1. Ενιαία απάντηση, στο ενιαίο αντεργατικό μπλοκ
Όταν βλέπεις στην τιβί τον υπουργό που είναι χρεωμένος με «108» για τη
διασφάλιση της αστικής εξουσίας - αυτή είναι η κυρίαρχη αποστολή του
υπουργείου Εσωτερικών - να δηλώνει πως η κυβέρνηση θα περάσει στην
ιστορία σαν η κυβέρνηση που δεν έκανε ρουσφέτια, θες να την σπάσεις τη
ρημάδα. Μην το κάνεις.
Κάνε αυτόν - που σε εκβιάζει καθημερινά με το μεροκάματο - να χάσει την
εξουσία. Αυτό, μάλιστα, θα είναι αποτελεσματική αντίδραση.
Κόψ' του τη δυνατότητα να κάνει τον «τίμιο» πολιτικό των εκμεταλλευτών,
αφού τιμιότητα και εκμετάλλευση είναι σαν τη φωτιά με το νερό. Όταν τον
ξανακούσεις να λέει πως δεν κάνει ρουσφέτια, θυμήσου το Θριάσιο, τα
Οινόφυτα, τη Σίνδο ή όποια άλλη βιομηχανική περιοχή, όπου έχει γίνει
επιστήμη να περνάς απ' το γραφείο του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ για να πιάσεις
δουλειά εκεί που αύριο θα σκοτωθείς.
Κάθε που κάποιος εκφραστής αυτού ή του άλλου ιμπεριαλιστικού
οργανισμού δηλώνει κάτι για το πώς διαχειρίστηκαν ως τώρα την
καπιταλιστική κρίση οι ελληνικές κυβερνήσεις, ξεδιπλώνεται κι ένα
καλλιστείο. Συμβαίνει αυτές τις μέρες και με αφορμή τις δηλώσεις
Γιούνκερ. Μέγας ανταγωνισμός για το με ποια διαχείριση η καπιταλιστική
κρίση θα ήταν λιγότερο επώδυνη.
Όλοι τους κρύβουν το γεγονός ότι την καπιταλιστική κρίση με τη μια ή την
άλλη διαχείριση την πληρώνουν πολύ ακριβά οι εργαζόμενοι, αυτοί και μόνο
αυτοί.
Ο διαγκωνισμός τους για τον τίτλο του καλύτερου διαχειριστή έχει
συγκεκριμένο περιεχόμενο: Ποιος είναι πιο άξιος δήμιος των εργατών.
Ποιανού - με δεδομένη την ενιαία στρατηγική - η τακτική μπορεί να
εξασφαλίσει υψηλότερα κέρδη και άρα περισσότερο τσακισμένους εργάτες.
Μόνο που σ' εποχές σαν τη σημερινή, τέτοιοι διαγκωνισμοί έχουν μικρή
σημασία για την αστική τάξη. Το κεφάλαιο ζητά, αξιώνει και εν τέλει
επιβάλλει οι πολιτικοί του εκπρόσωποι να εκφράζονται με απόλυτα καθαρό
ενιαίο τρόπο. Να μην αφήνουν περιθώρια για καλλιέργεια ανάμεσα στους
εργάτες της άποψης ότι μπορούν κάπως να ξεφύγουν από τη μέγκενη. Η
εργατική τάξη πρέπει να πειστεί πως θα χαθεί η ίδια αν χαθούν οι
καπιταλιστές, αν δηλαδή τα μονοπώλια δε γνωρίσουν ακόμα πιο υψηλά
επίπεδα κερδοφορίας.
Γι' αυτό και πληθαίνουν οι φωνές στον αστικό Τύπο που λένε ως εδώ
αυτού του τύπου η αντιπαράθεση. Ενώστε δυνάμεις για να αντιμετωπίσετε
τον κύριο αντίπαλο. Οποιον καλλιεργεί ταξική συνείδηση στους εργάτες.
