych działań). Pozostałe pytania związane są
z interpretacją nowych informacji. Są to pytania o ustalenie prawidłowości, o wyjaśnianie
zależności przyczynowo-skutkowych. Wraz z wiekiem potrzeba pytań nie zanika. Później
część pytań realizowanych jest w formie wewnętrznej. Jednostka stawia sobie pytanie i sama
sobie na nie odpowiada [14].
Podtrzymywanie i rozwijanie potrzeby pytania służy postawa dorosłego akceptująca
pytania dziecka oraz stwarzanie sytuacji do zadawania pytań.
6) Potrzeba obrazu świata – zdobywane przez dziecko doświadczenia nie gromadzą się
w nim bezładnie.
O tym, że dziecko ma jakiś obraz świata można łatwo się przekonać zadając pytania
o poszczególne zjawiska. Dziecko rzadko nie udziela odpowiedzi, raczej dąży do
zaprezentowania swojej wiedzy na każdy temat interesujący słuchacza. Dziecko nie troszczy
się, czy informacje są prawdziwe, pełne, zgodne z innymi – informuje o takim obrazie, jaki
posiada. Dziecko samo tworzy świat i trudno przyjmuje modyfikacje. Dlatego najlepszym
sposobem jest budowanie świata wspólnie z dzieckiem.
Rola dorosłego w budowaniu obrazu świata sprowadza się do:
– organizowania sytuacji zachęcających do poznawania,
– służenia dziecku pomocą w porządkowaniu doświadczeń. Dorosły sam powinien
dysponować wyraźnie sprecyzowanym poglądem na świat, wiedzieć, co na świecie jest
ważne, czym warto się zajmować, na co zwrócić uwagę. Powinien też przyjąć jakieś
kategorie, wokół których będzie z dzieckiem gromadził i porządkował doświadczenia.
Może to być: dziedzina wiedzy o sobie, o świecie, o relacjach – ja – świat. Będzie to
wiedza o własnej osobie, swoim ciele, umiejętnościach i sprawnościach, o obiektach
zapełniających przestrzenie, o zależnościach ja - świat, o tym co dobre, ważne, złe,
o zmienności i stałości, o przeszłości, o wartościach.
Zdrowe i prawidłowo rozwijające się dziecko jest stale aktywne poznawczo i ruchowo.
Kiedy jego potrzeby są zaspokojone, działa w poczucie bezpieczeństwa i wiary we własne
możliwości. Dorosłych spostrzega jako osoby przyjazne i niezagrażające, od których otrzyma
wsparcie. Zaspokajanie wymienionych potrzeb psychospołecznych nie wymaga specjalnych
środków czy zabiegów. Po prostu trzeba z należytą uwagą i akceptacją obserwować rozwój
i działania dziecka, starać się je zrozumieć, aby w odpowiednim momencie dostarczyć
bodźców, które daną potrzebę zaspokoją [22, s. 16].
1.1.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na pytania sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.
1. Co oznacza termin „osobowość”?
2. Jakie mechanizmy psychologiczne powodują, że człowiek jest zdolny do kierowania
własnym życiem, a jego zachowania są zorganizowane i względnie stałe?
3. Jakie cztery czynniki uważane są za najważniejsze dla stymulowania osobowości
dziecka?
4. Jakie wymiary opisane w koncepcji "Wielkiej Piątki" pomimo ich genetycznego przekazu
zależą od tego, czego nas uczono i czego od nas oczekiwano w dzieciństwie?
5. Dlaczego największy wpływ na kształtowanie osobowości dziecka ma jego rodzina?
6. Jakie potrzeby psychospołeczne posiada dziecko?
7. Jakie znasz potrzeby fizjologiczne dziecka?
8. Jak zaspakaja się potrzebę przynależności i miłości?

15
9. Jak przejawia się brak zaspokojenia potrzeby bezpieczeństwa?
10. Jak zaspokaja się potrzebę bezpieczeństwa?
11. Na czym polega potrzeba szacunku?
12. Jak przejawia się brak zaspokojenia potrzeby szacunku?
13. Jak zaspakaja się potrzebę szacunku?
14. Jakie są potrzeby poznawcze małego dziecka?
15. Na czym polega potrzeba eksploratywności?
16. Jakie czynności dorosłego podtrzymują a jakie hamują potrzebę eksploratywności?
17. Na czym polega potrzeba etykietowania?
18. Jakie czynności dorosłego podtrzymują potrzebę etykietowania?
19. Co wiesz o potrzebie świeżości?
20. Jakie czynności dorosłego podtrzymują potrzebę świeżości?
21. Na czym polega potrzeba pytania?
22. Jakie czynności dorosłego podtrzymują a jakie hamują potrzebę pytania?
23. Na czym polega potrzeba obrazu świata?
24. Jakie czynności dorosłego podtrzymują a jakie hamują potrzebę obrazu świata?
4.1.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Oswój dziecko z wizerunkiem jego sylwetki.
Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:
1) zawiesić na uprzednio umocowanym w ścianie haku duże lustro wtedy, kiedy w sali
przebywają dzieci. Ma w nim mieścić się cała sylwetka dziecka. Twoje działanie
zainteresuje dzieci,
2) klęknąć obok lustra i rozmawiać z zaciekawionymi dziećmi o tym, co w nim widać. Nie
zapomnij zachęcać te mniej odważne, aby podeszły do niego,
3) zapewnić bezpieczeństwo dzieciom, podczas wieszania lustra i dopilnować, aby hak do
jego zawieszenia był umocowany pod nieobecność dzieci.
Wyposażenie stanowiska pracy:
– duże lustro do zawieszenia na ścianie sali.
Ćwiczenie 2
Zorganizuj dzieciom (6 – 8 osób) działanie pomagające w kształtowaniu świadomości
własnego ciała.
1) poprosić dzieci, aby wzięły swoją zabawkę i usiadły na podłodze, sam również siadasz,
2) pokierować spostrzeżeniami dzieci przy pomocy poniższych zdań i wykonywać
czynności, o których mówisz dzieciom:
– Lalka (miś) ma głowę. Pogłaszcz ją (go) … Czy ma włosy? Pokaż … Teraz czoło …
Oczy … Nos … Usta …
– Lalka (miś) ma ręce (łapy). Pogłaszcz najpierw swoje ręce, potem ręce lalki (łapy misia)
… Podnieś swoje ręce do góry … klaśnij nad głową …
– Lalka (miś) ma nogi. Pogłaszcz najpierw swoje nogi, potem nogi lalki (misia) … Wstań
i poskacz na swoich nogach … Teraz niech poskacze lalka (miś).

16
– lalka lub miś dla każdego dziecka,
– lalka dla osoby prowadzącej ćwiczenie.
Ćwiczenie 3
Zidentyfikuj, nazwij i zaproponuj działania zaspokajające potrzeby dziecka.
1) przygotować wg poniższego wzoru tabelkę,
Opis zachowania dziecka Nazwa ujawnianej
w zachowaniu potrzeby
Proponowany sposób
jej zaspokojenia
2) przeczytać książę M. Karwowskiej – Struczyk i W. Hajnicz: Obserwacja w poznawaniu
dziecka. WSiP, Warszawa 1998. Znajdziesz tam przykłady obserwacji prowadzonych
za pomocą różnych technik notowania. Pomogą Ci one w poprawnym notowaniu
spostrzeżeń.
3) wybrać dogodne dla prowadzenia obserwacji miejsce na sali. Powinieneś widzieć
i słyszeć jak najwięcej. Zapisuj zachowania dziecka wybranego przez Ciebie do
obserwacji.
4) przedstawić wyniki własnej analizy na forum klasy,
5) posłuchać analiz innych osób,
6) odpowiedzieć na poniższe pytanie:
– Jakie wnioski z dokonanych obserwacji wynikają dla twojej przyszłej pracy
z dziećmi?
7) wypisać wnioski na oddzielnej kartce i dołączyć do karty obserwacji.
– kartka z przygotowana tabelką,
– długopis.

