1. MANIFESTO 10 DE MARZO
DÍA DA CLASE OBREIRA GALEGA DE 2011
Garantir as pensións, defender o emprego
Como cada 10 de Marzo, o Sindicato Nacional de CC OO de Galicia conmemora o Día da Clase
Obreira Galega. Nesta data lembramos os tráxicos sucesos acaecidos tal día de 1972 en Ferrol e
que conmocionaron o mundo do traballo no noso país. Daquela —tamén nun contexto de crise e
inflación—, unha manifestación obreira que reclamaba melloras sociais e económicas amais
dunhas liberdades furtadas pola ditadura, foi reprimida coa forza das armas. Houbo centos de
feridos e dúas vítimas mortais, os compañeiros das CCOO Amador Rey e Daniel Niebla, a quen
sempre levamos connosco.
O impacto daquel episodio está incrustado no ADN das Comisións Obreiras e confórmanos como
sindicato reivindicativo e de clase, algo especialmente necesario en tempos de crise e que nos fai
diferentes doutras organizacións.
En marzo de 1972 saímos ás rúas para reivindicar o que se nos negaba, acudimos á folga e á
manifestación porque a dirección dunha empresa —e, por extensión, todo un sistema— lles
negaba aos traballadores unha serie de dereitos, e nas xuntanzas para negociar ía unha posición
cuadriculada e inmóbil.
A folga é un instrumento tan poderoso que debe ser sempre o último recurso. Cómpre utilizado
con mesura, mais tamén con determinación. Iso é o que fixemos en 2010, o día 29 de setembro,
cunha multitudinaria folga xeral contra os recortes de dereitos impostos polo Goberno español.
Logo dunha negociación na que o Executivo acudiu cunha actitude de xordeira ás nosas
reivindicacións, non nos quedou outro remedio que acudirmos á mobilización das mobilizacións.
En Galicia apoiárona case o 80% das traballadoras e traballadores, e máis de 110.000 persoas
participaron nas mobilizacións que convocamos, enviándolle ao Executivo estatal unha mensaxe
ben clara: non estamos dispostos a que os custos da crise recaian exclusivamente sobre a clase
traballadora. Os primeiros efectos non tardaron en chegar, coa enésima crise do goberno de
Zapatero e a remodelación de varios equipos ministeriais.
No 2011 continuaremos á ofensiva cunha iniciativa lexislativa popular (ILP) destinada a reverter
unha reforma laboral que, varios meses despois da súa aprobación, ten evidenciado a súa
inutilidade para solucionar os problemas que padecemos.
A nosa acción sindical demostrou ser adecuada e deu os seus froitos, como vimos o pasado mes
de xaneiro a conta da reforma das pensións. Combinamos a negociación coa mobilización, o cal,
sumado ao aínda recente precedente da folga xeral, levou a que o Goberno participara e
conducira o debate doutra maneira.
Grazas, polo tanto, á actitude responsable —esgotamos a vía do diálogo ata o final— e á nosa
esencia reivindicativa, alcanzamos un pacto sobre as pensións que garante a viabilidade do
sistema, logra novos dereitos e, ante todo, reforza a solidariedade do sistema público.
O sindicalismo de clase é, ante todo, un constante exercicio de reivindicación e de solidariedade.
Con esta reforma penalízanse as prácticas insolidarias, como a de cotizar só nos últimos anos da
vida laboral; mentres que as persoas cunha vida laboral máis dura e que perdan o traballo nos
últimos anos verán incrementada entre o 29 e o 33% a contía das súas pensións. Tamén é
solidariedade o contido da reforma para as traballadoras e traballadores que realizan o seu labor
en condicións de especial perigosidade, toxicidade ou sinistralidade.
Canto á poboación xeral, a maioría dos activos actuais poderanse xubilar aínda aos 65 anos e
cobrando o 100% da pensión. A xustiza e a solidariedade do sistema público, cuxa solvencia
garantimos con este pacto histórico, tamén inclúe colectivos como os bolseiros ou os pais e nais
que, por nacemento ou adopción, tivesen que interromper a súa vida laboral: tanto a uns coma a
outros recoñeceránselles períodos de cotización, o que viña sendo unha reivindicación histórica
do noso sindicato.
O acordo sobre as pensións incluíu tamén un achegamento de posturas sobre a negociación
colectiva, unha das ferramentas esenciais para o sindicalismo, xa que permite negociar máis
eficazmente as condicións laborais ca no ámbito individual. Neste sentido, chegouse ao

2. MANIFESTO 10 DE MARZO
DÍA DA CLASE OBREIRA GALEGA DE 2011
Garantir as pensións, defender o emprego
compromiso de manter a negociación colectiva de alcance bipartito —sindicatos e empresarios—.
Neste ámbito, defenderemos a ultractividade dos convenios —isto é, manter os efectos dun
convenio que perdeu a vixencia mentres non se asine un novo—, así como unha estrutura que
favoreza a simplicidade e garanta os dereitos.
A responsabilidade e o compromiso que caracterizan o noso sindicato fanse hoxe en día máis
necesarios ca nunca, e seguiremos á altura na loita contra a crise que nos azouta reclamando un
cambio de modelo produtivo para crear emprego que ha basearse nos investimentos en
educación, formación, I+D+i, TIC, en calidade, medio ambiente e aforro enerxético, e nunha
política tecnolóxica e industrial adecuada ás necesidades actuais.
O cambio do modelo produtivo deberase acompañar cunha reforma fiscal e financeira. A primeira,
asentada na progresividade e na equidade, na que pague máis quen máis ten, aumentando así os
recursos dispoñibles para o Estado. E unha reforma financeira que asegure recursos ás
administracións públicas, penalice a especulación e favoreza o fluxo de crédito ás empresas.
Por último, esixiremos e reclamaremos servizos públicos de calidade, opoñéndonos a iniciativas
privatizadoras que, amais de inxustificadas, deterioran a calidade da prestación e ao cabo lle
resultan máis caras á cidadanía.
VIVA A CLASE OBREIRA GALEGA!!
VIVA O DEZ DE MARZO!!
VIVAN AS COMISIÓNS OBREIRAS!!
DANIEL E AMADOR, NA MEMORIA!!