1. Μια έγνοια μόνο
Κατανοητές διάφορες ανησυχίες σε τμήματα της αστικής τάξης, τόσο για
την οικονομική κατάσταση, όσο και για το πολιτικό σύστημα. Τα χτεσινά
ματζούνια «διά πάσαν νόσον» δεν πιάνουν πια.
Δεν υπάρχει, όμως, κανένας λόγος, η ανησυχία των αστών να γίνει και
ανησυχία των εργατών.
Αντίθετα, το γεγονός ότι η μία μετά την άλλη οι διαχειριστικές πολιτικές
φέρνουν όλο και νέα δεινά για την εργατική τάξη, αποδεικνύει πως αυτή η
πληγή που λέγεται καπιταλιστική κρίση, μπορεί να κλείσει μόνο με την
εξάλειψη του παράγοντα που προκαλεί τόσο πόνο, με το να χάσουν,
δηλαδή, οι καπιταλιστές.
Αυτό, όσο κι αν φαίνεται δύσκολο, είναι πιο κοντά σήμερα. Γιατί όλο και
μεγαλύτερα τμήματα εργαζομένων και άλλων λαϊκών στρωμάτων, μπορούν
και διαπιστώνουν από την ίδια την εμπειρία τους, ότι το πρόβλημά τους δεν
βρίσκεται πια σ' αυτόν ή τον άλλον ξεχωριστό καπιταλιστή που απολύει, ή
δεν δίνει αυξήσεις στους μισθούς, δεν βρίσκεται στον πράσινο ή γαλάζιο
ανάλγητο υπουργό, αλλά σ' ένα ολόκληρο σύστημα που - από το χώρο της
παραγωγής ως και την πολιτική εξουσία - εγγυητή των συμφερόντων του
κεφαλαίου - υπάρχει για να κάνει όλο και πιο βάρβαρη τη ζωή για να
αυγαταίνουν τα καπιταλιστικά κέρδη.
Αυτήν την αναγνώριση, ότι δηλαδή εδώ πια το θέμα είναι να αλλάξουν
χέρια συνολικά τα μέσα παραγωγής, να αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην
εξουσία, προσπαθούν να κρύψουν οι αστοί.
Βολεύτηκαν κάμποσα χρόνια με τις ανατροπές στο σοσιαλισμό,
συκοφάντησαν όσο μπορούσαν την εργατική εξουσία, πίστεψαν, ίσως, πως
ξεμπέρδεψαν. Ώσπου ήρθε ξανά η καπιταλιστική κρίση να δείξει τη
νομοτέλεια. Την ανάγκη η ανθρωπότητα να ξεμπερδεύει μ' ό,τι τη βυθίζει
στη βαρβαρότητα.
Στη μια μετά την άλλη τις χώρες, στη μια μετά την άλλη τις επιχειρήσεις, ο
σιδερένιος νόμος της ανάγκης του κεφαλαίου να αυξάνεται αλλά μπορεί και
να χάνεται, οδηγεί τα πράγματα εκεί που οι κάτω δεν αντέχουν παρακάτω
και οι πάνω όλο και πιο δύσκολα μπορούν να κουμαντάρουν τη λεγόμενη
κοινωνική αναταραχή.
Κι όσοι μιλάνε στο όνομα του λαού ή της εργατικής τάξης κρίνονται πια
όχι από τα γιατροσόφια που έχουν να προτείνουν για το ξεπέρασμα της
κρίσης αλλά από την πρόταση διεξόδου που έχουν ή δεν έχουν, από το
συνολικό πρόγραμμα που παρουσιάζουν. Το ΚΚΕ και μόνο το ΚΚΕ έχει
παρουσιάσει ήδη ολοκληρωμένη την πρότασή του που δεν χωρά στα
πλαίσια διαχείρισης αυτού του συστήματος. Την πρόταση της λαϊκής
εξουσίας.
Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο, η στοχοπροσήλωση - για παράδειγμα - του
εφοπλιστή και εκδότη Αλαφούζου - που πέταξε στα σκουπίδια τις κλάψες
περί τουρισμού και μιλάει πια κατευθείαν για το δικό του ταξικό συμφέρον

2. (να ταξιδεύουν τα βαπόρια σα γαλέρες)- είναι αποκαλυπτική. Όπως και η
στοχοποίηση του αντιπάλου του. Βλέπει στο ταξικό κίνημα τον αντίπαλο,
τον δείχνει, απαιτεί την αντιμετώπισή του. Από τη σκοπιά του καπιταλιστή
αυτό τον συμφέρει να κάνει.
Κι ακριβώς έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί όχι μόνο αυτός, αλλά όλη η
αστική τάξη από την εργατική, από τη σκοπιά, δηλαδή, των δικών της
συμφερόντων που για να ικανοποιηθούν πρέπει να φύγουν από τη μέση οι
καπιταλιστές.
Έτσι που αυτό που ήδη προαναγγέλλεται σαν «απόλυτη τρέλα», το
απόλυτο αδιέξοδο του συστήματος, να γίνει πραγματικότητα.
Γιατί κάθε μέρα πια όλο και πιο έντονο είναι το «ή αυτοί ή εμείς».
Όταν κι αυτήν ακόμα την προσμονή μιας ζωής, την ώρα της σύνταξης, την
μετατρέπουν σ ένα επίδομα προς τους φτωχούς, ε, κάθε ανοχή πια γίνεται
συνενοχή.
Δες πώς ο ένας μετά τον άλλο οι αστοί αρθρογράφοι παραπέμπουν
στον Σεπτέμβρη για τα χειρότερα. Γιατί; Ρητορικό το ερώτημα, έτσι κι
αλλιώς απαντιέται ήδη στο χώρο των δημοσίων υπαλλήλων που
εισπράττουν 15ήμερα των 400 ευρώ μετά από 30 χρόνια δουλειάς.
Απαντιέται στα περίφημα καλοκαιρινά θέρετρα που δεν βλέπουν να
πατά Έλληνας για διακοπές ούτε με κυάλι. Απαντιέται στα σπίτια που
συζητούν και για διακοπή σπουδών των παιδιών γιατί με τίποτα δε
βγαίνει. Απαντιέται από τους γέροντες που γυρνάνε με 10 ευρώ στην
τσέπη σα φαντάσματα μετά από 40 χρόνια δουλειάς.
Όλοι αυτοί κι άλλοι, οι πολλοί, έχουν ήδη ανοιχτούς λογαριασμούς μ' ένα
ολόκληρο σύστημα. Αυτό, που εκμεταλλεύεται τον εργάτη, αυτό, που
τσακίζει τον συνταξιούχο κι αυτό, που κόβει τα φτερά στο παιδί του εργάτη.
Τον Σεπτέμβρη η ένταση της αντίθεσης θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Γι' αυτό
και η ανησυχία των αστών.
Ε, λοιπόν, όλοι όσοι δεν συμμερίζονται τις ανησυχίες των αστών, μια
έγνοια να έχουν μόνο: πώς με τη καθημερινή δράση τους θα κάνουν
μεγαλύτερα τα αδιέξοδα του συστήματος, πώς θα δημιουργούν ρήγματα
στην εξουσία των καπιταλιστών, να τους κάνουν να νιώθουν το φόβο των
εργατών, του λαού, ώσπου να τους ανατρέψουν.
Όπως δεν χρωστάνε τίποτα και σε κανέναν - το χρέος είναι των
καπιταλιστών - έτσι έχουν και δικαίωμα να διεκδικούν τον πλούτο που
παράγουν.
Όσοι περισσότεροι, πιο γρήγορα δουν ότι αυτό μπορεί να συμβεί
αλλάζοντας η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία τόσο το καλύτερο.
Εδώ είμαστε, πάντως. Κανένα κλάμα για την κρίση, καμιά αυταπάτη για
ατομικές λύσεις, εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαϊκού κινήματος που όταν
έχει καθαρό ποιον έχει αντίπαλο μπορεί και να τον ανατρέψει.