17
4.1.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz: Tak Nie
1) zdefiniować, co to jest „osobowość”? ¨ ¨
2) wymienić cztery czynniki mające wpływ na kształtowanie
osobowości dziecka?
¨ ¨
3) wymienić mechanizmy psychologiczne, które powodują, że człowiek
jest zdolny do kierowania własnym życiem, a jego zachowania są
zorganizowane i względnie stałe?
¨ ¨
4) wymienić cztery czynniki, uważane za najważniejsze dla
stymulowania osobowości dziecka?
¨ ¨
5) scharakteryzować wymiary opisane w koncepcji "Wielkiej Piątki"? ¨ ¨
6) wskazać, które z wymiarów opisanych w koncepcji "Wielkiej Piątki”
zależą od tego, czego nas uczono i czego od nas oczekiwano
w dzieciństwie?
¨ ¨
7) przeprowadzić zabawy indywidualne i w grupie dziecięcej? ¨ ¨
8) skoordynować oddziaływania wychowawcze w celu zastosowania
przez rodziców i opiekunów jednolitych metod?
¨ ¨
9) wykorzystać sytuacje zabawowe do wspomagania rozwoju osobowości
dziecka? zapewnić bezpieczeństwo dziecku podczas realizacji zajęć?
¨ ¨
10) zapewnić bezpieczeństwo dziecku podczas realizacji zajęć? ¨ ¨
11) wytłumaczyć, dlaczego największy wpływ na kształtowanie
osobowości dziecka ma jego rodzina?
¨ ¨
12) podać przykłady sytuacji poprzez które dokonuje się oddziaływanie
dorosłych na osobowość dziecka?
¨ ¨
13) zaspokoić potrzeby fizjologiczne dziecka? ¨ ¨
14) sprawić, aby dziecko czuło się bezpiecznie? ¨ ¨
15) zaspokoić potrzebę przynależności i miłości w trakcie pracy
z dzieckiem?
¨ ¨
16) okazywać dziecku szacunek? ¨ ¨
17) wymienić potrzeby poznawcze dziecka? ¨ ¨
18) tak organizować własne działania, aby podtrzymać potrzebę
eksploratywności?
¨ ¨
etykietowania?
¨ ¨
świeżości?
¨ ¨
21) tak organizować własne działania, aby podtrzymać potrzebę pytania? ¨ ¨
22) zbudować obraz świata wspólnie z dzieckiem? ¨ ¨

18
4.2. Zasady i metody postępowania wychowawczego
Zasada to słowo oznaczające normę (sposób) postępowania uznaną przez kogoś za
obowiązującą. Spośród wielu istniejących klasyfikacji zasad do celów pracy wychowawczej
z małym dzieckiem stosuje się następujące zasady wychowania [15, s. 58 - 60]:
1. Zasada zaspokajania potrzeb dziecka – mówi ona nam o tym, że rodzice (opiekunowie)
dziecka powinni pamiętać o potrzebach fizycznych, psychicznych oraz społecznych
dziecka. I tak w zakresie pierwszej z wymienionych potrzeb nie można zapominać
o potrzebie bezpieczeństwa, ruchu i działania. W obszarze potrzeb psychicznych dorośli
powinni uwzględnić potrzebę poznawania świata i wiążące się z nią potrzeby poznawcze.
Potrzeby społeczne zaspokoi poznanie i przestrzeganie norm społecznych.
2. Zasada aktywności – przypomina ona o tym, że aktywność, to cecha rozwojowa dzieci.
Aktywność bierze się z nie dających spokoju człowiekowi potrzeb. Im więcej potrzeb
odczuwa dziecko, tym większa jest jego aktywność w celu zapewnienia sobie komfortu
w każdej płaszczyźnie życia. Uaktywnienie jednostki jest fundamentalnym warunkiem
orientacji w otaczającym świecie i zdobywania doświadczenia niezbędnego do
codziennego życia. Sama aktywność może przebiegać w bardzo różny sposób i w bardzo
dużym stopniu zależy od stopnia samodzielności dziecka.
3. Zasada indywidualizacji – nakazuje nam nawiązywanie indywidualnych kontaktów
z każdym ze znajdujących się pod naszą opieką dzieci. W tych interakcjach i ocenach
dziecka należy brać pod uwagę cechy indywidualne podopiecznego, jego tempo rozwoju
umysłowego, fizycznego, społecznego. Nie można stracić z pola widzenia potrzeby
rozwijania zamiłowań i uzdolnień właściwych danemu dziecku. Przestrzega się zasady
nie porównywania dzieci między sobą wychodząc z założenia, że każde jest
niepowtarzalną indywidualnością.
4. Zasada organizacji życia społecznego – założeniem tej zasady jest fakt, iż rozwój
jednostki przebiega sprawniej, szybciej i w pełniejszym stopniu, im bardziej jest
nastawiona na współpracę grupa, w której funkcjonuje. Dziecko jako istota społeczna
rozwija się optymalnie tylko w przypadku kontaktów z otoczeniem. W grupie stwarzane
są warunki współdziałania, które powodują pobudzenie aktywności i szybszy rozwój.
Opiekun i wychowankowie mogą stworzyć zwarty zespół, jeśli w ich opinii wychowawca
jest autorytetem, a członkowie grupy darzą go szacunkiem i respektują jego zdanie.
Dzieci jak i wychowawca oczekują względem siebie wyrozumiałości, szacunku,
sprawiedliwej oceny i zrozumienia, czyli właściwego organizowania i funkcjonowania
życia społecznego. Kształtowanie osobowości dziecka jest tym skuteczniejsze, im
bardziej zgrany zespół tworzy dorosły i jego podopieczni.
5. Zasada integracji – sensem tej zasady jest uwzględnienie konieczności zintegrowania
wpływu na dziecko. Postępowanie zgodnie z tą zasadą opiera się na: 1) integrowaniu
treści z różnych dziedzin wychowania (wychowanie zdrowotne, umysłowe, społeczno –
moralne, estetyczne) oraz 2) współzależności rozwoju somatycznego i psychicznego.
Metody wychowania odgrywają znaczącą rolę w realizacji procesu wychowawczego.
Metoda wychowania to „świadomie i konsekwentnie stosowany sposób oddziaływania
pedagogicznego na jednostkę, grupę lub zbiorowość, dla osiągnięcia zamierzonego celu
wychowawczego” [19, s. 189].

19
M. Herbert wymienia pewne przyczyny stosowania metod wychowania przez dorosłych
oraz powody stawiania wymagań dziecku poprzez określenie oczekiwań w stosunku do niego
[9, s. 73]:
– zaspokojenie potrzeby bezpieczeństwa – dzieci kierowane wskazówkami dorosłych uczą
się unikać niebezpieczeństw,
– utrzymanie harmonii rodzinnej (grupowej) – agresywny, buntowniczy maluch jest często
przyczyną zaburzeń życia rodzinnego (grupowego) i dysharmonii między rodzicami
(opiekunem, nauczycielem) a pozostałymi dziećmi. Prowadzenie życia towarzyskiego
rodziny oraz życia społecznego w grupie żłobkowej/przedszkolnej – dzieci
o niekontrolowanych i destrukcyjnych zachowaniach nie są mile widzianymi gośćmi
i przyczyniają się do izolacji społecznej rodziców oraz ich samych.
K. Konarzewski proponuje następującą klasyfikacje metod wychowania [16, s. 24 - 276]:
1. Metody indywidualne (stosowane w trakcie interakcji dorosły – wychowanek), wśród
których wyróżnia następujące techniki (przez innych autorów nazywane metodami):
– nagradzanie i karanie,
– modelowanie,
– perswazję,
– technikę zadaniową.
2. Metody grupowe:
– kształtowanie odniesienia porównawczego,
– nacisku grupowego,
– kształtowania systemu ról i norm grupowych,
– kształtowania grupowych wzorów życia.
Nagradzanie polega na stwarzaniu atrakcyjnych następstw po zachowaniu. Czyni się to
w celu zachęcenia dziecka do powtarzania zachowań oczekiwanych wychowawczo. Nagroda
ma być więc bodźcem wzmacniającym postępowanie pozytywne, zachęcającym do solidnej
pracy lub nauki, do zachowań znajdujących wysokie uznanie w rodzinie i w innych grupach
społecznych. Nagroda – wyróżnienie spełnia następujące funkcje:
– umacnia w dziecku wiarę we własne siły i wartości,
– realizuje potrzebę uznania i sukcesu,
– zachęca do podejmowania coraz trudniejszych zadań,
– dostarcza dodatnich uczuć i radości oraz jest przyczyną dobrego samopoczucia,
– wzmacnia więzi uczuciowe z osobami nagradzającymi,
– działa dodatnio na tych, którzy są świadkami nagradzania.
Nagroda powinna być zastosowana natychmiast po wystąpieniu działania i dobrana
odpowiednio do dziecka (dla każdego, co innego może być nagrodą). Nagrody mogą mieć charakter
materialny lub pozamaterialny. Zazwyczaj korzysta się z następujących rodzajów nagród:
– nagradzanie pochwałą i uznaniem – najczęściej stosowane, werbalna aprobata
postępowania dziecka, podziw, że potrafiło wykonać zadanie w sposób wyjątkowo
udany, uśmiech i radość czy przytulenie, jeśli dziecko lgnie do rodziców i sprawia mu to
przyjemność. Uznanie i pochwała powinny być proporcjonalne do włożonego wysiłku
i chęci, aby na nie zasłużyć. Wartość pochwały zależy od tego, kto jej udziela i w jakich
okolicznościach (tym większa im większy w oczach dziecka autorytet osoby, która
pochwaliła),
– nagradzanie przez sprawianie przyjemności dziecku – może to być wspólny spacer
z rodzicami, wyjście do kina, wyrażanie zgody na spotkanie z kolegami, wyjazd na
wycieczkę, wspólna gra, itp.