Οποιον μαθαίνει στους εργάτες από την ίδια τους την εμπειρία να
κατανοούν ότι μπορούν καλύτερα χωρίς τους καπιταλιστές.

2. Οτι αυτό που φταίει και λείπει το ψωμί απ' το τραπέζι δεν είναι κάποια
κυρία «διαφθορά», αλλά η εκμετάλλευση της δουλειάς των εργατών.
Η «διαφθορά» είναι το νέο αγαπημένο θέμα στο σύνολο του αστικού Τύπου
σε σημείο που να συναγωνίζονται ποιος θα βγάλει τα περισσότερα «άπλυτα»
στη φόρα. Δεν αναφέρονται, βέβαια, σε τίποτα οπλικά συστήματα, ή στις
εκχωρήσεις χρυσοφόρων τομέων στο μεγάλο κεφάλαιο.
Στους μισθούς το έχουν ρίξει. Και στα μεροκάματα. Εκεί βλέπουν τη
διαφθορά.
Τολμάνε να μιλάνε για διεφθαρμένους εργαζόμενους, αυτοί που κάθε μέρα
κάνουν τα πάντα για να διαφθείρουν όσο το δυνατόν περισσότερους
εργαζόμενους ενσωματώνοντάς τους μέσω εξαγοράς στην αστική πολιτική
και ιδεολογία, να κάνουν την εργατική τάξη να γίνει ένα με τα μούτρα τους:
«Αρπαξε για να 'χεις, κλέψε για να κερδίσεις». Πατάνε στο γεγονός ότι έχουν
ήδη πετύχει πολλά σ' αυτό το ζήτημα. Είναι ευάριθμη μάζα η «εργατική
αριστοκρατία» που έχοντας ταυτίσει το συμφέρον της με την αστική τάξη
κάνει τα πάντα για να εμποδίσει τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος. Κάτι
τέτοιοι είναι που, ούτε λίγο ούτε πολύ, παπαγαλίζουν πως έχει ευθύνη η
εργατική τάξη γιατί με πολύ σκληρούς αγώνες κατάχτησε συμβάσεις, ωράρια,
μεροκάματα, ασφάλιση, δικαιώματα, έτσι που ο ξεμοναχιασμένος εργάτης να
μην είναι απόλυτα έρμαιο στην όρεξη του αφεντικού.
Συναγωνίζονται στο ποιος θα φανεί πιο καλός εκφραστής του
μονοπωλιακού κεφαλαίου. Ακόμα κι όταν μιλάνε για τα βάσανα των
ανθρώπων, δεν το κάνουν επειδή τους έπιασε ο πόνος. Τρόμο σπέρνουν σ'
όσους ακόμα δεν τα έχασαν όλα, να κάτσουν στα αυγά τους και να είναι
ευχαριστημένοι.
Τους ενώνει τόσο πολύ η ανάγκη του κεφαλαίου να βγει αλώβητο από την
κρίση, που πια δεν μπορούν παρά να εκφράζονται και ως ενιαίο μπλοκ. Αυτό
το ενιαίο αντεργατικό μπλοκ η εργατική τάξη πρέπει να το μετρήσει, όχι για
να το φοβηθεί, αλλά για να το αντιμετωπίσει έτσι: Ενιαίο και ενιαία. Να
παραδειγματιστεί από το γεγονός ότι οι ίδιοι που γυρνάνε στις γειτονιές και
εκλιπαρούν ψήφο, δήθεν, για τα τοπικά, την ίδια ώρα συναγωνίζονται ποιος
πιο καθαρά εκφράζει την ενιαία αντεργατική γραμμή τους στην κεντρική
πολιτική.
Αυτή η απάντηση πρέπει να δοθεί και στις 7 και στις 14 Νοέμβρη, ενιαία
και στους δήμους και στις περιφέρειες. Με ψήφο στο ΚΚΕ και το
ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Για να αρχίσουν τα πράγματα να
γυρνάνε ανάποδα, δηλαδή στη σωστή μεριά.