1. Βήμα μπροστά στην αντεπίθεση
Η ώρα που γκρεμίζονται το ένα μετά το άλλο τα είδωλα έφτασε. Είναι η ώρα που έχεις
χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς.
Αλλιώς θα συνεχίσει να σε φτύνει κατάμουτρα ως κι αυτός ο Πάγκαλος (χτες δήλωσε
πως κάποιοι «διαδηλώνουν για 500 ευρώ τα οποία αδίκως έχουν αποκτήσει»).
Θα συνεχίσουν να σε φτύνουν όλοι μαζί οι αστοί δημοσιογράφοι, που απορούν γιατί
καθυστερεί η κυβέρνηση, αφού - όπως λένε - δεν συναντά αντιδράσεις.
Ό,τι βιώνει αυτόν τον καιρό η εργατική τάξη δεν είναι επιλογή κάποιου Πάγκαλου, ούτε
μιας κάστας δημοσιογράφων. Είναι το αποτέλεσμα της πιο σφοδρής επίθεσης που έχει
εξαπολύσει εδώ και πάνω από έναν αιώνα το κεφάλαιο απέναντι στην εργατική τάξη.
Είναι η «στιγμή» που οι καπιταλιστές επιδιώκουν να κεφαλαιοποιήσουν το σύνολο όσων
επεδίωξαν με την επικράτηση της αντεπανάστασης, την ανατροπή του σοσιαλισμού που
γνωρίσαμε και την αφαίρεση κατακτήσεων συνώνυμων με τη διαρκή πάλη της εργατικής
τάξης να ζήσει ανθρώπινα.
Απέναντι σ' αυτήν την πραγματικότητα, για την εργατική τάξη δεν υπάρχει άλλος δρόμος
από το να ανακαλύψει τη δύναμή της εκεί που αυτή πράγματι μπορεί να καρπίσει. Στο
γόνιμο έδαφος της ταξικής συσπείρωσης, στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο.
Έτσι, που να κοπεί το χαμόγελο στα χείλη διαφόρων μεγαλοδημοσιογράφων που
πανηγύριζαν χτες, γιατί ήδη «τέσσερα κόμματα στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική»
(Καψής στο MEGA).
Στον αστικό Τύπο δεν κρύβουν τη χαρά τους, γιατί «η κυβέρνηση έχει καταφέρει να
συντρίψει τις αντιστάσεις, έπεισε ότι η πολιτική της είναι μονόδρομος» και μ' αυτό σα
δεδομένο διακηρύσσουν πως πια «κάθε αντίσταση στην πολιτική του Μνημονίου είναι
μάταιη» (από άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).
Στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς τίποτα δε βεβαιώνει ότι οι άνθρωποι έχουν
πειστεί για το μονόδρομο της κυβερνητικής πολιτικής. Αμφισβητούν, επίσης, έντονα το
ρόλο που παίζει ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός. Κι αυτό είναι βήμα
μπροστά.
Μένουν ακόμα πολλά να γίνουν. Στους αγώνες που ήδη έχουν ξεδιπλωθεί να
προστεθούν κι άλλοι. Γιατί τώρα πια τα ψέματα έχουν τελειώσει.
Η εργατική τάξη καλείται να ζήσει όπως 80 χρόνια πριν. Χωρίς συλλογικές συμβάσεις,
με μεροκάματο που δεν φτάνει να συντηρήσει και να αναπαράξει την εργατική δύναμή
της. Με ανεργία που σκοτώνει, μια ζωή όπου η υγεία θα είναι πανάκριβο προνόμιο.
Η απάντηση πρέπει να δίνεται καθημερινά με τον τρόπο που καλεί το ΠΑΜΕ: Σε κάθε
εργασιακό χώρο, σε κάθε κλάδο, κάθε γειτονιά. Οπου θα πρέπει να γίνεται καθαρό πως
από τη μια μεριά είναι μια τάξη, η εργατική και μαζί της τα φτωχομεσαία λαϊκά στρώματα
κι από την άλλη οι καπιταλιστές, τα κόμματά τους, οι συνδικαλιστές τους.
Οι εκκλήσεις του αστικού Τύπου να παρθούν δήθεν μέτρα για τους φτωχομεσαίους, ή
να πουν οι καπιταλιστές ότι αύριο θα μοιράσουν τα κέρδη τους, ρίχνουν κι άλλη στάχτη
στα μάτια, περνάνε σαν αυτονόητο ότι για την κρίση φταίει η εργατική τάξη με τις
κατακτήσεις της (άρα χρειάζεται μαστίγιο) και δίνουν για καρότο τη διανομή κερδών!
Οι καπιταλιστές καταλαβαίνουν μόνο μια απειλή: Την αφαίρεση της ιδιοκτησίας που
έχουν στα μέσα παραγωγής. Και οι κυβερνήσεις τους μπορούν να στέκονται όρθιες μόνο
όσο το ίδιο το λαϊκό κίνημα δεν φτάνει να αμφισβητεί ευθέως την ίδια την εξουσία του
κεφαλαίου. Αυτό είναι το αίτημα σήμερα. Για τους καπιταλιστές, η σημερινή συγκυρία
σημαίνει «ή τώρα ή ποτέ», ή τώρα θα πάρουν πίσω από την εργατική τάξη όσα επί έναν
αιώνα κατακτούσε, ή θα χαθούν οι ίδιοι. Η μάχη πια δεν αφορά το αν θα έχουν λίγα ή
περισσότερα κέρδη, αλλά το αν θα γκρεμιστεί η εξουσία τους. Αυτή είναι η αντιπαράθεση.