Εργασία μαθητή

1. Παππάς Κωνσταντίνος
Τάξη Β2

2.  Το έπος της Ιλιάδας αποτελεί έναν ύμνο των πολεμικών
αξιών της Μυκηναϊκής κοινωνίας και σκιαγραφεί
ατρόμητους πολέμαρχους, θνητούς και ημίθεους
εξοπλισμένους με περίτεχνες αρματωσιές (θώρακες,
προστατευτικούς χιτώνες, ασπίδες και περικεφαλαίες)
να πολεμούν με πάθος και ανδρεία για την τελική
επικράτηση και την αιώνια αθάνατη δόξα.

3.  Διαστάσεις
Μήκος από 1,35μ. μέχρι 1,80μ.
 Περιγραφή
Το μήκος του ακοντίου ήταν αρκετό και η αιχμή του ήταν
μικρότερη από την αιχμή του δόρατος. Σε αρκετές
περιπτώσεις για να ενισχύεται η φόρα του και να φτάνει σε
μεγαλύτερη απόσταση, διέθετε στη λαβή του, στο κέντρο
περίπου του κονταριού, ένα περιτύλιγμα από κορδόνι. Το
σύνηθες βεληνεκές του ήταν κάτω από είκοσι μέτρα.
Η χρήση του ακοντίου προϋπέθετε σχετική άσκηση, ώστε να
φεύγει μακριά και να κατευθύνεται κάπου με ακρίβεια.

5.  Διαστάσεις
Συνολικό μήκος 2 - 2, 25 μ.
Το μήκος των αιχμών του δόρατος κυμαίνονταν από 0,25 έως 0,50 μ.
 Περιγραφή
Το δόρυ ήταν το κατεξοχήν επιθετικό όπλο και είχε μήκος μιάμιση φορά το ύψος
του ανθρώπου. Αποτελούνταν από ένα στρόγγυλο κοντάρι, από ξύλο μελίτης ή
αγριοκερασιάς, ιδιαίτερα ανθεκτικό και ξυσμένο, το λεγόμενο ξυστόν, με μία
σιδερένια ή ορειχάλκινη αιχμή στο άκρο του, τη λόγχη. Η λόγχη διέθετε κεντρικό
νεύρο και αυλό για τη στερέωση του δόρατος, ενώ η μορφή της δεν παρουσιάζει
καμιά αισθητή εξέλιξη με τα χρόνια.
Στην άλλη άκρη του κονταριού το δόρυ κατέληγε σε οξύ, μεταλλικό πέλμα,
τον ουρίαχο ή στύρακα ήσαυρωτήρα, για να μπορεί να καρφώνεται στη γη, αλλά και
να χρησιμοποιείται ως επιθετικό όπλο, σε περίπτωση που είχε καταστραφεί η
λόγχη. Ο σαυρωτήρ ήταν πυραμιδοειδής σε σχήμα, χυτός από ορείχαλκο, με μήκος
από 20 έως 40 εκατοστά.
Το κοντάρι του δόρατος σε ορισμένες περιπτώσεις είχε επένδυση από δέρμα στο
σημείο της λαβής, πράγμα που την καθιστούσε στερεότερη. Όταν το όπλο δεν ήταν
σε χρήση, έμπαινε μέσα σε προστατευτική θήκη.

7.  Περιγραφή
Το ξίφος ήταν ένα επίμηκες, αιχμηρό έλασμα, σιδερένιο ή ορειχάλκινο, με λαβή
συνήθως πλαισιωμένη από ξύλο. Ενώ αρχικά τα ξίφη ήταν κατασκευασμένα από
ορείχαλκο, από τον 11ο αιώνα αρχίζουν να κατασκευάζονται και από σίδηρο σε
μεγέθη που παρουσιάζουν μία μεγάλη σχετικά ποικιλία. Στο 10ο αιώνα τα ξίφη είναι
λεπτά με μήκος 0,90μ., ενώ στον 8ο αι. έχουν μεγαλύτερο πάχος και μικρότερο
μήκος. Με το πέρασμα των χρόνων το μήκος του ξίφους γίνεται δηλαδή όλο και πιο
μικρό, ενώ κατασκευάζεται και νέος τύπος με μία κόψη και μήκος 0,55μ. για τους
οπλίτες της φάλαγγας.
Το ξίφος τοποθετημένο στη θήκη του στον κολεό, κρεμόταν με βραχύ τελαμώνα
στην αριστερά πλευρά, αρκετά ψηλά, περασμένο από το δεξιό ώμο του οπλίτη,
ώστε να μπορεί να σύρεται με τη βοήθεια του αριστερού χεριού, τη στιγμή που η
ασπίδα έμενε στη θέση της.
Τα αρχαία ξίφη ήταν πάντοτε σιδερένια. Πέρα από το αιχμηρό, πλατύ αμφίστομο
ξίφος, με μήκος από 48 - 68 εκ., που χρησίμευε τόσο για να τρυπάει όσο και για να
κόβει, υπήρχε και η ανατολικής προέλευσης μάχαιρα ή κοπίς, με μία μόνο ελαφρώς
καμπυλούμενη κόψη. Η ράχη της μάχαιρας μπορεί να ήταν ευθεία ή να
καμπυλωνόταν ελαφρώς. Η λαβή είχε συνήθως μορφή αρπακτικού πτηνού.