20
– darzenie zaufaniem – jest bardzo pożądane przez dzieci, ma wysokie walory
wychowawcze. Odebranie zaufania jest poważną karą. Dziecko, które wie, że rodzice mu
ufają, ma dobre samopoczucie, odczuwa swoją wartość, ma przedsmak upragnionej
samodzielności i dorosłości; zaufanie polega również na zmniejszaniu kontroli nad
wszystkim, co dziecko robi, czym się zajmuje i z kim się bawi, itp.
– wspólne atrakcyjne spędzanie wolnego czasu, np.: wycieczki; sposób jest bardzo dobry
lecz kosztowny i wymaga dużo wolnego czasu,
– nagrody rzeczowe – chętnie i z wdzięcznością przyjmowane przez dzieci, zwłaszcza
przez te, których rodziców nie na wszystko stać; nagroda rzeczowa to prezent za
konkretną działalność lub określone postępowanie, dar zasłużony, a jego posiadanie
kojarzy się z tym, za co był otrzymany (zabawka, gra, maskotka, płyta, książka, sprzęt
sportowy, itp.),
– pieniądze – kieszonkowe lub do skarbonki, którymi dziecko może samodzielnie
dysponować za zgodą rodziców.
Karanie polega na tworzeniu awersyjnych (nieprzyjemnych) dla wychowanka zdarzeń.
Pełni ona funkcję: a) odstraszającą oraz b) funkcję korekcyjną.
Ta pierwsza występuje, gdy karanie agresji hamuje jej pojawianie się u innych. Najsilniej
widać jej użyteczność w środowisku instytucjonalnym. Nieuchronne karanie dzieci za
niepożądane zachowanie powoduje, że innych podobnych zachowań nie podejmują, w obawie
przed konsekwencjami.
Nieco inaczej prezentuje się funkcja korekcyjna kary. Zakłada ona, że karanie agresji
hamuje jej pojawianie się u osoby ukaranej. Doświadczenie pokazuje jednak, że pod
wpływem kary, dziecko uczy się jedynie hamować reakcje agresywne. Agresja tłumioną
np.: w domu, pojawia się w innych sytuacjach, najczęściej w instytucji wychowawczej.
Dzieci silnie frustrowane i surowo karane przez rodziców, przejawiają silniejszą niż pozostałe
agresję w grupach rówieśniczych. Ponadto nigdy nie wiadomo czy ukarane zachowanie jest
przez dziecko wyeliminowane z repertuaru zachowań przejawianych w relacjach
z rówieśnikami.
Skuteczność kary zależy od:
– akceptowania norm i zasad, za przekroczenie których dziecko jest karane,
– istnienia pozytywnego związku uczuciowego między karanym dzieckiem a osobą
wymierzającą karę, powinna to być osoba znacząca dla niego,
– zaistnienia kary natychmiast po wystąpieniu reakcji negatywnej,
– odpowiedniość kary do przewinienia dziecka,
– możliwości alternatywnej reakcji, innej niż agresywna.
Karanie może pociągać za sobą różne skutki, często wręcz nieoczekiwane, bo nasila
agresję, zamiast ją hamować. Zazwyczaj dorośli korzystają z następujących rodzajów kar
[12, s. 38]: nieskutecznych i skutecznych.
Rodzaje kar nieskutecznych:
– Kary cielesne (kary fizyczne) – mają bardzo wielu zwolenników, chociaż teoretycznie
uznaje się ich szkodliwość.
Ten rodzaj reakcji na wykroczenie dziecka nie wymaga zastanowienia się. Im cięższe
przewinienie tym silniejsze razy. Im większy wstyd i zdenerwowanie rodzica, tym silniejsze
lanie otrzymuje dziecko. Zastanowienie się jak skutecznie ukarać dziecko, zastępuje pytanie –
czym zbić? Bijąc dziecko matka czy ojciec uważają, że mają nieograniczoną władzę,
wyładowują własną agresję, zły humor, zawiedzione nadzieje.
Kary fizyczne stosują rodzice często pod wpływem tradycji – mnie bito i wyrosłem na
porządnego człowieka, musi swoją porcję otrzymać mój syn. Również dlatego, że istnieje
w społeczeństwie nieuzasadnione przekonanie o ich skuteczności. Dzieci boją się bicia, gdyż

21
powoduje ból, pozostawia kompromitujące ślady na ciele. Bicie poniża godność dzieci,
upokarza je, widzą wtedy swoją niemoc i bezsilność. Kary fizyczne wymierzane przez
karzących nie mających autorytetu u dziecka wywołują u dzieci nienawiść, chęć odwetu
i inne groźne w skutkach reakcje.
Kary fizyczne poniżają dziecko i osobę wymierzającą karę (silniejszy bije słabszego,
uzależnionego od siebie). Kara fizyczna nie tylko zostawia ślady na ciele, ale również sieje
spustoszenie w psychice dziecka. Następstwem bicia są różnego rodzaju nerwice i lęki
(fobie), dokuczanie zwierzętom, agresja zwłaszcza wobec słabszych.
– Straszenie dziecka – jest zabiegiem mającym skłonić dziecko do posłuszeństwa, bardzo
często stosowanym. Powoduje urazy psychiczne: nerwice lękowe, fobie, objawy
somatyczne. Likwiduje małe zło a czyni duże tak jak bicie.
– Wyzwiska – poniżają godność dziecka.
– Krzyk – jest reakcją na wykroczenie dziecka, szkodliwa i nieskuteczna kara. Dziecko boi
się krzyku, a po jakimś czasie samo krzyczy do osób słabszych i tych, których się nie boi.
– Izolacja dziecka – dziecko czuje się opuszczone, przeżywa lęk.
Powyższe kary są nie tylko szkodliwe, ale też nie wymagają namysłu, są łatwe w użyciu,
dlatego często się po nie sięga. Konsekwencją stosowania kar fizycznych w domu
są trudności wychowawcze na terenie instytucji wychowawczych.
Rodzaje kar skutecznych:
– Kara naturalna – dziecko nie posłuchało rodzica i zrobiło sobie krzywdę, np.: biegało
mimo upomnień i uderzyło się, niegrzecznie odezwało się – musi przeprosić, zniszczyło
komuś zabawkę – musi oddać własną. Kara naturalna ma ograniczone możliwości
stosowania, jest konsekwencją winy.
– Ukazywanie konsekwencji niewłaściwego zachowania, np.: dziecko nie posprzątało
zabawek, to nie może wyjść na podwórko do innych dzieci się pobawić - zaniedbany
obowiązek – nie ma przyjemności.
– Tłumaczenie i wyjaśnianie – skuteczne, jeśli są umiejętnie zastosowane, skłaniają
winnego do autorefleksji, do zastanowienia się nad skutkami lekceważenia zasad życia
społecznego.
– Odmawianie przyjemności.
– Wyrażanie swego smutku i zawodu, dezaprobaty dla zachowania dziecka.
– Ignorowanie przez rodziców czy opiekuna (nie obdarzanie uwagą).
– Nagany słowne, pisemne w obecności karanego i wobec grupy.
– Czasowe odebranie przyznanego przywileju.
O takie kary dziecko nie ma pretensji do rodziców, ponosi naturalne konsekwencje
własnych poczynań. Dobór kar powinien zależeć od winy dziecka, okoliczności przewinienia,
psychiki dziecka i jego wieku. Kary należy stosować z troską, aby osiągnęły swój cel –
poprawiły winnego. Kochający rodzic, „mądry” opiekun, wychowawca zna dziecko i wie, co
bardziej w jego wychowaniu skutkuje - odpowiednio dobrana nagroda, czy w przemyślany
sposób dobrana kara nie poniżająca godności dziecka. Kary i nagrody nie są najważniejszą
metodą oddziaływania na dziecko.
Modelowanie to metoda uważana za jedną z najbardziej skutecznych w procesie
wychowania. Jej efektywność uwarunkowana jest wrodzoną predyspozycją ludzi do
naśladowania. Podstawą jej siły są dwa sposoby uczenia się – naśladowanie i modelowanie
[19, s. 192].
Naśladowanie polega na dokładnym odtwarzaniu zachowań zaobserwowanych wcześniej
u innych, ważnych (znaczących) osób. Już poprzez samo patrzenie dziecko się uczy wielu
czynności i zachowań. Jedne z nich nie wymagają ćwiczenia, inne powinny być wsparte
działaniami praktycznymi i uczestnictwem w sytuacjach społecznych. Nawet, jeśli dziecko

