1. Σε πόλεμο ήδη...
Όσα προγραμματίζονται από την κυβέρνηση να γίνουν (ασφαλιστικό, εργασιακό,
ιδιωτικοποιήσεις) είναι ικανά να προκαλέσουν μαζικές μαχητικές ταξικές εργατικές αντιδράσεις
τέτοιες που να τρομάξουν την πολιτική και οικονομική εξουσία.
Η αστική τάξη, η κυβέρνησή της και τα κόμματα που τη στηρίζουν, έχει κηρύξει πόλεμο στην
εργατική τάξη, συνολικά στα λαϊκά στρώματα.
Επειδή έχουνε μαζί τους ορισμένες κρίσιμες κατηγορίες του πληθυσμού (κάτι κρατικο - και εταιρο -
δίαιτους διανοούμενους, δημοσιογράφους και συνδικαλιστές) νομίζουν ότι μπορούν να επιβάλουν
την επιδιωκόμενη αύξηση των καπιταλιστικών κερδών, πατώντας επί πτωμάτων χωρίς
αντιστάσεις.
Ξέρουν, όμως, πως η αντίσταση θα είναι, ήδη είναι, έντονη ως και το σημείο «ή εσείς ή εμείς».
Μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, που δεν ασπάζονται ακόμα το σύνολο της στρατηγικής του
ΚΚΕ, ακουμπάνε στα ταξικά συνδικάτα, μεγάλες μάζες εργατοϋπαλλήλων παίρνουν μέρος - ίσως
και για πρώτη φορά - στις κινητοποιήσεις που οργανώνει το ΠΑΜΕ.
Το ίδιο το πολιτικό σύστημα είναι υποχρεωμένο να μην αγνοεί τη λαϊκή αντίδραση κι έτσι την
ίδια στιγμή αυξάνει τρομακτικά τον αριθμό των ένστολων για την αντιμετώπιση του λαϊκού
παράγοντα που σημαίνει ένταση της κρατικής βίας.
Σ' αυτό το σημείο, παρεμβαίνει για να συνδράμει και το βαρύ πυροβολικό των διανοουμένων της
αστικής τάξης και καλεί την κυβέρνηση της αστικής τάξης να συμπεριφερθεί όπως αρμόζει σ' έναν
πόλεμο τάξης απέναντι σε τάξη. Τους θυμίζει ότι το κράτος είναι δικό τους. Κι ότι αυτό το κράτος
είναι το μόνο που έχει δικαίωμα στη βία (αυτή είναι η «νόμιμη βία», που λέει ο Καλύβας και την
οποία ζητά να ασκηθεί για να ξεπεραστεί το πρόβλημα που εντοπίζουν οι Βότσης και
Μαραντζίδης).
Δεν είναι παράδοξο που σ' αυτήν τη στιγμή ο Βότσης, ο Μαραντζίδης και ο Καλύβας λένε
ακριβώς τα ίδια πράγματα, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον. Είναι η στιγμή που η αστική τάξη
απαιτεί από κάθε έναν - που έχει σιτίσει ως τώρα - να ανταποδώσει.
Το θέμα δεν είναι για να το προσπερνάμε, αλλά αναλύοντάς το να επιμείνουμε σε ένα προς ένα τα
στοιχεία που συγκροτούν τη στρατηγική μας. Κι αυτή καθορίζεται από την επιλογή να
οργανώσουμε την εργατική τάξη, ώστε να αντιμετωπίσει τους καπιταλιστές ως τάξη απέναντι σε
τάξη. Δηλαδή, να γίνει ικανή να τους καταργήσει.
Οι αστοί το γνωρίζουν και ήδη οργανώνονται.
Στα καθημερινά αυτής της διαπάλης δεν πρέπει να ξεφεύγουμε - ξεχνάμε αυτά που είναι ήδη
«ένα το κρατούμενο» για την επίθεση που δέχονται οι εργάτες και που πρέπει να αντιμετωπιστούν:
Παράδειγμα: Με βάση το Μνημόνιο - και το νόμο που προωθείται - «Σύνταξη», πλέον, λογίζεται
μόνο η αναλογική, δηλαδή αυτή που υπολογίζεται με 40 χρόνια κολλημένα ένσημα, με ποσοστό
αναπλήρωσης 1,2% που δίνει στο χέρι κάτι πολύ κάτω από το μισό συντάξιμο μισθό. Μετά απ'
αυτό, η κυβέρνηση θα καθορίζει «εισοδηματικά κριτήρια» και ανάλογα θα δίνεται ένα βοήθημα (με
σημερινές τιμές ορίζεται στα 360 ευρώ) ολόκληρο, τμήμα του, ή καθόλου. Αν, δηλαδή, κρίνεται ότι
μια αναλογική σύνταξη, συν την ύπαρξη ιδιόκτητου σπιτιού, συν κάποιο χωραφάκι στο χωριό,
συγκροτούν ένα «ικανοποιητικό εισόδημα», τότε τα 360 ευρώ πάνε περίπατο! Αυτός ο νόμος δεν
πρέπει να περάσει!
Κοντός ψαλμός. Το αργότερο μέχρι το τέλος του Ιούνη θα κατατεθεί το σχετικό νομοσχέδιο που
πρέπει να λέει αναλυτικά τι θα παίρνουν οι εργάτες μετά από 40 χρόνια ένσημα κι αφού έχουν
συμπληρώσει το 65ο έτος της ηλικίας τους. Το ήδη δεδομένο είναι πως όσοι δεν έχουν καταθέσει
μέχρι το τέλος του χρόνου που διανύουμε, το 2010, αίτηση για σύνταξη, από τον επόμενο χρόνο
και μετά για ένα μόνο πρέπει να φροντίζουν: να μαζεύουν χρήματα για την κηδεία τους. Γιατί
σύνταξη για να ζήσουν δεν πρόκειται να δουν! Αυτό διατάσσει το μνημόνιο. Αυτό έχουν
συναποφασίσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ο ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη που ψήφισε το μνημόνιο
και η ΝΔ που συμφωνεί αλλά το «παίζει» αντιπολίτευση. Ε, αυτούς πρέπει οι εργαζόμενοι να τους
δείχνουν με το δάχτυλο κάθε μέρα κι ανάλογα να τους αντιμετωπίζουν σε όλα τα επίπεδα (π.χ.
στις εκλογές που έρχονται...).
Άσχετο: Διαβάζουμε κι εμείς την αγωνία του Ψυχογιού στο ΒΗΜΑ για το πώς είναι δυνατόν μια
κινητοποίηση να βάζει στόχο να προστατευτεί από προβοκάτορες. Θα προτιμούσε - ο εν λόγω - οι

2. απεργοί να αφήνουν τον κάθε πράκτορα να οργώνει στις διαδηλώσεις. Δε θα του κάνουμε τη
χάρη.