9.  Περιγραφή
Το τόξο ήταν κατασκευασμένο από ξύλο κρανιάς, σκληρό
αλλά και ελαστικό, και αποτελούνταν από ένα καμπύλο
στέλεχος ισχυρό και εύκαμπτο. Η χορδή του τόξου που
δένονταν στα δύο άκρα του στελέχους, ήταν κατασκευασμένη
από νεύρα ή συνεστραμμένα έντερα ζώων. Τα βέλη του
τόξου, ιός ή οϊστός, ήταν μικρογραφία του ακοντίου με μήκος
0,45μ. έως 0,60 μ. Η αιχμή του βέλους ήταν σιδερένια ή
ορειχάλκινη, ενώ στην αντίθετη προς την αιχμή πλευρά το
βέλος διέθετε χάραγμα, τη γλυφίδα, για να εισέρχεται μέσα στη
νευρά. Τα βέλη ήταν τοποθετημένα σε ειδική θήκη με πώμα,
τη φαρέτρα που χωρούσε έως είκοσι βέλη. Η θήκη του τόξου
λεγόταν γωρυτός.

11.  Περιγραφή
Οι σύνθετοι θώρακες των επιφανέστερων πολιτών της Αθήνας
ήταν επενδεδυμένοι με αλληλοεπικαλυπτόμενες ορειχάλκινες
φολίδες ποικίλων μεγεθών ενώ οι παρυφές των διαφόρων
τμημάτων διακοσμούντο με ζωηρόχρωμα μοτίβα. Τους
φορούσαν πάνω από ελαφρύ λινοθώρακα με δερμάτινες
πτέρυγες.

13.  Περιγραφή
Η ασπίδα ήταν φορητός δίσκος με επαρκή ανθεκτικότητα
αλλά και μέγεθος, ώστε να προστατεύει τον πολεμιστή
από τα χτυπήματα των αντιπάλων. Ως προς το μέγεθος,
τα υλικά κατασκευής αλλά και το σχήμα της, η ασπίδα
παρουσιάζει σχετικά μεγάλη ποικιλία. Για την κατασκευή
της ασπίδας του Αχιλλέα επιστράτευσαν και ο Ήφαιστος
και ο Όμηρος όλη τους την τέχνη. Η ασπίδα του Αχιλλέα
είναι ένας ύμνος στην τεχνολογία, μια ποιητική
παρουσίαση του πλέον περίφημου σε τέχνη έργου της
ομηρικής εποχής.

15.  Το έπος της Ιλιάδας αποτελεί έναν μακροσκελή ύμνο στις
πολεμικές αξίες της Μυκηναϊκής κοινωνίας. Ατρόμητοι
πολέμαρχοι, θνητοί και ημίθεοι ζωσμένοι με χάλκινους και
μπρούτζινους θώρακες πολεμούν με λύσσα για την τελική
επικράτηση και την αιώνια, αθάνατη δόξα. Μονάχα η περιγραφή
της νέας πανοπλίας του Αχιλλέα καταλαμβάνει 140
στίχους (Ιλιάδα Σ,478-617) – φτιαγμένη μάλιστα απευθείας από
τα χέρια του Ηφαίστου δεν μπορεί παρά να έχει
θεϊκές/υπερφυσικές ιδιότητες. Η επική αφήγηση επιτάσσει όλους
τους κεντρικούς ήρωες να φέρουν κάποιο είδος πανοπλίας, τον
Πάρη (Ιλιάδα, Γ,328-339), τον Αίαντα (Ιλιάδα Η,206-224), τον
Αγαμέμνονα (Ιλιάδα Λ,16-44).
 Στους Έλληνες οι πανοπλίες συνδέθηκαν άρρηκτα με τα
πολεμικά πεδία και την ηρωική δόξα, σε τέτοιο βαθμό που η
απουσία τους σήμαινε αυτόματα ακόμα και την έλλειψη
ανδρειοσύνης και ανδρισμού . Αντικείμενα κύρους και
υπερηφάνειας, εμβλήματα υψηλού βαθμού στρατιωτικής και
κοινωνικής ιεραρχίας, σύμβολα αριστοκρατικής καταγωγής,
τεκμήρια εξουσίας και πλούτου, σημεία θεϊκής εύνοιας.