22
jeszcze czegoś nie umie, to dzięki naśladownictwu już wie jak coś zrobić, czy jak się
zachować. Ten sposób uczenia się dotyczy przede wszystkim małych dzieci.
Modelowanie (imitacja) sprowadza się do nieświadomego przejęcia czyjegoś sposobu
zachowania. Efektem tej opcji uczenia się jest pojawienie się zachowań o różnym stopniu
podobieństwa do zachowań modela. Jeśli by je uporządkować na linii ciągłej, to na jednym jej
krańcu znalazłyby się zachowania bardzo podobne do zachowań modela, „a na drugim
zachowania całkowicie różne od tych zaobserwowanych u modela” [19, s. 192]. Te bardzo
podobne zachowania nazywa się „bezpośrednimi wynikami modelowania”.
Natomiast zachowania odbiegające od zachowań modela, ale mieszczące się w określonej
kategorii postępowania nazywa się „generalizowanym (uogólnionym) efektem
modelowania”. Ten efekt jest szczególnie przydatny w wychowaniu. Umożliwia on tworzenie
przez dzieci pewnych ogólnych kategorii zachowań na podstawie zaobserwowanych,
pojedynczych zachowań modela (np. dzielenie się z kimś owocem uogólnione zostaje na
zachowania wskazujące na okazywanie komuś życzliwości, wsparcia, pomocy itp.). Dzieciom
demonstrowane są również zachowania niepożądane wychowawczo. One również stają się
dla nich wzorem zachowań.
Aby skutecznie posługiwać się ta metodą należy uwzględnić następujące czynniki:
– Wiek osób, na które oddziałujemy – w przypadku małych dzieci metoda uznawana jest za
mniej efektywną z powodu braku u nich umiejętności generalizowania zaobserwowanych
zachowań. Powoduje to konieczność „pokazywania” im wielu pojedynczych zachowań
w konkretnych sytuacjach. U dzieci starszych i młodzieży zaobserwowane zachowania są
uogólniane i przenoszone na inne kategorie zachowań.
– Płeć – osoby, na które oddziałujemy chętniej identyfikują się z osobami tej samej płci.
Dziewczęta chętniej przejmują zachowania zaobserwowane u kobiet, chłopcy zaś
u mężczyzn.
– Cechy modela – osoba, aby stać się modelem musi: a) reprezentować sobą pewne
wysokie, z punktu osoby modelowanej kompetencje, b) posiadać szerszy zakres
„władzy” i związanymi z nią możliwościami zaspokojenia potrzeb, np.: materialnych
i psychicznych, c) być podobna do osoby modelowanej na tyle, aby mogła ona
identyfikować się z modelem dzięki zaobserwowanemu podobieństwu pod względem
wyglądu, zainteresowań, umiejętności itp., d) przejawiać entuzjazm dla swoich
altruistycznych zachowań [19, s. 196].
Perswazja to metoda polegająca na tym, że przekazuje się wychowankowi poprzez słowo
wskazówki, własne oczekiwania i prośby, komentuje zachowania. Jest mało skuteczna, kiedy
stosuje się ją pojedynczo. Skuteczność wzrasta z chwilą połączenia jej z innymi metodami
wychowawczymi np. zadaniową, nagradzaniem czy karaniem.
Technika (metoda) zadaniowa polega na stawianiu wychowankowi zadań do wykonania.
Zadania te maja związek z codziennym rytmem życia rodzinnego i potrzebami jej członków
(np. porządki, przygotowywanie posiłków), życiem społecznym prowadzonym w grupie
dziecięcej lub klasie szkolnej (np. prace porządkowe, a w tym dyżury, pomoc innym w nauce,
pomoc w organizacji imprez typu: Choinka, Bal Noworoczny) oraz z czynnościami
wykonywanymi na rzecz innych (np. zakupy, czytanie starszej osobie, rozmawianie z osobą
tego potrzebującą, samotną).
Do bodźców sprzyjających pozytywnemu nastawieniu wychowanków do powierzanych
zadań i zapewniających skuteczność wychowawczą rodziców zalicza się m.in. [10, s. 70]:
– stosowanie zasady stopniowania trudności, a więc powierzanie zadań łatwych
i stopniowe zwiększanie trudności,
– możliwość podjęcia się wykonywania zadania w sytuacji wyboru jego rodzaju i wariantu,

23
– akceptowanie poziomu wykonania zadania właściwego do wieku i umiejętności osoby
wykonującej zadania,
– dostarczanie „wzoru” wykonania przez osoby znaczące dla wykonawcy zadania,
– przewagę postawy rodzicielskiej (opiekuna) kreatora nad kontrolerem,
– zagwarantowanie przeżycia zadowolenia z możliwości „bycia użytecznym, potrzebnym.”
Metody grupowe to oddziaływanie kilku osób na jednostkę w celu zmodyfikowania
postaw bądź zachowań. Powodują zmiany w zachowaniu wychowanka poprzez bycie
i działanie z innymi osobami. W tej grupie dorosły w swoich działaniach wychowawczych
korzysta z wsparcia zespołu.
Więcej na ten temat przeczytasz w książce M. Łobockiego: Teoria wychowania
w zarysie. Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2003.
Warto stosować niekiedy pewne strategie dyscyplinowania (metody behawioralne)
w odniesieniu do dzieci. Pomagają one w ustalaniu jasnych granic oraz umożliwiają dorosłym
dawanie dobrego przykładu dzieciom. Jednak przypomnę, że proces wychowania nie
sprowadza się jedynie do behawioralnych formuły: S (bodziec) -----> R (reakcja)!
M. Herbert rekomenduje postępowania wychowawcze przydatne w okazywaniu pomocy
dzieciom w pozbywaniu się niepożądanych zachowań i uczeniu się zachowań oczekiwanych.
Są to: pozytywne wzmacnianie, pochwałę – ignorowanie, izolowanie od wzmocnień
pozytywnych (wykluczenie), koszt zachowania, uczenie się przez obserwację (modelowanie)
oraz naturalne konsekwencje [9, s. 74 – 78].
Metoda 1. Pozytywne wzmacniane – kierujmy się hasłem „Przyłapuj dziecko na dobrym,
a nie na złym zachowaniu”. W takiej sytuacji nagradzamy naszą uwagą dobre zachowania.
W celu osiągnięcia jak najlepszego efektu wzmocnienia (pochwały, słodycze, ulubione
zajęcia) powinny nastąpić bezpośrednio po wystąpieniu oczekiwanego zachowania.
Powszechnie dorośli nagradzają własną uwagą (gniewem) złe zachowania dziecka,
a w większości ignorują zachowania dobre.
Metoda 2. Pochwała – wykorzystujmy mechanizm polegający na tym, że dziecko robi
wszystko, aby skupić na sobie uwagę innych (zwłaszcza rodziców i innych dorosłych). Oto
zasada, która sprawdza się zawsze:
dobre zachowanie + wzmocnienie (nagroda) = jeszcze lepsze zachowanie
dobre zachowanie + brak wzmocnienia = pogorszenie zachowania
złe zachowanie + wzmocnienie (nagroda) = jeszcze gorsze zachowanie
złe zachowanie+ brak wzmocnienia = poprawa zachowania
Metoda 3. Izolowanie od wzmocnień pozytywnych – wykluczenie jest skuteczną karą.
Jej celem jest zmniejszenie częstotliwości niepożądanego zachowania poprzez ograniczenie
możliwości uzyskania wzmocnień lub nagród. M. Herbert zaleca zdecydowanie się na jedną
z dwóch niżej opisanych form:
– wykluczenie z jakiegoś działania (np. wykluczenie z zabawy). W takim przypadku
dziecku wolno obserwować działanie, ale nie może w nim uczestniczyć.
– izolację – dziecko siada na krześle w najodleglejszym kącie pokoju czy korytarza
(miejsce izolacji nie powinno być dla dziecka atrakcyjne, ani zatrważające).
Wykluczenie może trwać od trzech do pięciu minut. Wykluczenie z działania i izolację
powinno stosować się częściej niż izolację w samotności (dziecko jest odsyłane na jakiś czas
do innego pomieszczenia). Metodę tę należy równoważyć pozytywną wagą (zabawą,
pochwałą, dodatkowym kontaktem).

