1. Στυλοβάτες του συστήματος της εκμετάλλευσης
Με αφορμή τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης πολλοί έσπευσαν να
υποδείξουν ότι η χώρα χρειάζεται αλλαγή πολιτικής και όχι
προσώπων. Απ' τα στελέχη της ΝΔ, ως τους συνδικαλιστές της
ΑΔΕΔΥ που χτες είχαν συναντήσεις με τον Α. Σαμαρά και τον Αλ.
Τσίπρα, μέχρι την ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλ. Τσίπρα αλλά και
τον Αλ. Αλαβάνο και τον πρόεδρο της «Δημοκρατικής Αριστεράς» Φ.
Κουβέλη, άπαντες συνηγόρησαν υπέρ της αλλαγής πολιτικής. Κατά το
«τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται» παρέλειψαν να σημειώσουν
ότι αιτούνται αλλαγή διαχείρισης και τίποτα περισσότερο.
Δημιουργώντας συγχρόνως συνειρμούς ότι είναι δυνατόν και εφικτό
στο πλαίσιο της κυριαρχίας των μονοπωλίων να υπάρξει μια διαχείριση
που θα ευνοεί συγχρόνως εκτός απ' τα κέρδη τους και το λαό και τα
συμφέροντά του. Είναι δυνατόν; Αν ήταν τότε, γιατί αυτή η κυβέρνηση
όπως και η προηγούμενη να επιμείνουν με τέτοιο σθένος στην
προώθηση μιας πολιτικής που διογκώνει τη λαϊκή οργή και
δυσαρέσκεια; Ολοι οι προαναφερόμενοι σπεύδουν να απαντήσουν ότι
αυτό συμβαίνει λόγω των «δεσμών του μνημονίου».
Αρκεί όπως δήλωσε χτες ο Αλ. Τσίπρας για την έξοδο απ' την κρίση «η
ακύρωση του μνημονίου και η διεκδίκηση μιας άλλης πολιτικής
στήριξης του κοινωνικού κράτους, της ανάπτυξης, στήριξης της
οικονομίας και των εργαζόμενων»; Φταίει η ανικανότητα της
κυβέρνησης που «δυστυχώς επιλέγει ένα φάρμακο για την έξοδο από
την κρίση που είναι χειρότερο από την ίδια την ασθένεια»; Αρκεί, όπως
δήλωσε ο συνομιλητής του απ' την ΑΔΕΔΥ, «να απαλλαγεί ο λαός μας,
η κοινωνία, όλοι από το μνημόνιο το οποίο δημιουργεί τεράστια
προβλήματα»;
Αλήθεια τότε γιατί εκεί όπου δεν υπάρχουν «μνημόνια», Ολλανδία,
Γερμανία, Γαλλία παντού, δεν προωθείται μια τέτοια πολιτική στήριξης
του κοινωνικού κράτους και των χειμαζόμενων λαϊκών στρωμάτων;
Μήπως και εκεί οι κυβερνήσεις από ολιγωρία ή ανικανότητα έχουν
κάνει «λάθος επιλογές»; 'Η μήπως και εκεί τα εφάρμοσαν μερικά
χρόνια πριν; Ευρωενωσιακά μέτρα είναι. Ρητορικά τα ερωτήματα. Η
απάντηση είναι προφανής. Ούτε ολιγωρία, ούτε λάθος είναι οι
επιλογές των κυβερνήσεων των χωρών - μελών της ΕΕ. Είναι
συνειδητές, αυτές ακριβώς που στις δοσμένες συνθήκες έχει
ανάγκη το κεφάλαιο για να διασφαλίσει κερδοφορία και
ανταγωνιστικότητα. Είναι προαποφασισμένες για να ξεφορτωθεί
τα «βαρίδια» όσων δικαιωμάτων απέμειναν στους εργαζόμενους.

2. Τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού, εκ μέρους των στυλοβατών
του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης