Carta gañadora concurso namora galego

1. Aira Portos Rey 2º ESO B
Ao meu querido astronauta:
Vexo o tempo pasar ante os meus ollos, mirando impasible e veloz como te observo
dende a distancia e as estrelas suplícanme que te esqueza, pero a Lúa obrígame a
quererte. Cada vez que te vexo, estrelas fugaces percorren o meu corpo e podo asegurar
que a túa voz é o meu osíxeno nun espazo solitario, baleiro. Que garden as armas e
miren ao ceo! Que contemplen e palidezan ante o teu fermoso sorriso!
Somos astronautas que flotamos entre miles de asteroides, co medo continuo de
perdernos e non volver vernos máis. Sería perder o meu osíxeno, que o corazón se me
saíse do peito para converterse nun anaco de carbón e xuntarse cos outros asteroides,
nun deserto de corazóns rotos.
Pero tamén son covarde, porque me é máis fácil adorar a paixón coa que falas dende a
distancia a dicircho e arriscarme a que xa non me mires igual e fuxas de ser o meu
planeta para converterte no doutra persoa. É isto unha carta de amor? Non, é de dolor,
dunha dor fonda e silenciosa que fai que as nosas órbitas se separen, por moito que
queira mantelas xuntas.
Encerrei o meu amor nunha gaiola e tireina ao lado dunha flor que creceu e elevoume
aos ceos arroupada entre os seus pétalos, para durmir ante unha lúa que pedía perdón e
unhas estrelas empáticas que gardaban silencio recubertas polas nubes.
Quedei durmida cun "Quérote" na punta da lingua, pero, lamentablemente, o espazo
non permite que o son se propague.