24
Metoda 4. Koszt zachowania – koszt to kara za niewykonanie poleconego działania –
może polegać na odebraniu dostępnych w danej chwili przywilejów, np.: dziecko nie może
oglądać bajki.
Metoda 5. Modelowanie (uczenie się przez obserwację) – na szczególną uwagę dorosłych
zasługuje metoda modelowania, zwana także metodą przykładu.
Warto dostrzec bezpośredni związek między własnym zachowaniem a zachowaniem
dzieci znajdujących się pod naszą opieką. Jako osoby ważne dla dzieci (znaczące) jesteśmy
„modelami” wszelakich zachowań i sposobów reakcji w sytuacjach miłych i trudnych dla
dzieci, a także w sytuacjach kontaktów z osobami starszymi.
Metoda 6. Naturalne konsekwencje – stwarzajmy warunki do tego, by dziecko odczuwało
konsekwencje własnych zachowań (bez naruszania granic bezpieczeństwa!).
Jeśli nieostrożnie obchodzi się z kubkiem i wyleje zawartość, niech to wytrze
(w atmosferze zachęty do tej czynności i spokoju), to nauczy je ostrożności; jeśli będzie jadło
na obrusie lub serwetce, wraz z upływem czasu będzie to czynić estetyczniej (bez kruszenia
na stół, rozlewania) niż wtedy, gdy spożywa posiłki na laminowanym stole, łatwym do
uprzątnięcia.
Właściwości rozwojowe dzieci we wczesnym wieku życia oraz metody wychowawcze,
w tym behawioralne powinny mieć swoje stałe miejsce w procesie socjalizacji dziecka.
Stosowane poprawnie zwiększają prawdopodobieństwo sukcesu wychowawczego
rozumianego jako postępowanie wychowanka, już jako osoby dorosłej, zgodnie z systemem
wartości, światopoglądem i stylem życia, jaki przekazano mu w trakcie wychowania
rodzinnego i instytucjonalnego.
1. Co oznacza słowo „zasada”?
2. Jakie zasady wychowania stosowane są w pracy z małym dzieckiem?
3. Co oznacza wyrażenie „metoda wychowania”?
4. Jakie metody wychowania proponuje K. Konarzewski?
5. Jakie metody zaliczysz do metod indywidualnych?
6. Jakie metody zaliczysz do metod grupowych?
7. Jak należy nagradzać dzieci?
8. Na czym polega karanie dzieci?
9. Na czym polega modelowanie zachowań dzieci?
10. W jaki sposób zlecamy dzieciom zadania do wykonania?
11. Które metody karania używane przez dorosłych uznawane są za bezskuteczne?
12. Jakie są skuteczne metody karania używane przez dorosłych?
13. Jakie czynniki w metodzie modelowania wzmacniają oddziaływania wychowawcze?
14. Które postępowania wychowawcze oparte na metodach behawioralnych są pomocne
w pozbywaniu się niepożądanych dziecięcych zachowań?
15. Na czym polega pozytywne wzmacnianie?
16. Na czym polega chwalenie?
17. Na czym polega izolowanie od wzmocnień pozytywnych?
18. Na czym polega ponoszenie kosztów zachowań?
19. Na czym polegają naturalne konsekwencje?
20. Na czym polega „sukces wychowawczy” w odniesieniu do osoby, która jest już dorosła?

25
4.2.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Zaobserwuj zachowania dziecka i zaproponuj działania interwencyjne.
1) poprosić opiekunkę, aby dyskretnie wskazała dziecko, które jej zdaniem sprawia jej
i innym dzieciom trudności swoim zachowaniem. To dziecko będzie obiektem Twojej
obserwacji,
2) przygotować Kartę Obserwacji ABC wg poniższego wzoru:
Karta Obserwacji A B C [9, s. 68]
Imię dziecka:
Wiek dziecka:
Imię i nazwisko opiekuna:
Data obserwacji:
Dzień
i
godzina
Wydarzenia
poprzedzające:
co się stało przed
zaobserwowanym
zachowaniem?
Zachowanie
Konsekwencje: jaki był
rezultat zachowania?
(1) Reakcja dorosłego (opiekuna)
(zignorowanie go, spieranie się
z dzieckiem, krzyk itp.)
(2) Reakcja dziecka na wynik
własnego zachowania
Opisz swoje
uczucia
(smutek, radość,
zadowolenie,
zdziwienie,
zaskoczenie itp.)
3) wybrać dogodne dla prowadzenia obserwacji miejsce w sali.
4) zapamiętać, że zapisujesz zdarzenia w formie bezosobowej, bez przypuszczeń, co do
powodów reakcji dziecka i tylko to, co widzisz, np.: Karol zabrał zabawkę Joli. Ucieka
z lalką pod okno. Kiedy Jola podbiega do niego chowa jedną rękę z zabawką za siebie,
a drugą odpycha dziewczynkę od siebie,
5) zapisywać dobre i złe zachowania dziecka w czasie 1,5 godziny ze szczególnym
uwzględnieniem sekwencji:
A – Co doprowadziło do napadu złości?
B – Jakie to było zachowanie?
C – Co się stało tuż po nim?
6) po zakończeniu obserwacji razem z opiekunem (nauczycielem) dziecka odpowiedzieć na
pytania:
– Czy napady złości dziecka i ich liczba układa się w jakąś ogólniejsza
prawidłowość? (czy czynniki poprzedzające złość są podobne?)
– Czy możemy stwierdzić, że napady złości zdarzają się częściej:
a) w określonym czasie?
b) w określonych miejscach?
c) w obecności określonych osób?
d) w określonych sytuacjach?
7) zastanowić się wspólnie z opiekunem (nauczycielem) dziecka:

26
– Czy nie sądzi on, że dziecko i on wpadli w pewnego rodzaju nawyk powtarzania
poleceń i reakcji, niczym „zdarta płyta”?
– Czy można (bazując na notatkach) zauważyć powtarzające się konsekwencje
konfrontacji z dzieckiem (ustępowanie)?
8) określić dokładnie cel działań interwencyjnych (np. Chcę, żeby mnie słuchało, kiedy
kieruje pod jego adresem prośbę albo polecenie”). Pomoże Ci w tym książka: M. Herbert,
Krnąbrne zachowanie. Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2005, rozdział
4, s. 42 – 49.
– Karta Obserwacji ABC,
– długopis,
– książka M. Herberta: Krnąbrne zachowanie. Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne,
Gdańsk 2005.
Ćwiczenie 2
Zastosuj metodę nagradzania - zaprojektuj i wykonaj dowody uznania, aby uhonorować
osiągnięcia dziecka [3, s. 127].
1) zaprojektować dyplomy, kartki – pochwałki, transparenty, dekorację sali wykorzystując
odpowiednie programy komputerowe oraz własną pomysłowość,
2) nie zapomnieć wręczyć dziecku dyplomu, kartki – pochwałki kiedy odniesie sukces lub
przy specjalnej okazji udekorować na jego cześć salę (powrót po długiej nieobecności,
urodziny).
– graficzny program komputerowy: np. Painter, GIMP, Adobe Photoshop, Corel Photo
Point,
– kartki papieru w formacie wybranym przez Ciebie,
– mazaki,
– kolorowy papier,
– klej, nożyczki,
– taśma samoprzylepna.
Ćwiczenie 3
Zastosuj metodę perswazji wraz z zadaniową - wytłumacz dziecku efekty jego
pozytywnych zachowań.
1) wyrażać swoje uznanie zawsze wtedy, kiedy dziecko zrobi coś, co zasługuje na nagrodę,
2) wytłumaczyć dziecku pozytywne następstwa jego dobrych uczynków, które zauważysz
np. pomogło nakrywać do stołu – wyjaśnij mu, dlaczego doceniasz jego starania (nie
musiałem tyle razy podchodzić do stolika z kubkami, bo ty mi je przyniosłeś. Dzięki
temu nie zmęczyłem się tak bardzo przy nakrywaniu do stołu),
3) wzmocnić zachowanie nagrodą materialną kolorowa kartka, nalepka.

27
– kartka w kształcie kwiatka,
– kartka w kształcie misia,
– kolorowa nalepka.
1) wytłumaczyć, co to znaczy słowo „zasada”? ¨ ¨
2) wymienić zasady wychowania małego dziecka? ¨ ¨
3) wytłumaczyć znaczenie słowa „metoda”? ¨ ¨
4) wymienić metody wychowania ? ¨ ¨
5) scharakteryzować metody wychowania? ¨ ¨
6) wymienić indywidualne metody wychowania? ¨ ¨
7) wymienić grupowe metody wychowania? ¨ ¨
8) wymienić nieskuteczne rodzaje kar? ¨ ¨
9) wymienić skuteczne rodzaje kar? ¨ ¨
10) wytłumaczyć, na czym polega modelowanie zachowań dzieci? ¨ ¨
11) wymienić metody behawioralne? ¨ ¨
12) zastosować Kartę Obserwacji ABC i zaproponować w oparciu o nią
działania interwencyjne?
¨ ¨
13) zastosować metodę nagradzania w pracy z dziećmi? ¨ ¨
14) zastosować metodę perswazji? ¨ ¨
15) zastosować metodę perswazji w połączeniu z innymi metodami
wychowawczymi?
¨ ¨
16) zachować konsekwencję i zastosować metodę kosztu zachowań? ¨ ¨
17) w razie konieczności zdecydować się na zastosowanie wykluczenia? ¨ ¨
18) tworzyć bezpieczne dla dziecka sytuacje, w których ponosi ono
naturalne konsekwencje własnych zachowań?
¨ ¨
19) wytłumaczyć, w jaki sposób chwalimy dzieci? ¨ ¨
20) zastosować więcej nagród niż kar? ¨ ¨

