1. O segredo de Marco Polo
de Francisco Castro
Francisco Castro (Vigo, 1966) despois de dedicarse ao ensino durante
uns 20 anos, agora traballa como escritor e editor na editorial
Galaxia. Autor de varias obras para adultos premiadas como a obra
Spam (premio Blanco Amor 2005) ou As palabras da néboa (premio
García Barros 2007); tamén conseguiu galardóns en novelas infantís
como Un bosque cheo de faias e O ceo dos afogados (as dúas premio
Frei Martín Sarmiento).
Esta novela sitúase na república de Venecia do século XIII. O segredo
de Marco Polo conta a historia dun soldado veneciano que ama en
segredo a principessa. Esta foi acollida na casa do Dogo porque os
seus pais morreran, pero non é princesa. A pesar de ser fillo do Primo
Xeneral e, polo tanto, estar relacionado co Dogo, sabe que este
enlace non é posible; pois a principessa xa está comprometida. Aínda
así, e superando os obstáculos que lle saen ao camiño, tentará
achegarse.
2. Ademais, este soldado non quere ser soldado, senón que lle gustaría
viaxar polo mundo adiante; por iso cando un estraño lle abre a súa
casa desinteresadamente e cóntalle as súas marabillosas aventuras,
empeza a crer que el tamén vai viaxar lonxe da Venecia que tanto
aborrece. Ademais, ao coñecer este individuo, a vida do soldado
empezará a cambiar; el comezará a saber quen é el en realidade e,
aínda por riba, comezará o verdadeiro achegamento á principessa.
Existen diversos elementos que dan verosimilitude á obra como as
guerras contra os xenoveses, ademais de que o personaxe de Marco
Polo (o estraño) é un personaxe histórico que existiu de verdade e
que a maioría das cousas que di son auténticas; no libro di que
marchou con Nicolo e Mafeo, que tivo relacións como mensaxeiro do
rei de Mongolia e moito máis; a maior parte do que se menciona
sucedeu na realidade.
Os temas desta novela son o amor que ten o soldado cara á
principessa e como o destino e as clases sociais fan que as nosas
vidas estean condicionadas. O soldado non quere ser soldado, pero
como o seu pai é o xeneral do exército do Dogo e quere que algún día
el o sexa tamén, ten que achantar e obedecer. A principessa, pola súa
banda, está comprometida con alguén a quen non quere, pero tamén
se ten que reprimir e obedecer.
Tamén se podería considerar como un tema o odio que o pai do
soldado Marco, o Primo Xeneral, manifesta cara ao estraño que lle
conta as súas viaxes ao soldado; a este, Marco Polo cáelle ben, pero
como ao seu pai non, prohíbelle ter algún tipo de achegamento. Ao
principio o soldado non entende esta animadversión, pero mentres a
acción se vai desenvolvendo, chega a comprendelo.
O libro ten unha longa introdución dunhas 50-60 páxinas que é un
tanto anódina, xa que o que fai é describir a vida do soldado en
Venecia e todos os soños que ten coa súa amada non correspondida.
Despois de ir á casa daquel individuo que coñeceu accidentalmente
(ou non), a “aventura” comeza e é cando a situación se pon
interesante.
Os protagonistas son Marco, o soldado que non o quere ser e sofre
polos seus amores; a principessa Naia, e Marco Polo, o descoñecido
3. que lle abre as portas da súa casa a Marco. O antagonista, por moi
estraño que pareza é o Primo Xeneral, é dicir, o pai de Marco. Tamén
debo citar a Turana, que é a criada da casa que Marco e seu pai
pouco usan, e tamén a Buffana que é a escolta de Naia (que primeiro
se mostra como antagonista, pero que en realidade non o é).
As descricións feitas por Francisco Castro nesta novela son tan boas
que poñen o lector na situación dos personaxes e polo tanto
experimenta os seus estados de ánimo. Hai descricións de Venecia e
das súa canles, das aventuras de Marco Polo, dos sentimentos dos
personaxes... Todas estas son subxectivas, xa que as descricións
están matizadas cos pensamentos e emocións dos personaxes. Así, as
descricións marabillosas de Naia están influídas polo que pensa
Marco; tamén os trazados das horribles, escuras, sucias e aburridas
rúas de Venecia teñen impostas a súa ideoloxía.
O narrador está en terceira persoa omnisciente, é dicir, coñece todo
o que pensan e senten os personaxes. Está narrado en pasado e
existen diversos escenarios, tanto abertos coma pechados, desde os
corredores do cuartel ata as canles venecianas.
A lingua empregada é moi sinxela e a novela é fácil de entender
porque está ben redactada.
Esta novela gustoume moito, porque aínda que o comezo resulta moi
lento e non atrae moito, ao pasar esas páxinas a aventura é moi
bonita; ademais dos valores que se dan. Xa tiña lido outro libro deste
autor (Chamádeme Simbad), pero este gustoume bastante máis con
claridade. Os sentimentos, a trama, o misterio fan desta obra un bo
pasatempo nas horas de lecer.
Miguel Ángel Boado Fernández 3º ESO B
