2. A ría do Barqueiro ábrese
entre as puntas de Cameiro e
Bares.
Ten dous tramos ben
definidos, o esteiro do Sor,
máis pechado e pouco influído
polo mar (agás as mareas),
con abundantes sedimentos
que quedan ao descuberto ao
devalar o mar, e a parte que
vai desde o porto do
Barqueiro, ata a boca da ría,
máis aberta e profunda.
3.
4. É unha ría de beiras escarpadas, con cantís, máis altos entre O Vicedo e Punta
Cameiro (na parte oriental) e nas puntas do Santo, Almeiro e Bares.
Vista xeral da Ría do Barqueiro desde o Semáforo de Bares
5. Vista da Ría do Barqueiro desde o Semáforo de Bares: desde a punta do Almeiro á punta da Cova
56. RÍO SOR
As súas cabeceiras son o Xantos (que nace no Pico Montouto) e o Tras da Serra co Batán e
Solloso, que nacen no Alto de San Xoán. Recolle as augas da Gañidoira e das serras da
Faladoira e Coriscada. Corre bastante rápido e encaixado ata preto da desembocadura
onde forma un amplo esteiro na ría do Barqueiro, despois de 49 km.
93. Semáforo de Bares. Instalación de recollida de datos meteorolóxicos e comunicación
marítima con bandeiras. Está situada a 200 m de altitude sobre o cabo de Bares.
94. XEOLOXÍA
O litoral da ría do
Barqueiro ten un enorme
interese xeolóxico, pola
variedade das rochas e
minerais (neis “ollo de
sapo”, cuarcitas, filitas,
lousas, granitos, gabros,
seixos...) e das formas
creadas pola tectónica
(fallas, dobras) e a
erosión (cantís, furnas,
arcos, areais, dunas...).
96. Forma típica de erosión dos granitos de Bares. Prodúcese por unha forte descompresión
no momento da súa formación, o que deu lugar a diferentes capas.
98. Pena Furada, furnas nunha formación de seixo que sobresae entre
as praias de Area Grande e Chamadoiro
99. Neis “ollo de sapo”, una rocha metamórfica con
nome galego que forma parte dunha banda de
600 km de lonxitude que vai desde a ría do
Barqueiro ata o sistema Central Ibérico.
Formouse hai uns 580 millóns de anos.
101. Ademais dos hábitats mariños, no litoral da ría do Barqueiro podemos atopar esteiros e
marismas, areais, dunas e cantís, nos que hai una rica biodiversidade.
Esteiro do Sor
102. FLORA
A vexetación dominante nos cantís é o mato de toxos, xestas e queirugas; Leucanthemum
pluriflorum; aceda (Rumex acetosa subsp. biformis); herba namoradeira (Armeria pubigera);
catalinas (Silene scabriflora subsp. gallaecia); pudia xesta (Cytisus commutatus subsp.
merinoi); Inula Crithmoides...
103. Nos areais hai herba leiteira (Euphorbia paralias), correola das praias (Calystegia soldanella),
cardo mariño (Eryngium maritimum), feo (Ammophila arenaria), cardo das praias (Eryngium
maritimum), Linaria polygalifolia, Cochlearia aestuaria, Limonium dodartii (en perigo crítico
de extinción), esparragueiras (Asparagus officinalis)...
105. FAUNA
O máis destacado son as aves mariñas, sobre todo nos pasos migratorios: mascatos, parrulos
pentumeiros, corvos mariños, gaivotas, palleiras ou merdeiros, pardelas, falaropos...
Bares é un punto privilexiado para observar as migracións das aves, en marzo en
desprazamento cara ó norte e en setembro cara ó sur. Na zona máis protexida da ría abondan
as aves limícolas, as garzas, as garzotas e os lavancos.
Carran cristado (Thalasseus sandvicensis)
109. HISTORIA-PATRIMONIO CULTURAL
A ría do Barqueiro estivo habitada desde tempos moi antigos e consérvanse vestixios de
castros, asentamentos romanos e fenicios. Destaca tamén o patrimonio etnográfico: faros,
muíños, salgas, casas tradicionais, peiraos, embarcacións tradicionais...
Porto do Barqueiro (imaxe de 1978)
111. Coído de Bares
O Porto de Bares data da Idade do Bronce (século VII a. C.) e posibelmente sexa de orixe fenicia.
A escolleira (coído) está formada por grandes pelouros de seixo sen labrar. Na zona apareceron tamén
restos de ánforas, moedas de Caracalla e unha necrópole romana (Cancela da Coxa de Arcos).
112. Ponte de ferro sobre o río Sor, construída en 1901 e recentemente restaurada
113. -Construcións na liña de costa, dragados, recheos
-Presión humana nos espazos naturais e sobre as especies, especies invasoras
-Contaminación
PROBLEMAS
114.
115. Ostra rizada, ostra xaponesa, ostra do Pacífico, ostra portuguesa ou ostión (Cassostrea gigas), unha
especie de ostra procedente dos mares de Xapón, China e Corea, e que debido á súa boa adaptación e ao
seu rápido crecemento, converteuse nunha especie invasora das rías do norte de Galiza.