28
4.3. Oddziaływania wychowawcze w zakresie poszczególnych sfer
rozwojowych
„Argumentacja naukowa stwierdza ponad wszelką wątpliwość, że okres wczesnego
dzieciństwa zasadniczo waży na tym, kim się dziecko stanie, jak przebiegać będzie jego
dalsze życie. Oznacza to, że lata dorosłości, kształt społeczeństwa i system wartości uznanych
przez nie zależą w znacznym stopniu od jakości wychowania najmłodszych dzieci. Nigdy już
w wieku dojrzałym nie przeżywamy tak intensywnie i nie przyswajamy sobie tak szybko
nowych doświadczeń, wiadomości i obrazów. Jest to, więc wielka szansa wychowania,
a należy uświadomić ją sobie już w momencie, kiedy człowiek pojawia się na świecie
i zaczyna życie” [13, s. 600].
Okres do 7 roku życia nazwany jest z racji pewnych charakterystycznych cech dzieci
wiekiem: naśladownictwa, zabawy, fantazjowania i wiekiem pytań. Takie czynniki, jak:
zadatki wrodzone, aktywność własna jednostki, środowisko i działalność wychowawcza
pomagają gromadzić doświadczenia i wpływają na rozwój.
Rozwój to proces, w trakcie którego dziecko wzrasta fizycznie – rośnie, przybiera na
wadze, opanowuje i doskonali umiejętność chodzenia, chwytania, patrzenia, słuchania oraz
dojrzewa psychicznie – przyswaja wiadomości o sobie, o swoim najbliższym otoczeniu,
następnie o świecie, nabywa umiejętności zdobywania wiedzy, korzystania z niej,
rozwiązywania problemów – kształtuje swój światopogląd.
Rozwój człowieka składa się z wielu sfer. Ma charakter wieloprofilowy. To wszystko,
co się na niego składa jest ze sobą ściśle powiązane, to znaczy, że jedna część wpływa
znacząca na drugą i odwrotnie. Oddziałując wychowawczo na rozwój dziecka musimy mieć
na uwadze jego:
1. rozwój fizyczny i motoryczny (duża i mała motoryka): zwracamy uwagę na kontrolę
napięcia mięśniowego, które ma wpływ na umiejętność trzymywania odpowiedniej
pozycji, przemieszczania się (pełzanie – siadanie – czworakowanie – wstawanie,
chodzenie itd.), chwytania, itp., rozwój zmysłowy, czyli zdolność widzenia, słyszenia,
czucia, smaku, węchu,
2. rozwój intelektualny: umiejętność korzystania ze zmysłów, spostrzeganie otoczenia,
przyswajanie wiedzy o nim oraz zdolność interpretowania, oceniania wydarzeń i zjawisk
w których człowiek uczestniczy,
3. rozwój emocjonalny i zachowania: zdolność wyrażania radości, zadowolenia, smutku,
żalu, złości odpowiednio do sytuacji, to umiejętność panowania nad emocjami, to także
nasza aktywność – duża mobilizacja w działaniu (szybko, dynamicznie, „wszędzie nas
pełno” i spokój, spowolnienie, bierność),
4. rozwój komunikacji: rozumienie i nadawanie (mówienie), przy czym rozumienie rozwija
się szybciej niż zdolność wypowiadania się.
5. rozwój społeczny: nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów, to także samoobsługa
i praca na rzecz innych, to również zainteresowania i rozwój predyspozycji, które
umożliwią osiągnąć dorosłość, a w niej niezależność od najbliższych.
Osiągnięcia rozwojowe, to etapy w poszczególnych sferach, jakie zdobywa organizm
w trakcie całego życie. To małe kroki w osiąganiu dojrzałości. W rozwoju są okresy
ogromnego dynamizmu tak zwane „złote okresy”, jak i okresy zastoju lub nawet rzekomej
regresji. Przykładem może być dziecko, które zaczyna chodzić, które jest zaaferowane
przemieszczaniem się, samą w sobie aktywnością ruchową, zaś w jego rozwoju następuje

29
tymczasem spowolnienie rozwoju mowy. Tak się dzieje w przypadku dzieci sprawnych, jak
i również z niepełnosprawnością.
Istotnym wydaje się uchwycenie odpowiedniego momentu w rozwoju dziecka, w celu
kształtowania w nim pewnych pożądanych umiejętności i zachowań. Uczenie i wychowanie
w takim okresie przynosi korzystne efekty.
Nauki i stymulacji danej czynności nie należy rozpoczynać zbyt wcześnie. Przedwczesne
uczenie się i ćwiczenie na ogół powoduje więcej szkody niż pożytku, gdyż trafia na
niedojrzały jeszcze organizm oraz na brak zainteresowania daną czynnością wskutek
niedostatku uprzedniego doświadczenia.
Natomiast zbyt późne rozpoczęcie ćwiczenia określonych umiejętności i zachowań
w stosunku do możliwości rozwojowych dziecka może utrwalić infantylne nawyki, które
dziecko niechętnie przełamuje na korzyść nowych form zachowania. To może spowodować
wiele zakłóceń w prawidłowym rozwoju dziecka.
Dzięki oddziaływaniom wychowawczym w dzieciństwie dzieci mogą wiele zyskać/
stracić rozwojowo. Rozpatrzmy następujące sytuacje:
A) Naśladownictwo a moralne efekty wrażeń z dzieciństwa, naśladowanie wszystkiego,
co dzieje się wokół nich.
W przypadku okresu wczesnego dzieciństwa słowa (nakazy, napomnienia, wyjaśnienia
i inne przekazy do intelektu dziecka) odgrywają nikłą rolę lub są bez znaczenia wobec świata
otaczających przedmiotów oraz rzeczywistych zachowań i czynów ludzi. Najistotniejsze jest
to, że przez sam intelekt dziecko nie jest w stanie pojąć, co dobre, a co złe. Ogromne
znaczenie ma wpływ środowiska (rodziców, osób wychowujących, język gestów, który dzieci
odczytują). Dzieci naśladując dorosłych imitują ich gesty, mimikę, reakcje. Początkowo
odbywa się to nieświadomie, następnie poprzez bardziej świadome działania – w zabawie
tzw. tematycznej. Potrzeba naśladowania jest zakorzeniona niezwykle głęboko. Zaburzenie jej
przez ignorancję dorosłego może mieć groźne konsekwencje dla późniejszego rozwoju
dziecka. Dzięki naśladownictwu: następuje identyfikacja z płcią, opanowywane są role
społeczne, wbudowywane są szczegółowe skrypty zachowań, jak np.: zachować się przy
posiłku, w teatrze, przy pożegnaniu itp. Zaburzenia powstają często dlatego, że dzieci
naśladują zły przykład osób dla nich znaczących. Aroganccy wychowawcy (rodzice)
wychowują aroganckie dzieci [2, s. 27].
Nawet jeśli wiemy o fundamentalnym znaczeniu naśladowania w rozwoju małego
dziecka, to w praktyce często brakuje nam odwagi, by na tej zasadzie oprzeć wychowanie.
Zamiast tego próbujemy ingerować w rozwój dziecka za pomocą zupełnie innych metod
i sposobów.
B) Niepotrzebne ingerencje
Wiele przyjemnych rzeczy i zabaw, którymi chcemy zająć dziecko, zmierza świadomie
lub nieświadomie do wywarcia określonego wpływu, ukierunkowania procesu uczenia się
malucha. Nasze wyciągnięte ręce mogą stać się dla niego pomocą w nauce chodzenia
i stawania. Gdy tak się dzieje zanim jego kościec i mięśnie dorosną do takich wysiłków,
to następstwem mogą być uszkodzenia kości czy mięśni.
Można też zaobserwować, że ludzie kupują dziecku ich zdaniem odpowiednie książki
i zabawki, aby dziecko nauczyło się w jak najszybszym czasie wielu pojęć w jak najkrótszym
czasie. Ci sami dorośli jednocześnie w innej chwili chcą gaworzyć z dzieckiem w jego
dziecinnej mowie. To jednak spowalnia rozwój dziecka. Słysząc infantylny szczebiot, dzieci
nie są zadowolone. Chcą one kierować się w rozwoju wzorcami prawdziwej mowy. „Pewna,
mająca jak najlepsze zamiary ciocia w zabawie z trzyletnim dzieckiem kilkakrotnie użyła dla
określenia psa wyrażenia „hau – hau”. Po długim, ponurym milczeniu chłopczyk stwierdził

