1. Παραμύθια τέλος!
Καυγά με άσφαιρα, ίσα για να περπατάει η παράσταση της δήθεν αντιπαράθεσης, έχουν στήσει
κυβέρνηση και ΝΔ, ψάχνοντας δήθεν να βρουν ποιος έχει ή δεν έχει την ευθύνη για το μνημόνιο.
Λες και δεν είναι η ίδια η πολιτική αυτών των κομμάτων που περιέχει όσα περιέχει το μνημόνιο
κι άλλα τόσα. Αυτήν την πολιτική θέλουν να βγάλουν λάδι και το γεγονός ότι από κοινού και
εναλλάξ την εφαρμόζουν.
Διαβάζοντας ξερά τη λίστα με τα μέτρα που εφαρμόζονται ήδη κι αυτά που έχουν αποφασιστεί
για να εφαρμοστούν, με στόχο την παραπέρα μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής
δύναμης, έχεις μια πλήρη εικόνα του εφιάλτη. Κι όμως η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι όλα αυτά
είναι για το καλό των εργατών. Κι όμως ο αστικός Τύπος επαναλαμβάνει πως όλα αυτά είναι
βάλσαμο μπροστά στα χειρότερα.
Ο εφιάλτης πρέπει να πάρει ένα τέλος. Το γνωρίζει η αστική τάξη πως δεν αντέχει άλλο ο
κόσμος. Και προετοιμάζεται. Ονομάζοντας από τώρα έγκλημα τη διεκδίκηση.
Χρόνια και χρόνια πιπιλάνε το μυαλό του εργάτη ότι πρέπει να είναι ανταγωνιστικός προς
τους εργάτες άλλων χωρών, δηλαδή φτηνότερος. Τον ίδιο καιρό ζητάγανε από τους αγρότες να
είναι επίσης ανταγωνιστικοί ως προς τους άλλους, δηλαδή να πουλάνε τζάμπα τη σοδειά τους.
Στους μικροβιοτέχνες δείχνανε τι παράγουν οι πολυεθνικές και τους εξηγούσαν γιατί πρέπει να
κόψουν το λαιμό τους, καθώς δεν έχουν θέση στην παγκοσμιοποιημένη αγορά.
Αφού τους πάτωσαν όλους για να γίνουν ανταγωνιστικοί, για να έρθουν και εδώ οι επενδυτές,
τώρα το γύρισαν στο τσάμικο. Δε θα έρθουν οι επενδυτές, ας σωθούμε μόνοι μας, λένε.
Πώς; «Ενισχύοντας την ελληνική παραγωγή». Ωραίο ακούγεται. Αλλά είναι τουλάχιστον
υποκριτές. Εχουν ήδη παραδώσει τον κλάδο των τροφίμων στις πολυεθνικές. Εχουν
καταστρέψει τον κλάδο της ένδυσης. Ξεπάτωσαν χωράφια και εξαφάνισαν τα κοπάδια. Και ενώ
μιλάνε για την ντόπια παραγωγή, την ίδια ακριβώς ώρα συνεχίζουν να παραχωρούν
πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου στο πολυεθνικό κεφάλαιο. Επειδή δεν μπορούν να
ομολογήσουν ότι καμιά διαχειριστική πρόταση δεν μπορεί να σταθεί πια στο έδαφος σχέσεων
παραγωγής που έχουν σαπίσει, καθώς η κρίση αφορά στον ίδιο τον πυρήνα του συστήματος,
στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίων που δε βρίσκουν πού να επενδυθούν, ώστε να έχουν
υψηλότερο ποσοστό κέρδους, ενοχοποιούν ξανά τα λαϊκά στρώματα, γιατί, δήθεν, «δεν
αγοράζουν ελληνικά».
Κάθε τέτοια απόπειρά τους είναι και μια επιπλέον απόδειξη ότι πρέπει να φύγουν από τη μέση.
Και δε θα φύγουν μόνοι τους. Αλλά από ένα λαϊκό κίνημα που θα έχει στόχο του την
κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, την εφαρμογή του προγράμματος της λαϊκής
οικονομίας.
Κανένα παραμύθι περί συμβολής των καπιταλιστών στην ανάπτυξη του τόπου δεν μπορεί να
σταθεί πλέον.
«Χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς», λέει ο ποιητής και είναι αυτό που σπρώχνει ήδη τις
συνειδήσεις σ' άλλο δρόμο. Σ' αυτό το δρόμο συγκροτείται η «Λαϊκή Συσπείρωση». Σ' αυτό το
δρόμο καλούνται να συναντηθούν και όσοι κουράστηκαν πια να δηλώνουν «κοψοχέρηδες» την
επομένη των εκλογών. Το ΚΚΕ προειδοποίησε έγκαιρα για ό,τι ερχόταν και ήρθε. Εγκαιρα τώρα
καλεί για ψήφο στη «Λαϊκή Συσπείρωση», για να αποτραπούν τα χειρότερα, για να ανοίξουν
άλλες προοπτικές για τον τόπο. Υπάρχει παρακαταθήκη, οι αγώνες με το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, την
ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ την ΟΓΕ. Το μετωπικό τους σχήμα δίνει συνέχεια και ανοίγει το δρόμο για
την κοινωνική συμμαχία με όρους κινήματος για πιο δυνατούς αγώνες. Που η ενίσχυση των
δυνάμεων του ΚΚΕ στις εκλογές θα δώσει σημαντική προώθηση.