1. Επιλογή που να σε δυναμώνει
Οσο θα οξύνεται η ταξική πάλη, τόσο πιο δύσκολη θα είναι και η καθημερινή διαχείρισή της. Τόσο
πιο πολλοί «φερετζέδες» θα βγαίνουν στο μεϊντάνι, για να εμφανίσουν ως «ποικίλο» ένα
καθεστώς όπου βασιλεύει η εκμετάλλευση και μόνο η εκμετάλλευση.
Απέναντι σ' αυτό το δεδομένο, οφείλουμε να είμαστε ακόμα πιο επίμονοι στο να αναδεικνύουμε
τα πώς και τα γιατί των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, δηλαδή την οικονομική βάση, να
δείχνουμε τα γιατί και τα διότι στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας.
Η επικαιρότητα αναδεικνύει τη δυσκολία, αλλά δείχνει και το δρόμο.
Με φόντο το μαντείο των Δελφών, η κυβέρνηση εξήγγειλε την Κυριακή τομές στην εκπαίδευση.
Σε ρόλο ερμηνευτή της Πυθίας την επομένη οι εφημερίδες εξηγούν - στο ακροατήριό της η
καθεμία - τι θα συμβεί. Το διά ταύτα όλων τους από αρχαιοτάτων χρόνων είναι ένα «σφάξε την
κόρη σου, ό,τι πολύτιμο έχεις τέλος πάντων, ώστε με τη βοήθεια των θεών να δεις προκοπή».
Δηλαδή, η ερμηνεία ήταν πάντα χειρότερη από τη μαντεία.
Μόνο που εδώ δε χρειάζεται ερμηνεία. Η κυβέρνηση στην ψύχρα ανακοίνωσε ότι θα ξεθεμελιώσει
ό,τι απόμεινε από τη δημόσια Παιδεία. Οτι κουμάντο στις σχολές θα κάνουν πια μόνο οι
επιχειρήσεις. Οτι τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών πιο δύσκολα θα φτάνουν ως την πόρτα των
πανεπιστημίων κι ακόμα πιο δύσκολα θα βγαίνουν. Για δουλειά μετά το πτυχίο, ούτε συζήτηση.
Η δημόσια Παιδεία ήταν μια κατάκτηση μέσα στο αστικό σύστημα και θεωρήθηκε δικαίως
πρόοδος, καθώς η μόρφωση μπορούσε να απλωθεί σε πλατύτερα στρώματα.
Οι σημερινές ανάγκες του καπιταλισμού ζητάνε λιγότερα και ελεγχόμενα, ως προς την
προέλευσή τους, στελέχη και δίπλα τους πολλούς διαρκώς καταρτιζόμενους φτηνούς, όλο και πιο
φτηνούς εργάτες.
Αυτό κάνει η κυβέρνηση. Κλείνει τη στρόφιγγα προς τα πάνω, δεν αφήνει διέξοδο καν για
επαγγελματικές σχολές, μπάζει το κεφάλαιο σε ρόλο δάσκαλου μέσα στην αίθουσα.
Παράλληλα, η κυβέρνηση ξεμπερδεύει με κάτι δηλώσεις από την αρμόδια υπουργό ότι δήθεν
κάνει αυτοκριτική γιατί ανέχτηκε διάφορες καταστάσεις στα πανεπιστήμια. Αυτό είναι υποκρισία,
γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που έβαλε τις εταιρείες μέσα στις σχολές. Στοιχείο της υποκρισίας μία
ακόμη δήλωση της υπουργού, που δικαιολόγησε την αθλιότητα του μοιράσματος των σημειώσεων
ως ρουσφέτι από τις παρατάξεις, ως δίκιο αφού η σχολή δεν κάνει τη δουλειά της.
Είναι η στάση του βιαστή που δηλώνει πως αυτός δεν ήθελε αλλά η άλλη τον προκαλούσε.
Τέτοια παραδείγματα, διαρκώς πολλαπλασιασμένα στην καθημερινότητα της πολιτικής μας
ζωής, έρχονται παράλληλα να επιβεβαιώσουν και κάτι άλλο: Με την αστική τάξη δεν ξεμπερδεύεις
όσο ανοίγεις διάλογο μαζί της.
Απαιτείται καθαρά και εξ αρχής να τους βάζεις απέναντι και μόνο για το γεγονός ότι
εκπροσωπούν άλλα ταξικά συμφέροντα. Αλλιώς κινδυνεύεις να απολογείσαι σε κάτι Πάγκαλους
και Ψαριανούς που δίνουν μαθήματα συμμαχιών, αξιώνοντας αυτές να περιέχουν τη στήριξη του
ΠΑΣΟΚ.
Οι σύμμαχοι του ΠΑΣΟΚ, που αυτήν την περίοδο εμφανίζονται ως «ανεξάρτητοι» παραμένουν
ιδεολογικά ΠΑΣΟΚ και ταξικά αντίπαλοι των εργατών. Περιφέρονται στις ρούγες ζητώντας να
ψηφιστούν τοπικά «οι άξιοι», κρύβοντας έτσι ότι αυτοί «οι άξιοι» έχουν δεσμευτεί να εφαρμόσουν
μια πολιτική που τσακίζει τα λαϊκά στρώματα.
Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο το ΚΚΕ καλεί σε γενικευμένη αντιπαράθεση. Δεν είναι τυχαίο ότι
απέναντι στο ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ, και όχι μόνο αυτό, σπεύδει να βάλει ένα πλήθος υποψηφίων που ο
καθένας προβάλλει και ένα δήθεν διαφορετικό ΠΑΣΟΚ.
Το κοινό τους ψηφοδέλτιο στην Ικαρία (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, ΛΑ.Ο.Σ.), η κοινή υποψηφιότητα ΝΔ
- ΠΑΣΟΚ στην Ιεράπετρα, η κοινή φιέστα που οργάνωσαν από κοινού ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ χτες
στο Ελληνικό (κι άλλα πολλά καθημερινά πια), μαρτυρούν πως δύο στρατηγικές συγκρούονται.
Μπροστά στην κάλπη, κανένας δεν πρέπει να φτάσει δέσμιος χτεσινών συναισθημάτων. Η
επιλογή πλέον αφορά την ίδια την ταξική θέση του καθενός. Οπως δεν ψηφίζεις το αφεντικό σου,
έτσι δεν μπορείς να ψηφίζεις και τον εκπρόσωπό του, όποια λεοντή κι αν φορά. Σήμερα δεν αρκεί
πια η γκρίνια, η άσφαιρη καταδίκη. Πρέπει η επιλογή σου να σε δυναμώνει. Αυτό σημαίνει ψήφος
στο ΚΚΕ.