30
sucho: „To przecież nazywa się pies”. Ze względu na „naśladownictwo” dorosłemu nie wolno
gaworzyć [2, s. 36].
Zakazy - czy można ich uniknąć? Istnieje wiele powodów, z racji których bezmyślnie
ingeruje się w rozwój małego dziecka. Np.: w otoczeniu jest wiele przedmiotów łatwych
do zniszczenia lub niebezpiecznych. Aktywność poznawcza dzieci powoduje, że chcą dotykać
i takich przedmiotów. Wiadomo, że ciągłe zakazy typu „nie rusz”, „nie wolno” doprowadza
do przytłumienia inicjatywy dziecka a w skrajnych przypadkach do sparaliżowania
ciekawości poznawczej na całe życie.
Jak sobie poradzić? – Poprzez przewidywanie i zapobieganie (gniazdka elektryczne
zabezpieczyć specjalnymi nakładkami, pochować szkło z półek, do których dosięga dziecko),
ale tyle niebezpieczeństw czyha dookoła, że nie da się wszystkich wyeliminować.
Tu przychodzi w sukurs naśladowanie i zabawy prewencyjne.
Oto przykład: na kilka tygodni przed rozpaleniem pieca dorosły zbliżał rękę do pieca,
cofał ją gwałtownie z oznakami przestrachu, nie dotknąwszy pieca. Ojej! Jakie to gorące.
Dziecko za każdym razem naśladowało go. Stało się to nawykiem. Takie zabawy można
wymyślać, ale czy mamy dostatecznie dużo czasu? Kluczem wydaje się umiejętność
organizowania środowiska i przeciwdziałanie. Obserwowane u dziecka braki w dziedzinie
nawyków ruchowych są więc przejawem niewłaściwej pracy dorosłego z dzieckiem. Poprzez
trening następuje doskonalenie sposobu działania i zautomatyzowanie czynności.
Wykonywane automatycznie czynności nie angażują procesów poznawczych, a jednocześnie
zapewniają realizację określonych działań [2, s. 36].
C) Ludzka miłość jako wytwór uczuciowych więzi wewnątrzrodzinnych właściwych
człowiekowi.
Dziecko może się prawidłowo rozwijać tylko w środowisku ludzi. Od pierwszych chwil
swojego życia nawiązuje różnorodne kontakty, początkowo z inicjatywy osób starszych, ale
już w drugim półroczu życia pojawiają się pierwsze oznaki jego własnej aktywności.
Wszystkie procesy psychiczne zdaniem L. S. Wygotskiego mają najpierw charakter
społeczny, a następnie stają się indywidualnymi procesami jednostki. W kontakcie z ludźmi
człowiek uczy się spostrzegać, rozwiązywać problemy, mówić.
Jednym z pionierów psychiatrii dziecięcej był J. Bowlby. „Na zlecenie światowej
Organizacji Zdrowia badał on relacje między warunkami życiowymi dziecka z jego rozwojem
psychicznym. Stwierdził, że „najczęściej przyczyn zaniedbania rozwoju psychicznego
dziecka nie należy się doszukiwać, jak dotychczas sądzono, w złych warunkach materialnych
i mieszkaniowych rodziny, pracy zawodowej matki czy innych podobnych czynnikach
zewnętrznych, lecz w określonej postawie wewnętrznej rodziców” [2, s. 28]. Dziś każdy
nauczyciel wie, iż zaniedbania rozwoju psychicznego dziecka występują często właśnie
w rodzinach dobrze usytuowanych.
Rezultaty badań psychiatrycznych potwierdzają znaczenie matki dla dalszego życia
jednostki (przy czym osoba opiekująca się stale dzieckiem nie musi być matką biologiczną).
Przy braku takiej osoby (ciągle ktoś inny, nieznany opiekuje się dzieckiem; rodzice
patologiczni, chłód uczuciowy) pojawiają się stany chorobowe wynikające z braku więzi
uczuciowej i przywiązania (choroba sieroca, chorobliwe stany wynikłe z braku przywiązania
i więzi uczuciowej).
Zdaniem S. Fraiberg [2] właściwości psychiczne nazywane przez nas ludzkimi, nie są
częścią danego dziecku „wyekwipowania”. Nie są one instynktowne, nie nabywa się ich po
prostu w trakcie dojrzewania. Człowiek wiele zawdzięcza „ludzkiej miłości” rozumianej jako
wytwór więzi uczuciowych, wewnątrz rodzinnych, właściwych człowiekowi:
a) Mowa nie jest jedynie produktem funkcjonowania mózgu i organów mowy, ale
umiejętność jej stosowania jest nabywana przez kontakt emocjonalny.

31
b) Świadomość człowieka, spostrzeganie samego siebie jako indywidualności, pojęcie „JA”,
autonomiczna tożsamość powstają w uczuciowym kontakcie dzieci i rodziców.
W procesie budowania własnego „JA” znaczenie ma oprócz aktywności własnej
jednostki, jego kontakt z rówieśnikami, porównywanie się z innymi, opinie dorosłych
o dziecku. Zadanie dorosłego polega na organizowaniu sytuacji, w których dziecko może
poznać swoje możliwości i umiejętności; dawanie okazji do kontaktów z rówieśnikami;
możliwość wyrażania własnych opinii dotyczących umiejętności, sprawności, wiedzy czy
wyglądu dziecka. Opinie - zachęty w formie: „możesz spróbować jeszcze raz”, będą
stymulować działanie dziecka; opinie typu: „zrobiłeś to źle” mogą sprzyjać stagnacji lub
nawet wystąpieniu regresu w rozwoju.
c) Opanowanie pierwotnych instynktów, poskramianie popędów i ujmowania ich w ryzy,
a nawet działania wbrew nim w przypadku konfliktu z wyższymi celami i ideami –
to wszystko nie jest człowiekowi dane, trzeba się tego dopiero nauczyć. Tylko atmosfera
miłości, otaczająca dziecko w pierwszych latach życia umożliwi to.
d) Sumienie, najwyższe osiągnięcie rozwoju kulturowego ludzkości (w sensie postępu
świadomości) nie stanowi „danego” wyposażenia człowieka, lecz jest wytworem
rodzicielskiej miłości i wychowania.
e) Inicjatywa – w wieku przedszkolnym (od 3 roku życia) powinna u dzieci rozwinąć się
inicjatywa – poczucie, że ma ono pomysły, które mogą być akceptowane i podejmowane
przez innych, także przez dorosłych – by w kolejnym okresie, szkolnym, rozwinęła się
w przedsiębiorczość, a więc w podejmowanie zadań i poczucie odpowiedzialności za ich
wykonanie.
D) Fantazjowanie ( rozwój wyobraźni)
W okresie przedszkolnym obserwujemy intensywny rozwój wyobraźni. Dziecko nie
tylko naśladuje, odtwarza wcześniej zaobserwowane czynności i sytuacje, ale tworzy nowe,
wymyślone przez siebie. Fantazjowanie, to jedna z najważniejszych zdolności wewnętrznych
człowieka dorosłego. Opracowano wiele testów na potrzeby firm, bo potrzebny jest
pracownik z fantazją. Bez fantazjowania człowiek nigdy nie jest wolny.
Twórcza fantazja pozwala spojrzeć na to, co dopiero ma się stać (przyszłość). Dzięki niej
dostosowujemy się do istniejącej rzeczywistości, ale i zarazem czynimy plany, aby ją
zmienić. Podstawy jej budowania sięgają wczesnego dzieciństwa. Najczęściej posiadają ją
dzieci i artyści. Oto przykładowe działania, aby w dalszych latach życia nie zniszczyć tej
umiejętności: a) rysowanie – nie wolno uczyć rysowania stereotypowych ludzi, zwierząt,
domków..., b) śpiewanie – zachęcanie do śpiewania własnych melodii i np. akompaniament
dorosłego, c) taniec, d) czytanie i układnie wierszy, baśni, d) zabawy, e) opowiadania
twórcze.
Zabija fantazjowanie m.in.: a) zbyt wiele przedmiotów w otoczeniu, b) zbyt duża dawka
telewizji, c) brak możliwości uczestniczenia w twórczych działaniach plastycznych,
muzycznych czy słownych, d) podawanie przez dorosłych „gotowych” wzorów rozwiązań,
e) brak możliwości rozwiązywania problemów tzw. otwartych, o wielu możliwych
rozwiązaniach.
E) Pytania
Z fantazjowaniem ściśle łączy się ciekawość poznawcza i dziecięce pytania. Jednym
z najważniejszych warunków twórczej aktywności jest ciekawość poznawcza. Zdaniem
psychologów, na podstawie tego, jak bardzo ciekawe świata są nasze dzieci, możemy
przewidzieć, czy będą uzdolnione intelektualnie w wieku dojrzałym [11, s. 36]. Brak wiedzy
na temat przejawów ciekawości poznawczej i praktycznego jej stymulowania może

32
przyczyniać się do niszczenia lub hamowania przez nauczycieli i rodziców przejawów
twórczości u naszych dzieci (w dorosłym życiu, jako przełożeni, u podwładnych).
Rozwój fizyczny, stawianie pytań, eksplorowanie otoczenia uzależnione jest od spełnienia
kilku podstawowych warunków. Warunki wewnętrzne zależą od samego dziecka (jego naturalnej
potrzeby aktywności, motywacji, potrzeby odczuwania pozytywnych uczuć itp.).
Zdecydowana większość czynników stymulujących rozwój leży po stronie środowiska,
w tym rodziców i nauczycieli (zaspokojenie podstawowych potrzeb egzystencjalnych,
zagwarantowanie poczucia bezpieczeństwa, dobra znajomość wychowanków, oddanie
dzieciom inicjatywy w tworzeniu, zapewnienie dzieciom warunków materialnych,
zdrowotnych, społecznych, zapewnienie wystarczającej ilości czasu, organizowanie
inspirujących ciekawość dziecka kącików zainteresowań, umiejętne, aktywne słuchanie
i rozumienie dziecka).
1. Jak rozumiane jest słowo „rozwój”?
2. O jakich sferach rozwoju należy pamiętać pracując z dzieckiem?
3. Jakie umiejętności wchodzą w skład sfery rozwoju fizycznego i motorycznego?
4. Jakie umiejętności wchodzą w skład sfery rozwoju intelektualnego?
5. Jakie umiejętności wchodzą w skład sfery rozwoju emocjonalnego?
6. Jakie umiejętności wchodzą w skład sfery rozwoju umiejętności komunikacji?
7. Jakie umiejętności wchodzą w skład sfery rozwoju społecznego?
8. Dlaczego ważną sprawą jest uchwycenie odpowiedniego momentu w rozwoju dziecka
w celu kształtowania w nim pewnych pożądanych umiejętności i zachowań?
9. Czym grozi przedwczesne uczenie się i ćwiczenie przez dziecko danej czynności?
10. Czym grozi zbyt późne uczenie się i ćwiczenie przez dziecko danej czynności?
11. Jakie znasz przykłady niepotrzebnych ingerencji dorosłych w rozwój dziecka?
12. W jaki sposób ludzka miłość wpływa na rozwój dziecka w różnych sferach jego rozwoju?
13. Co dzieci, a później dorośli zawdzięczają posiadaniu fantazji?
14. Co można zrobić, aby w dalszych latach życia nie zniszczyć fantazji?
15. Czego unikać, aby nie doprowadzić do zniszczenia fantazji?
16. Jak pytania otwarte wpływają na rozwój ciekawości poznawczej dziecka?
4.3.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Stwórz warunki do realizacji zadania rozwojowego - uczenie się kontroli nad własnym
ciałem.
1) sięgnąć do literatury, której treść pomoże ci w zorganizowaniu otoczenia stymulującego
rozwój dziecka,
2) przeanalizować problematykę przyuczania dzieci do korzystania z nocnika lub toalety,
a w tym sposoby motywowania pozytywnego dziecka, aby skojarzyć wizytę w toalecie
z czymś przyjemnym,
3) przygotować niezbędne do tego celu pomoce,
4) opracować listę czynności, które pozwolą Ci zrealizować ćwiczenie,
5) skonsultować swój plan działania z opiekunem.

33
– książka S. Ellison, S. Ferdinand: 365 dni z kochanym maleństwem. Zabawa
i poznawanie świata z dziećmi od noworodka do dwulatka. Wydawnictwo W.A.B.,
Warszawa 2002,
– czasopisma dotyczące opieki i wychowania małego dziecka (Mama i Ja, Twoje Dziecko),
– pomoce do motywowania pozytywnego dziecka (papierowe kwiatki, kolorowy papier).
Ćwiczenie 2
Opracuj i przeprowadź cykl działań (grupa 6 – 8 osobowa) oddziałujących na różnorodne
sfery rozwoju dziecka. Tam, gdzie jest to potrzebne dobierz pomoce i zabawki, odpowiednie
do działań i wieku dzieci.
1) przeczytać książki, których treść pomoże ci w doborze działań z dziećmi (zob. listę
w wyposażeniu stanowiska pracy),
2) notować pomysły, które uznasz za odpowiednie,
3) pamiętać o wieku dzieci z którymi będziesz pracować oraz o sferach, których dotyczy
wybrane działanie,
4) pamiętać, że jedno działanie może stymulować kilka sfer!
5) sporządzić listę działań wg poniższego wzoru:
6) zamieścić w uwagach organizacyjnych informacje o potrzebnych zabawkach,
rekwizytach, muzyce itp. To jest miejsce, w którym zapisujesz także jak poradzisz sobie,
np.: z zachęceniem do uczestnictwa (jak skierujesz uwagę dzieci na Twoją propozycję?),
ze zrobieniem koła przez dzieci, rozłożeniem i zebraniem potrzebnych do działań
pomocy czy zabawek, z uruchomieniem magnetofonu.
7) przeanalizować swoje propozycje wg następujących wytycznych:
– Czy są one dobrane odpowiednio do wieku dzieci?
– Czy zachowałaś proporcje w stymulowaniu każdej ze sfer rozwoju dziecka?
– Czy uwzględniłaś wszystkie przewidywalne sprawy organizacyjne?
8) skonsultować powstałą listę ze swoim nauczycielem i opiekunem dzieci,
9) przeprowadzić swój projekt po zaakceptowaniu go przez nich,
10) „odczytywać” w trakcie wykonywania ćwiczenia 2 informacje zwrotne, jakie przesyłają
Ci dzieci (czy są zainteresowane, zmęczone, senne) i od nich uzależniać przystąpienie
do wykonania działania, kolejność proponowanych dzieciom działań, czas trwania oraz
moment jego zakończenia.
– rekomendowane książki:
1. S. Ellison, S. Ferdinandi: 365 dni z kochanym maleństwem. Zabawa i poznawanie świata
z dziećmi od noworodka do dwulatka. Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2002
2. K. Rojkowska: Naucz małe dziecko myśleć i czuć. Wydawnictwo „Ravi”, Łódź 2003
Sfera(y), na którą(e)
oddziałujesz
Nazwa działania
Opis działania Uwagi organizacyjne
1 2 3

34
3. P. Schiller.: Mądre dziecko. Libra, Poznań, 2005
4. J. Silberg: Zabawy umysłowe dla niemowląt. Wydawnictwo K.E. Liber, Warszawa 2004
5. A. Erkert: Zabawy rozwijające zmysły. Jedność, Kielce 2002
6. A. Erkert: Dzieci potrzebują ciszy. Zabawy relaksacyjne na wiosnę, lato, jesień i zimę.
Jedność, Kielce 1999
7. M. Jąder: Krok... w kierunku kreatywności. Impuls, Kraków 2005
8. H. Baum: Małe dzieci - duże uczucia. Jedność, Kielce 2002
9. M. Bogdanowicz, B. Kisiel, M. Przasnyska: Metoda Weroniki Sherborne w terapii
i wspomaganiu rozwoju dziecka. Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne Spółka Akcyjna,
Warszawa 2005
– zabawki,
– pomoce do zabaw,
– kredki,
– kartki,
– nagrania z muzyką,
– magnetofon lub odtwarzacz CD.
1) wytłumaczyć znaczenie pojęcia „rozwój”? ¨ ¨
2) wymienić sfery rozwoju, o których należy pamiętać pracując
wychowawczo z dzieckiem?
¨ ¨
3) wymienić umiejętności wchodzące w skład sfery rozwoju fizycznego
i motorycznego?
¨ ¨
4) wymienić umiejętności wchodzące w skład sfery rozwoju
intelektualnego ?
¨ ¨
emocjonalnego?
¨ ¨
6) wymienić umiejętności wchodzące w skład sfery rozwoju umiejętności
komunikacji?
¨ ¨
społecznego?
¨ ¨
8) wytłumaczyć, dlaczego ważną sprawą jest uchwycenie odpowiedniego
momentu w rozwoju dziecka w celu kształtowania w nim pewnych
pożądanych umiejętności i zachowań?
¨ ¨
9) wymienić to, czego należy unikać aby nie niszczyć fantazji dziecka? ¨ ¨
10) stworzyć warunki do realizacji zadań rozwojowych? ¨ ¨
11) opracować na piśmie cykl działań oddziałujących na różnorodne sfery
rozwoju dziecka?
¨ ¨
12) przeprowadzić cykl działań (w grupie 6 – 8 osobowej) oddziałujących
na różnorodne sfery rozwoju dziecka?
¨ ¨
13) dobrać sprzęt, zabawki i pomoce do zabaw? ¨ ¨
14) uwzględnić w planach działań wszystkie przewidywalne sprawy
organizacyjne?
¨ ¨
15) wykorzystać czynności dnia codziennego do wspomagania rozwoju
dziecka?
¨ ¨
16) zapewnić dziecku bezpieczeństwo podczas realizacji zajęć? ¨ ¨

Stymulowanie rozwoju psychomotorycznego i osobowości dziecka

Stymulowanie rozwoju psychomotorycznego i osobowości dziecka

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

Viewers also liked

Viewers also liked (8)

Similar to Stymulowanie rozwoju psychomotorycznego i osobowości dziecka

Similar to Stymulowanie rozwoju psychomotorycznego i osobowości dziecka (20)

More from Szymon Konkol - Publikacje Cyfrowe

More from Szymon Konkol - Publikacje Cyfrowe (20)

Stymulowanie rozwoju psychomotorycznego i osobowości dziecka